Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2019

"Από την ορθάνοιχτη πόρτα φαινόταν ένα κομμάτι μεσημέρι"

Ένα κείμενο με πολλαπλές αναγνώσεις - αναγνωρίσεις σήμερα, πέρα από αυτό στο οποίο αναφέρεται ο συγγραφέας (τις συνεδριάσεις του ΚΚΕ τη δεκαετία του '50). Η επιθυμία, η ανάγκη του ανθρώπου για φυγή και παράλληλα ο φόβος και η εμπειρία της "αιχμαλωσίας" από συνήθειες, εξαρτήσεις, ιδεολογίες, αδράνειες, πάθη, από ό,τι δεν του ταιριάζει πια, από οτιδήποτε βιώνει ως "δεσμά" του, ίσως τελικά από τον ίδιο του τον εαυτό. 
Στρέφει την πλάτη του σ' αυτό "το κομμάτι μεσημέρι" που φαίνεται έξω "από την ορθάνοιχτη πόρτα", μένοντας μετέωρος ανάμεσα στον βηματισμό προς τη φυγή και την ακινησία του σώματος. 
Ως πότε; 
Μπορεί για πάντα.
Θλιβερό;
Μια αλήθεια.


Η σύσκεψη

Η σύσκεψη συνεχίζονταν...
Ήτανε δύσκολο να καθορίσει το χρόνο της έναρξης, αν είχε αρχίσει εδώ και δέκα λεπτά, πριν δέκα μέρες ή πριν δέκα χρόνια. Ακόμα αμφέβαλε αν υπήρχε κάποια αρχή, ένα συγκεκριμένο σημείο εκκίνησης, αφού ολοένα και περισσότερο ένιωθε πως δεν υπήρχε ένα τέλος.
Η σύσκεψη συνεχίζοταν, ένα ποτάμι χωρίς εκβολές και πηγές. Ο ίδιος δεν ένιωθε σα σταγόνα που ξεκίνησε από την αρχή για να φτάσει στο τέρμα. Είχε την επίμονη αίσθηση ότι βρίσκεται έξω απ’ το ρεύμα, στην άκρη της κοίτης, στο ίδιο πάντα σημείο και βλέπει διαρκώς να κυλάει.

Είχε συναίσθηση ότι παίρνει μέρος στη σύσκεψη μόνο από τη συνέχιση της διαδικασίας με τους εναλλασσόμενους ομιλητές, τις καθιερωμένες χειρονομίες, τον τρόπο που ανοίγαν το στόμα και άρθρωναν τις λέξεις. Πρόσωπα, χέρια, χείλη και λόγια όλα γνωστά, τόσο γνωστά, κυρίως τα λόγια, κουρντισμένα σ’ ένα κραυγαλέο ανυπόφορο τόνο (Κι εγώ με τη στεντόρεια φωνή μου), που δεν είχαν καμιά σχέση με την κοινή ομιλία για το ψωμί και τον έρωτα, για τη ζωή και το θάνατο, κουρντισμένα όλα σε μια σειρά και μια τάξη (κι εγώ με τη σειρά μου...), αυτά τ’ ακατανόητα λόγια που η μνήμη τ’ απόδιωχνε σα φορτίο αβάσταχτο.

Η σύσκεψη συνεχίζονταν, μια πλάκα για χιλιοστή φορά στο πικάπ, μια κόρνα αυτοκινήτου που κόλλησε και που κανένας δεν νοιάζονταν να σταματήσει αυτός ο άχρηστος θόρυβος....
Ένα λεωφορείο που πήγαινε... Αυτός στριμώχνοντας μπήκε, όταν ξαφνικά η πόρτα έκλεισε κι έπιασε στην άκρη το μανίκι της καμπαρντίνας. Δοκίμασε μαλακά να το τραβήξει και κατάλαβε πως είχε γαντζώσει σε κάποιο καρφάκι. Μπορούσε όμως να περιμένει μέχρι την επόμενη στάση. Θ’ άνοιγε η πόρτα και θα ελευθέρωνε το μανίκι χωρίς αβαρίες. Ήταν υπόθεση ενός, δύο λεπτών το πολύ. Θα το άντεχε; Δυο λεπτά το πολύ υπομονής. Τράβηξε απότομα το χέρι αδιαφορώντας για το οποιοδήποτε σχίσιμο. Δεν μπορούσε να περιμένει, δεν μπορούσε να νιώθει αιχμάλωτος, έστω για λίγο, μιας πόρτας...


