" Κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. " -
" Πόλεμος πατήρ πάντων " -
" ...τα εναντιόδρομα έχουν ενιαία φορά - από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη αρμονία " -
Ηράκλειτος
"Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι." Hans Christian Andersen, 1805-1875
Ήθελα αρχικά να κάνω χιούμορ, για να ελαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα. Το χρησιμοποίησα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου και αποδείχθηκε σωτήριο, όμως η διάθεσή μου με προδίδει σήμερα. Με κατέκλυσαν τρυφερά συναισθήματα αλλά και η μελαγχολία με παράδοξη συντροφιά την ασιοδοξία - που είναι στην φύση μου. Μια αίσθηση παράξενη, αλλά τόσο κοντά σε αυτό που είναι η ζωή.
Τα λόγια του Άντερσεν με εκφράζουν και δίνουν το στίγμα των ημερών. Αν προσθέσουμε μια γλυκιά αγκαλιά, έχουμε πάρει όση δύναμη και ενέργεια, για να πορευτούμε, μια και...
Η ζωή συνεχίζεται...
Ένα τραγούδι που ήρθε και ταίριαξε στη διάθεσή μου.
@ Αν θέλει κάποιος να γελάσει με τα χάλια μας ως λαός, ας επισκεφτεί τη συλλογή αστείων του Ακυβέρνητου όντος - φίλου Πέτρου. Έκανε αυτό που δεν μπόρεσα εγώ σήμερα.
Τελικά θα προτιμήσω να εκφράσω κάποια από αυτά που ήθελα να πω στο κείμενο που όλο υποσχόμουν, και δεν πρόφταινα να γράψω, μέσα από τα παρακάτω (αισθάνομαι ότι δεν θέλω να πω τίποτε άλλο μετά από τόσες συζητήσεις που έχω κάνει αυτές τις μέρες) :
"Σ' ένα δωμάτιο που όλοι κραυγάζουν, δεν υπάρχει χώρος για επιχείρημα. Η Ελλάδα σήμερα είναι ένα τέτοιο δωμάτιο".
Αυτά είναι λόγια δανεικά από ένα σχόλιο του φίλου Μαζεστίξ στο δικό του ιστολόγιο Τοίχο-Τοίχο. Πόση αλήθεια κρύβουν άραγε για τον τόπο μας; Φυσικά όχι μόνο για το σήμερα αλλά πάντα.
"Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, ανασαίνοντας τη δροσιά του πεύκου πιο δύσκολα κάθε μέρα, κολυμπώντας στα νερά τούτης της θάλασσας κι εκείνης της θάλασσας χωρίς αφή χωρίς ανθρώπους μέσα σε μια πατρίδα που δεν είναι πια δική μας ούτε δική σας."
(Από το "Μυθιστόρημα" του Σεφέρη, 1934.)
Ο Σεφέρης έζησε κρίσιμες ιστορικές στιγμές της πατρίδας μας και μέσα από τα γραπτά του διακρίνεται η φωνή ενός υπεύθυνου και ισορροπημένου πολίτη, που αναζητούσε με πάθος την εξέλιξη των ατόμων και των εθνών. Πού να τη βρει όμως;
Πόσο θλιβερό είναι να μην μπορούμε να αντιληφθούμε ότι μόνοι μας θα διατηρήσουμε την ελπίδα, μόνοι μας θα στηρίξουμε τον τόπο μας κι εμείς οι ίδιοι είμαστε η σωτηρία μας - με όποιο κόστος, αρκεί να το διακρίνουμε και να το θελήσουμε πραγματικά, μακριά από την ιδιοτέλεια και τον φόβο. Είμαστε μόνοι και υπεύθυνοι για κάθε μας προσπάθεια, επιλογή, για κάθε δράση (ωφέλιμη ή βλαβερή για μας ή τους άλλους) ή για την αδράνεια που δείξαμε και δείχνουμε ή ακόμα χειρότερα για την αδιαφορία ή την μεταφορά ευθυνών. Σωτήρες δεν υπάρχουν παρά μόνο στα παραμύθια. Η σωτηρία μας είμαστε εμείς. Την θέλουμε; Και πόσο;
@ Μου άρεσε σήμερα που το διάβασα και το προτείνω. Με ψυχραιμία και χιούμορ επίσης λέει κάποιες αλήθειες ο Κούνελος της μπλογκογειτονιάς:
Ένα βίντεο που μου έστειλε μια φίλη πριν από λίγες μέρες και με συγκίνησε απίστευτα, όπως πάντα με συγκινούν τα παιδιά με ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες. Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού θα λέγαμε, εκείνα που τα αφήνει η κοινωνία ξεχασμένα στο λιβάδι... Το λέω αυτό, γιατί δεν υπάρχει σοβαρή οργάνωση και μέριμνα για αυτά τα παιδιά. Όλα είναι ωραία και καλά στα χαρτιά, ενώ στην πράξη υλοποιούνται πρόχειρα χωρίς σχεδιασμό και την ανάλογη βαρύτητα που θα έπρεπε να δίνεται σε ένα από τα πιο απαιτητικά μέρη της εκπαίδευσης.
