Την κρατάς ή όχι, όταν τη δίνεις;

"Για να με κρατήσεις, πρέπει να με δώσεις πρώτα."

Έλεγε το 1ο αίνιγμα της προηγούμενης ανάρτησης και αναφερόταν φυσικά στην υπόσχεση!

Υπόσχεση είναι η διαβεβαίωση που δίνει κάποιος ότι θα πραγματοποιήσει κάτι είτε επειδή το θέλει ο ίδιος είτε από ανάγκη.

Κατά πόσο δίνουμε όμως εύκολα υποσχέσεις και πόσο τελικά τις κρατάμε;

Υπόσχεση μπορεί να δώσει κανείς για πάρα πολλά πράγματα από τα πιο ασήμαντα καθημερινά μέχρι πολύ σοβαρά. Για παράδειγμα μπορεί να υποσχεθεί το παιδί ότι θα τακτοποιήσει το δωμάτιό του, κάτι συνηθισμένο στην καθημερινότητα, αλλά υπόσχεση μπορεί να δώσει επίσης κάποιος σ' έναν φίλο του πως θα φροντίσει το παιδί του στην περίπτωση που ασθενήσει. 

Υπόσχεση είναι και η αγάπη, η διαβεβαίωση ότι θα είσαι εκεί για τον άλλον - με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, και αφορά οποιαδήποτε σχέση, γονεϊκή, φιλική ερωτική, δασκάλου-μαθητή.

Πολλοί άνθρωποι όπως εύκολα δίνουν υποσχέσεις άλλο τόσο δεν εννοούν να τις κρατούν. Αυτό ήταν πάντα κάτι που μου καθόταν στον λαιμό... Ίσως είναι λόξα μου, όμως δεν μου άρεσε ποτέ να μου υπόσχονται ότι θα κάνουν κάτι για μένα ή να μου λένε μεγάλα λόγια - κι αυτά σαν τις υποσχέσεις είναι - και στην τελική να "το σκάνε δια του αρραβώνος", όπως λέγανε παλιά. 

Πόσες φορές έχει τύχει αυτό στον χώρο εργασίας, στις φιλικές σχέσεις, ακόμα και στις συγγενικές. Συχνά έχουν τις καλύτερες προθέσεις, αλλά στην πράξη διαψεύδονται από τις προτεραιότητες που βάζουν και πώς διαχειρίζονται τα πράγματα.

Θα μου πει κανείς, μα σε τέτοια στέκεσαι σαν τα παιδιά, που τους υπόσχονται κάτι και χτυπούν τα ποδαράκια τους κάτω, όταν δε γίνεται αυτό που τους έταξαν;

Δεν είναι έτσι ακριβώς. Όταν δίνω μια υπόσχεση για οτιδήποτε, από κάτι μηδαμινό έως κάτι πολύ σημαντικό, θα κοιτάξω να την κρατήσω πάση θυσία. Είναι σαν να δίνω τον λόγο μου, τον οποίο έχω μάθει να σέβομαι και να τηρώ, όπως σέβομαι και το άτομο στο οποίο απευθύνομαι. Φυσικά και θα παρεκκλίνω μερικές φορές, διότι θα υπάρχει λόγος, είτε πραγματική δυσκολία ή κάποια ανατροπή που συνέβη χωρίς δική μου υπαιτιότητα είτε έχει να κάνει με εξαρτήσεις παντός είδους... (υπόσχομαι ότι δε φάω γλυκό για ένα μήνα, δε θα καπνίσω κλπ).  "Ουδείς αναμάρτητος"! 
Έτσι, λοιπόν, στις φάσεις που οι άλλοι δε λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, στενοχωριέμαι ή θυμώνω, ανάλογα την περίσταση.

Δε θα συζητήσουμε για πολύ σοβαρότερες καταστάσεις, όταν εκεί οι υποσχέσεις καταλήγουν "κούφιες", σαν να λέμε "λόγια του αέρα". Τότε δε θυμώνεις ούτε στενοχωριέσαι μόνο, μα πληγώνεσαι. Ισχύει πολύ περισσότερο για εκείνους που κρατούν τις υποσχέσεις τους, γιατί όταν κάποιος λειτουργεί αδιάφορα και επιπόλαια, δεν τον αγγίζει ιδιαίτερα η αθέτηση μιας υπόσχεσης. Εκτός, αν υπάρχει τόσος εγωισμός, όπου όλα και όλοι περιστρέφονται γύρω από αυτόν, οπότε δε μετρά τι κάνει ο ίδιος παρά μόνο οι άλλοι.

Πιστεύω ότι μια υπόσχεση βαρύνουσας σημασίας είναι κάτι "ιερό" και είναι ευθύνη που παίρνει ένας άνθρωπος προς έναν άλλο. Οφείλει να μην τον ταπεινώνει, όταν δεν είναι έτοιμος να την αναλάβει.

Αν δεν μπορείς να την κρατήσεις, 

μην την ξεστομίσεις, βρε αδερφέ! 

Μην την ευτελίζεις!

@ Το παραπάνω είναι υπενθύμιση και στον εαυτό μου, προς αποφυγή παρεξηγήσεων! 

@ Έγραψα όπως μου ερχόταν, οπότε το αποτέλεσμα είναι λίγο ό,τι να' ναι... Συγχωρήστε με, αφού η πολλή κλεισούρα βλάπτει κάπως τον εγκέφαλο :))

@ Αποζημιώνω με μουσική πολύ εκλεκτή!