Οι τελευταίοι ελεύθεροι άνθρωποι...!

Paul Gauguin, "Deux Tahitiennes" (1899)

Κι όμως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στη Γη μας, που δεν τους έχει αγγίξει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, οι συνήθειες του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού. Πρόκειται για φυλές του Αμαζονίου που παραμένουν ανέγγιχτες στον χρόνο.

Αυτοί είναι ίσως και οι τελευταίοι ελεύθεροι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη μας...!

Ακολουθεί ένα βίντεο του BBC με εναέρια πλάνα από τις φυλές αυτές (κλικ στον παρακάτω τίτλο):

Ανέγγιχτες φυλές του Αμαζονίου

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δει κανείς τις αντιδράσεις των
Toulambis (Papua, Νέα Γουινέα), πρωτόγονη φυλή, όταν ήρθαν πρώτη φορά σε επαφή με την ομάδα του εξερευνητή Jean-Pierre Dutilleaux το 1976.Τα μέλη της φυλής δεν είχαν ξαναδεί ποτέ λευκό μέχρι τότε ούτε είχαν επικοινωνία με τον έξω κόσμο (κλικ στον παρακάτω τίτλο)!

 Η φυλή των Toulambis έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με λευκούς...

Παρακολουθώντας ένα φιλμ του 1930 για την ζωή των Πυγμαίων δεν μπορεί κάποιος να έχει μια περιορισμένη ματιά πλέον για τις πρωτόγονες φυλές... 

Αξίζει πραγματικά (κλικ στον παρακάτω τίτλο)!

African Pygmy Thrills, 1930s 

 

@ Οι επιλογές των βίντεο έχουν γίνει από συνάδελφο του 12ου Δ. Σχ. Αθηνών.

Ας μην ξεχνάμε ότι όσοι απέμειναν ανέγγιχτοι διατηρούν τη σοφία της φύσης μέσα τους, διότι στηρίζονται αποκλειστικά σε αυτήν για την επιβίωσή τους. Η φύση είναι το σπίτι τους και έμαθαν να τη σέβονται και να την αγαπάνε. Όποτε εκμεταλλεύτηκαν παραπάνω αυτά που τους προσέφερε, τους έμαθε εκείνη το μέτρο! Αν μελετούσαμε λίγο τον τρόπο ζωής τους, αν κατεβαίναμε από τον "θρόνο" του ιδανικού σύγχρονου πολιτισμού - τον οποίο εσφαλμένα θεωρούμε μοναδικό και ανώτερο, αν παίρναμε τα θετικά του πολιτισμού τους, θα μαθαίναμε να ζούμε πιο αρμονικά μ' εκείνη, με τον εαυτό μας και τους άλλους και ίσως θα βελτιώναμε την κατάσταση του πλανήτη μας (για το τελευταίο συνέχεια σε άλλη ανάρτηση).

Θα ήμαστε πιο ελεύθεροι!

  

 

Tanzania - Chagga

Πηγή 

(...και ένα αξιόλογο άρθρο για τις φυλές του ποταμού Όμο στην Αιθιοπία)

 

Όταν δεν χρειαζόμαστε τα πολλά λόγια

Nelly's η πρώτη Ελληνίδα φωτογράφος (κλικ για πληροφορίες)

Ανάπαυση με συντροφιά την τέχνη και κάποιες ίσως κατάλληλες για την περίσταση μουσικές προτάσεις.

Να περνάτε όμορφα με ό,τι κι αν ασχολείστε...!

Εγώ ξεκινώ, με ένα τραγούδι με τίτλο "Trains", για ένα νοερό ταξίδι με τρένο, που φέτος ακόμα δεν έχω προλάβει να κάνω στην πραγματικότητα... Είναι υπέροχα για μένα τα ταξίδια με τρένα, καθώς περνούν από μέρη με τα οποία δεν έχουν καμία σχέση οι αυτοκινητόδρομοι! 

Προς το παρόν η μουσική έχει τη δύναμη να μας ταξιδεύει...

