Στα δύσκολα κρατάμε ισορροπίες

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, αφού σαν τους ακροβάτες επιχειρούμε να περπατήσουμε σε τεντωμένο σχοινί δίχως ουσιαστικά καμία μα καμία προστασία (συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια). Διχτάκι ασφαλείας από κάτω ας μην ψάχνουμε, διότι είναι ανύπαρκτο και όλη η ευθύνη, θέλουμε δε θέλουμε, είναι ορθό ή όχι, είναι αποκλειστικά δική μας για ακόμη μία φορά! 

Αν κάνουμε κάποιο λάθος, φταίμε εμείς και μόνο εμείς, καθώς οι "από πάνω" τα έχουν όλα οργανωμένα στην εντέλεια και αμφισβήτηση ή άλλη άποψη δεν χωρά. Ελπίζω να το έχουμε καταλάβει!

Προχωράμε, λοιπόν, όπως - όπως "ξυπόλυτοι στ' αγκάθια", αισθανόμενοι πολλοί μαζί και μόνοι (συνηθισμένο κι αυτό), κρατώντας λεπτές ισορροπίες στα δύσκολα, κι όπου μας βγάλει... 

Τα παρακάτω για την παρηγοριά...

"... κι ένα χαλίκι ν' αρμολοήσεις σ' έναν ετοιμόρροπο τοίχο

     είναι σαν να στερεώνεις τον κόσμο να μην πέσει

     είναι σαν στερεώνεις την ψυχή σου να μην πέσει..."

                          Ο Φτωχούλης του Θεού, Ν. Καζαντζάκης 

Και πάλι από τον Γλάρο Ιωνάθαν, για να μην ξεχνάμε ότι όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα στη ζωή, οφείλουμε - πρώτα στον εαυτό μας κι έπειτα σε όσους αγαπάμε - να επιδείξουμε θάρρος και δύναμη, ανοίγοντας τα φτερά μας προς το άγνωστο!

Και κάτι πιο ατμοσφαιρικό για τη ζωή και για... τις ισορροπίες που λέγαμε!

Ας της πούμε: "I love you more"!

  

 

Βρε δεν πάμε καλά... !

Οι ανησυχίες που κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου είναι αρκετές και ποικίλες με όλη αυτή την κατάσταση, όπως φυσικά συμβαίνει σε όλους, διότι δεν είναι μόνο η προστασία, η φροντίδα τους εαυτού μας, των δικών μας ανθρώπων, των πραγμάτων που εισέρχονται στο σπίτι μας, είναι και η αγωνία για το τι θα γίνει με την "ηρωική έξοδο"... πώς θα υλοποιηθεί τελικά στην πράξη όλο το πλάνο και "ποιον θα πάρει ο χάρος" (εδώ μεταφορικά και κυριολεκτικά)!

Πού να συζητήσουμε για το άγχος σχετικά με την εργασία του ο καθένας, όπου εκεί είναι τελείως διαφορετικοί οι προβληματισμοί και οι δυσκολίες για τον κάθε τομέα. Πού να συζητήσουμε για τα παιδιά (όσοι έχουμε) και πώς θα κάνουν αυτό το "μετέωρο βήμα του πελαργού". Όσον αφορά δε στα πιο μεγάλα που ετοιμάζονται για εισαγωγικές εξετάσεις, δεν νομίζω ότι θα ήθελε κάποιος να είναι αυτή τη στιγμή στη θέση τους... όσο ψύχραιμα κι αν το διαχειρίζονται και όποιος ισχυριστεί ότι δε συμβαίνει και κάτι σπουδαίο και ότι είναι ευνοημένα, μάλλον είναι "έξω από τον χορό", γι' αυτό κι εύκολα μιλά.

Όμως δεν ήρθα να γράψω για όλα τα παραπάνω, αφού έτσι κι αλλιώς τα βιώνουμε στο πετσί μας και ακούμε και διαβάζουμε τα νέα διαρκώς. Έτσι, δεν υπάρχει λόγος για επανάληψη από μένα εδώ πέρα. Εξάλλου, το έχω ξαναπεί πως έρχομαι και γράφω, για να εκτονώνω λίγο την πίεση που αισθάνομαι από πολλά και ετερόκλητα κάθε φορά.

Ας δούμε και τι σχέση έχει η εικόνα της ανάρτησης με το κείμενο..., διότι μέχρι αυτή τη γραμμή μοιάζει άκυρη επιλογή!

