"Δώδεκα ρηγάδες" για το 2016

Ας υποδεχτούμε τη νέα χρονιά με ένα παραμύθι, που μπορεί να μας κάνει να το ονειρευόμαστε σαν μια μυσταγωγία ουτοπίας - όπως λέει και ο δημιουργός του!
Ένα παραμύθι, που αξίζει να ακούνε τα παιδιά, για να ονειρεύονται έναν άλλο κόσμο, πιο όμορφο, πιο δίκαιο. Και ίσως κάποτε να τολμήσουν να τον διεκδικήσουν, έστω σε κάποια παρόμοια μορφή...
Μέσα από την τρυφερή και ανατρεπτική ιστορία του αγαπημένου φίλου Μαζεστίξ, ο οποίος αποχώρησε από τα διαδικτυακά δρώμενα - μέχρι ίσως να τα επιθυμήσει ξανά, θέλω να κάνω κάποιες ευχές για τον χρόνο που θα διανύσουμε. Η επιλογή δεν είναι τυχαία, καθώς αντιπροσωπεύει σε μεγάλο βαθμό όσα διδάσκω για την ζωή στους μαθητές μου!
Εύχομαι, λοιπόν, όσα περιγράφουν οι "Δώδεκα ρηγάδες" να αρχίσουν να παίρνουν σάρκα και οστά μέσα μας, αν δεν συμβαίνει ήδη αυτό.  Να αισθανθούμε αυτή την αναρχία στην ψυχή μας, με την έννοια να ακολουθούμε όσα νιώθει η καρδιά μας, ώστε με βάση αυτά να παίρνουμε αποφάσεις και πάντα έχοντας ως αρωγό στον σχεδιασμό όσων θέλουμε να επιτύχουμε τη λογική.  Μένοντας πιστοί στις αξίες μας και σ' εκείνα που ονειρευόμαστε δημιουργούμε τα θεμέλια για την τόσο πολύτιμη ευτυχία. 
Τα όνειρα έχουν αξία, όταν αποφασίζουμε να κάνουμε πραγματικότητα όσα μπορούμε από αυτά. Δίχως βιάση, ένα κάθε φορά, όμως χωρίς να χάνουμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται. 
Ας είμαστε παράλληλα ευγνώμονες και ευτυχείς για όσα έχουμε καταφέρει να τα ζήσουμε έστω και για λίγο ή τα απολαμβάνουμε καθημερινά!

Δώδεκα ρηγάδες 

Ο καπ'ταν-Ρήγας μπάρκαρε με όλο του το ασκέρι για μέρη μακρινά.
Το πλοίο του, φτιαγμένο από ξύλο στο σκελετό του και λίγο σίδερο στα δεσίματά του, ξεκινούσε για το ατέλειωτο ταξίδι.
Οι ναύτες δεν ήταν ανώνυμοι.
Ήταν ο Ρίκος, ο Λιόντας, ο Άρης, ο Ψάρρος κι ο Μπάτης.
Μαζί και οι πολύτιμες γυναίκες: η Μίκα, η Βάγια, η Ζαμπία, η Τζίνα, η Διδώ κι η Σύλλια.
Όλοι τους ήταν δώδεκα. Μαζί με τον Ρήγα.
Δεν ήταν ο ένας και οι δώδεκα μαθητές. Ήταν όλοι τους δώδεκα.
Δάσκαλοι και μαθητές μαζί.
Πότε με τα κουπιά τους και πότε με τα ανοιχτά πανιά τους σκίζαν τα κύματα.
Ο καθένας σ' ένα ρόλο. Απαραίτητος όπως και κάθε άλλος.
Κανείς δεν περίσσευε στο πλοίο. Ένας να έλειπε, ήταν όλοι τους χαμένοι.
Γι' αυτό έπρεπε να προσέχει και να φροντίζει ο ένας τον άλλον να μη χαθεί.

