"Σε κάθε κύμα μια υπόσχεση..." Camus

(Κλείνω το "μαγαζάκι" για κάποιο διάστημα, όπως είχα πει πριν από αρκετές μέρες, με μία ανάρτηση από αυτές που είχα ετοιμάσει εδώ και καιρό λόγω έλλειψης χρόνου. Μάλιστα, ήταν από τις πρώτες, όπως καμιά φορά οι πρώτοι έρχονται τελευταίοι...)

Ίσως ο μόνος συγγραφέας της σύγχρονης Ευρώπης που είχε μια καθαρή αίσθηση του φωτός και του καλοκαιριού και μια "ηλιακή" φιλοσοφία. 

Επιθυμούσε να ζήσει για πάντα στη Λέσβο, ένα νησί που το ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Έλεγε χαρακτηριστικά: "Ανακάλυψα το μέρος που θέλω να ζήσω. [...] 

Έχω ήδη εντοπίσει ένα μικρό σπίτι κοντά στη θάλασσα από το οποίο θα μπορώ να αποχαιρετώ τον ήλιο που δύει πάνω από το Αιγαίο, και ίσως έτσι καταφέρω να συνηθίσω την ιδέα του αποχωρισμού. Μπορώ να με φανταστώ πάνω σε μία μικρή βάρκα, να ταξιδεύω σαν τρελός μέσα στα κύματα. [...] 

Θα στέκω εκεί στην άκρη του γιαλού και θ’ αγναντεύω τη θάλασσα."

Δεν θαύμαζε μόνο το τοπίο αλλά και τους ανθρώπους του τόπου, οι οποίοι τον είχαν κερδίσει με τη ζεστασιά, την απλότητα και τη φιλοξενία τους. Κι ενώ ήδη είχε δεθεί μαζί τους, δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει το όνειρό του, γιατί η ζωή είχε άλλα σχέδια για εκείνον...


Σε έναν τέτοιο τόπο κάπου μέσα στην Ελλάδα θα ήθελα να ζω κι εγώ. Σε ένα γραφικό χωριό μες στη φύση με ένα μικρό σχολειό και ζεστές ψυχές ανθρώπων. Ίσως κάποια μέρα να το βρω...

 Aπό "Το καλοκαίρι" του Albert Camus

"Και μόνοι με τον ορίζοντα.

Τα κύματα έρχονται απ’ την αόρατη Ανατολή, ένα ένα, υπομονετικά. Φτάνουνε μέχρις εμάς και πάλι υπομονετικά φεύγουν προς την άγνωστη Δύση, ένα ένα. Ατέλειωτη πορεία που δεν άρχισε ούτε τελείωσε ποτέ…

Ποτάμια μικρά και μεγάλα περνούν, η θάλασσα περνά και μένει.

Έτσι θα ‘πρεπε ν’ αγαπώ, πιστά και φευγαλέα. Σμίγω με τη θάλασσα."

"Μερικές νύχτες που η γλυκύτητά τους παρατείνεται, ναι, μπορούμε άφοβα να πεθάνουμε τότε, ξέροντας πως τούτες οι νύχτες θα ξανάρθουν ύστερα από μας πάνω στη γη και στη θάλασσα.

Απέραντη θάλασσα, πάντα οργωμένη, πάντα παρθένα, η θρησκεία μου μαζί με τη νύχτα!

Μας πλένει και μας χορταίνει στα στείρα αυλάκια της, μας ελευθερώνει και μας κρατάει ορθούς.

Σε κάθε κύμα μια υπόσχεση, πάντα η ίδια.

Τι λέει το κύμα;"

Διακόπτω εδώ το κείμενο και δεν δίνω την απάντηση του συγγραφέα, καθώς εξέφραζε κάτι από τον εαυτό του.
Ας δώσει ο καθένας τη δική του απάντηση, αυτό που τον αντιπροσωπεύει...  

Κρατώ για το τέλος τη θαυμάσια φράση του, που μιλά βαθιά στη δική μου ψυχή και στην εσωτερική φάση που βρίσκομαι τα τελευταία χρόνια:

"Στη μέση του χειμώνα, ανακάλυψα τελικά ότι μέσα μου υπάρχει ένα αόρατο καλοκαίρι."

Ένα καλοκαίρι που αντιμάχεται κάθε κομπλεξισμό, εγωισμό, μικροπρέπεια, φτήνια συναισθημάτων, δειλία, μιζέρια, προδοσία και υποκρισία. Ένα καλοκαίρι που αποδείχθηκε εδώ και χρόνια ότι τελικά κρατά ισορροπίες σε δύσκολες και άλλοτε σε τραγικές καταστάσεις, για να μην κάνουν μόνιμη εσωτερική κατάληψη η βαθιά λύπη, ο ανεπιθύμητος ακραίος θυμός και το θανατηφόρο άγχος. Είναι εκείνο που με το φως του δείχνει έναν άλλο δρόμο, πιο υγιή και ίσως πιο αληθινό...

Εύχομαι το ίδιο και για εσάς! 
(Συγχωρήστε μου την πικρία που εκφράζω, αλλά έχουν συσσωρευτεί τόσα που δεν χωράει τίποτε πια.)

 

Εις το επανιδείν!