Το να στέκεσαι δίπλα τους είναι ίσως από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλείται να κάνει κάποιος στην ζωή του, τόσο για τους γονείς τους όσο και για τους εκπαιδευτικούς. Είχα την τύχη στην εκπαιδευτική μου πορεία να γνωρίσω παιδιά με σοβαρά προβλήματα, τα οποία για μένα ήταν μεγάλο σχολείο ζωής και τα ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Αποτέλεσαν το κίνητρο να ασχοληθώ περισσότερο με τον τομέα της εκπαίδευσή τους, ώστε να είμαι σε θέση να τους προσφέρω κάτι καλύτερο.
Πάνω απ' όλα όμως, το πιο σπουδαίο για εκείνα όπως και για όλα τα παιδιά είναι η αγάπη!
@ Δάσκαλος και παιδί σε μια πολύ χαρούμενη και συγκινητική στιγμή.
Ο μικρός μου ο Μιχάλης, είναι καλό παιδί Ο μικρός μου ο Μιχάλης, είναι ο δικός μου ο μαθητής Ο μικρός μου ο Μιχάλης, σα βγαίνει στην αυλή Ο μικρός μου ο Μιχάλης, πετάει σαν πουλί Ο μικρός μου ο Μιχάλης, έχει πολλούς φίλους Ο μικρός μου ο Μιχάλης, αγαπάει και τους σκύλους Ο μικρός μου ο Μιχάλης, χαμογελάει πολύ Ο μικρός μου ο Μιχάλης, μου κάνει όμορφη τη ζωή!
Ποτέ να μην ξεχνάς να αγαπάς Τα όνειρά σου μην τα παρατάς Ποτέ να μην ξεχνάς να βλέπεις με τα μάτια της ψυχής Και όταν λες πως δεν μπορείς τα λόγια μου αυτά να θυμηθείς
Ποτέ να μην ξεχνάς και να πετάς Στα σύννεφα κι ακόμα πιο ψηλά Να ζωγραφίζεις τα φτερά και μη σε νοιάζει ο ήλιος αν θα βγει Και όταν λες πως δεν μπορείς τα λόγια μου αυτά να θυμηθείς
Ποτέ να μην ξεχνάς να κολυμπάς Σε λίμνες που δεν έχεις δει ξανά Ταξίδεψε όσο μπορείς και φτιάξε τη βαλίτσα στη στιγμή Και όταν δεις τις ομορφιές τα λόγια μου αυτά να θυμηθείς
Ποτέ να μην ξεχνάς και να νοιαστείς Για όλα αυτά που αξίζουν στη ζωή Να δίνεις πάντα απλόχερα όσα μπορείς να μοιραστείς Και θα 'σαι πάντα πλούσιος με ένα πολύ γλυκό γλυκό φιλί.
@ Με την πολιτική επικαιρότητα ήθελα ν' ασχοληθώ σήμερα και κυρίως με την στάση μας ως πολίτες απέναντι στις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, όμως λόγω έλλειψης χρόνου και καθαρού πνεύματος θα μείνει λίγο πιο πίσω.
Ένα άρθρο σήμερα για την αλλαγή του τοπίου στην Ευρώπη που προσπάθησε να επιφέρει η σημερινή ελληνική κυβέρνηση - για να μην στεκόμαστε μόνο στα αρνητικά. Θα τα καταφέρει όμως μέχρι τέλους; Διατηρώ πάρα πολλές επιφυλάξεις, διότι η σύγκρουση είναι σκληρή τόσο εκτός όσο κι εντός (η οποία είναι η ντροπή μας για ακόμη μία φορά ως λαός). Όλοι μαζί δεν είμαστε σίγουρα σ' αυτό, ενώ επιβάλλεται. Ποιος όμως νοιάζεται;
Την ελπίδα μόνο εμείς μπορούμε να την διατηρήσουμε ζωντανή μέσα από την σταθερή στάση μας ενάντια σε κάθε τρικλοποδιά που θα κάνει την εμφάνισή της. Έχουμε πάρει το μάθημά μας έπειτα από τόσα "χαστούκια"; Πολλοί πιστεύω πως ναι, έχουμε μάθει και κρατάμε σταθερή πορεία παρά τις ανησυχίες μας, όμως υπάρχουν και τόσοι άλλοι που εξακολουθούν να είναι φτερό στον άνεμο, όπως έδειξαν οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών...
(Ελπίζω να βρω χρόνο να γράψω περισσότερα γι' αυτό.)
Τις
επόμενες ώρες μια νέα συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές μας θα
μπει στις ράγες. Κι επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, η νέα
συμφωνία θα κριθεί μπαίνοντας στο μικροσκόπιο: Θάχει σαφή αναπτυξιακή
προοπτική μετά τον συμψηφισμό καλών και κακών μέτρων; Θα μας επιτρέπει
επιτέλους να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας και να κάνουμε αληθινές
μεταρρυθμίσεις που να οδηγούν στην παραγωγική ανασυγκρότηση
αποδεσμευμένοι από εκτρωματικές υποχρεώσεις και τυφλά ξεπουλήματα
δημοσίου πλούτου; Θα έχουμε περιθώρια να χρηματοδοτήσουμε μια επιτέλους
ενδογενή ανάπτυξη με εξαγωγική προοπτική αλλά και σημαντική
αντικατάσταση των εισαγομένων; Θα μπορέσουμε να διασώσουμε ότι έχει
απομείνει από παραγωγούς, μικρομεσαίους και αυτοαπασχολούμενους,
επιστήμονες και τεχνίτες/μαστόρους που τώρα βρίσκονται σε κατάσταση
ζόμπι αλλά αποτελούν το πραγματικό μας "επενδυτικό" κεφάλαιο;
Θα το δούμε.
