Τα σχολειά σε ελάχιστες μέρες κλείνουν, τα προαύλια θα περάσουν στη σιωπή, οι σχολικές αίθουσες δεν θα έχουν να προσφέρουν τίποτε άλλο μέχρι τον Σεπτέμβρη, ό,τι έδωσαν, έδωσαν. Καιρός ν' αναπαυθούν όλοι και όλα. Να φρεσκαριστούν, προκειμένου να επιστρέψουν στους ζωηρούς ρυθμούς της σχολικής καθημερινότητας με περισσότερο κέφι για νέες διαδρομές με έναν τρόπο όμως ίδιο και απαράλλαχτο. Οι νέες διαδρομές έχουν πάντα ενδιαφέρον. Ο τρόπος και ό,τι τον πλαισιώνει έχουν ενδιαφέρον; Ή θα ήταν προτιμότερο κάτι εντελώς αλλιώτικο, πιο αληθινό, πιο ζωντανό;
Δεν θα γράψω εδώ, στο κείμενο της ανάρτησης, για το σχολείο των δικών μου ονείρων, το πώς θα επιθυμούσα πολύ να είναι, ούτε να σας κάνω ατέλειωτες (κενές) θεωρητικές περιγραφές, για να μην σας προϊδεάσω. Θα πω τις δικές μου σκέψεις μετά από τα δικά σας σχόλια - όσων θελήσετε να συμμετέχετε.
Είμαι μέσα σ' αυτό εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μάλλον δεν έφυγα ποτέ από τον χώρο του σχολείου (μεγάλη σχολική "δόση")... για σκεφτείτε το! Ενός σχολείου που δεν μου αρέσει καθόλου όπως είναι και τόσο καιρό προσπαθώ να του δώσω λίγη από την μορφή που θα επιθυμούσα να έχει, δυστυχώς ίχνη από αυτή την μορφή. Ίσως τελικά δίνω την ψυχή που θα μπορούσε να έχει εκείνο των ονείρων μου. Κάποιοι παραμένουμε μέσα σ' αυτό σχεδόν όλη μας τη ζωή... με δική μας απόφαση φυσικά και δεν ζητάμε από κανέναν ευθύνες. Αλήθεια, θα το αντέχατε;
Με ενδιαφέρει πολύ να δω πώς θα ήθελαν το σχολείο σήμερα οι ενήλικες, διότι από τα παιδιά έχω μια καλή εικόνα. Το σχολείο σίγουρα αφορά πρώτα τα παιδιά - και καλό θα ήταν να έχουν τον κύριο λόγο - αλλά παράλληλα και ολόκληρη την κοινωνία.
Είμαι μέσα σ' αυτό εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μάλλον δεν έφυγα ποτέ από τον χώρο του σχολείου (μεγάλη σχολική "δόση")... για σκεφτείτε το! Ενός σχολείου που δεν μου αρέσει καθόλου όπως είναι και τόσο καιρό προσπαθώ να του δώσω λίγη από την μορφή που θα επιθυμούσα να έχει, δυστυχώς ίχνη από αυτή την μορφή. Ίσως τελικά δίνω την ψυχή που θα μπορούσε να έχει εκείνο των ονείρων μου. Κάποιοι παραμένουμε μέσα σ' αυτό σχεδόν όλη μας τη ζωή... με δική μας απόφαση φυσικά και δεν ζητάμε από κανέναν ευθύνες. Αλήθεια, θα το αντέχατε;
Με ενδιαφέρει πολύ να δω πώς θα ήθελαν το σχολείο σήμερα οι ενήλικες, διότι από τα παιδιά έχω μια καλή εικόνα. Το σχολείο σίγουρα αφορά πρώτα τα παιδιά - και καλό θα ήταν να έχουν τον κύριο λόγο - αλλά παράλληλα και ολόκληρη την κοινωνία.
Μπορείτε να δείτε πώς φαντάζονται οι μαθητές του Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου Νάξου το ιδανικό σχολείο για εκείνους μέσα από ένα βίντεο που δημιούργησαν για τον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Δημιουργικής Έκφρασης Δημοτικών Σχολείων του Πανεπιστημίου Κρήτης, στον οποίο κατέλαβαν την πρώτη θέση.
Για να δείτε το βίντεο πατήστε εδώ.
@ Ποιο είναι, λοιπόν, το σχολείο που ονειρευόσαστε για εσάς ή για τα παιδιά σας;
Γλαύκη άκου τι έπαθα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο εκλεκτό σου κάλεσμα έκανα ολάκερη τοποθέτηση όπως την ζητάς.
Έγραφα ώρα ολάκερη με ζεστή διάθεση. Όμως ένα κλικ λάθος του ποντικιού έριξε τη σκέψη μου στα ....τάρταρα....
Αντιλαμβάνεσαι ότι είμαι σε έξαλλη κατάσταση και συγγνώμη γιατί χάθηκαν όλα.
