Όλα είναι μια ιδέα που..."κάνει φτερά"

Το θέμα αυτής της ανάρτησης είναι μια ιδέα που μπορεί να έχει κανείς, συχνά πρωτότυπη , η οποία εν ριπή οφθαλμού γίνεται ιδέα κάποιου άλλου ή πολλών στη σειρά. Είναι σαν να μην προλαβαίνει κανείς να "αγιάσει", που λένε, να χαρεί για αυτό που σκέφτηκε ή μερικές φορές με κόπο και αγάπη δημιούργησε κι έρχεται ένας τυχαίος να του την αρπάξει μέσα από τα χέρια του ως τρόπαιο. Μάλιστα, δεν του αρκεί που την "κλέβει", αλλά την παρουσιάζει και ως δική του.

Είναι ένα ιδιαίτερο φαινόμενο της εποχής, καθώς όλοι έχουν άμεση κι εύκολη πρόσβαση στα πάντα μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας. Ανέκαθεν ο άνθρωπος έπαιρνε τις ιδέες άλλων και τις οικειοποιούνταν. Ο συνηθέστερος χώρος που συνέβαινε κάτι τέτοιο ήταν η εργασία, όπου ο ανώτερος σε ιεραρχία εμφάνιζε ως αποκλειστική ιδέα του, την ιδέα ενός υπαλλήλου του. Φυσικά, εξακολουθεί να παρατηρείται αυτό σε κάθε επαγγελματικό χώρο, ίσως και με πιο άγριες διαθέσεις. Εννοείται ότι δεν παραμένουν αμέτοχοι και οι συνάδελφοι.

Αρπαγή ιδεών χωρίς καμία αναφορά δυστυχώς γίνεται παντού γύρω μας από τα πιο απλά πράγματα έως τα αρκετά σοβαρά. Όπως, κάποτε για παράδειγμα, ως έφηβος φορούσες το παλτό του μπαμπά (γιατί δεν είχες ποικιλία δικών σου ρούχων και αυτοσχεδίαζες) κι έβλεπες στη συνέχεια να το κάνουν πόσες άλλες φιλενάδες (με πλούσια γκαρνταρόμπα), λέγοντας μάλιστα ότι το σκέφτηκαν εκείνες... Κάτι σοβαρότερο είναι για παράδειγμα όταν έχεις ασχοληθεί στον τομέα σου με κάτι πρωτοποριακό (έστω για τον τόπο σου) κάνοντας αναφορά από την αρχή των πηγών μελέτης σου και των μέσων που χρησιμοποίησες και να βλέπεις άλλους έπειτα από λίγα χρόνια να παρουσιάζουν με θράσος μέρος της δουλειάς σου ως κάτι δικό τους (δε συζητάμε για αναφορά πηγών).
Τα παραπάνω είναι δύο τυχαία προσωπικά παραδείγματα μέσα σε πολλά άλλα, όπως και ο καθένας θα έχει να μοιραστεί από τις εμπειρίες που είχε στη ζωή του. 

 

Η ανταλλαγή ιδεών πάνω σε οποιοδήποτε τομέα θεωρείται πολύ σημαντική, καθώς είναι ο τρόπος για να υπάρξει πρόοδος. Είναι κάτι με το οποίο ταυτίζομαι και γι' αυτό δεν είχα ποτέ δισταγμό ή άρνηση να μοιράζομαι το υλικό της δουλειάς μου με συναδέλφους μου - και να ομολογώ παράλληλα ότι κάτι το δανείστηκα και την προέλευσή του, σε αντίθεση με πολλούς που όχι μόνο δεν μοιράζονται τίποτε αλλά με την πρώτη ευκαιρία αρπάζουν όσα βρουν κομπάζοντας κιόλας ότι είχαν εξαιρετικές ιδέες, τις οποίες (με αφέλεια) δεν είναι καν σε θέση να στηρίξουν επαρκώς. Με λίγα λόγια καλύτερα να μην τις είχαν πάρει, γιατί ίσως βλάψουν παρά θα ωφελήσουν.