Τα λέμε!

 

"Μάνα μου Ελλάς", τι άλλαξε για μας;

Πηγή

Αλήθεια, πόσα άλλαξαν και πόσα ίδια μένουν...;

Χρόνια μας πολλά!

 Να μας χαιρόμαστε!

Δεν έχω σπίτι πίσω για να `ρθώ
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Νίκος Δημητράτος 

@ Η φίλη Πέτρα σε σχόλιό της παρακάτω έδωσε και μια άλλη διάσταση σε αυτό το τραγούδι... Οι στίχοι του θα μπορούσαν να συνοδεύσουν και την Ευρώπη πέρα από την Ελλάδα! Συμφωνώ απόλυτα!

"Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος"

Αυτές τις μέρες μόνο σκόρπιες σκέψεις, ανάμεικτα συναισθήματα για πολλά που με απασχολούν και μικρές αναρτήσεις με ένα ή περισσότερα σημεία αναφοράς η κάθε μία...

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι φράση από "Το ταξίδι που λέγαμε" της Αλκυόνης Παπαδάκη. Την επέλεξα για τίτλο, διότι με εκφράζει περισσότερο από τις άλλες σκέψεις της συγγραφέα, που θα παραθέσω πιο κάτω. Εξάλλου, για να συναντήσεις την Άνοιξη, πρέπει να περάσεις τις μέρες του χειμώνα, το μούχρωμα και τα σκοτάδια του.

Ας μιλήσει εκείνη, λοιπόν...

"Είναι άνοιξη! Απόβραδο.
Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά.
Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι." 

"Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τ αδέσποτα, που διψούσαν.
Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πώς να ποτιστούν τα όνειρα..."

"Ένα καράβι όταν είναι δεμένο συνεχώς στο λιμάνι, σίγουρα δεν κινδυνεύει  να πνιγεί. Αλλά χάνει τα όμορφα ταξίδια. Τα γαλάζια νερά. Τα παιχνίδια των δελφινιών. Ακόμη κι αν έρθει κάποια καταιγίδα και το βυθίσει, πόσο  μεγαλείο , πόσο μυστήριο έχει ένα ναυαγισμένο καράβι; Κι αντίθετα πόση αηδία , πόση λύπη σου προκαλεί  ένα αραγμένο , που σαπίζει σιγά σιγά και αποσυντίθεται στη σιγουριά του λιμανιού;"

"Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος, μας χαρίζει την σοφία της ψυχής."

"Μη χάσουμε το νήμα της ζωής, αυτό έχει σημασία. Μη νυχτωθούμε  εκεί που θρηνεί η ψυχή μας."

"Μπορείς μ΄ ένα φτυαράκι παιδικό να καθαρίσεις ένα βουνό κοπριές;"

"Όταν δεν νιώθεις το άρωμα της βροχής, κινδυνεύει η ψυχή σου."

Και συνεχίζουν τα αγαπημένα Διάφανα Κρίνα...

"Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
Της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
Τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας
άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!"

 

Εαρινή παράκληση προς τον άνθρωπο...

