Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2020

Όταν τα "ραγίσματα" πλάθουν ομορφιά...

Ακολουθεί μια ιστορία, με την οποία ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά σε κάποια εκπαίδευση που έκανα κάποτε στην ειδική αγωγή και με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα. Για "τα παιδιά ενός κατώτερου θεού" όπως πολλοί τα ονομάζουν... Μόνο που πολλά από εκείνα με την κατάλληλη στήριξη και καθοδήγηση εκπλήσσουν τους πάντες, και τους πιο δύσπιστους. Καλή γνώση, υπομονή και πάνω απ' όλα πολλή αγάπη χρειάζονται και είναι ικανά για θαύματα!

  

Ο νερουλάς και το πιθάρι 

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα πολύ μικρό χωριουδάκι, ένας άντρας, που δούλευε σαν νερουλάς. 

Εκείνα τα χρόνια, το νερό δεν έβγαινε από τις βρύσες, αλλά βρισκόταν στον πάτο τρίσβαθων πηγαδιών ή έρεε άφθονο στα ποτάμια. Καθώς δεν υπήρχαν ανοιγμένα πηγάδια κοντά στο χωριό, όποιος δεν ήθελε να πάει ο ίδιος να βρει νερό, έπρεπε να το αγοράσει από κάποιον από τους νερουλάδες που πηγαινοερχόταν με μεγάλα πιθάρια γεμάτα με το πολύτιμο νερό.

Ένα πρωί, ένα από τα πιθάρια ράγισε κι άρχισε να χάνει νερό στη διαδρομή. Μόλις έφτασε στο χωριό, οι αγοραστές πλήρωσαν τα συνηθισμένα δέκα νομίσματα για το δεξί πιθάρι, αλλά μόνο πέντε για το περιεχόμενο του άλλου που έφτανε μόλις στη μέση.

Η αγορά ενός καινούργιο πιθαριού ήταν υπερβολικά ακριβή για τον νερουλά. Έτσι, αποφάσισε πως έπρεπε να επιταχύνει το βήμα του, για να αντισταθμίσει τη διαφορά στα λεφτά που έβγαζε.

Επί δύο χρόνια, ο άνθρωπος συνέχιζε να πηγαινοέρχεται με σταθερό βήμα. Έφερνε νερό στο χωριό κι έπαιρνε τα δεκαπέντε νομίσματά του σαν πληρωμή για ενάμισι πιθάρι νερό.

Ένα βράδυ, ξύπνησε από ένα «τσιστ» στο δωμάτιό του :

«Τσισσστ … Τσισσστ …»

«Ποιος είναι εκεί;» ρώτησε ο άνθρωπος.

«Εγώ είμαι» είπε μια φωνή που έβγαινε από το ραγισμένο πιθάρι.

«Γιατί με ξυπνάς τέτοια ώρα;»

«Υποθέτω πως, αν σου μίλαγα κάτω από το φως της μέρας, η τρομάρα δεν θα σ’ άφηνε να μ’ ακούσεις. Κι έχω ανάγκη να μ’ ακούσεις».

«Τι θέλεις;»

«Θέλω να σου ζητήσω να με συγχωρέσεις. Δεν φταίω εγώ για τη ρωγμή απ΄ όπου στάζει το νερό, αλλά ξέρω πόσο κακό σου έκανα. Κάθε μέρα, όταν φτάνεις στο χωριό κουρασμένος και παίρνεις για το περιεχόμενό μου τα μισά λεφτά, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Εγώ ξέρω πως έπρεπε να με είχες αντικαταστήσει μ΄ένα καινούργιο πιθάρι και να με είχες ξεφορτωθεί, και ωστόσο με κράτησες πλάι σου. Θέλω να σε ευχαριστήσω και να σου ζητήσω για άλλη μια φορά συγνώμη».

«Είναι αστείο που μου ζητάς συγνώμη» είπε ο νερουλάς. «Αύριο, νωρίς νωρίς, θα βγούμε μαζί εσύ κι εγώ. Θέλω να σου δείξω κάτι».

