Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Η κάμπια που έγινε πεταλούδα


Ένας καθηγητής Βιολογίας εξηγούσε στους μαθητές του πώς μια κάμπια γίνεται πεταλούδα.Τους είπε λοιπόν ότι, κατά τις επόμενες δύο ώρες, η πεταλούδα θα προσπαθούσε να βγει από το κουκούλι και αφού τόνισε ότι κανείς δεν πρέπει να τη βοηθήσει, έφυγε. 

Οι μαθητές περίμεναν και κάποια στιγμή άρχισε η διαδικασία.

Η πεταλούδα προσπαθούσε να βγει από το κουκούλι, όταν ένας από τους μαθητές τη λυπήθηκε και αποφάσισε να τη βοηθήσει παρά τις ρητές εντολές του καθηγητή.

Έσπασε λοιπόν το κουκούλι και η πεταλούδα, η οποία δεν χρειαζόταν πια να καταβάλει καμία προσπάθεια, λίγο αργότερα πέθανε.

Όταν επέστρεψε ο καθηγητής και του είπαν τι είχε συμβεί, εξήγησε στον μαθητή ότι, στην πραγματικότητα, βοηθώντας την πεταλούδα, τη σκότωσε, γιατί, σύμφωνα με τον νόμο της φύσης, η προσπάθεια της πεταλούδας να βγει από το κουκούλι τη βοηθά να δυναμώσει τα φτερά της.

Ο μαθητής της στέρησε την προσπάθεια και έτσι, η πεταλούδα πέθανε.


Τίποτα αξιόλογο δεν κατακτάται χωρίς προσπάθεια.
 (Θα πρόσθετα και με σεβασμό.)
 
                                                                                       Πηγή: Αντικλείδι 








 @ Το πρώτο κατοικίδιο που είχε η κόρη μου όταν ήταν δύο χρονών ήταν μία κάμπια που βρήκε στα φύλλα του μπαλκονιού. Την βάλαμε σε ένα κουτί από πλεξιγκλάς που αεριζόταν, την τάιζε φύλλα βασιλικού, καθάριζε το κουτάκι, της μιλούσε και περίμενε  να γίνει πεταλούδα, όπως της είχαμε πει. Την είχε ονομάσει Αντζελίνα.
Μετά από καιρό και τη μεγάλη υπομονή της μικρής η Αντζελίνα έφτιαξε το κουκούλι της και μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα, την οποία ξαναβάφτισε η κόρη μου και την είπε Άντζελα.
Η Αντζελίνα (όχι Τζολί) που έγινε Άντζελα (όχι Δημητρίου) αφέθηκε τότε ελεύθερη να απολαύσει την φύση στην πιο γλυκιά της ώρα!


Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Τόση θάλασσα για δυο ψυχές στ' ανοιχτά






















"Δυο ψυχές
Χαμένες στ' ανοιχτά
Τόση θάλασσα και ποιος θα την ξοδέψει"





Ένα τραγούδι με λιτό στίχο και εκπληκτική μουσική έρχεται να ταιριάξει ιδανικά με σκηνές από μια θαυμάσια ταινία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Μάλιστα, το μόνο που δεν συμπάθησα καθόλου σε αυτή την σπουδαία κινηματογραφική προσπάθεια ήταν η μουσική της, οπότε το παραπάνω τραγούδι της Τσανακλίδου, με εξέπληξε ευχάριστα, καθώς πλαισιώνει πολύ καλύτερα τους ήρωες. Όλα τα άλλα με εντυπωσίασαν και πιο πολύ φυσικά η τέλεια φωτογραφία της και οι δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών.

Πρόκειται για τη  

Ο σκηνοθέτης μεταφέρει στο σινεμά το ομώνυμο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη δημιουργώντας με μεγάλη επιτυχία μια ειλικρινή και συγκινητική ταινία εποχής.


Η οποία όμως σίγουρα ξεπερνά την εποχή της παραμένοντας πιστή στη διαχρονικότητα των αυθεντικών συναισθημάτων και γίνεται έτσι αξέχαστη! Δεν ήταν τυχαία η βράβευση της ταινίας ούτε και του βιβλίου.