Αυτό που όμως είναι σίγουρο είναι ότι:
Η
ελληνική διαπραγμάτευση επέφερε σοβαρότατο πλήγμα στο καθεστώς της
λιτότητας και τα καταστροφικά προγράμματα του ΔΝΤ που υιοθέτησε η ΕΕ
αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει η ίδια το πρόβλημα του χρέους. Διέσπασε το
αρραγές μέτωπο των πιστωτών, έφερε την ΕΕ απέναντι στο ΔΝΤ, το ίδιο το
ΔΝΤ να βρίσκεται σε εσωτερικό διχασμό (βλ παραδοχές για αποτυχία του
βραζιλιάνου εκτελεστικού διευθυντή του ΔΝΤ αναφορικά με την Ελλάδα) και
ξύπνησε τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής ενοποίησης που ζητούν επενδυτικά
προγράμματα και αμοιβαιοποίηση χρεών και πλεονασμάτων σε μια νέα πορεία
ευρωπαϊκής ανάκαμψης.
Η
ελληνική διαπραγμάτευση αποκάλυψε σε όλον τον κόσμο τον παραλογισμό, την
αποτυχία και την μικροπολιτική των γερμανικών πολιτικών που
επιβάλλονται στους άλλους αντί αλληλεγγύης, εκμεταλλευόμενες την
δεσπόζουσα οικονομική θέση της χώρας αυτής - έγινε ευρέως γνωστό με
αφορμή την Ελλάδα ότι αυτές οι πολιτικές τελικά καταστρέφουν την Ευρώπη.
Η απολογητική Σόιμπλε ότι τα προγράμματα απέτυχαν μόνο στην Ελλάδα
επειδή δεν έκανε μεταρρυθμίσεις, δεν πείθουν πια κανέναν: οι χώρες που
βγήκαν από τα μνημόνια ή εφάρμοσαν μόνες τους μνημονιακά μέτρα, έχουν
γονατίσει τους λαούς τους για να παρουσιάσουν μερικά νούμερα αρεστά στην
γερμανική επικυριαρχία - οι δε κυβερνήσεις τους απειλούνται με ντόμινο
ανατροπών...
Η
ελληνική διαπραγμάτευση σκότωσε τα μνημόνια - όπως πολύ σωστά επεσήμανε
ο Ντάισεμπλουμ στην πρώτη του συνάντηση με τον Βαρουφάκη - αλλά και
έδειξε αντοχή και ευφυία στην αντιμετώπιση της αναμενόμενης αλαζονικής
αντεπίθεσης του επικυρίαρχουν γερμανικού λόμπι της ΕΕ σε συμμαχια με την
αποτυχημένη διοίκηση Λαγκάρντ στο ΔΝΤ. Η δημοσιοποίηση των προτάσεων
της μιας και της άλλης πλευράς, η διαφάνεια και η λογική της ελληνικής
προσέγγισης, εξέθεσε ανεπανόρθωτα διεθνώς την γερμανική πολιτική ως
καταστροφική - και ταυτόχρονα η πρόταση οι ίδιοι οι γερμανοί (μέσω
Μέρκελ) να αναλάβουν θετικές πρωτοβουλίες και να σώσουν την ευρωπαϊκή
ιδέα, έδωσε διέξοδο, απέτρεψε την πόλωση και διέσυρε τους ακροδεξιούς
του Σόιμπλε ως το εσωτερικό αγκάθι της έμπειρης στην πολιτική επιβίωση,
Άγκελας Μέρκελ.
Τέλος η
ελληνική διαπραγμάτευση απέτρεψε την πτώση της πρώτης ευρωπαϊκής
κυβέρνησης κατά της λιτότητας αλλά και της πρώτης αριστερής κυβέρνησης
μετά από καιρό, και άνοιξε τον δρόμο για ανατροπή των συσχετισμών και σε
άλλες χώρες - ήδη, ένας λόγος που οι πιστωτές τρέχουν να κλείσουν το
ελληνικό ζήτημα πέραν του πανικού τους για την μη αποπληρωμή των
επόμενων δόσεων σε ΔΝΤ και ΕΚΤ, είναι για να προλάβουν την επανάληψη της
επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ισπανία την Ιρλανδία και άλλες χώρες της
"δεύτερης ταχύτητας". Το ποντάρισμα στην "αριστερή παρένθεση" απέτυχε
και οι δυνάμεις της εξωτερικής και εσωτερικής τρόικας έχασαν μια μάχη
που θεωρούσαν βέβαιη για τα συμφέροντά τους - τώρα θα πιουν το πικρό
ποτήρι της νομιμότητας μέχρι το τέλος και προφανώς θα αντικατασταθούν
σύντομα με άλλες πιο "εμφανίσιμες" εκδοχές τους.
