Κάτι για σιωπή έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά πού!
Πώς να σιωπήσει κανείς, όταν γύρω του συμβαίνουν τα πιο βάρβαρα, τραγικά και αποτρόπαια; Πώς να σιωπήσει κανείς μπροστά στη χυδαιότητα της ασταμάτητης ενημέρωσης και του κανιβαλισμού που λαμβάνει χώρα μέσω αυτής; Πώς να σταματήσει εμπρός στην αδάμαστη δίψα των πολύξερων τηλεθεατών μα και των φτηνών σχολιαστών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ναι, όλων εκείνων που έχουν ορίσει τους εαυτούς τους δικαστές των πάντων. Αφήνοντας ως ίχνος την μπόχα μιας άρρωστης δήθεν δικαιοσύνης, η οποία, τελικά, απονέμεται από έναν όχλο που ξερνά τη δική του βία.
Πώς να μην αισθάνεται κανείς να βιάζεται η ψυχή του μέσα από όλα τούτα τα αηδιαστικά και παρακμιακά; Γιατί η κοινωνία είναι σε παρακμή και το κράζει ανελέητα με ποικίλους τρόπους! Καθημερινά προβάλλεται το προσωπείο της σήψης της στα δελτία ειδήσεων, και άλλων μέσων ηλεκτρονικών και έντυπων, όπου γίνεται κατακλυσμός από ξυλοδαρμούς, άγριες δολοφονίες, βιασμούς κι εκβιασμούς και ό,τι άλλο ζαβό μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους (ο νορμάλ λιγουλάκι δύσκολο)!
Μια άρρωστη κοινωνία που αρρωσταίνει ολοένα ταχύτερα και βαθύτερα τα παιδιά της (ό,τι πιο αθώο από το ανθρώπινο είδος) είτε εκείνα είναι τα άμεσα θύματα είτε έμμεσα παρακολουθώντας έντρομα όσα εξελίσσονται σ' έναν κόσμο που έχει χάσει τη ζυγαριά του και την πυξίδα του. Και οι φυλακές είναι ελάχιστες για να χωρέσουν όλο αυτό το διεφθαρμένο ή ακόμα καλύτερα κατεστραμμένο πλήθος...
Τους έλαχε μια κοινωνία όπου εκπορνεύονται τα πάντα (μα τα πάντα όμως) από αδίστακτους και αναίσχυντους πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες μα και διεστραμμένους απλούς πολίτες, οι οποίοι κολυμπούν ήδη στα σκατά και θέλουν να παρασύρουν κι όλους τους άλλους εκεί. Συμμετέχοντας, λοιπόν, σε απόλυτη έκσταση σε έναν μακάβριο χορό την οδηγούν όλο και πιο αχόρταγα στο βρώμικο τέρμα της!
@ Οι μουσικές επιλογές έρχονται να συμπληρώσουν το κείμενο και νομίζω ότι αξίζει να τους αφιερώσει ο αναγνώστης λίγο από τον χρόνο του...
Η παρακμή πλέον φαίνεται δεν μπορεί να κρυφτεί, Γλαύκη μου. Κάποτε, όλα τα σκέπαζε ο νόμος της σιωπής, το "τι θα πει ο κόσμος", το "πάψε όλα μένουν στο σπίτι σου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα βλέπεις, πόσα πια να κρατήσεις κρυφά; Εδώ ξεχείλισε η αποφορά από παντού και ζέχνει στους δρόμους, πνίγει τα πάντα.
Όμως μαζί με τη βρώμα έρχεται και η δημοσιοποίηση. Και μέσα εκεί υπάρχει και το καθαρό. Ο κόσμος μαθαίνει, αναστατώνεται, δεν μπορεί να κρυφτεί η σαπίλα, μήτε να εξωραϊστεί.
Κι αυτή είναι η καλή πλευρά των σόσιαλ μήντια.
Μέσα στο χαμό που περιγράφεις υπάρχει και η συνειδητοποίηση, η κινητοποίηση, η αντίδραση. Μένει βέβαια να την πάμε στη σωστή μεριά. Αυτό μένει.
Καλησπέρα αγαπημένη μου φίλη, καλή βδομάδα.
Τα "χαλασμένα" πράγματα δεν κρύβονται, μια και τους προδίδει η δυσωδία τους που είναι πάντα δυνατή.
ΔιαγραφήΔε διαφωνώ με τη δημοσιοποίηση, γιατί διαφορετικά αλίμονό μας πλέον. Εννοείται ότι επιβάλλεται να δημοσιοποιούνται τέτοιες τραγικές καταστάσεις, όμως διαφωνώ κάθετα με το να γίνεται εκμετάλλευση προς πώληση ένα τέτοιο "προϊόν" δίχως σεβασμό προς το κοινό μα και τα θύματα. Είναι εξίσου ντροπή για μένα, έλλειψη ηθικής και πολιτισμού.
Και όπως είπες, "να την πάμε στη σωστή μεριά".
Καλό Σαββατοκύριακο, πλέον!
Θα συμφωνήσω με τον Γιάννη Γλαύκη μου στο θέμα της δημοσιότητας, όσο για την δυσωδία που αποπνέουν η επαναλαμβανόμενες με κάθε γλοιώδη λεπτομέρεια, δεν έχει πότο το βαρέλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά νομίζω ότι όλο αυτό είναι η μειοψηφία της κοινωνίας και ότι η πλειοψηφία είναι υγιείς άνθρωποι. κάνω λάθος λες;🤔 οι μουσικές σου επιλογές ήρθαν και έκατσαν με το θέμα σου.
Καλή εβδομάδα Γλαύκη μου φιλιαααα!!
Δεν ξέρω πια, Ρούλα μου, αν η πλειοψηφία είναι υγιής και η μειοψηφία ασθενής, μα θα ήθελα να το ελπίζω.
ΔιαγραφήΤι να πω; Προσωπικά αισθάνομαι πραγματικά να βιάζεται η ψυχή μου με όλα ετούτα, πόσο των παιδιών που ακούνε για τέτοιες καταστάσεις και δε συζητώ καν για εκείνα που είναι θύματα αυτής της βαρβαρότητας και σκατοψυχιάς (οργίζομαι και φαίνεται)!
Καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι!
Τα μουσικά κομμάτια "δένουν" απόλυτα με το ύφος του λόγου σου. Συμπάσχω μαζί σου, Γλαύκη μου. Ο θυμός έχει πιάσει ταβάνι. Αυτό ακριβώς που περιγράφεις για τα παιδιά, είναι και η προσωπική μου αγωνία. Χτύπησες φλέβα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να ευχηθώ; Καλή μας φώτιση τουλάχιστον...
Δεν μπορώ να κρύψω τον θυμό μου πια! Και έλεος κανένα και για κανέναν σ' αυτή την άρρωστη (επιμένω) κοινωνία!
ΔιαγραφήΑπό πού να τα φυλάξει κανείς τα παιδιά σήμερα (το έχω ξαναπεί εδώ μέσα); Βάλλονται από παντού. Η ενημέρωση με τον κατάλληλο τρόπο είναι η μόνη σωτηρία.
Ακριβώς, τι να ευχηθείς, Μαρία μου;
Σε φιλώ, κορίτσι μου!