Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

"Σε κάθε κύμα μια υπόσχεση..." Camus


(Κλείνω το "μαγαζάκι" για κάποιο διάστημα, όπως είχα πει πριν από αρκετές μέρες, με μία ανάρτηση από αυτές που είχα ετοιμάσει εδώ και καιρό λόγω έλλειψης χρόνου. Μάλιστα, ήταν από τις πρώτες, όπως καμιά φορά οι πρώτοι έρχονται τελευταίοι...)

Ίσως ο μόνος συγγραφέας της σύγχρονης Ευρώπης που είχε μια καθαρή αίσθηση του φωτός και του καλοκαιριού και μια "ηλιακή" φιλοσοφία. 
Επιθυμούσε να ζήσει για πάντα στη Λέσβο, ένα νησί που το ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Έλεγε χαρακτηριστικά: "Ανακάλυψα το μέρος που θέλω να ζήσω. [...] 
Έχω ήδη εντοπίσει ένα μικρό σπίτι κοντά στη θάλασσα από το οποίο θα μπορώ να αποχαιρετώ τον ήλιο που δύει πάνω από το Αιγαίο, και ίσως έτσι καταφέρω να συνηθίσω την ιδέα του αποχωρισμού. Μπορώ να με φανταστώ πάνω σε μία μικρή βάρκα, να ταξιδεύω σαν τρελός μέσα στα κύματα. [...] 
Θα στέκω εκεί στην άκρη του γιαλού και θ’ αγναντεύω τη θάλασσα."

Δεν θαύμαζε μόνο το τοπίο αλλά και τους ανθρώπους του τόπου, οι οποίοι τον είχαν κερδίσει με τη ζεστασιά, την απλότητα και τη φιλοξενία τους. Κι ενώ ήδη είχε δεθεί μαζί τους, δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει το όνειρό του, γιατί η ζωή είχε άλλα σχέδια για εκείνον...


Σε έναν τέτοιο τόπο κάπου μέσα στην Ελλάδα θα ήθελα να ζω κι εγώ. Σε ένα γραφικό χωριό μες στη φύση με ένα μικρό σχολειό και ζεστές ψυχές ανθρώπων. Ίσως κάποια μέρα να το βρω...





 Aπό "Το καλοκαίρι" του Albert Camus

"Και μόνοι με τον ορίζοντα.
Τα κύματα έρχονται απ’ την αόρατη Ανατολή, ένα ένα, υπομονετικά. Φτάνουνε μέχρις εμάς και πάλι υπομονετικά φεύγουν προς την άγνωστη Δύση, ένα ένα. Ατέλειωτη πορεία που δεν άρχισε ούτε τελείωσε ποτέ…
Ποτάμια μικρά και μεγάλα περνούν, η θάλασσα περνά και μένει.
Έτσι θα ‘πρεπε ν’ αγαπώ, πιστά και φευγαλέα. Σμίγω με τη θάλασσα."

"Μερικές νύχτες που η γλυκύτητά τους παρατείνεται, ναι, μπορούμε άφοβα να πεθάνουμε τότε, ξέροντας πως τούτες οι νύχτες θα ξανάρθουν ύστερα από μας πάνω στη γη και στη θάλασσα.
Απέραντη θάλασσα, πάντα οργωμένη, πάντα παρθένα, η θρησκεία μου μαζί με τη νύχτα!
Μας πλένει και μας χορταίνει στα στείρα αυλάκια της, μας ελευθερώνει και μας κρατάει ορθούς.
Σε κάθε κύμα μια υπόσχεση, πάντα η ίδια.
Τι λέει το κύμα;"

Διακόπτω εδώ το κείμενο και δεν δίνω την απάντηση του συγγραφέα, καθώς εξέφραζε κάτι από τον εαυτό του.
Ας δώσει ο καθένας τη δική του απάντηση, αυτό που τον αντιπροσωπεύει...
  



Κρατώ για το τέλος τη θαυμάσια φράση του, που μιλά βαθιά στη δική μου ψυχή και στην εσωτερική φάση που βρίσκομαι τα τελευταία χρόνια:

"Στη μέση του χειμώνα, ανακάλυψα τελικά ότι μέσα μου υπάρχει ένα αόρατο καλοκαίρι."