Η συνέχεια
της μάχης για την ανασυγκρότηση θα δοθεί στο εσωτερικό της χώρας μας και
επί της ουσίας: στην καταπολέμηση του διεφθαρμένου πελατειακού
παρασιτικού καθεστώτος που έφτασε σε ακραίες εκδοχές με τα μνημόνια,
στην κατάργηση του κομματικού κράτους και στην στήριξη επιτέλους των
αληθινών παραγωγών, των περιθωριοποιημένων και ημιθανών σήμερα δυνάμεων
της ελληνικής δημιουργικότητας που ιστορικά ήταν και είναι η ενδογενής
δυνατότητα επιστροφής της χώρας μας στην ανάπτυξη, που σημαίνει θέσεις
εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και έσοδα για το κράτος που να τα
επιστρέφει με στρατηγικές επενδύσεις στον Πολίτη. Και η μάχη αυτή θα
είναι ακόμη πιο κρίσιμη από εκείνη με τις γερμανικές οικονομικές ελίτ:
γιατί αφορά τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε και θα
ανακατατάξει το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο σε πιο ορθολογική βάση:
τους υπέρμαχους της παραγωγικής ανασυγκρότησης από την μια και τους
οπαδούς της εξάρτησης και του παρασιτισμού από την άλλη, της κοινωνίας
και της συντεχνίας, του δημοσίου συμφέροντος και του πλουτισμού από το
κόμμα-κράτος με την διόγκωση για επίκληση ως "νέφους αγνωσίας" της
γενικευμένης διαφθοράς.
Η μεγάλη
επιτυχία της ελληνικής διαπραγμάτευσης - που έκανε σε τέσσερις μήνες ότι
δεν έκαναν οι κυβερνήσεις 5 χρόνων - είναι ότι απελευθέρωσε το
εσωτερικό μέτωπο από τις δηθενιές των "υποχρεώσεών μας στους πιστωτές"
που πίσω τους κρυβόταν όλο το παρασιτικό παρακράτος των πελατειακών ελίτ
που παρασιτούν συστηματικά το ελληνικό μεταπολιτευτικό κράτος ελέω
διεφθαρμένων πολιτικών και διαπλεκομένων ΜΜΕ.
Η ευκαιρία που παρουσιάζεται είναι ιστορική.
Για την χώρα και την Αριστερά.
Για την χώρα: Από την εξάρτηση στην ενδογενούς λογικής παραγωγική ανασυγκρότηση.
Για την Αριστερά: Από τον δημοσιοϋπαλληλικό σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία των παραγωγών και του δημοσίου συμφέροντος.
Το σημερινό κείμενο το υπογράφει η Αρσινόη (ψευδώνυμο), μια πολύ καλή μου φίλη - όχι διαδικτυακή, η οποία δημοσιεύει για πρώτη φορά τις σκέψεις και τις απόψεις της. Της εύχομαι καλή αρχή, κι εδώ πιθανόν, αν το θελήσει και η ίδια στην πορεία, θα υπάρχει δική της στήλη.
Αναβρασμός χθες το μεσημέρι σε Εκάλη ,Κηφισιά ,Ψυχικό και
λοιπά αριστοκρατικά προάστια. Το ερώτημα παντού το ίδιο: τι φοράνε στη
διαδήλωση ;Ποιο είναι το look;
Gucci ,Ferre άλλα επώνυμα αυτής της τάξης μάλλον
αποκλείονται. Και τί τσάντα να κρατήσω; Όχι τη LouisVuitton; Αναστέναξαν οι ντουλάπες των οικιακών βοηθών.
Τις τσουρομάδησαν οι commeilfaut κυρίες ψάχνοντας για κανένα τσίτι που να ταιριάζει σε
διαδήλωση. Δεν πρόλαβαν να ψωνίσουν και κάτι ανάλογο από το Zara .Έγιναν όλα ξαφνικά. Έπρεπε βλέπεις να φαίνονται απλοί άνθρωποι του
λαού. Να ξεγελαστούν οι ανεγκέφαλοι που βλέπουν ό,τι τους σερβίρουν από τις τηλεοράσεις. Να πιστέψουν ότι ορίστε
οι περισσότεροι ζητούν συμφωνία με την Ευρώπη με όποιο κόστος. Ακύρωσαν λοιπόν
οι συντρόφισσες Εκαλιώτισες ΟΥΑΟΥ τα μαθήματα yoga, pilates και όλα τα personaltraining κι ετοιμάστηκαν για το
Σύνταγμα. Τι να κάνουμε η Ευρώπη θέλει θυσίες! Ας όψονται οι
κομμουνιστοσυριζαίοι που θέλουν να μας ρίξουν στα βράχια. Αξίζει να σημειωθεί ότι
ακυρώθηκαν όλες οι έξοδοι των εσωτερικών οικιακών βοηθών. Οι μόνες που τη
γλίτωσαν ήταν οι Φιλιπινέζες ,λόγω
χαρακτηριστικών. Αυτές έμειναν για να βγάλουν βόλτα το σκύλο. Οι υπόλοιπες
ήθελαν δεν ήθελαν κατέβηκαν στη διαδήλωση. Πρέπει να φαινόμαστε πολλοί! Μην απογοητεύσουμε τον Αντώνη, τον Άδωνη, το
Σταύρο και τους άλλους επαναστάτες. Άραγε η γνωστή συνθέτης-τηλεπερσόνα
–χορεύτρια- σύζυγος τέως υπουργού θα δώσει το παρόν; Ελπίζω μόνο η Φωτεινή
Πιπιλή να δείξει κατανόηση για τις μαϊμού τσάντες! Ο ανδρικός πληθυσμός δεν
είχε πρόβλημα . Με ένα Nautica την έκανε τη δουλειά
του.