Μέσα, λοιπόν, σε όλα όσα ανέφερα παραπάνω, αλλά και μέσα από το "παραλήρημα" των ΜΜΕ, τα οποία μας "παίρνουν τα μυαλά" και "θα καεί ο σκληρός" από την υπερφόρτωση σε ενημέρωση - αληθινή, ψεύτικη, σωστή, επιπόλαιη, υστεροβούλως σκόπιμη, άχρηστη ή λάθος - έφτασε στ' αυτιά μου κάτι που έχει και την πλάκα του. Ήρθα να το μοιραστώ, από τη μια για να γελάσουμε και από την άλλη για να πούμε ξανά αυτό το "βρε δεν πάμε καλά" με όσα έχουμε να διαχειριστούμε!

Αυτό που ακολουθεί μου το μετέφερε ένα φιλικό μου πρόσωπο, αστειευόμενο κιόλας για όσα άκουσε σε γνωστό, κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό. Ήταν καλεσμένος σε μια εκπομπή διάσημος σεξολόγος και έδινε οδηγίες σχετικές με το θέμα εν μέσω πανδημίας - για το τι θα πρέπει να προσέχουμε... και πολύ καλά έκανε.

Μέσα σε διάφορα που είπε, σύστησε πολύ σωστά να αποφεύγουμε τις σεξουαλικές επαφές με ανθρώπους που δε γνωρίζουμε, αναφέρθηκε στο πώς μεταδίδεται, κλπ, κλπ. Το ζήτημα είναι σε ποιο σημείο στάθηκε και το ανέδειξε ως σημαντικό, έπειτα από την επιμονή του δημοσιογράφου να ρωτά εναγωνίως για το τι θα γίνει με τις σεξουαλικές επαφές.  Τόνισε ότι πρέπει να αποφεύγεται το γλ&$#%^% του πρ$%^$^! 

Δε λέω ότι είχε άδικο σ' αυτό που είπε, καθώς και το αιτιολόγησε, λέγοντας ότι ο ιός μεταφέρεται ατόφιος ειδικά μέσα από τα κόπρανα και σοβαρός ήταν μέσα από όσα έλεγε. Θεώρησα κάπως αστεία αφενός την επιμονή του δημοσιογράφου να μάθει μέσα στη σοβαρότητα του επιστήμονα και αφετέρου την ιδιαίτερη επισήμανση που έκανε ο ειδικός, ενώ γενικά όλη η σεξουαλική πράξη μπορεί να είναι αιτία μετάδοσης πολύ εύκολα από καθετί άλλο. Δεν υπάρχει άλλη φάση που να έρχεσαι τόσο κοντά με κάποιο άλλο άτομο και να ανταλλάσσεις τόσα...  Πώς να μην είναι αστείο όλο αυτό, όταν τελικά όλα πρέπει να μας τα πουν; Επίσης, δεν μπορεί κανείς να συγκρατηθεί σ' αυτή την παράξενη κατάσταση και να αποφύγει για τούτο το διάστημα κάποια σεξουαλική πρακτική, που εκ των πραγμάτων είναι περισσότερο παρακινδυνευμένη;

Είχα δεν είχα, πάλι σε συζήτηση του κ%^&$ καταλήγουμε εδώ μέσα μα και σ' αυτόν τον τόπο! Το λέω, γιατί υπάρχει και προηγούμενο στο ιστολόγιο με παλαιότερες αναρτήσεις, οι οποίες έκαναν αναφορές σ' αυτόν, μία με τα "ασπρίσματά" του στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και άλλη για την φάση κ$%^κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε επί μακρόν και τελειωμό δεν έχει, αφού μεταπηδάμε από τη μία στην άλλη με... "άνεση και χάρη"! 

Και ας μην ξεχνάμε ότι το έχουμε χούι σ' αυτή την χώρα να "γλ$#%^&#% κ$%^&#" ή "να φιλάμε κατουρημένες ποδιές", για να γίνονται οι δουλειές μας,  όπως έλεγαν οι παλιότεροι - κάτι ήξεραν για όλα πια! 

Ξέρει, από ό,τι φαίνεται, και ο περίφημος σεξολόγος... και τον παρεξηγήσαμε τον άνθρωπο! Πέρα από την πλάκα, μια χαρά κάνει εκείνος τη δουλειά του. Εμείς τι θα κάνουμε, που οσονούπω θα το χάσουμε τελείως με όσα θα ακολουθήσουν.