***

Περνούσαν θάλασσες, πελάγη κι ωκεανούς και το πλοίο περνούσε πάντα αλώβητο.
Κι όταν τύχαιναν κακοτοπιές, συσκέφτονταν όλοι μαζί κι άλλοτε αποφάσιζαν να αράξουν το πλοίο κάπου κλειστά ώσπου να περάσει η ταραχή κι άλλοτε βάζανε όλοι τους τα δυνατά τους να σκίσουν τα κύματα κόντρα στον καιρό.
Σε κάθε τους απόφαση λάμβαναν υπ' όψιν πως δεν πρέπει να χαθεί κανείς.
Κι όταν ριψοκινδύνευαν, ήξεραν πως ή θα περάσουν όλοι μαζί στην άλλη πλευρά του ωκεανού ή πως θα χαθούν όλοι μαζί στα βάθη του.
Κι ο Ρήγας μαζί.
Παρόλο που αυτός είχε ναυπηγήσει το καράβι, είδε τον εαυτό του σαν ένα κουπί, σαν ένα γρανάζι του πλοίου.
Ο Ρήγας κρατούσε το πηδάλιο, αλλά κάτι είχε αλλάξει απ' όταν σάλπαραν.
Δεν ήταν πια πρόσωπο. Ήταν ρόλος.
Όποιος κρατούσε το πηδάλιο κάθε φορά, λεγόταν Ρήγας.
Έτσι κι όλα τ' άλλα ονόματα.
Χαθήκανε μαζί με την ατομικότητά τους.
Γίνανε ρόλοι κι ανακατεύτηκαν μεταξύ των δώδεκα.

***

Όλοι έκαναν τα πάντα και υπηρετούσαν κάθε ρόλο.
Κι έτσι ο ένας κρατούσε το πηδάλιο, ο άλλος το χάρτη, ο άλλος κοίταζε τα αστέρια, ο άλλος καθάριζε το κατάστρωμα απ' τα νερά, ο άλλος μαγείρευε, ο άλλος έραβε τα καινούρια ρούχα χρησιμοποιώντας για κλωστές τα ξηλωμένα παλιά ρούχα. Οι άλλοι έξι κοιμούνταν ή ξεκουράζονταν ώσπου να αντικαταστήσουν τους άλλους έξι στη δική τους βάρδια.

Αλλά δεν είχαν χωρίσει μόνο τις δουλειές. Είχε ο καθένας το ταλέντο του, που τον έκανε ξεχωριστό.
Άλλος ήταν ο πιο ψύχραιμος, άλλος ήταν αυτός που έλεγε τα πιο ωραία αστεία, άλλος είχε την πιο ωραία φωνή και τους χάριζε όμορφες στιγμές με την κιθάρα του, άλλος έλεγε τα πρόστυχα αστειάκια κι άναβε τα αίματα, άλλος έγραφε ποιήματα, άλλος ήταν ονειροπόλος που παρέσερνε τους άλλους στο δικό του κόσμο, άλλος ήταν σοφός κι έλεγε όμορφες και διδακτικές ιστορίες... όλοι είχαν κάτι δικό τους να βάλουν στο μωσαϊκό της ανθρωπότητας που μαζεύτηκε σ' ένα πλοίο...

***

Κάθε που πιάνανε λιμάνι, δεν αράζανε το πλοίο μαζί με τ' άλλα. Το κρύβανε σε κάτι κουφωτούς όρμους και κατεβαίναν οι μισοί.
Οι άλλοι μισοί παρέμεναν στο πλοίο να το φυλάνε.
Μην τυχόν και 'ρθουν απ' έξω κι άλλοι που θα ταράξουν την τέλεια ισορροπία που είχαν βρει μεταξύ τους. Μην τυχόν ανέβουν και κουβαλήσουν την αρρώστια τους και χαλάσουν την υγεία του πλοίου.
Δε χρειαζόταν να 'ρθουν καινούριοι στο πλοίο. Οι νέοι ναύτες θα γεννιούνταν εκεί μέσα.
Απ' τα ζευγάρια που 'χαν προκύψει με τον καιρό.
Ο Ψάρρος και η Βάγια, ο Ρίκος και η Τζίνα, ο Ρήγας και η Σύλλια, ο Άρης και η Διδώ, ο Μπάτης και η Ζαμπία, ο Λιόντας και η Μίκα.
Οι δώδεκα απόστολοι της Ζωής που μοιράζονταν τα πάντα: το μυαλό τους, τις δυνάμεις τους, τις ανάγκες τους, τα όνειρά τους, τα συναισθήματά τους, τις ψυχές τους, τα σώματά τους.

