Κι κάπως έτσι παραμερίστηκαν πολλά...

Και φάγαμε και ήπιαμε και ψωνίσαμε και είδαμε αγαπημένους ανθρώπους και με πολλούς ανταλλάξαμε ευχές, πολλές ευχές. Και θα ξαναφάμε και θα ξαναπιούμε και θα ξαναψωνίσουμε και θα ξαναδούμε άλλους αγαπημένους ανθρώπους και θα ανταλλάξουμε πάλι ευχές, πολλές ευχές.

Κι όλα αυτά μέσα στη "ζούγκλα" της ακρίβειας, της ασυδοσίας, της απέραντης υποκρισίας, της απόλυτης αδιαφορίας, της αγριότητας του κυνισμού, της καρικατούρας του ανθρώπου.

Έτσι, παραμερίστηκαν οι ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν βάρβαρα κι άδικα στα Τέμπη, όπως και οι οικογένειές τους βουτηγμένες στο πένθος και τον αγώνα για το δίκιο, το ίδιο συνέβη και στους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας, οι οποίοι έμειναν να περιμένουν το οτιδήποτε μόνο από τον εθελοντισμό και την αλληλεγγύη των συνανθρώπων τους, το ίδιο έγινε και με ασθενείς που χρήζουν άμεσης νοσηλείας και ίσως χειρουργικής επέμβασης μα το ραντεβού έχει τοποθετηθεί έναν χρόνο μετά, έτσι παραμερίστηκαν οι χιλιάδες άμαχοι νεκροί και η εγκληματική εξόντωση τόσων παιδιών από τα πυρά του τερατοπόλεμου, ... και πόσα άλλα παραμερίστηκαν από τη μνήμη σε χρόνο dt!

Κι αφού τα είπαμε και ξεθυμάναμε, κάναμε ένα μικρό μνημόσυνο στα παραμερισμένα, πάμε να συνεχίσουμε απερίσπαστοι στα γνωστά ετούτων των Άγιων Ημερών.

Συγχωρέστε με που έγινα δυσάρεστη μέρες που είναι, όμως εκεί που πας να γελάσεις, να αφεθείς στη χαλαρότητα των εορτών ένας κόμπος έρχεται και σου κάθεται στον λαιμό. Εκτός αν είναι μόνο δική μου αίσθηση, οπότε θα πρέπει να το κοιτάξω πιο σοβαρά... 

Δε λέω πως δεν χρειάζονται όλα τα καλά κι ωραία που μπορεί να απολαύσει κανείς - ειδάλλως θα μετατραπεί σε ένα καταθλιπτικό ανήμπορο υποκείμενο - αλλά να στέκεται και με μέτρο ανθρώπινο απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω του. Να ξεχνιόμαστε για λίγο, αλλά να μην ξεχνάμε.

 

@ Μουσική με θέμα τα Χριστούγεννα, κάπως διαφορετική...

Για τη μεγάλη γιορτή του Δεκέμβρη

Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή των παιδιών, τα οποία είναι η πηγή της ζωής . Το μόνο που χρειάζονται αυτά τα μικρά πλάσματα, για να ανθίσουν, είναι αγάπη χωρίς όρους κι όρια. Δε ζητούν τίποτε περισσότερο από σεβασμό, ασφάλεια, φροντίδα, ζεστασιά και μια γνήσια αγκαλιά κι όχι φυσικά όλα αυτά τα δήθεν αναγκαία που με χίλιους τρόπους προσπαθούν να τους μεταφέρουν τόσο το άμεσο περιβάλλον τους όσο και η σύγχρονη κοινωνία (τρομάρα της)!

Ας προσεγγίζουμε τα παιδιά με την αλήθεια μας κι εκείνα ξέρουν…

Και κάτι για την αλήθεια που διάβασα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ, γιατί τελικά έτσι συμβαίνει στην πραγματικότητα:

«Κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται. Μετά βρίσκει σφοδρή αντίθεση. Και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη.»

                                                                                        Schopenhauer

Χρόνια Πολλά!

                                                   

Υπάρχουν κι αυτοί οι τόποι όμως...

Κάθε φορά που πλησιάζουν οι περίφημες γιορτινές μέρες του χειμώνα μα και κατά τη διάρκειά τους έρχονται σκέψεις μελαγχολικές σε αντίθεση με τη λαμπερή ατμόσφαιρα κι αυτό συμβαίνει δίχως προσπάθεια παρά αυτόματα, είτε το θέλει κανείς είτε όχι.