Δεν μπορούσα να μην το καταλήξω σε πικρό σχόλιο στο τέλος, αφού ο κόσμος χάνεται και ο πισινός πάλι αλλού αρμενίζει!

Προσοχή, λοιπόν, να μην αγγίζεται ό,τι να 'ναι, και με όποιον τρόπο, όσο ο "μικρός" είναι εδώ! Δε θα ζητείται τελικά μόνο από τους τουρίστες διαβατήριο υγείας αλλά και από τους παρτενέρ (είχαμε που είχαμε τόσα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, τώρα θα έχουμε κι αυτό). Άντε, να γίνει και τούτο εξ αποστάσεως (σαν την εκπαίδευση), όπως μας έδειχναν κάποτε οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας να τελειώνουμε πια!

Την κρατάς ή όχι, όταν τη δίνεις;

"Για να με κρατήσεις, πρέπει να με δώσεις πρώτα."

Έλεγε το 1ο αίνιγμα της προηγούμενης ανάρτησης και αναφερόταν φυσικά στην υπόσχεση!

Υπόσχεση είναι η διαβεβαίωση που δίνει κάποιος ότι θα πραγματοποιήσει κάτι είτε επειδή το θέλει ο ίδιος είτε από ανάγκη.

Κατά πόσο δίνουμε όμως εύκολα υποσχέσεις και πόσο τελικά τις κρατάμε;

Υπόσχεση μπορεί να δώσει κανείς για πάρα πολλά πράγματα από τα πιο ασήμαντα καθημερινά μέχρι πολύ σοβαρά. Για παράδειγμα μπορεί να υποσχεθεί το παιδί ότι θα τακτοποιήσει το δωμάτιό του, κάτι συνηθισμένο στην καθημερινότητα, αλλά υπόσχεση μπορεί να δώσει επίσης κάποιος σ' έναν φίλο του πως θα φροντίσει το παιδί του στην περίπτωση που ασθενήσει. 

Υπόσχεση είναι και η αγάπη, η διαβεβαίωση ότι θα είσαι εκεί για τον άλλον - με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, και αφορά οποιαδήποτε σχέση, γονεϊκή, φιλική ερωτική, δασκάλου-μαθητή.

Πολλοί άνθρωποι όπως εύκολα δίνουν υποσχέσεις άλλο τόσο δεν εννοούν να τις κρατούν. Αυτό ήταν πάντα κάτι που μου καθόταν στον λαιμό... Ίσως είναι λόξα μου, όμως δεν μου άρεσε ποτέ να μου υπόσχονται ότι θα κάνουν κάτι για μένα ή να μου λένε μεγάλα λόγια - κι αυτά σαν τις υποσχέσεις είναι - και στην τελική να "το σκάνε δια του αρραβώνος", όπως λέγανε παλιά. 

Πόσες φορές έχει τύχει αυτό στον χώρο εργασίας, στις φιλικές σχέσεις, ακόμα και στις συγγενικές. Συχνά έχουν τις καλύτερες προθέσεις, αλλά στην πράξη διαψεύδονται από τις προτεραιότητες που βάζουν και πώς διαχειρίζονται τα πράγματα.

Θα μου πει κανείς, μα σε τέτοια στέκεσαι σαν τα παιδιά, που τους υπόσχονται κάτι και χτυπούν τα ποδαράκια τους κάτω, όταν δε γίνεται αυτό που τους έταξαν;

Δεν είναι έτσι ακριβώς. Όταν δίνω μια υπόσχεση για οτιδήποτε, από κάτι μηδαμινό έως κάτι πολύ σημαντικό, θα κοιτάξω να την κρατήσω πάση θυσία. Είναι σαν να δίνω τον λόγο μου, τον οποίο έχω μάθει να σέβομαι και να τηρώ, όπως σέβομαι και το άτομο στο οποίο απευθύνομαι. Φυσικά και θα παρεκκλίνω μερικές φορές, διότι θα υπάρχει λόγος, είτε πραγματική δυσκολία ή κάποια ανατροπή που συνέβη χωρίς δική μου υπαιτιότητα είτε έχει να κάνει με εξαρτήσεις παντός είδους... (υπόσχομαι ότι δε φάω γλυκό για ένα μήνα, δε θα καπνίσω κλπ).  "Ουδείς αναμάρτητος"! 
Έτσι, λοιπόν, στις φάσεις που οι άλλοι δε λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, στενοχωριέμαι ή θυμώνω, ανάλογα την περίσταση.