Κι όταν κάποτε είχαν δέσει σε κάποιον όρμο, τους πέτυχε ο γερο-Κάκος, πάτησε στη σανίδα κι ανέβηκε στο πλοίο να ρωτήσει ποιοι ήταν.
"Ε! Ναύτες! Ποιος είναι ο Ρήγας σας;"
"Δεν υπάρχουν Ρηγάδες και Ντάμες εδώ γέρο!"
"Και ποιος κρατά το πηδάλιο;"
"Η ζωή, γέρο! Αν βγάλεις το εγώ σου μακριά απ' το πηδάλιο, τότε εκείνο σε πηγαίνει όπου προστάζει η Μοίρα."
"Και στις κακοτοπιές ποιος παίρνει την ευθύνη;"
"Όλοι, γέρο! Αφού όλοι θα χαθούμε αν δεν τα καταφέρουμε, όλοι μαζί παίρνουμε την ευθύνη!"
"Και δεν έχετε αφέντη;"
"Αφέντης μας είν' ο άνεμος. Μα κι αν χρειαστεί καμιά φορά, δεν τον υπακούμε!"
"Καλά και πώς ζείτε; Τι τρώτε;"
"Τρώμε ό,τι μας δίνει ο Κόσμος, η Φύση μας. Στη θάλασσα γυρνάμε, ψάρια τρώμε. Κι όταν αράξουμε σε στεριά, μπορεί να φάμε και κρέας. Παίρνουμε και λαχανικά και φρούτα."
"Και πώς τα αγοράζετε; Με τι λεφτά;"
"Τι να τα κάνεις τα λεφτά, γέρο; Σε τι χρειάζονται; Εμείς γι' αυτό σαλπάραμε Για να ζήσουμε. Για να μην είμαστε πια σκλάβοι ενός χάρτινου ψέματος, που γύρω του χορεύει η οικουμένη."
"Και πώς ντύνεστε τόσο ωραία; Πού τα βρίσκετε τα ρούχα;"
"Ξηλώνουμε τα παλιά μας και τα ξαναράβουμε μ' άλλον τρόπο κι άλλους συνδυασμούς κι έτσι πάντα έχουμε καινούρια κι ωραία ρούχα!"
"Κι άμα γεράσετε, το πλοίο τι θα απογίνει; Θα σαπίσει;"
"Θα το κρατήσουν, αν θέλουν, τα παιδιά μας! Είμαστε όλοι ερωτευμένοι και θα κάνουμε πολλά παιδιά! Αυτός συνεχίζει να μας ταξιδεύει: ο Έρωτας!"
"Εϊ καπετάνιο... θέλεις ένα ναύτη ακόμα;"

Ας ταξιδέψουμε κι εμείς το νέο έτος σαν τους "Δώδεκα ρηγάδες" κερδίζοντας ένα ακόμα βήμα προς την εσωτερική μας ελευθερία...!

Καλή Χρονιά για όλους μας!

Ένας άγγελος να μας φυλάει...

Αφ’ όταν ο Άγγελός μου πια δεν με φυλάει,
αμέριμνα μπορεί ν’ ανοίγει τα φτερά του
και τη σιωπή των αστεριών στα δύο να σκίζει
γιατί, της μοναχικής νύχτας μου, δεν πρέπει
να κρατήσει άλλο πια τα χέρια, που αγωνιούνε,
αφ’ όταν ο ΄Αγγελός μου πια δεν με φυλάει.

                                                      Ρ. Μ. Ρίλκε, Ποιήματα, Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος

Σε πολλές δύσκολες στιγμές μας ή σε άλλες που θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε ως μεταίχμιο στην ζωή μας εμφανίζονται πλάι μας άνθρωποι, είτε μέχρι τότε οικείοι μας είτε νέα πρόσωπα, οι οποίοι συμβάλλουν με την παρουσία τους, τον λόγο, τη στάση ή τη δράση τους στη στήριξή μας ή στην αλλαγή που θα πρέπει να επέλθει νομοτελειακά μέσα μας. Συνήθως, αντιλαμβανόμαστε πολύ αργότερα  τον ρόλο που έπαιξαν στην εξέλιξή μας και σπάνια κατά την περίοδο που το βιώνουμε.

