Αφορμή όσων ακολουθούν ήταν η τυχαία θέαση για ακόμη μία φορά της ιδιαίτερης για μένα ταινίας "Μικρά Αγγλία" (παλιό αφιέρωμα εδώ...), καθώς δεν χαλάω εύκολα χατήρι όταν μου ζητηθεί κάτι (ακόμα και στην περίπτωση που μου έρχεται βαρύ όπως αυτή η ταινία).
Μάλιστα, τολμώ έναν παραλληλισμό (με μεταφορικό τρόπο) της κατάστασης σιωπής για χρόνια μεταξύ των δύο κοριτσιών της ιστορίας και της μικρής κοινωνίας της εποχής με την κατάσταση της ελληνικής πραγματικότητας σήμερα σε επίπεδο πολιτικό μα και κοινωνικό.
Η φράση "κλειδί" είναι: "Αν μιλούσαμε, Μόσχα...!" και όπως λέει ο Διαμαντής Μπασαντής στο "Εν Άνδρω" "Όμως δε μίλησαν..Κι έτσι πορεύτηκαν οι δύο αδελφές η μία δίπλα στην άλλη, για χρόνια στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Περνώντας από τη μία σιωπή στην άλλη. Από τη μια βαρυφορτωμένη με σκιές γιορτή στην επόμενη. Από τη μια επέτειο στην άλλη. Φτάνοντας στο τραγικό τέλος όπου ανακάλυψαν πίσω από τους "ευτυχισμένους ρόλους" και τους "επιτυχημένους ανθρώπους" κρυβόταν μια ανείπωτη δυστυχία και μια απέραντη απώλεια.
Τι πιο μεγάλη απώλεια από μια ζωή που δε διεκδίκησε ποτέ τα δικαιώματά της; Που ήρθε κι έφυγε χωρίς ποτέ να πει αυτά που ήθελε! Χωρίς ποτέ να κάνει αυτά που πίστευε! Χωρίς ποτέ να εκφράσει αυτά που αισθάνθηκε!"
Αν μιλούσαμε τόσα χρόνια όπως έπρεπε, ίσως να είχαμε προλάβει αυτή την κατάντια, στην οποία κατέληξε ο τόπος μας!
Πάμε να το γλυκάνουμε τώρα λίγο με μερικά ακόμη "αποστάγματα" από την εν λόγω ιστορία:
"Η έπαρση της νιότης είναι το ωραιότερο λάθος της ζωής."
"Ήταν η ίδια η ζωή που τα κανόνιζε έτσι, να βαστάει ένας έρωτας λίγο κι ένας καημός πολύ."
"Ευλογημένοι όσοι αγαπούν και αγαπιούνται τρελά."
"...ένα θα σας πω, χίλιες φορές καλύτερα να μην παντρεύονται τα κορίτσια αυτούς που αγαπούν, γιατί όταν θα τρέχουνε γραμμή στις παστρικές, ο πόνος θα παλεύεται."
"Μακάρι να ήμασταν όλοι μεταξύ μας παραχαιδεμένοι, να αγκαλιαζόμασταν και να φιλιόμασταν πιο συχνά, σαν παιδιά να κλαψουρίζαμε και να χαχανίζαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου προσπαθώντας να μαντέψουμε τίνος είναι το χτυποκάρδι στο στήθος, δικό μας ή του δικού μας.."
"-Ένιωσα την καρδιά μου να σκάει σαν ρόδι, δίχως ήχο. Και τα ρουμπίνια να διαγράφουν τόξα, να σκοντάφτουν στους ώμους μου, να αναπηδούν στο πλακόστρωτο σαν πυγολαμπίδες…
-Παρακάτω;
-Με κοιτάζει, και κ α ί γ ο μ α ι."
"Η φύση κερνάει τους υπομονετικούς, το δειλινό δεν είναι χρώμα και πάει και τελείωσε"
"- Δηλαδή στη ζωή περισσότερο αξίζουν αυτά που χάνεις παρά αυτά που
βρίσκεις, η Όρσα προχώρησε σ' ένα βιαστικό συμπέρασμα, κάτι την έκαιγε,
μια εμμονή, μια αμφιβολία, κάτι.
- Αυτά που βρίσκεις ξαναχάνονται, τόνισε η Νανά τις λέξεις μία μια, αυτά που έχασες υπάρχουν για πάντα."
"Τι να έκαναν οι άνθρωποι; Ευτυχώς επινοούσαν άπειρους τρόπους να αντέχουν τα αβάσταχτα, να συνηθίζουν τα δυσβάσταχτα, να συγχωρούν τα αδικαιολόγητα, να να ερμηνεύουν τα απίστευτα, να λένε τα ανείπωτα, κι όλα αυτά για να μη μένουν μόνοι· ήταν ανακούφιση να ξετρυπώνουν κάθε τόσο έναν καλό λόγο για να συνυπάρχουν με τους διαφορετικούς, ότι κι αν πρεσβεύανε."
@ Μουσικές επιλογές νομίζω ταιριαστές με τα παραπάνω, που αξίζει να ακούσει κανείς... Οι τρεις πρώτες από μια όμορφη φωνή και η τελευταία από μια γλυκιά παρέα. Όλες σε κάνουν να αναθαρρείς μέσα στη βρωμιά που μας κατακλύζει από παντού!