Ο νερουλάς συνέχισε τον ύπνο του μέχρι την αυγή. Όταν ο ήλιος φάνηκε στον ορίζοντα, πήρε το ραγισμένο πιθάρι και πήγε μαζί του στο ποτάμι.

«Κοίτα» είπε μόλις έφτασαν, δείχνοντας την πόλη. «Τι βλέπεις;».

«Την πόλη» είπε το πιθάρι.

«Τι άλλο;» ρώτησε ο άντρας.

«Δεν ξέρω … Το δρόμο» απάντησε το πιθάρι.

«Ακριβώς. Κοίτα τις δύο άκρες του μονοπατιού. Τι βλέπεις;».

«Βλέπω την ξερή γη και τις πέτρες στη δεξιά μεριά του δρόμου και τα λουλούδια στην αριστερή μεριά» είπε το πιθάρι, που δεν καταλάβαινε τι ήθελε να του δείξει ο ιδιοκτήτης του.

«Για πολλά χρόνια έχω διανύσει αυτό το θλιμμένο και μοναχικό δρόμο κουβαλώντας νερό μέχρι το χωριό και παίρνοντας την ίδια ποσότητα χρημάτων και για τα δύο πιθάρια … Αλλά μια μέρα πρόσεξα πως είχες ραγίσει κι έχανες νερό. Δεν μπορούσα να σε αλλάξω, κι έτσι πήρα μια απόφαση : αγόρασα σπόρους λουλουδιών όλων των χρωμάτων και τους φύτεψα στις άκρες του μονοπατιού. Σε κάθε διαδρομή που έκανα, το νερό που έσταζε πότιζε την αριστερή μεριά του μονοπατιού και, σε αυτά τα δύο χρόνια, κατάφερες να κάνεις αυτή τη διαφορά».

Ο νερουλάς έκανε μια παύση και χαϊδεύοντας το πιστό του πιθάρι, του είπε : «Κι εσύ μου ζητάς συγνώμη; Τι σημασία έχουν μερικά νομίσματα λιγότερα, αν χάρη σ΄ εσένα και τη ρωγμή σου τα λουλούδια του δρόμου κάνουν πιο χαρούμενη τη διαδρομή μου; Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να ευγνωμονεί το ελάττωμά σου».


@ Ένα τρυφερό μουσικό κομμάτι από ένα τέτοιο "κατώτερο παιδί του θεού"...


 

@ Άλλο ένα αφιερωμένο στο πολύτιμο υδάτινο στοιχείο - πηγή ζωής - μ' ένα βίντεο, όπου μπορεί να απολαύσει κανείς τα τρελά παιχνίδια των αξιολάτρευτων δελφινιών...




Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2020

Χωρίς Σουρή γίνεται; Δε γίνεται!

Τον σατιρικό ποιητή της μεγάλης αλήθειας τον έχω τιμήσει κι άλλες φορές, γιατί τα έλεγε όπως αναλογούσαν και... αναλογούν σε κάθε περίσταση! Ο μοναδικός Σουρής, σαν ένας άλλος Αριστοφάνης, έγραψε το ποίημα που ακολουθεί την περίοδο της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους, όταν ήταν πρωθυπουργός ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1893.

Σας θυμίζει τίποτε πιο κοντινό μας χρονικά...;

Α, τα γαϊδουράκια φυσικά και δεν φταίνε και ας μας συγχωρέσουν :((

 

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα; 

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;


Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

 

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
 


Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

 

 Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

 

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
 


Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

 

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
 


Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

 

Και πού να ήξερε ο καψερός ότι το "σπάνιο" αυτό είδος διαιωνίζεται χωρίς ανάπαυση!

 

 @ Μουσική για να γλυκάνει το "μέσα" μας, κι ας είναι μη σχετική με το θέμα...