Αυτούς τους ανθρώπους θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε "φύλακες άγγελούς μας", λόγω του ότι στέκονται αρωγοί και προστάτες μας τη στιγμή που τους έχουμε ανάγκη κι ας μην το καταλαβαίνουμε.

Αντίστοιχα, χωρίς να έχουμε συνείδηση της συμμετοχής μας, κάποιες φορές και η δική μας παρουσία είναι καταλυτική για άλλους ανθρώπους.

Όπως και να έχει θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γι' αυτό το δώρο, διότι μόνο ως τέτοιο μπορεί κανείς να το εκλάβει.

 

Ετούτες τις γιορτινές μέρες πολλά πανέμορφα αγγελάκια στολίζουν την ζωή μας, τα οποία όμως είναι ψεύτικα, λειτουργούν συμβολικά, για να μας θυμίζουν ότι αυτά φέρνουν το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Χριστού. Ας θυμόμαστε αυτούς τους δικούς μας "αγγέλους", που έρχονται σιωπηρά να μας αναγγείλουν το χαρούμενο μήνυμα της προσωπικής μας βελτίωσης και προόδου.

Αν τυχόν μας αφήσουν, είναι γιατί εμείς δεν θελήσαμε με ειλικρίνεια να τους δεχτούμε! 

 

" Ένα δέντρο μια φορά "

" Ένα δέντρο μια φορά ", μα όχι σαν αυτό της εικόνας παραπάνω! Ένα δέντρο για κάποιες ψυχές ξεχασμένες από τον θεό και τους ανθρώπους.

Ένα δέντρο είναι ζωή, η οποία αποτυπώνεται στον κορμό, στα κλαδιά και τη φυλλωσιά του. Υπάρχουν όμως δέντρα, όπου επάνω τους διαγράφεται έντονα η σκληρότητα των συνθηκών, μέσα στις οποίες διαβιώνουν.

Ένα τέτοιο δέντρο είναι πρωταγωνιστής στην ταινία, που επέλεξα, για να εκφράσω τα συναισθήματα και τις ευχές μου για τούτες τις γιορτινές ημέρες. Μαζί του συμπρωταγωνιστής και συνοδοιπόρος στην εγκατάλειψη και τη δυστυχία ένα παιδί μόνο, ο αποκλεισμένος άνθρωπος θα έλεγα πιο γενικά.

Θυμήθηκα αυτή την ταινία εδώ και τρεις εβδομάδες, όπου κατεβαίνοντας συχνά στο κέντρο της Αθήνας - για εκπαιδευτικούς λόγους - τα εορταστικά φώτα της πόλης θαμπώνουν κάθε φορά μπροστά στην θέα των άστεγων συνανθρώπων μας - των προσφύγων μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, όπως είχα ξαναπεί! Το φανταχτερό παραμύθι από τη μια και η πικρή πραγματικότητα ακριβώς δίπλα..., η οποία παραμορφώνει σε κάθε ματιά όλη τη λάμψη των χριστουγεννιάτικων στολιδιών. Τα αφήνει στο μυαλό να χάσκουν παράταιρα, σαν απέλπιδες προσπάθειες εξαπάτησης της ψυχής! 

Όχι, δεν αντικρίζω για πρώτη φορά αυτή την αλήθεια γύρω μας ούτε τη θυμήθηκα τώρα λόγω των εορτών, απλά όλα μοιάζουν ακόμα πιο τραγικά και δίνουν την αίσθηση καρναβαλιού, όπου οι μάσκες δεν χωρούν...

Η ταινία, λοιπόν, είναι το '' Ένα δέντρο μια φορά ", ένα εξαιρετικό, σύγχρονο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά, το οποίο μετέφερε με επιτυχία στην οθόνη το 2009 ο Animator Παναγιώτης Ράππας. Μια καθαρά ελληνική παραγωγή Animation, που είδα για πρώτη φορά έναν χρόνο μετά την δημιουργία της. Φυσικά, ενθουσιάστηκα από τη μια, διότι πρόκειται για μια εκπληκτική προσπάθεια σε έναν χώρο πολύ δύσκολο για την Ελλάδα, και από την άλλη συγκινήθηκα όπως τα παιδιά!

