Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

"Καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς..."


"Καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς κι απ' όλους κρύβομαι"! 
Κι απ' όλα, θα πρόσθετα.
Είναι μια πραγματικότητα αυτό για μένα και ίσως το έχετε διαπιστώσει από άλλες σχετικές αναρτήσεις. Μ' αρέσει να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική και τους στίχους. 
Μου βγαίνει έντονος λυρισμός και πάλι εδώ, μέσα από σκέψεις, τις οποίες προσπάθησα να διατυπώσω με τη βοήθεια ορισμένων στίχων από αγαπημένα μου τραγούδια. Δεν ξέρω αν είναι πετυχημένη η επιλογή και ο συνδυασμός τους...
Αγαπώ αυτή τη διαδικασία, γιατί την βλέπω σαν παιχνίδι!
Για όσα θα ακούσετε παρακάτω ευθύνεται η υπερπανσέληνος, αφού μάλλον μου έπεσε βαριά στο... κεφάλι!



Είναι από τις στιγμές που αισθάνομαι ότι
"δε χωράει η ζωή να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά",




"γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή"...
Μακάρι
"να 'χα χίλιες σιωπές ν' ακούς"! 




Είναι από τις στιγμές που βλέπω καθαρά πως ίσως 
"απ' ό,τι ονειρεύτηκες εγώ πολύ ν' απέχω"!
Εξάλλου,
"ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη"...




Είναι από τις στιγμές που ομολογώ στον εαυτό μου πως
"σαν να 'μουν άλλος, κι όχι εγώ, μες στη ζωή πορεύτηκα"
 
Γνωρίζοντας τώρα πια 
"πως δεύτερη ζωή δεν έχει"...




Γι' αυτό,
"έλα πάρε με στα γαλανά σου τα νερά, δώσε στα όνειρα φτερά"!
Έκκληση στην ζωή που έχουμε μπροστά μας, όση μάς αναλογεί...





Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Η ζωή είναι πιο δυνατή από την προσφυγιά...

Zsίros István

Η προσφυγιά μπορεί να ρημάζει τόπους και ανθρώπους, όμως η ζωή αποδεικνύεται στο τέλος πιο δυνατή. Αυτό έρχεται να μας θυμίσει η φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου τις τελευταίες ημέρες.  
Ο πρόσφυγας αναγκάζεται να εγκαταλείψει ό,τι αγαπά  συνήθως με βάρβαρο τρόπο. Αφήνει πίσω του όλο το βιος του, άλλους αγαπημένους του ανθρώπους - ζωντανούς ή νεκρούς - τα χώματα όπου έμαθε να περπατά, να χαίρεται, να γελά, να δημιουργεί και να αγωνίζεται καθημερινά. Τα χώματα που τον έκαναν αυτό που είναι. 
Ως διωγμένος ουσιαστικά από τον τόπο του παίρνει μαζί του νοερά όλα τα παραπάνω και πρώτα απ' όλα "κρατά" σφιχτά όσους έχασε για πάντα από κοντά του, όμως και όλα όσα έζησε στη γεννέτειρά του, τα οποία θα αποτελέσουν το υλικό της δύναμης που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη, προκειμένου να συνεχίσει την βάναυση πορεία του προς το άγνωστο. Μια πορεία επικίνδυνη και ίσως με άλλες απώλειες ακόμα πιο συνταρακτικές...
Το ένστικτο της επιβίωσης τον αναγκάζει να υπομένει και να αντέχει οποιαδήποτε ωμότητα συναντήσει εμπρός του. Το ίδιο ένστικτο τού αλλάζει σταδιακά την ταυτότητα. Γίνεται κάποτε, κάπου, κάποιος άλλος χωρίς να το επιθυμεί, ενώ έχει τόσα πολλά να προσφέρει από τον δικό του επίσης μοναδικό κόσμο!
Η ζωή είναι πιο δυνατή και μας ξεπερνά...
Μια αγκαλιά κι ένα φιλί γίνεται αυτόματα η "πατρίδα" του, μια πατρίδα χωρίς σύνορα!


