Προβληματιζόμαστε "ατμοσφαιρικά"

Για να μην ξεφεύγουμε (εγώ και ο χώρος εδώ) από τις συνήθειές μας, προβάλλουμε συχνά κάποιους προβληματισμούς με συνοδεία μιας τελείως διαφορετικής ατμόσφαιρας από αυτή που αντικειμενικά θα τους ταίριαζε.

Έτσι, για να μη βαριόμαστε κιόλας...

Γύρω μας το χάος κι εμείς θεατές για ακόμη μία φορά...

Αυτό επιθυμούσαν πολλοί με πάθος και μάλλον το έχουν προς το παρόν (πάντα) επιτύχει!

Με δυο κουβέντες μπορεί κανείς να πει πλήθος πραγμάτων. Αυτό κάνουν όσα ακολουθούν...

"Δημοκρατία δε σημαίνει ότι η πλειοψηφία έχει το δίκιο. 

Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνά." 

"Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση."

                              Ουμπέρτο Έκο 

Κι επειδή πολλά που συμβαίνουν καθημερινά, στη χώρα μας και παραέξω, δεν είναι διόλου εύπεπτα και μας προβληματίζουν βαθιά, ας το κάνουμε πιο "ατμοσφαιρικά", μήπως χαλαρώσει και στη συνέχεια ίσως συνέλθει ο εγκέφαλος από τη γνωστική σύγκρουση την οποία υφίσταται κάθε τρεις και λίγο...!

Πολλή γοητευτική μουσική από τον Sam Cooke, που "οι ιστορικοί της μουσικής τον αναφέρουν ως τον πιο χαρισματικό τραγουδιστή της γενιάς του". 

Περισσότερες πληροφορίες εντός (κλικ)... 

Άντε, κι όποιος αντέξει στην όποια "παπαριά" σκάει επάνω μας ως πολίτες αυτού του τόπου. Λένε ότι αν δεν μπορείς να "κάψεις" κάτι που σου κάνει κακό και δε γίνεται να φύγεις μακριά, του επιτρέπεις να "καεί" από μόνο του... Γιατί θα "καεί" μέσα από το τεράστιο σφάλμα που κουβαλά και την αλαζονεία που το ενισχύει!

Μικρή ποικιλία, ίσως με κάποια σημασία

Στέκομαι σε τρία σημεία σε τούτη την ανάρτηση, μια μικρή ποικιλία, ίσως με κάποια σημασία, όπως λέει και ο τίτλος.

Το πρώτο είναι ένα μικρό βίντεο, που αξίζει να δει κανείς. Έχει σχέση με τη δύναμη των λέξεων στη ζωή μας...

Μπορεί να φανεί χρήσιμο στον καθέναν από εμάς για διαφορετικούς λόγους.

Τα επόμενα δύο σημεία είναι πάλι μέσα από τη μουσική και κάποιους στίχους που μου δημιουργούν άλλες παραπέρα σκέψεις... 

"Οι άνθρωποι με φοβίζουν περισσότερο 

από τον πόνο ξέρεις.

Ας μπούμε ξανά στη μάχη"

Εδώ μια επανάληψη, που ποτέ δεν πάει χαμένη...

"Για πάντα να πιστεύουμε ποιοι είμαστε

και τίποτε άλλο δεν έχει σημασία"

Και θα πρόσθετα...

Διότι πολλοί θα ήθελαν να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε.

Βολεύει.

Μουσική καρδιοκλέφτρα

Η μουσική είχε πάντα την ευχέρεια να μαγεύει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, να γητεύει θα λέγαμε, τον ακροατή (ανθρώπους και ζώα - από εκεί και η εικόνα...). Είναι δώρο αυτού του κόσμου, μέσα σε όλα τα στραβά και τα ανάποδά του, προς την ψυχή.

Ορισμένα μουσικά κομμάτια θα μπορούσε με άνεση, λοιπόν, κανείς να τα χαρακτηρίσει "καρδιοκλέφτες". Τέτοιου τύπου είναι για μένα αυτά για τα οποία έγινε και τούτη η ανάρτηση, διότι θεωρώ ότι τους αξίζει.

Το πρώτο αφορά στους μουσικούς του δρόμου, που συχνά πυκνά σταματάμε να απολαύσουμε ως ένα μικρό ευχάριστο διάλειμμα στη μονότονη πορεία μας σε κάποιο δρόμο της πόλης ή σε κάποιο σταθμό του υπόγειου. 