Περισσότερες πληροφορίες αξίζει να πάρετε γι' αυτήν από τον φίλο Γιάννη μέσα από το Cinefil ! Ποιος άλλος θα μπορούσε να έχει κάνει ένα τέτοιο αφιέρωμα; Κατά τύχη το βρήκα "ψαχουλεύοντας" στο περίφημο ιστολόγιό του... 

 Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια Πολλά!

Μόνο μουσική, γιατί... "τρέχουμε"!

Rafal Olbinski 

Η μουσική είναι πάντα ένας πολύ καλός σύντροφος! Ανάλογα με τη διάθεση επιλέγουμε και το είδος που μας ταιριάζει κάθε φορά. Πρόταση, λοιπόν, γι' αυτές τις μέρες κάποια πολύ αγαπημένα μου τραγούδια δύο διαφορετικών συγκροτημάτων, που όμως το καθένα έχει κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει από τη μεριά του στην παγκόσμια μουσική σκηνή. 

Eloy και Deep Purple 

(Τους οποίους έχετε ξανακούσει εδώ σε άλλες αναρτήσεις!) 

Καλή σας ακρόαση μέχρι νεωτέρας...!

Eloy

(Λίγες πληροφορίες κάνοντας κλικ στο όνομα.)

Ένα νοερό ταξίδι στο διάστημα και όχι μόνο...!

  

Deep Purple 

(Λίγες πληροφορίες κάνοντας κλικ στο όνομα.)

Ένα ταξίδι στον τρυφερό κόσμο των συναισθημάτων!

  

  

Φυσικά, έκλεισα με το καλύτερο όλων για μένα!

@ Υπάρχει κάποιο που θελήσατε να το ακούσετε και δεύτερη φορά; 

@ Ποιο από τα δύο συγκροτήματα σας ταιριάζει περισσότερο; 

 

Αγώνας δρόμου ή αγάπη για την ζωή;

Έχουμε συνειδητοποιήσει τελικά ότι κάθε μέρα και τις περισσότερες ώρες της λειτουργούμε σαν ρομπότ;

Στη δουλειά ρομπότ!

Στο σπίτι ρομπότ!

Σε άλλες δράσεις μας, κοινώς υποχρεώσεις, πάλι ρομπότ!

Στη δουλειά (αντί εργασία) ο καθένας μας κινείται αέναα και απόλυτα προσηλωμένος γύρω από τις δικές του αρμοδιότητες και στόχους. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που θεωρείται τύχη αν διασταυρωθούν τα βλέμματα με κάποιον συνάδελφο και ανταλλαχθούν φευγαλέα ένα χαμόγελο (όταν περισσεύει κι αυτό σε κάποιους) και ένα "Καλημέρα! Είσαι καλά;".

Κάπως σαν υποταγμένος σκλάβος σε μια αυστηρά οριοθετημένη φυτεία του νότου... Να δέχεται πολλές φορές αλυσοδεμένος σε μια "επικίνδυνη πραότητα" οποιαδήποτε παραξενιά, υστεροβουλία ή ανικανότητα ορισμένων ασυγκράτητων γύρω του, είτε προϊσταμένων είτε ομοίων του!

Δε συζητάμε για τους επαγγελματικούς χώρους, όπου εμπλέκεται και η εξυπηρέτηση πελατών... Εκεί θα τα δει κανείς όλα! 

Αλήθεια, γιατί;

Αν σε όλο αυτό οδηγείται ο εργαζόμενος από προσωπική φιλοδοξία ή γιατί η ψυχή του δεν καλύπτεται από άλλες πτυχές της ζωής του - πιθανόν επειδή δεν έμαθε να ψάχνει κι αλλού την ομορφιά - είναι στο κάτω-κάτω δική του επιλογή. Τότε είναι περιττή η περαιτέρω ανάλυση. Ας υποστεί τις συνέπειες, λαμβάνοντας και την ευθύνη. Δυστυχώς, είναι συχνά αναπόφευκτες οι επιπτώσεις αυτής της στάσης και στους συνεργάτες του αλλά και στους δικούς του ανθρώπους!