Έτσι, πέρα από τα πρόσωπα που απουσιάζουν από τη ζωή μας, ο νους μεταφέρεται και σε τόπους, οι οποίοι με κάποιο τρόπο μάς "στοιχειώνουν". Τόπους, που κάποιους τους έχουμε συνδέσει με πολύ ξεχωριστές στιγμές γλυκύτητας μα και πόνου - βαθιά χαραγμένες στην ψυχή και τη μνήμη, κι άλλους που παρέμειναν μια παγερή εικόνα που συγκλόνισε συθέμελα την ύπαρξή μας λόγω της τραγικής κι άδικης απώλειας δικών μας ή άλλων συνανθρώπων μας.

Σε αυτούς τους "στοιχειωμένους" τόπους άλλοτε επιδιώκουμε την επίσκεψή μας, προκειμένου να νιώσουμε ξανά όλα τα συναισθήματα από όσα βιώσαμε εκεί κάποτε κι άλλοτε δεν αντέχουμε καν το σύντομο πέρασμα από τα σημεία που γράφτηκαν τραγωδίες.

Ναι, γνωρίζω πάρα πολύ καλά πως οτιδήποτε μας "στοιχειώνει" δεν μας επιτρέπει να εξελιχθούμε. Κι εφόσον η ζωή περιμένει να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της με δυναμισμό κι ευγνωμοσύνη, οφείλουμε να σταθούμε γενναίοι (όπως στην απώλεια) και στους τόπους που άγγιξαν την καρδιά μας με θετικό ή αρνητικό τρόπο.

 

💖 Πολλή, μα πολλή όμως, ποπ μουσική από δύο κυρίες του είδους, για να ελαφρύνει λίγο το "μέσα" μας - πάντα για όποιον επιθυμεί να ακούσει!

 

 

Πού ελεύθερος χρόνος τώρα;

Και να που έφτασαν οι ημέρες που αρχίζουν οι προετοιμασίες για την ίσως πιο όμορφη εορταστική περίοδο του χρόνου (πιο νωρίς προσωπικά μου φαίνεται ότι χάνουμε το νόημα). Όμως για να περάσει κανείς σε αυτή την περιβόητη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση - που μου αρέσει πολύ - απαιτείται πολύς ελεύθερος χρόνος. Δυστυχώς, για πολλούς δεν είναι εύκολο να βρεθεί, οπότε ή τρέχει σαν παλαβός για να προφτάσει να τα κάνει όλα ή προγραμματίζει αυστηρότατα τις ώρες και τις μέρες που θα διαθέσει ή τα παρατά όλα και αφιερώνει μία ημέρα μήπως και το απολαύσει.

Το μείζον θέμα εδώ είναι γενικά ο ελεύθερος χρόνος που πλέον φαντάζει άπιαστο όνειρο για μεγάλους και μικρούς και θαρρώ πως είναι μια κατάσταση απόλυτα καταστροφική για την πνευματική και ψυχική υγεία μα και για να είναι θέση κανείς να σταθεί ισορροπημένος και ακέραιος στη ζωή του. Στην εποχή μας είναι βαθιά η ανάγκη του ελεύθερου χρόνου, καθώς οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι φρενήρεις κι όχι όπως κάποτε, όπου η εργασία ήταν ολοήμερη και ιδιαίτερα κοπιαστική, όμως οι ρυθμοί ήταν βραδύτεροι και δίχως τέτοιου μεγέθους άγχος όπως το σημερινό.

Φυσικά, είναι σημαντικό να μπορεί ο άνθρωπος να αξιολογεί τον όποιο ελεύθερο χρόνο έχει ως πολύτιμο, προκειμένου να τον εκμεταλλεύεται προς όφελός του κι όχι να τον σπαταλά, μια και πίσω δε γυρνά...

Ο Αριστοτέλης παρομοιάζει τον ελεύθερο χρόνο με την ειρήνη και την εργασία με τον πόλεμο σε δύο έργα του - στα Ηθικά Νικομάχεια και στα Πολιτικά - όπου κι ερευνά το θέμα του ελεύθερου χρόνου. 

