" Κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. " -
" Πόλεμος πατήρ πάντων " -
" ...τα εναντιόδρομα έχουν ενιαία φορά - από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη αρμονία " -
Ηράκλειτος
Ένα ταξιδάκι για έναν καφέ, ένα κοκτέιλ σε μια περιοχή του κόσμου που εξάγει τα πούρα της, τον καφέ, το ρούμι της μα και τους... γιατρούς της! Έχει ιδιαίτερη ιστορία μέσα από τη στάση της στο παγκόσμιο σκηνικό. Ανακαλύφθηκε από τον Χριστόφορο Κολόμβο το 1492 κι από εκεί κι έπειτα άρχισαν οι ταλαιπωρίες της! Τι το ήθελε κι αυτός ο αφιλότιμος;
Ίσως μαντέψατε ποια είναι...
Τίποτα, μωρέ, είπα να πεταχτούμε έτσι στα σβέλτα για ένα καφεδάκι, και ό,τι άλλο προκύψει φυσικά, στην ελαφρώς "κοντινή" Κούβα! Με την πολύχρωμη γνησιότητά της, φθαρμένη από την φτώχεια και τις στερήσεις, όμως γεμάτη πάθος, περηφάνια κι ελευθερία στην ψυχή.
Διαλέξτε μαγαζάκι:
Cafe Arcangel
Jesus Maria 20
Bar De Luca
Αν πάλι βλέπετε ότι δε θα τα βγάλουμε πέρα με τον ωκεανό (μόνο αυτό είναι το εμπόδιο...:Ρ), μπορούμε να αρκεστούμε σε ένα σχετικό που βρίσκεται στα "λημέρια " μας (αν και μόνο απ' έξω έχω περάσει)... που κάποια στιγμή θα πάω.
Αν ούτε αυτό είναι εφικτό, τότε το δικό του καφεδάκι (κι ό,τι άλλο επιθυμεί) καθένας στη δική του αναπαυτική γωνιά κι ας απολαύσει λίγη απελευθερωτική κουβανέζικη μουσική!
Εύχομαι όμορφες (ζεστές) στιγμές παρά την ασχήμια γύρω μας!
Ο τίτλος είναι δανεικός από τραγούδι που έχει συμπεριλάβει στη νέα της συλλογή η Μόνικα. Έτσι, λοιπόν, ψάχνοντας κι εγώ για μουσικά κομμάτια βρέθηκα να ακούω κάποια τραγούδια από το συγκεκριμένο άλμπουμ, που είναι φρέσκο σε κυκλοφορία...
Επέλεξα τρία ως προτάσεις για τους φίλους/ες αναγνώστες που αγαπούν την ελληνική μουσική και θα ήθελαν να ακούσουν κάτι καινούριο.
Για να μη ξεχνώ τις παλιές μου συνήθειες, κρατώ και στίχους διακριτούς για μένα απ' το καθένα τους.
"Η μοίρα μου μ' έστειλε στα βήματά σου! Ζω μονάχα, για να 'μαι κοντά σου, να σε βλέπω, να νιώθω ζωή."
"Νεράντζι ήταν τα δώρα σου Κι εμένα πορτοκάλι"
"Αυτή η γη κι ο ουρανός Μου τάξανε δεκάδες καλοκαίρια Τους πίστεψα και γύρισα Τον κόσμο όλο ψάχνοντας για σένα."
"Ο άνεμος χρωματιστός
Φυσούσε προς τα λόγια που μου είπες"
Υ.Γ. : Και για όλα εκείνα που ζούμε, όσο και να ψάχνουμε, άκρη προς το παρόν δε βλέπω να βγάζουμε, μέχρι να έρθει η ώρα να "βουλιάξει" το "τρελοβάπορο" από μόνο του. Γιατί θα "βουλιάξει".
