Με ρέγουλα από τα "ήπια" στα ζόρικα...

Όπως το ορίζει ο τίτλος εισαγόμαστε στην επόμενη εποχή του χρόνου, σε όσα αναμένουν να αναλάβουμε κινούμενοι σε εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς. Αργά και ελαφρώς σταδιακά - αν φυσικά έχει κανείς αυτή την πολυτέλεια - περνά από τη θερινή ραστώνη στην καλοκουρδισμένη μηχανή που έμαθε (ή αναγκάστηκε) να είναι.

Τα εισαγωγικά στο "ήπια" του τίτλου δεν είναι τυχαία επιλογή, καθώς η προηγούμενη εποχή του έτους, το γλυκό καλοκαιράκι, μόνο τέτοιο δεν ήταν. Μόνο ζόρικα ήταν όλα όσα συνέβησαν χωρίς ανάσα και με συνέχεια άγνωστο πόσο τρομακτική...  

 

Και τίθεται το ερώτημα: "Εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά;"

Μου φαίνεται μάθαμε να "διυλίζουμε τον κώνωπα και να καταπίνουμε την κάμηλο"!

Τι άλλο περιμένουμε να λάβει χώρα σ' αυτή την χώρα;

Αφήνω να μας πει δυο λόγια ο Τζίμης, τηρώντας την τακτική του τίτλου τούτης της ανάρτησης, από τα ήπια στα πιο ζόρικα...

@ Προσοχή! Το ακόλουθο μουσικό κομμάτι εμπεριέχει ακατάλληλες αλήθειες...

Κουβέντες από τα παλιά. Μα τι άλλαξε;

Διαβάζοντας κάποια άρθρα στάθηκα σε κάποιες κουβέντες του Χατζιδάκι, που δείχνουν ότι τελικά τίποτα δεν άλλαξε από τότε που τα έγραψε μέχρι σήμερα, καθώς ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ειδικά στον τόπο μας το "απογειώνει" (όπως λέμε στη σύγχρονη καθομιλουμένη) όλο και περισσότερο σε πολλούς τομείς.

Η αρχική μου επιθυμία ήταν να καταθέσω μερικές από τις εμπειρίες μου (λίγες θετικές και πλείστες δυσάρεστες) στη συναναστροφή μου με ανθρώπους σε άλλη περιοχή της Ελλάδας από αυτή που κατοικώ μόνιμα, να μεταφέρω σκέψεις και συναισθήματα από όλη την κατάσταση σε πολιτικό, κοινωνικό και παγκόσμιο επίπεδο, όμως μπάστα, όχι άλλο "κάψιμο" (καήκαμε κυριολεκτικά και μεταφορικά και γιατρειά δε βλέπουμε πουθενά)! Ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα από όσα συμβαίνουν. Ένα μυαλό έχουμε όλοι μας κι αυτό κοντεύουμε να το ψάχνουμε στα απολεσθέντα...

Τα ολίγα από τον Χατζιδάκι...

"Η αντίσταση ξαναγεννά. Η Εξουσία φθείρει, καταστρέφει τα ζωογόνα κύτταρα του ανθρώπου. Χρειάζεται ισχυρή παιδεία για ν’ αντέξει κανείς στην έννοια της Εξουσίας και της επιτυχίας.

Ο άνθρωπος σε μια έξυπνη στιγμή του, έβγαλε τον Θεό και το Δαίμονα από μέσα του και τους εναπόθεσε στους ουρανούς. Θέσπισε Νόμους, έχτισε εκκλησίες και έγινε ανεύθυνος στη μοίρα του, μοιράζοντας τις ευθύνες έξω από αυτόν. Μια σειρά τελετουργιών προδικάζουν την επιρροή του καλού και του κακού. Κι έτσι αφέθηκε να τον καθοδηγεί η ανθρώπινη αδυναμία του και όχι μια σμιλεμένη ανθρώπινη κρίση.

Η πολιτεία, το Κράτος, ευνοεί την εκπαίδευση εκείνη που δεν απελευθερώνει τον άνθρωπο αλλά τον περιορίζει σε ειδικά πλαίσια, επωφελή για το σύνολο. Και η ανθρώπινη κρίση άρχισε να περιορίζεται στα καθ’ ημάς και όχι στις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης μας.