Πιο πολλά στο άρθρο που ακολουθεί:

Η ευδαιμονία βρίσκεται στον ελεύθερο χρόνο

 

 

Μέσα από το άρθρο στάθηκα περισσότερο σε αυτό το μικρό απόσπασμα:

 

«Είναι λοιπόν φανερό ότι κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου πρέπει να μαθαίνουμε και να διδασκόμαστε, γιατί αυτά τα μαθήματα και αυτά τα διδάγματα γίνονται για χάρη του εαυτού μας, ενώ αυτά που σχετίζονται με την εργασία είναι αναγκαία και για χάρη άλλων.» Αριστοτέλης, Πολιτικά 1338a10-14 

 

Μείζον θέμα για μένα...

Χωρίς ελεύθερο χρόνο ο σύγχρονος άνθρωπος δεν προλαβαίνει ούτε να σκεφτεί πάνω σε όσα συμβαίνουν γύρω του, στη ζωή του, να βρει τον εαυτό του, να αντιληφθεί ουσιαστικά πού βρίσκεται και να οραματιστεί πού θα ήθελε να πάει! Κι αυτό είναι κάτι που έχουν ετοιμάσει άλλοι γι΄αυτόν, καθώς εξυπηρετούνται άριστα τα συμφέροντά τους από μια τέτοια κατάσταση...

 

 

👉 Και... πολλή μουσική για τον - σπουδαίο - ελεύθερο χρόνο! Και μια ερώτηση στο τέλος...

 

 

 

 

 

 

💖  Πώς σας αρέσει να περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;  

 

 

"Ένα αστείο η ζωή" δίχως "πώς και γιατί"

Κάτι λίγα για τη ζωή...

Διαλέγει κανείς και παίρνει! 

"Η πραγματική ζωή αρχίζει εκεί που σταματά η βολεμένη καθημερινότητα."
Μανώλης Δουκίδης , Έλληνας συγγραφέας

"Η μεγαλύτερη επανάσταση στη ζωή μου ήταν η αποκάλυψη ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τα εξωτερικά γνωρίσματα της ζωής τους, αλλάζοντας τη νοοτροπία τους."
William James , 1842-1910, Αμερικανός φιλόσοφος


"Είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή μόνο αυτοί που δεν την έχουν ζήσει."
Αλμπέρ Καμύ , 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1957


"Τίποτε στη ζωή δεν είναι για να το φοβόμαστε, αλλά για να το κατανοήσουμε."
Μαρία Κιουρί , 1867-1934, Γαλλοπολωνέζα φυσικός


"Το να αποζητάς την ευτυχία σ’ αυτήν τη ζωή, είναι η πραγματική έννοια της ανταρσίας."
Ερρίκος Ίψεν , 1828-1906, Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας


"Η ζωή είναι για τους περισσότερους από εμάς μια μακρόσυρτη αναβολή."
Χένρυ Μίλλερ , 1891-1980, Αμερικανός συγγραφέας

 

"Η όποια πρόοδος στη ζωή δεν προέρχεται από την προσαρμογή, αλλά από την τόλμη και από την υπακοή σε μια παρόρμηση."
Χένρυ Μίλλερ , 1891-1980, Αμερικανός συγγραφέας


"Σ’ αυτήν τη ζωή τίποτε δεν είναι σίγουρο, εκτός από τον θάνατο και τους φόρους."
Βενιαμίν Φραγκλίνος , 1706-1790, Αμερικανός πολιτικός & συγγραφέας


"Ένα από τα πιο δύσκολα και σημαντικά πράγματα στη ζωή μας είναι να βρούμε κάποιον που να τον αγαπάμε και να μας αγαπά."
Ανώνυμος


"Η ζωή είναι ένα παιχνίδι που οι κανόνες του αλλάζουν συνεχώς. Τίποτε δεν χαλάει ένα παιχνίδι περισσότερο απ’ αυτούς που το παίρνουν στα σοβαρά."
Quentin Crisp , 1908-1999, Βρετανός συγγραφέας


Κι επειδή...

"Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος."
Φρήντριχ Νίτσε , 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος


Πάμε να ακούσουμε...

 

Πηγή: Γνωμικολογικόν

 

Επειδή με συγκινεί και με δυναμώνει

"Ποιο Θανάση; Έναν Θανάση που ήξερα εγώ, βλάκα, χαζό και αγαθιάρη, πάει σχόλασε αυτός!"