Μην με ...ρωτήσεις αν έχω διάθεση να τα ξαναγράψω. Ανθρώπινα θα πω αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να σπάσω τον Η/Υ
Καλό βράδυ.
Γιάννη μου, κρίμα που δεν έχω την δική σου θέση πάνω στο θέμα!
ΔιαγραφήΔεν υπάρχει λόγος να γράψουμε κατεβατά ολόκληρα, καθώς πολλές φορές η ουσία μπορεί να κρύβεται μέσα σε μια πρόταση. Όποτε βρεις τη διάθεση, εδώ θα είναι ανοιχτή η πρόσκληση.
Ελπίζω να μην έσπασες το μηχάνημα...
Καλό σου απόγευμα!
Καλησπέρα, Γλαύκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς που μετά το άρθρο για τα παιδιά που αυτοκτονούν στην Κίνα, έβαλες τον κ. Μπιν! Πολύ σοφή κίνηση.
Το σχολείο των ονείρων μου; Πήγα πρώτη δημοτικού πριν από σχεδόν 53 χρόνια και έπεσα σε αυταρχικό διευθυντή. Ευτυχώς σε δύο χρόνια πήρε σύνταξη. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ασφυκτιούσα! Όποτε μπορούσα να το σκάσω, δεν έχανα την ευκαιρία ή δραπέτευα διαβάζοντας.
Οι μόνες όμορφες αναμνήσεις μου είναι από τη δασκάλα της Τρίτης και τον δάσκαλο της Τετάρτης, που έπαιζε και κιθάρα,
Σοκαρίστηκα πολύ όταν διαπίστωσα ότι τα σχολεία των παιδιών μου λίγο διέφεραν από αυτά που τελείωσα εγώ. Κυρίως όσον αφορά την καταστροφή της φαντασίας και της δημιουργικότητας.
Το σχολείο που περιέγραψαν τα παιδάκια από τη Νάξο θα ήταν μια πολύ καλή αρχή. Δημιουργικότητα, επαφή με τη φύση, με τα χρώματα, με τα επαγγέλματα, με τη μουσική. Ένα σχολείο με ανοιχτά παράθυρα στη γνώση και κήπο που θα επιτρέπει το παιχνίδι. Και δεν χρειάζονται πολλά χρήματα για αυτό.
Οι ελίτ δεν θέλουν τέτοιο σχολείο, όμως. Δεν θέλουν ευτυχισμένους ανθρώπους, με φαντασία και γνώσεις. Πού θα έβρισκαν υπηρέτες, υπαλλήλους τραπέζης, οικονομολόγους, τεχνοκράτες, στρατιωτικούς και κρέας για τα κανόνια;
Νομίζω πως η Μαρία Μοντεσόρι άνοιξε το δρόμο για ένα τέτοιο σχολείο. Είχα διαβάσει όλα της τα βιβλία. Εκείνο που δεν ξέρω είναι τι απέγιναν τα παιδιά που φοίτησαν στα μοντεσοριανά σχολεία.
Καλό σου βράδυ
Λωτοφάγε μου, έχεις δίκιο για το τότε και το τώρα. Δυστυχώς είναι σαν ο Μανωλιός άλλαξε κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς!
ΔιαγραφήΟι ελίτ θέλουν παιδιά με παρωπίδες και είναι πολύ εύκολο να πλάσεις τέτοιες προσωπικότητες. Δύσκολο είναι το αντίθετο. Το σύστημα δεν βοηθά σ' αυτή την κατεύθυνση.
Η Μοντεσσόρι έφερε την ανατροπή στη σκέψη, στον τρόπο και στο όραμα για ένα σχολείο αποκλειστικά προσαρμοσμένο στα παιδιά και μάλιστα ένα σχολείο για όλα τα παιδιά! Μακάρι να ακολουθούσε το σύγχρονο σχολείο μέρος της μεθόδου της!
Τα σημερινά σχολεία αυτού του τύπου εξακολουθούν να κινούνται σε όσα δίδαξε και αξιοποίησε κι εκείνη. Κάποια ίσως κρύβονται πίσω από το όνομα μόνο.
Όσο για τα παιδιά που τέλειωσαν αυτά τα σχολεία έχω ελάχιστες πολύ θετικές πληροφορίες. Όταν όμως το σχολείο σέβεται το παιδί και τις ανάγκες του, τότε δεν είναι δυνατόν να μην μάθει να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους, να μην είναι χαρούμενο και με μια ισορροπημένη προσωπικότητα, όλα τα υπόλοιπα έρχονται!
Να είσαι καλά και καλό σου απόγευμα!
Αν δεν την έχεις δει, ψάξε να βρεις σε βίντεο κλαμπ ή στο διαδίκτυο, την ταινία Detachment (ελλ.τίτλος Μαθήματα ζωής): ο Έντριαν Μπρόντι υποδύεται έναν αποστασιοποιημένο (εξού και ο τίτλος) αναπληρωτή καθηγητή σε υποβαθμισμένα αμερικανικά σχολεία.
