Πάμε μια θάλασσα βρε παιδιά;

Εδώ η θάλασσα εκεί η θάλασσα, ακόμα να τη δούμε. Μια μουρμούρα με έπιασε πάλι όπως και κάθε τέτοια περίοδο, όπου εκείνη μας καλεί ανυπόμονα να παραδώσει τα πλούτη της στην στερημένη αγκαλιά μας. Όμως, πού χρόνος προς το παρόν για μια βουτιά (όλο και κάτι "σκάει")!

Στη σκέψη της, λοιπόν, θωρώντας την από μακριά βεβαίως βεβαίως, είπα να της κάνω μια μίνι αφιέρωση, με τον απόλυτο εκπρόσωπό της (άλλη μια φορά του έχω κάνει αναφορά εδώ), τον μεσιέ Καββαδία (και όχι μόνο).

 

Μια και κάτι "βλακώδη Μαραμπού" μας κοιτούν επίμονα και "παράμερα γρυλίζουν" κι εμείς "σαν τους τρελούς που αδιάκοπα τρεκλίζουν και χαζεύουν" κοντεύουμε να τους μοιάσουμε, πάμε να ακούσουμε τον ποιητή μέσα από τους Ευδαίμονες - ευχόμενοι να φύγουν όσο γίνεται πιο γρήγορα "των Μαραμπού τα σμήνη"...

 

Γιατί αν δεν αποδημήσουν για αλλού τα "βλακώδη Μαραμπού", θα αναγκαστούμε να σαλπάρουμε εμείς με "το πειρατικό του captain Jimmy" βρίσκοντας λύτρωση σε ό,τι εκείνο κουβαλά μαζί του...

"Η θάλασσα γεννήθηκε από δάκρυ
που πήρε το γαλάζιο τ' ουρανού
και κύλησε στη γη απ' άκρη σ' άκρη,
τον πόνο να γλυκαίνει και τον νου."

 

Ακολουθώντας τους παραπάνω στίχους των Ενδελέχεια, ας έχουμε το βλέμμα προς την "Ακτή" - της ελπίδας - για την οποία θα μας πει λίγα μελωδικά λογάκια η λαμπερή καλλιτέχνιδα...

Μακάρι στις "βουτιές" μας (πραγματικές και μεταφορικές) να είναι η "Θάλασσα γυαλί" σαν αυτή που υμνεί με τον γλυκό του τρόπο ο Γιάννης...

💣  Πού να ξέραμε, εδώ και δέκα χρόνια, σε τι "αντάρα"  θα αναγκαζόμαστε να πλεύσουμε, με το "τραβέρσο" δίχως σταματημό και το "μάινα" να μην ακούγεται από πουθενά!

Λίγα λόγια ενθαρρυντικά δεν βλάπτουν

Όσο γκρίζο κι αν είναι το τοπίο πάντα πρέπει να κοιτά κανείς εκεί που εμφανίζεται το φως της ζωής. Αν το κάνει σχεδόν καθημερινά, παίρνει την ενθάρρυνση που του χρειάζεται να συνεχίσει τον δρόμο του πιο δυνατά - τον άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο κοπιώδη.

Λίγα ενθαρρυντικά λόγια ακόμη, όχι μόνο δε βλάπτουν, μα και μια μικρή ανάσα δύναται να αποτελέσουν για τον καθένα μας. Ας τα πούμε κι ας πέσουν χάμω. Τέτοια είναι κι αυτά που ακολουθούν μαζί με ένα γλυκύτατο τραγούδι...

"Η ζωή είναι σαν τον ωκεανό. Ποτέ δε θα ηρεμήσει. Απλά να μάθεις να κολυμπάς."

"Να είσαι αυτός που είσαι και να λες αυτό που αισθάνεσαι, γιατί αυτοί που ενοχλούνται δεν έχουν σημασία και αυτοί που έχουν σημασία δεν ενοχλούνται."

