Αλλιώς μπαίνεις κι αλλιώς βγαίνεις...

Το θέμα αυτής της ανάρτησης είναι πρόταση αναγνώστη, την οποία βρήκα ενδιαφέρουσα. Αν και έχω γράψει διάφορα κατά καιρούς, δεν ασχολήθηκα ποτέ αποκλειστικά μ’ αυτό, το οποίο αφορά στις σχέσεις των ζευγαριών σήμερα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Όσα αναφέρονται παρακάτω είναι καθαρά προσωπικές μου απόψεις από εμπειρίες που είχα ή μέσα από όσα έχω μελετήσει (λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας ) ή έχω παρατηρήσει και δεν είμαι ειδικός επί του θέματος, δηλ. Ψυχολόγος ή Οικογενειακός Σύμβουλος.

Αν το «υπάρχειν» είναι απαιτητικό, τότε το «συνυπάρχειν» είναι ένα μαθηματικό πρόβλημα για δυνατούς λύτες. Μοιάζει με διαδρομή σε πυκνό δάσος με τις ομορφιές του αλλά και με τους κινδύνους και τις παγίδες του. Για να το διαβεί κανείς χρειάζεται να επιδεικνύει σε όλη τη διαδρομή τόλμη, ειλικρίνεια, υπομονή, βαθιά κατανόηση και αποδοχή. Πάνω απ’ όλα όμως το κρίσιμο εργαλείο είναι η εξελισσόμενη αυτογνωσία.

Με όση, λοιπόν, αυτογνωσία έχουν οι δύο σύντροφοι μπαίνουν στη σχέση με χαρά, ενθουσιασμό και άλλα ποικίλα συναισθήματα μα και με μπόλικες προσδοκίες. Όμως, όταν η κατάσταση στραβώσει βγαίνουν από αυτή με όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος αλλά και με συμπεριφορές και πράξεις, οι οποίες μόνο πληγώνουν – ενίοτε ανεπανόρθωτα. Έτσι, θα λέγαμε ότι σε μια σχέση «αλλιώς μπαίνεις και αλλιώς βγαίνεις» - και ως ψυχοσυναισθηματική διαδικασία μα και ως προσωπικότητα εντέλει. Ακόμα και να παραμένει κανείς στη συμβίωση δε σημαίνει ότι δεν έχει βγει συναισθηματικά και ψυχικά από αυτή.

Τα ζευγάρια σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά από τη στιγμή που θα αποφασίσουν να έχουν κοινή πορεία. Πέρα από τις αγκυλώσεις που μπορούν να προκαλέσουν τα προσωπικά τους βιώματα, το μοντέλο σχέσης των δικών τους γονιών (που ασυνείδητα αναπαράγουν σε κάποιο βαθμό), τα ενδεχόμενα παιδικά τραύματα που δεν έχουν δει, η μη κατανόηση της διαφορετικότητας του άλλου και η μη αναγνώριση της συμβατότητας ή ασυμβατότητας μεταξύ τους, έρχεται να προστεθεί ως φορτίο καταλύτης ο σύγχρονος τρόπος ζωής με τις αρνητικές επιρροές του επάνω στη σχέση.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής επηρεάζει αρνητικά τις σχέσεις σε τέτοιο βαθμό που έχουν φτάσει να γίνονται όλο και πιο απόμακρες και πιο μοναχικές. Η αρμονική επαφή των συντρόφων επιβαρύνεται ή και εμποδίζεται από την εξωτερική πραγματικότητα μα και την εσωτερική τους. Απέξω το ζευγάρι έχει να διαχειριστεί, εκτός από την ταραγμένη έως εξωφρενική κατάσταση του κόσμου στον οποίο ζει, την αγχωτική καθημερινότητα με τις πάμπολλες υποχρεώσεις και τις συχνά ψευδείς ανάγκες που τρέχει να καλύψει, τα υπερφορτωμένα εργασιακά ωράρια, τους ανεπαρκείς μισθούς για μια πολύ ακριβή ζωή, την ανασφάλεια για τη διατήρηση της θέσης εργασίας ή την αντιμετώπιση της απώλειά της και πόσα άλλα… Από μέσα έχει επίσης να παλέψει τόσο με τα πρακτικά ζητήματα, όπως είναι ο καταμερισμός εργασιών, η διαχείριση των οικονομικών και η συναινετική κάλυψη των πραγματικών αναγκών σε καταστάσεις οικονομικής ασφυξίας, ο διαθέσιμος χρόνος για την μεταξύ τους επαφή και η διάθεση για επικοινωνία όσο και με τις προσδοκίες που έλεγα παραπάνω. Οι οποίες είναι σε θέση να τινάξουν τα πάντα στον αέρα από μόνες τους.

Θα πρόσθετα ακόμη πως ο απέξω κόσμος παίζει σημαίνοντα ρόλο στο πώς θα σταθούν οι σύντροφοι μεταξύ τους – πλάι ο ένας στον άλλο ή απέναντι – μέσα από τα πρότυπα που προβάλλονται από πολλές μεριές και αδιάλειπτα πλέον. Πώς να σταθεί ουσιαστική σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους που δίνουν σημασία μόνο στην εξωτερική εμφάνιση αντιγράφοντας πάραυτα ό,τι πλασάρεται στην αγορά (με επίσης αγχωτικό τρόπο για να μην μείνουν άουτ), βλέπουν τα πάντα ελαφρά και επιπόλαια (cool), μιμούνται άκριτα συμπεριφορές και στάσεις. Ναρκισσισμός, εγωισμός, ατομισμός, ψεύτικα συναισθήματα, φτηνές επιλογές κάνουν πάρτι. Η συντροφικότητα έχασε τον δρόμο της και η αγάπη βόσκει στα λιβάδια.