ΔιαγραφήΤο σενάριο είναι αποτέλεσμα μελετών που έκανε ένας καθηγητής σε διάφορα σχολεία και δείχνει την πλήρη αδιαφορία όλων για όλους.
Την είδα χθες και εντυπωσιάστηκα.
Έχω ακούσει για την ταινία, αλλά δεν την έχω δει.
ΔιαγραφήΘα κοιτάξω να την βρω στο διαδίκτυο, γιατί με τα βίντεο κλαμπ δεν τα πάω καλά.
Αυτή η αδιαφορία είναι που σε σκοτώνει στο τέλος...
Σ' ευχαριστώ πολύ για την πρόταση!
Πάντως όχι το σχολείο που βγάζει παιδιά που μαθαίνουν τον ανταγωνισμό, την υποταγή και την παπαγαλία. Το σχολείο που ευνουχίζει την δεξιότητα και τη φαντασία. Το σχολείο που έχει κάγκελα, γκρίζους τοίχους, σκυφτούς δασκάλους και παιδικούς ώμους που έχουν λυγίσει ήδη απ' το βάρος των βιβλίων και των υποχρεώσεων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλαύκη μου σε καταλαβαίνω και λυπάμαι που όλοι εσείς οι φωτισμένοι εκπαιδευτικοί που έχετε όραμα και όρεξη, γίνεστε εργαλεία ενός αρρωστημένου συστήματος που σας θέλει "υπαλλήλους" και γρανάζια μιας μηχανής που αλέθει μυαλά και συνειδήσεις.
Καλή δύναμη να έχετε!
Ειδικά μέσα στα χρόνια της κρίσης η κατάσταση είχε γίνει απελπιστική, γι' αυτό και ήθελα να φύγω για αλλού άμεσα κάποια στιγμή (μουτζαχεντίν δηλαδή). Το σκέφτομαι έτσι κι αλλιώς, αλλά προσπαθώ να το κάνω με πιο προσεχτικά βήματα, γιατί είμαι κάποιες στιγμές πολύ παρορμητική.
ΔιαγραφήΕίχε καταλήξει να είναι εντελώς τεχνοκρατικό και φασιστικό το μοντέλο. Μας πήγαινε πάρα πολλά χρόνια πίσω... Είχα τρομάξει πραγματικά και τότε συνειδητοποίησα πώς αισθάνονταν οι δάσκαλοι με ανοιχτό πνεύμα κι ελεύθερες ψυχές εκείνων των χρόνων! Ασφυξία...!!!
Φαντάσου τα παιδιά τι προσωπικότητες διαμόρφωναν μέσα σ' ένα τέτοιο σύστημα.
Σήμερα που πήγε να επαναληφθεί κάτι παρόμοιο θα ήταν απόλυτα καταστροφικό,καθώς θα έπλαθε ημιμαθή πιόνια και μάλιστα επιπόλαια λόγω της ελαφρότητας της σύγχρονης κοινωνίας. Τυφλές στρατιές ήθελαν (και πολύ θέλουν ακόμα) να ακολουθούν σε κάθε νεύμα, να μην χρειάζονται και πολλά επιχειρήματα για να πείσουν. Καταστροφή!
Δόθηκαν από αρκετούς εσωτερικές μάχες που δεν βγήκαν προς τα έξω.
Χαίρομαι, γιατί με την αλλαγή στην πολιτική κατάσταση κόπηκε η φόρα σε πολλά τσιράκια του συστήματος.
Αυτό όμως που επιθυμώ είναι να αρχίσει να οργανώνεται ένα αληθινό σχολείο ή τουλάχιστον αν δεν γίνει αυτό (δεν ελπίζω παρά σε ελάχιστα), να μας επιτραπεί να εργαστούμε με ελεύθερη ψυχή και καθαρό νου!
Πάντως ακόμα κι όταν ένα αρρωστημένο σύστημα θέλει τους εκπαιδευτικούς του ως γρανάζια μιας κρεατομηχανής υπάρχει και το αντάρτικο... με κόστος πρώτα απ' όλα ψυχικό.
Σ' ευχαριστώ πολύ, Μαρία μου!
Θέλω ένα σχολείο όπου θα απαγορεύεται δια ροπάλου η παπαγαλία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω ένα σχολείο όπου οι μαθητές θα ρωτάνε του δασκάλους και όχι το αντίθετο. Οι δάσκαλοι θα δίνουν μόνο τα ερεθίσματα για να γεννηθούν οι απορίες.
Θέλω ένα σχολείο όπου οι μαθητές θα σέβονται τους δασκάλους και οι δάσκαλοι τους μαθητές.
Θέλω ένα σχολείο χωρίς βαθμούς με αξιολόγηση ατομική και περιγραφική (πρόσεξε το α, δώσε έμφαση στο β κλπ).