Ένα καλοκαίρι που αντιμάχεται κάθε κομπλεξισμό, εγωισμό, μικροπρέπεια, φτήνια συναισθημάτων, δειλία, μιζέρια, προδοσία και υποκρισία. Ένα καλοκαίρι που αποδείχθηκε εδώ και χρόνια ότι τελικά κρατά ισορροπίες σε δύσκολες και άλλοτε σε τραγικές καταστάσεις, για να μην κάνουν μόνιμη εσωτερική κατάληψη η βαθιά λύπη, ο ανεπιθύμητος ακραίος θυμός και το θανατηφόρο άγχος. Είναι εκείνο που με το φως του δείχνει έναν άλλο δρόμο, πιο υγιή και ίσως πιο αληθινό...

Εύχομαι το ίδιο και για εσάς! 
(Συγχωρήστε μου την πικρία που εκφράζω, αλλά έχουν συσσωρευτεί τόσα που δεν χωράει τίποτε πια.)

 
Εις το επανιδείν! 





Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Δυο φτερά θα νικούσαν τη νοσταλγία!




















Αν είχαμε φτερά

Για ν’ αποδράσουν απ’ τη μνήμη
Θα πετούσανε πολλοί από εμάς
Αν είχαμε Φτερά
Με πιο αργούς ρυθμούς εξοικειωμένα
Έκπληκτα τα πουλιά θα παρακολουθούσαν
Την έντρομη Καρότσα Ανθρώπων που δραπέτευαν
Απ’ τον ανθρώπων νου.


Έμιλι Ντίκινσον (1872)- Το ανεξάντλητα Σημαίνον

 




Αν είχαμε φτερά ίσως και να μπορούσαμε μ' εκείνα να νικήσουμε της μνήμης τα αβόλευτα, της νοσταλγίας τα βιωμένα και αβίωτα!
Ένας συγκλονιστικός στίχος του Τάσου Λειβαδίτη από το ποίημα του "Η μεγάλη νοσταλγία":

"Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που πότε δεν ζήσαμε, κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας...".


Τα παραπάνω για όσα θα ήθελαν οι άνθρωποι να ξεχάσουν στο πέρασμά τους εδώ σ' αυτή τη μικρή κουκκίδα του σύμπαντος!







Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

Rory Gallagher, ένα ακόμα μουσικό ταξίδι


Έχω πολλές μέρες να κάνω ανάρτηση μόνο με μουσική...

Rory Gallagher, και rock και blues και soul! Αυτοδίδακτος, πολυδιάστατος και έπαιζε αυτό που τον εξέφραζε κάθε φορά!
Συνέχεια, λοιπόν, του αφιερώματος στον πιο αγαπημένο μου μουσικό. Πέρσι την ίδια εποχή (πέθανε Ιούνιο του 1995 στα 47 του χρόνια) είχα επιλέξει τα πιο εκλεκτά του για μένα μουσικά κομμάτια, όμως αξίζουν και πολλά άλλα...

Δεν θα πω τίποτε άλλο. Περισσότερα για εκείνον και άλλα τραγούδια του στην περσινή ανάρτηση (κλικ παρακάτω στον τίτλο), η οποία μπορεί να μην άρεσε ιδιαίτερα, αλλά μουσικά γούστα είναι αυτά, οπότε εγώ προτείνω και όποιος κάνει κέφι ακολουθεί.





(κλικ στον τίτλο του περσινού αφιερώματος)




 


 


 


 


 


 








@ Οι εκπλήξεις πάντα μου άρεσαν...! 
Σήμερα, λοιπόν, η Ελένη από το Καρυδότσουφλό της μου πρότεινε τη συμμετοχή αυτής της ανάρτησης στο μουσικό δρώμενο, που έχει διοργανώσει εδώ και μέρες η ίδια και έχουν λάβει μέρος πολλοί φίλοι με αξιόλογες συμμετοχές! Την ευχαριστώ πολύ!
Τα μουσικά ταξίδια είναι τα καλύτερα, ας τα απολαμβάνουμε με κάθε ευκαιρία!


 

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Μπαμπάς και κόρη, μια σχέση μοναδική!


Σαν κοριτσάκι του μπαμπά που ήμουν πάντα, δεν θα μπορούσα να μην κάνω ένα μικρό αφιέρωμα σ' αυτό το δεύτερο ιερό πρόσωπο της οικογένειας μετά τη μητέρα. Τώρα, μετά από δύο χρόνια που έφυγε από κοντά μας ο δικός μου πατέρας, είμαι σε θέση να μιλήσω γι' αυτή τη μοναδική σχέση ανάμεσα σε μπαμπά και κόρη. Κάποιους μήνες πριν είχα βρει τις εικόνες (σαν την αρχική) μαζί με τους σχολιασμούς τους και τα κράτησα, διότι είναι για μένα μια πολύ τρυφερή ματιά πάνω σ' αυτή την ιδιαίτερη σχέση.