Όταν παιζόταν στους κινηματογράφους δεν πρόλαβα να την δω, διότι ήταν ίσως η μοναδική φορά που έφτασα σε ταινία πέντε λεπτά πριν ξεκινήσει, οπότε δεν βρήκα εισιτήριο ούτε για δείγμα. Στη συνέχεια αρνήθηκα να την δω τόσα χρόνια, γιατί ανησυχούσα ότι θα με ψυχοπλάκωνε, καθώς δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Διάβασα όμως πρώτα το βιβλίο, το οποίο δανείστηκα από μία φίλη. Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις βιβλίων, που δεν με κέρδισαν τόσο όσο η μεταφορά τους στη μεγάλη οθόνη κι εδώ ας με συγχωρήσει η κυρία Καρυστιάνη.
Την είδα μόλις τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν και είναι περιττό να πω ότι έκλαιγα με μαύρο δάκρυ στο τέλος. Με συγκλόνισαν οι ερμηνείες κυρίως των δύο κοριτσιών πρωταγωνιστριών και το άδικο της κοινωνίας την εποχή εκείνη. Ενώ συγκινούμαι με ταινίες που αγγίζουν την ψυχή, δεν κλαίω σχεδόν ποτέ (είμαι και σκληρό καρύδι, εντάξει, ήμουν). Έχω δακρύσει σε άλλες δύο ταινίες μόνο, όπου η μία από αυτές ήταν παιδική...

Μπορείτε να τη δείτε πατώντας πάνω στον τίτλο - για όσους δεν την έχουν δει ή εκείνους που θα επιθυμούσαν να επαναλάβουν...





Για... "Τα ταξίδια που αφήσαμε στη μέση"



Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Να 'τες πάλι οι σκόρπιες σκέψεις...


Από τις πιο αγαπημένες μου ασχολίες εδώ στον χώρο του ιστολόγιου είναι η επιλογή και αναζήτηση μουσικών κομματιών. Μάλιστα, όταν έχω λίγο παραπάνω χρόνο, μπορεί και να βρω και να ακούσω πάρα πολλά τραγούδια, που δεν ήταν μέσα στο πρόγραμμα, τα οποία συχνά τα φυλάω σε περίπτωση που τα χρειαστώ. Πολλές φορές το ίδιο το μουσικό κομμάτι μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για μένα, ώστε να δημιουργήσω μια ανάρτηση ορμώμενη από αυτό και να οδηγήσω το θέμα σε άλλα μονοπάτια. Την χαίρομαι πάρα πολύ αυτή τη διαδικασία και με εκτονώνει πραγματικά.
Έτσι, λοιπόν, θέλοντας να βρω μουσική της Ρεμπούτσικα, την οποία αγαπώ πολύ, βρέθηκα σε ένα βίντεο στο You Tube με υπέροχες εικόνες είναι η αλήθεια, αλλά περιέλαμβανε και σκέψεις της δημιουργού του. Δεν μου αρέσει να αναρτώ μουσικά βίντεο εδώ με προσωπικές σκέψεις άλλων ή τελοσπάντων είναι πολύ σπάνιο. Διαβάζοντάς τες όμως, στάθηκα σε μερικές, τις οποίες θα δείτε παρακάτω, κι αυτές συνειρμικά με πήγαν παραπέρα...

Σκόρπιες σκέψεις, λοιπόν, με αφορμή ένα μουσικό βίντεο...




Ξεκινώ με αυτές που με έκαναν να σταθώ και να συμφωνήσω και τις σχολιάζω σχετικά σύντομα:

"Ξεπέρασες τον εαυτό σου για κάποιους ανθρώπους 
και αυτοί ξεπέρασαν εσένα τόσο εύκολα!"  
(Μάλλον, ή αγάπησε κανείς πολύ, σαν ποτέ άλλοτε, ή εκτίμησε λάθος τους άλλους.) 

"Τις γυναίκες που ξέρουν να χρησιμοποιούν το κεφάλι τους για να σκέφτονται
και την καρδιά τους να αγαπούν"
"Όποιος τις έχει δεν βρίσκει τη δύναμη να τις κρατήσει"
(Συμβαίνει πολλές φορές αυτό δυστυχώς και υπάρχουν παραδείγματα καθημερινά... Το "γιατί" ας μην το ψάχνουμε.)


"Οι άνθρωποι ξεχνούν, δεν εκτιμούν, δε σέβονται, προδίδουν, πληγώνουν."
(Πολλοί το έχουν αναγάγει σε επάγγελμα και είναι πλέον συνηθισμένο γύρω μας. Σίγουρα είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση, αλλά δυστυχώς έχει χαθεί ο έλεγχος.)



"Ποτέ μην κάνεις το λάθος να βγεις στη ζητιανιά για λίγη αγάπη..."
(Συμφωνώ ότι δεν είναι πρέπον και δεν ταιριάζει σε κανέναν περήφανο κι ευαίσθητο άνθρωπο, όμως συμβαίνει κι ας γνωρίζει κανείς ότι είναι λάθος. Είναι πολύ ανθρώπινο, όπως και γι' αυτόν που δεν είναι σε θέση να την προσφέρει.)





Συνεχίζω και με δικές μου σκόρπιες σκέψεις...

