Καιρός για μουσικό διάλειμμα...

Ένα μουσικό διάλειμμα που είχα καιρό να κάνω, αν και η μουσική δεν λείπει ποτέ και συχνά είναι σε γενναίες δόσεις.

Επιλογές αρκετά ατμοσφαιρικές ωσότου έρθει η ώρα να γράψω κάποια που βρίσκονται σε αναμονή...

Τις επόμενες μέρες έχω να διαχειριστώ ένα... σημαντικό "ραντεβού", οπότε πέρασα ν' αφήσω στο "μαγαζάκι" κάτι όμορφο για συντροφιά. Έτσι, για τους "περαστικούς"! 

Να διατηρούνται μόνο οι υποδεικνυόμενες αποστάσεις...:))

Όσο για το "ραντεβού" που ανέφερα, αν βρω χρόνο, ίσως καταθέσω εδώ την εμπειρία μου από αυτό.

Ας μιλήσει η μουσική, λοιπόν!

Πολλές φορές τα λέει καλύτερα και στον καθένα διαφορετικά!

Και η μεγάλη αγάπη στο τέλος...

Κάτι λίγα για την ηρεμία της ψυχής

Όσα ακολουθούν δεν είναι δικά μου, είναι δανεικά, όμως όταν το βίντεο (από όπου τα πήρα) έφτασε εδώ μέσω αναγνώστη (τον ευχαριστώ), είδα ότι θα μπορούσαν να είναι μια σύνοψη πραγμάτων στα οποία έχω αναφερθεί κατά καιρούς σε κείμενά μου.

Δε χάνει κανείς, λοιπόν, από την παράθεση κύριων σημείων που στοχεύουν στη γαλήνη μέσα μας και ίσως στην πιο αρμονική συνύπαρξή μας με τους άλλους.

Οι μουσικές επιλογές επίσης έχουν στόχο την ηρεμία της ψυχής. Είναι κάπως "ταξιδιάρικες" και ρομαντικές, με τους τρυφερούς στίχους τους ενσωματωμένους στα Ελληνικά, για όποιον θα ήθελε να τους δει.

Και... πάμε!

Πριν μιλήσεις, άκου...

Πριν γράψεις, σκέψου...

Πριν πληγώσεις, νιώσε...

Πριν μισήσεις, αγάπησε!

Πριν τα παρατήσεις, προσπάθησε...

Και πριν πεθάνεις, ζήσε!


Προτίμησε:

την αγάπη από το μίσος...

το χαμόγελο από το κατσούφιασμα

να χτίζεις παρά να γκρεμίζεις...

να επαινείς παρά να κατακρίνεις

να ανακουφίζεις παρά να πληγώνεις...

να δίνεις παρά να αρπάζεις

να συγχωρείς παρά να καταριέσαι...

να προσεύχεσαι παρά να απελπίζεσαι

Σίγουρα θα αισθανθείς καλύτερα!

Σίγουρα θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος!

Σίγουρα κάποιους θα κάνεις να νιώσουν καλύτερα!

 
Αυτοί που αγαπούν δε σκαλίζουν το παρελθόν σου...
...ούτε τις πληγές σου...
... δε βυθίζουν τα μαχαίρια πιο βαθιά...

Στέκονται στον καλύτερό σου εαυτό...
... και σε βοηθούν να θυμάσαι όχι όσα δεν έκανες...
... αλλά όσα θέλησες να κάνεις...

Δεν είναι εκεί για να σου θυμίζουν τα λάθη σου...
... και να σε κάνουν να λυπάσαι γι’ αυτά...

Όσοι αγαπούν αληθινά γίνονται ίαση και οδυνηρή υπενθύμιση...

Δεν θέλω να με αγαπήσει άλλο κανείς σοφός και άμεμπτος...
... που θα θελήσει να γίνει κριτής μου...

Το μόνο που στ’ αλήθεια θέλησα είναι να μάθω εγώ ν’ αγαπώ...
... και να βρω κάποιον που θα με εμπνεύσει για να το καταφέρω!

                                                                    Πηγή: εδώ... 

 

Όταν το ρίχνεις και πάλι στο τραγούδι...

Η υπομονή της προηγούμενης ανάρτησης πήρε τα μπογαλάκια της κι έφυγε, γιατί απηύδησε. Τι να την κάνουμε άλλωστε, αφού εκεί που λέμε ότι... "το έχουμε", εκεί έρχεται το κερασάκι και βουλιάζει την τούρτα. Δεν χρειάζεται να είναι και τίποτε πολύ σοβαρό, για να γίνει έκρηξη. Όχι, τίποτε άλλο θα βρεθεί δικαιολογημένη και η υπομονή που το έσκασε...