 

@ Ας μην ξεχνάμε και τους άστεγους! Είναι κι αυτοί πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο, μέσα στη δική τους πατρίδα, τόσο μόνοι μέσα σε τόσο πλήθος... "Πατρίδα" τους το χέρι βοήθειας τού συνανθρώπου και το πεζοδρόμιο.
Κι εδώ η ζωή μάς ξεπερνά...



Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Με αγάπη "θα βάλω σε ευθείες το φως"


Δύο πολύ αγαπημένα μου ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου, του λυρικού ποιητή με την πλούσια φαντασία και την ακλόνητη πίστη στην ειρήνη και την αγάπη!



Ο άνθρωπος, ο κόσμος και η ποίηση

Ανάσκαψα όλη τη γη για να σε βρω.
Κοσκίνισα μες στην καρδιά μου την έρημο. 
Ήξερα πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες
του ήλιου το φως. Ενώ, τώρα, κοιτάζοντας
μες από τόση διαύγεια τον κόσμο,
μες από σένα - πλησιάζουν τα πράγματα,
γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα -
τώρα μπορώ
ν' αρθρώσω την τάξη του  σ' ένα μου ποίημα.
Παίρνοντας μία σελίδα θα βάλλω
σε ευθείες το φως. 


(Αυτό το μουσικό κομμάτι το έχω βάλει και σε άλλη ανάρτηση, και μάλιστα πολύ αγαπημένη, , αλλά εδώ ταιριάζει απόλυτα και πάλι...)



Το καθαρότερο πράγμα της δημιουργίας 

Δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι,
ο ήλιος χύθηκε μέσα μου από χίλιες πληγές.
Και τούτη τη λευκότητα που σε περιβάλλω 
δεν θα την βρεις ούτε στις Άλπεις, γιατί αυτός ο αγέρας
στριφογυρνά ως εκεί ψηλά και το χιόνι λερώνεται.
Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις μια ιδέα σκόνης.
Το τέλειο θαύμα θα το βρεις μονάχα μες στον άνθρωπο:
λευκές καταστάσεις που ακτινοβολούν αληθινά
στο σύμπαν και υπερέχουν. Το πιο καθαρό
πράγμα λοιπόν, της δημιουργίας δεν είναι το λυκόφως,
ούτε ο ουρανός που καθρεφτίζεται μες στο ποτάμι,
ούτε ο ήλιος πάνω στης μηλιάς τ' άνθη. Είναι η αγάπη. 



Με αγάπη για τον άνθρωπο και τον τόπο που τον θρέφει ας προσπαθήσουμε να βάλουμε "σε ευθείες το φως"! Μαγικά τίποτε δεν αλλάζει στην καθημερινότητά μας, όμως η μόνη που έχει τη δύναμη να το κάνει είναι εκείνη... Ακόμα και την ώρα της κόπωσης, όπως τώρα για όλους μας, λειτουργεί σαν πολυβιταμινούχο σκεύασμα κι ας ακούγεται γραφικό ή ονειροπόλο. Είναι τελικά η αλήθεια και κάποιοι μπορούν να το καταλάβουν.

@ Αφιερωμένο το σημερινό σ' εκείνους που μέσα από την παρουσία τους έμαθα τι είναι αγάπη και τι δεν είναι! Τώρα πια ξέρω πολύ καλά και είμαι ευτυχής γι' αυτό!


 

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Αγαπημένε "καλέ μου άνθρωπε"!


Δεν θα ξεχάσω ποτέ, αγαπημένε, καλέ μου άνθρωπε, τα βουρκωμένα μάτια σου! Το ήθος, η σεμνότητα και όλες οι αρετές, που σε έκαναν τόσο ξεχωριστό, επίσης δεν ξεχνιούνται, όπως και οι στιγμές απίστευτου γέλιου, προβληματισμού, συγκίνησης!  Το νοιάξιμό σου για τον άνθρωπο και τον τόπο σου ευδιάκριτο σε κάθε σου προσπάθεια. Ανεξίτηλο στη μνήμη το "πάντρεμα" του εκρηκτικού χιούμορ με τη δραματικότητα της ζωής μας και τα σοφά σου λόγια. 
Ήσουν πάντα και θα είσαι μια μεγάλη μου αγάπη!
Ήσουν ο μόνος που με έφτασες να κατουρηθώ πάνω μου από τα ασυγκράτητα γέλια, όταν ήμουν παιδί!