Στη σημερινή εποχή ειδικά λόγω της ταχύτατης ενημέρωσης και του τρόπου που διαμοιράζεται η πληροφορία φτάσαμε να "μαϊμουδίζουμε" σε βαθμό "κακουργήματος".

Το μεγάλο δε πανηγύρι λαμβάνει χώρα στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης (ακόμα κι από εδώ που επικοινωνούμε αυτή τη στιγμή). Πράγματι, συχνά θα υπάρξει ταύτιση ιδεών ανάμεσα σε κάποιους ανθρώπους κι ας μην έχουν ανταλλάξει μεταξύ τους ούτε κουβέντα και είναι κάτι πολύ φυσιολογικό κι όμορφο, όμως όταν παρατηρεί κανείς αρκετές δικές του ιδέες μα και ιδιαίτερα προσωπικά "κολλήματα" να παρουσιάζονται ως ιδέες ή μεγάλες αγάπες κάποιου άλλου, τότε μάλλον κάπως ανησυχείς, γιατί ο κόσμος "στέρεψε" από ιδέες και δικό του χαρακτήρα...

@@ Κάτι άσχετο για το οποίο μόλις ενημερώθηκα... Βρε κάτι "φούσκες" που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας (Μόνικα στο Ζάππειο μια μέρα...) και σε κάνουν να αναθεωρείς εντελώς που τους έδωσες χώρο εδώ μέσα (και ίσως σε πόσους άλλους που μετά μαθαίνεις). Όμως έτσι είναι, ας πάει και το παλιάμπελο, μα άλλη δεν έχει.

Και οι "τοίχοι" πάλι "κουβέντα" θέλουν

Καιρό είχαν να πιάσουν την "'κουβέντα' εδώ οι "τοίχοι", που μέσα στη σιωπή τους έχουν πάντα να πουν πολλά! Καμιά φορά φτάνουν να γίνονται και "φλύαροι". Όμως, συχνά κάτι έχουν να προσφέρουν. Το σημαντικότερο απ' όλα είναι ο χαλαρός χρόνος παρέα τους!

Ας δούμε τι έχουν να μοιραστούν μαζί μας ετούτη την φορά...

 

💖  Και η μουσική έρχεται να κάνει πιο αρμονική την περίφημη "κουβέντα" τους...

Όταν τα παιδιά μάς δίνουν "απολυτήριο"

Όλοι γνωρίζουμε ότι για να απολυθεί κανείς, πρέπει να έχει προσληφθεί από κάποιον πρώτα. Ε, στην περίπτωση των παιδιών και γονέων (ειδικά της μητέρας) συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Εδώ η "πρόσληψη" λαμβάνει χώρα ήδη κατά τη σύλληψη κι από εκεί κι έπειτα ακολουθεί μια μακρά συνεργασία άλλοτε επιτυχής κι άλλοτε ατυχής... Ας μην ξεχνάμε ότι αφορά σε "θέση" υψηλής ευθύνης με "ωράρια" τρελά - όταν το παιδί είναι πολύ μικρό - και φυσικά ούτε λόγος για "ρεπό". Στη διάθεση του "πελάτη" όλο το εικοσιτετράωρο όλες τις ημέρες της εβδομάδας και δίχως "βαρέα ανθυγιεινά"!

Σ΄αυτή τη συνεργασία, πολύ περισσότερο η μητέρα, λόγω της στενής της επαφής με το παιδί, θα πρέπει να μπει με προσεχτικά, αποφασιστικά, σταθερά κι ενίοτε διακριτικά βήματα, ώστε να έχει καλά αποτελέσματα η "δουλειά" της. Να καλύπτει φυσικά όλες τις ανάγκες του παιδιού, όμως παράλληλα να το καθοδηγεί με σταδιακότητα προς την αυτονομία. Το τελευταίο είναι ένα σοβαρό ζήτημα όπου τα όρια αυτής της λεπτής ισορροπίας ανάμεσα στην κάλυψη των αναγκών και την υπερπροαστασία δεν είναι πάντα ευδιάκριτα κι εύκολα παραβιάζονται με δυσάρεστες συνέπειες τελικά για το παιδί.

