Γιατί να μη χαίρεται κανείς τη ζωή;

 

 

"Οι ανόητοι ζουν χωρίς να χαίρονται τη ζωή" είπε ο Δημόκριτος στα χρόνια του. Είχε δίκιο ή έλεγε ανοησίες; Τι λέτε;

 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη κι έπειτα από αρκετά "στραπάτσα" της ζωής, την οποία δε ρωτά κανείς για το τι θα φέρει στον καθένα μας, διαπίστωσα ότι δίχως λίγη ευθυμία, δηλ. στιγμές χαράς και ευχαρίστησης μέσα από διάφορα μικρά πράγματα στην καθημερινότητα δε "βγαίνει"...  Το μόνο που μπορούμε να καταφέρουμε είναι η μιζέρια. Ακόμη και στα πιο δύσκολα αυτές οι μικρές χαρές και η ικανοποίηση που τις ακολουθεί μάς κάνει πιο ανθεκτικούς, γενναιόδωρους και ισορροπημένους.

Έτσι, ο άνθρωπος δύναται να αντέξει σε κάθε πολύ ζόρικη φάση της ζωής του, αρκεί να μην παραβλέπει τη δημιουργία ή την αξιοποίηση τέτοιων ευχάριστων στιγμών. 

 

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από κάποιο άρθρο που αναφέρεται σε σχετικές σκέψεις του Δημόκριτου (ολόκληρο μπορεί να το διαβάσει κανείς πατώντας στον σύνδεσμο στο τέλος):

"Οι τραγωδίες διδάσκουν μέσα από τις συμφορές, αλλά για τον Δημόκριτο δεν χρειάζεται να μάθουμε από τα παθήματά μας: «Οι ανόητοι συνετίζονται με τις δυστυχίες» (απ. 54) και έχουν λανθασμένες απόψεις για τη ζωή. Οι ανόητοι δε γνωρίζουν πώς να ζήσουν, και παρόλο που δεν είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους (απ. 200), επιθυμούν τη μακροβιότητα (απ. 201), ευχαριστιούνται από τα γερατειά, γιατί φοβούνται τον θάνατο (απ. 205) και δεν μπορούν να ευχαριστήσουν κανέναν (απ. 204). Αλλά ο Δημόκριτος δεν θα κατακρίνει μόνο αλλά θα συστήσει και έναν τρόπο ζωής για να πετύχουμε την αταραξία της ψυχής. «Οι περισσότεροι γίνονται αγαθοί με την άσκηση παρά από τη φύση» Στοβαίος ΙΙΙ, 29, 66. (απ. 242), επομένως δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη φύση του ανθρώπου, που αποζητάει ολοένα και περισσότερα σε αντίθεση με τα ζώα. «Τα ζώα γνωρίζουν πόσο χρειάζονται, ο άνθρωπος όχι» (απ. 198). Άρα, δεν είναι δύσκολο λοιπόν να καταλάβουμε ποιος διάγει έναν ευτυχισμένο βίο:

«Ευτυχής είναι αυτός που αισθάνεται γαλήνη με λίγα χρήματα, ενώ δυστυχής είναι εκείνος που ακόμα και με τα πολλά δυσθυμεί» Στοβαίος ΙV, 39,17 (απ. 286)

Ο Δημόκριτος έχει εμπιστοσύνη στην παιδεία που διαμορφώνει τον άνθρωπο. «Η παιδεία είναι στολίδι για τους ευτυχισμένους, ενώ για τους δυστυχισμένους καταφύγιο από τις συμφορές» Στοβαίος ΙΙ, 31, 58 (απ. 180). Η παιδεία, η μάθηση, η φρόνηση θα συμμετρήσουν τη ζωή, επιλέγοντας το ευχάριστο με τον ορθό τρόπο. Διότι:

«Ζωή χωρίς γιορτές είναι μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο» (απ. 230)"

Πηγή:  Αντικλείδι 

 

@ Μουσική συλλογή μεγάλης διάρκειας με μια κάποια έκπληξη ως προς το είδος που επέλεξα γι' αυτή την φορά..., έτσι, για να ευθυμήσουμε λίγο!

 

Μικρές υπενθυμίσεις και αρκετή μουσική

Με αφορμή την πανσέληνο του μηνός, που μια σύγχυση τη φέρνει στο νου και αναστατώνει τα συναισθήματα, ήρθα να αφήσω εδώ κάτι, καθώς δεν είχα σκοπό να το κάνω άμεσα.

Μπορεί η κατάσταση γύρω μας να είναι σκ@τ@, όμως δε θα πρέπει να ξεχνάμε όσα ακολουθούν από τους "τοίχους", να δυναμώνουμε κι άλλο και να πράττουμε το καλύτερο που μπορούμε στην καθημερινότητά μας έχοντας τη συνείδησή μας ήσυχη και την ψυχή μας καθαρή!

 

 

@ Και μουσική που πάντα είναι απόλυτα θεραπευτική...

"Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη"

Ελένη

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός

Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας

Κι είμαστε – σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη –

Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη

Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις

Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη

Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας

Μια που υπάρχει αλλού

Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ως τον ήλιο

Λέγοντας του εμπιστευτικά πώς θα ξανασυνατηθούμε πάλι

Όχι δεν είναι ο θάνατός που θ’ αντιμετωπίσουμε

Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής

Ένα θολό συναίσθημα

Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν

Κι απομακρύνονται

Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας

Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου

Το φως στον άσπιλο ουρανό

Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική

Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα

Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπωρινού ο χωρισμός

Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στη ανάμνηση

Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως

Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη

Που δε βλέπει τίποτε

Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα

του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο

Γιατί έγινε κιόλας

Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα

και λόγια

Λόγια όχι σαν τα’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:

Εσένα!

Οδυσσέας Ελύτης. [1940] 2007. Προσανατολισμοί. 15η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος 

 

 @ Με εκλεκτή ποίηση και πολύ τρυφερή μουσική υποδεχόμαστε για ακόμη μία φορά το φθινόπωρο στη ζωή μας. Με τον Οκτώβρη πρωταγωνιστή στις αλλαγές παντός είδους, που με τον ήπιο μα και παραπλανητικό του τρόπο μας εισάγει σταδιακά στις πιο απαιτητικές περιόδους του χρόνου. Ας προετοιμαστούμε, λοιπόν, εξωτερικά και εσωτερικά για ό,τι κι αν έρθει...