Η αλήθεια της ψυχής ζητά το απόλυτο

"...ποια είναι η αιτία και ποιο το νόημα του ανθρώπινου δράματος μέσα στην ιστορία;"

"Η αναζήτηση του νοήματος είναι απαραίτητη και σ’ αυτήν βοηθάει ο φιλοσοφικός στοχασμός. Η περιπέτεια της ανθρώπινης υπάρξεως μέσα στη σχετικότητα μήπως αφορά μια διαδικασία προετοιμασίας ώστε κάποτε η ύπαρξη, που δεν καλύπτεται από τη σχετικότητα, να εκφραστεί με τρόπο απόλυτο;"

"Το βίωμα που προέρχεται από τη δοκιμασία και την οδύνη είναι μια αναγκαία προϋπόθεση για την μύηση στη Γνώση. Έτσι, δεχόμεθα το παρελθόν με την προϋπόθεση ότι επεξεργάστηκε την ύπαρξή μας. Για να φτάσει κανείς να κατανοήσει, πόσο ατελείς ήταν οι σχέσεις που προηγήθηκαν, θα πρέπει να κάνει μία αναδρομή, διατρέχοντας το παρελθόν."

"Οι σχέσεις που δεν έφθασαν στην πραγματική επικοινωνία, η αγάπη που μας διέψευσε γιατί δεν ήταν αληθινή, η φιλία που δεν ήταν φιλία, γιατί δεν είχε κι αυτή διάρκεια, το σχετικό ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο, όλες αυτές οι προσεγγίσεις του ενός προς τον άλλον, διαπνέονταν από τη σχετικότητα. Δεν έφθασαν ποτέ στην καθαρότητα της απόλυτης μορφής τους. Και τούτο γιατί ο άνθρωπος κατέχονταν από τις ανάγκες του και το άγνωστο υποσυνείδητό του."

"Το απόλυτο γίνεται καθοριστική ανάγκη στους ανθρώπους που αναζητούν πάντα την αλήθεια, καθώς μένουν ανυποχώρητοι και οι ίδιοι στην προσπάθειά τους να βιώσουν τη ζωή με τρόπο αυθεντικό. Είναι αυτοί οι λίγοι, το άλας της γης που είναι έτοιμοι να παραδώσουν τη σκυτάλη στους επερχόμενους. Είναι αυτοί που παρέμειναν παιδιά και βλέπουν με τα μάτια της ψυχής τους τον άλλον σαν αδελφό."

"Ο υπαρξιακός άνθρωπος είναι ανέστιος στον κόσμο αυτόν, εάν δεν βιώνει την πραγματική σχέση."

  Αποσπάσματα από ένα πολύ ενδιαφέρον (για μένα πάντα) κείμενο της Αλκμήνης Κογγίδου, το οποίο βρήκα στο Αντικλείδι (κλικ στον τίτλο του για να το δει κανείς ολόκληρο).

Το απόλυτο ως αίτημα ψυχής 

Φεγγάρι μου λαμπρό σε χώρο μοναδικό

Το τελευταίο ολόγιομο φεγγάρι των θερινών μηνών μπορεί να το θαυμάσει κανείς από όπου κι αν βρεθεί, όμως συνήθως είναι λατρευτό πάνω από το υγρό στοιχείο και εντελώς μαγικό, γεμάτο μυστήριο, μέσα σ' έναν αρχαιολογικό χώρο. 

Επιλέγει ο καθένας τον χώρο που τον εκφράζει περισσότερο ή εκείνον που του προσφέρεται πιο εύκολα.

Μεγάλη επιθυμία μου είναι να είχα τη δυνατότητα να δω την αυγουστιάτικη πανσέληνο από πολλούς αρχαιολογικούς χώρους του τόπου μας. Πέρα από το Σούνιο με τον Ναό του Ποσειδώνα, τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης και το αρχαίο θέατρο των Φιλίππων όπου έχει τύχει να βρεθώ σε συνθήκη αυγουστιάτικης πανσελήνου, θα ήθελα πολύ να δω το ολόφωτο φεγγαράκι στους Δελφούς - που ξεχωρίζουν για μένα με διαφορά - και στην Κνωσό.

Εσείς ποιον χώρο θα επιλέγατε; 

Ή που έχετε βρεθεί και το απολαύσατε;

@ Ευτυχώς που έχουν δωρεάν είσοδο...

Εννοείται πως θα συνοδεύσω και τούτη τη φεγγαράδα με ιδιαίτερη μουσική, σαν να την άκουγε κανείς στον αγαπημένο χώρο που θα ήθελε να είναι... 