Ακόμα κι αν η μητέρα έχει σεβαστεί, όσο είναι δυνατό, αυτά τα όρια καθ' όλη τη διάρκεια της προαναφερόμενης συνεργασίας, ακόμα κι αν γνωρίζει ποιο είναι το σφάλμα στις κινήσεις της μα και ποια η ορθή και κατάλληλη συμπεριφορά, εντούτοις θα μπει στη διαδικασία της προστασίας χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Μάνα είναι αυτή... πώς αλλιώς;  :))

Δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να δώσει παραπάνω συμβουλές, να κάνει υπενθυμίσεις για απλά καθημερινά πράγματα, συνήθειες ρουτίνας όπως θα λέγαμε, κι έπειτα να ρωτά αν έγιναν! 

Γνωστές οι φράσεις (στα πιο μικρά):
"Έπλυνες τα δόντια σου;"
"Μάζεψες τα παιχνίδια σου;"
"Μην ξεχαστείς και δε φτιάξεις την τσάντα σου!"

Κι αυτές ( σε εφήβους και πάνω):
"Τακτοποίησε και λίγο το δωμάτιό σου."
"Εισιτήρια πήρες;"
"Μην ξεχάσεις να πάρεις τηλέφωνο..." 

 

Μα κι αυτή η μάνα ακόμη που έκανε τη "δουλειά" της πάντα με συνέπεια, καρτερικότητα και σεβασμό απέναντι στο παιδί, θα ξεφύγει κάποιες φορές από τα γνωστά σε εκείνη όρια επιτρέποντας στον "διαβολάκο" της ανασφάλειάς της να την βγάλει εκτός πορείας, με αποτέλεσμα να εμποδίζει την εξέλιξη παιδιού της σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται το "καμάρι" της.

Κι αφού τα "θέλει ο οργανισμός της" (όπως έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά), δε θα γλιτώσει από τον παρακάτω χιουμοριστικό διάλογο, ο οποίος θα την τοποθετήσει στη θέση που της πρέπει (ο διάλογος αληθινός μεταξύ μητέρας και παιδιού - φρέσκου ενήλικα):

"Καλά, βρε παιδάκι μου, ακόμα δε συμμάζεψες εδώ μέσα;"

"Θα το κάνω αργότερα."

"Πάλι αργότερα; Ούτε δημόσια υπηρεσία να ήσουν... Α, και μην ξεχάσεις να συμπληρώσεις την αίτηση!"

"Οκ. Το θυμάμαι και το έχω προγραμματίσει να το κάνω. Δε χρειάζεται να ανησυχείς."

"Εντάξει, τη "δουλειά" μου κάνω...! (αστειευόμενη η μαμά)

"Ε, απολύεσαι!!!"

💥 Στο κείμενο δεν αναφέρθηκα καθόλου στην περίπτωση που η μητέρα είναι υπερπροστατευτική και δε γνωρίζει καν τα όρια μα ούτε σε εντελώς λανθασμένες συμπεριφορές και των δύο γονέων πάνω στο θέμα, καθώς έχει γίνει σε παλαιότερες αναρτήσεις. Σκοπός ετούτης της ανάρτησης ήταν κυρίως η αναφορά στη σχέση μητέρας και παιδιού που έχει ήδη ενηλικιωθεί, όπου εκείνη οφείλει πρώτα να το αποδεχτεί, ώστε να το αντιληφθεί κι αυτό με τη σειρά του...

 

 

 

Μου επιτρέπεις να γίνω τα μάτια σου;

Τις τελευταίες μέρες με αφορμή κάποια ταινία, που είχε ως θέμα της μια τυφλή κοπέλα και την προσπάθεια που έκανε ο σύντροφός της να σταθεί πλάι της αληθινός συμπαραστάτης - ειδικά στην αρχή της γνωριμίας τους, ήρθε στον νου μου μια μοναδική εμπειρία που είχα πριν λίγα χρόνια.