Τώρα γιατί παρακολουθούσε αυτή την ατελείωτη σύσκεψη; Γιατί να αισθάνεται αιχμάλωτος για μήνες, για χρόνια, μιας πόρτας και μάλιστα ορθάνοιχτης; Βέβαια μπορεί να ’ταν κλειστά τα παράθυρα, βουλωμένες οι χαραμάδες κι οι τρύπες, αλλά η πόρτα έχασκε ορθάνοιχτη. Φαίνοταν από κει που καθόταν φαρδιά, μεγάλη και εύκολη. Θα σηκώνοταν ήσυχα ήσυχα, θα περνούσε απαρατήρητος ανάμεσα απ’ τους ακροατές με τα πεσμένα βλέφαρα και τις ξαναμμένες παλάμες, μια και χρόνια ήταν απών, από τη σύσκεψη, αφού όλοι απουσίαζαν, αφού κανέναν από τους ομιλητές δεν κατανοούσε, θα περνούσε την πόρτα και φορώντας την καπαρντίνα ανεμπόδιστα με την ομπρέλα και το καπέλο στο χέρι, θ’ αναχωρούσε χωρίς χαιρετούρες.


Μπορεί έξω να ήταν καλοκαίρι και να μη χρειαζόταν η ομπρέλα...
Από την ορθάνοιχτη πόρτα φαινόταν ένα κομμάτι μεσημέρι κι ακούγοταν το μονότονο τραγούδι του τζίτζικα. Ο φύλακας κοιμόταν. Κοιμόταν βαθιά στην καρέκλα, με πεσμένα τα βλέφαρα, με σταυρωμένα τα χέρια σα να ’ταν νεκρός, σα να μην υπήρχε δίπλα στην πόρτα. Μπορούσε να κάνει δυο βήματα και να βρεθεί έξω για ένα λεπτό, για μια ώρα, για πάντα ύστερα από είκοσι χρόνια φυλάκιση, αρκεί να δρασκελούσε την πόρτα, αρκεί να τολμούσε, αρκεί να το ήθελε, αρκεί... Χωρίς δισταγμό έστριψε για το αρχιφυλακείο που τον είχαν καλέσει...

Τώρα τον είχε καλέσει ο Πρόεδρος, δίνοντάς του το λόγο να πει κι αυτός τις σκέψεις του, συνεχίζοντας τη σύσκεψη. Δεν μπορούσε να φύγει, δεν έπρεπε να φύγει. Για να συνεχίσει «κι αυτός με τη σειρά του» τη σύσκεψη, άρχισε να μιλάει με τον ίδιο ρυθμό που μίλησαν οι άλλοι, στον ίδιο τόνο φωνής, με τις ίδιες κινήσεις.
Η σύσκεψη συνεχίζοταν...

                                       Μάριος Χάκκας 1979 (131-133)
                                        Λογοτεχνία Γ΄ Γενικού Λυκείου















Ή... μήπως υπάρχει ελπίδα, "καλέ μου άνθρωπε";

 

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2019

"Αλλά καθώς βραδιάζει..."