Αυτό το "πρέπον" το ενστερνίστηκα ως ένα βαθμό από μικρή και από το στενό αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον που μεγάλωσα, όμως μας έχει καταβροχθίσει... Αυτό το "καθώς πρέπει" αλλοιώνει την προσωπικότητα του ανθρώπου και φτάνει να μην σχετίζεται όπως πραγματικά επιθυμεί με τους άλλους , να μην ζει όπως του ταιριάζει. 
Ναι, δεν τους θέλησα ποτέ τους καθωσπρεπισμούς και προσπαθούσα να τους αποφεύγω όσο μπορούσα, πράγμα όχι εύκολο στην κοινωνία που ζούμε, αλλά τώρα τους βαρέθηκα κυριολεκτικά. Κανένα πηγαίο συναίσθημα δεν γνωρίζει όρια, φιλτραρισμένες λέξεις και συμπεριφορές. Το ξέρουμε όλοι κι ας διατυμπανίζουμε την ανωτερότητά μας έναντι όλου του κόσμου κάποιες στιγμές. 
Για να μην παρεξηγηθώ, μια και είναι εύκολο από εδώ κάτι τέτοιο, δεν αναφέρομαι σε καταστάσεις ακραίες που αφορούν στην απόλυτη αναρχία ή ασυδοσία, δηλ. του θα κάνω ό,τι θέλω πατώντας επί πτωμάτων..., αλλά στην καταπίεση που επιβάλλουμε όλοι μας, θάβοντας επιμελώς το πώς αισθανόμαστε αληθινά και τι επιθυμούμε, για να μην τυχόν ενοχλήσουμε τους άλλους ή μερικές φορές από ανασφάλεια.
Ως άνθρωπος ειλικρινής και ευθύς, που του γυρίζουν τα έντερα με την υποψία υποκρισίας ή επιφανειακής επαφής, μάχομαι ανάμεσα σε αυτά τα χαρακτηριστικά μου και την φυσική ευγένεια που είχα από παιδί, την ιδιαίτερη ευαισθησία και την έννοια μου να μην στενοχωρήσω τους άλλους. Όταν όμως χρειάστηκε να "πάρει ο διάολος" εκείνους που θέλησαν να περάσουν ως οδοστρωτήρες πάνω μου, από τη μία το ευχαριστήθηκα και από την άλλη με έθλιβε η ακραία συμπεριφορά μου. Όμως δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευαισθησίες... 
Ευτυχώς, που υπήρξαν και οι στιγμές όπου κατάφερα με το γάντι να βάλω τους άλλους στην θέση τους και μάλλον ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μου.
Γενικά, η πολλή αξιοπρέπεια βλάπτει σοβαρά την υγεία...!


Και μερικές τελευταίες... 

Συνηθίζουν οι άνθρωποι να λαμβάνουν πρώτα είκοσι για να ανταποδώσουν δέκα ή ακόμα και τίποτα. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. 
Πόση ευλογία είναι εκείνος ο άνθρωπος που θα τσακιστεί να 'ρθει να σε βρει όπου κι αν είσαι, ό,τι ώρα κι αν είναι! Κι αυτό, γιατί θα έρθει, επειδή γουστάρει, επειδή σε αγαπάει, επειδή σε νοιάζεται. Όχι, γιατί πρέπει να του αποδείξεις ότι τον χρειάζεσαι ή πως σου αξίζει.

 

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Μοναδικό μου χρώμα, εσύ



Μέσα στο μουσκεμένο μαύρο
ήρθε σαν ξυραφιά, σαν να μην υπάρχει αύριο
το τόξο το ουράνιο
να χυθεί μες στην ψυχή το χρώμα λάγνο.

Πάνω στο ακίνητο μαύρο
στερημένο από κάθε ήχου την χαρά
ήχησε εντονότερα κάθε χρώμα καθαρά
να μυηθεί το σώμα αισθησιακά στο τάγκο.

Το κίτρινο είχε αιφνίδια την πρωτιά
έφερε το φως, το κέφι για ζωή.
Το κόκκινο έδωσε με πάθος ολόφρεσκια πνοή
κι ο τόπος πλημμύρισε φωτιά.

Το χρυσό άπλωσε χαλί την αφθονία
κατακλυσμός απ’ του ήλιου τη θερμότητα
έρωτος ψίθυρος ως την αιωνιότητα.
Το γκρι έσυρε μάταια την απελπισία.

Το μωβ ανέλαβε ήπια τη σκυτάλη
τα πάντα ψύχοντας με θλίψη
σαν το κόκκινο που ’χει αποσυρθεί, μακριά απ’ τη σήψη.
Το μπλε σοφά πρότεινε μια θεραπεία άλλη.

