Το καλοκαίρι είναι έρωτας και τανάπαλιν

Ως συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης έχω να πω ότι αφού ξεκινώ για πραγματικές πλεύσεις με προορισμό όμορφα και δημιουργικά δρώμενα, θα ήθελα να αφήσω στο "μαγαζάκι" κάτι ευχάριστο και εντελώς καλοκαιρινό, όπως είναι ο έρωτας. Παράτησα άλλα θέματα που έχω γράψει για να τα μοιραστώ εδώ αργότερα και κλείνω προς το παρόν με αυτό που τυραννά τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων. Όμως είναι κι εκείνο που επιθυμεί σε όλη του την ζωή διακαώς, ακόμα κι όταν το δεν το παραδέχεται ή δεν το έχει συνειδητοποιήσει.

Το καλοκαίρι είναι έρωτας, που εισέρχεται με τον πύρινο κι ελκυστικό ρυθμό του να αλλάξει την καθημερινότητά μας, να μας δημιουργήσει πιο έντονα την ανάγκη της χαλαρότητας και της απόλαυσης, τις οποίες έχουμε ναρκώσει κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου χρόνου.  
Ας μην ξεχνάμε ότι και ο έρωτας από την άλλη είναι ειδυλλιακό καλοκαίρι στην ψυχή του ανθρώπου. Μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Είναι άραγε ζήτημα καρδιάς ή εγκεφάλου;

Μπορεί να εξηγηθεί απόλυτα με τη χημεία και την φυσική τελικά αυτό το πιο σπουδαίο βιολογικό φαινόμενο, όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν;

Είναι εθισμός, είναι εμμονή, μοιάζει με τρέλα;

Έρχεται ως ευλογία, κατάρα, ή και τιμωρία ακόμα, για όσους τολμήσουν να αφεθούν στα χέρια του;

Ενθουσιαμός ή τσαμπουκάς που μπουκάρει με το έτσι θέλω;

Κάποιες απαντήσεις μπορεί να πάρει κανείς μέσα από τα  δύο κείμενα παρακάτω, τα οποία βρήκα σεργιανίζοντας στα σοκάκια του διαδικτύου...(κλικ στους τίτλους)

Ο καθένας φυσικά μπορεί να δώσει τις δικές του απαντήσεις!

Αγάπη από τα βάθη του εγκεφάλου 

Πηγή : animartists

 

Οι μεγαλύτεροι έρωτες εμφανίζονται ξαφνικά και εξαφανίζονται ακόμα ξαφνικότερα 

Πηγή: pillowfights 

Θα συμφωνούσα πως ο έρωτας είναι τσαμπουκάς και μπουκάρει με το έτσι θέλω όταν δεν τον περιμένει κανείς, κάνοντάς τα όλα ρημαδιό. Σίγουρα μακράν καλύτερο από το παγκόσμιο ρημαδιό, που εξελίσσεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση. 

Εν τέλει, τον ζεις, δεν τον αναλύεις.

Ο έρωτας είναι μέσα μας.

Καλές βουτιές!

Και καλή αντάμωση, όποτε...

Μικρές πλεύσεις - αποδράσεις με στίχους

Γ. Σταθόπουλος

Από ένα τραγούδι ξεκίνησε ετούτη η πλεύση, που αρχικά δεν γνώριζα που θα με βγάλει. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να παίρνεις μια διαδρομή ακολουθώντας τα σημάδια των καιρών και των αστερισμών δίχως πυξίδα, δίχως χάρτη. Είναι όμορφο και ίσως απελευθερωτικό να αφήνεσαι στη ροή του νερού, όπου το αποτέλεσμα σού είναι άγνωστο, κάποιες φορές μπορεί να φαντάζει τρομακτικό και άλλες ερεθιστικό για την φαντασία.

Εξάλλου, το ταξίδι είναι αυτό που θα προσφέρει τα πλούτη. Ο προορισμός είναι αυτός που προκαλεί πάντα τον απόπλου. Αν είναι γνωστός, δημιουργεί προσδοκίες και συχνά απογοητεύσεις. Αν είναι άγνωστος, δίνει την αίσθηση της ελευθερίας και την εμπειρία της περιπέτειας.  

Όλα είναι θέμα επιλογής.

Ένα κολληματάκι έχω πάθει με τις αμπελοφιλοσοφίες τώρα τελευταία, μια και δεν προκάμω για πολλά παραπάνω μέσα στην αέναη κίνηση που βρίσκομαι και θα βρίσκομαι για καιρό ακόμα...

Επί του θέματος...

