" Βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι "

Σ΄έναν κόσμο γκρίζο, βαθιά πληγωμένο από το άγχος, την αδικία, την ανασφάλεια, τη βαρβαρότητα, τον πόνο και τη δυστυχία, το μόνο που επιζητά κανείς είναι η θερμή αγκαλιά που θα του προσφέρει την ηρεμία και την αγαλλίαση την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια. Σαν τον φύλακα άγγελο, όπως έλεγα παλιότερα εδώ.

Είναι αυτή που θα του απομακρύνει τον φόβο και τη μοναξιά, θα του δώσει την ενθάρρυνση για τη συνέχεια μέσα στην σκληρή πραγματικότητα, που θα του επιτρέψει να σταθεί δυνατός απέναντι σε οποιαδήποτε πρόκληση. Είναι από μόνη της μια άλλη μορφή επικοινωνίας, ίσως πιο ιδανική, καθώς τότε μιλούν αποκλειστικά οι ψυχές, οι οποίες κατέχουν πολύ καλύτερα τον τρόπο να έρθουν, αυθόρμητα και πηγαία, κοντά η μία με την άλλη, να ανταλλάξουν συμπόνια, αγάπη και δύναμη. 

Θέλει κάποιο άλλο "οπλοστάσιο" ο άνθρωπος, πέραν της σιωπηρής μα τόσο ισχυρής αγκαλιάς, για να επιβιώσει ψυχικά (κι όχι μόνο) από τα βρωμερά υποκείμενα που δεν παύουν να ασχημονούν με κάθε ευκαιρία γύρω του;

Βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι…

«Τουρτούριζες μες στη βροχή
είχες σφαλίσει τα γαλάζια μάτια σου
κι άπλωνες το χέρι στη σκοτεινιά
ν’ αναγνωρίσεις το δικό μου
τι ωραία να λες:
“κοιμήσου τώρα δεν θα με ξαναχάσεις, δεν θα σε ξαναχάσω”…
Βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι…
Χωράει πολλούς ζητιάνους
πολλούς που στερηθήκανε τον έρωτα
ή δεν τους φίλησαν ποτέ τους
χαμογελάνε αυτοί που δεν τους χάιδεψε κανένας
ζούνε ανάμεσά μας όλοι ετούτοι
ένα μπουμπούκι σκάει δειλά.
Κοιμήσου…
Ξέσφιξε τα δάχτυλά σου και κοιμήσου..
Εγώ είμ’ εδώ…»

                                                  Νίκος Αγγελάκης 

 

Σ' αυτό που φοβάσαι, σ' αυτό πιάνεσαι (;)

Κάπου άκουσα πρόσφατα ότι...

"Ο άνθρωπος ζει αυτό που φοβάται."

και...

"Από ό,τι φεύγει, σ' αυτό πιάνεται."

Εσύ, τι λες;

 

Από την άλλη, θα έλεγα ότι πρέπει να πιάσει κανείς το "χέρι" που φοβάται, για να μάθει στο δικό του "χέρι" πώς θα αντιμετωπίζει μια τέτοια "χειραψία".

Πηγαίνοντάς το λίγο παραπέρα, θα πρότεινα σε όποιον θέλει να μάθει τι έχει το "χέρι"  που του δίνουν οι άλλοι να τείνει προς εκείνους και το δικό του. Μόνο έτσι γίνεται. Κι αν δεν ρισκάρει, δε θα μάθει να ζει. Φυσικά, για ρίσκο μιλά κάποιος που έχει κάτι να δώσει, οπότε έχει και πιθανότητα κάτι να χάσει.

Διάλειμμα για μικρούς στοχασμούς...

Ένα μικρό διάλειμμα από τη ψυχοφθόρα καθημερινότητα για κάποιους μικρούς στοχασμούς (για μεγάλους δε μας παίρνει), που ίσως μας προσφέρουν κάτι..., εδώ με τη βοήθεια του Έρμαν Έσσε.