 



 

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2020

Με πάθος και ένταση όπως ο άνεμος

Άφησα στην άκρη τη γκρίνια και τη στενοχώρια της προηγούμενης ανάρτησης, γιατί δεν το βλέπω να τη "βγάζουμε" αν συνεχίσουμε μόνο έτσι... Ο καθένας θα δώσει τον αγώνα του από τη δική του πλευρά με όποιο τρόπο μπορεί, όπως ξέρουμε πολλοί πάντα να κάνουμε.

Εξάλλου, ένα Cafe οφείλει και στις πιο δύσκολες φάσεις να μη γίνεται ένα καφενείο της γκρίνιας, αλλά να προσφέρει θέματα που να προκαλούν συζήτηση και ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, να μην ξεχνά να ευχαριστεί τον επισκέπτη με τη μουσική του μα και να μην χάνει την ερωτική του ατμόσφαιρα. Κάθε τέτοιος χώρος είναι πλασμένος να αποπνέει ερωτισμό, αφού αυτός είναι η "καύσιμη ύλη", η υγιής πηγή ενέργειας του ανθρώπινου σύμπαντος.

Έτσι, ενάντια στο μαράζωμα που σφίγγει τη θηλιά γύρω μας!

 

Ένα τραγούδι που αγαπώ πάρα πολύ ακολουθεί από δύο ερμηνευτές, παρέα με τους στίχους του. Το έχω αναρτήσει με άλλα παλιότερα, όμως αξίζει να πάρει μια θέση μόνο του εδώ μέσα... Το έχουν τραγουδήσει πολλοί, αλλά πάντα ξεχωριστές παρουσίες είναι η Nina Simone και ο David Bowie για μένα.

Πολύ αισθαντικά από τη Nina...


Με πάθος και ένταση από τον David...

 Wild Is the Wind

Love me, say you do, let me fly away with you
For my love is like the wind, and wild is the wind
Give me more than one caress, satisfy this hungriness
Let the wind blow through your heart for wild is the wind
https://lyricstranslate.com

Love me, say you do, let me fly away with you
For my love is like the wind, and wild is the wind
Give me more than one caress, satisfy this hungriness
Let the wind blow through your heart for wild is the wind

You touch me, I hear the sound of mandolins
You kiss me, with your kiss my life begins
You're spring to me, all things to me
Don't you know, you're life itself

Like the leaf clings to the tree
My darling, cling to me
For we're like creatures of the wind
Wild is the wind

You touch me, I hear the sound of mandolins
You kiss me, with your kiss my life begins
You're spring to me, all things to me
Don't you know, you're life itself

Like the leaf clings to the tree
My darling, cling to me
For we're like creatures in the wind
And wild is the wind

Από εδώ οι στίχοι και η μετάφραση (κλικ)

 

 

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2020

Και τώρα πόσα να πει πια κανείς;


Έπειτα από έναν μαραθώνιο "τηλε...κάτι" αυτής της εβδομάδας - κάποιοι επιμένουν να το ονομάζουν μάθημα - αλλά και για ακόμη μία φορά απίστευτης προχειρότητας σε όλα, δεν θέλεις να πεις τίποτα. Πόσο περισσότερο μάλιστα επιθυμείς να σιωπήσεις όταν παράλληλα μέσα στην ίδια εβδομάδα η ασθένεια και η βία οργιάζουν. Ας μην ξεχνάμε και τη βλακεία φυσικά...!
Εκεί που λες ότι τέλειωσε η επίσημη εργασιακή εβδομάδα, διότι η εργασία των εκπαιδευτικών συνεχίζεται επί ώρες μετά το σχολείο, και πας να διαβάσεις κανένα νέο (που ξέρεις ότι θα μαυρίσει η ψυχή σου μα το κάνεις) βλέπεις να δημοσιεύεται πρώτα σε εκπαιδευτικό σάιτ άλλη μια απόφαση του υπουργείου ετεροχρονισμένη και φυσικά χωρίς να έχει σταλεί ακόμα στα σχολεία...! Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι τα μαθαίνουν πάντα τελευταίοι και θα πρέπει να είναι σε ετοιμότητα να λειτουργήσουν από χθες αν είναι δυνατό...!!! 
Τότε πόσα να πεις; Λες μόνο ότι βλέπεις παράσταση του θεάτρου σκιών με πάντα απαστράπτουσα πρωταγωνίστρια την παράγκα του Καραγκιόζη!!!

