Ένα "καδράρισμα" σαν του παλιού καιρού

Ακόμη μία φορά γράφω εδώ όπως θα έκανα σε ένα ημερολόγιο. Ίσα να αφήσω κάπου μικρές σκέψεις που όμως έχουν τη δύναμη να βαραίνουν το μυαλό και με επιδεξιότητα να μην του επιτρέπουν να ησυχάσει. Έτσι, λένε, πως με τον γραπτό λόγο έχει κανείς τη δυνατότητα να αφήσει για λίγο στο χαρτί ή πλέον στην οθόνη ό,τι τον προβληματίζει. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του...


Και μέσα σ' όλα, λοιπόν, μπήκε η άνοιξη...

Πότε και δεν την πήραμε είδηση; Αγκομαχάμε να την αισθανθούμε.

 
Όχι, αδικαιολόγητα, καθώς σέρνει μαζί της μπόλικη μελαγχολία, αμέτρητα στοιχειωμένα "Αν..." που θα ήθελαν να μεταλλαχθούν σε αντίστοιχα ολόφρεσκα "Επιτέλους!".

Το "Δικαίωμα" (μα και το δίκαιο) κομμένο (μην παίρνουμε θάρρος).

Η υποχρέωση μόνη, "τυφλή" και με υψηλό κόστος.

Και η "άνοιξη" μπήκε στο "κάδρο" κι ας είναι η εποχή που η φύση φτάνει στην υψηλότερη τέχνη της. Μαζί της στέκει και η ελευθερία, ενώ η ασυδοσία "έρπει" χωρίς φραγμούς στα "βαλτοτόπια" της...



@ Μουσική με αρκετό συναίσθημα για να προσφέρει λίγη γλυκύτητα στο πικρό "καδράρισμα"! 

(Δανείστηκα τους τίτλους των τραγουδιών στο κείμενο... και το πρώτο κομμάτι ίσως  το έχω ξαναβάλει, όμως έπαψα πια να θυμάμαι. Μπορεί να είναι και καλύτερα έτσι.)

"Τρεις λαλούν και δυο... χορεύουν"

Ζούμε στην εποχή του "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν". Κοινώς, του οργανωμένου "ό,τι να 'ναι"!

"Λαλούν" τον επίμονο και κακόβουλο σκοπό τους τα πολύχρωμα μα βλοσυρά "παπαγαλάκια" παντός είδους στον ρυθμό του τάνγκο και τα υπόλοιπα εκατομμύρια...δυο "χορεύουν", αγωνιώντας να τηρήσουν σε σειρά τα χαμένα τους βήματα!

Είναι σαν να παρακολουθεί κανείς καρέ-καρέ ταινία του βωβού (παράλληλα συμμετέχοντας, σαν σε κακό όνειρο), όπου ακούγεται μόνο ο μουσικός σκοπός και οι πρωταγωνιστές κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να συντονιστούν ....

Αίφνης, εμπρός στα έκπληκτα μάτια των θεατών (ταυτόχρονα πρωταγωνιστών), το σκηνικό μετατρέπεται σε κάτι αντίστοιχο με του θεάτρου Γκραν Γκινιόλ , ναι, αυτό που τροφοδοτούσε τα βασικότερα ένστικτα του ανθρώπου. Μάλιστα, τα σύντομα αυτά έργα του τρόμου, για να μη γίνουν εντελώς σκοτεινά και φρικιαστικά, περιελάμβαναν και μια σκηνή σεξ... Αλίμονο!

Έτσι, λοιπόν, όποιος δεν ακολουθήσει το "κοίταγμα και νεύμα με το κεφάλι" (συγκεκριμένη τελετουργία στον χορό τάνγκο για την επιλογή παρτενέρ) που του κάνουν για να μπει στον "χορό" απειλείται κι εκβιάζεται με σκληρές συνέπειες, όπως στο θέατρο της φρίκης ( "Le Théâtre du Grand Guignol" ή αλλιώς "Το θέατρο της μεγάλης μαριονέτας" ).

Όλο το παραπάνω ήρθε με αυθόρμητους συνειρμούς, ακούγοντας το μουσικό κομμάτι που έπεται κι αισθάνομαι κάπως δυσάρεστα, αφού για πρώτη φορά κάτι αγαπημένο (όπως το τάνγκο) με οδηγεί σε αρνητικές σκέψεις!

Ή μήπως η πραγματικότητα άπλωσε τα ανατριχιαστικά "πλοκάμια" της προκαλώντας ασφυξία και μπλοκάρισμα στον νου;

"Γιατρέ μου, είμαι καλά;" (θα ρωτάμε σε λίγο όλοι)!