Κι όλα τα παραπάνω από τον έξω κόσμο να μην υπάρχουν, αν το ζευγάρι επιτρέπει την αφιλτράριστη παρέμβαση άλλων ατόμων στον κοινό τους βίο , όπως οι οικογένειες των συντρόφων, οι φίλοι, αλλά ακόμη και η ίδια η κοινωνία με τις νόρμες της (τι θα πει ο κόσμος…), τότε «χάνει την μπάλα μέσα από τα πόδια του», η οποία έχει περάσει στον «αντίπαλο» πανηγυρικά και το ζεύγος βγαίνει στον «πάγκο».

Όταν η δυσλειτουργία φτάνει στο αποκορύφωμά της, το ζευγάρι θα κληθεί να αποφασίσει πώς θα είναι η συνέχεια, είτε συνειδητά είτε μέσα από τις συνθήκες που θα το αναγκάσουν. Μένεις ή φεύγεις;

Αν το ζευγάρι επιλέξει το «μένεις» υπάρχουν δύο ενδεχόμενα ως εξέλιξη (με βάση περιπτώσεις από την καθημερινότητα γύρω μας) . Είτε θα γίνει πραγματική και σοβαρή προσπάθεια να αποκατασταθεί η σχέση με ό,τι τη δένει είτε θα αποδεχτούν και οι δύο σύντροφοι να παραμείνουν κάτω από την ίδια στέγη ως απλοί συγκάτοικοι. Για το δεύτερο οι λόγοι είναι αρκετοί. Ένας από αυτούς είναι η ύπαρξη παιδιών, όπου εκείνα δεν φταίνε απολύτως σε τίποτα, οπότε όταν οι γονείς θέσουν την ανατροφή τους ως προτεραιότητα, μένουν μαζί για εκείνα (τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθούν). Ένας άλλος λόγος είναι η οικονομική εξάρτηση του ενός από τον άλλο, τα κοινά περιουσιακά στοιχεία ή το βόλεμα σε μια συνθήκη. Ένας ακόμα είναι ο φόβος της αλλαγής, της αντίδρασης του συντρόφου ή μη αντοχή της μοναξιάς. Είναι και πολλά άλλα, διαφορετικά για κάθε άνθρωπο και κάθε σχέση. Είναι καθαρά θέμα επιλογής και αν είναι σωστή ή όχι μόνο κάθε ζευγάρι μπορεί να έχει άποψη και κανένας άλλος. Αρκεί να το έχουν αποδεχτεί και οι δύο , ακόμα και σιωπηρά.

Αν το ζευγάρι επιλέξει το «φεύγεις», τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά. Φυσικά δεν θα έπρεπε να μένει κανείς σε μια σχέση που είναι κακοποιητική για όλους. Εκεί τα δεσμά επιβάλλεται να λύνονται πάραυτα. Καλύτερα να παλεύει ένας γονιός μόνος του να τα βγάλει πέρα μέσα από πολλές αντιξοότητες παρά να ζουν όλοι στην κόλαση με τραύματα μιας ζωής για τις αθώες ψυχές. Ένα διαζύγιο δεν είναι εύκολη υπόθεση, εκτός αν και οι δύο σύντροφοι είναι απόλυτα σύμφωνοι και συνειδητοποιημένοι γι’ αυτό που κάνουν, όπου τότε όλα κυλούν πολύ πιο ανώδυνα. Σε τέτοια περίπτωση ακόμα και τα παιδιά (όταν υπάρχουν) δέχονται την αλλαγή της οικογενειακής τους κατάστασης, διότι και οι δύο γονείς είναι αποφασισμένοι να σταθούν πλάι τους χωρίς εκπτώσεις. Δύσκολο πολύ, όμως το έχω δει να συμβαίνει και απαιτεί μεγάλη ωριμότητα και από τις δύο πλευρές. Όλες οι άλλες περιπτώσεις διαζυγίου είναι από δύσκολες έως τραγικές. Αν ο ένας από τους συντρόφους αρνείται τη λύση της σχέσης ή υπάρχουν διαφωνίες για την κηδεμονία των παιδιών ή για τα περιουσιακά στοιχεία, τότε ξεκινά ένας Γολγοθάς για όλους.

Δε θα επεκταθώ άλλο, γιατί θα χρειαστούν δύο με τρεις αναρτήσεις κανονικά. Συνέχεια για όποιον το επιθυμεί μπορεί να υπάρξει στα σχόλια. Είναι πολυδιάστατο θέμα, το οποίο εμπεριέχει ένα σωρό υποθέματα, που εννοείται ότι δε γίνεται να εξαντληθούν εδώ.

Κλείνοντας θα έλεγα πως όλα εξαρτώνται από την ωριμότητα και των δύο συντρόφων, ακόμη κι όταν έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους, καθώς τότε θα μπορούν να διαχειριστούν πολύ καλά το «μπες» σε μια σχέση, τη συνέχειά της, αλλά και το «βγες» από αυτή όταν κριθεί αναγκαίο.

💣 Μουσική; Ταιριαστή, πολλή και όποιος αντέξει.

 

 

 

 

 

@ Και δύο ελληνικά μουσικά κομμάτια σχετικά με το θέμα ακολουθούν στους παρακάτω συνδέσμους...

Πατώντας εδώ και εδώ !