Οπότε δε λέω τίποτε άλλο και αφήνω να μιλήσουν αποσπάσματα από άρθρο μιας φιλολόγου που διάβασα μέσα στην εβδομάδα, το οποίο μου άρεσε πολύ, και δυο εικόνες που κυκλοφόρησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχετικές με την κατάσταση της τηλεκπαίδευσης, μήπως γελάσουμε λίγο μέσα στην πίκρα που καταπίνουμε από παντού...

Τα αποσπάσματα από το άρθρο που μου θύμισε πράγματα που έχω γράψει κατά καιρούς:

"Βλέπω ηγέτες γαντζωμένους στις εξουσίες τους, αρνούμενοι να αποδεχτούν μια πραγματικότητα που απειλεί την εγωιστική ψυχοσύνθεσή τους, κλωστή που τους κρατά σε ένα ήδη χαμένο για αυτούς νόημα της ζωής, εθελοτυφλώντας μπροστά σε μια αλήθεια που μπορεί να σκοτώνει, αλλά δεν χάνει επουδενί την αξία της. Τους βλέπω να παρασύρουν, μωροί και λαοπλάνοι, αφελείς ανθρώπους που έχουν ανάγκη μια υπόσχεση, ένα λόγο για να μη σταματήσουν να ελπίζουν, γιατί όταν η επιβίωση είναι καθημερινός αγώνας, η σκέψη για κάτι άλλο, ανώτερο και υψηλό παραγκωνίζεται. Γιατί ακόμα και οι θεοί υποκύπτουν στην ανάγκη. "

"Βλέπω στην εποχή του υλικού ευδαιμονισμού και της προηγμένης τεχνολογίας και «ευτυχίας» ανθρώπους να ψάχνουν ακόμα στα σκουπίδια, να τρέφονται από τα αποφάγια λίγων «εκλεκτών», αστέγους να περιφέρονται ανέστιοι κάτω από το κοινό κεραμίδι του ουρανού, γέροντες ξεχασμένους σε ένα ίδρυμα «πολυτελείας(για να μην πλησιάσουν και οι Ερινύες!), μοναχικά πλάσματα αποκαμωμένα σε μια γωνιά της γης, που όμως βρίσκουν τη δύναμη να υψώνουν έστω και τώρα ένα βλέμμα εκεί ψηλά, στη μάζωξη των σύννεφων, στο πανηγύρι των αγγέλων."

"Βλέπω τον άνθρωπο να γίνεται για τον άνθρωπο λύκος, θηρίο σαρκοβόρο, να πληγώνει, να τραυματίζει, να αφαιρεί τη ζωή εύκολα, αβίαστα, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ».  Τον βλέπω να βιάζει το περιβάλλον που ζει, να αφαιρεί το οξυγόνο από τον αέρα που αναπνέει, να εξολοθρεύει αθώα πλάσματα, να συμπεριφέρεται ως αφέντης και κυρίαρχος του σύμπαντος."

"Βλέπω πολλά, καταλαβαίνω περισσότερα, αφουγκράζομαι, ψυχανεμίζομαι, νιώθω, βασανίζομαι.. αλλά εξακολουθώ να επιμένω, να εμμένω, να αναμένω το όνειρο, να επενδύω στην ελπίδα. Όσο υπάρχει σπίθα στα μάτια των νέων, όσο ο νους διψά και η ψυχή λαχταρά, θα εξακολουθώ να στοχάζομαι, να πορεύομαι με το νου μου πάνοπλο και την ψυχή μου γεμάτη. Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί τελικά είμαστε τόσο μικροί, ενώ ο γαλαξίας μας τεράστιος και το σύμπαν απέραντο.