Δεν πρόκειται για ένα ιδιαίτερο και πλούσιο αφιέρωμα, αλλά μια μικρή αναφορά σε έναν σπουδαίο άνθρωπο και καλλιτέχνη. Μέσα από το πρόσωπό του επέλεξα να δώσω το στίγμα μου για τούτες τις μέρες της απόλυτης "θολούρας"!

Από το "Ο παλαβός κόσμος του Θανάση" (1980) για τον παλαβό κόσμο που ζούμε...

 


Από τις αξέχαστες ατάκες του λίγα λόγια για όλους μας:

Τρέχαμε έξω φρενών και δεν είδαμε ότι και "λερώνει" και σκοτώνει η κίνησή μας αυτή. Επειδή φοβόμαστε ότι θα σκουριάσουμε, "λαδωνόμαστε" από πάνω μέχρι κάτω. Όμως οι πράξεις μας μάς έφεραν σε αδιέξοδα και τώρα ας πάρουμε την "μεζούρα" στα χέρια μας, για να λάβουμε τα μέτρα μας. Και για να μην δίνουμε στόχο στους αντιπάλους, ας "κουνιόμαστε" συνεχώς!
Τ' άκουσες, μανούλα (μανούλι κοινώς);



Από "Το βλέμμα του Οδυσσέα" (1995) η σκηνή που τα λόγια της για την Ελλάδα εύχομαι να μην βγουν αληθινά...



Θου-Βου για μια αιωνιότητα και μια μέρα! 





Καλή μας συνέχεια, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας...! 

 

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Ψάχνοντας το "διαμάντι" στους άλλους


 Pink Floyd

Για τα "διαμάντια" που ψάχνουμε στους άλλους, αφού όλοι έχουμε κρυμμένα κάποια από αυτά τα πολύτιμα "λιθαράκια" μέσα μας. Ακόμα κι όταν η λάμψη έχει χαθεί, αυτά υπάρχουν και διατηρούν εσωτερικά την καθαρότητά τους. Ο χρόνος και η φθορά που επιφέρει, οι απαιτητικές συνθήκες στις οποίες ζούμε και η κάθε ταλαιπωρία θαμπώνουν την λάμψη αυτών των ξεχωριστών "πετραδιών", όμως η αξία τους δεν χάνεται...
Το ίδιο συμβαίνει και στο θολό τοπίο. Πίσω από την ομίχλη υπάρχει πολλή ομορφιά καλυμμένη, που περιμένει να αποκαλυφθεί. Κάποια στιγμή νομοτελειακά το τοπίο καθαρίζει. Το ζήτημα είναι να μην μας πτοεί η ομίχλη, οπότε διστάζουμε να περπατήσουμε μέσα της!




 Ολόκληρο το τραγούδι για όσους το λατρεύουν...




 Μικρότερη έκδοση για μια πιο σύντομη απόλαυση...



 @ Για όποιον επιθυμεί να πει μεγάλες αλήθειες υπάρχει ακόμα χώρος εδώ!

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Πες μια μεγάλη αλήθεια...

































Πόσες αλήθειες λέμε καθημερινά; Μας αρέσει η αλήθεια ή προτιμάμε τα "παραμύθια";
Αστειεύομαι φυσικά (αν και τα ερωτήματα είναι σοβαρά) και η συνέχεια είναι ένα παιχνίδι!
Θέλετε να συμμετέχετε;
Φαίνεται ότι επειδή άνοιξαν τα σχολεία, βγαίνει πάλι στην επιφάνεια η παιδική μου πλευρά...
Μάλλον όμως με επηρεάζει και το προεκλογικό κλίμα, το οποίο όσο πλησιάζουν οι μέρες τόση ελαφράδα μού βγάζει... Όσο στριμώχνομαι ψυχολογικά τόσο στην τρελή το ρίχνω!