Αλλά τα βράδια

"Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος 


Αλλά τα βράδια
τι όμορφα που μυρίζει η γη


Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα


Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται


Αλλά τα βράδια τι όμορφα 
που μυρίζει η γη 
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα 
για να πεθαίνουν κι αλλού και την απληστία 
για να μένουν νεκροί για πάντα 


Αλλά καθώς βραδιάζει 
ένα φλάουτο κάπου 
ή ένα άστρο συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα


Αλλά τα βράδια τι όμορφα 
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου, 
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες 
Φοράω το σακάκι του πατέρα 
κι έτσι είμαστε δυο, 
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω 
ήταν για να δώσω 
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο 

Αλλά τα βράδια τι όμορφα 
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη 
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί 
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει 
παίρνει το μέρος των φτωχών 

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη! 


Δως μου το χέρι σου..."
                                                     Τάσος Λειβαδίτης




 

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019

Προχωράμε με χιούμορ και χαμόγελο


Συνεχίζω από εκεί που το άφησα στην προηγούμενη ανάρτηση...
Ξεκινώ λόγω πανσελήνου με το φεγγαρόπαιδο (Rory Gallagher), είπαμε, μεγάλη αγάπη είναι αυτή, και ακολουθεί χιούμορ μέσω αστείων εικόνων (λίγο χοντρά αστεία) που βρήκα στο διαδίκτυο. 

Αφιερωμένο το σημερινό σε όσους μαγεύονται πάντα από τη λάμψη του φεγγαριού, σε εκείνους που δεν ξεχνούν το χαμόγελο και το χιούμορ και στις πιο δύσκολες στιγμές τους,  μα ακόμα περισσότερο σ' αυτούς τους λίγους που ξέρουν να αγαπούν και θέλουν να ζήσουν την αλήθεια και όχι τα δήθεν που τους είπαν κάποιοι.

Διάβασα κάπου πως όταν νομίζουμε ότι έχουμε όλες τις απαντήσεις, η ζωή έρχεται και αλλάζει τις ερωτήσεις...! Οπότε τι συζητάμε; Προχωράμε με χαμόγελο και χιούμορ, ώστε ν' αντιμετωπίζουμε κάθε αλλαγή ερώτησης με θάρρος και δύναμη.

Σαν το Φεγγαρόπαιδο του Rory προσπαθώ πάντα να προσφέρω το χαμόγελο (μέσα από οποιαδήποτε προσφορά) και πολύ συχνά το γέλιο σ' αυτούς που αγαπώ ή σ' εκείνους που κρίνω ότι το έχουν ανάγκη. 
Εύλογα θα ρωτούσε κανείς: "Μα τι κάθεσαι κι ασχολείσαι;"
Αν μπορώ, γιατί να μην το κάνω; Δεν περιστρέφονται όλα γύρω από εμάς στην τελική! Θα μας πιάσει καμιά ζαλάδα από την πολλή περιστροφή και θα πέσουμε ξεροί!


Το έχω ξαναβάλει... Ε, και;



"Moonchild" 

You are a moonchild and pretty soon child
I've got that feeling
That I'm gonna make you smile forever
If I can.
Just give me a sign and I'll show you my plan
You are a blue child, forever true child
You know I'll try to paint the skies blue forever
If I can.
Just give me a sign and I'll show you my plan.

Tell me why you look so sad,
Time slips by like grains of sand
Just put your future in my hands

You are a moonchild and pretty soon child
I've got the feelin I'm gonna make you smile forever.
If I can.

Just give me a sign and I'll show you my plan,




Ε, να μην βάλω μερικά ακόμα δικά του; Αμαρτία είναι...

Μια ισχυρή σε μέγεθος live δόση!


Για όποιον αντέχει μια δεύτερη πολύ δυνατή!



Αυτό μόνο γι' αυτούς που παίρνουν αυτό που θέλουν...


Εδώ πείτε μου, βρε παιδιά, τι συμβαίνει, γιατί γενικά έχω χάσει τον μπούσουλα...!



                
Ακολουθούν οι εικόνες που υποσχέθηκα κι όποιος αντέξει...












Τα γατάκια παρακάτω δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό!



Όταν το πάθος κυριεύει και τα μικρά τετράποδα...



Αγρρρ... και γεια σας!