Το πράσινο να εγκατασταθεί μες στην ψυχή
ηρεμία, χωρίς παρήχηση καμιά
δίχως χαρά, πάθος, λύπη, ερημιά.
Το πορτοκαλί θα εμπνεύσει πάλι, θα διεγείρει ελπιδοφόρα την ζωή.

Το τριανταφυλλί πια πρωταγωνιστεί γαλήνια στην καρδιά
νικήτρια στη μάχη η αγάπη τολμηρή
βάσανο γλυκό, δύναμη παντοτινή.
Στο λευκό φόντο χρώμα μοναδικό είσαι εσύ, δική μου γιατρειά.



(Αλλιώς, η αφήγηση με ποιητικό τρόπο μιας μεγάλης αγάπης, που όπως κάθε αγάπη έχει μέσα της όλα τα χρώματα, αλλά πάντα αυτό που πρωταγωνιστεί ανάμεσά τους και τα θαμπώνει με τη μοναδικότητά του είναι το πρόσωπο του συντρόφου.)





Αυτό είναι το μουσικό κομμάτι που με ενέπνευσε να γράψω το παραπάνω ποίημα, το οποίο ήταν και η συμμετοχή μου στο πολύχρωμο και γοητευτικότατο 13ο Συμπόσιο ποίησης της αγαπημένης φίλης Αριστέας. Την ευχαριστώ για πολλοστή φορά, γιατί μας ενεργοποιεί και είναι σαν να μας γυμνάζει, ώστε να διατηρούμε την φόρμα μας!


Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Γιατί να μην το πεις ψιθυριστά...;


Γιατί οι άνθρωποι φωνάζουν, όταν θυμώνουν;
Γιατί να μην λύνουν τις διαφορές τους ψιθυριστά;
Όσο πιο πολύ φωνάζει κανείς, τόσο δεν τον ακούει ο άλλος ή ακόμα καλύτερα δεν θέλει να τον ακούει. 
Το μήνυμα δεν περνά και το αποτέλεσμα είναι ένα τεράστιο μηδενικό.
Όμως φωνάζουμε, όταν θυμώνουμε και το βασανιστήριο συνεχίζεται μέχρι ίσως - κάποιες φορές - και τελικής πτώσεως ή ακόμα και στο σημείο της απόλυτης αδιαφορίας.
Γιατί;
Γιατί να μην το πει κανείς ψιθυριστά αυτό που θέλει να κάνει ξεκάθαρο στον άλλο;


Κάποιες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δίνει μια σοφή και μοναδική προσωπικότητα...

" Μια μέρα, ένας σοφός ρώτησε τους μαθητές του:
«Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;»
«Επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους» απάντησε κάποιος.
«Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν αφού ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;» επέμεινε ο σοφός.
«Γιατί θέλουν να τους ακούσει» είπε ένας άλλος μαθητής.
«Και γιατί δεν μπορεί να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;» ρώτησε πάλι ο δάσκαλος.
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν τον ικανοποίησε.

«Ξέρετε γιατί ουρλιάζουν δυο άνθρωποι όταν είναι θυμωμένοι;» τους είπε τότε. Επειδή όταν θυμώνουν, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. ΄Ετσι, για να μπορέσει ο ένας ν’ ακούσει τον άλλο, πρέπει να φωνάξει δυνατά, ώστε να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά πρέπει να φωνάξουν για ν' ακουστούν. Το αντίθετο γίνεται, για παράδειγμα, όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι. Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνίσουν. Μιλούν σιγανά και τρυφερά, επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές μάλιστα είναι τόσο κοντά, που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν. Ψιθυρίζουν μονάχα. Κι όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή, δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχτούν. Έτσι συμβαίνει πάντα κι όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζει ο ένας τον άλλον.



Όταν συζητάτε, λοιπόν, μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μη λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί θα έρθει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη, ώστε τα λόγια σας δεν θα βρίσκουν πια το δρόμο του γυρισμού."

                                                      Mahatma Gandhi








Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016

"Κι αν δεν μας έλειπε τίποτε,...;"


"-Έχουμε την ανάγκη της, γι' αυτό δεν έρχεται. Σ' αυτόν τον παραστρατημένο κόσμο μας λείπει ακριβώς εκείνο που θέλουμε.
-Μας λείπει, γι'αυτό το θέλουμε! Αν είχαμε όσα θέλαμε τι θα μας έλειπε; Κι αν δεν μας έλειπε τίποτα, τι θα επιθυμούσαμε; Και τι αξία θα είχε η ζωή χωρίς πεθυμιές; Όχι, να μου απαντήσεις!"

Μενέλαος Λουντέμης, Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος






Ένα τραγούδι από την Μόνικα, άλλη μία νεαρή Ελληνίδα δημιουργό.