Και τώρα τελευταία για να στοχαστώ, ακούω πολλή μουσική. Και στη θύμηση έρχονται τούτοι οι στίχοι: «Αυτό που αγαπάς μην το διαπραγματεύεσαι... συγγνώμη μη ζητάς για αυτά που ονειρεύεσαι… αφού το πολεμάς ξέχνα ότι σε λύπησε… στον ήλιο αν θες να πας, ασ΄τις σκιές και νίκησε…». Νίκησε! Ακούς;"

          Από το άρθρο της Γεωργίας Γιώτα με τίτλο "Προφητικόν...!" (κλικ)

 

Για το πανηγύρι της εξ αποστάσεως "σοβαρότατης" μάθησης (ειδικά για τα παιδιά της πρωτοβάθμιας)...




  Α, κόντεψα να ξεχάσω κι αυτό...
"Και μετά σου λέει μάθε παιδί μου γράμματα με τηλεκπαίδευση!" (κλικ) 

Έτσι, γιατί μερικοί ζουν σε ένα άλλο σύμπαν παραδιπλανό κι έχουν μαύρα μεσάνυχτα για το τι συμβαίνει γύρω τους, μάλλον θέλουν να έχουν!

Κι άλλο ένα που διάβασα σήμερα και λέει πολλές αλήθειες, που δεν έχω τη διάθεση να γράψω από μόνη μου...

Βιωματικές εικόνες τηλεκπαιδευτικής τρέλας! (κλικ)


@ Η μουσική να μη μας λείψει κι ας είναι κι αυτή στενάχωρη! 

 





 

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2020

Κάνε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει...(;)

Κάνε υπομονή σου λένε στα δύσκολα, κάτι που ήδη γνωρίζεις, συχνά και από πρώτο χέρι μέσα από άσχημες καταστάσεις, πιθανόν και θλιβερές, που έζησες στη ζωή σου. 

Όμως πόση υπομονή μπορεί να επιδείξεις, όταν οι πιέσεις είναι πολλαπλές; 

Όταν έχεις κουραστεί να συγκρατείς τον εαυτό σου σε χαμηλούς τόνους, βάζοντας τη λογική πρωταγωνίστρια και ρυθμιστή των πάντων - σκέψεων, συναισθημάτων και πράξεων; 

Όταν καθημερινά μάχονται μέσα σου σαν δύο αντίπαλες στρατιές, από τη μία όσα σε αναγκάζουν οι συνθήκες να κάνεις ή όσοι έχουν εξουσία επάνω σου (με όποιο τρόπο) και από την άλλη όσα πιστεύεις με βάση τη συνείδηση και την ηθική σου;

Όταν δε αυτή η κατάσταση διαρκεί για χρόνια, τα οποία μοιάζουν ατέλειωτα; Αισθάνεσαι ότι αυτό το βασανιστήριο δε θα σταματήσει ποτέ, τουλάχιστον όσο ζεις, καθώς αποδείχτηκε ότι αλλάζει μορφές και παραμένει - και αγριεύει ολοένα και περισσότερο. Εσύ νιώθεις δέσμιος όλων αυτών που εξελίσσονται για σένα χωρίς να σε υπολογίζει κανείς. 

Λένε ότι όταν η υπομονή γίνεται ανοχή, τότε χάνει τη δύναμη της...

Άλλοι πάλι λένε ότι δεν υπάρχει πιο τρομακτικό από την αντίδραση του ανθρώπου που θα χάσει την υπομονή του, όταν μάλιστα πάσχιζε κόντρα σε πολλά να την κρατήσει σαν φυλαχτό ίσως της ψυχικής του ισορροπίας...(;)

Το μόνο που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν όσοι σου τα επιβάλλουν όλα αυτά τα εφιαλτικά είναι να κοιτούν σαν τα κοράκια (όπως εκείνο της αρχικής εικόνας) με απόλυτο ενδιαφέρον το "φανάρι" της υπομονής σου ποια τροπή θα πάρει...