Θέλω ένα σχολείο που δεν θα σε ρωτάνε τι θέλει να πει ο ποιητής (πολύ μου την έδινε αυτό)! Ό,τι γουστάρει λέει ο ποιητής! Ρώτα τι σκέψεις, τι συναισθήματα είχα όταν διάβασα το ποίημα, τι μου άρεσε, τι δεν μου άρεσε...
Θέλω ένα σχολείο με χαμογελαστούς ανθρώπους που θα ανακαλύπτουνε μαζί την ομορφιά της γνώσης!
(Να ονειρευτούμε ζήτησες!)
Κάθε σου πρόταση που διάβαζα, έβαζα νοητά κι ένα τικ με στυλό μπλε (όχι κόκκινο, το σιχαίνομαι)!
ΔιαγραφήΧαιρόμουν με κάθε ταύτιση που διαπίστωνα.
Θεωρώ ότι προσπαθώ όλα αυτά που περιέγραψες, γι' αυτό είμαι και πολύ δημοφιλής και αγαπητή στα παιδιά του σχολείου, όμως θα αισθανθώ πολύ καλύτερα αν διορθώσω τις γκάφες μου και καλύψω τις ελλείψεις μου. Η αυτοβελτίωση δεν πιστεύω ότι είναι κάτι που σταματά ποτέ, αν δεν θέλουμε να βαλτώνουμε. Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι μας σ' αυτό, αν τα σεβόμαστε και τα ακούμε προσεχτικά!!!
Σχετικά με την περιγραφική αξιολόγηση είναι η μόνη που βοηθά ουσιαστικά στην αυτοβελτίωση των μαθητών. Άτυπα γίνεται καθημερινά, όχι όμως επίσημα. Σίγουρα δεν γίνεται από όλους, αλλά γίνεται. Όταν συμβαίνει, τότε οι μαθητές γνωρίζουν πολύ καλά για πιο πράγμα είναι ικανοί και σε ποιο χρειάζεται να προσπαθήσουν περισσότερο. Συμμετέχουν πραγματικά στη διαδικασία της μάθησης. Αυτός όμως ο τρόπος αξιολόγησης δεν έγινε δεκτός από τον κλάδο, όταν προτάθηκε πριν μια δεκαπενταετία δυστυχώς!!! Τότε είχα θυμώσει με την τεμπελιά μας... Έτσι συνεχίσαμε ένα σύστημα κατηγοριοποίησης του πληθυσμού που απαιτεί τελικά και η τεχνοκρατική μας κοινωνία! Ένα σύστημα που δεν βολεύει να γνωρίζει ο κάθε πολίτης τον εαυτό του, ένα σύστημα που ισοπεδώνει.
Τα όνειρα δεν απαγορεύονται... επιβάλλονται κιόλας σε δύσκολους καιρούς. Μην ξεχνάς ότι από ένα όνειρο ξεκίνησαν πολλές υπέροχες πραγματικότητες!
1) Η πολιτεία εξασφαλίζει σωστή ΥΠΟΔΟΜΗ σε όλα τα σχολεία τής χώρας…
ΑπάντησηΔιαγραφή2) Αφαιρεί λίγο από το ‘’βάρος’’ της ύλης των βιβλίων..
3) Ο δάσκαλος βάζει όρεξη, μεράκι, έμπνευση…
4) Ο μαθητής προσθέτει χαμόγελο, φαντασία, κριτική σκέψη, εμπνεόμενος ΠΑΝΤΑ από τον δάσκαλο- καθοδηγητή και….
Να το σχολείο των ονείρων μας με παιδιά χαρούμενα, που δε θα έχουν την ανάγκη ψυχολόγου από τα 15 τους χρόνια…
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, Γλαύκη!
Ινώ μου, συμφωνώ μέχρι και τα σημεία στίξης...!!!
ΔιαγραφήΓνωρίζεις πολύ καλά περί τίνος πρόκειται, οπότε τι να πω σε σένα!
Στην ανάγκη ψυχολόγου βάζω εκατό θαυμαστικά επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενά σου!!!!!!!
Καλή δύναμη μας εύχομαι και να καταφέρνουμε να έχουμε χαρούμενους μαθητές που θα αγαπούν το σχολειό τους!
Καλό καλοκαίρι και καλή ξεκούραση, κορίτσι μου!
Θα σου πω το δικό μου όνειρο - που φυσικά θα μείνει απραγματοποίητο – αλλά άμα κάνεις όνειρα πρέπει να μην είναι και αυτά μίζερα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω ένα σχολείο όπου οι δάσκαλοι θα έχουν σπουδάσει παιδική ψυχολογία. Όχι λίγες διδακτικές ώρες. Συνέχεια. Εξαντλητικά. Μέχρι αηδίας!
Θέλω ένα σχολείο με σύγχρονες κτιριακές υποδομές και όχι χειρότερο από αυτό που πήγαινα εγώ.