Σε παρέα όποιος προλάβει ρωτά και οι υπόλοιποι πρέπει ν' απαντήσουν σύντομα κι έξυπνα όσο αυτό είναι δυνατό :
"Μια μεγάλη αλήθεια, βρε παιδιά;"

Η αλήθεια μπορεί να είναι οτιδήποτε θεωρεί κάποιος ότι είναι πράγματι αλήθεια. Φυσικά μέσα από αυτά που θ' ακουστούν διακρίνεται το πιο πρωτότυπο, έξυπνο ή κάτι που αρέσει τελοσπάντων πολύ.
Θα δώσω παρακάτω κάποιες αλήθειες που άκουσα, είδα ή πιστεύω, έτσι, σαν παράδειγμα κι έπειτα δίνω την πάσα σ' εσάς - σε όποιον έχει κέφι να συνεχίσει.



Κάτι που πιστεύω:

"Αν δεν τολμήσεις, δεν θα μάθεις ποτέ αν άξιζε ή όχι!"

Κάτι που άκουσα:

"Η Αριστερά είναι σαν το τσάι, όμως το καλύτερο είναι του βουνού!" 

Τα λέει ο τοίχος:






Πείτε μεγάλες αλήθειες, λοιπόν...!






 

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015

"Σχολείο, καλημέρα!"


Ήρθε πια ο καιρός τα σχολειά ν' ανοίξουν, για να υποδεχτούν τους μικρούς και μεγάλους "ταξιδιώτες" τους! Θα έλεγα μάλλον ότι προσπαθούν να ξεκινήσουν, καθώς οι ελλείψεις σε προσωπικό (μια πολύ παλιά συνήθεια), σε αίθουσες και οργάνωση, αλλά και η μεταφορά ευθυνών καλά κρατούν. Φυσικά τίποτε δεν είναι καινούριο, όμως η κατάσταση έχει επιβαρυνθεί λόγω των εκλογών. Μα αν δεν πάρει μια πορεία η χώρα, πώς περιμένουμε να την πάρει το σχολειό;
Θέλω να ελπίζω ότι θα τον βρούμε τον δρόμο... άμα φυσήξει και κανένα βοριαδάκι, όπως λέει και το τραγούδι παρακάτω, μπορεί να καθαρίσει το τοπίο και να προχωρήσουμε πιο συνειδητά!

Όταν έκλειναν τα σχολεία, τον Ιούνιο, είχα κάνει μια ανάρτηση με τίτλο "Το σχολείο των ονείρων μου", στην οποία αρκετοί φίλοι συμμετείχαν καταθέτοντας τις σκέψεις και τα όνειρά τους γι' αυτό. Αξίζει κανείς να τις διαβάσει. Σε σχόλιό μου εκεί έγραψα τι σημαίνει και για μένα το σχολείο. Παραθέτω παρακάτω μέρος από όσα είχα πει τότε, έτσι για την καλή αρχή - κι ας μην είναι τόσο φωτεινά τα σημάδια!