Συμμετέχοντας σε κάποια ειδική εκπαίδευση σχετική με την επαγγελματική μου ιδιότητα, δοκίμασα κάτι που μόνη μου ίσως δεν θα έκανα ποτέ παρά μόνο σαν παιδί παίζοντας τυφλόμυγα... Όλοι όσοι παρακολουθούσαμε το συγκεκριμένο μέρος του προγράμματος έπρεπε χωρισμένοι σε ζεύγη να κινηθούμε ο ένας με κλειστά μάτια (με μαντίλι) και ο άλλος να τον οδηγεί. Η διαδρομή περιελάμβανε αρχικά τον εσωτερικό χώρο του κτιρίου με στενά περάσματα και σκάλες, ενώ συνέχεια είχε ο κήπος με πολλά και ποικίλα φυσικά εμπόδια. Στο τέλος της πορείας γινόταν αλλαγή ρόλων κι επιστροφή προς την αίθουσα από όπου ξεκινήσαμε.
Δεν μπορώ να κρύψω την ταραχή που αισθάνθηκα σε κάποια φάση μα και τη συγκίνηση, καθώς μπήκα για ελάχιστο χρόνο στη θέση των ανθρώπων που δε θα δουν ποτέ το φως του ήλιου...

Πέρα από τον προσωπικό τους αγώνα καθημερινά, οι άνθρωποι που συμβιώνουν μαζί τους ή θα αποφασίσουν να το πράξουν, είναι ανάγκη να βιώσουν στο ελάχιστο πώς είναι να ζεις χωρίς αυτή την πολύ σημαντική αίσθηση. Τότε μόνο θα είναι πραγματικά δίπλα τους.

 

Ακολουθεί μια ιστορία που είχα ανακαλύψει τυχαία εκείνη την περίοδο στο διαδίκτυο...

 

Κάποτε ήταν μια κοπέλα τυφλή. Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή. Μισούσε τον καθένα, εκτός από τον αγαπημένο της. 

 

Αυτός ήταν πάντα εκεί γι' αυτήν. Την αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα δίπλα της. 

 

Του είχε πει ότι αν μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν! 

 

Μια μέρα κάποιος της δώρισε δυο μάτια και τότε μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο ήθελε. Είδε και τον αγαπημένο της. 

 

Εκείνος τη ρώτησε γεμάτος χαρά : " Τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο θα με παντρευτείς;" 

 

Η κοπέλα όμως έκπληκτη είδε ότι ο αγαπημένος της ήταν κι αυτός τυφλός και σοκαρισμένη από αυτό, αρνήθηκε να τον παντρευτεί. 

 

Το αγόρι έφυγε δακρυσμένο και με πόνο αργότερα της έστειλε ένα γράμμα. 

"Απλά σε παρακαλώ, να προσέχεις τα μάτια μου."

 

 

Το ταίριασμα χρόνια δεν κοιτά (ή όχι;)

Συνηθίζεται οι άνθρωποι να συναναστρέφονται ή να δημιουργούν σχέσεις με άλλους στην ίδια πάνω κάτω ηλικία ή με κάποια μικρή διαφορά. Αυτό συνέβαινε πάντα, διότι είχαν περισσότερα κοινά σημεία επαφής - παρόμοιες εμπειρίες ή φάση ζωής, αντίστοιχη ωριμότητα ή κοινωνική κατάσταση.