Θέλω ένα σχολείο με μεγάλες τάξεις και λίγα θρανία. Με σύγχρονα εποπτικά μέσα και κατάλληλο εξοπλισμό που να ανταποκρίνεται και να υποβοηθά αυτό που θέλουν να διδάξουν. Αφού κάποια στιγμή αποφασίστηκε να γίνουν και τα ελληνικά σχολεία …παρακολουθητές των σύγχρονων ευρωπαϊκών, δεν καταλαβαίνω γιατί το μόνο που άλλαξε είναι η απαλοιφή "προπαγανδιστικών" αναφορών από τα σχολικά εγχειρίδια, όσον αφορά τους αγώνες των παππούδων μας, ενώ σε όλα τα υπόλοιπα έχουμε μείνει στη δεκαετία του ’50.
Θέλω ένα σχολείο που τα παιδιά θα μαθαίνουν χρήσιμα πράγματα (όπως στο βιντεάκι με το Ναξιώτικο Δημοτικό). Καλές είναι και οι εξισώσεις και η δεύτερη ξένη γλώσσα, αλλά, πρακτικά, δεν βλέπω να βοηθούν και πολλά παιδιά στη συνέχεια.
Θέλω ένα σχολείο όπου τα βιβλία δεν θα είναι η εκτόνωση (πες το και ονείρωξη) διαφόρων …ειδικών που είδαν τους Έλληνες να συνωστίζονται το ’22 στο λιμάνι της Σμύρνης (σα να πήγαιναν για μπάνια), ή το Ζάλογγο ως …έναν ακόμη εθνικό μύθο!
Θέλω πολλά. Και σίγουρα δεν θέλω αυτό που έχουμε σήμερα.
ΥΓ: Το δεύτερο λινκ «Ένα σχολείο άπιαστο όνειρο για την χώρα μας» δεν ανοίγει.
Απαντώ όλο με καθυστερήσεις και μεγάλα διαλείμματα σήμερα, γιατί τρέχουν συνεχώς κι άλλα γύρω...
ΔιαγραφήΕυτυχώς έχουν αποακτασταθεί αρκετά από τα σφάλματα στα βιβλία Ιστορίας, χωρίς να σημαίνει ότι και αυτά που έχουμε στα χέρια μας δεν επιδέχονται διορθώσεις σε μεγάλο βαθμό. Εχει αποδειχτεί από την πράξη ότι είναι τελικά πολύ δύσκολο να γραφτεί ένα σύγχρονο, καλοδιατυπωμένο και με ιστορική ακρίβεια (όσο είναι εφικτό) βιβλίο Ιστορίας.
Πρώτα απ' όλα πρέπει να αλλάξουν τα αναλυτικά προγράμματα ξανά (κι έπειτα τα βιβλία), αλλά με έναν άρτιο σχεδιασμό πρώτα, αφουγκραζόμενοι οι συντάκτες τους την σημερινή κοινωνία με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει πια, πού μπορεί να οδηγηθεί και πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί. Έτσι μόνο θα μπορέσουν να θέσουν στόχους ρεαλιστικούς και οι οποίοι θα επιτρέψουν μέσα από την επίτευξή τους τη σταδιακή αλλαγή προς το καλύτερο της κοινωνίας. Πάντα ακολουθώντας την ελληνική κοινωνία και όχι σαν κακοί μιμητές άλλων κοινωνιών του κόσμου. Να φτιάξουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε! Αρκεί φυσικά να βρούμε επιτέλους τι θέλουμε να είμαστε... Μπορούμε να το κάνουμε αυτό κάποια στιγμή;
Συμφωνώ απόλυτα με την σπουδαιότητα της παιδικής ψυχολογίας στις σπουδές των εκπαιδευτικών. Πράγμα το οποίο δεν γίνεται στο βαθμό που πρέπει δυστυχώς ακόμα και σήμερα. Αν ενδιαφερθούν από μόνοι τους οι εκπαιδευτικοί να ασχοληθούν παραπάνω βλέπεις λίγο φως, αλλιώς μας τρώνε τα σκοτάδια όλους, μικρούς και μεγάλους.
Για τα υπόλοιπα που αναφέρεις συμφωνώ και θα δεις και τη δική μου άποψη στο τέλος. Το θέμα της Παιδείας είναι ανεξάντλητο και θα μπορούσαμε να γράφουμε με τις ώρες ανταλλάσσοντας απόψεις και ιδέες!!!
Κανονικά από την βάση πρέπει να ξεκινήσουν όλα... Από τα παιδιά, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς, από τις ιδέες και τις προτάσεις τους και όχι μόνο από κάποια άτομα που θεωρούνται ειδικοί!!!!
υ.γ.
Το λάθος στην παραπομπή το διόρθωσα άμεσα όταν είδα το σχόλιό σου και σ' ευχαριστώ πολύ!