Βρήκα τις προηγούμενες μέρες ένα φετινό τραγούδι του "γνωστού - άγνωστου" Βασίλη, που δεν το είχα προσέξει και μου άρεσε πολύ. Μια προσπάθεια αρκετά διαφορετική από εκείνες που μας έχει δώσει μέχρι τώρα. Το παρουσιάζω στο τέλος, αφού με αφορμή αυτό το μουσικό κομμάτι μπήκα στο σκαρί για ταξίδια και διαδρομές που μου άνοιξαν άλλα παλαιότερα αγαπημένα τραγούδια του. 

Το ταξίδι πάντως ξεκινά με τρικυμία και απαιτείται ψυχραιμία...

"Τρέχω μες στην εθνική σου,
πάνω στη διπλή γραμμή σου ακροβατώ." 

Όποιος αντέξει, συνεχίζει...

"Χάρτινα άσματα,
ροκ αποσπάσματα,
απεγνωσμένες φωνές.
Βράδια ανόητα..."

Αν έχει ανάγκη και την αλήθεια, λαμβάνει τα μέτρα του...

"Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω,
στην πλάτη του δικού σου ανέμου,
σα να 'σουν όρκος θα σε πάρω,
που δε θα πάταγα ποτέ μου."

Ας μην περιμένουμε, αλλά να γίνουμε αυτό που περιμένουμε...  

"Τα θαύµατα που πίστεψες
Δεν βγάζουνε χειµώνα
Κι αυτά που ακόµα πολεµάς
Θα ζήσουν έναν αιώνα" 

Μήπως είναι καιρός να βγούμε στη θάλασσα και να μην δένουμε πια καράβια στα σύννεφα; 

 

Ο τοίχος ένα ανοιχτό βιβλίο - μέρος 2ο

Το βιβλίο του τοίχου έχει κι άλλα να μας αφηγηθεί, που αν δεν μας αφήσουν αδιάφορους, ίσως μιλήσουν στον νου ή την ψυχή μας ή μπορεί μόνο να μας κάνουν να χαμογελάσουμε. Ε, κάτι είναι κι αυτό.

Καμιά φορά όμως ένα τέτοιο μήνυμα εγγράφεται με εγχάρακτη γραφή δίνοντάς μας το έναυσμα για μια μακρύτερη διαδρομή μέσα μας, σαν κάτι που δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ κι έρχεται έξαφνα να μας συναντήσει για να μας αφυπνίσει.

Δεν πιστεύω στην τύχη, οπότε αυτό συμβαίνει όταν εμείς είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε ή το έχουμε ανάγκη για την εξέλιξή μας κι ας μη γίνεται συνειδητά. Λένε ότι συνήθως έλκουμε όσα θα μας αλλάξουν την ζωή και πιθανόν αληθεύει, μια και τα πάντα είναι ενέργεια, η οποία διαρκώς παίρνει άλλες μορφές.

Ας αφήσω τις αμπελοφιλοσοφίες και πάμε να δούμε τη συνέχεια...

 Από το βιβλίο του τοίχου - μέρος 2ο

 

Κρατώ το τελευταίο, που μάλλον έχει να μου πει περισσότερα και φεύγω! 
Ραντεβού σε μια επόμενη συνάντηση...

Ο τοίχος ένα ανοιχτό βιβλίο - μέρος 1ο

Πάντα μου άρεσε να διαβάζω όσα γράφουν οι τοίχοι κι εκεί κανείς μπορεί να συναντήσει σε λίγα λόγια συμπυκνωμένη πολλή σοφία. Στους τοίχους της Αθήνας έχουν κυριολεκτικά αποτυπωθεί οι ψυχές των ανθρώπων, όπως σ' ένα βιβλίο εκατοντάδων σελίδων.

Ένα βιβλίο που αφηγείται τα παλαιά, σημειώνει τα τρέχοντα και προβλέπει τα μελλούμενα!

Σε μια γραφική, υπέροχη για μένα, επαρχιακή πόλη, έχει γίνει συνήθεια πια να γράφει στον τοίχο κάποιος κάτι που θέλει να μοιραστεί και κάποιος άλλος να περνά και να του απαντά ή να συμπληρώνει. 

Έτσι, φτάνουμε να λέμε ότι οι τοίχοι πέρα του ότι έχουν αυτιά, έχουν και φωνή. Ένας ολοζώντανος διάλογος μέσα στη σιωπή! 

Επέλεξα μερικές φράσεις από τους τοίχους και τους μοιράζομαι κι εγώ εδώ για στοχασμό ή γέλιο. Επειδή καταλαμβάνουν μεγάλο χώρο, θα υπάρξουν δύο μέρη - αναρτήσεις.

Ο καθένας είναι ελεύθερος να σταθεί όπου του αρέσει περισσότερο ή και πουθενά... 

Από το βιβλίο του τοίχου - μέρος 1ο

Η συνέχεια στο επόμενο μέρος...

Μέχρι τότε μην ξεχνάει το βλέμμα να στέκεται πού και πού σε κάποιον τοίχο φωνακλά!