"Το πουλί αγωνίζεται για να βγει από το αυγό.
Το αυγό είναι ο κόσμος του. Αυτός που θέλει να γεννηθεί,
πρέπει πρώτα να καταστρέψει έναν κόσμο."


"Η νεότητα τελειώνει όταν τελειώνει εγωισμός,
η ωριμότητα αρχίζει όταν ζούμε για τους άλλους."

"Είναι δυνατό κάποιος να μην έχει παραβιάσει ποτέ
ούτε έναν νόμο, και παρόλα αυτά να είναι παλιάνθρωπος."


"Όταν φοβόμαστε κάποιον είναι γιατί του έχουμε
παραχωρήσει εξουσία επάνω μας."


"Ο άνθρωπος της εξουσίας καταστρέφεται από την εξουσία,
ο άνθρωπος του χρήματος από τα χρήματα, ο υποταγμένος άνθρωπος
από την υποταγή, ο φιλήδονος από τις ηδονές."


"Για να επιτύχουμε το εφικτό πρέπει να προσπαθούμε για το ανέφικτο
ξανά και ξανά."

 

 

 

💕  Τα πρώτο τραγούδι είναι το μουσικό θέμα της νέας σειράς της ΕΡΤ με τίτλο "Παραλία", την οποία δεν έχω δει, αλλά μένει σίγουρα στα προσεχώς... Μου άρεσε πολύ ως μουσική δημιουργία και το γνώρισα μέσα από πρόταση αναγνώστη.

 

 

Ένα τίποτα μέσα σε ένα τίποτα!

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και σε ποιο να πρωτοσταθώ έπειτα από όλα αυτά που συμβαίνουν δίχως ανάσα και έλεος! Γράφτηκαν ήδη στα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης και επικοινωνίας πολλά, πάρα πολλά και άλλα τόσα συζητήθηκαν με φίλους και γνωστούς. 

Ε, και!

Δε σημαίνει τίποτα αυτό. Ένα τίποτα μέσα σε ένα απόλυτο τίποτα. Ίσως και να νομίζουμε ότι ζούμε ένα όνειρό μέσα σε άλλο όνειρο κατά πώς είπε και ο ποιητής Edgar Allan Poe. Με αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε ακόμα, μακάριοι τον ύπνο του δικαίου. 

Δηλαδή, για να καταλάβω, καθώς νιώθω πλέον παντελώς χαζή, πόσα περιμένει το σκατοκέφαλο πολλών σε αυτήν την χώρα που έφτασε να είναι ένα απέραντο κωλοχανείο, για να ξυπνήσει και να δει κατάματα την ζοφερή αλήθεια γύρω του, που κοντεύει να τον καταπιεί ολοκληρωτικά; 

Δεν φτάνουν πια τόσοι νεκροί; Δεν φτάνουν τόσα ψέματα που πετάνε μέσα στα μούτρα τους με ξεδιάντροπη χυδαιότητα; Δεν φτάνει πια τόσο ρημαδιό γύρω τους; Δεν φτάνει τόσο "φτύσιμο" που τους έχουν ρίξει - στο οποίο ίσως δε χρειάζεται να μπουν εισαγωγικά, αφού ήδη αισθάνεται κανείς την μπόχα από το βρωμερό τους σάλιο;

Μάλλον τελικά δεν φτάνουν όλα αυτά... Θέλουν κι άλλα, μια και είναι μαζόχες οι άνθρωποι. Μα, τι λέω! Οσονούπω, το χαλασμένο μυαλουδάκι τους θα τα έχει ξεχάσει όλα τα καινούρια θλιβερά, όπως ξέχασε μεμιάς τα λίγο παλαιότερα κι αυτά τα λίγο πιο πίσω.

Συνεχίστε, λοιπόν, έτσι δηλώνοντας όλοι μαζί: "Αθώος, κ. πρόεδρε!"