Του κλαυσίγελου τα "τερατάκια τσέπης"

Κι έτσι τέλειωσαν πανηγυρικά και τούτες οι εκλογές και ακολουθεί πρόσκληση για το τσιρκοπάρτι που έπεται στην πορεία. Ο καθένας έκανε το κομμάτι του στον βαθμό που τον έπαιρνε και ενίοτε πολύ παραπέρα ή και όχι. 

Άλλος κινήθηκε σαν οδοστρωτήρας επιβάλλοντας τη μάπα του με κάθε τρόπο ορθό ή παράτυπο, άλλος δε σεβάστηκε στον βαθμό που έπρεπε τον κόσμο που εκπροσωπούσε κι έτρεχε να μαζέψει τα αμάζευτα, άλλος με τη θολούρα στο μυαλό κοίταξε να κερδίσει κανένα παξιμάδι παραπάνω, άλλος πανηγύριζε μια και δεν του πήρε κανείς τη βολική καρέκλα του, άλλος στάθηκε στη θέση του επιμένοντας ότι είναι διαφορετικός και πως τον νοιάζει μόνο η πατρίδα, άλλος πίστεψε ότι είναι ο Λεωνίδας και θα ήθελε να έχει τους 300 μαζί του, άλλος φαντασιώνεται ότι είναι ο γίγαντας που κάνει για 100 νάνους, άλλος σάρωσε με τον σταυρό στο χέρι έτοιμος να ξορκίσει το κακό κι άλλος το μακρύ του και το κοντό του. 

Όλοι δε τα έβαλαν με έναν (μάλιστα κοιτώντας προς λάθος κατεύθυνση) σαν να είναι το μοναδικό κακό της μοίρας τους σ' αυτή τη γη, γιατί οφείλει να εξαφανιστεί. Οπότε όλοι βρέθηκαν εναντίον ενός - κάπως σαν τους τρεις σωματοφύλακες από την ανάποδη όμως - και ταυτόχρονα ο καθένας κοίταξε μόνο την πάρτη του πουλώντας και ξεπουλώντας ιερά και όσια. 

Τη συνέχεια θα την πει ο Σουρής με τον εντελώς μοναδικό του τρόπο...

 

Στις 10 Γενάρη του 1887 γράφει στον "Ρωμιό" για τη Βουλή:

Άνοιξε πόρτα της βουλής για να’ μπει το ασκέρι
Ν’ακούσομε οχλοβοή και νέο νταραβέρι.
Άνοιξε πόρτα της Βουλής για να ’μπουν οι πατέρες
Με σχέδια πολιτικής με λόγους με μπαστούνια
Ν’ ακούσωμε ρητορική, ν’ ακούσωμε κουδούνια

Άνοιξε πόρτα της Βουλής να μπω και γω με άλλους
Να δω τους νέους βουλευτάς τους νέους παπαγάλους
Και να μπορέσω τη σοφή πολιτική να νιώσω
Και δεξιά κι αριστερά δυο φάσκελα να δώσω 

 

💣 Το επόμενο όποιος δεν αντέχει την εσάνς που βγάζει ας μην το διαβάσει.

Μυρωμένοι στίχοι

Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.

Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.

Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.

Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ’ τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.

Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ’ τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν’ αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.

Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ’ το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!



Αυτά!
Κλαυσίγελως όλα και μόνο!

 

 

Μόνο με το αληθινό παραμύθι ευτυχής

Πόσο ταξιδιάρικα είναι τα παραμύθια!

Παίρνουν την φαντασία και την οδηγούν σε τόπους ελεύθερους, μαγικούς που γλυκαίνουν την ψυχή. Νιώθει κανείς τόσο δυνατός και δημιουργικός, όσο ποτέ άλλοτε, ζώντας μέσα στη δική τους αγκάλη.

Πιστεύει ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα, αισθανόμενος μικρός ήρωας. Έτοιμος να τα βάλει με τη Σκύλα και τη Χάρυβδη, με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, με οποιονδήποτε και οτιδήποτε του σταθεί εμπόδιο ή του στερήσει όσα αγαπά μα και όσα δικαιούται. Παράλληλα, το σώμα γίνεται ανάλαφρο, γεμάτο υγεία και το πνεύμα ανυψώνεται.

Αν, λοιπόν, κάποιος συναντήσει στον δρόμο του ένα αληθινό παραμύθι οφείλει να προβεί σε μια γενναία βουτιά εντός του και να το ζήσει με πάθος, αυθορμητισμό και ειλικρίνεια, με την αίσθηση της απόλαυσης και της λύτρωσης που δίνει η βουτιά του θερμού κορμιού στα δροσερά κρυστάλλινα νερά μια καυτή θερινή μέρα.