Οι σχέσεις φιλικές ή ερωτικές μεταξύ ανθρώπων με αρκετή έως μεγάλη διαφορά ηλικίας φάνταζαν πάντα παράξενες στα μάτια του κόσμου, αποτελούσαν εύκολα αφορμή κουτσομπολιού ή ενεργοποιούσαν τη δυσπιστία όσον αφορά τα κίνητρα μιας τέτοιας επιλογής. Για παράδειγμα θ' αναρωτιόνταν πολλοί, με έντονη απορία, τι μπορεί να μοιράζονται μια εικοσάχρονη κοπέλα με μια εβδομηντάχρονη γυναίκα κάνοντας συντροφιά κάποιες φορές ή ένας τριαντάχρονος που εν μέσω οινοποσίας συζητά πού και πού ποικίλα θέματα μ' έναν εξηντάχρονο. Η δυσπιστία φυσικά θα μεγάλωνε πολύ περισσότερο στην περίπτωση που η συνάντηση ήταν ανάμεσα σε άτομα διαφορετικού φύλου. 

Εκεί που δεν υπήρξε ποτέ θέμα και θεωρούνταν απόλυτα αποδεκτό κοινωνικά ήταν τα ζευγαρώματα με μεγάλη διαφορά ηλικίας, τα οποία οδηγούσαν συχνά σε έγγαμο βίο (ενίοτε επιβαλλόμενο από την οικογένεια). Εννοείται ότι ο άντρας θα έπρεπε να είναι ο μεγαλύτερος, όπου μάλιστα δεν αντιδρούσε κανείς ακόμα κι όταν το ηλικιακό χάσμα ήταν τεράστιο. Την αντίθετη κατάσταση ούτε να τη σκεφτεί κανείς παρά μόνο αν ο λόγος ήταν μια αξιοζήλευτη περιουσία.

Εδώ και πολλά χρόνια πλέον η κοινωνία τουλάχιστον στον λεγόμενο δυτικό κόσμο έχει ξεπεράσει τις αυστηρές νόρμες, οπότε ο καθένας έχει τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής στις συναναστροφές του. 

Μια φιλική σχέση με μεγάλη διαφορά ηλικίας δε θα προκαλέσει πια, όμως η ερωτική πιστεύω ότι εξακολουθεί να μοιάζει κόκκινο πανί, έτοιμο για κάθε επίθεση. Ίσως ένας άντρας με μια πολύ μικρότερη γυναίκα , ακόμη και σήμερα, δεν θα τραβήξει τόσο την προσοχή όσο μια γυναίκα με έναν αρκετά μικρότερο άντρα. Το δεύτερο είδος σχέσης όχι μόνο θα στρέψει με άνεση κεφάλια προς το μέρος της, αλλά θα πυροδοτήσει πολλή ζήλια με μπόλικα πικρόχολα σχόλια που θα ακολουθήσουν ως συνοδεία. Είχα μια τέτοια δυσάρεστη εμπειρία πριν λίγα χρόνια, όταν περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας πέρασε δίπλα από μένα και τη συγγενική μου συντροφιά ένα αντίστοιχο ζευγάρι. Με μεγάλη μου έκπληξη άκουσα άμεσα ένα στρυφνό σχόλιο από τη νεαρότερη γυναίκα (συνομήλικη σχεδόν με εκείνη που συνοδευόταν από τον μικρότερο άντρα) της παρέας μου σε αντίθεση με τις δύο ηλικιωμένες γυναίκες που έδειξαν να μην τους κάνει ιδιαίτερη εντύπωση αυτό που έβλεπαν και δε συνέχισαν τον σχολιασμό. 

Τα στερεότυπα καλά κρατούν ακόμα και σήμερα όσο κι αν η κοινωνία δείχνει σύγχρονη ή θα ήθελε να είναι. Αυτό, βέβαια, και σε άλλους τομείς κι όχι μόνο των σχέσεων και των συναναστροφών παντός είδους. 

Προσωπικά, πάντα, και από παιδί ακόμα, φανταζόμουν τον άνθρωπο ελεύθερο να επιλέγει τον τρόπο ζωής που επιθυμούσε μα και τους ανθρώπους που θα είχε κοντά του ή δίπλα του. Με ενοχλούσε πολύ να ακούω αυστηρά συντηρητικές απόψεις από "φρέσκα" μυαλά, οι οποίες, θα έλεγα, δήλωναν συγκαλυμμένα την επιθυμία άσκησης ελέγχου στην ζωή των άλλων.