"Το σχολείο των ονείρων μου είναι ένα σχολείο κιβωτός, που θα δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά και τους δασκάλους να ταξιδεύουν νοερά, αλλά και αληθινά. Σύνθημά του "Παίρνουμε το σπιτάκι μας και φεύγουμε"!
Σχολειό είναι κάθε μέρος, κάθε γωνιά, κάθε ψυχή, σχολειό είναι τα πάντα! Το αληθινό σχολείο δεν το βαστούν οι τοίχοι και οι καρέκλες! Είναι ελευθερία, είναι χαρά, είναι ζεστασιά, είναι μοίρασμα και αγάπη, πολλή αγάπη!
Είναι συντροφιά που ψάχνει, πειραματίζεται, δοκιμάζεται, αναρωτιέται, σφάλλει κι επανορθώνει, τσαντίζεται, καβγαδίζει και βρίσκει τρόπο να φιλιώνει, που νοιάζεται για το τι συμβαίνει γύρω της και για το διπλανό της και τον ακόμα παραπέρα, που δεν αδιαφορεί και θέλει να προσφέρει, θέλει να δημιουργεί κι όχι να καταστρέφει, έχει άποψη και ξέρει να τη στηρίζει, διεκδικεί με επιχειρήματα, της αρέσει να συζητά ατελείωτα, διασκεδάζει με την ψυχή της, έχει χιούμορ και γελά μέσα από την καρδιά της, γνωρίζει και σέβεται τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία των μελών της, αποδέχεται το διαφορετικό και βοηθά στην ανάπτυξη των άλλων, αγαπά τη μάθηση και δείχνει αχορτασιά γι' αυτή κι όταν κάποια στιγμή βαρεθεί έχει το θάρρος να το πει, γιατί ξέρει ότι δεν θα παρεξηγηθεί και μια λύση θα βρεθεί!
Το σχολειό είναι η παρέα του όλοι για έναν και ένας για όλους!
Είναι μια γροθιά που κανείς δεν μπορεί εύκολα να την ανοίξει!
Αν σας τύχει κάτι τέτοιο, δοκιμάστε να την ανοίξετε...

Αυτό το σχολειό θα πρέπει να έχει σαν πρότυπο το κράτος κι ακόμα καλύτερο! Ας ετοιμάζει λοιπόν δασκάλους (όλων των βαθμίδων) που θα είναι σε θέση να οικοδομούν αυτή τη δημιουργική γροθιά!"

Θα πρόσθετα εδώ κάτι που άκουσα πρόσφατα (ελεύθερη απόδοση των λόγων κάποιου ειδικού), αλλά η πράξη το έχει επιβεβαιώσει πάμπολλες φορές. Διδάσκουμε περισσότερο μέσα από αυτό που είμαστε και λιγότερο με τη βοήθεια αυτού που γνωρίζουμε. Οπότε μην περιμένουμε ως χαπάκι μαγικό μόνο το υπουργείο ή το πανεπιστήμιο να μας δώσει αυτό που μόνο εμείς μπορούμε να χτίσουμε, αρκεί να δραστηριοποιούμε τη νόηση απέναντι στα ερεθίσματα που δεχόμαστε.

Θα το δούμε να συμβαίνει στον τόπο μας κάποτε αυτό; Να είναι ο κανόνας; Τότε θα δούμε άλλους πολίτες να κρατούν στα χέρια τους την χώρα...





 

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Να βρούμε τον βηματισμό...


Αφορμή για τα παρακάτω είναι το περίφημο βίντεο - τραγούδι των Λεωνίδα Μπαλάφα και Γιώργου Νικηφόρου Ζερβάκη με τίτλο "Να σταθώ στα πόδια μου" Αιτία όμως είναι οι σκέψεις και οι ανησυχίες που έχουμε όλοι για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Έτυχε να ακούσω το τραγούδι από κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό αρκετές  φορές πριν ακόμα κυκλοφορήσει το βίντεο και μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση από τον στίχο του και μόνο. Σίγουρα μου άρεσε πολύ το περιεχόμενο του βίντεο όταν το πρωτοείδα και συγχαίρω τους δημιουργούς για τη δουλειά τους, που πραγματικά με φοβερά εύστοχο και πολύ προσεγμένο στις λεπτομέρειες τρόπο έδωσαν το πλαίσιο της πραγματικότητας που βιώνουμε. Γεννήθηκαν όμως κι άλλες σκέψεις μετά από αυτό. 
Διαπιστώνω, μετά την θερμή ανταπόκριση που είχε αυτή η δημιουργική προσπάθεια, πόση ανάγκη έχει ο κόσμος να στηριχθεί ψυχολογικά, να πιστέψει ξανά στις δυνάμεις του, να βρει το κουράγιο να συνεχίσει έπειτα από την εξαντλητική αγωνία και τη διάψευση των προσδοκιών κι ελπίδων του μέσα στο καλοκαίρι. Σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους η τέχνη συμμετείχε εμψυχωτικά, προκειμένου να βρίσκει ο άνθρωπος ένα στήριγμα, για να προχωρά - ειδικά μέσω της μουσικής και του τραγουδιού, τα οποία μιλούν απευθείας στην ψυχή. Αυτό που με προβλημάτισε όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι πως για ακόμη μία φορά θα τονωθούμε λίγο και θα ξεχάσουμε ότι ο βηματισμός, που προτείνει το τραγούδι, είναι απαραίτητος στην πράξη και όχι σαν κάτι που απλά θα ονειρευόμαστε για μια ζωή. Όχι άλλες άσφαιρες τουφεκιές και μεγάλες κουβέντες του αέρα!