Τελευταίες μέρες ηρεμίας και σχετικής ελευθερίας από πολλές υποχρεώσεις, οπότε είπα να τις διαθέσω σε κάτι απόλυτα αγαπημένο και κύριο χαρακτηριστικό του μικρού αυτού "μαγαζιού". Μα τι άλλο πέρα από τη μουσική;
Για να δούμε τι είπαν για εκείνη:
" Ο ποιητής είναι κατώτερος από τον ζωγράφο στην απεικόνιση ορατών πραγμάτων και πολύ κατώτερος από τον μουσικό στην έκφραση αοράτων πραγμάτων." Leonardo da Vinci
" Η μουσική είναι ένα ωραίο ναρκωτικό. Αν δεν την πάρεις πολύ στα σοβαρά." Henry Miller
" Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος." Friedrich Nitse
" Η μουσική είναι ένας ακίνδυνος τρόπος για να φτιάχνεσαι. " Jimi Hendrix
(Miller και Hendrix έχουν παρόμοια άποψη γι' αυτή... μήπως κάτι περισσότερο ξέρουν;)
" Αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, παίξε κι άλλο." William Shakespeare
" Η μουσική είναι το φεγγαρόφωτο στη σκοτεινή νύχτα της ζωής. ' Jean-Paul Richter
" Ποιητές, που δεν τους ενδιαφέρει η μουσική, είναι -ή γίνονται- κακοί ποιητές. " Ezra Pound
" Μπορείς να παίξεις [μουσική] και με ένα κορδόνι παπουτσιών αν είσαι αληθινός." John Coltrane
Και τώρα... τι είναι η μουσική για εσάς;
Το τι είναι για μένα η μουσική είναι χιλιοειπωμένο εδώ μέσα και το διαπιστώνει πολύ σύντομα ο αναγνώστης που θα έρθει μερικές φορές να διαβάσει κάτι αναρτημένο.
Ας επαναλάβω όμως κάτι από όσα αισθάνομαι:
Ένα ταξίδι ατέλειωτο, πάντα πολλά υποσχόμενο, το οποίο συνήθως κρατά τις υποσχέσεις που δίνει! Αυτή είναι η μουσική!
Ως προς την επιλογή των σημερινών μουσικών κομματιών, αρχικά σκέφτηκα να αναρτήσω από διαφορετικά είδη μουσικής κάποιο αντιπροσωπευτικό. Δεν το έκανα και παραθέτω τρία που μου ήρθαν στον νου κι ας τα έχω αξιοποιήσει παλαιότερα εδώ. Η μουσική είναι ελευθερία.
Εξάλλου, θα ήθελα όσοι μπείτε στον κόπο να σχολιάσετε, να καταθέσετε - πέρα από την άποψή σας για τη μουσική- ένα μουσικό κομμάτι που μιλά στην ψυχή σας και σας αντιπροσωπεύει.
Υ.Γ.
Μια μικρή χιουμοριστική έκπληξη, που έπεσα τυχαία επάνω της... (κλικ)
Οι στίχοι από ένα ιδιαίτερο μουσικό κομμάτι, που προέκυψε από το πετυχημένο "ζευγάρωμα" δύο άλλων επιμέρους μουσικών κομματιών. Δεν το είχα ακούσει, διότι δεν είναι μέσα στα ακούσματά μου η συγκεκριμένη μουσικός, όμως με εντυπωσίασε και ήρθα να το μοιραστώ εδώ. Μερικές φορές αυτά τα παράδοξα "ζευγαρώματα" δημιουργούν τόσο αρμονικές συνθέσεις, που δε θα δει κανείς εύκολα σε άλλα συμβατικά. Αφήνω να μιλήσουν οι ίδιοι οι στίχοι, λοιπόν...
" Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω. Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμία μόνη μου. Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα. Να μην χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι. Δεν ήσουνα σαν τόσους και τόσους. Δεν θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα. Φθαρμένους αγκώνες και γόνατα, θα ΄ναι σαν να σε ντύνω με λυγίσματα, σαν να προδίδω πως εγώ τουλάχιστον σε είχα δει να κλαις.
Γιατί να τους το πω; Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με κείνους, πως δεν ήσουν δα και κάτι διαφορετικό. Δεν θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους. Αν δεν πονάνε κάθε φορά, αν δεν τους σκοτώνει που δεν σε έζησαν, που δεν ήταν εκείνοι αυτό που ήμουν εγώ για σένα, που δεν θα γίνουν ποτέ αυτό που ήσουν εσύ για μένα, ας μην σε θυμούνται καθόλου.
Στον δρόμο, φεύγοντας, σταύρωσα με δύο παιδιά. Το ένα σου έμοιαζε, σε εκείνη την φωτογραφία με τους γονείς σου σε μία θάλασσα που δεν θυμόσουν.
Και με ρώτησαν: “τι τον είχες;” Ρώτησαν εμένα τι σε είχα!
Τους είπα πως ήσουν το όνομά μου, ήσουν το όνομά μου.