Από παλιά μέχρι σήμερα συναναστρέφομαι και έχω αναπτύξει φιλικές σχέσεις σχέσεις με  άτομα όλων των ηλικιών, από πολύ μεγαλύτερά μου μέχρι πολύ μικρότερά μου. Το εκπληκτικό είναι να συναντάς ανθρώπους σε πολύ μεγάλη ηλικία, που η ζωντάνια, το πάθος για ζωή, το κέφι στη συντροφιά και το μεράκι τους σε ό,τι καταπιάνονται βάζει άνετα τα "γυαλιά" σε εικοσάχρονα. Και από την άλλη βλέπεις νεότερους να επιδεικνύουν απίστευτη ωριμότητα σε σχέση με άτομα που θα έπρεπε ήδη να την έχουν αποκτήσει λόγω των χρόνων που κουβαλούν στην πλάτη τους πια.

Ως εκ τούτου, αν οι άνθρωποι έχουν κοινές αξίες, παρόμοια ενδιαφέροντα, ταιριαστές επιθυμίες ως προς τον τρόπο ζωής, συμπληρώνουν αρμονικά ο ένας τον άλλο, περνούν όμορφα απολαμβάνοντας τη συντροφιά ο ένας του άλλου, συνεργάζονται αποτελεσματικά, γελούν και διασκεδάζουν με την ψυχή τους, γιατί δε θα πρέπει να είναι μαζί; Γιατί οφείλουν να δώσουν αναφορά και σε ποιον;

Σίγουρα, η συνύπαρξη γίνεται δύσκολη στην περίπτωση της ερωτικής σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ανήκουν σε μια άλλη γενιά, κάτι το οποίο θεωρητικά συμβαίνει στη διαφορά των είκοσι χρόνων και άνω. Όμως, και πάλι η απόφαση δεν αφορά κανέναν πέρα από τη δυάδα ό,τι και να λέμε όσοι είμαστε έξω από αυτή...

 

 

 
 

Δες το προφίλ μου να σου πω ποιος είμαι

Ο κόσμος των κοινωνικών μέσων δικτύωσης είναι ένας κάπως «μπερδεμένος» κόσμος, που όσο μπορεί να προβάλλει την κοινωνία όπως είναι, άλλο τόσο παρουσιάζει μια εικόνα ωραία πλασμένη σύμφωνα με τις επιθυμίες του κάθε συμμετέχοντα στον ηλεκτρονικό ιστό.

Σε ποιο βαθμό όμως ταυτίζεται το προφίλ μας με την αληθινή εικόνα μας;

Είναι ευρέως γνωστό και ιδιαίτερα συζητημένο το ότι η ανασφάλεια οδηγεί πολλά άτομα στη διαμόρφωση μιας εικόνας ίσως αρκετά μακριά από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Αυτό επέρχεται, όταν κανείς δεν έχει γνωρίσει σε βάθος τον εαυτό του (όσο μεγαλώνουμε σίγουρα μαθαίνουμε όλο και περισσότερα μέχρι το τέλος της ύπαρξης μας) ή κι αν το έχει πετύχει σε ικανοποιητικό επίπεδο, δεν τον αποδέχεται.