"Πάντα να βρίσκεις χρόνο να μιλάς και να διευκρινίζεις, γιατί οι σιωπές ζυγίζουν σαν πέτρες και οι πέτρες γίνονται τοίχοι και οι τοίχοι τελικά χωρίζουν τους ανθρώπους."

"Το κουράγιο δεν κάνει θόρυβο. Κάποιες φορές το κουράγιο είναι η ήσυχη φωνή στο τέλος της ημέρας που ψιθυρίζει: Θα προσπαθήσω ξανά αύριο."

"Αν δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάνει η ράχη του φτερούγες να πετάξει."

(Αλιευμένα τα παραπάνω από το διαδίκτυο.)

@ Πιο ενδιαφέροντα (ίσως) θέματα σε επόμενες αναρτήσεις...

 

 

@ Αφιερωμένο όλο το σημερινό σε αγαπημένα μου πρόσωπα και σε όποιον του αρέσει.

 

Ως ατελές ον με δύναμη ελευθερώσου!

Ήρθα να μοιραστώ κάτι που νομίζω έχει παρατηρηθεί από πολλούς και δεν είναι μόνο δική μου αίσθηση. Όλο και περισσότερο διαπιστώνω με ανησυχία και πίκρα πώς γύρω μας οι άνθρωποι διακατέχονται από μια ανισορροπία στα μυαλά μα και επιθετική συμπεριφορά ή σε άλλες περιπτώσεις αδιάφορη στάση ή και αναισθησία απέναντι στον πόνο του διπλανού τους. 

Κάτι που έρχεται στην επιφάνεια μέσα από τα νέα που ακούει κανείς ή διαβάζει καθημερινά, αλλά και από όσα πιθανόν βιώνει σε συναναστροφές του στην εργασία του, στην αγορά, σε παρέες.

Μοιάζει η ψυχή αρκετών ανθρώπων να έχει κλείσει ερμητικά τις πόρτες της στον έξω κόσμο. Η ανθρωπιά απέκτησε μια πρόθεση εμπρός της κι μεταλλάχτηκε σε απανθρωπιά. Άγχος, φόβος, στενοχώρια, και πολλά κόμπλεξ συντροφιά τους μετέτρεψαν την κοινωνία σε ένα ασθενή που γιατρειά δε βρίσκει. Με κλειστές ψυχές σέρνονται όπου τους τραβά η αλυσίδα κάποιων επιτήδειων που τους έπεισαν ότι έτσι έχουν τα πράγματα.

Άφησε ο άνθρωπος τη λήθη να τον νικήσει, καθώς αγνοεί ότι η δύναμη είναι στο ίδιο το μυαλό του και την ψυχή του. Κλειδί στην ιστορία είναι η αποδοχή των ατελειών του, ώστε να μην μπορεί κανείς να τις χρησιμοποιήσει εναντίον του ή τελοσπάντων να δυσκολευτεί να το πράξει.. Η χαμηλή αυοεκτίμηση έχει αναλάβει ρόλο βασικό σε όλη την ιστορία. Εκείνη είναι υπεύθυνη που ο άνθρωπος είτε μένει απαθής είτε επιτίθεται, ταπεινώνει, πληγώνει, εκμεταλλεύεται τους άλλους.

'Οταν αναγνωρίζει ο άνθρωπος ότι είναι ατελής - μέσα στην τελειότητα της φύσης της οποίας αποτελεί δημιούργημα και μέρος - και έχει αποδεχτεί τις ιδιαίτερες προσωπικές τους αδυναμίες, τότε μπορεί να διαχωρίσει τη θέση του από κάθε άλλον που επιδιώκει να τον κάνει όμοιο του ή να τον χειραγωγήσει με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτή η αποδοχή μπορεί να τον οδηγήσει στην ελευθερία και κατ' επέκταση στην κατάλληλη αντιμετώπιση πρώτα απ' όλα του ίδιου του του εαυτού μα και όσων επηρεάζουν την ζωή του με αρνητικό τρόπο.

Ένας μικρός ήρωας κρύβεται...

Φιλοξενώ και πάλι μια ακόμη γραπτή προσπάθεια της πολύ καλής μου φίλης που υπογράφει ως P. P.! Αφορμή της δημιουργικής έκφρασης κάποιων σκέψεων αποτέλεσε η ημέρα γενεθλίων της και οι συνειδητοποιήσεις που λαμβάνουν χώρα συνήθως σε κάθε τέτοια φάση. 

Ένας χρόνος επιπλέον στην πλάτη μας, την οποία επιβαρύνει με όλο και μεγαλύτερο φορτίο, πάντα μας ωθεί σε ένα βήμα παραπέρα, μικρό λιθαράκι προς την ωριμότητα. Μια άλλη "κυρία" (πέρα από την αλήθεια που λέγαμε παλιότερα εδώ) που δε σταματά να αναπτύσσεται μέχρι το τέλος.

 

Ένας μικρός ήρωας κρύβεται

Γεννιέσαι.

Μέσα από το σκοτάδι βγαίνεις στο φως

Μέσα από ένα σκοτάδι που σε έκανε να νιώθεις ασφαλής.

Βγαίνεις σε ένα φως που σε θαμπώνει…

Όμορφα χρώματα, καινούργια πράγματα, νέα πρόσωπα.

Αφήνεις πίσω την ασφάλεια για να περπατήσεις στο αβέβαιο αλλά προκλητικό νέο κόσμο που ανοίχτηκε μπροστά σου.

Και μετά…

Κάθε χρόνο γιορτάζεις αυτή τη νέα αρχή.

Την άφιξή σου εδώ.

Μια αρχή που θα μπορούσε να πει κανείς ότι επαναλαμβάνεται.

Μεγαλώνεις αλλά ακόμα μαθαίνεις…

Μαθαίνεις να εκτιμάς τα μικρά και ανούσια πράγματα που όμως τα προηγούμενα χρόνια δεν έβλεπες.

Τελικά όλοι μας είμαστε γενναίοι και μικροί ήρωες.

Από την πρώτη μέρα…

Σκέψου το!

                                                                                         P. P.

 

 

 

Εφόσον υπάρχει πάντα ένα τραγούδι...

Ακολουθεί ένα από τα συνηθισμένα (εδώ) μουσικά διαλείμματα, όμως με μικρή συντροφιά λίγα λόγια του Βρετανού φιλόσοφου Μπέρτραντ Ράσελ, τα οποία θεωρώ ότι ταιριάζουν στον δικό μου τρόπο σκέψης. Μουσική, λοιπόν, και ελαφριά "τροφή" του νου...

Τα τραγούδια θα προηγηθούν αυτή την φορά αφενός για να προετοιμάσουν το μυαλουδάκι να δεχτεί ό,τι θα χρειαστεί να επεξεργαστεί (κι αν το επιθυμήσει φυσικά) κι αφετέρου για να "σπάσουμε" εδώ πέρα το "κατεστημένο" του καφενέ, όπου η μουσική ακολουθεί τα κείμενα. Κακές συνήθειες και τούτες...!

 

Με αγάπη από τον Χατζηδάκι το πρώτο...

Άσχετα εντελώς τα επόμενα...

Και... η "τροφή" που λέγαμε!

"Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η αβάσταχτη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους."

"Σε όλα τα θέματα, είναι υγιές, πότε-πότε, να κρεμάς ένα ερωτηματικό στα πράγματα που θεωρείς από καιρό δεδομένα."

"Δημοκρατία είναι η διαδικασία με την οποία διαλέγουμε αυτόν στον οποίο θα ρίξουμε το φταίξιμο."

"Ο συλλογικός φόβος ερεθίζει το αγελαίο ένστικτο και τείνει να προκαλεί το μένος εναντίον αυτών που δεν θεωρούνται μέρος της αγέλης."

"Το κυνήγι της εξουσίας γεννήθηκε από τον φόβο. Εκείνος που δεν φοβάται τους ανθρώπους δεν έχει την ανάγκη να τους εξουσιάζει."