Γράφοντας μάλιστα μου ήρθε στον νου μια πολύ τρυφερή στιγμή κατά τη διάρκεια των εορτών, όπου περπατώντας σε ένα δρομάκι της Πλάκας μάς κέρδισε το γλυκό τραγούδι ενός καλλιτέχνη του δρόμου. Σταματήσαμε και γύρισα πίσω να του προσφέρω κάτι ως ευγνωμοσύνη γι' αυτό που ακούγαμε. Έμεινα έκπληκτη από το ειλικρινές χαμόγελο και το καθαρό βλέμμα που αντίκρισα, καθώς σταμάτησε να παίζει την κιθάρα του και να τραγουδά, προκειμένου να ευχαριστήσει με την καρδιά του, δίνοντας παράλληλα ευχές με τον πιο ευγενικό τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Δεν έχω τρόπο να το περιγράψω, διότι δεν μου έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο. Το λέω αυτό, γιατί αρκετοί μουσικοί του δρόμου είναι συχνά αδιάφοροι ή θεωρούν δεδομένη την κίνηση που θα κάνει ο περαστικός.

Αφήνω την πολυλογία και πάμε για μουσική από έναν νέο καλλιτέχνη που ξεκίνησε από τον υπόγειο του Παρισιού. 

Τραγουδά και ταξιδεύεις...

Πάμε για άλλα τώρα, λίγο πιο συναισθηματικά και ρομαντικά!

Το επόμενο είναι πολύ διαφορετικό από γνωστότατο καλλιτέχνη, πολύ αγαπητό στην Ελλάδα, του οποίου η φωνή είναι ηηη φωνή! Αυτό που έχει καταφέρει με τη συνεργάτιδά του συνοψίζεται σε μία λέξη... μαγεία!

Θαυμάσιο ντουέτο με φανταστικές φωνές και απόλυτο ταίριασμα! Ας μην πω άλλα, καθώς τη μουσική απλά την αισθανόμαστε...

Το ίδιο μουσικό κομμάτι live στο Ηρώδειο! Κρίμα που δεν το είχα πάρει είδηση και το έχασα... Ευκαιρία σε όποιον αρέσει να το ακούσει άλλη μία φορά και σε ένα άλλο μουσικό περιβάλλον.

Τα δυο πόδια σε χωριστά παπούτσια...

Θα μιλήσουν σήμερα περισσότερο οι σκηνές που ακολουθούν από μια πολύ αγαπημένη ελληνική ταινία...

Η ατάκα "θα σου βάλω τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι" που ακούγεται εκεί λέει πολλά από μόνη της . Τα δυο πόδια είθισται να τακτοποιούνται με άνεση σε δυο χωριστά παπούτσια.

Αλίμονο σε εκείνον (εκείνη) που θα βρεθεί με τα δυο σ' ένα για χάρη κάποιου άλλου. Πολλοί άνθρωποι επιθυμούν να έχουν τον έλεγχο απόλυτα πάνω στους άλλους και να κάνουν με ηρεμία τη δουλειά τους. 

Αυτός δε που θα την πάθει και θα βρεθεί σ' αυτή την ασφυκτική κατάσταση, εφόσον άφησε περιθώρια - συμβαίνει συχνά και για πολλούς και διαφορετικούς λόγους - καλό θα είναι να "δώσει τα παπούτσια στο χέρι" στον "εξυπνάκια" της κατάστασης...

Κάπως έτσι ξεκινούν όλα...

Η συνάντηση κορυφής... το "σκληρό καρύδι" και... μάλλον εκεί θα έπρεπε να είχε μείνει...

Αμάν... αρχίζει η μεταμόρφωση, το ... σουλούπωμα!

Ρε πώς καταντάει ο άνθρωπος...

Εύκολο έπειτα να μπουν τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι...

Με χιούμορ πάντα για όλα!

Δεν αξίζει αλλιώς...

Και... μουσική ανελλιπώς!

Εδώ μερικές όμορφες αλήθειες σχετικές με το θέμα...

 

 

"Ζήλεια μου, ζήλεια μου... μίλα μου"

"Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα

κι ο Θεός ο ίδιος δε με σταματά"

Μας λένε οι στίχοι που τραγουδά η Χαρούλα για τη ζήλεια...

