"Δώσε το φως το δυνατό"

 Αντί ευχών για τη μεγάλη γιορτή των ημερών δύο μικρά από "Τα ρω του έρωτα" (1972) του ποιητή του λαμπερού ελληνικού φωτός, τον Οδυσσέα Ελύτη...

Η Παναγιά των Κοιμητηρίων

Πέτρες επήρα και κλαδιά
τα φύτεψα στην αμμουδιά
Και μια ψυχή μελέτησα
το λόγο δεν αθέτησα

Με τον καιρό με τον καιρό
έγινε αλήθεια τ' όνειρο
Οι πέτρες μεγαλώσανε
και τα κλαδιά φυτρώσανε

Τα κυπαρίσσια τα κελιά
σου τα 'κανα παραγγελιά
Τις πόρτες τις αμπάρες σου
και τις οχτώ καμάρες σου

Στο μέρος το πιο δροσερό
έστησα το καμπαναριό
Και κύματα και κύματα
γύρω σου τ' άσπρα μνήματα

Έλα Κυρά και Παναγιά
με τ' αναμμένα σου κεριά
Δώσε το φως το δυνατό
στον Ήλιο και στο Θάνατο. 

 

 

Ο Γλάρος

 

Στο κύμα πάει να κοιμηθεί
δεν έχει τι να φοβηθεί
Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει
γλάρος είναι και πηγαίνει 

Από πόλεμο δεν ξέρει 

ούτε τι θα πει μαχαίρι
Ο Θεός του 'δωκε φύκια
και χρωματιστά χαλίκια 

Αχ αλί κι αλίμονο μας 

μες στον κόσμο το δικό μας
Δε μυρίζουνε τα φύκια 

δε γυαλίζουν τα χαλίκια 

Χίλιοι δυο παραφυλάνε 

σε κοιτάν και δε μιλάνε
Είσαι σήμερα μονάρχης 

κι ώσαμ' αύριο δεν υπάρχεις. 

 

@ Η εικόνα είναι η Παναγία η Παντοχαρά στη Σίκινο, αφιερωμένη στον Οδυσσέα Ελύτη!

 

Χρόνια πολλά με επούλωση όλων των πληγών 

που άνοιξαν και αναμένουν την ίαση...!