Από δω και πέρα πια, μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν. "
" Εγώ μεγάλωνα για σένα και μάλωνα για σένα στους δρόμους με τα υπόλοιπα παιδιά τα βράδια ίδρωνα για σένα και στον ύπνο μου για σένα τολμηρά είχα κρυμμένα μυστικά
Μετά ωρίμαζα για σένα και σκάρωνα θλιμμένα στιχάκια που δεν τα διάβαζε κανείς ετοιμαζόμουνα για σένα και δεν άκουγα κανένα που μου λεγε πως ίσως δε φανείς
Και περάσαν οι ζωές μας δεν βρεθήκαμε ποτέ μας και τη θέση την παίρνουνε σκιές μ’ αγαπάνε με φροντίζουν κάπου κάπου σε θυμίζουν κι εσύ έρχεσαι και φεύγεις όταν θες
Κι έτσι ζω μόνο για σένα ετοιμάζομαι για σένα ερωτεύομαι για σένα περιμένοντας εσένα "
@ Ένα σχόλιο κάτω από το βίντεο στο YouTube που μου άρεσε:
" Όταν πάψει κανείς να γυρεύει λέξεις και λόγια τότε θα τα βρει γραμμένα στο ωραιότερο σημείο της καρδιάς του. Γιατί απλά αυτοί οι έρωτες είναι ένα θαύμα που δεν περιγράφεται. Δεν σηκώνουν ούτε λόγια αλλά ούτε και εξηγήσεις. "
Συχνά αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι στα καθορισμένα όρια που έχουμε και παραλείπουμε κάτι σπουδαίο, χάνοντας την ουσία της ζωής.
Αν σταθούμε και αναλογιστούμε με μια κάποια σοφία, θα αντιληφθούμε ότι δεν είναι τα όρια που έχουν σημασία... Το νόημα είναι να γεμίσεις το κενό ανάμεσα στα όρια.
Μαζί με αυτό να θυμόμαστε και κάτι ακόμη... Όποια πράγματα ή όποιους ανθρώπους δίνουν αξία στην κάθε μας ημέρα και μας κάνουν να θέλουμε να έρθει εκείνη με χαρά, ας μην τους εγκαταλείπουμε ποτέ, ποτέ να μην τους απογοητεύουμε. Κι αν αυτό συμβεί για κάποιους λόγους, να βρίσκουμε το θάρρος να είμαστε πάλι κοντά τους με ταπεινότητα, καθώς η αγάπη δεν φορά ποτέ ρούχα πλουμιστά κι ανόητα.
"Τα φώτα της ράμπας" όχι στα ντροπαλά παιδιά, παρακαλώ!
Ας πάμε νοερά πίσω στα παιδικά κι εφηβικά χρόνια κι ας πούμε για κάποια μικρά απωθημένα, που έγιναν τέτοια, διότι δεν τα κάναμε πράξη για διάφορους λόγους. Το πιο συνηθισμένο αίτιο φυσικά βρίσκεται εκεί στα πρώτα χρόνια, όπου οι ενήλικες "κόβουν" τα φτερά, "κρεμάνε ταμπέλες" χωρίς να δώσουν μια ευκαιρία ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή κι ας μην είναι ιδανικό το αποτέλεσμα, που έχουν στο νου τους.
Μπορώ να αναφέρω ορισμένα παραδείγματα από προσωπική εμπειρία και όποιος κάνει κέφι μπορεί να μοιραστεί εδώ μια δική του.
Ένα ντροπαλό παιδί περνά συχνά στην αφάνεια τα σχολικά του χρόνια, αν δε βρεθεί ένας εκπαιδευτικός (δε χρειάζονται περισσότεροι) να το προσέξει λίγο παραπάνω και να βγάλει στο φως τα δυνατά του στοιχεία, ταλέντα, κλίσεις, δεξιότητες ή μέρη της προσωπικότητάς του που καλύπτονται επιμελώς λόγω της συστολής του.
Έτσι, λοιπόν, αυτό το παιδί δεν πατά ποτέ το πόδι του στο θεατρικό σανίδι, γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι θα έχει την τόλμη και την άνεση να σταθεί εκεί επάνω. Αν δεν μιλά δυνατά και με θάρρος η κατάσταση είναι εντελώς τελειωμένη, διότι δεν έχει αποκλειστεί μόνο από τις σχολικές θεατρικές παραστάσεις μα και από τη χορωδία και την απαγγελία ενός έστω μικρού, ταπεινού ποιήματος. Αναφέρομαι σε αυτά τα πολύ ευχάριστα (αν γίνονται σωστά κι όχι τυποποιημένα) για τα παιδιά, καθώς για άλλα θέματα που τα αφορούν και δεν τους δίνονται ευκαιρίες έχω αναφερθεί κατά καιρούς.
Καημός που θα το καταδιώκει για χρόνια, ενώ με μια ελαφριά "σπρωξιά" κι εμπιστοσύνη από έναν ενήλικα πολλά θα ήταν αλλιώς. Μα ποιος θα ασχοληθεί; Εκτός κι αν υπάρξει η συγκυρία να βρεθεί ένας πιο ευαίσθητος εκπαιδευτικός στη σχολική του πορεία. Σε άλλη περίπτωση ο αποκλεισμός από όλα αυτά τα ωραία είναι δεδομένος.