Η Ευρώπη οδηγείται με σταθερά βήματα σ' έναν ακόμα βαθύ "χειμώνα" μέσα από τη στάση της απέναντι στους λαούς και γενικότερα τον άνθρωπο. Ενώ η "φούσκα" που έτρεφε στους "κόρφους" της εδώ και πολλά χρόνια, όχι μόνο η οικονομική αλλά κυρίως η πολιτισμική, και η υποκρισία που έχει λάβει ρόλο πρωταγωνίστριας είναι λουσμένες πια με το φως της δημοσιότητας, παραδόξως η σκοτεινιά του "χειμώνα" απλώνεται απειλητικά πάνω από την ήπειρο. 
Οι λαοί ακινητοποιημένοι από την "παγωνιά" τής καλοπέρασης και του ατομισμού έχουν πάψει να αντιδρούν ή περνούν σε επιλογές ακραίες και μιας άλλης εποχής (άνοδος της ακροδεξιάς, ξενοφοβία), ψάχνοντας σ' αυτές τη δύναμη που τους λείπει να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους και της ζωής τους.
Το τέλος της "γηραίας κυρίας" ίσως να μην είναι πολύ μακριά μέσα στο συνεχές, δριμύ "ψύχος". Κάθε ζωντανός οργανισμός πεθαίνει, όταν εκτίθεται σε τόσο "χαμηλές θερμοκρασίες" χωρίς τα απαραίτητα "εφόδια" και τα κατάλληλα "μέτρα προστασίας".
Κάποιοι όμως θέλουν να επιβιώσουν και ακόμα καλύτερα να ζήσουν με όλη τη σημασία της λέξης, οπότε με αφορμή την εαρινή ισημερία (20 Μαρτίου) - επίσημη έναρξη της άνοιξης - αναζητούν για ακόμη μία φορά εναγωνίως το "φως" της να απλωθεί και να λυτρώσει την πλάση από την "παγωνιά"! Την παρακαλούν να παρακαλέσει...

Εαρινή παράκληση προς τον άνθρωπο, λοιπόν. Η "άνοιξη" έρχεται η ίδια να παρακαλέσει τον άνθρωπο να πάει να τη συναντήσει... 

Η παράκληση δεν θα μπορούσε να μην συνοδεύεται από μουσική και μάλιστα ελληνική...
Υπέροχοι στίχοι των Χαϊνηδων και κάποια ακόμα τραγούδια τους, που δεν έχω προβάλει εδώ στο Cafe μέχρι τώρα. 

 

Τις γλώσσες των πουλιών για να μιλήσεις
ν' ακούσεις τις φωνές των ποταμών
πρέπει να πάρεις μονοπάτια των γκρεμών
κι αν έχεις τύχη πίσω να γυρίσεις
αν θες τις γλώσσες των πουλιών να τις μιλήσεις.
Σκιές μες στην ομίχλη που πλανιούνται
και όνειρο στα βλέφαρα μωρού
μπαίγνιο του αέρα, περιγέλιο του καιρού
οι άνθρωποι περνούνε και ξεχνιούνται
σαν τις σκιές μες στην ομίχλη που πλανιούνται.
Ο έρωτας που άνοιξε την πόρτα
και μπήκε σαν απόκοσμη πνοή
Είναι του κόσμου η γαλέρα κι η ζωή
βαθιά σου που ζητούν καινούρια ρότα
δεν είν' ο έρωτας που άνοιξε την πόρτα.
Καθένας από μας είν' ένα αστέρι
μονάχος σε μιαν άκρη τ' ουρανού
Μέσα στη λίμνη των ματιών του διπλανού
τη λάμψη του θα δει για να το ξέρει
ότι καθένας από μας ειν' ένα αστέρι 

Σαν τον Χαϊνη προσμένω κι εγώ την άνοιξη κι εύχομαι να την ευχαρίστησα με τόση μουσική που της προσέφερα σήμερα!


@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο κάλεσμα της φίλης Αριστέας πάνω στην ιδέα της "Μέρες άνοιξης"!




 

Μια γειτονιά... διαφορετική!

Μια γειτονιά πολύχρωμη, ζεστή, γραφική μα εντελώς διαφορετική από εκείνη, που απεικονίζεται παραπάνω, μια γειτονιά δίχως όψη! Ανήκει σ' έναν άλλο κόσμο, εικονικό θα λέγαμε, καθώς στηρίζεται μόνο στην επικοινωνία μέσω του λόγου, της εικόνας και κάποιες φορές της μουσικής!

Την ονομάζουμε συχνά χαριτολογώντας "μπλογκογειτονιά" ή "μπλογκοχωριό"...! 

