"Σοφοί δε προσιόντων" και άλλα σοφά

Σοφοί δε προσιόντων

"Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνοντα"

                Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον, VIII, 7

Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα .

Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,

πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.

Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα

αντιλαμβάνονται. Η ακοή

αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών

ταράττεται. Η μουσική βοή

τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.

Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν

έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.

Η Σατραπεία 

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

για τα ωραία και μεγάλα έργα 

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα

ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται

να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,

και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις

(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πιαίνεις στον μονάρχη Αρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,

και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.

Και συ τα δέχεσαι με απελπισία

αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,

τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε,

την  Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

Αυτά που θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,

αυτά που θα τα βρεις στη σατραπεία

και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Μονοτονία

Την μια μονότονην ημέρα άλλη

μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν 

τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι - 

η όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μάς αφήνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.

Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει,

είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.

Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Όσο μπορείς 

Κι να δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

 Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν

και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,

με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -

έτσ' η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν

χωρίς να εκπληρωθούν, χωρίς ν' αξιωθεί καμιά

της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Τρώες

Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων

είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Κομμάτι κατορθώνουμε, κομμάτι

παίρνουμ' επάνω μας κι αρχίζουμε

νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μάς σταματά.

Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας

βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.

Είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.

Αλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ' η απόφασίς μας χάνονται, 
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει.
Κι ολόγυρα από τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλιτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε.

Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε,
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας - 
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει. 

Και πόσα ακόμα  απ' τα σοφά και μοναδικά δημιουργήματά του θα μπορούσε κανείς να τιμήσει... Επέλεξα προς το παρόν αυτά, από τα οποία ξεχωρίζω περισσότερο τα: "Σοφοί δε προσιόντων", "Η Σατραπεία", "Όσο μπορείς", χωρίς να μειώνω στο ελάχιστο τα υπόλοιπα ή άλλα αγαπημένα που δεν παρέθεσα εδώ.

                              Κ. Π. Καβάφη, Ποιήματα (1896-1918)

                                     Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία 1963

                                     Πρώτη τυποποιημένη έκδοση

Καλή συνέχεια σε όλους!
Με τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς 
του ιδιαίτερου ποιητή μας 
να αποτελούν τον φάρο για τις εορταστικές μέρες, 
στις οποίες εισαγόμαστε σιγά-σιγά... 
δίχως καν να το πάρουμε είδηση!

Οι τοίχοι τα έβαλαν μαζί μου - Β΄μέρος

Ετούτη την φορά είμαι σίγουρη ότι οι τοίχοι τα έβαλαν μαζί μου ή τα έβαλα εγώ τελικά μαζί τους (ε;) και χαμπάρι δεν πήρα...

Μια συνομιλία ξεστραβώματος από μένα σε μένα...

- Πόσες φορές πρέπει να φας το κεφάλι σου;

- Μα δε φταίω εγώ προσωπικά αλλά εκείνος ο άλλος εαυτός μου...

- Τι λες ωρέ ντουβάρ; Ποιος άλλος εαυτός και κουραφέξαλα;

- Μα, ναι, σου λέω εκείνος ο ανόητος, πεισματάρης και στραβούλιακας φταίει, που δεν λογαριάζει τις αποστάσεις και πέφτει με φόρα πάνω στα ντουβάρια ξανά και ξανά!

- Εμ, τα ντουβάρια πάνω σε ντουβάρια θα πέσουν!

- Ένα διαπίστωσα καλά εγώ, και δεν ξέρω τι λες εσύ, πως αυτόν τον εαυτό ίσως κάποια στιγμή τον κουμαντάρω όπως του πρέπει και παρακάμψω τα ντουβάρια που εμφανίζονται μπροστά στη στράτα μου.

- Πάλι καλά που το κατάλαβες...

- Μα μη με διακόπτεις, κ. παπατρέχα, χάνω τον ειρμό της σκέψης μου!

- Ω! Παρντόν! Δε θα το ματακάνω!

- Εντάξει, με έπεισες... Το χούι δεν κόβεται! Για να μην πλατιάζουμε, λοιπόν, διαπίστωσα και κάτι ακόμα. Πέρα από τα ντουβάρια επιβάλλεται να παρακάμψω την πολλή ευαισθησία, τη γλυκανάλατη διάθεση, τη μεγάλη σημασία που δίνω στην ανοησία που υπάρχει γύρω μου όπως και σε ό,τι με βαραίνει (και τι έβγαλα με το να τα παίρνω όλα τοις μετρητοίς), μια και ό,τι είναι να αλλάξει, θ' αλλάξει, αλλιώς θα προσπεράσει και θα παραμείνει ντουβάρ... Σκληρό αυτό που λέω, όμως σκληρά είναι και τα ντουβάρια. Έτσι, θα πρότεινα να...