Πιστεύω ότι εδώ είναι το βασικό θέμα... η μη αποδοχή, που κατευθύνει με άνεση στην παραποίηση της ταυτότητας του ατόμου. Κάτι που προσπαθούσε και προσπαθεί να κάνει κάθε ανασφαλής άνθρωπος ούτως ή άλλως στην κοινωνική ζωή του, για να μη φανεί ελλιπής, κατώτερος, άσχημος, εκτός μόδας, εκτός ρεύματος, εκτός ομάδας. Έλα, όμως, που τα ηλεκτρονικά μέσα δίνουν μια απίστευτη ευκαιρία, για να φτιάξει την ταυτότητα που ονειρεύεται! Σάμπως θα βρεθεί από κοντά και με κανέναν από όσους συνομιλεί διαδικτυακά; Μέσα στην τόση αποξένωση, τον ατομισμό και την υπεραπασχόληση της σύγχρονης εποχής (δε συζητάμε καν για το στρεβλό του εγκλεισμού λόγω πανδημίας) ο καθένας μένει στο «κάστρο» του «βασιλιάς» και «βασίλισσα», πάντα με την ασφάλεια της μη έκθεσης.
Έτσι, παίρνει τη χαρά που δεν έχει δοκιμάσει με άλλους τρόπους να βρει. Μια χαρά εφήμερη, που θα αφήνει πίσω της μόνιμο κενό μα και την αναζήτηση της κάλυψής του άμεσα, όπως ο πεινασμένος αποζητά ανυπόμονα το φαγητό και ο διψασμένος το νερό.

Το ζήτημα γίνεται αρκετά σοβαρό και ανησυχητικό στην περίπτωση που θα πιστέψει κανείς ότι είναι αυτό που έχει επιλέξει για ηλεκτρονική ταυτότητα και όχι εκείνο που είναι στην αληθινή ζωή του. Τότε μιλάμε για σύγχυση και μπέρδεμα μεγάλο...
Πού ξέρεις, αν έχω προφίλ αστροναύτη (σαν την αρχική εικόνα ας πούμε), μπορεί και να γίνω!!!!
Α, και μην ξεχνάμε στην Ελλάδα ισχύει απόλυτα και το «ό,τι δηλώσεις είσαι», οπότε τι άλλο θες;

Κι εγώ ως Γλαύκη (ψευδώνυμο για το blog) λέω ό,τι θέλω και εμφανίζομαι όπως επιθυμώ κάθε φορά, όμως είμαι έτσι στα αλήθεια ή πουλάω «παραμύθια»; 

 

 

 

 

 

 Υ.Γ.

Θα προτιμούσα φυσικά να έχω το πραγματικό μου όνομα στο προφίλ μου εδώ στο ιστολόγιο (όσο και να μου αρέσει το ψευδώνυμο που επέλεξα), όμως το απέφυγα για επαγγελματικούς λόγους και μόνο.

 

"Παίρνεις ό,τι δίνεις"... (;)

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση μιας ιστορίας που ίσως έχει κάτι να δώσει. Γεννά όμως κι ερωτήματα, κατά πόσο ισχύει αυτό που αναφέρει... Ούτως ή άλλως το θέμα της ιστορίας ταιριάζει με το μήνυμα που θα έπρεπε να λάβει ο κάθε άνθρωπος από αυτές τις ημέρες και να μην του μείνει μόνο η γεύση από την τέλεια χυλωμένη μαγειρίτσα, το ταλαίπωρο αρνί, τα "αυγά και τα πασχάλια", τα μοσχομυρωδάτα κουλουράκια και τα αφράτα τσουρεκάκια!

Πριν χρόνια το 1933, ο άγνωστος για πολλούς αλλά σημαντικός σούφι δάσκαλος Τιέρνο Μποκάρ, που ζούσε στο Μαλί (Δυτική Αφρική), είπε αυτή την πολύ διδακτική ιστορία στους μαθητές του:

Οι άνθρωποι, στις σχέσεις τους μεταξύ τους, μπορούν να παρομοιαστούν με δύο αντικριστούς τοίχους με δυο αντικριστούς τοίχους. Κάθε τοίχος είναι διάτρητος από πολλές μικρές τρύπες στις οποίες φωλιάζουν άσπρα και μαύρα πουλιά. Τα μαύρα πουλιά είναι αρνητικές σκέψεις και μοχθηρές σκέψεις. Τα άσπρα πουλιά είναι αγαθές και καλές σκέψεις.

Τα άσπρα πουλιά, εξαιτίας του σχήματός και του μεγέθους τους, μπορούν να μπαίνουν μόνο στις τρύπες που είναι για άσπρα πουλιά. Το ίδιο ισχύει και για τα μαύρα. Τώρα, ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δυο άνδρες που πιστεύουν ότι είναι εχθροί. Ας ονομάσουμε τον ένα Γιουσούφ και τον άλλον Αλή.