Δεν πρέπει να δειλιάσει, διότι αν τολμήσει να ζήσει την εμπειρία, θα είναι ικανός να αντέξει μα και να ανταπεξέλθει στη συνήθως τραγική πραγματικότητα, η οποία κάνει την εμφάνιση της δίχως να τον ρωτήσει.

Προσοχή μόνο σ' εκείνα τα παραμύθια που για να τα ζήσει κανείς χρειάζεται να προμηθευτεί τα "fairytale pass" που του δίνονται. Σε αυτή την περίπτωση δίχως τα "pass" πουθενά δεν πας. Άπαξ και τα πάρεις, πας και πας και πας (μακάριος παντού) και πίσω δε γυρνάς. Το ζήτημα είναι όταν από τον λήθαργο ξυπνάς, αντιλαμβάνεσαι πικρά ότι πράγματι πουθενά δεν πας.

Ευτυχής όποιος ζήσει το αληθινό παραμύθι.

Βρε ανόητε πού κοιτάς τον "γάιδαρο";

"Κάποιου του χάριζαν έναν γάιδαρο και τον κοίταγε στα δόντια.", λέει η σοφή λαϊκή παροιμία για τους ανθρώπους που δεν αναγνωρίζουν την προσφορά που τους γίνεται και ασχολούνται μόνο με τις λεπτομέρειες. Πάντα κάτι (ή πολλά) θα βρίσκουν, ώστε να μην είναι ικανοποιημένοι. Άλλοτε, μάλιστα, θεωρούν δεδομένα όσα τους δίνονται και δε τα σέβονται διόλου.

Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι η έλλειψη σεβασμού απέναντι στη φύση και στα πλουσιοπάροχα δώρα της προς τον άνθρωπο, ο οποίος, λόγω της λανθασμένης εντύπωσης ανωτερότητας που τον διακατέχει, θεωρεί πως όλα είναι κτήμα του κι έτσι αισθάνεται παντοκράτορας. Φτάνει, λοιπόν, να ασελγεί σε βάρος της εύκολα κι ανεύθυνα δίχως τύψεις. Με παρόμοιο τρόπο λειτουργεί και προς τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν στην οικογένεια, την εργασία ή σε άλλους χώρους που δρα, μα και προς οποιαδήποτε φιλική ή ερωτική σχέση του. Ο αχάριστος άνθρωπος έχει μονίμως απαιτήσεις που δεν ικανοποιούνται από όλα αυτά τα πρόσωπα, μια και πιστεύει ότι οι άλλοι του χρωστάνε. Το αν έχει κάνει κόπο εκείνος για να αξίζει αυτά που ζητά δεν έχει καμία σημασία φυσικά!

Πολύ συχνά δεν αναγνωρίζει τη συμβολή άλλων ανθρώπων στη δική του επιτυχία χρεώνοντάς την εξ ολοκλήρου στον εαυτό του. Αδιαφορεί (ή δε δέχεται), για παράδειγμα, την οικονομική και ηθική στήριξη που μπορεί να του δόθηκε από τους γονείς ή την ενεργή συμπαράσταση από έναν φίλο, την πιστή και έμπρακτη συμμετοχή του συντρόφου ή την ορθή καθοδήγηση κάποιου προϊστάμενου στον χώρο εργασίας και πολλά άλλα. Ίσως να μη σταματά στην μη αναγνώριση ή τη διαγραφή όσων έχουν κάνει οι άλλοι για εκείνον, αλλά στρέφεται με θράσος εναντίον τους όταν συμβεί μια αναποδιά.

Κακός του σύμβουλος επίσης είναι η υπερβολική ή ανόητη ζήλια, αφού συγκρίνεται διαρκώς με τους άλλους που μπορεί να έχουν περισσότερα από αυτόν, οπότε δεν εκτιμά όσα έχει ήδη. Μένει πάντα με το παράπονο του γαϊδάρου, θα λέγαμε ή και θυμώνει στη χειρότερη περίπτωση.