Σχόλασε εκείνος ο πολύ αγαπημένος (που είπε αυτά τα λόγια σε κάποια του ταινία) κι έτσι πρέπει να σχολάσουμε όλοι οι "βλάκες", "χαζοί" κι "αγαθιάρηδες" "Θανάσηδες" απέναντι σε όλους τους "έξυπνους", υποκριτές, "κανίβαλους",  "σούπερ καθαρούς" από πολλές απόψεις και πολλές πλευρές...

Όπως ήταν εκείνος στη ζωή του και στη σκηνή πηγαίος, αυθόρμητος, γνήσιος, έντιμος μα πάνω απ' όλα Άνθρωπος κάπως έτσι πρέπει να κινηθούμε, παράλληλα όμως με δυναμισμό, αποφασιστικότητα και ισχυρή θέληση για να αλλάξουν όλα στην εποχή των "σπηλαίων και των ροπάλων" που ζούμε (όπως πολύ σοφά είχε πει εδώ κάποτε η Μαρία Κανελλάκη σ' ένα σχόλιό της). 

Ο αεικίνητος, λατρεμένος και μέγας Θανάσης Βέγγος χαρακτηρίστηκε ως λαϊκός ήρωας που μας έκανε να γελάμε με τα χάλια μας. Μόνο που ο μεγάλος στόχος είναι να πάψουμε να το κάνουμε αυτό, αλλά να γελάμε με τα χάλια εκείνων (κυβερνώντων κι όποιων επίσης καρεκλοκένταυρων με το μυαλό μόνο στη μασαμπούκα) που τους επιτρέπουμε να μας φτάνουν σ' αυτά τα χάλια, αφού πρώτα σταματήσουμε να τους δίνουμε την άδειά μας.

Αισθάνθηκα έντονα αυτές τις μέρες την ανάγκη να καταφύγω στον ήρωα που αγαπώ πολύ, καθώς είναι για μένα ένα ψυχικό και συναισθηματικό απάγκιο σε στιγμές ζορίσματος έπειτα από όσα συμβαίνουν καθημερινά στη χώρα μας και παγκόσμια σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.

Αξίσει να παρακολουθήσει (αν δεν τα έχει δει ήδη) κανείς τα δύο βίντεο που παραθέτω στη συνέχεια για τη ζωή και την καριέρα του. Σίγουρα δε θα βαρεθεί...

Κλείνω με δικά του λόγια, πάντα χρήσιμα:

 

"Δεν έχω χρόνο να μισώ αυτούς που με μισούν... γιατί είμαι απασχολημένος αγαπώντας αυτούς που με αγαπούν."

"Κάνε δώρο την απουσία σου σε αυτούς που δεν εκτίμησαν την παρουσία σου."

Μάθημα ζωής κι όχι μνημόσυνο

Για να μην ξεχνάμε...

 
Ημερολόγιο μιας βδομάδας

Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1973

ΩΡΑΙΑ παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια,
ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, — πώς μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα κ η παλάμη του ανθρώπου —


17 Νοεμβρίου

ΒΑΡΕΙΑ σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι —
ποιος θα πει : π ε ρ ι μ έ ν ω μες απ’ το μέσα μαύρο;
μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ’ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί,
και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ’ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους
πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς,
π ώ ς μ π ο ρ ε ί τ ε λ ο ι π ό ν ν α κ ο ι μ ά σ τ ε ;
π ώ ς μ π ο ρ ε ί τ ε λ ο ι π ό ν ν α κ ο ι μ ά σ τ ε ;

              Απόσπασμα από το "Ημερολόγιο μιας εβδομάδας (1973)"του Γιάννη Ρίτσου 

 

Γιατί "Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο". Κι αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να το κρατάμε ως θησαυρό και πυξίδα για την πορεία μας ως άνθρωποι πάνω στη Γη. Όχι άλλα μνημόσυνα και τυπικότητες μα μάθημα ζωής.

 

Για ποια υπευθυνότητα μιλάμε;

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από μία συνέντευξη που είχε δώσει κάποτε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, μέσω του οποίου θέλω να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι...

"Καστοριάδης: […] Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά ένα βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν “ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά”;

Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτή την ευθύνη;

Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.

Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι."

*Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922- Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής. Συγγραφέας του έργου Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, διευθυντής σπουδών στην Σχολή Ανωτέρων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, και φιλόσοφος της αυτονομίας, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα.

Πηγή: Αντικλείδι


Αν ζούσε σήμερα το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είχε φρικάρει με την κατάντια που έχει κατακλύσει αυτό τον τόπο από όλες τις πλευρές, πολιτών και πολιτικών (όχι όλων αλλά σε μεγάλο βαθμό)! Αν συνεχίσω, θα βρίσω, καθώς τα επιχειρήματά μου στέρεψαν προς ώρας... Εκεί που σταματά η λογική ξεκινά η Ελλάδα και οι Έλληνές της!

Ένα πολύ ενδιαφέρον φιλμ...

Τούτη η ανάρτηση έχει για ακόμη μία φορά ως θέμα το ραδιόφωνο και την κατάστασή του πλέον. Αφορμή αποτέλεσε ένα φιλμ για το ραδιόφωνο του σήμερα, το οποίο μου ήρθε ως πρόταση από αναγνώστη. Περισσότερες πληροφορίες για το ντοκιμαντέρ θα βρει κάθε αναγνώστης κάτω από το βίντεο, στο οποίο παραπέμπω στη συνέχεια μέσα από τον τίτλο του. Θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική δουλειά, η οποία έχει να προσφέρει πολλά κι όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην μουσική και στις ραδιοφωνικές εκπομπές, μα όπως λέει και η ραδιοφωνική παραγωγός, Όλγα Λασκαράτου, που συμμετείχε στη σκηνοθεσία και την παρουσίαση του φιλμ: "Η μουσική, έλεγαν οι παλιοί, είναι ο καθρέφτης αυτού που ζούμε.". Και νομίζω έχει απόλυτο δίκιο.

Ακολουθεί ο τίτλος, όπου πατώντας εκεί οδηγείται ο αναγνώστης στο βίντεο:

Μια φωνή μέσα στη νύχτα

Στη συνέχεια θα ήθελα να μεταφέρω την αίσθηση που είχα, αφού το είδα και να αναφέρω κάποια σημεία στα οποία στάθηκα ιδιαίτερα από τα λεγόμενα των προσκεκλημένων, χωρίς να μαρτυρήσω τα πάντα, διότι έχω και το ασυγκράτητο... :)

Διαπίστωσα ότι, για άλλη μια φορά, στον βωμό του κέρδους χάθηκε και η ψυχή του ραδιοφώνου, ίσως θα λέγαμε όπως χάθηκε και η ψυχή της κοινωνίας. Ή για να μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι , είναι σα να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Σα να έχει μπει κατά κάποιο νοσηρό τρόπο η ζωή σε χειμερία νάρκη, καθώς έχει χαθεί το ουσιαστικό μοίρασμα, το ειλικρινές ενδιαφέρον. Όπως αναφέρεται στην ταινία: ''Όταν τα τραγούδια επαναλαμβάνονται ... είναι σαν να επαναλαμβάνουμε τον ίδιο τρόπο χειραψίας  ... είναι σα να επαναλαμβάνουμε τα νέα μας".

Παράλληλα δεν υπάρχει όπως κάποτε η ελευθερία, η αίσθηση του ξεχωριστού, του ιδιαίτερου, ίσως μοναδικού, οπότε "απομαγεύεται" (κατά τον Δεληβοριά) η μουσική δημιουργία μα και η μετάδοσή της.

Ένα άλλο σημείο που στάθηκα είναι η κοινωνική απομόνωση - ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του σύγχρονου τρόπου ζωής, η οποία ενθαρρύνεται μέσα από τον νέο τρόπο ακρόασης της μουσικής (περισσότερα στο φιλμ...). Δυστυχώς, σιγά-σιγά η μουσική χάνει επίσης το ενωτικό της στοιχείο χάρη των οικονομικών μοντέλων και έτσι θυσιάζεται στην επικράτηση "ρομποτικών εκφράσεων εμπορικών συμφωνιών".

Εξαιτίας, της παγκοσμιοποίησης επέρχεται κι άλλη απώλεια, όπως πολύ εύστοχα λέει η Γαλάνη: "Η τάση του γιγαντισμού της αγοράς εξαφανίζει τη μνήμη άρα και την αισθητική άρα και την φαντασία".

