"Τρεις λαλούν και δυο... χορεύουν"

Ζούμε στην εποχή του "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν". Κοινώς, του οργανωμένου "ό,τι να 'ναι"!

"Λαλούν" τον επίμονο και κακόβουλο σκοπό τους τα πολύχρωμα μα βλοσυρά "παπαγαλάκια" παντός είδους στον ρυθμό του τάνγκο και τα υπόλοιπα εκατομμύρια...δυο "χορεύουν", αγωνιώντας να τηρήσουν σε σειρά τα χαμένα τους βήματα!

Είναι σαν να παρακολουθεί κανείς καρέ-καρέ ταινία του βωβού (παράλληλα συμμετέχοντας, σαν σε κακό όνειρο), όπου ακούγεται μόνο ο μουσικός σκοπός και οι πρωταγωνιστές κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να συντονιστούν ....

Αίφνης, εμπρός στα έκπληκτα μάτια των θεατών (ταυτόχρονα πρωταγωνιστών), το σκηνικό μετατρέπεται σε κάτι αντίστοιχο με του θεάτρου Γκραν Γκινιόλ , ναι, αυτό που τροφοδοτούσε τα βασικότερα ένστικτα του ανθρώπου. Μάλιστα, τα σύντομα αυτά έργα του τρόμου, για να μη γίνουν εντελώς σκοτεινά και φρικιαστικά, περιελάμβαναν και μια σκηνή σεξ... Αλίμονο!

Έτσι, λοιπόν, όποιος δεν ακολουθήσει το "κοίταγμα και νεύμα με το κεφάλι" (συγκεκριμένη τελετουργία στον χορό τάνγκο για την επιλογή παρτενέρ) που του κάνουν για να μπει στον "χορό" απειλείται κι εκβιάζεται με σκληρές συνέπειες, όπως στο θέατρο της φρίκης ( "Le Théâtre du Grand Guignol" ή αλλιώς "Το θέατρο της μεγάλης μαριονέτας" ).

Όλο το παραπάνω ήρθε με αυθόρμητους συνειρμούς, ακούγοντας το μουσικό κομμάτι που έπεται κι αισθάνομαι κάπως δυσάρεστα, αφού για πρώτη φορά κάτι αγαπημένο (όπως το τάνγκο) με οδηγεί σε αρνητικές σκέψεις!

Ή μήπως η πραγματικότητα άπλωσε τα ανατριχιαστικά "πλοκάμια" της προκαλώντας ασφυξία και μπλοκάρισμα στον νου;

"Γιατρέ μου, είμαι καλά;" (θα ρωτάμε σε λίγο όλοι)!

@ Η εικόνα της εισαγωγής είναι άσχετη επιλογή, γιατί απλά μου άρεσε. Μα όλα σήμερα είναι μια εικόνα και μια εντύπωση που θα βγει προς τα έξω. Λάθος κάνω;