Το θέμα όμως παραμένει επιτακτικό και τυραννικό. Πώς ένας πολίτης που σκέφτεται και δεν εννοεί να συμβιβάζεται ή να βολεύεται στις ομαδικές πλάνες, μη συμμετέχοντας στα ομαδικά ή συντεχνιακά συμφέροντα, πώς ένας τέτοιος πολίτης είναι δυνατόν να διατηρήσει τη φωνή του και τη σημασία της, με το κύρος που του παρέχει η επιτυχής προσωπική του εργασία;

Και χαρακτηρίζεται ολόκληρη η κυβερνητική δραστηριότητα από μια τέτοια κενή περιεχομένου λεξιχρησία, χωρίς ενδοιασμό, ντροπή ή επιφύλαξη, που υποτιμά την στοιχειώδη νοημοσύνη του Έλληνα πολίτη, τουλάχιστον στο ποσοστό των μ’ευαισθησία ανησυχούντων και σκεπτόμενων. Ζούμε την προετοιμασία νεοφασιστικών καιρών, στ’ όνομα του παντοδύναμου λαού και των ‘απλών’ ανθρώπων. Και φυσικά ήταν επόμενο να φανούν ‘δημοσιογραφικά’ όργανα για να υπηρετήσουν τον προετοιμαζόμενο νεοφασισμό, με εκχυδαϊσμένη γλώσσα, εσκεμμένος λεξινοθείες και ευτελείς κολακείες γερόντων και υποανάπτυκτων πολιτών.’"

Επιλογές από του ίδιου "Ο καθρέφτης και το μαχαίρι", Εκδ. Ίκαρος 2011(από το κείμενο "Ο λόγος για τους Έλληνες νέους του '88") 

 

@ Δυο αγαπημένα μου μουσικά κομμάτια του Μάνου που αποδίδει θαυμάσια η Ελεονώρα, μια προσπάθεια που δε γνώριζα μέχρι πριν αρκετό καιρό.

 

Μια "δαγκωματιά" που πληγώνει πολύ

Να και κάτι ακόμη που οι παλαιότεροι το είχαν διαπιστώσει πολλάκις και είχαν απόλυτο δίκιο...
«Δε γυρίζεις να δαγκώσεις το χέρι που σου έδωσε να φας.»

Η «τροφή» άλλοτε μπορεί να είναι συναισθηματική, πνευματική κι άλλοτε οικονομική, υλική ή έμπρακτη στήριξη και νοιάξιμο όταν υπάρξει ανάγκη.

Οι πληγές που προκαλεί ένα τέτοιο «δάγκωμα» είναι βαθύτερες και δεν επουλώνονται εύκολα σε σχέση με άλλες, ειδικά όταν υπαίτια είναι πρόσωπα αγαπημένα. Όσο και να τις περιποιείται κανείς παραμένουν εύθραυστες.

Την επόμενη φορά εκείνος που προσφέρει την «τροφή» οφείλει να είναι διπλά προσεχτικός, προστατεύοντας πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του κι έπειτα τους άλλους, καθώς η προσφορά του ίσως είναι παραπάνω από ό,τι θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να καταπιέζει αντί να βοηθά, ίσως πάλι ο αποδέκτης δε θέλει να δείξει ότι το επιθυμεί και λαμβάνει σιωπηρά (καμιά φορά και ύπουλα) ή αυτός που δίνει δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα (για ποικίλους λόγους) ότι θα συναντήσει αγνωμοσύνη ή και αδιαφορία.

Πολύ συχνά οι άνθρωποι πλησιάζουν έναν άλλο άνθρωπο μόνο όταν τον έχουν ανάγκη (για τον οποιοδήποτε λόγο) και για όσο τον έχουν – τότε είναι «φίλος» ή έστω συμπαθής, ενώ στη συνέχεια δε νοιάζονται αν ζει ή αν πεθαίνει. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν κι έπειτα ν’ ασχοληθούν και πάλι με την πάρτη τους.