Ποιος ζηλεύει, παιδιά;

Σε μια τέτοια ερώτηση όλοι σφυρίζουν δήθεν αδιάφορα. Υπάρχει άραγε κανείς που να μην έχει αισθανθεί αυτό το ισχυρό συναίσθημα, σαν την αγάπη ένα πράμα, όπως λέει στη συνέχεια και το τραγούδι;

Η ζήλεια είναι συναίσθημα που υπάρχει, όπως όλα τα άλλα, και από φυσιολογικό ενδέχεται να καταλήξει σε καταστροφικό. Το ζήτημα είναι πότε ξεφεύγει η κατάσταση και εξελίσσεται σε κάτι ψυχοφθόρο για τον ίδιο που την αισθάνεται μα και για τον αποδέκτη συμπεριφορών, οι οποίες την έχουν ως αιτία.

Όλα ξεκινούν από τη στιγμή που ο άνθρωπος μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης του εαυτού του με τους άλλους. Κάτι τέτοιο εμφανίζεται όταν το άτομο θεωρεί ότι έχει ελλείψεις σε στοιχεία της προσωπικότητάς του, σε υλικά αγαθά ή σε ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς μέσα από την ζωή.

Ουσιαστικά κοιτά το μέσα του και γνωρίζει τι υπάρχει εκεί και ταυτόχρονα το έξω των άλλων, έχοντας άγνοια για τον εσωτερικό κόσμο τους. Όμως και οι άλλοι κάνουν ακριβώς το ίδιο. Ένα χαμόγελο για παράδειγμα δε σημαίνει ότι χαμογελά και η ψυχή. Ό,τι παρουσιάζεται προς τα έξω μπορεί να είναι ψεύτικο. Οπότε τι νόημα έχει να ζηλεύει κανείς οτιδήποτε μόνο φαίνεται και πιθανόν δεν είναι.

Δε λαμβάνεται υπόψη πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μοναδικός, μη συγκρίσιμος με κανέναν. Συνηθίζουμε, δυστυχώς, όλοι να περνάμε σε τέτοιες συγκρίσεις διαρκώς, ακόμα και όταν έχουμε γνώση. Πάντα κυριαρχεί και καθοδηγεί  ο φόβος μη τυχόν και φανούμε "λίγοι" σε σχέση με τους άλλους ή κατώτεροι των περιστάσεων.

Όποιος ζει με τη ζήλεια, ζει ψεύτικα, διότι προσπαθεί να υποκριθεί κάτι που δεν είναι, να κάνει πράγματα που δεν μπορεί να χειριστεί. Βγαίνει έξω από τη φύση του και το αποτέλεσμα είναι να μοιάζει τεχνητό κατασκεύασμα. Διαρκώς μιμείται και ανταγωνίζεται τους άλλους. Υποφέρει, ζώντας στην κόλαση.

Οι άλλοι δεν του φταίνε σε τίποτα, καθώς εισπράττουν κακία με πολλούς και διάφορους τρόπους είτε λεκτικά είτε έμπρακτα. Αυτός που ζηλεύει στην ουσία φτάνει να βασανίζει, εκτός από τον εαυτό του, και τους γύρω του.
Η κλίμακα της κακίας είναι εκτενής, αφού μπορεί να δηλώνεται για παράδειγμα στον εργασιακό χώρο, όπου ο ζηλιάρης θα βάζει συχνά τρικλοποδιές στη δουλειά εκείνου που έχει βάλει στόχο έως τη ζήλεια σε υπέρτατο βαθμό που οδηγεί ακόμα και στην καταστροφή περιουσιών ή χειρότερα στην αφαίρεση της ζωής κάποιου. 

Η ζήλεια στον έρωτα είναι ίσως η πιο δικαιολογημένη, πάντα μιλώντας για τη "φυσιολογική" και όχι εκείνη που διαλύει τις σχέσεις, αφού πρώτα έχει κάνει μαρτύριο τη ζωή όλων. "Φυσιολογική" με την έννοια ότι κανένας δε θέλει να χάσει με οποιοδήποτε τρόπο το ταίρι που αγαπά. Γενικά οι αιτίες της ερωτικής ζήλειας είναι θα λέγαμε δύο. Η  μία είναι η ανάγκη ελέγχου μην απατήσει και η δεύτερη είναι η έλλειψη αυτοεκτίμησης που εξωτερικεύεται με την κτητικότητα. Το θέμα είναι όλα αυτά να μην οδηγούν στη συσσώρευση θυμού, ο οποίος θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε βίαιες συμπεριφορές ή αυτοκαταστροφικές, ανάλογα με τον χαρακτήρα του καθενός. Και οι δύο πλευρές - ζηλιάρης και αποδέκτης - μέσα από μια καθημερινή τέτοιου είδους πραγματικότητα εμφανίζουν στο τέλος άγχος και μελαγχολία, γιατί ο ζηλιάρης αισθάνεται έντονα την έλλειψη εμπιστοσύνης και ο άλλος την πίεση και τον εγκλωβισμό.