Μια συσκευή κινητής τηλεφωνίας για τρίτη φορά να σου κάνει τα παλαβά της και δε θες κάτι περισσότερο για να σκέφτεσαι να την εκσφενδονίσεις προς όποια κατεύθυνση βρεθεί εύκαιρη! Να τελειώνεις με δαύτη! Λες κι άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις από το να αναλαμβάνεις την επαναφορά της συχνά πυκνά! Να γινόταν και σούπερ χρήση της, τότε θα έλεγε κανείς χαλάλι της! Βρε μήπως το παθαίνει από την περιορισμένη χρήση...; Όλα είναι πιθανά με την σούπερ αναλώσιμη τεχνολογία, ναι αυτή της μια χρήσης.

Την αφήνεις, λοιπόν, τη συσκευή της ταλαιπωρίας, που σε θέλει εξαρτημένο επάνω της, και για να αποφύγεις τις οποιεσδήποτε ρίψεις, έρχεσαι στο "μαγαζάκι" και βάζεις λίγη μουσική, για να ηρεμήσεις...

 

 

Από υπομονή πώς τα πάμε;

Μαγική λέξη η υπομονή και φυσικά πάντα στο φως της επικαιρότητας. Πόσο περισσότερο όλο αυτό το διάστημα του περιορισμού. Θα μου πει κανείς, σταματήσαμε και ποτέ να κάνουμε υπομονή;

Κάθε μέρα δοκιμάζεται η υπομονή μας, λόγω πολλών και ποικίλων αιτιών. Ίσως θα έπρεπε να εφεύρουμε ένα ειδικό όργανο μέτρησής της, το οποίο θα είχε τρελές πωλήσεις. Δυστυχώς για τους χρήστες και ευτυχώς για τους κατασκευαστές και τους εμπόρους, αφού θα χαλούσε πανεύκολα έπειτα από τον συνεχή τερματισμό του...

Μια που δεν έχω υπομονή... ό,τι έχω να γράψω θα το κάνω όπως μου έρχεται!

Υπομονή θα πρέπει να έχει κι όποιος αποφασίσει να διαβάσει τη συνέχεια, λόγω της επανάληψης της ίδιας λέξης!

Έκανες, λέει, υπομονή όσο διαρκούσε η οικονομική κρίση, έκανες υπομονή όταν έχασες τη δουλειά σου και δεν έβρισκες πουθενά κάποια άλλη, το ίδιο εξακολούθησες κάθε φορά που σε λοιδορούσαν και παράλληλα σε πίεζαν με κάθε τρόπο να πράξεις αυτό που μόνο κάποιοι άλλοι επιθυμούν μέσω μάλιστα απανωτών σοκ, συνέχιζες να κάνεις υπομονή κάθε φορά που σε κορόιδευαν μες στα μούτρα σου και υποτιμούσαν τη νοημοσύνη σου, που σου έκλεβαν μέσα από τα χέρια σου όσα έβγαζες με κόπο, που σου στέρησαν τη χαρά και μπούκωσαν την καθημερινότητά σου με αγωνία για το αύριο (έμαθες να ζεις μ' αυτή), δε σταμάτησες να δείχνεις τούτη ρημάδα την υπομονή παρ' όλες τις θυσίες που αναγκάστηκες να κάνεις.

Και να που τώρα με την πανδημία χρειάστηκε πάλι να τη βγάλεις στο φως, να τη γυαλίσεις τόσο που να γίνει εκτυφλωτική! Μέχρι στιγμής κατάφερες να διαχειριστείς κι αυτό που σου έλαχε σαν κεραυνός εν αιθρία, πάντα με την αρωγή της. Κάνε υπομονή, διότι δεν τελείωσαν τα αλύπητα χτυπήματα. Έχει συνέχεια και πολλή μάλιστα...!

Πιθανόν θα αρχίσεις να ανησυχείς αν θα τη βγάλεις καθαρή όταν στα παραπάνω προστεθεί και η υπομονή που είναι απαραίτητο να δείχνεις στον χώρο εργασίας σου, στο σπιτικό σου με τους ανθρώπους που νοιάζεσαι και συμβιώνεις αλλά και στη διαχείρισή του, στην ασθένεια και τον πόνο, στα έκτακτα πάσης φύσεως που θα έρθουν να σε βρουν, σε υποχρεώσεις που απαιτούν να δίνεις το παρόν (και δεν πολυγουστάρεις ή δε γουστάρεις καθόλου), στην ηλιθιότητα και την αγνωμοσύνη των άλλων ή στη δική τους έλλειψη υπομονής. Βάλε και την υπομονή που αναγκάζεσαι να έχεις στις ουρές των αυτοκινητόδρομων αλλά και σε όλες τις ουρές που θα χρειαστεί να περιμένεις (στον τόπο μας το έχουμε συνήθειο).