Ο Γιουσούφ, πεισμένος μια μέρα ότι ο Αλή θέλει το κακό του, νιώθει να κυριεύεται από θυμό απέναντί του και του στέλνει αρνητικές σκέψεις, γεμάτες μίσος. Κάνοντάς το αυτό, απελευθερώνει ένα μαύρο πουλί και την ίδια στιγμή μια τρύπα από τον τοίχο του μένει κενή. Το μαύρο πουλί του πετάει προς τον Αλή και ψάχνει μια άδεια τρύπα στο μέγεθός του για να φωλιάσει εκεί. Εάν ο Αλή δεν έχει στείλει ένα δικό του μαύρο πουλί στον Γιουσούφ, αν δηλαδή δεν έχει κάνει καμία αρνητική σκέψη γι’ αυτόν, τότε καμιά από τις τρύπες του δε θα είναι κενή. Έτσι, μη βρίσκοντας μέρος για να φωλιάσει, το μαύρο πουλί του Γιουσούφ αναγκαστικά θα επιστρέψει στην αρχική του φωλιά, κουβαλώντας μαζί του το κακό με το οποίο είχε φορτιστεί, κακό το οποίο καταλήγει στον Γιουσούφ…

Όμως ας υποθέσουμε ότι και ο Αλή έχει στείλει μια κακή σκέψη. Κάνοντας κάτι τέτοιο, ελευθερώνει μια τρύπα στον τοίχο του στην οποία μπορεί να φωλιάσει πλέον το μαύρο πουλί του Γιουσούφ, εκπληρώνοντας την καταστροφική αποστολή του. Την ίδια στιγμή το μαύρο πουλί του Αλή πετάει προς τον Γιουσούφ και βρίσκοντας την άδεια τρύπα φωλιάζει κάνοντας τα ίδια. Έτσι, τα δύο μαύρα πουλιά φέρνουν σε πέρας το έργο τους, που είναι η καταστροφή του στόχου τους.

Όμως μόλις η αποστολή τους έχει ολοκληρωθεί, το καθένα επιστρέφει στη βάση του, γιατί όπως είναι γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια, καθετί επιστρέφει στην πηγή του. Έτσι στο τέλος, ο δημιουργός μιας κακής σκέψης, πλήττεται ταυτόχρονα από το μαύρο πουλί του εχθρού του αλλά και το δικό του, που επιστρέφει στη φωλιά του.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα άσπρα πουλιά. Εάν στέλνουμε μόνο καλές σκέψεις στον εχθρό μας ενώ ο ίδιος απευθύνει αρνητικές σκέψεις σε μας, τότε τα μαύρα του πουλιά μη βρίσκοντας μέρος σε μας να φωλιάσουν θα επιστρέφουν σε εκείνον που τα έστειλε. Όσο για τα άσπρα πουλιά που κουβαλούν αγαθές σκέψεις και στέλνουμε στον εχθρό μας, αν δεν βρίσκουν άδεια τρύπα εκεί να φωλιάσουν θα επιστρέψουν σε μας φορτισμένα με όλη τη θετική ενέργεια που κουβαλούν.

Έτσι αν στέλνουμε μόνο καλές σκέψεις, αυτές θα επιστρέψουν δυναμωμένες σε μας και θα αγγίζουν βαθιά τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Να γιατί πρέπει πάντα να ευλογείτε και να επιθυμείτε το καλύτερο τόσο για τους εχθρούς όσο και για τους φίλους σας. Με αυτό τον τρόπο, η ευλογία όχι μόνο πηγαίνει προς τον απέναντι εκπληρώνοντας τον κατευναστικό της σκοπό, αλλά επίσης επιστρέφει σε σας, κάποια μέρα, με όλο το καλό με το οποίο είχε φορτιστεί…

 

                                                                               Πηγή: Αντικλείδι