Για να αποφευχθεί η ζήλεια σε κάθε περίπτωση είναι καθοριστική η προσωπική εργασία που κάνει ο καθένας με τον εαυτό του. Να μεγαλώσει, να γίνει πιο αυθεντικός άνθρωπος. Να κοιτάξει μέσα του και να δει αυτό ακριβώς που είναι, να το αγαπήσει και να το σεβαστεί. Θα σταματήσει η κακία, όταν αρχίσει να μεγαλώνει τους εσωτερικούς θησαυρούς του. Μόνο τότε θα ανοίξει η πόρτα του παραδείσου και θα γλιτώσει από την κόλαση με τα βασανιστήριά της, όπως θα γλιτώσουν και οι υπόλοιποι που δε φταίνε. 
Εξάλλου, η πόρτα του παραδείσου ήταν πάντα ανοιχτή, αλλά δεν την έβλεπε.

"Δε θα ξαναγράψω στους τοίχους"

Μια υπόσχεση - όπως παλιά σαν τιμωρία - που δείχνει η εικόνα, που κανείς δεν είναι σίγουρος ότι θα κρατήσει...

Έτσι, θα έπρεπε να λέω κι εγώ έπειτα από πέντε χρόνια που υπάρχει αυτός ο διαδικτυακός χώρος. Ούτε ξέρω πώς ξεκίνησε ούτε έχω ιδέα για ποιο λόγο υπάρχει ακόμη, μα και για πόσο θα στέκει στο ιντερνετικό στερέωμα.

Σαν την παλαιότερη γνωστή διαφήμιση του Johnnie Walker "Keep walking" και βλέπουμε εκ των υστέρων πώς τελικά θα βαδίσουμε εδώ μέσα (και σε άλλους τομείς της ζωής), στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα (για ποιο πράγμα άραγε;). Λες να γράφουμε για να υπάρχουμε; Ελπίζω πως όχι...

Άμα μονάχα ξάπλωνα εδώ

Θα ξάπλωνες μαζί μου και απλά θα ξεχνούσες τον κόσμο;

https://lyricstranslate.com

Σύμφωνα με τους στίχους (σε μετάφραση) του βασικού τραγουδιού της ανάρτησης:

Άμα μονάχα ξάπλωνα εδώ

Θα ξάπλωνες μαζί μου και απλά θα ξεχνούσες τον κόσμο;

https://lyricstranslate.com

"Άμα μονάχα ξάπλωνα εδώ

Θα ξάπλωνες μαζί μου και απλά θα ξεχνούσες τον κόσμο;"

"Ας σπαταλήσουμε χρόνο

Κυνηγώντας αυτοκίνητα

γύρω από τα κεφάλια μας"

"Δείξε μου έναν κήπο που σφύζει από ζωή"

Αυτό θα επιδιώξω να κάνω κι εγώ για όσο πάει, όπως τόλμησα μέχρι τώρα σε τούτο το ταπεινό σύγχρονο καφενεδάκι...
Μια βόλτα σε έναν άγνωστο κάπως ονειρικό κόσμο!

@ Στα πέντε χρόνια, λοιπόν, όλα γίνονται πιο απλά δίχως φλυαρία. Όπως ταιριάζει να είναι.

Η αφιέρωση για τα τέσσερα έτη παραλείφθηκε... Αλλού για αλλού βρισκόμουν, όχι πως δεν είμαι τώρα! Μα, αυτά είναι!

"Δυο κόσμοι ατελεύτητοι"

Δυο κόσμοι παράλληλοι, δυο κόσμοι που δεν τελειώνουν, όταν αποφασίσουν να γνωριστούν οι άνθρωποι, ανακαλύπτοντας με έκπληξη ο ένας τον άλλο. Ένα μαγικό ταξίδι, συχνά επίπονο. 

Μέσα εκεί φυλάσσεται η ομορφιά της ωριμότητας.

Συντροφικότητα. Ζητούμενο πάντα για τον άνθρωπο, μοιάζει με εξερεύνηση προς την απόκτηση ενός μοναδικού θησαυρού στο νησί της ζωής, ώστε να γίνεται πιο υποφερτή η παραμονή του σ' αυτό τον κόσμο.

Με την αυτοποδοχή ως πρώτος άγουρος καρπός ακολουθεί  ο ώριμος και χυμώδης που είναι η συντροφικότητα.

Καλή δύναμη σε όλους μας για τούτη τη διπλή εξερεύνηση!