Αφιερωμένο στην τελευταία πανσέληνο του καλοκαιριού που φέρνει πάντα πολλά εμπρός στο πλουσιοπάροχο φως της.

 

 

 

Και ένα ακόμα, για να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ονειρευτεί ένα καλύτερο αύριο, λίγο πιο δίκαιο σε έναν κόσμο βουτηγμένο στο άδικο...

 

Τα "γαϊδουράκια" είναι πιο εντάξει τύποι

"Αυτός ήταν ο καημός μου από παιδί. Μου το ’λεγε ο μακαρίτης ο μπαμπάς, γκρίνιαζε κι η δόλια η μάνα μου.

-Εσύ, παιδί μου, δε θα βάλεις μυαλό ποτέ. Εσύ δε θα γίνεις άνθρωπος. Εσύ θα γίνεις γαϊδούρι.

Και να δεις που τα ’χα όλα τα γνωρίσματα του γαϊδουριού. Φωνακλάς ήμουνα, ασήμαντος ήμουνα, αναίσθητος ήμουνα και το χειρότερο, πεισματάρης ήμουνα. Άλλου είδους πεισματάρης. Τίποτα δεν παραδεχόμουνα."

 [...]

"Ύστερα μου λέγανε για την καλή ανατροφή:

-Να μη λες ψέματα.

Εγώ έλεγα. Με βάζανε μπροστά:

-Γιατί λες, μωρέ;

-Όλοι λένε!

-Ο πατέρας σου λέει;

-Πώς δε λέει. Αφού έχει μαγαζί. Αφού αγοράζει τον -πήχη εκατό δραχμές, τον πουλάει χίλιες και λέει, «λόγω τιμής», ότι του κοστίζει εννιακόσιες.

-Αυτό δεν είναι ψέμα. Είναι εμπόριο."

 [...]

"Όταν τελείωσα το σχολείο, με ρωτήσανε τι δουλειά μ’ αρέσει. -Φαναρτζής! καμάρωσα.

Έφαγα ένα χαστούκι.

-Θα γίνεις δικηγόρος.

-Μα εγώ θέλω φαναρτζής.

-Στην οικογένειά μας, ποτέ.

-Και ο Κωστάκης, ο ξάδερφός μου, έγινε δικηγόρος και δεν έχει τσιγάρο να φουμάρει."

 [...]

"Τότε κατάλαβα. Άμα πάρεις γυναίκα, δεν παίρνεις προίκα. Άμα πάρεις προίκα, δεν παίρνεις γυναίκα. Αλλά εκτιμάνε μόνο  την προίκα. Πρέπει να γίνει ένας νόμος να παίρνουνε οι άνθρωποι-προίκες. Μόνο προίκες."

 [...]

"Δεν ξέρω πώς τα κανονίσανε, αλλά μου πήρανε του κόσμου τα λεφτά, τυπώσανε φωτογραφίες και φυλλάδες. Φαίνεται ότι ήμουνα πολύ σπουδαίος και δεν το ’ξέρα. Βγήκα βουλευτής.

Τώρα με χαιρετούσανε όλοι. Ζητάγανε και ρουσφέτια. Εγώ ήμουνα γαϊδούρι κι έλεγα όχι. Θυμώνανε, αλλά μ’ εχτιμούσανε Λέγανε: «Είναι άτεγκτος». Κι έγινα υπουργός."

 [...]

"Η μάνα μου το ’πε:

-Θεός σχωρέσ’ τον μακαρίτη! Έπρεπε να ζούσε, να σ’ έβλεπε Τώρα γίνηκες άνθρωπος.

Και λυπήθηκα μ’ όλη μου την ψυχή. Τι ωραία που ήτανε, όσο ήμουνα γαϊδούρι."

  

                  Αποσπάσματα από "Το γαϊδούρι" του Νίκου Τσιφόρου

                                                                           Πηγή: Αντικλείδι 

                                         (Εκεί μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο.)

 

 Άνθρωπος ή γαϊδουράκι, λοιπόν;

Επιλέγω το δεύτερο, μια και από "ανθρώπους" πήξαμε...!

 

@ Οι μουσικές επιλογές είναι άσχετες με το θέμα...