Δε θα συζητήσουμε για πολύ σοβαρότερες καταστάσεις, όταν εκεί οι υποσχέσεις καταλήγουν "κούφιες", σαν να λέμε "λόγια του αέρα". Τότε δε θυμώνεις ούτε στενοχωριέσαι μόνο, μα πληγώνεσαι. Ισχύει πολύ περισσότερο για εκείνους που κρατούν τις υποσχέσεις τους, γιατί όταν κάποιος λειτουργεί αδιάφορα και επιπόλαια, δεν τον αγγίζει ιδιαίτερα η αθέτηση μιας υπόσχεσης. Εκτός, αν υπάρχει τόσος εγωισμός, όπου όλα και όλοι περιστρέφονται γύρω από αυτόν, οπότε δε μετρά τι κάνει ο ίδιος παρά μόνο οι άλλοι.

Πιστεύω ότι μια υπόσχεση βαρύνουσας σημασίας είναι κάτι "ιερό" και είναι ευθύνη που παίρνει ένας άνθρωπος προς έναν άλλο. Οφείλει να μην τον ταπεινώνει, όταν δεν είναι έτοιμος να την αναλάβει.

Αν δεν μπορείς να την κρατήσεις, 

μην την ξεστομίσεις, βρε αδερφέ! 

Μην την ευτελίζεις!

@ Το παραπάνω είναι υπενθύμιση και στον εαυτό μου, προς αποφυγή παρεξηγήσεων! 

@ Έγραψα όπως μου ερχόταν, οπότε το αποτέλεσμα είναι λίγο ό,τι να' ναι... Συγχωρήστε με, αφού η πολλή κλεισούρα βλάπτει κάπως τον εγκέφαλο :))

@ Αποζημιώνω με μουσική πολύ εκλεκτή!

 

Παίζοντας για λίγο με τα αινίγματα...

Όταν κανείς ξεκινά να γράψει άλλο θέμα κι άλλο του προκύπτει στην πορεία... 

Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησα να γράψω δυο λόγια γι' αυτό που είναι η απάντηση στο πρώτο αίνιγμα που παραθέτω στη συνέχεια κι άλλαξα πλεύση. Σκέφτηκα να κάνω μια κάπως πιο ευχάριστη και σύντομη ανάρτηση μέσα από τέσσερα αινίγματα.

Σε επόμενο κείμενο ίσως αναφερθώ στο θέμα του πρώτου αινίγματος.

Πάμε να τα δούμε... 

Εύκολα είναι, για να... μη ζοριζόμαστε κι άλλο στην κατάσταση που βρισκόμαστε!

Α, και για κάθε σωστή απάντηση θα υπάρχει αφιέρωση ενός μουσικού κομματιού από μένα! Το έχω ξανακάνει παλιότερα με γρίφους που είχα αναρτήσει...

Αίνιγμα  1ο 

"Για να με κρατήσεις, πρέπει να με δώσεις πρώτα." 

Αίνιγμα 2ο 

"Είμαι μια λέξη. 

Αν με προφέρεις σωστά, θα είμαι λάθος.

Αν με προφέρεις λάθος, θα είναι σωστό.

Ποια λέξη είμαι;"

Αίνιγμα 3ο

"Είμαι μια ολόκληρη λέξη,

όμως έχει μόνο ένα γράμμα μέσα.

Ποια είμαι;" 

Αίνιγμα 4ο 

"Ποτέ δεν υπήρξα, αλλά θα υπάρχω πάντα.

Κανείς ποτέ δεν με είδε και κανείς δε θα με δει.

Και παρόλα αυτά, είμαι η ελπίδα όλων,

ότι θα ζουν και θ' αναπνέουν σ' αυτή τη γη.

Τι είναι;"

Θα δώσω τις απαντήσεις το Σάββατο, κάτω από το μουσικό κομμάτι που ακολουθεί...

Και οι λύσεις των αινιγμάτων...

Αίνιγμα 1ο   -   η υπόσχεση

Αίνιγμα 2ο   -   το λάθος

Αίνιγμα 3ο   -   ο φάκελος

Αίνιγμα 4ο   -   το μέλλον ή το αύριο

Διεκδικείς, αγωνίζεσαι, ζεις κι ας χάσεις!