- Να αρχίσεις να μελετάς τα ντουβάρια κι όχι να πέφτεις επάνω τους! Ε;

- Μπα, αδιόρθωτος είσαι εσύ, δηλαδή, ντουβάρ παρομοίως! Εκεί να διακόπτεις... Κοίτα, θα το κάνω παρακάτω αυτό που λες, και γιατί όχι, αφού είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα, ωστόσο, έχω κι άλλη πρόταση. Σκέφτομαι να το ρίξουμε και στον χορό και τη διασκέδαση, γιατί μας έχει λείψει, ενώ γνωρίζουμε πόσο θεραπευτική είναι η επίδρασή τους μέσα μας! Τι λες; 
- Ίσως έχεις δίκιο. Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα...
- Έλα, άσε τα πολλά λόγια και πάμε στην πράξη. Τι μόνο εσύ θα διακόπτεις τους άλλους; Ααααχ! Το ευχαριστήθηκα!



Τα νουβάρια που λέγαμε... 
(προσοχή έχουν επάνω τους μπλακ χιούμορ και τα πράγματα με το όνομά τους)

  

Οι σημερινές προτάσεις για πιο εύθυμη διάθεση και γιατί όχι για χορό...

 

 

Θυμόμαστε πόσο εύθραυστοι είμαστε;

"Και αυτοί που φοβούνται είναι χαμένοι
Ξέρω ότι τα μπαστούνια είναι τα ξίφη των στρατιωτών
Ξέρω ότι τα σπαθιά είναι όπλα πολέμου
Ξέρω ότι τα καρό σημαίνουν λεφτά γι' αυτήν την τέχνη
Αλλά η καρδιά μου δεν έχει αυτό το σχήμα"

 

"Η βροχή θα συνεχίζει να πέφτει
Σαν δάκρυα από ένα αστέρι
Η βροχή θα συνεχίζει να λέει
Πόσο εύθραυστοι είμαστε"

Επειδή ο άνθρωπος ξεχνά εύκολα 

ότι είναι θνητός και φθαρτός, 

επειδή πιστεύει ότι είναι μόνο εκείνος 

και κανένας άλλος πάνω στη γη, 

επειδή τα θέλει όλα δικά του

κι έχει την εσφαλμένη εντύπωση ότι μπορεί να τα πάρει

 μόνο με τον πιο σβέλτο τρόπο, τον βίαιο,

επειδή κατά βάθος μέσα του 

κυριαρχεί η "ανοησία" και ο φόβος,

ο φόβος του εαυτού, ο φόβος για τους άλλους.

Μα λησμονεί πως αν φοβάται, παύει να είναι ελεύθερος,

όσο μπορεί φυσικά να είναι σε τούτο τον κόσμο.

Τουλάχιστον ας μην "αυτοφυλακίζεται", 

διότι βλάπτει σοβαρά τα πάντα γύρω του, 
χάνοντας την ομορφιά της μίας και μοναδικής ζωής.

Ας έχει κατά νου καθημερινά το πόσο εύθραυστος είναι.

Ας μάθει να διακρίνει, αλλά και να φυλά με απαλότητα 

μέσα του ό,τι εύθραυστο ήρθε στη διαδρομή του, 

μια και είναι τιμή του, είναι ευλογία.

Κι αν τα θυμάται αυτά, τότε δε θα φοβάται πια.

Για όλα τα εύθραυστα που έγιναν ένα με την ψυχή μας και αξίζουν την πιο δυνατή προσφώνηση αγάπης "ψυχή μου".

"Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου"

Τα χέρια πλάθουν κόσμους άλλοτε τόσο χειροπιαστούς κι άλλοτε τόσο μαγικούς.

 Είναι αυτά που δημιουργούν, βοηθούν, ανακουφίζουν,  σώζουν, λυτρώνουν, ταξιδεύουν, προσφέρουν...

Έτσι, κάθε φορά που κοιτά κανείς τα χέρια που λάτρεψε, ερωτεύεται πάλι από την αρχή.

Δεν τα ξεχνά ποτέ.

Μικροί ύμνοι για εκείνα μέσα από την ποίηση...

 

Τυφλός κι από τα δυο μου χέρια.
Σε πλάθω λίγο λίγο κάθε νύχτα.

Έγινα παντοδύναμος για χάρη σου
δεν έγινα θεός.
Τι να την κάνω τόση παντοδυναμία
όταν απαγορεύεται το θαύμα.

                  (Μιχάλης Γκανάς)

…μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.

                        (Ντ. Χριστιανόπουλος ) 

Εγώ δεν έχω να σου δώσω τίποτα , είπες.
Τίποτα,
είναι τρύπια τα χέρια μου.
Ενώ
τον ουρανό που ήταν πάνω μου εσύ μου τον έφερνες.

Γιατ' είχες
εσύ τα χέρια σου γιομάτα.
Τόσο, που
μόλις εσήκωνες το βάρος.
Μόλις που μπορούσες
να ορίζεις το βήμα σου.

                              (Νικηφόρος Βρεττάκος) 

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
Μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

                        (Μαρία Πολυδούρη)

Γύρισε λοιπόν τα μάτια σου να κοιτάξω τον
ουρανό, δωσ’ μου τα χέρια σου να κρατήσω τη
ζωή μου.

                                       (Τάσος Λειβαδίτης)  

Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου.

                                    (Ανδρέας Εμπειρίκος)