Μετά από το εξαιρετικό και βραβευμένο βίντεο έμεινα για λίγο άλαλη, βαθιά συγκινημένη! Σχεδόν βούρκωσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ κι αν το έχω φανταστεί Γλαύκη μου το ιδανικό σχολείο.
Και ξέρεις ποτέ δεν φαντάστηκα τις τέλειες κτιριακές εγκαταστάσεις, τις μεγάλες ευήλιες αίθουσες, τον τέλειο εξοπλισμό.
Όταν φοιτούσα στην Πέμπτη δημοτικού (το 1980 πρέπει να ήταν ) είχα την ευλογία και την τύχη να έχω τον κυρ-Αντρέα για δάσκαλο. Σε ένα τρισάθλιο σχολείο.
Με τα παλιά ξύλινα θρανία,με πάγκο για κάθισμα που καθόμασταν τρία τρία για να χωρέσουμε όλα τα παιδιά. Σε αίθουσες που μπαινόβγαιναν τα ποντίκια. Και φυσικά χωρίς θέρμανση το χειμώνα. Κι όμως εγώ σε εκείνη την Πέμπτη τάξη αγάπησα το σχολείο και τη διδασκαλία όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου ( μέχρι που μπήκε το ντεκουπάζ, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία☺)
Αν με ρωτήσεις τι είναι αυτό που έκανε ο κυρ-Αντρέας και δεν το έκαναν οι άλλοι δάσκαλοι θα σου πω να κοιτάξεις το βίντεο του εκπαιδευτικού Νίκου Βιντζηλαίου (το κράτησα το όνομα!). Ήταν κοντά στα παιδιά. Κι έκανε βιωματική διδασκαλία.
Πολλές φορές κατεβαίναμε από τα θρανία μας κάτω σε κύκλο στην ίδια την αίθουσα ή στο χορτάρι έξω στη φύση.Κάναμε πειράματα, πηγαίναμε σε πατητήρια, σε αγροκτήματα, παντού!
Δεν χρειάστηκε ποτέ τη βέργα ( που ως τότε νόμιζα ότι έτσι είναι όλοι οι δάσκαλοι) και θυμάμαι ακόμα και τώρα το χαμόγελο του όταν μιλούσε για μένα στη μαμά μου, μπροστά μου! Γνωρίζοντας πια τη γλώσσα της ενθάρρυνσης λόγω της εντρύφησης μου στην παιδαγωγική ξέρω ότι ο δάσκαλος αυτός ήταν πρώτα απ όλα Άνθρωπος! Και μετά δάσκαλος!
Για αυτό σου λέω: προγράμματα, μέσα αίθουσες, ζέστες και δροσιές είναι δευτερούσης σημασίας για μένα!
"Σπουδάστε σωστά τους εκπαιδευτικούς θέλω να φωνάξω στο Κράτος"!
Με ακούει κανείς;
Φιλιά♥
(το θέμα το είχα κι εγώ στο πρόχειρο...αν γινόμασταν υπουργοί Παιδείας τι θα αλλάζαμε στην Παιδεία...έχω ένα εξαιρετικό βίντεο με δύο σχολεία που δεν μοιάζουν με κανένα άλλο- στο εξωτερικό φυσικά)
Η συζήτηση για ένα τέτοιο θέμα δεν τελειώνει! Πόσα πολλά έχουμε να πούμε όλοι και πόσα θα μπορούσαμε να κάνουμε, για ν' αλλάξουμε την Παιδεία, αρκεί να το θέλουμε!
ΔιαγραφήΟι εκπαιδευτικοί χρειαζόμαστε σπουδές ουσίας και όχι της ατέλειωτης θεωρίας. Συνεχή επιμόρφωση και πράξη ό,τι μαθαίνουμε πολύ καλά πριν τολμήσουμε να μπούμε στις τάξεις!!!!
Πάνω απ' όλα αγάπη γι' αυτό που θέλουμε να κάνουμε!!!! Επιμένω σ' αυτό!!!!
Δυστυχώς το κράτος δεν ακούει, γιατί δεν έχει και δεν είχε ποτέ ως προτεραιότητά του σοβαρή την Παιδεία! Τότε θα ήταν τελέιως διαφορετικά τα πράγματα και ίσως είχαμε το σχολείο των ονείρων μας!
Το σχολείο είναι πρώτα απ' όλα είναι οι άνθρωποι κι έπειτα τα κτίρια και τα μέσα. Έχω δει καλυβάκια να μεταμορφώνονται σε κουκλόσπιτα, γιατί το θέλησαν οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς... αγάπη θέλει!!!
Περισσότερα παρακάτω όταν καταφέρω επιτέλους να πω και τις δικές μου απόψεις!!!
Φιλάκια πολλά!
υ.γ.