Οι μουσικές επιλογές δεν είναι σχετικές παρά μόνο για να επιφέρουν γαλήνη...

 


 


 


 

 

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2020

"Σβήνεις" μέσα σου μια ξεχωριστή μέρα;

" Ήταν μια αξιομνημόνευτη μέρα για μένα, καθώς προκάλεσε μεγάλες αλλαγές μέσα μου. Αλλά το ίδιο συμβαίνει στον καθένα. Διαλέξτε μια ξεχωριστή μέρα και πείτε ότι τη σβήνετε από τη ζωή σας. Για σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέλιξή της. Όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές σταματήστε για λίγο και σκεφτείτε τη μακριά αλυσίδα είτε είναι από σίδερο είτε από χρυσό είτε από αγκάθια είτε από λουλούδια, που ποτέ δε θα σας έδινε, αν δεν είχε δημιουργηθεί εκείνος ο πρώτος κρίκος μια ξεχωριστή μέρα. "

                                         Κάρολου Ντίκενς, Μεγάλες Προσδοκίες

 

Δύσκολο πολύ είναι να κρατήσει μέσα του κανείς εκείνες τις μέρες που αποτέλεσαν τα "αγκάθια" του, αποκομίζοντας όσα εποικοδομητικά είχαν να του δώσουν για την προσωπική του εξέλιξη. Πρέπει να έχει επέλθει πρώτα η συμφιλίωση με ό,τι συνέβη, αλλά παράλληλα να θέλει να μάθει από κάθε εμπειρία, ακόμη και από αυτή που πονάει.


 @ Λίγα λόγια με καλή μουσική. Έτσι είναι καλύτερα κάποιες στιγμές...

 


 

 

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2020

Μια που μπήκε στη ζωή μας ο Mr Down


Από τότε που μπήκε στη ζωή μας ο Mr Down (πάνω από χρόνο πια), Up δεν είδαμε ποτέ παρά μόνο down and down and down... σε όλα μα όλα όμως!
Ήρθε και μας συστήθηκε και δυο φορές μάλιστα ως Mr Lock Down!
Όνομα και πράγμα ο άνθρωπος...
 
Στη θέα του μένουν όλοι άναυδοι και ίσως καταφέρνουν να ψελλίζουν:
"Θέε μου, δώσε μας φώτιση να τη βγάλουμε καθαρή κι ας είναι με φως κι από κερί"!
 
 
Μάλλον, τα τραγούδια έχουν να πουν περισσότερα...
 
 

  

 
 

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2020

Όλα σε ένα μονόγραμμα

Ας απαλύνουμε την κατάσταση που ζούμε, να μοιάζει πιο υποφερτή, μ' ένα απόσπασμα από τα ερωτικότερα ποιήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας του ποιητή που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1911. Το απόσπασμα ακούγεται στο βίντεο που ακολουθεί στη συνέχεια από μια φωνή και απαγγελία που του ταιριάζει ιδανικά θα έλεγα.
Πρόκειται για το "Μονόγραμμα" του Οδυσσέα Ελύτη, το οποίο δημιούργησε κατά την περίοδο της παραμονής του στο Παρίσι 1969 - 1971. Είναι ένας θρήνος για την ιδανική αγάπη, τονίζοντας την αίσθηση ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να δεχτεί έναν έρωτα τέτοιας έντασης και αγνότητας.
 
"Πάντα εσύ τ' αστεράκι και εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
 Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι δεξιά
 Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη πάνω στα κουπιά"
 
"Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
 Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει" 
 
Αλληλοσυμπλήρωση και συνύπαρξη χωρίς άλλη αιτιολόγηση πέρα από την αλήθεια αυτού του συναισθήματος. 
 



"Έτσι μιλώ για σένα και για μένα"

"Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω 
 Να μπαίνω σαν Πανσέληνος"
 
 
@ Κι ένα μουσικό κομμάτι που μου άρεσε για συντροφιά εδώ...