Γιατί "καράβια μοιάζουν οι ψυχές" που "στον χρόνο αρμενίζουν" και "τις νύχτες έχουν οδηγό τ' αστέρια που φωτίζουν" μα και το γλυκύτατο φεγγάρι.

"Ήσουνα φεγγάρι και ήμουνα πουλί, πέταξα ψηλά για να σε φτάσω", όμως υπάρχει η ανατολή...

Παπαδιαμάντης μοναδικός, από το παιδί... Μάλαμα!

Έτσι μας παίρνει το πρωί παρέα μ' ένα τσιγάρο και το φεγγάρι ακόμα να στέκει στον ορίζοντα πριν έρθει το φως του ήλιου να το σβήσει από τα νυσταγμένα μάτια μας... (ένα τραγούδι γραμμένο στη μνήμη του Μ. Λοϊζου)

Καλό υπόλοιπο θερινών ημερών!

Λίγα, ίσως χρήσιμα, από τον Μπρεχτ

Προς το παρόν, εκεί στα βραχάκια παρέα με άλλους λουόμενους ή με μόνη συντροφιά τη μοναξιά - όπως επιθυμεί ο καθένας - ας γίνουμε νοητικά συνοδοιπόροι με λίγα, ίσως χρήσιμα, λόγια και σκέψεις του Μπρεχτ. 

Λέω προς το παρόν, διότι σε κάποια επόμενη ανάρτηση θα σταθώ σε σκέψεις και λόγια μεγάλων δικών μας - και μοναδικών - δημιουργών της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Κάτι που θέλω από μέρες να κάνω, όμως για κάθε τι πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη διάθεση και φυσικά η πολύτιμη έμπνευση, μια και σε αυτή την φάση όλα είναι σε μορφή ιδεών σκόρπιων, που κόβουν βόλτες συχνά πυκνά μέσα στην πολυζαλισμένη μου κεφάλα...

Πάμε κι όπου μας βγάλει...

"Τι ωφελεί, χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά;"

"Με τι ασχολείσθε; ρώτησαν τον κύριο Κ.

Κι ο κύριος Κ. απάντησε:

Είμαι πολύ απασχολημένος,

προετοιμάζω το επόμενο λάθος μου." 

"Αυτοί που βρίσκονται ψηλά, θεωρούν ταπεινό να μιλάς για το φαΐ.

Ο λόγος: έχουν κιόλας φάει."

"Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι.

Φίλος σας είναι η αλλαγή, 

η αντίφαση σύμμαχός σας.

Από το τίποτα κάτι πρέπει να κάνετε, μα οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτε.

Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το, και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται."

"Εσύ, που είσαι αρχηγός, μην ξεχνάς πώς έγινες ό,τι είσαι, επειδή είχες αμφιβάλει για άλλους αρχηγούς.

Άσε λοιπόν αυτούς που οδηγείς να αμφιβάλλουνε κι εκείνοι."

"Μη λες πολύ συχνά ότι έχεις δίκιο δάσκαλε!

Άσε να το δουν και οι μαθητές!

Μην πιέζεις πολύ την αλήθεια.

Δεν το αντέχει.

Άκουγε όταν μιλάς."

"Και, φυσικά, θα υπήρχαν και σχολεία στα μεγάλα κουτιά. Εκεί τα μικρά ψαράκια θα μάθαιναν πώς να μπαίνουν κολυμπώντας στο στόμα των μεγάλων καρχαριών. 

Θα χρειάζονταν, για παράδειγμα, γεωγραφία για να μπορούν να βρουν τους καρχαρίες που θα τεμπέλιαζαν κάπου εκεί.

Το κύριο μάθημα θα ήταν, φυσικά, η ηθική μόρφωση των μικρών ψαριών. Θα διδάσκονταν πως το σπουδαιότερο και ωραιότερο πράγμα για ένα μικρό ψαράκι είναι να προσφέρει τον εαυτό του χαρούμενα, και πως όλα πρέπει να πιστεύουν στους καρχαρίες και πάνω απ' όλα όταν λένε πως θα φτιάξουν ένα ωραίο μέλλον. Θα τα μάθαιναν ότι το μέλλον τους είναι σίγουρο μόνο εφόσον μάθουν να υπακούν."

"Μα δε θα λένε: Ήταν σκοτεινοί καιροί.

Θα λένε: Γιατί σώπαιναν οι ποιητές τους;"

Τελειώνουμε τη μικρή συμπόρευση με ένα μουσικό κομμάτι, εκεί στα βραχάκια..., που του ταιριάζει λίγο αλκοόλ και τσιγαράκι, για όσους φυσικά πάσχουν από αυτές τις αδυναμίες!