Πόσο έχουμε μάθει στη σύγχρονη εποχή να αγωνιζόμαστε, για να επιτύχουμε τους στόχους που έχουμε θέσει ως επιθυμητούς στην πορεία μας ή για να υπερνικήσουμε τα εμπόδια, τις προκλήσεις ή τις δοκιμασίες που έρχονται να μας συναντήσουν καθ' οδόν;

Θεωρώ ότι οι συνθήκες πλέον δεν είναι όπως παλιότερα. Μεγάλο μέρος των ανθρώπων πιστεύει ότι όλα θα του έρθουν βολικά, αφού πιστεύει ότι η ζωή του τα χρωστά, θα μπορεί να φθάσει στο τέρμα που επιδιώκει δίχως πολύ κόπο, θέλει τα θαυμαστά, τα υψηλά και τα μέγιστα χωρίς πόνο και δάκρυα, θέλει να γίνουν όλα τάχιστα και ανώδυνα, όπως μεταφέρεται με το "κλικ" του ποντικιού του σε όποια ηλεκτρονική σελίδα ζητήσει ή όπως με μια κίνηση του αντίχειρά του αλλάζει ό,τι του κάνει κέφι στην οθόνη αφής του κινητού του. Τόσο απλά, τόσο εύκολα.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα στη ζωή;

Θα λέγαμε πως είναι η εγωιστική ματιά της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία έχει την εσφαλμένη εντύπωση ότι δύναται να φτάσει στο τέρμα πριν ακόμα ξεκινήσει. Έτσι, όταν δεν επιτύχει, νομίζει ότι δεν θα καταφέρει ποτέ τίποτα, θα μείνει εκεί σε στασιμότητα επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη διαρκώς. Μα με τέτοιο σκεπτικό η αποτυχία είναι σίγουρη, διότι το φοβερό δεν είναι να πέσεις, αλλά να μείνεις κάτω, έχοντας την πεποίθηση ότι δεν έχει νόημα η προσπάθεια.

Οι παλαιότεροι έδειξαν πολλές φορές τον δρόμο της επιτυχίας, όπου κάθε μεγάλη επιτυχία έρχεται έπειτα από μικρά βήματα αρχικά, μα σταθερά επίμονα και συχνά επίπονα. Μικροί και μεθοδευμένοι στόχοι είναι αυτοί που οδηγούν αποδεδειγμένα σε καλύτερα αποτελέσματα. Είναι αναγκαίο όμως να συνυπάρχουν η δυναμικότητα, με τη θέληση και την υπομονή. Αν μπορεί κανείς να περιμένει, κάνοντας τα κατάλληλα βήματα κάθε φορά, έχει και τις μεγαλύτερες πιθανότητες να αντέξει και να καταφέρει να αντικρίσει το τέρμα που ονειρευόταν.

Επίσης, είναι σημαντικό σ' αυτό το πλαίσιο να διεκδικεί κανείς, χωρίς να φοβάται, να σωπαίνει, να διστάζει. Να μη στριμώχνει σε καλούπια που άλλοι του όρισαν όσα πιστεύει κι όσα επιθυμεί για τη δική του ζωή. Να μην τρομάζει στα εμπόδια που θα βρεθούν στη διαδρομή ή τα σχέδιά του, να μη δειλιάζει εμπρός σ' εκείνους που θα του σταθούν ως φράχτες, επειδή δεν θα τον καταλαβαίνουν ή γιατί τους ξεβολεύει ή όταν θα τον αδικήσουν. Να μην το βάζει κάτω κι ας μοιάζει ακατόρθωτο αυτό το πολυπόθητο τέρμα.

Αυτή η φράση του Κοέλιο (αν δεν κάνω λάθος) που λέει πως όταν κάποιος θέλει κάτι πολύ, το σύμπαν θα συνωμοτήσει και θα το έχει, είναι μάλλον κάπως εύκολη και αεριτζίδικη, θα έλεγα. Αν περιμένει κανείς από το σύμπαν να του δίνει κάθε φορά αυτό που θέλει, τότε καλύτερα να πάει να παίξει κανένα τυχερό παιχνίδι...