Τα πρώτα βήματα είναι ανάγκη να γίνουν με την έναρξη του εσωτερικού διαλόγου. Να πάμε πίσω και να δούμε όλα τα γεγονότα ένα προς ένα, να δούμε τις συνθήκες, να διαπιστώσουμε τα λάθη, τις εναλλακτικές που είχαμε - πάντα αυτές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάποιο υπολογίσιμο για την χώρα αποτέλεσμα και όχι σε ακροβασίες ή αερολογίες, να παραδεχτούμε τα δικά μας λάθη και να διακρίνουμε πού σταματά η δική μας ευθύνη και πού αρχίζει η ευθύνη των πολιτικών.  Δύσκολα πολύ τα πρώτα βήματα, όπως και για ένα μωρό. Συνήθως τα μωρά έχουν ένα χέρι να τα κρατά και να τους δίνει το κίνητρο να αυτονομηθούν, να σταθούν μόνα τους πια και να φύγουν μακριά από τον ενήλικα και από οποιοδήποτε "δεκανίκι". Όμως και τα παιδιά που δεν είχαν κάποιον στο πλάι τους να τους δείξει τον τρόπο περπάτησαν από ένστικτο, γιατί η φύση έτσι έχει σχεδιάσει για τον άνθρωπο. Μπορούμε, λοιπόν, να το πράξουμε. Το θέμα είναι πόσο έτοιμοι είμαστε... να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να δούμε την αλήθεια του χωρίς αναστολές, χωρίς φόβο, με μια ειλικρινή ματιά επιτέλους και μακριά από την επιρροή κάθε "παπαγάλου" των ΜΜΕ και οποιασδήποτε ιδεολογικής μας τοποθέτησης. Η αλήθεια είναι πως τόσα χρόνια πλαδαρότητας δεν παλεύονται εύκολα...
 

Αν καταφέρουμε αυτό, τα επόμενα βήματα οδηγούν στη συνάντησή μας με τους άλλους και την ανταλλαγή ιδεών, απόψεων, προτάσεων με σκοπό τον σχεδιασμό αυτού που θα θέλαμε να βιώνουμε, πάντα με βάση τις συνθήκες που μας περιβάλλουν και όχι πάνω σε μια ονειρική κατάσταση, που θα παραμείνει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας. Φυσικά και δεν θα πάψουμε να ονειρευόμαστε - αλίμονο αν συμβεί αυτό, όμως το όνειρο σταδιακά μπορεί να πάρει σάρκα και οστά μόνο όταν εμπεριέχει έστω ίχνη πραγματισμού και παράλληλα η υλοποίησή του βασιστεί σε έναν καλό σχεδιασμό. Αναφέρομαι στην αυτοδιάθεση και την αυτοοργάνωση, που νομίζω ότι είναι ό,τι πιο ώριμο μπορεί να παρουσιάσει ένας υπεύθυνος πολίτης σε μια κοινωνία. Αν τα μέλη μιας κοινωνίας δεν έχουν βρει πώς θα ήθελαν να ζουν, τότε δεν έχουν κάτι χειροπιαστό και με επιχείρημα να διεκδικήσουν. Ας μην περιμένουμε, λοιπόν, να μας δοθούν από άνωθεν τα πλαίσια της καθημερινότητάς μας, αλλά ας τα "ιχνογραφήσουμε" μόνοι μας.