Κατέβηκαν λοιπόν να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στην
διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης , η οποία συνεχίζει να
διαπραγματεύεται άκουσον άκουσον και δεν
δέχεται τις προτάσεις των δανειστών. Τι να πάθουν κι εκείνοι ό,τι έπαθε ο
υπόλοιπος λαός; Ή μήπως να αφήσουν ελεύθερους τους «ξεβράκωτους μαλλιάδες» να ελέγξουν τις
λίστες ; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Συγκεντρώθηκαν λοιπόν στο μνημείο του Αγνώστου
Στρατιώτη, το οποίο οι δικοί τους είχαν στο παρελθόν περιφράξει και τούτοι εδώ
οι ξεβράκωτοι του έβγαλαν τα κάγκελα. Μπήκαν ανενόχλητοι στο περιστύλιο της
βουλής χωρίς αυτό να αποτελεί «κατάλυση του πολιτεύματος» ή «εισβολή στο
κοινοβούλιο» και βροντοφώναξαν ένα ηχηρό ΝΑΙ.
ΝΑΙ στις μειώσεις των συντάξεων
,γιατί όπως έγραφε ένα πλακάτ τους «Υψηλές συντάξεις = υφεσειακό μέτρο». ΝΑΙ στην Ευρώπη γιατί «έξοδος από το ευρώ
= φτώχεια», λες και τώρα είμαστε πλούσιοι .
ΟΧΙ στον εξευτελισμό της διαπραγμάτευσης, γιατί είναι πιο αξιοπρεπές να
τα δεχόμαστε όλα. Και σφύριζαν με τις πολύχρωμες σφυρίχτρες τους. Διαδήλωσαν δημοκρατικά και ελεύθερα. Όπως όλος ο κόσμος διαδήλωνε επί κυβερνήσεως
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Άραγε η συγκέντρωση δεν
δημιούργησε πρόβλημα στη συγκοινωνία; Δεν έκλεισαν δρόμοι; Τα καταστήματα και η
αγορά λειτούργησε κανονικά; Μάλλον , γιατί τα ΜΑΤ δεν κυνηγούσαν τους
συγκεντρωμένους ,ούτε έριχναν με τους κουβάδες τα δακρυγόνα και τα χημικά. Ούτε
οι » γνωστοί άγνωστοι» έσπαγαν τα πεζοδρόμια και τις βιτρίνες για να φοβίσουν
τον κόσμο να μη διαδηλώνει.
Αναρωτιέμαι όμως .
Μια που όλοι αυτοί οι αριστοκρατοεπαναστάτες
κατέβηκαν στο Σύνταγμα έκαναν καμιά βόλτα
πιο κάτω; Είδαν στην Πανεπιστημίου και στις άλλοτε ακμάζουσες στοές τα
ξενοίκιαστα καταστήματα; Έφτασαν ως το σταθμό του Μοναστηρακίου ή του Θησείου;
Κάθισαν να παρατηρήσουν τους ανθρώπους; Είδαν το ύφος στα μάτια τους, τα ρούχα
τους ,το σκυθρωπό και αγχωμένο βάδισμά τους; Έριξαν μια ματιά στους άστεγους
και τους ρακένδυτους; Κοίταξαν στα μάτια τα προσφυγόπουλα που δεν
έχουν πού να κοιμηθούν και που η δημοκρατική Ευρώπη τους κλείνει την πόρτα
,αφήνοντας την Ελλάδα να διαχειρισθεί το θέμα μόνη της; Δεν το
νομίζω. Δεν τους ενδιαφέρει. Άλλωστε όλοι το ίδιο θα γίνουμε; Αυτοί οι
νεόπτωχοι του μνημονίου είναι τόσο απεχθείς κι εκδικητικοί! Ζητούν να πληρώνουν
φόρους και οι έχοντες και κατέχοντες. Άκουσον άκουσον. Διεκδικούν από την
Ευρώπη ίση μεταχείριση για την πατρίδα τους . Διεκδικούν αξιοπρέπεια και
δημοκρατία.
Γεγονός ήταν ότι
η συγκέντρωση της Τετάρτης
,που είχε ως κεντρικό σύνθημα «Παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια
μας» , δεν είχε το αναμενόμενο πλήθος ανθρώπων.
