Το θέμα αυτής της ανάρτησης αφορά σε 'ένα άρθρο που είχα κρατήσει από τον Φεβρουάριο, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ... Αποθηκεύω πολύ συχνά στα "Αγαπημένα" άρθρα που με ενδιαφέρουν και πολλές φορές τα μοιράζομαι εδώ με τους φίλους αναγνώστες, με σκοπό την κουβεντούλα πάντα.
Το άρθρο που ακολουθεί (με παραπομπή) έχει να κάνει με τον δημόσιο τομέα και για ποιους λόγους έπαψε πλέον να είναι ελκυστικός για τους νέους. Όσα αναφέρονται θεωρώ ότι είναι απόλυτα δικαιολογημένα και ορθά διατυπωμένα. Σαφώς καλύτερη εικόνα έχει όποιος έχει βιώσει το Δημόσιο ως εργαζόμενος για πολλά χρόνια, οπότε κι έχει νιώσει στο πετσί του όλα τα τα καλά και τα πολλά ζαβά του. Εν συντομία (περισσότερα στο άρθρο και στα σχόλια), θα έλεγα ότι ένα κράτος δίχως ισχυρό, καλά οργανωμένο και στελεχωμένο αξιοκρατικά με το απαιτούμενο προσωπικό (πολύ καλά καταρτισμένο επίσης) είναι ένα κράτος τελειωμένο και οι πολίτες του μαζί. Η "ζούγκλα" του ιδιωτικού τομέα κυρίαρχη παντού και οι πολίτες βορά στις όποιες διαθέσεις του. Για να μην παρεξηγηθώ, επισημαίνω ότι σέβομαι τον ιδιωτικό τομέα, καθώς προέρχομαι από οικογένεια που έζησε από αυτόν, οπότε γνωρίζω από πρώτο χέρι τι σημαίνει το "επιχειρείν" - την αγωνία, τις θυσίες μα και την τόλμη προς το άγνωστο διαρκώς... Για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους δε το συζητώ, γιατί εξαρτώνται απόλυτα από την ποιότητα του εργοδότη τους. ΄Όμως έχω και μια βαθιά εικόνα του δημόσιου τομέα, αφού αυτόν υπηρετώ πολλά χρόνια με ευσυνειδησία.
Αυτό που δε δέχομαι για κανέναν τομέα (δημόσιο και ιδιωτικό) είναι η αυθαιρεσία και η αδιαφορία. Το σημαντικό όμως μετά από όσα γράφονται και στο άρθρο είναι ότι τελικά οι νέοι (κι όχι μόνο) φεύγουν από τη χώρα μας κι έχουν "χεσμένο" δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μια και προκοπή δεν πρόκειται να δουν σε κανένα τους! Μια χώρα ξοφλημένη, διότι τέτοια κατάντησε πια, δεν έχει μέλλον για τους ανθρώπους της. Α, ξέχασα, έχει μέλλον μόνο για τους σούπερ ευκατάστατους, τους κλέφτες και απατεώνες, τους ασύστολα διεφθαρμένους ιθαγενείς και τους πολυπληθείς λαμπερούς τουρίστες! Τα "καθρεφτάκια" μην ξεχάσουμε να πάρουμε που θα μας προσφέρουν...
Πώς να μη σκέφτεται κανείς το φευγιό, λοιπόν (κι εγώ το έχω σκεφτεί); Δεν αντέχεται αυτή η ξεφτίλα!
Πάμε στο άρθρο, γιατί αν αφεθώ, θα γράφω ανεξέλεγκτα για ώρες όσα κατακλύζουν τον νου μου:
Το άρθρο που ακολουθεί (με παραπομπή) έχει να κάνει με τον δημόσιο τομέα και για ποιους λόγους έπαψε πλέον να είναι ελκυστικός για τους νέους. Όσα αναφέρονται θεωρώ ότι είναι απόλυτα δικαιολογημένα και ορθά διατυπωμένα. Σαφώς καλύτερη εικόνα έχει όποιος έχει βιώσει το Δημόσιο ως εργαζόμενος για πολλά χρόνια, οπότε κι έχει νιώσει στο πετσί του όλα τα τα καλά και τα πολλά ζαβά του. Εν συντομία (περισσότερα στο άρθρο και στα σχόλια), θα έλεγα ότι ένα κράτος δίχως ισχυρό, καλά οργανωμένο και στελεχωμένο αξιοκρατικά με το απαιτούμενο προσωπικό (πολύ καλά καταρτισμένο επίσης) είναι ένα κράτος τελειωμένο και οι πολίτες του μαζί. Η "ζούγκλα" του ιδιωτικού τομέα κυρίαρχη παντού και οι πολίτες βορά στις όποιες διαθέσεις του. Για να μην παρεξηγηθώ, επισημαίνω ότι σέβομαι τον ιδιωτικό τομέα, καθώς προέρχομαι από οικογένεια που έζησε από αυτόν, οπότε γνωρίζω από πρώτο χέρι τι σημαίνει το "επιχειρείν" - την αγωνία, τις θυσίες μα και την τόλμη προς το άγνωστο διαρκώς... Για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους δε το συζητώ, γιατί εξαρτώνται απόλυτα από την ποιότητα του εργοδότη τους. ΄Όμως έχω και μια βαθιά εικόνα του δημόσιου τομέα, αφού αυτόν υπηρετώ πολλά χρόνια με ευσυνειδησία.
Αυτό που δε δέχομαι για κανέναν τομέα (δημόσιο και ιδιωτικό) είναι η αυθαιρεσία και η αδιαφορία. Το σημαντικό όμως μετά από όσα γράφονται και στο άρθρο είναι ότι τελικά οι νέοι (κι όχι μόνο) φεύγουν από τη χώρα μας κι έχουν "χεσμένο" δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μια και προκοπή δεν πρόκειται να δουν σε κανένα τους! Μια χώρα ξοφλημένη, διότι τέτοια κατάντησε πια, δεν έχει μέλλον για τους ανθρώπους της. Α, ξέχασα, έχει μέλλον μόνο για τους σούπερ ευκατάστατους, τους κλέφτες και απατεώνες, τους ασύστολα διεφθαρμένους ιθαγενείς και τους πολυπληθείς λαμπερούς τουρίστες! Τα "καθρεφτάκια" μην ξεχάσουμε να πάρουμε που θα μας προσφέρουν...
Πώς να μη σκέφτεται κανείς το φευγιό, λοιπόν (κι εγώ το έχω σκεφτεί); Δεν αντέχεται αυτή η ξεφτίλα!
Πάμε στο άρθρο, γιατί αν αφεθώ, θα γράφω ανεξέλεγκτα για ώρες όσα κατακλύζουν τον νου μου:
