Όσο γκρίζο κι αν είναι το τοπίο πάντα πρέπει να κοιτά κανείς εκεί που εμφανίζεται το φως της ζωής. Αν το κάνει σχεδόν καθημερινά, παίρνει την ενθάρρυνση που του χρειάζεται να συνεχίσει τον δρόμο του πιο δυνατά - τον άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο κοπιώδη.
Λίγα ενθαρρυντικά λόγια ακόμη, όχι μόνο δε βλάπτουν, μα και μια μικρή ανάσα δύναται να αποτελέσουν για τον καθένα μας. Ας τα πούμε κι ας πέσουν χάμω. Τέτοια είναι κι αυτά που ακολουθούν μαζί με ένα γλυκύτατο τραγούδι...
"Η ζωή είναι σαν τον ωκεανό. Ποτέ δε θα ηρεμήσει. Απλά να μάθεις να κολυμπάς."
"Να είσαι αυτός που είσαι και να λες αυτό που αισθάνεσαι, γιατί αυτοί που ενοχλούνται δεν έχουν σημασία και αυτοί που έχουν σημασία δεν ενοχλούνται."
"Πάντα να βρίσκεις χρόνο να μιλάς και να διευκρινίζεις, γιατί οι σιωπές ζυγίζουν σαν πέτρες και οι πέτρες γίνονται τοίχοι και οι τοίχοι τελικά χωρίζουν τους ανθρώπους."
"Το κουράγιο δεν κάνει θόρυβο. Κάποιες φορές το κουράγιο είναι η ήσυχη φωνή στο τέλος της ημέρας που ψιθυρίζει: Θα προσπαθήσω ξανά αύριο."
"Αν δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάνει η ράχη του φτερούγες να πετάξει."
(Αλιευμένα τα παραπάνω από το διαδίκτυο.)
@ Πιο ενδιαφέροντα (ίσως) θέματα σε επόμενες αναρτήσεις...
@ Αφιερωμένο όλο το σημερινό σε αγαπημένα μου πρόσωπα και σε όποιον του αρέσει.
Βλέπω στο δρόμο περαστικούς, που κουβαλούν, φόρεμα, τις πιο στριφνές τους διαθέσεις. Ανθρώπους γεμάτους μιζέρια, γκρίνια και κακομοιριά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο να πεις μια απλή χαμογελαστή και ανθρώπινη καλημέρα στο διπλανό σου.
Μια καλή κουβέντα, ένα θετικό σχόλιο, μια ενθάρρυνση. Τόσο πολύ δηλαδή στοιχίζει κάτι τέτοιο;
Πολύ καλά κάνεις και το έθιξες, Γλαύκη μου ειλικρινά.
Στέλνω την καλησπέρα μου αγαπητή μου φίλη.
Βαστάμε.
Καλημέρα, Γιάννη μου!
ΔιαγραφήΑν δεν το είχα παρατηρήσει να συμβαίνει τόσο έντονα, δεν θα το είχα θίξει καν. Όχι μόνο καλό λόγο εύκολα δε θα ακούσεις,μα γίνονται και ευτράπελα σε πρώτη ευκαιρία για λόγους μάλιστα εντελώς ανούσιους, ενώ λαμβάνουν χώρα "τέρατα" σε καθημερινή βάση. Ένα απλό παράδειγμα πρόσφατο (για να δεις το μέγεθος της βλακείας που μας βαράει). Σύλλογος γονέων τραμπουκίζει γονείς για τη γιορτή λήξης του σχολικού έτους.Κι αυτό ενώ ως γονείς που έχουν παιδιά στα σχολεία χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους με όλες τις αλλαγές που πλασάρονται στον τομέα της Παιδείας ως "ιδανικές" λύσεις και παράλληλα την αδιαφορία που σπάει κόκαλα από μέρους του υπουργείου. Κοιμούνται με τα τσαρούχια....! Τι να πω;
Πριν λίγες μέρες βγήκα για να κάνω διάλειμμα στη δουλειά. Κάθισα σε ένα πεζούλι και κοίταξα το ίδιο τοπίο που κοιτούσα κάθε μέρα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Χαμογέλασα (ίσως γιατί ήταν η πρώτη φορά που το είδα πραγματικά) και σκέφτηκα ότι η ζωή και τα όμορφα πράγματα είναι έξω από τους τοίχους που ζούμε. Δυστυχώς χανόμαστε μέσα στα προβλήματά μας, στις σκέψεις μας και σε ότι άλλο ταλαιπωρεί τον κάθε έναν από μας, χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο επηρεάζουμε τους γύρω μας (γνωστούς και αγνώστους). Αν πούμε μια καλημέρα, έναν καλό λόγο, κάνουμε μια καλή πράξη, χαμογελάσουμε και πούμε ευχαριστώ, μεταφέρουμε θετική ενέργεια που στο τέλος θα γυρίσει με κάποιο μαγικό ίσως τρόπο σε μας. Όλα γύρω μας μας μιλάνε. Το μόνο που μένει είναι να ακούσουμε! Κι αν ακούσουμε θα ξέρουμε και τι πρέπει να πούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαστε μόνοι μας...
Κι όταν το καταλάβουμε θα ζήσουμε καλύτερα...
P.P.
Μικρή μου φιλενάδα, για όλα υπάρχει πάντα η πρώτη φορά. Χαίρομαι πάρα πολύ που το διαπίστωσες κι ας πέρασες από σαράντα κύματα. Κράτα το ως θησαυρό και προχώρα σε άλλα ωραιότερα και καλύτερα που σου επιφυλάσσει η ζωή!
ΔιαγραφήΥ.Γ.
Να βγαίνεις πιο συχνά στο πεζούλι...;-) Κρίμα που δε θα είμαι να σου κάνω συντροφιά! Ποιος ξέρει σε τι πεζούλια θα βρεθώ... Ελπίζω να έχουν καλή θέα σαν και τη δική σου:))
Mη νομίζεις, με κάτι τέτοια ενθαρρυντικές ατάκες, κάτι συντροφικά βλέμματα στο δρόμο και φευγαλέες στιγμές στην καθημερινότητά μας που μας διασταυρώνουν με "ανθρώπους-σημαδούρες"... Έτσι κρατιόμαστε όρθιοι, Γλαύκη μου. Ο ένας με τον άλλο, κι ας είμαστε λίγοι σ' αυτόν τον ανταριασμένο ωκεανό που μας κλήρωσε να κολυμπάμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πάρα πολύ το "οι άνθρωποι σημαδούρες"! Το δανείζομαι με αναφορά στο όνομά σου (για τα πνευματικά δικαιώματα)...:)))
ΔιαγραφήΕυτυχώς υπάρχουν, γιατί αλλιώς δε θα τη βγάζαμε καθαρή! Φέτος το έζησα και πάλι ετούτο που περιγράφεις.
Οι ανταριασμένοι ωκεανοί είναι για δυνατούς καραβοκύρηδες και ολίγον τρελούς...
Φιλιά!