Κοντεύει τούτη η γειτονιά να αντικαταστήσει τη ρεαλιστική, εκείνη στην οποία κατοικούμε... Είναι ένας χώρος που έχει κερδίσει την παρουσία μας καθημερινά σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έχει φέρει κοντά ανθρώπους που ζουν από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη - δεν συζητώ φυσικά για έξω από τα σύνορα! Όμως, αποδείχτηκε από αυτή τη διαρκή επαφή πως είναι δυνατόν να συνδεθεί κανείς πιο στενά με τους ανθρώπους αυτής της γειτονιάς παρά με τους γείτονες της οικίας του. 

Θέλω να πω ότι αυτού του είδους η επικοινωνία δίνει τη δυνατότητα και την ευτυχή συγκυρία να συναντηθούν άνθρωποι, που δεν θα είχαν ίσως ποτέ την ευκαιρία με κάποιο άλλο τρόπο. Δημιουργούν μια γειτονιά με όλα τα χαρακτηριστικά μιας αληθινής, όπου οι κάτοικοί της συναντιούνται κάθε μέρα, χαιρετιούνται, ανταλλάσσουν τα νέα τους, μοιράζονται τις χαρές και τις λύπες τους, τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους. Ενίοτε κουτσομπολεύουν, πολλές συζητήσεις τους διακρίνονται από απίστευτο χιούμορ και πάνω απ' όλα προβάλλουν αξίες, οι οποίες είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ να επανέλθουν στο προσκήνιο! Δεν ξεχνάμε φυσικά ότι έχουμε να κάνουμε με μια γειτονιά έμπνευσης και δημιουργίας που δεν μπορεί κανείς να τη βρει κάπου αλλού...!
Ο πιο σπουδαίος ρόλος της τα τελευταία δύσκολα χρόνια της κρίσης είναι ο ψυχοθεραπευτικός, καθώς απαλύνει τον πόνο, την αγωνία, τη σύγχυση των μελών της μέσα από το μοίρασμα. Σε δεύτερο επίπεδο όλοι πλουτίζονται και γίνονται σοφότεροι κατά τη διαδικασία αυτής της ανταλλαγής και ο νους βρίσκεται σε εγρήγορση!
Όπως σε κάθε γειτονιά και οποιαδήποτε συντροφιά δεν λείπουν οι διαφωνίες, οι συγκρούσεις, οι παρεξηγήσεις και οι στενοχώριες, οι οποίες όμως δοκιμάζουν τους εμπλεκόμενους και αποτελούν ένα ακόμα βήμα προς την εξέλιξή μας και την ωριμότητα! 