Έρχεται να ενισχύσει την παραπάνω άποψη ο ψυχίατρος Γκοτζαμάνης λέγοντας πως ο άνθρωπος παραμένει "ακίνητος", αφού η γνώριμη μουσική προσφέρει ασφάλεια, κάτι το οποίο στερεί την χαρά της ανακάλυψης. Μένει, λοιπόν, στην περιορισμένη πληροφορία, οπότε περιορίζεται συναισθηματικά, πνευματικά, ψυχικά. Είναι θεμιτό να αισθάνεται κανείς ασφαλής σ' ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία, όμως - θα πρόσθετα - με ποιο τίμημα;

Μέσα από όσα ειπώθηκαν στο φιλμ κατάλαβα ότι η ελπίδα και το αισιόδοξο βλέμμα προς το μέλλον δεν χάνεται τελικά, γιατί πάλι καθοριστικό ρόλο θα παίξει ο άνθρωπος, εκείνος που θέλει να είναι ζωντανός με όλη τη σημασία της λέξης. Διατηρώντας ζωντανή τη γλώσσα, τη σκέψη, τον πολιτισμό, όπως λέει πολύ σωστά η Γαλάνη, κόντρα στην αδηφάγα απληστία που σαρώνει τον κόσμο σήμερα!

Για την ανθρωπότητα του παραλόγου

Με αφορμή τα εγκλήματα κατά του ανθρώπου που διαπράττονται αυτές τις σκοτεινές μέρες - εκεί στην κοντινή μας Ανατολή του κόσμου - θέλησα να παραθέσω λίγα λόγια ειπωμένα για την ανθρωπότητα, η οποία με θράσος και απίστευτη σκληρότητα τα προκαλεί, με τραγική απάθεια τα ανέχεται και ευτυχώς το υγιές μέρος της πάντα αντιδρά και διεκδικεί το αυτονόητο...

Είτε η ανθρωπότητα θα τελειώσει τους πολέμους είτε οι πόλεμοι θα αποτελειώσουν την ανθρωπότητα.

Τζων Κέννεντυ , 1917-1963, Αμερικανός πρόεδρος [1961-1963]

Η θεωρία μου είναι ότι η θεμελιώδης πηγή συγκρούσεων στο νέο κόσμο δεν θα είναι πρωτίστως ιδεολογική ή πρωτίστως οικονομική. Οι μεγάλοι διχασμοί στην ανθρωπότητα και οι κύριοι λόγοι συγκρούσεων θα είναι πολιτισμικοί.

Samuel P. Huntington , 1927-2008, Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας

Ο ιμπεριαλισμός και η τρομοκρατία είναι δύο δεινόσαυροι που στο άμεσο μέλλον θα αναμετρηθούν, με τραγικές συνέπειες για την ανθρωπότητα.

Μίκης Θεοδωράκης , 1925-2021, Συνθέτης και πολιτικός

(δήλωσή του μετά την 11η Σεπτεμβρίου)

Να ντρέπεσαι να πεθάνεις πριν να έχεις κερδίσει μια νίκη για λογαριασμό της ανθρωπότητας.

Horace Mann , 1796-1886, Αμερικανός λόγιος & πολιτικός



Ιδεολόγος είναι κάποιος που έβαλε σκοπό του να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο από την ανθρωπότητα.

Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω , 1856-1950, Ιρλανδός συγγραφέας, Νόμπελ 1925



Δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας στην ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα είναι ένας ωκεανός. Αν μερικές σταγόνες του ωκεανού είναι βρόμικες, δεν σημαίνει ότι έχει βρομίσει ολόκληρος ο ωκεανός.

Μαχάτμα Γκάντι , 1869-1948, Ινδός στοχαστής και ακτιβιστής



Τα προβλήματα ολόκληρης της ανθρωπότητας μπορούν να λυθούν μόνο από ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Φρήντριχ Ντύρενματ , 1921-1990, Ελβετός θεατρ. συγγραφέας

 

Πηγή: Γνωμικολογικόν

 

Μια "θάλασσα πλατιά", ένας κόσμος!

Κάπου άκουσα πρόσφατα τον εξής διάλογο:

- Δάσκαλε, θα σώσεις εσύ τον κόσμο;

- Μα κάθε παιδί είναι ένας κόσμος!