Κάθε φορά αναρωτιέμαι όλοι αυτοί οι άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι, οι φοιτητές που θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν
για να βρουν δουλειά, όσοι πλήγησαν ανεπανόρθωτα από το μνημόνιο, πού
βρίσκονται ; Κάνουν αντίσταση από τα like στο facebook
ή με το freddo στα καφέ; Μόνο όλοι
αυτοί που σαρδελοποιημένοι στα λεωφορεία
κατέβηκαν στη Λούτσα για μπάνιο να πήγαιναν στη διαδήλωση ,θα γέμιζαν τρεις
πλατείες Συντάγματος. Μήπως θεωρούν ότι
έκαναν το καθήκον τους, ψήφισαν στις εκλογές και τώρα μπορούν να κάνουν χωρίς
τύψεις τα μπανάκια τους . Πρέπει όλοι να
αντιληφθούμε ότι η δύναμη του λαού είναι που διαμορφώνει τις εξελίξεις και το μέλλον του. Δεν είναι δυνατό να διαδηλώνουν υπέρ της Ελλάδας άνθρωποι στην Ευρώπη και εμείς να καθόμαστε
αμέτοχοι. Οι δανειστές και οι σύνεργοί τους
ξέρουν καλά την ψυχοσύνθεση του Έλληνα. Τόσα χρόνια τον έχουν
διαπαιδαγωγήσει όπως τους βόλευε. Έχουν τους μηχανισμούς να εκβιάσουν και αν
χρειαστεί να καθυποτάξουν το λαό. Στο
χέρι μας είναι να ματαιώσουμε τα σχέδιά τους.
Να δείξουμε ότι αντιδρούμε . Ότι
αγωνιζόμαστε για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας . Αγωνιζόμαστε
για την αξιοπρέπειά μας ,τον πολιτισμό μας ,την πατρίδα μας που δεν θέλουμε
ούτε να τους τη χαρίσουμε, αλλά ούτε και να την ξεπουλήσουμε! Εδώ οι κυρίες της Εκάλης αγωνίζονται για τα Gucci και τις LouisVuitton!
"Πέτρα βουβή..." θέλουν την Ελλάδα οι πιστωτές μας, να μην τολμά να φέρνει καμιά αντίρρηση στις όποιες επιθυμίες - προσταγές τους. Πάντα πέτρα βουβή την ήθελαν όλοι έτσι κι αλλιώς από τότε που αποτέλεσε ανεξάρτητο κράτος. Ήταν πολύ μικρή και ταπεινή για να σηκώνει κεφάλι στ' αφεντικά που όριζαν την μοίρα της. Κι εκείνη αποδεχόμενη τον ρόλο της παρέμενε σιωπηρή κι ακολουθούσε, απλά ακολουθούσε, ως υποτακτική που δεν έχει τη δύναμη να διεκδικήσει. Μέχρι τώρα απαίδευτη δεν έβρισκε τον τρόπο να το κάνει με ενότητα και οργάνωση, μια και εύκολα την ξεγελούσαν δίνοντάς της ως ανταλλάγματα μερικά "γλυκίσματα" ή απειλώντας και εκφοβίζοντάς την. Μέσα σε όλη αυτή την θολούρα πού να καταφέρει να δει καθαρά και να δράσει κατάλληλα. Παραδομένη στη σιωπή της έχει πάντα την ψευδαίσθηση της ελευθερίας... Όποτε ύψωσε φωνή ηχηρή, αναγνωρίστηκε από λίγους, έτσι για τα μάτια του κόσμου, κι έπειτα ταπεινώθηκε για άλλη μία φορά.
Δεν ξέρουμε αν θα μπορέσει κάποτε να διεκδικήσει μέχρι τέλους την θέση που της αξίζει ως ισότιμο κράτος στον παγκόσμιο χάρτη. Έμαθε εδώ και αρκετά χρόνια να κινείται ανάμεσά τους ως γυναίκα ελαφριά, πολύ ελαφριά, επιπόλαιη που τα θέλει όλα εύκολα χωρίς προσπάθεια καμιά, που θέλει απλά να φαίνεται και όχι να είναι. Είναι απαραίτητα αμέτρητα φροντιστηριακά μαθήματα αυτογνωσίας και καλής αντίληψης των αναγκών της, συστηματικής και αποτελεσματικής οργάνωσης, ρεαλιστικού σχεδιασμού, για να περάσει τις εξετάσεις μ' ένα αξιοπρεπές επίπεδο επίδοσης.
Έχει πολύ μέλλον μπροστά της αυτή η βουβή πέτρα, αν αντιληφθεί πόση ζωή κρύβει μέσα της...
Μην ξεχνάμε ότι και στην καθημερινότητά μας υπάρχουν πάρα πολλοί γύρω μας που επιθυμούν όσο τίποτε άλλο να είμαστε "Πέτρα βουβή", να τους αφήνουμε ήσυχους να πράττουν μόνο αυτό που θέλουν χωρίς εμπόδια. Τι ευκολία αλήθεια για εκείνους... Τι δώρο τούς προσφέρουμε... τι ανακούφιση! Τι σωτηρία βρίσκουν κατά βάθος από τον εφιάλτη της ανικανότητά τους σε πολλά επίπεδα!