Δυστυχώς, η αχαριστία που δείχνει ένα άτομο προς τους άλλους υποδηλώνει ψυχική στέρηση, καθώς ξεχνά άμεσα την εμπιστοσύνη, τη δοτικότητα, την αγάπη, ακόμη και τη θυσία που έκαναν για χάρη του και δεν προσφέρει ούτε το ελάχιστο ως αντάλλαγμα. Όταν τους βλάπτει κιόλας δίχως ενδοιασμούς μετατρέπεται σε κάτι που δεν είναι υγιές. Τον κατακλύζουν συναισθήματα απογοήτευσης, δυσαρέσκειας, θυμού, θλίψης (έως και κατάθλιψης), τα οποία μόνο κακό προκαλούν στον ίδιο και κατ' επέκταση σε όσους συναναστρέφεται.

Χαρακτηριστικό της εποχής μας η αχαριστία και ουσιαστικό εμπόδιο στην προσωπική βελτίωση και την πρόοδο γενικότερα του σύγχρονου ανθρώπου.

Όμως και κάποιοι παλαιότεροι έρχονται κάτι να μας θυμίσουν από τη δική τους εποχή:

"Γενικά οι άνθρωποι είναι αγνώμονες, ασταθείς και υποκριτές. Προτιμούν να αποφεύγουν τον κίνδυνο και είναι αχόρταγοι για κέρδος."   (Μακιαβέλι)

"Ο λαός είναι μια κοινωνία ανθρώπων πολύ αχάριστη. "   (Ηρόδοτος)

"Επακόλουθο της αχαριστίας είναι η αναισχυντία."    (Ξενοφών)

 

@  Περί αχαριστίας ο λόγος εδώ κι ας έχω ξαναγράψει παρεμφερή με το θέμα κείμενα άλλες φορές, όμως μου ζητήθηκε από αναγνώστη και το έπραξα ως μία ακόμη υπενθύμιση να είμαστε ευγνώμονες για όσα δίνει σε όλους μας η ζωή.

 

 

Νοιάζομαι, και όχι με τυφλό τρόπο

Έχει συμβεί αρκετές φορές άλλα να ετοιμάζομαι να γράψω εδώ και τελικά σε άλλα να καταλήγω, όμως είναι η πρώτη φορά που ενώ είχα γράψει ήδη μεγάλο μέρος του κειμένου ανάρτησης και τα έσβησα όλα! Σκέφτηκα ότι δεν έχει κανένα νόημα να επαναλαμβάνω πράγματα που έχω πει σε πολλές αναρτήσεις τα οχτώ χρόνια που υπάρχει το blog μου.Ήταν σαν να "κόλλησε" η σκέψη και ο λόγος, εξαιτίας της ματαιότητας της προσπάθειας όσον αφορά στα πολιτικά ζητήματα, τα κοινωνικά θέματα και προβλήματα, τον άνθρωπο γενικά και τον Έλληνα ειδικά.

Διαβάζω και ακούω προσεχτικά τις θέσεις όλων των πολιτικών και παρατηρώ όσο το δυνατό με πιο αντικειμενική ματιά τις στάσεις και τις πράξεις τους, όπως παράλληλα κάνω το ίδιο για την πλευρά των πολιτών και την κοινωνία. Έτσι, διαμορφώνω καθαρά προσωπική άποψη (με τις αλήθειες της και τα σφάλματά της φυσικά) και δεν ακολουθώ τυφλά κανέναν. Αυτό προϋποθέτει χρόνο (που είναι πολύτιμος), κόπο για να γίνει η επεξεργασία τους και τεράστια υπομονή και επιμονή. 

Τότε θα πει κάποιος:  "Τι κάθεσαι και ασχολείσαι;"

Και θα απαντούσα: "Γιατί νοιάζομαι. Γιατί, ναι, θα αφιερώσω χρόνο για το πού θα πάω διακοπές (αν έχω τα χρήματα), μα θα αφιερώσω και πολύ περισσότερο χρόνο για το πού πηγαίνει η ζωή μου και ο τόπος μου. Κι αν μπορώ να παρέμβω με κάποιο τρόπο καλώς, αλλιώς να έχω τουλάχιστον τη δυνατότητα να προετοιμαστώ για τη συνέχεια που δε θα είμαι σε θέση να ορίσω."

Σταματώ εδώ και ίσως σε κάποια επόμενη ανάρτηση αποφασίσω να εκφράσω μέρος από το πλήθος των σκέψεων που στριφογυρίζουν στον νου μου και αφού θα έχω νικήσει το αίσθημα της μάταιης προσπάθειας. 

Υ.Γ.
Προς το παρόν ας αισθανόμαστε "υπεραναπτυγμένοι" Άθλιοι (Βίκτωρ Ουγκώ), αφού μας το είπαν, πρέπει να το πιστέψουμε!