Σαν να λένε: "Είσαι ντροπαλός; Κάτσε στη γωνιά σου και καλά να πάθεις!"
Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα παλιότερα στα σχολεία, όπου τους εκπαιδευτικούς τους ενδιέφερε η "βιτρίνα" κι όχι η χαρά της συμμετοχής των παιδιών και ότι μέσα από αυτού του τύπου τις δραστηριότητες μαθαίνουν πολλά ενδιαφέροντα και απόλυτα χρήσιμα πράγματα για τον εαυτό τους και τους άλλους - καλλιέργεια πνεύματος, σώματος, ομαδικότητας, συνεργασίας και πόσα ακόμη.
Ευτυχώς, σήμερα πλέον η κατάσταση είναι σε άλλο επίπεδο, όπου η συμμετοχή των παιδιών σε όλα αυτά είναι καθολική. Το αν θα έχει ποιότητα αυτό στο οποίο λαμβάνουν μέρος είναι αποκλειστική ευθύνη των εκπαιδευτικών. Ναι, γιατί μπορούν να ασχοληθούν όλοι οι μαθητές και το αποτέλεσμα της προσπάθειας να είναι εξαιρετικό. Η ποιότητα διδάσκεται και είναι στο χέρι του εκπαιδευτικού να οδηγήσει την ομάδα του σε όμορφα μα και χαρούμενα μονοπάτια, καθώς αυτός είναι ο "μαέστρος"!
Ένα τέτοιο ντροπαλό παιδί ήμουν κι εγώ κάποτε.
Έτσι, πίστεψα ότι δεν έχω καμία θέση στη θεατρική σκηνή με κανέναν τρόπο, ότι πιθανόν τραγουδώ εντελώς φάλτσα, ότι δεν θα καταφέρω να μιλήσω δυνατά και με θάρρος σε κοινό, έστω ν' απαγγείλω ένα ποιηματάκι, βρε αδερφέ!
Πολύ αργότερα, δειλά-δειλά από την περίοδο των σπουδών μου κι έπειτα πολύ περισσότερο, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήμουν και τόσο φάλτσα κι ότι μπορούσα να τραγουδήσω (ικανοποιητικά) σε κοινό χωρίς καμία συνοδεία οργάνου (η ανάγκη σε κάνει να ξεπεράσεις ανασφάλειες, "ταμπέλες" και συστολές...), ότι μπορώ να μιλήσω σε μεγάλο κοινό με άνεση (στην αρχή μου "κόβονταν" τα πόδια και είχα ένα ατέλειωτο "σφίξιμο" στο στομάχι) διατηρώντας αμείωτη την προσοχή όλων, κάτι το οποίο επαναλήφθηκε πολλάκις στη συνέχεια. Εκείνο το ντροπαλό παιδί το είχα αφήσει πίσω στον χρόνο μα όχι στη γωνιά του.
Το θεατρικό σανίδι δεν το πάτησα τελικά παρά μόνο ως εκπαιδευτικός προετοιμάζοντας παραστάσεις με τους μαθητές μου. Μέσω αυτής της οδού ασχολήθηκα (με πολλή αγάπη θα έλεγα) με κάτι το οποίο θα έμενε εντελώς απωθημένο, μια και θα μπορούσε να είχε συμβεί νωρίτερα και με άλλους τρόπους, όμως είχα πειστεί ότι δεν θα τα κατάφερνα...
Θα μου πει κανείς, μα αφού εν τέλει έκανα πράξη με κάποιο τρόπο όσα δεν μπόρεσα ως ντροπαλό παιδί, γιατί μιλώ για μικρά απωθημένα στην αρχή του κειμένου; Ο λόγος είναι ότι δεν έγιναν αφενός τότε που θα ήταν μια μεγάλη ικανοποίηση για μένα ως παιδί κι αφετέρου επειδή θα μου δινόταν η ευκαιρία να ξεπεράσω έγκαιρα όλα αυτά που χρειάστηκαν χρόνια για το πετύχω. Επίσης, πολλοί άνθρωποι δεν ξεπερνούν ποτέ αντίστοιχες δυσκολίες, δεν κατορθώνουν να ανακαλύψουν ότι μπορούν, οπότε μένουν πραγματικά απωθημένα - μην ξεχνάμε και ότι πολύ σύντομα οι υποχρεώσεις μας παρασύρουν στο δικό τους ρυθμό!
Όντας ντροπαλό παιδί κάποτε, είμαι πλέον σε θέση να αποτελώ την "κολλητή" των ντροπαλών μαθητών μου (αφήνουν σβέλτα αυτό τον εαυτό τους πίσω)!