Εμείς, αλήθεια, τι ικανοποίηση παίρνουμε με την προσφορά ενός τέτοιου δώρου; Πόσο μεγάλο κακό επιφέρουμε το έχουμε συνειδητοποιήσει;
@ Αφορμή για τα παραπάνω ήταν ο στίχος από το ομώνυμο τραγούδι του Ψαραντώνη. Κάποιες ακόμα σκέψεις μου ή συναισθήματα του καιρού αφήνω να φανούν πιο κάτω μέσα από στίχους άλλων τραγουδιών του.
Και για τις στιγμές που μας φυλακίζει η μοναξιά και δεν μας σώζει καμία συντροφιά.
"Εκειά που θέλω δεν μπορώ κι όπου δε θέλω φτάνω"
"Εγώ δεν είμαι κιανενούς"
Ελευθερία και μοναξιά πρώτες ξαδέρφες.
"Εσύ θαρρείς πως η πληγή που μ' άνοιξες πονεί με
μ' αυτή μου γίνηκε χαρά και στη ζωή κρατεί με"
Όταν ένας πόνος βρίσκει γιατρειά μέσα από έναν άλλο πόνο πιο γλυκό.
"Στον ψεύτη κόσμο"
Μικρά λαμπερά αστεράκια δίνουν φως κι ελπίδα.
"και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
την στερνή την ώρα που θα επιτεθεί"
Ποιος δεν έχει μια τίγρη μέσα του να τιθασεύσει ή ν' απελευθερώσει αν υπάρξει ανάγκη;
Πόσες φορές τυχαίνει η δικαίωση να μας συναντά σε στιγμές που δεν την περιμένουμε. Όταν είναι πια πολύ αργά για πανηγύρια, όταν η χαρά δεν βρίσκει κανένα νόημα, για να δηλώσει την παρουσία της. Η συσσωρευμένη ψυχική κόπωση πολύ μεγάλου χρονικού διαστήματος δεν αφήνει περιθώρια σε καμία προσωπική νίκη να πάρει την θέση που της αξίζει μέσα μας. Το χαμόγελο μένει μισό και παγωμένο, μια και το εμποδίζει να φωτίσει το πρόσωπο αυτή η άτιμη, πικρή γεύση στο στόμα.
Οι μέρες και οι νύχτες στενοχώριας και αγρύπνιας δεν αναπληρώνονται, ο χρόνος πίσω δεν γυρνά και σε καμία περίπτωση η οποιαδήποτε δικαίωση δεν αποτελεί υποκατάστατο της δικαιοσύνης.
Τότε είναι που μουδιάζει το κορμί και ο νους από τη σιωπηλή παραίτηση , που σαν το φάρμακο της νάρκωσης ρέει αθόρυβα και καταλαμβάνει κάθε κύτταρο. Χάνεται ο σκοπός κάθε αντίδρασης απέναντι σε σιχαμένες δράσεις. Είναι τότε που ενώ θα επιθυμούσαμε ή θα επιβαλλόταν να πούμε πολλά και μάλιστα με τον πιο δηκτικό τρόπο, παραιτούμαστε στην αγκαλιά της σιωπής, καθώς το μόνο που θα ανακούφιζε είναι ένα γερό φτύσιμο της πικρής γεύσης.
Τίποτε άλλο.
Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σ' έναν κόσμο άδικο, οπότε το δίκαιο είναι ο πρίγκιπας μεταμορφωμένος σε τέρας. Θέλει πολλή αγάπη κι ένα αληθινό φιλί, για να αλλάξει και πάλι όψη!
@ Η επόμενη ανάρτηση αφιερωμένη στον αυθεντικό καλλιτέχνη. Τον Ψαραντώνη.
Αφιερωμένη η σημερινή αναδημοσίευση σε κάθε "φευγιό" που δεν τολμήσαμε μέχρι τώρα...
Κάποτε θα φύγω…
Τι είναι αυτό που σε καθηλώνει σε ένα τόπο, σε μια σχέση, σε μια κατάσταση; Είναι φόβος για το άγνωστο; Για το μετά ; Eίναι η καρδιά σου που είναι κολλημένη σε αυτά που ξέρεις, εκτιμάς και τιμάς; Είναι που δε σου αρέσουν οι αλλαγές; Μήπως είναι ότι ακόμα δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για κάτι τέτοιο; Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να φύγουν , να απαλλαχτούν, να πάνε μακριά από όλα και όλους και όμως μένουν πάλι πίσω , μένουν πάντα εδώ.