Αντιπαράσταση

Με ανακαλύπτεις και σε ανακαλύπτω.
Δυο κόσμοι ατελεύτητοι:
Ουρανοί που διαδέχονται ο ένας τον άλλο.
Τοπία που κρύβουν πίσω τους άλλα τοπία.
Ήλιοι κι’ αστέρια σε σχήματα ποταμιών,
που διαγράφοντας λάμπουσες μεγάλες στροφές
κατεβαίνουν στα βάθη μας –
Ας μας άφηνε ο Θεός
δέκα αιώνες φωτός αντιμέτωπους!
Δεν τελειώνει ο άνθρωπος
όπως κι ο κόσμος.

Και φεύγοντας έρχεσαι

Τώρα το ξέρεις: τα βουνά δε μπορούνε
να μας χωρίσουν. Και φεύγοντας έρχεσαι.
Και φεύγοντας έρχομαι. Δεν υπάρχει άλλος χώρος
έξω απ΄ το χώρο μας. Κι ο άνεμος είναι
η αφή των χεριών μας.
Καθώς ταξιδεύουμε,
εσύ στο βορρά, εγώ προς το νότο,
κοιτώντας τον ήλιο, ο καθένας μας έχει
τον άλλο στο πλάι του. 

                      Και τα δύο του Νικηφόρου Βρεττάκου 

"Περπάτα ελαφρά...πατάς τα όνειρά μου"

Μόνο μουσική και παιχνίδι με τους στίχους, κάτι συνηθισμένο σ' αυτόν τον χώρο, που είχα όμως καιρό να κάνω.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου μοναχός μα και με μία ζηλευτή συνεργασία σε ένα από όσα ακολουθούν, τα οποία ας τα δούμε ως έναν διάλογο φανταστικό, έτσι για το παιχνίδι των στίχων.

Ο διάλογος ξεκινά με χιούμορ και αυτοσαρκασμό (στίχοι Ελένης Ράντου)...

"Ιδιαζόντως ευφυής
και τρυφερός σαν εραστής
στα λάθη πάντα συνεπής
ο πιο καλός ο μαθητής " 

"Κοινωνικά διαπρεπής
στον πειρασμό επιρρεπής
με σιγουριά ανασφαλής
ένας νορμάλ σχιζοφρενής"

"Βαθύτατα εσωστρεφής
γεμάτος ίχνη ενοχής
μες στη χαρά μου δυστυχής
κομπλεξικός εκ γενετής"

"Γι' αυτό και συ παράτα με
κολύμπα να σωθείς
παίξε σε κάτι σίγουρο
ν' αποκατασταθείς"

"Γι' αυτό και 'συ παράτα με
κολύμπα να σωθώ
γιατί είμαι είδος σπάνιο
μην εξαφανιστώ"

Στην απάντηση σοβαρεύουν κάπως τα πράγματα...
 
"Έχω ανάγκη μια σου λέξη, μια αλήθεια μες στις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει, από θανάσιμες αγάπες.
Έχω ανάγκη να βουλιάξω, μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα, απ' την αλήθεια να τρομάξω και να φουντάρω σ' ένα ψέμα."

"Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω,
στην πλάτη του δικού σου ανέμου,
σα να 'σουν όρκος θα σε πάρω,
που δε θα πάταγα ποτέ μου."

Εδώ ίσως αναφέρεται στον εαυτό του (σε δεύτερο πρόσωπο) ο αρχικός ομιλητής...

"Κρύβεις ακόμα μια φορά το πρόσωπό σου
μακάρι να 'τανε τα πάντα αλλιώς
μακάρι να 'ταν να περνούσε το δικό σου
νιώθεις χαμένος, αλλά είσαι ζωντανός"
 
"Σαν ναυαγός που ονειρεύεται καράβια 
κρατώντας τη φωτιά του ζωντανή
ψάχνεις ακόμα στον ορίζοντα σημάδια 
που θα σε φέρουν πάλι πίσω στη ζωή"

Ο άλλος ομιλητής κλείνοντας τον διάλογο επαναφέρει την ελπίδα και την πίστη στην ζωή...

"Αλλά εγώ θα σε πάρω να φύγουμε
στου μυαλού μου τα μεγάλα τα δάση
κλειδάκι μυστικό για τον Παράδεισο
του ονείρου, του ονείρου μου βάση."

"Μην πυροβολείτε τη χαρά μου
άσπρο κεντημένο σημαιάκι
περπάτα ελαφρά γιατί πατάς τα όνειρά μου
όλα γυρίζουν και θα 'ρθεί κι εμένα η σειρά μου." 

Καλή σας ακρόαση!