Μικρές πλεύσεις - αποδράσεις με στίχους

Γ. Σταθόπουλος

Από ένα τραγούδι ξεκίνησε ετούτη η πλεύση, που αρχικά δεν γνώριζα που θα με βγάλει. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να παίρνεις μια διαδρομή ακολουθώντας τα σημάδια των καιρών και των αστερισμών δίχως πυξίδα, δίχως χάρτη. Είναι όμορφο και ίσως απελευθερωτικό να αφήνεσαι στη ροή του νερού, όπου το αποτέλεσμα σού είναι άγνωστο, κάποιες φορές μπορεί να φαντάζει τρομακτικό και άλλες ερεθιστικό για την φαντασία.

Εξάλλου, το ταξίδι είναι αυτό που θα προσφέρει τα πλούτη. Ο προορισμός είναι αυτός που προκαλεί πάντα τον απόπλου. Αν είναι γνωστός, δημιουργεί προσδοκίες και συχνά απογοητεύσεις. Αν είναι άγνωστος, δίνει την αίσθηση της ελευθερίας και την εμπειρία της περιπέτειας.  

Όλα είναι θέμα επιλογής.

Ένα κολληματάκι έχω πάθει με τις αμπελοφιλοσοφίες τώρα τελευταία, μια και δεν προκάμω για πολλά παραπάνω μέσα στην αέναη κίνηση που βρίσκομαι και θα βρίσκομαι για καιρό ακόμα...

Επί του θέματος...

Βρήκα τις προηγούμενες μέρες ένα φετινό τραγούδι του "γνωστού - άγνωστου" Βασίλη, που δεν το είχα προσέξει και μου άρεσε πολύ. Μια προσπάθεια αρκετά διαφορετική από εκείνες που μας έχει δώσει μέχρι τώρα. Το παρουσιάζω στο τέλος, αφού με αφορμή αυτό το μουσικό κομμάτι μπήκα στο σκαρί για ταξίδια και διαδρομές που μου άνοιξαν άλλα παλαιότερα αγαπημένα τραγούδια του. 

Το ταξίδι πάντως ξεκινά με τρικυμία και απαιτείται ψυχραιμία...

"Τρέχω μες στην εθνική σου,
πάνω στη διπλή γραμμή σου ακροβατώ." 

Όποιος αντέξει, συνεχίζει...

"Χάρτινα άσματα,
ροκ αποσπάσματα,
απεγνωσμένες φωνές.
Βράδια ανόητα..."

Αν έχει ανάγκη και την αλήθεια, λαμβάνει τα μέτρα του...

"Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω,
στην πλάτη του δικού σου ανέμου,
σα να 'σουν όρκος θα σε πάρω,
που δε θα πάταγα ποτέ μου."

Ας μην περιμένουμε, αλλά να γίνουμε αυτό που περιμένουμε...  

"Τα θαύµατα που πίστεψες
Δεν βγάζουνε χειµώνα
Κι αυτά που ακόµα πολεµάς
Θα ζήσουν έναν αιώνα" 

Μήπως είναι καιρός να βγούμε στη θάλασσα και να μην δένουμε πια καράβια στα σύννεφα;