Ένας άγγελος να μας φυλάει...

Αφ’ όταν ο Άγγελός μου πια δεν με φυλάει,
αμέριμνα μπορεί ν’ ανοίγει τα φτερά του
και τη σιωπή των αστεριών στα δύο να σκίζει
γιατί, της μοναχικής νύχτας μου, δεν πρέπει
να κρατήσει άλλο πια τα χέρια, που αγωνιούνε,
αφ’ όταν ο ΄Αγγελός μου πια δεν με φυλάει.

                                                      Ρ. Μ. Ρίλκε, Ποιήματα, Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος

Σε πολλές δύσκολες στιγμές μας ή σε άλλες που θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε ως μεταίχμιο στην ζωή μας εμφανίζονται πλάι μας άνθρωποι, είτε μέχρι τότε οικείοι μας είτε νέα πρόσωπα, οι οποίοι συμβάλλουν με την παρουσία τους, τον λόγο, τη στάση ή τη δράση τους στη στήριξή μας ή στην αλλαγή που θα πρέπει να επέλθει νομοτελειακά μέσα μας. Συνήθως, αντιλαμβανόμαστε πολύ αργότερα  τον ρόλο που έπαιξαν στην εξέλιξή μας και σπάνια κατά την περίοδο που το βιώνουμε.

Αυτούς τους ανθρώπους θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε "φύλακες άγγελούς μας", λόγω του ότι στέκονται αρωγοί και προστάτες μας τη στιγμή που τους έχουμε ανάγκη κι ας μην το καταλαβαίνουμε.

Αντίστοιχα, χωρίς να έχουμε συνείδηση της συμμετοχής μας, κάποιες φορές και η δική μας παρουσία είναι καταλυτική για άλλους ανθρώπους.

Όπως και να έχει θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γι' αυτό το δώρο, διότι μόνο ως τέτοιο μπορεί κανείς να το εκλάβει.

 

Ετούτες τις γιορτινές μέρες πολλά πανέμορφα αγγελάκια στολίζουν την ζωή μας, τα οποία όμως είναι ψεύτικα, λειτουργούν συμβολικά, για να μας θυμίζουν ότι αυτά φέρνουν το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Χριστού. Ας θυμόμαστε αυτούς τους δικούς μας "αγγέλους", που έρχονται σιωπηρά να μας αναγγείλουν το χαρούμενο μήνυμα της προσωπικής μας βελτίωσης και προόδου.

Αν τυχόν μας αφήσουν, είναι γιατί εμείς δεν θελήσαμε με ειλικρίνεια να τους δεχτούμε!