Ο μπαμπάς μου δεν έκανε όλα αυτά που παρουσιάζουν τα  γλυκά σκίτσα (που θα δείτε με παραπομπή στην αντίστοιχη ανάρτηση), επειδή ήταν αναγκασμένος να εργάζεται όλη την ημέρα, προκειμένου αρχικά να στήσει κι έπειτα να διατηρήσει μια δουλειά που την ξεκίνησε από το μηδέν και μόνο με πολλές ώρες εργασίας μπορούσε να υπάρχει. Όμως, μου έδωσε πολλή αγάπη και απίστευτη τρυφερότητα. Με έμαθε να είμαι πρώτα απ' όλα άνθρωπος και από εκείνον πήρα τη μεγάλη ευαισθησία, που βγάζω συχνά προς τα έξω.

Πολλές φορές μου έλεγε να μην βιάζομαι και να περιμένω, να δείχνω υπομονή (δεν τα κατάφερνα πάντα), με έμαθε να αρκούμαι στα λίγα και να μετράω προσεχτικά μέχρι πού μπορώ να φτάσω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που μου τόνιζε ότι προτεραιότητα έχει η δουλειά κι έπειτα άλλες ανέσεις. Αφού παλέψει κανείς γι' αυτή και τα καταφέρει, τότε θα γίνουν και τα υπόλοιπα και είχε δίκιο. Κοντά του έμαθα να ακούω περισσότερο παρά να μιλώ και να φιλοσοφώ πάνω σε όσα  συμβαίνουν σ' εμάς ή στον κόσμο. Ενώ εξακολουθώ να ακούω με προσοχή τους άλλους, δυστυχώς μιλώ πολύ πια και δεν έχω βρει τον λόγο ακόμα...! Αλλά... πού θα μου πάει, θα τον βρω και θα το μαζέψω!

Γι' αυτό συγχώρεσα από πολύ νωρίς όλα τα λάθη που είχε κάνει κι μας είχαν στενοχωρήσει όλους πολύ. Σήμερα είμαι περήφανη γι' αυτόν, αναγνωρίζοντας τους κόπους και τις στερήσεις που πέρασε χωρίς ποτέ να χάσει την ανθρωπιά του.
Φυσικά, μου έκανε και όλα τα χατίρια...!



Ας πάμε να δούμε ορισμένα πράγματα που κάνουν οι μπαμπάδες με τα κοριτσάκια τους, πατώντας στην λεζάντα της εικόνας παρακάτω...





Και κόντρα στις συμβουλές του Υπουργού Παιδείας για πριγκίπισσες, νεράιδες...





Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

Παίζουμε, ζωηρό μορτάκι ;

Albert Edelfelt


Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
Χαϊμαλί τρελό σαγόνι πεισματάρικο
Παντελονάκι αέρινο
Στήθος του βράχου κρίνο του νερού
Μορτάκι του άσπρου σύννεφου!
                            (Του Οδυσσέα Ελύτη)

Θυμάσαι, «παιδί με το γραντζουνισμένο γόνατο» - μητέρα και πατέρα μου, που κάποτε έπαιζες στις αλάνες ή τις πλατείες με την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας να κατακλύζει την ψυχή σου; Ορμούσες με θάρρος και εμπιστοσύνη στον εαυτό σου μες στην περιπέτεια, η οποία σε περίμενε σε κάθε γωνιά της γειτονιάς.

Κρυβόσουν με ενθουσιασμό στην σπουδαία κρυψώνα που είχες βρει και με τη λαχτάρα να προλάβεις να πεις το πολυπόθητο «Φτου, ξελεφτερία!». Σκαρφάλωνες με τόλμη στα φιλόξενα κλαδιά των δέντρων ν’ απλώσεις τα όνειρά σου στον ήλιο, να χτίσεις το δικό σου σπιτικό με όσα  υλικά είχες διαθέσιμα από τα χαλάσματα της γύρω περιοχής ή από τις νέες οικοδομές, που είχαν ήδη αρχίσει να πληθαίνουν.

