Ο κόσμος ένα φιλί (32ο Συμπόσιο ...)

Ο κόσμος ένα φιλί

Το φιλί σου, σαν θρόισμα, σαν αεράκι, σαν άνεμος,
θεριεύει στο γύρισμα του χρόνου δίχως ενδοιασμό.
Τα δεσμά διαλύει κι ορθώνει ανάστημα θερμό
το φιλί σου, σαν θρόισμα, σαν αεράκι, σαν άνεμος.

Σαν μαγνήτης φυσικός τον κόσμο έλκει σε κύκλο δυναμικό.

Τείχος το τείχος αποδομεί, σύνορο το σύνορο ενοποιεί,
κι σαν αιώνιος, ατίμητος καταλύτης την απόσταση καταργεί
που μοιάζει το φιλί ετούτο σπάνιο ελιξίριο ευεργετικό.

 

@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 32ο Συμπόσιο ποίησης της γνωστής και αγαπημένης "πυργοδέσποινας" της "γειτονιάς", η οποία δεν καταλαβαίνει τίποτα από κόπο και χρόνο, όταν είναι να προσφέρει στους άλλους! Οι υπόλοιπες συμμετοχές εδώ...

@ Η μουσική που ακολουθεί νομίζω ότι είναι απόλυτα ταιριαστή με τον ρυθμό και το ύφος του ποιήματος , αν και δεν αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για μένα (όπως είχε συμβεί άλλοτε), καθώς αργότερα σκέφτηκα να συνοδεύσω τη δημιουργική μου απόπειρα μ' αυτό.

 

@ Η εικόνα είναι δημιουργία του Julien Nonnon «le_baiser».

"Ώσπου να 'ρθει το πλήρωμα της αγάπης"

Τὸ παιδὶ μὲ τὴ σάλπιγγα

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου.
Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα
ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου
ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ. Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη μηλιὰ
στὰ παράθυρα τῶν φυλακισμένων. Ἐγὼ
μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχω ὡς αὔριο.
Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν κάνεις τὶς νύχτες
ὁρατὲς νότες, ἔγχρωμες,
στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου.

Νὰ τὴν κάνεις ἀγάπη.


Τὸ δύσκολο ὄρος

Πῆρε τοὺς μαθητές του ὁ Ἰησοῦς
κι ἀνηφόρισε στὸ δύσκολο ὄρος,
στὴν κορφή του ὅπου εἶναι μόνος κανείς,
σὲ σύννεφα ἀνάμεσα καὶ σὲ ἀνέμους.

Καὶ εἶπε, χωρὶς νὰ ξέρει ἂν ἀκούγεται:
«Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀλήθεια κ' ἡ ἀλήθεια ἀγάπη».
Καὶ τὸ ὅτι κανεὶς δὲν κατάλαβε τίποτε
τὸ εἶδε στὰ πρόσωπα τῶν μαθητῶν του
ποὺ κοιταζόντουσαν.

Νιώθοντας μόνος
ἀνάμεσα στὸ κενὸ καὶ τὸ ψύχος,
ἔμεινε ἀκίνητος ὡς νὰ μαρμάρωσε
καὶ βυθίστη σὲ συλλογή: «Γιὰ πόσον καιρό;»
Καὶ βλέποντας κάτω τὴ θάλασσα,
ταράχθηκε σφόδρα:
«Ὥσπου τὸ πλήρωμα νὰ 'ρθεῖ τῆς ἀγάπης,
μπορεῖ νὰ χρειαστοῦν
τόσα δάκρυα ὅσα εἶναι ὅλες οἱ θάλασσες».

Καὶ ξεκίνησε ἔπειτα, ἔτσι ὅπως ἤτανε,
γιὰ τοὺς αἰῶνες.
Μετακινιόταν τὸ ὄρος,
μὲ αὐτὸν στὴν κορφή, διπλωμένον στὰ σύννεφα.

💖 Οι ευχές μου για ετούτα τα Χριστούγεννα μέσα από ακόμη δύο ποιήματα του Βρεττάκου. Νομίζω δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτε άλλο, καθώς οι στίχοι τα λένε όλα!  

Και μουσική - για μένα - θαυμάσια...

 

 

Χρόνια Πολλά!