Σήμερα απαντώ αγκομαχώντας και μετά από πολλή ώρα σε κάθε σχόλιο, γιατί δεν την άνεση του χρόνου, αλλά δεν ήθελα να σας αφήσω κι άλλο χωρίς απαντήσεις, διότι το θεωρώ αγένεια εκ μέρους μου, αφού έβαλα την ανάρτηση!
Να την βάλεις κι εσύ κάποια στιγμή αυτή την ανάρτηση. Θα συνεχίσουμε σε σένα με ό,τι δεν είπαμε εδώ!
Δεν ξέρω τι πήγε στραβά και ξαφνικά έσβησα όσα έγραψα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΞαναγράφω όμως...
Το σχολείο που ονειρευόμουν και που όχι μόνο δεν το γνώρισα, αλλά δεν το γνώρισε ούτε η κόρη μου, είναι ένα σχολείο όπου στόχος θα είναι η γνώση και η αγάπη προς αυτή. Ένα σχολείο όπου δεν θα υπάρχει η λέξη ανταγωνισμός έτσι όπως τη γνωρίζουν από το δημοτικό ακόμα, τα παιδιά σήμερα...
Ένα σχολείο όπου θα αναδεικνύει και θα καλλιεργεί τις ιδιαίτερες δεξιότητες του κάθε παιδιού και θα του μαθαίνει πως δεν έχουν όλοι τους ίδιους ρυθμούς μάθησης, ούτε και τα ίδια ταλέντα.
Ένα σχολείο, που θα του μαθαίνει να είναι χαρούμενο για κάθε ιδιαίτερο χάρισμα που διαθέτει και να το κάνει να χρησιμοποιεί το μυαλό του για καλό!
Με δασκάλους που αγαπούν να μεταδίδουν γνώση και αγάπη και θα δίνουν χώρο, στην έκφραση τη δημιουργικότητα και την πνευματική ανάπτυξη των παιδιών!...
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω πως δεν υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις που αγγίζουν το όνειρό μου, απλά εγώ ήθελα να είναι ο κανόνας, γιατί μια χώρα που θέλει να αναπτυχθεί και να στηριχθεί στους αυριανούς πολίτες της, ξεκινά από την Παιδεία και τα σχολειά και τα κάνει πηγή γνώσης, όχι αγγαρείας!
Τα κάνει πυρήνα ανάπτυξης αξιόλογων πολιτών όχι βαθμοθήρες και παπαγαλιστές!
Θα σου έλεγα άλλα τόσα Γλαύκη, αλλά δεν θέλω να καταχραστώ άλλο το χώρο σου...
Πονεμένη η ιστορία της Παιδείας στην Ελλάδα, μας πικραίνει συνεχώς...
Καλή σου εβδομάδα, φίλη
Μαρίνα
Αν θέλουμε να υπάρξει ουσιαστκή αλλαγή στον χώρο της παιδείας, θα πρέπει να γίνει ο κανόνας αυτό που λες για τους εκπαιδευτικούς και όχι η εξαίρεση ή μεμονωμένες περιπτώσεις!
ΔιαγραφήΠονεμένη ιστορία, γιατί δεν θέλουν κατά βάθος ένα σχολείο που να πλάθει αξιόλογους, συνειδητοποιημένους και υπεύθυνους πολίτες! Δεν εξυπηρετούν πολλά συμφέροντα τέτοιοι πολίτες...
Όσα λες με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη και προσπαθώ να τα κάνω πράξη καθημερινά ΄και μακάρι να ήμουν ακόμα καλύτερη προς όφελος των παιδιών και της κοινωνίας μας!
Λίγο περισσότερα παρακάτω.
Χαρά μου να διαβάζω τις απόψεις και τις ιδέες σας. Καμία κατάχρηση λοιπόν! Να γράφεις πάντα όσα θες! Εξάλλου για ένα τέτοιο θέμα τι να πρωτοπείς;;;;
Καλή εβδομάδα και σε σένα, Μαρίνα!
Θα ήθελα ένα σχολείο με ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ!!! και με ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ παιδιά όλο ΚΕΦΙ για ΜΑΘΗΣΗ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα βγαίνουν από εκεί ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΑ και να σου λένε με ΧΑΡΑ τι ΕΜΑΘΑΝ σήμερα!!
Την καλημέρα μου!
Έτσι με δυο κουβέντες έγραψες την ουσία του όλου θέματος, διότι άμα πετύχουμε αυτό, τότε έχουμε βρει τον στόχο του σχολειού!
ΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ, Έλενα!
Το σχολείο που ονειρεύτηκα για το παιδί μου, υπήρχε! Κι είχαμε τη χαρά και την τύχη να το συναντήσουμε... Με κυρίαρχο στόχο την -ψυχολογική- κυρίως φροντίδα των παιδιών, το σχολείο κατάφερνε/καταφέρνει να κάνει τα παιδιά να παρακαλούν να βρεθούν στις τάξεις (αγκάλες) του... Δεν ήταν ένα απλό ιδιωτικό σχολείο, ήταν ένα ακέραιο εκπαιδευτικό (και όχι μόνο) ίδρυμα.. Μεγάλη τύχη για το παιδί μου κι ευχαριστώ πολύ το Θεό. Εννοείται ότι επισήμως, έχω ευχαριστήσει και το σχολείο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα έχουμε συζητήσει, Πετράδι μου, και να ξέρεις ότι είναι σπάνιο και για τον ιδιωτικό χώρο της εκπαίδευσης!