Πόση υπομονή αντέχεις;

Να και μερικές φράσεις που βρήκα στο διαδίκτυο σχετικές πάντα με τη λέξη που έχει εδώ την τιμητική της:

"Η υπομονή είναι αποτέλεσμα καλοσύνης. Όταν χάνεις τη μία, χάνεις και την άλλη" (Μέγας Βασίλειος)

"Έχω κάνει τόση υπομονή στη ζωή μου, που όταν με βλέπουν τα γαϊδουράκια, μου λένε: Πού είσαι αδελφέ;"

"Η υπομονή είναι πικρή αλλά ο καρπός της γλυκός." (Roysseau)

"λίγη υπομονή... λήγει η υπομονή"

"Η υπομονή είναι σαν λαστιχάκι που το τεντώνεις συνεχώς και μια ήσυχη μέρα σου φεύγει από τα χέρια και σκάει στα μούτρα κάποιου."

"Η υπομονή μου εξαντλήθηκε και δεν επανακυκλοφορεί."

"Η υπομονή είναι το καλύτερο όπλο άμυνας, αλλά και η χειρότερη βόμβα όταν σκάσει."

"Με κάποιους ανθρώπους έχουμε βάλει τόσο νερό στο κρασί μας που δεν πίνεται πια."

"Η υπομονή είναι σαν τη θάλασσα. Έχει βάθος, έχει τα όρια της, είναι απρόβλεπτη και μετατρέπεται σε τσουνάμι."

"Έκανα υπομονή, ετοίμαζα μέσα μου κρυφά, χωρίς να το υποψιάζομαι, τη μέρα που θα κάνω φτερά και θα φύγω." (Καζαντζάκης)

Με το "πάτημα της ψιλοτάκουνης"

Το σημερινό αφιερωμένο σε όσους εδώ και χρόνια μας εξαπατούν ευθαρσώς, μας χλευάζουν με μεγάλη ευκολία, ρίχνουν "δηλητήριο" με άνεση και χαιρεκακία. Κι όλο αυτό ξεχύνεται σαν χείμαρρος μέσα από την ψυχή τους την πουλημένη, μίζερη και κακιασμένη. Λένε ότι κάνουν τη δουλειά τους...

Αλήθεια;

"Πες μου τι δουλειά κάνεις, να σου πω ποιος είσαι" θα έπρεπε να τους ρωτάμε, όμως θα αδικούσαμε εκείνους που σε κάθε εργασία λειτουργούν με ευσυνειδησία, ηθική και εντιμότητα.

Το βίντεο που ακολουθεί ίσως τα λέει καλύτερα με συμβολικό μα εύστοχο και ξεκαρδιστικό τρόπο (κάτι που έχουμε περισσότερη ανάγκη)...

"Τι δουλειά κάνς", λοιπόν;

Κι έτσι, με όλα αυτά που ετοιμάζονται για εμάς πάντα χωρίς εμάς, δε θα απορούμε καθόλου στο τέλος, όταν θα μας συμβαίνει το παρακάτω...

Σε μια παραγγελία πίτσας

Τι να την κάνουμε την "μπότα πάνω στη μούρη μας" στη σύγχρονη εποχή, αφού όλα γίνονται με το "πάτημα της ψιλοτάκουνης" πλέον; Ο σκοπός είναι να θεωρούμε τούτο το "πάτημα" αθώο αλλά και σέξι, ώστε να το δεχόμαστε με ευχαρίστηση μα να νιώθουμε και... μοδάτοι.

Κατά τον Τραμπάκουλα παραπάνω...

Ο "εν συνεχεία" και "κατ' εξακολούθηση" γλυκά (εξα)πατημένος  θεατής (των όσων λαμβάνουν χώρα γύρω του) περιμένει συχνά ανυποψίαστος κάθε "επαφή" που θα του ορίζει την ζωή.

Μουσικό διάλειμμα ταιριαστό...

Και όσοι αισθανόμαστε αυτό το "πάτημα" δε θα λέμε, δυστυχώς, "Light my fire", αλλά "άναψέ μου κι άλλο τα λαμπάκια"! 

Μα ας μην ξεχνάμε...

"Να κρατάμε τα μάτια μας στον δρόμο και τα χέρια στο τιμόνι", γιατί "το μέλλον είναι αβέβαιο και το τέλος είναι πάντα κοντά"!