@ Η εικόνα της εισαγωγής είναι άσχετη επιλογή, γιατί απλά μου άρεσε. Μα όλα σήμερα είναι μια εικόνα και μια εντύπωση που θα βγει προς τα έξω. Λάθος κάνω;

 

 

Παίρνω το ρίσκο και ρίχνω τη "ζαριά"...;

Άραγε πόσες φορές φτάνεις στο σημείο να πεις: "Μωρέ θα το πάρω το ρίσκο!", επιδεικνύοντας μάλιστα τέτοια αποφασιστικότητα που μπροστά σου θα ωχριούσε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (μια και είμαστε στον μήνα της επετείου...); 

Οι άλλοι γύρω σου απορούν, ανησυχούν ή και τρομάζουν. Εσύ εμφανίζεσαι στο "κοινό" σου ως μια απτόητη φιγούρα, μια δυνατή και θαρραλέα προσωπικότητα!

Και εκεί που ετοιμάζεσαι να "ρίξεις τη ζαριά" ν' αρχίσει να "γυρίζει ο τροχός"... να, που κάνεις αιφνίδια - ευτυχώς όχι άτακτη - οπισθοχώρηση! "Τα φώτα της ράμπας" σβήνουν κι εσύ μοιάζεις με επαναστάτη "γιαλαντζί", με πρωταγωνιστή της "κάλπικης δεκάρας"!

Κι όσο ακούς κάποιοι να λένε:

"Η ζωή είναι μια περιπέτεια, για να έχει νόημα πρέπει να ρισκάρεις."

Ή άλλοι:

"Αν δεν ρισκάρεις γι' αυτό που θέλεις, τότε δεν το θέλεις αρκετά!"

Κι ακόμη πιο ευθείς κι έντονοι:

"Να ρισκάρεις, έστω κι αν ξέρεις πως θα χάσεις... Μια γαμημένη ζωή την έχεις, μια, που δεν ξέρεις και πότε τελειώνει!"

Τότε μπερδεύεσαι πολύ περισσότερο, παθαίνεις μια σύγχυση, ώσπου... μένεις σε πλήρη ακινησία, περιμένοντας, όλο περιμένοντας (άραγε τι;), αφήνοντας απλά τα χρόνια να περνούν εμπρός από τα θολά σου μάτια (μάλλον το μυαλό θα 'ναι θολό). Όταν (κι αν) ξεθολώσει, ίσως να είναι κι αργά για οτιδήποτε!

Από την άλλη σκέφτεσαι (τη γνωστή και ταυτόχρονα πολύ ανακουφιστική φράση) ότι "αυτό που είναι να συμβεί, θα συμβεί στην ώρα του και στη στιγμή του". 

Αμ, για να γίνει αυτό απαιτείται κι από εσένα αφενός να κάνεις μια σεβαστή προσπάθεια προς τα εκεί που θες να βαδίσεις κι αφετέρου να έχεις καθαρό πνεύμα, ώστε να διακρίνεις την κατάλληλη ευκαιρία...

Κι αν αυτή δεν έρθει; Οφείλεις, μάλλον, να την πλάσεις μόνος σου, παίρνοντας και το απαραίτητο ρίσκο, αν δε θες να μείνεις "μαλακοπίτουρας" σαν τροφή για κότες. Εκτός... κι αν θες, οπότε "πάσο"!

 

 

 

 

Θυμάσαι τι είναι η ειρήνη;

Ειρήνη

Στον Κώστα Βάρναλη

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.

Ο πατέρας που γυρνάει τ΄ απόβραδο μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ’ οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπο του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους πού ‘σκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές πού ‘καψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ’ ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν τό 'να στ’ άλλο λέγοντας: το φως, το φως, το φως.
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως
είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κ’ είναι μια κερδισμένη μέρα κ’ ένας δίκαιος ύπνος
τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφέ μου-όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στη καρδιά
κ’ οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη της γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη. Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.

Αδέλφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρα του.
Δώστε τα χέρια, αδέλφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.

                                                              Γιάννης Ρίτσος 

 

Μια μικρή υπενθύμιση, λοιπόν, του τι είναι η ειρήνη από έναν ξεχωριστό ποιητή, όπως κι άλλοι κάποτε που μας έκαναν υπερήφανους.

Το στοίχημα της ύπαρξης του ανθρώπου από την ώρα που εμφανίστηκε στη γη είναι να καταφέρει να νικήσει τον φόβο και να δώσει χώρο στην αγάπη, η οποία θα του φέρει την ειρήνη - την υπέρτατη ηθική αξία, προστάτιδα του πολυτιμότερου αγαθού, της ζωής. Πολύ ζόρικο στοίχημα, που μπορεί όμως να κερδηθεί μόνο μέσα από την ένωση των ανθρώπων με βαθιά εκτίμηση των παραπάνω αξιών.

Η προηγούμενη ανάρτηση ήταν αφιερωμένη στον πόλεμο και ετούτη ήρθε να γίνει  ίσως κι εντολή γι' αυτή την ευλογία (την ειρήνη) που εκείνος εχθρεύεται με πάθος...