Οφείλει να πιστεύει πρώτα απ' όλα στον εαυτό του κι έπειτα να έχει συνειδητοποιημένο ότι οι αλλαγές δε γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, αντιθέτως απαιτείται χρόνος και σκληρή δουλειά. Η πρόοδος έρχεται στο τέλος όσο κι αν φαίνεται δύσκολη η πορεία, ακόμα και μέσα από λάθη, πισωγυρίσματα, απαισιόδοξες σκέψεις και ηττοπάθειες. Εκεί κλείνει και τ' αυτιά του σε όσους του λένε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα, καθώς αυτοί είναι που τα παράτησαν στις πρώτες δυσκολίες.

Εδώ ταιριάζει το παράδειγμα της ιστορίας με τα δύο ποντικάκια, τα οποία έπεσαν σε ένα δοχείο με γάλα και αυτόματα η σωτηρία τους θεωρούνταν άπιαστο όνειρο. Όμως, δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα... Το ένα απαισιόδοξο και αποθαρρυμένο από την ζοφερή κατάσταση δήλωσε ότι δεν έχει νόημα καμιά προσπάθεια διάσωσης, την ώρα που το άλλο του πρότεινε να χτυπούν τα ποδαράκια τους, για να καταφέρουν ν' ανέβουν στην επιφάνεια. Το πρώτο, αφέθηκε στη μοίρα που νόμιζε ότι του είχε οριστεί, ενώ το δεύτερο συνέχισε να χτυπά τα ποδαράκια του, ώσπου το γάλα έγινε βούτυρο... Με τη θέληση, την πίστη και τη σκληρή δουλειά βγήκε στο φως διεκδικώντας ξανά τη ζωή, την ώρα που έμοιαζε κάτι τέτοιο ακατόρθωτο!

Διεκδικούμε, λοιπόν, και αγωνιζόμαστε, αλλιώς μαθαίνουμε και να χάνουμε αυτό που θέλουμε. 

Α, και για να κλείσω με κάπως πιο εύθυμο τρόπο, διεκδικούμε και χωρίς να ζητάμε την άδεια... Αφήνουμε τις συνήθειες και τις τακτικές των σχολικών μας χρόνων, που για τα πάντα ζητούσαμε την άδεια από κάποιον ενήλικα. Πράττουμε, επειδή εμείς το αποφασίζουμε και λαμβάνουμε παράλληλα και την ευθύνη, ρισκάροντας ακόμα και την αποδοκιμασία.
Είναι όπως στην περίπτωση που ένας άντρας θέλει να πλησιάσει μια γυναίκα και να της μιλήσει , γιατί του αρέσει πολύ. Πώς θα το χειριστεί, για να έχει επιτυχία; Θα πάρει την άδεια της να την πλησιάσει ή απλά θα το κάνει (χωρίς φυσικά να γίνει άγαρμπος, αγενής ή βίαιος);


Και... μουσική στο play!

Και κάτι που έχω ξαναβάλει, όμως μου αρέσει...

Πες το μ' ένα μπουκέτο λουλούδια

Λατρεύω τα λουλούδια όπου κι αν βρίσκονται, ελεύθερα στη φύση, στον κήπο, στη βεράντα, στα βάζα μα και σ' ένα μπουκετάκι στο χέρι συλλεγμένα από τους αγρούς.

Τα λουλούδια είναι ευτυχία και η ομορφιά προσωποποιημένη, σε όλο της το μεγαλείο. Γι' αυτό μπορείς να πεις το οτιδήποτε μόνο με την προσφορά λουλουδιών, ακόμα κι ενός μοναχού. Αρκεί. Και είναι σαν να έχεις πει δεκάδες λέξεις.

Έτσι, ήρθα να δώσω ευχές παρέα με κάποια από τα πιο αγαπημένα μου λουλούδια, τις φρέζιες. Ντελικάτες, φωτεινές και υπέροχες σαν ζωηρόχρωμη ζωγραφιά, μοσχομυρίζουν ονειρικά σαγηνεύοντας με κάθε τρόπο την ανθρώπινη παρουσία!

Μια και αναφέρθηκα σε εκείνη...

Η ανθρώπινη παρουσία

Σ' έχουν εκπέμψει όλα τα πράγματα.

Σ' έστειλε ο κόσμος.

Είσαι ένα πρόβλημα φωτισμένο

ένα πρόσωπο

που έχει μυριάδες πτυχές,

παράλληλους, κέντρα, γραμμές.

Είσαι ο χάρτης μου.

 Το χέρι σου είναι και το χέρι του Νέγρου.

Και το χέρι του Ιησού. Και το χέρι της μάνας μου.

Και του εχθρού μου το χέρι.

Το φως του προσώπου σου είναι.