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που μια τέτοια εργασιακή καθημερινότητα τού επιβάλλεται από ανάγκη; Πώς να μην αισθάνεται δούλος, και μάλιστα με σύγχρονη περιβολή, σε μια κοινωνία που υποτίθεται ανήκει σ' αυτές του δυτικού "προηγμένου" πολιτισμού;  

Η ουσία είναι μία. Μην διανοηθεί ο εργαζόμενος να σηκώσει κεφάλι. Να μην έχει το κουράγιο να το κάνει.

Επόμενη πράξη της καθημερινής θεατρικής παράστασης... το σπίτι, ο πιο οικείος χώρος για όλους, στον οποίο ο καθένας μας αναζητά την ηρεμία, τη θαλπωρή και την ξεκούραση. Εκεί πάντα περιμένει ο επόμενος γύρος του αγώνα δρόμου ταχύτητας! Μικρές ή μεγάλες δουλειές και φροντίδες περιμένουν σαν ανυπόμονα στρατιωτάκια στη σειρά να λάβουν το μερίδιό τους πάλι από τον κατάκοπο, παραζαλισμένο μαραθωνοδρόμο-speeder! 
Εκεί που ο αθλητής αρχίζει πια να νιώθει σαν σκλάβα-πόρνη, που ξεζουμίζουν οι πελάτες-υποχρεώσεις, οι οποίοι απαιτούν από εκείνη τα πάντα. 

Κάπου μέσα σε όλη αυτή την κούρσα έρχονται να προστεθούν άλλες δράσεις εκτός οικείας - κάποιες είναι ευχάριστες - όπου κι εκεί μπορεί να μην είναι σε θέση κανείς να συμμετέχει με την ψυχή του, απολαμβάνοντάς τες.

Για το τέλος κράτησα το κερασάκι της τούρτας..., που μπορεί κυριολεκτικά να τη βουλιάξει!
Όλες οι παραπάνω σκέψεις έγιναν κείμενο με αφορμή μια συνηθισμένη σκηνή, της οποίας ήμουν μάρτυρας πριν από πολλές ημέρες. 
Κατεβαίνοντας ένα απόγευμα την Εθνική οδό με κατεύθυνση προς Πειραιά σε ώρα απόλυτης αιχμής βρέθηκα μετά από πάρα πολύ καιρό σε μια θάλασσα αυτοκινήτων, τα οποία πήγαιναν σημειωτόν προς τα κάτω. Δεν έπεφτε καρφίτσα!
Έκανα τότε την εξής σκέψη: πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που επιστρέφουν από την εργασία τους μετά τις πέντε και θα πρέπει να υποστούν αυτό το μαρτύριο της επιστροφής - η οποία μπορεί να διαρκέσει δύο ώρες βήμα-βήμα - να έχουν καθαρό μυαλό, ψυχική αντοχή και σωματική φυσικά, προκειμένου να συνεχίσουν στο σπίτι τους με άλλες υποχρεώσεις!

Αλήθεια πόσες ματαιώσεις, πόση απώθηση και κατά βάθος πόση οργή ή παραίτηση έχουν συγκεντρώσει μετά από μια τέτοια καθημερινότητα;
Αυτό δεν το ζει όποιος μένει στην επαρχία, οπότε δεν μπορεί να φανταστεί, γιατί οι άνθρωποι των μεγαλουπόλεων είναι "λαλημένοι" μέσα στην εσωτερική τους μοναξιά!

Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν έπειτα από όλα αυτά να παραμένει ένας άνθρωπος ψύχραιμος, νηφάλιος και έτοιμος ανά πάσα στιγμή να κρίνει με καθαρό πνεύμα όσα διαδραματίζονται σε βάρος του και καθορίζουν το μέλλον το δικό του και των παιδιών του;

Πώς ν' αγαπήσει την ζωή, τον άνθρωπο και τον εαυτό του;