Εδώ έχει γίνει κι άλλες φορές λόγος για το θέμα της αυτοκριτικής, της αυτοδιάθεσης και της αυτοοργάνωσης, για το ότι εμείς μπορούμε να είμαστε η σωτηρία μας, εκείνης που από συνήθεια και ευκολία ψάχνουμε να βρούμε σε κάποιους άλλους, παραμένοντας σχεδόν για τα πάντα αδρανείς κι έχοντας τη δικαιολογία της αποποίησης και μεταφοράς των ευθυνών.  Δεν θα σταματήσω να πιστεύω και να υποστηρίζω ότι είναι η μόνη λύση, για να βγούμε από τα αδιέξοδα, στα οποία έχουμε εμπλακεί.
Οι εκλογές που έρχονται, ή οι όποιες εκλογές, δεν θα μας λύσουν κανένα πρόβλημα, αν τα παραπάνω δεν μπουν σε λειτουργία. Αν έχουμε στον νου μας, για παράδειγμα, ένα κράτος με κύρια χαρακτηριστικά την αξιοκρατία, τη δικαιοσύνη και μια αποτελεσματική οργάνωση (που τόσο συχνά τα συζητάμε), είναι μια καλή βάση, για να ξεκινήσουμε την αναζήτηση πολύ συγκεκριμένων τρόπων ή μέσων, προκειμένου να το οικοδομήσουμε. Μάλλον στην φάση που βρισκόμαστε θα χρειαστεί να κάνουμε κι άλλο υπομονή μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και να αναδυθούν νέα πολιτικά πρόσωπα, που θα αντιπροσωπεύουν έναν άλλο τρόπο σκέψης αρκετά διαφορετικό από ό,τι έχουμε συνηθίσει - μακριά από το βόλεμα, την εξυπηρέτηση με ανταλλάγματα, τη διαφθορά. Εξάλλου, οι πολιτικοί είναι κι αυτοί μέρος της κοινωνίας που καλούνται να εκπροσωπήσουν, προέρχονται από αυτήν και δεν φύτρωσαν ξαφνικά μπροστά μας, οπότε στην ουσία καθρεφτίζουν εμάς τους ίδιους. 


Αν θέλουμε, λοιπόν, άλλου είδους πολιτικά πρόσωπα στην εξουσία, θα πρέπει να τα δημιουργήσουμε εμείς  μεταβάλλοντας πρώτα τη δική μας σκέψη, στάση και δράση. Σίγουρα υπάρχουν ήδη ανάμεσά μας, αλλά για να τα αναγνωρίσει κανείς, πρέπει ήδη να έχει αλλάξει ο ίδιος, διαφορετικά δεν θα είναι σε θέση να τα διακρίνει ή να τα αποδεχτεί.
Δεν τολμώ να μιλήσω για άλλες, πιο προχωρημένες μορφές πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας, καθώς είμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο και φαντάζει εντελώς ουτοπικό - σαν να ζητάς από τον Κουασιμόδο να γίνει μανεκέν... Ακόμα και για το ξεκίνημα του βηματισμού, που έλεγα παραπάνω, διατηρώ πάρα πολλές επιφυλάξεις, τουλάχιστον για τις ημέρες που διανύουμε! Θεωρώ ότι απαιτείται χρόνος γι' αυτό, αλλά και θέληση. 
Επειδή όλα ξεκινούν από μια σκέψη και τροφοδοτούνται από την θέληση, αλλά και η θέληση οδηγεί σε επιτυχημένες διαδρομές μόνο μέσα από τη σκέψη θα πρότεινα να ακούγαμε και το παρακάτω τραγούδι!






 

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Άλλη μια κατάσταση του κώλου...