Θυμάσαι που άρπαζες την μπάλα, εσύ και η συντροφιά σου, με την τρελή επιθυμία στα μάτια, να μπείτε στον εκστατικό χορό μαζί της μέχρι να νυχτώσει ή από κάπου ν’ ακουστεί το γνωστό κάλεσμα της επιστροφής στο σπίτι;

Ξεχνιόσουν ώρες ολόκληρες με μια φέτα ψωμί στο χέρι, μα ακόμα και μ’ αδειανό στομάχι, σε ατέλειωτα παιχνίδια με την λατρεμένη παρέα. Ατρόμητα έμπαινες με τη φιλική συμμορία σ’ επικίνδυνα εγχειρήματα, όπως ο πετροπόλεμος.
Αλήθεια, αν έπαιζα σήμερα εγώ κάτι τέτοιο, θα το άντεχες;
Κι εκεί που η ανταλλαγή πυρών ήταν στο αποκορύφωμά της, να ’σου και η πετριά στο κούτελο, να, τα αίματα. Μα αυτό δεν πτοούσε κανέναν, ούτε εσάς τα παιδιά, αφού επανερχόσαστε δριμύτερα στο ίδιο παιχνίδι ξανά και ξανά, ούτε τους γονείς, που για εκείνους τα ατυχήματα θεωρούνταν αναμενόμενα μέσα στον ενθουσιασμό, τις αταξίες και το ρίσκο που παίρνουν συχνά τα παιδιά, μετρώντας έτσι τις δυνάμεις τους με την ίδια τη ζωή. Γνώριζαν, γονείς και παιδιά, ίσως από ένστικτο, ότι η υπερπροστασία δεν έμαθε ποτέ και κανέναν να στηρίζεται στα δικά του πόδια.

Μην ξεχνάς ότι μέσα από το παιχνίδι και πολύ περισσότερο απ’ τις τρέλες της παρέας έμαθες τον εαυτό σου, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες σου, έμαθες πώς να σχετίζεσαι με τους άλλους, πώς να ανταπεξέρχεσαι σε διάφορες καταστάσεις, προετοιμαζόσουν με λίγα λόγια για την ενήλικη ζωή σου. Γιατί αυτό είναι το παιχνίδι, μια πρόβα της ζωής.

Άραγε, εγώ τι θα έχω να θυμάμαι, όταν μεγαλώσω;
Ίσως, ένα κάθισμα...
Το κάθισμα του σχολείου, το κάθισμα του φροντιστηρίου, το κάθισμα ενός εργαστηρίου ή του ωδείου, το κάθισμα του σπιτιού για τη μελέτη, την τηλεόραση και φυσικά του υπολογιστή. Δε λέω, όλα είναι χρήσιμα αυτά τα καθίσματα, προκειμένου ν’ αποκτήσω τα απαραίτητα εφόδια, όπως μου λες, για την ζωή μου. Όμως τα περισσότερα από αυτά καταντούν τόσο βαρετά! Συχνά πιάνομαι, θέλω να σηκωθώ, να τεντωθώ, να απλωθώ, να ξεχυθώ στους δρόμους αλαλάζοντας. Να με ακούσουν να φωνάζω: «Είμαι κι εγώ εδώ»! Να σειστεί η γειτονιά από τις φωνές!

Οι καιροί άλλαξαν, θα μου πεις, ναι, αλλά τι έμεινε για μένα;
Η χαρά και η έκσταση μέσα από τον εικονικό κόσμο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, τα οποία έχουν τη δύναμη να με μαγεύουν, να με καθηλώνουν πάλι με τις ώρες  και να μη θέλω να τελειώσουν ποτέ.
Μου έμειναν οι οργανωμένοι χώροι άθλησης με ορισμένη ώρα παιχνιδιού και σε περιβάλλον προστατευμένο με πανύψηλες μάντρες και ψυχρά κάγκελα. Πολλοί δε από αυτούς απαιτούν να πληρώσω, για να παίξω. Κατάντησε πολύ ακριβό το παιχνίδι πια!
Δεν ξεχνώ φυσικά, ότι έχω στη διάθεσή μου στα διαλείμματα εκείνο τον λίγο χρόνο – που ποτέ δεν φτάνει – να βγω και να ξεδώσω με τη συντροφιά μου στον προαύλιο χώρο του σχολείου. Να ξεδώσω μετ’ εμποδίων κι εκεί, αφού επιβάλλεται και πάλι ν’ ακολουθήσω κανόνες. Ουφ, πολλούς κανόνες!

Αυτά μου έμειναν;
Καθίσματα, μάντρες, κάγκελα, εικονική πραγματικότητα και πολλοί κανόνες;
Πότε θα πω κι εγώ «Φτου, ξελεφτερία!»;
Έλα, να το πούμε ξανά μαζί!
 






@ Αν κάποιος επιθυμεί και λίγο άρωμα καλοκαιριού μόνο για ενήλικες, μπορεί να περάσει εδώ..