Κάποτε άφησαν τους δούλους ελεύθερους και εκείνοι ξαναγύρισαν. Είναι η σιγουριά που θέλουμε να έχουμε ζώντας σε γνωστά πλαίσια; Ή ακολουθούμε πιστά εκείνο που λέμε «μοίρα». Κάποτε έλεγες, «θα φύγω» μα έγινες δέντρο, έβγαλες ρίζες που σε κρατούν γερά δεμένο εδώ, τα δε κλαδιά σου θέριεψαν, ξεπέρασαν τις στέγες των σπιτιών και είναι τα μόνα που βλέπουν μακριά. Ατενίζουν το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και το μπλε βαθύ της θάλασσας. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν κάποια στιγμή να φύγουν από κάπου, να αλλάξουν τοπία, παραστάσεις, να αλλάξουν επάγγελμα, σπίτι, συνήθειες, ακόμα και τους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους. Κάποιοι, όμως, σε όλη τη διάρκεια της ζωή τους θέλουν να φύγουν και λένε συνέχεια: κάποτε θα φύγω... και ονειρεύονται τη φυγή … ποτέ δεν το κάνουν, απλά το λένε ίσως για να το πιστέψουν και οι ίδιοι, ίσως για να νιώσουν καλύτερα.
Βαρέθηκαν να ζουν νεκροί, στης απονιάς τον τόπο. Θέλουν να ανοίξουν τα φτερά, να βρουν καινούριο στόχο. Η μιζέρια τους κυριεύει, κάθε μέρα πιο πολύ. Και η θλίψη τους ποτίζει δηλητήριο την ψυχή. Η ζωή τους περιμένει κάπου αλλού, σε άλλο τόπο. Και χαρά θα βρουν εκεί σίγουρα με κάποιο τρόπο.
Και όμως πάλι εδώ, για πάντα εδώ.. Κάποτε θα φύγω λένε..και
φωτίζει το πρόσωπό τους. Κάποτε θα φύγω λένε… για να πάρουν δύναμη για
να βγάλουν πέρα με τις δύσκολες καταστάσεις που περνάνε..Ναι έτσι είναι …
κάποτε θα φύγουν… τότε όμως θα είναι η μοναδική φορά που θα θέλουν να
μείνουν…
Πέρα από αυτό που νομίζουμε, από αυτό που ζητάμε απελπισμένα, από αυτό που λέμε ότι θέλουμε, υπάρχει και μια άλλη αλήθεια: τις περισσότερες φορές ζούμε ακριβώςαυτό που θέλουμε να ζήσουμε.
Η μεμψιμοιρία, χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης, μας
διακατέχει ! Μοιρολογούμε λοιπόν για τη ζωή μας, θέλουμε να ξεφύγουμε
από καταστάσεις – και όμως, πώς να ξεφύγουμε από τα θέλω μας, από τον
ίδιο τον εαυτό μας; Γιατί πραγματικά δεν υπάρχει «δε μπορώ», αλλά δε
θέλω. Αναβάλουμε κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι . Έτσι και εδώ,
γιατί όποιος θέλει δε λέει «κάποτε», αλλά τώρα! Και δεν το λέει απλά και
μόνο, αλλά το πράττει κιόλας.
Αν θέλεις πραγματικά να φύγεις, μη λες «κάποτε θα φύγω», άνοιξε τα φτερά
και πέτα εκεί που θες. Τώρα δεν είσαι δέντρο πια, τώρα δε βλέπουν μόνο
τα κλαδιά σου τη θάλασσα και τον ουρανό αλλά ΕΣΥ! τώρα δεν έχεις ρίζες
παρά μόνο φτερά, τώρα πετάς ελεύθερα και μακριά από όλα και όλους.
Επιθύμησε το αυτό που λες ανύπαρχτο. Η χειρότερη μορφήδουλείας είναι εκείνη στον ίδιο μας τον εαυτό.
Στα πραγματικά μας «θέλω», που εμείς οι ίδιοι δεν τα πραγματοποιούμε
και τα καταπιέζουμε στα βάθη της ψυχής μας. Είμαστε αλυσοδεμένοι σε
αυτό που λέμε ότι λέμε ότι δε μπορούμε να ξεφύγουμε, σε αυτό που λέμε
ανύπαρχτο.
Μη λες, λοιπόν, κάποτε θα φύγω… και πας να το ονειρευτείς… μόνο φύγε!
Φύγε τώρα! Δώσε στο όνειρο σου σάρκα και οστά. Ζήσε το όνειρο.
Η Ιωάννα Χαρμπέα είναι κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος
@ Το παραπάνω κείμενο με εκφράζει απόλυτα και είναι σαν να το έχω γράψει η ίδια. Ενώ το επέλεξα σε άσχετη στιγμή, έφτασε να αποτελεί ηχηρό σημάδι ετούτων των ημερών για μια απόφαση που έπρεπε να είχα πάρει εδώ και καιρό και αφορά στον επαγγελματικό μου χώρο. Αν δεν έχεις άμεσα τη δυνατότητα για μεγάλη αλλαγή, ξεκινάς για μια πιο μικρή, αλλά που σου επιτρέπει να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου. Μπορεί να έχεις μάθει να παλεύεις και να μην εγκαταλείπεις το πεδίο του αγώνα, όμως στην περίπτωση που μάχεσαι διαρκώς την υστεροβουλία, τη δολιότητα, τη στενομυαλιά, την επιπολαιότητα, και την αδικία καλύτερα να φεύγεις για άλλα περιβάλλοντα που ίσως αξίζουν τις μάχες που θα δώσεις και πάλι από την αρχή.