Πώς φτάνει κανείς στην καλοσύνη;

Προτού γνωρίσεις τι σημαίνει καλοσύνη
θα πρέπει να γνωρίσεις την απώλεια,
να νιώσεις τι σημαίνει να διαλύεται το μέλλον
το ίδιο ξαφνικά μ’ αλάτι σ’ ένα νεροζούμι.
Και ό,τι κράτησες στο χέρι σου,
όλα όσα μέτρησες και διέσωσες προσεχτικά,
όλα θα πρέπει να τα χάσεις για να μάθεις
πόσο έρημα μπορούν να είναι τα τοπία
που διαμεσολαβούν ανάμεσα σε τόπους καλοσύνης.
Πόσες ώρες χρειάζεται να ταξιδεύεις πιστεύοντας ότι αυτό το λεωφορείο δεν θα σταματήσει ποτέ, ενώ οι επιβάτες του θα συνεχίσουνε να τρων κοτόπουλο και καλαμπόκι καθώς θα χαζεύουν από τα παράθυρά τους για μιαν ολόκληρη αιωνιότητα.
Προτού γνωρίσεις την τρυφερή βαρύτητα της καλοσύνης
θα πρέπει να σταθείς εκεί που κείτεται ο Ινδιάνος νεκρός με το λευκό του πόντσο στην άκρη του δρόμου.
Ν’ αναγνωρίσεις πως θα μπορούσες να ‘σουνα εσύ στη θέση του, πως και αυτός ήταν επίσης κάποιος ταξιδεύοντας νύχτα και δίχως να ξέρει προς τα πού και πώς έχοντας μόνο μιαν απλή ανάσα να τον κρατά στη ζωή.
Προτού γνωρίσεις την καλοσύνη ως τη βαθύτερη ποιότητα εντός σου θα πρέπει να γνωρίσεις πως η οδύνη βρίσκεται κι αυτή στο ίδιο βάθος.
Θα πρέπει να ξυπνάς παρέα με τη θλίψη.
Θα πρέπει να μιλάς ωσότου η φωνή σου μ’ όλες τις λύπες στολιστεί νήμα το νήμα μέχρι να ιδεις τι ένδυμα φορείς.
Διότι είν’ μόνον η καλοσύνη που έχει πλέον νόημα,
μόνον η καλοσύνη που σε βοηθά να δέσεις των παπουτσιών σου τα κορδόνια επιτρέποντάς σου να διαβαίνεις την ημέρα και να χαζεύεις καρβέλια ψωμί,
μόνον η καλοσύνη που γυρνά το κεφάλι της
ανάμεσα στα πλήθη αυτού του κόσμου
για να σου πει ήμουν εγώ αυτή που αναζητούσες,
και έπειτα να σε ακολουθεί παντού
όπως το πράττει η σκιά σου ή ένας φίλος.


                                  Πηγή: Μυθοπλασίες και Αφηγήσεις

Καλοκαίρι εμύρισε και το ροδάνι εγύρισε

Αφού ξενυχτάω, που ξενυχτάω, λέω δεν γράφω και μια ανάρτηση...

Ετοιμαζόμουν για ακόμα δυο βαρύγδουπα, όμως είπα: "Μπάστα, όχι άλλο μαύρο στον μαυρογιαλούρο! Όχι άλλο κάρβουνο!"

Προς το παρόν...

Αφού καλοκαίρι εμύρισε και το ροδάνι εγύρισε, ας δώσουμε μια ευκαιρία σε μια εποχή που έχει κάτι λίγο από ανεμελιά να προσφέρει την ελπίδα για πιο λαμπερές στιγμές, κάπως κλεμμένες από το εκθαμπωτικό φως του ήλιου!

Το έχει ανάγκη σαν τροφή τούτη η έρμη η ψυχή...

"Σ’ αυτήν την κατήφεια δε χωρούσα να ζω στους άλλους να βρίζω τα δικά μου τα χάλια η αλήθεια μου έγινε θηλιά στο λαιμό και η αγάπη γύρω απ’ την καρδιά μου τανάλια. Ας σβήσει απ’ το στήθος μου αυτή η σκιά όσα ο καιρός είναι να φέρει θα φέρει."

"Στο τέλος όλες οι υπόγειες στοές βγάζουν σ' ένα φωτεινό καλοκαίρι."

"Το σίγουρο είν' ότι δεν υπάρχει σιγουριά

Στο δρόμο αυτόν δεν υπάρχουν ταμπέλες και βέλη 

Μονάχα ουρανός και αέρας και μοναξιά 

Κι αυτό που η καρδιά μου συνέχεια κι ακούραστα θέλει."

"Θα φτάσω κάποτε εκεί, θα έρθει ο καιρός

να σου τραγουδήσω, να γίνουμε φως."

Καλή συνέχεια να έχουμε!