ΔιαγραφήΉσαστε παραγματικά τυχεροί, όμως η βάση μιας κοινωνίας δεν επιτρέπεται να αποτελεί θέμα τύχης...
Μπράβο σου που ευχαρίστησες για την προσφορά τους, γιατί αυτό είναι πολυτιμότερο από όλα τα μισθά...!!!
Φιλιά!
Μετά από την μαραθώνια σήμερα προσπάθεια να απαντήσω στα σπουδαία κι εύστοχα σχόλιά σας, λόγω πολλών υποχρεώσεων που τρέχουν παράλληλα (γι' αυτό και τα μεγάλα διαλείμματα) θεωρώ ότι έχουν ειπωθεί τόσα και πολύ ουσιαστικά που έχετε καλύψει σε πολύ μεγάλο βαθμό όσα ήθελα να πω! Η συμμετοχή σας εδώ είναι πολύ σημαντική για μένα, καθώς επιβεβαιώνει τις δικές μου προσπάθειες και με βοηθά να συνεχίσω με υπομονή και επιμονή πάντα βελτιώνοντας τον εαυτό μου όπου διαπιστώνω λάθη ή ελλείψεις μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να μπορούσαμε όλα αυτά που ειπώθηκαν εδώ να τα απαιτούσαμε πρώτα από την πολιτεία κι έπειτα από όσους έχουν σχέση με το αντικείμενο. Να ζητούσαμε το σχολείο που θα θέλαμε να έχει η χώρα μας, να διαμορφώναμε ένα άλλο μέλλον για τούτο τον τόπο!
Ελπίζω να μας δοθεί η δυνατότητα να το πράξουμε!
Θα μπορούσα να προσθέσω ότι το σχολείο των δικών μου ονείρων μοιάζει σαν εκείνο της πρώτης εικόνας στην ανάρτηση, η οποία είναι παιδική ζωγραφιά. Ένα σχολείο κιβωτός που θα δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά και τους δασκάλους να ταξιδεύουν νοερά, αλλά και αληθινά. Σύνθημά του "Παίρνουμε το σπιτάκι μας και φεύγουμε"!
Σχολειό είναι κάθε μέρος, κάθε γωνιά, κάθε ψυχή, σχολειό είναι τα πάντα! Το αληθινό σχολείο δεν το βαστούν οι τοίχοι και οι καρέκλες! Είναι ελευθερία, είναι χαρά, είναι ζεστασιά, είναι μοίρασμα και αγάπη, πολλή αγάπη!
Είναι συντροφιά που ψάχνει, πειραματίζεται, δοκιμάζεται, αναρωτιέται, σφάλλει κι επανορθώνει, τσαντίζεται, καβγαδίζει και βρίσκει τρόπο να φιλιώνει, που νοιάζεται για το τι συμβαίνει γύρω της και για το διπλανό της και τον ακόμα παραπέρα, που δεν αδιαφορεί και θέλει να προσφέρει, θέλει να δημιουργεί κι όχι να καταστρέφει, έχει άποψη και ξέρει να τη στηρίζει, διεκδικεί με επιχειρήματα, της αρέσει να συζητά ατελείωτα, διασκεδάζει με την ψυχή της, έχει χιούμορ και γελά μέσα από την καρδιά της, γνωρίζει και σέβεται τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία των μελών της, αποδέχεται το διαφορετικό και βοηθά στην ανάπτυξη των άλλων, αγαπά τη μάθηση και δείχνει αχορτασιά γι' αυτή κι όταν κάποια στιγμή βαρεθεί έχει το θάρρος να το πει, γιατί ξέρει ότι δεν θα παρεξηγηθεί και μια λύση θα βρεθεί!
Το σχολειό είναι η παρέα του όλοι για έναν και ένας για όλους!
Είναι μια γροθιά που κανείς δεν μπορεί εύκολα να την ανοίξει!
Αν σας τύχει κάτι τέτοιο, δοκιμάστε να την ανοίξετε...
Αυτό το σχολειό θα πρέπει να έχει σαν πρότυπο το Υπουργείο κι ακόμα καλύτερο! Ας ετοίμαζει λοιπόν δασκάλους (όλων των βαθμίδων) που θα είναι σε θέση να οικοδομούν αυτή τη δημιουργική γροθιά!
Σας ευχαριστώ όλους θερμότατα για τη συμβολή σας εδώ και συγχωρήστε με για την καθυστέρηση!