Αφιερωμένο σε όλα εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν αύριο, λόγω της βαρβαρότητας των ανθρώπων αυτού του κόσμου,  μα και σε όλα που συνεχίζουν να πατούν τα πληγωμένα (με οποιοδήποτε τρόπο) και διστακτικά βήματά τους προς το δυσοίωνο πλέον αύριο. Ένα μέλλον που δεν τους αξίζει και είναι τα μόνα που φέρουν το φως στην ανθρωπότητα από την φύση τους. Γεννιούνται γι' αυτό κι όχι για να μετατραπούν σε κατ' εικόνα και ομοίωση ό,τι πιο σκατένιου έχει η γη επάνω της.

Αφιερωμένο και σε εκείνους τους εκπαιδευτικούς που δεν κάνουν έκπτωση στην προσφορά τους προς τα παιδιά αλλά και στη συνείδησή τους, επιδιώκοντας να προστατέψουν και να σώσουν ό,τι είναι δυνατό και καμιά φορά όσα κάποιοι θεωρούν αδύνατα να κατορθωθούν. Οι εκπαιδευτικοί σίγουρα μπορούν να κλείσουν φυλακές και ψυχιατρεία.

Κατά τα άλλα, σιωπή μέσα σε τόση καφρίλα και μαυρίλα που κατέκλυσε τη ζωή μας, η οποία επιβάλλεται να μεταλλαχθεί σε σύσσωμη κραυγή τόσο δυνατή που να φτάνει στα πέρατα της γης, μήπως και υπάρξει ένα πιο υγιές αύριο  για όλους.

👭 Μουσική σε άλλο πλαίσιο, για να γλυκάνει κάπως η ψυχή που πονά μέσα σε τόση τρέλα που μας κυβερνά...

 

" Βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι "

Σ΄έναν κόσμο γκρίζο, βαθιά πληγωμένο από το άγχος, την αδικία, την ανασφάλεια, τη βαρβαρότητα, τον πόνο και τη δυστυχία, το μόνο που επιζητά κανείς είναι η θερμή αγκαλιά που θα του προσφέρει την ηρεμία και την αγαλλίαση την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια. Σαν τον φύλακα άγγελο, όπως έλεγα παλιότερα εδώ.

Είναι αυτή που θα του απομακρύνει τον φόβο και τη μοναξιά, θα του δώσει την ενθάρρυνση για τη συνέχεια μέσα στην σκληρή πραγματικότητα, που θα του επιτρέψει να σταθεί δυνατός απέναντι σε οποιαδήποτε πρόκληση. Είναι από μόνη της μια άλλη μορφή επικοινωνίας, ίσως πιο ιδανική, καθώς τότε μιλούν αποκλειστικά οι ψυχές, οι οποίες κατέχουν πολύ καλύτερα τον τρόπο να έρθουν, αυθόρμητα και πηγαία, κοντά η μία με την άλλη, να ανταλλάξουν συμπόνια, αγάπη και δύναμη. 

Θέλει κάποιο άλλο "οπλοστάσιο" ο άνθρωπος, πέραν της σιωπηρής μα τόσο ισχυρής αγκαλιάς, για να επιβιώσει ψυχικά (κι όχι μόνο) από τα βρωμερά υποκείμενα που δεν παύουν να ασχημονούν με κάθε ευκαιρία γύρω του;

Βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι…

«Τουρτούριζες μες στη βροχή
είχες σφαλίσει τα γαλάζια μάτια σου
κι άπλωνες το χέρι στη σκοτεινιά
ν’ αναγνωρίσεις το δικό μου
τι ωραία να λες:
“κοιμήσου τώρα δεν θα με ξαναχάσεις, δεν θα σε ξαναχάσω”…
Βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι…
Χωράει πολλούς ζητιάνους
πολλούς που στερηθήκανε τον έρωτα
ή δεν τους φίλησαν ποτέ τους
χαμογελάνε αυτοί που δεν τους χάιδεψε κανένας
ζούνε ανάμεσά μας όλοι ετούτοι
ένα μπουμπούκι σκάει δειλά.
Κοιμήσου…
Ξέσφιξε τα δάχτυλά σου και κοιμήσου..
Εγώ είμ’ εδώ…»

                                                  Νίκος Αγγελάκης