"Just like a newborn day"

Μόνο στίχοι, γιατί ο χρόνος είναι σε έλλειψη!
Και μια γλυκιά συνεργασία σε ένα τρυφερό μουσικό κομμάτι...

Love is new everyday

Sometimes it's sad, sometimes gay 

Just like a newborn day
Warmest sunshine that's flowing
Coolest chilly winds blowing
And has no way of knowing 

For love is new everyday
When t comes will it stay
Just like a newborn day
With the summer rains falling
Then it made a luck calling
Τhat's how my heart keeps falling

For the games love can play
Love is funny that way
Love is new everyday
And can lead you astray
Just like a newborn day
One love follows another
As you hope to discover
If there's a perfect lover

Love is new everyday
You can't keep it at bay
Just like a newborn day
It's a story unending
And there's no use pretending
When your heart is depending
On the games love can play
Love is funny that way

"Πού είναι το φεγγάρι μου;"

"Where is my moon" τραγουδά στη συνέχεια ο Hoyem κι αυτό αναζητείται τούτη την ώρα, για να φωτίσει τα σκοτεινά μονοπάτια της νύχτας, μα κι αυτά της ψυχής. 

Ακολουθώντας (σε ελεύθερη απόδοση από μένα) των στίχων του Elie Wisel, που έχει το βίντεο στην αρχή του (δεν είναι του τραγουδιού), γίνεται υπενθύμιση ότι η νύχτα είναι καθαρότερη από την ημέρα. Είναι καλύτερη για σκέψη, για αγάπη, για όνειρα. Τη νύχτα τα πάντα είναι πιο έντονα, πιο αληθινά. Η ηχώ των λέξεων που έχουν ειπωθεί κατά τη διάρκεια της ημέρας αποκτούν ένα νέο και βαθύτερο νόημα.

Πώς να μην είναι καλοδεχούμενο το φεγγάρι, που λόγω του φωτός του όλα λάμπουν κι αντανακλούν την αλήθεια τους; Ό,τι δε διακρίνεται εύκολα την ημέρα εξαιτίας των πολλών ερεθισμάτων, είναι ευκολότερο να φανεί τη νύχτα με τη συντροφιά του φεγγαριού.

Έχει ανάγκη η νύχτα το φεγγάρι για να παραμένει ανόθευτη!

Το ίδιο και η ψυχή στις αναζητήσεις της...
Όμορφα θα 'ταν αυτές οι αναζητήσεις να γίνονταν σε μια ήρεμη αμμουδιά υπό το λαμπερό φως του αγαπημένου ουράνιου σώματος, να, σαν το περιβάλλον της αρχικής εικόνας. Ίσως από εδώ και πέρα να μπορεί να συμβεί. 

@ Με αφορμή την πανσέληνο της εβδομάδας. 

 

Σε όλες τις συνθήκες παρέα...

Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση και αναφοράς εκεί για τις ισορροπίες στα δύσκολα, ακολούθησαν σκέψεις για τις σχέσεις των ανθρώπων, τις πιο γνήσιες, και τον ρόλο τους στη ζωή μας.

Αν έχουν αυτή την ταυτότητα της γνησιότητας, τότε αντέχουν σε όλες τις συνθήκες. Πράγματι, αν γνωρίζει κανείς ότι έχει κοντά του ανθρώπους που τον αγαπούν και τους αγαπά, δεν έχει να φοβάται και πολλά. Του προσφέρεται το απάγκιο παντός καιρού και παράλληλα αντλεί δύναμη - από εκεί που δεν το φανταζόταν - να αντέχει τις δυσκολίες μα και να κάνει υπερβάσεις, όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο.

Όπως λένε και οι στίχοι του τραγουδιού που ακολουθεί:

"Εγώ στου χρόνου τα σκοτάδια

θα ανατέλλω

αν σε έχω στη ζωή μου

όπως θέλω" 

"να' μαστε μαζί , δίχως μια ρωγμή

και στα εύκολα και στα δύσκολα"

Κι επειδή χωρίς καμιά απολύτως ρωγμή σχέσεις δεν υφίστανται, μπορεί κανείς "να βρει γενναία υλικά" να επισκευάσει τις ρωγμές και να πάει παρακάτω με αυτούς που επιθυμεί στη ζωή του και το επιθυμούν κι εκείνοι. Αρκεί να το θέλουν ειλικρινά.

Αυτές οι σχέσεις είναι θησαυρός και ως τέτοιος αξίζει το σεβασμό, την προστασία και την φροντίδα, από εκείνους που τον έχουν.