Μια κι έχουμε βρεθεί εν μέσω άλλης μιας κωλοκατάστασης... - μάλλον δεν βγήκαμε και ποτέ - είπα ν' αφήσω τον ανεπανάληπτο Σουρή να μας τα πει και να μας κάνει να γελάσουμε (να κλάψουμε μαζί;) με τον άμεσο, σατιρικό του λόγο! Αυτός και ο Αριστοφάνης τολμούσαν να τα λένε όλα με το όνομά τους (κι ας μοιάζουν χοντράδες σε πολλούς) και σχεδόν πάντα τόσο εύστοχα, που παραμένουν διαχρονικά! Εξάλλου, θεωρώ ότι το πιο σοβαρό πράγμα μπορεί να ειπωθεί πολύ καλύτερα μέσα από τη σάτιρα ή το χιούμορ γενικά. Οι ουσιαστικά σοβαροί άνθρωποι και όχι οι σοβαροφανείς είναι όσοι δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν το έξυπνο χιούμορ ή ακόμα και τον αυτοσαρκασμό, για να μιλήσουν για σημαντικά θέματα.


@ Από σήμερα επιτέλους έχω μισερό υπολογιστή... αλλά και όποτε προλαβαίνω, θα είμαι εδώ!




Ἀρχηγοί

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.

Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.

Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.

Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενῆντα ξεφυτρόνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλόνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης.

Ἐμπρός! μὲ πόζα ἀρχηγοῦ καθένας ἂς προβάλλη,
ἀπ᾿ ὅλους ἂς κυβερνηθῆ ἡ προσφιλὴς Ἑλλάς·
ἂς γίνῃ ὁ Ἡμέτερος, ἂς γίνουν ὅμως κι᾿ ἄλλοι,
ἂς γίνῃ κι ὁ Κατσικαπῆς κι᾿ αὐτὸς ὁ Μπουλελᾶς.
Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς τὸ ἔθνος πέρα πέρα,
ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.

Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης.



 
Και να ήταν σαν κι αυτόν η κατάσταση που ζούμε... θα μιλούσαμε για μεγαλεία!!!

Ποίημα των οπισθίων

«Κώλοι πολλοί υπάρχουνε εις το ωραίον φύλλον, με σχήματα διάφορα σε μέγεθος ποικίλον.Κώλοι χοντροί, κώλοι λεπτοί, κώλοι απαλοί κι αφράτοι,κώλοι σα ζύμη μαλακοί και κώλαροι τριζάτοι,κώλοι σκληροί σαν πέτρινοι και άλλοι λαστιχένιοι, κώλοι δροσάτοι, τροφαντοί και κώλοι μαραμένοι, κώλοι μεγάλοι σαν βουνά και κώλοι μια χουφτίτσα,κώλοι που ' χουν κουνήματα και κάνουνε καπρίτσια
κώλοι σαν τάβλα επίπεδοι, κι άλλοι ψηλά βαλμένοι,κώλοι σαν φράπες τουρλωτοί και κώλοι κρεμασμένοι, κώλοι κομψοί, συμμετρικοί και περιποιημένοι
και κώλοι ασουλούπωτοι, «μπόγοι κακοδεμένοι» .Κώλοι σαν τριαντάφυλλο και κώλοι σαν αχλάδι,κώλοι που προκαλούν κλοτσιά κι άλλοι που θέλουν χάδι
Κώλοι σαν αλαβάστρινοι, που μοιάζουν με καθρέφτη
κώλοι που θέλουν φίλημα κι άλλοι που θέλουν νέφτι
κώλοι σπανοί, δασύτριχοι, κώλοι σαν κολλιτσίδες
και κώλοι που στενάζουνε από αιμορροΐδες.Κώλοι ακριβοί, κώλοι φτηνοί, μονάχα δυο παράδες
και κώλοι που προσφέρονται εις τους ..........ράδες (*λογοκρισία)
κώλοι «τοιούτων» , ευτραφείς, μοσχοπουδραρισμένοι,και κώλοι απλησίαστοι γιατ ' είναι λερωμένοι.Κώλοι αριστουργήματα, όλο καλλιγραφία
και κώλοι σαν της μυλωνούς την ανορθογραφία.Κώλοι που σε ζαλίζουνε σαν τους κρυφοκοιτάς
και που σε κάνουνε να λες.. «ή ταν ή επί τας» !Κώλοι οπού το βλέμμα σου δεν ξεκολλά ευκόλως
που τους θωρείς όταν περνούν κι αναφωνείς: «Τι κώλος!»