Και το φως του ηλίου.

Τα μάτια σου είναι όλα τα μάτια.

Είναι ο διαβήτης του απείρου τα πόδια σου.

Είσαι μια σφαίρα,

μ' εφτά καμπυλόγραμμα ουράνια συστήματα,

που τη γυρίζω,

κοιτάζω,

διαβάζω και γράφω με μικρές αστραπές

 το τραγούδι του κόσμου.

                                   Νικηφόρος Βρεττάκος

Να δανειστεί από το σαγηνευτικό άρωμα τούτων των λουλουδιών η ανθρώπινη παρουσία, συνεχίζοντας με πίστη και εντιμότητα το ταξίδι της στη γη!

Χρόνια Πολλά!

 

Λίγες ψευδαισθήσεις δε βλάπτουν...

Η εικόνα είναι σκόπιμα επιλεγμένη, για να δίνει την ψευδαίσθηση ενός θαλασσινού ταξιδιού. Αφού δεν είμαστε σε θέση να ταξιδέψουμε στις αγαπημένες μας θάλασσες, ας έχουμε την ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε καταμεσής του πελάγους - ο καθένας επιλέγει όποιο πέλαγος του κάνει...

Καλά, όσο μένω μέσα τόσο θα βλέπετε παράξενα στο ιστολόγιο. Πάντως, μένω μέσα... Το μυαλό όμως είναι μονίμως έξω. Πώς λένε "έχει τα μυαλά πάνω από το κεφάλι", ε, κάπως έτσι την έπαθα! Και πού είσαι ακόμα...

Θ' αρχίσουν οι ψευδαισθήσεις να κάνουν βίζιτες οσονούπω και θα είναι κι αρμένικες! Ψευδαισθήσεις για όσα θα θέλαμε να κάνουμε και δεν μπορούμε, ψευδαισθήσεις πως όλοι αυτοί που το "παίζουν" σωτήρες, μετανιώνουν και γίνονται συνετοί και πραγματικά δίκαιοι, ψευδαισθήσεις για το ότι η επόμενη μέρα θα έρθει χωρίς να μας "καταπιεί" και πώς όλα τα κράτη θα αφυπνιστούν προς ένα πιο φωτεινό μέλλον. Σταματώ, διότι θα τρομάξουν οι ψευδαισθήσεις και θα σηκωθούν ν' αλλάξουν κανάλι...για να μην μ' ακούνε!

Το παραπάνω ήταν μια μικρή εισαγωγή, κάπως χιουμοριστική (λίγο μπλακ), για τις "Ψευδαισθήσεις" του Richard Bach του συγγραφέα του πιο αγαπημένου μου βιβλίου "Ο Γλάρος Ιωνάθαν", το οποίο είχα παρουσιάσει πολύ παλαιότερα. 

Μικρά αποσπάσματα:

Ο καλύτερος τρόπος ν’ αποφεύγεις την ευθύνη είναι να πεις: «έχω ευθύνες» 

Δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην έχει να σου προσφέρει ένα δώρο. Αναζητάς τα προβλήματα γιατί έχεις ανάγκη από τα δώρα τους.

Διδάσκεις καλύτερα τα πράγματα που θέλεις πιο πολύ να μάθεις.

Είμαι υποχρεωμένος να σου πω ότι από τη στιγμή που η ευτυχία σου βασίζεται στο τι κάνει κάποιος άλλος, έχεις πρόβλημα.

Είμαστε μαγνήτες…αυτόματα εκείνοι που δεν είχαν τίποτα να μάθουν από ανθρώπους σαν κι εμάς μένουν αδιάφοροι, ενώ προσελκύονται εκείνοι που έχουν κάτι να μάθουν κι από τους οποίους κι εμείς έχουμε κάτι να μάθουμε» . «Αυτό όμως απαιτεί πολλή πίστη και υπομονή και στο μεταξύ ζεις μόνος».

Εκείνοι που κάνουν μια δουλειά με ευθύνη, κάνουν εκείνο που τους αρέσει«…»Το ίδιο και αυτοί που κερδίζουν το ψωμί τους παίζοντας.

Αφού θέλετε τόσο πολύ την ελευθερία και τη χαρά, δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι βρίσκεται μέσα σας και πουθενά αλλού.

Η μουσική σήμερα έχει ποικιλία και επιλεγμένη να συνοδεύσει την ψευδαίσθηση του θαλασσινού ταξιδιού...