Πριν από δυόμισι χρόνια δεν είχα καμία σχέση με τον χώρο των ιστολόγιων ούτε καν σαν αναγνώστρια, ώσπου τυχαία διάβασα ένα κείμενο του φίλου Μαζεστίξ, από το "τοίχο-τοίχο", αναδημοσιευμένο σε ένα ειδησεογραφικό σάιτ, που επισκεπτόμουν συχνά. Μπήκα στο "σπιτικό" του και από τότε άνοιξε για μένα ένας άλλος κόσμος..., μια γειτονιά, που δεν είχα ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει! 
Με τη σειρά, που θα τους αναφέρω παρακάτω, γνώρισα τους πολύ αγαπημένους πρώτους φίλους, που επισκεπτόμουν σταθερά κάθε μέρα για πολλούς μήνες χωρίς να επισκέπτομαι κανέναν άλλο, διότι δεν μπορούσα να αφιερώνω πολύ χρόνο από την καθημερινότητά μου, όπως και τώρα φυσικά, γι' αυτό δεν ήθελα εξάλλου να δημιουργήσω δικό μου διαδικτυακό χώρο. Οι πρώτοι φίλοι, λοιπόν, σύμφωνα με τη σειρά που τους γνώρισα και με μύησαν ο καθένας με τον τρόπο του στα μυστικά αυτής της γειτονιάς ήταν: ο Μαζεστίξ, η Πέτρα, ο Ακυβέρνητος Πέτρος και η Αριστέα μας! Γι' αυτούς είχα γράψει κι ένα χιουμοριστικό ποίημα συμμετέχοντας σε ένα από τα συμπόσια της Αριστέας, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω... Και νομίζω δικαιολογείται η όποια αδυναμία τούς έχω...!
Στην πορεία γνώρισα κι άλλους φίλους αυτής της γλυκιάς γειτονιάς, με τους οποίους επίσης μοιράστηκα πολύ όμορφες στιγμές, όπως η Μαρία η Κανελλάκη, ο Velvet, o Γιάννης του Cinefil, ο Κούνελος, ο Μαχαίρης,  η Χριστίνα Ανδρομέδα, η Άννα Flo,  η Αλεξάνδρα,  ο Λωτοφάγος, η Κατερίνα Koko, η Ελένη ποιω, η me (maria), η Σμαραγδένια, η Νικόλ και πόσοι ακόμα, που δεν έχω τη δυνατότητα να επισκέπτομαι και να διατηρώ κάποια επαφή, μια και η γειτονιά είναι πολύ μεγάλη και ο χρόνος ελάχιστος. Όμως τους διαβάζω μέσα από σχόλιά τους στα "σπιτικά" όσων φίλων προλαβαίνω να δω - αν και τους τελευταίους μήνες είμαι αρκετά απούσα, λόγω πολλών υποχρεώσεων και κόπωσης...
Επ, δεν ξεχνώ βεβαίως βεβαίως τις "συνάστεγες καταληψίες" μου, την Σοφία ΜΒ και την Άννα της Πάρου! "Σπιτικό" μπορεί να μην έχουν, αλλά αποτελούν μέλη αυτής της γειτονιάς κάνοντας "κατάληψη" στα "σπιτικά" άλλων - όπως κι εγώ κάποτε - τα οποία έχουν πάντοτε τις θύρες ανοιχτές για εκείνες...!

Είχα την τύχη και την χαρά να γνωρίσω από κοντά κάποιους από τους φίλους παραπάνω και να διατηρώ μια φιλική επαφή έξω από την "μπλογκογειτονιά", επιβεβαιώνοντας έτσι ότι τους ζωντανούς ανθρώπους δεν τους κρατά σε απόσταση η οθόνη!

Μια γειτονιά, λοιπόν, με τα πάνω της και τα κάτω της, με τα αριστερά της και τα δεξιά της ή τα αριστεροδέξιά της (όταν χάνει την πυξίδα της...), με τα δυνατά της σημεία και τις αδυναμίες της, μια γειτονιά ανθρώπινη, ζωηρή και πολύχρωμη! 

Το ποίημα που υποσχέθηκα:

Τέσσερις μπλόγκερς - τέσσερις σταθμοί σιχτίρ time
(Δοσμένο μέσα από τέσσερις κινήσεις, τέσσερα εντεκάρια)

Ταραχοποιός
Ο αρχηγός
Πυρπολεί και αφυπνίζει...
Πεδίο βολής το μπλογκοχωριό!
Δυναμιτίζει!

Ζουρλοπαντιέρα
Η βραχονησίδα
Κόκαλα πάντοτε τσακίζει...
Κάλλος, σιχτιριά, κάνουν συντροφιά!
Χαστουκίζει!

Τσαντίλας
Ο καπετάνιος
Χρυσούς πισινούς ραβδίζει...
Χιούμορ, λεβεντιά τρατάρουνε χαρά!
Φουφουλίζει!

Άριστη
Η μπουκλωτή
Με "ντεκουπάζ" προβληματίζει...
Βεγγέρα δημιουργίας το μπλογκοαρχοντικό!
Μαγνητίζει!

Συγχωρεμένα να 'ναι όσα λέω παραπάνω, μα το 'χα μαράζι να το κάνω! 

@ Κι αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δημιουργικό δρώμενο   "Μια φορά μια γειτονιά..." της επίσης αεικίνητης φιλενάδας Πέτρας από το "Ο πιο πίστος φίλος του σκύλου"!