Η πιο άδολη αγάπη

 Σήμερα η Αρσινόη γράφει για τη μεγάλη της αγάπη και της οικογένειάς της. Μια αγάπη που δεν σε προδίδει ποτέ...

(Η φωτογραφία είναι του Massimo, για τον οποίο θα διαβάσετε παρακάτω. Η μουσική επιλογή είναι της Γλαύκης ως συνήθως. Όταν επιλέγει εικόνα και μουσική η Αρσινόη επίσης το αναφέρω.)

Εδώ και τριάντα χρόνια, πάντα στο σπίτι μας υπήρχαν σκυλιά . Ως έφηβη απέκτησα την πρώτη μου σκυλίτσα, όταν εκείνη αδέσποτη ακολούθησε το μικρότερο αδελφό μου. Οι γονείς μας, χωρίς να χρειαστεί να τους παρακαλέσουμε ιδιαιτέρως, συνηγόρησαν στην υιοθεσία της. Αυτή μεγαλώνοντας γέννησε. Το τελευταίο κουτάβι προθυμοποιήθηκαν να το πάρουν κάποιοι γείτονες μας. Μετά από λίγες ημέρες είδα τη μητέρα μου να επιστρέφει από κάποια δουλειά κλαίγοντας. Είχε περάσει έξω από το σπίτι των γειτόνων , άκουσε το κλάμα του κουταβιού, το οποίο είχαν παρατήσει στην ταράτσα. Το επόμενο πρωινό ,χωρίς δισταγμό , πήγε και το πήρε πίσω. Έτσι μέσα στο δυάρι της Κυψέλης τα σκυλάκια έγιναν δύο. 

Από το  δρόμο μαζέψαμε με τον μετέπειτα σύζυγό μου ένα ημίαιμο λυκοσκυλάκι. Αυτός ήταν και ο πρώτος κοινός μας σκύλος , σύντροφός  για πέντε χρόνια. Και οι δυο μου γιοι γεννήθηκαν με σκυλιά στο σπίτι. Τώρα μέναμε πιο εξοχικά και είχαμε και αυλή. Τα σκυλιά μας ήταν οι πρώτοι και καλύτεροι τους φίλοι. Τους έμαθαν να παίζουν , να αγαπούν τα ζώα και τη ζωή , να σέβονται κάθε έμβιο ον, να προστατεύουν τους πιο ανήμπορους, να επικοινωνούν ακόμα και χωρίς λόγια. Ο τελευταίος μας σκύλος μας συντρόφευε για δεκαπέντε χρόνια. Γεννήθηκε στην αυλή μας και εκεί θάφτηκε . Δεν ήταν δυνατό να τον αποχωριστούμε ούτε μετά το θάνατό του. Τόσα χρόνια κάθε μέρα ήταν η πρώτη μας καλημέρα, το πιο χαρούμενο καλωσόρισμα όταν γυρίζαμε στο σπίτι.  Ήταν η πιο γλυκιά ματιά όταν ήμασταν στενοχωρημένοι, το πιο αληθινό ευχαριστώ που τον αγαπούσαμε . Δεν ζητούσε τίποτε άλλο από αγάπη, όπως άλλωστε όλα τα σκυλιά. Εμείς του την προσφέραμε απλόχερα. Κι εκείνος ζούσε για μας. Έκανε ό,τι του ζητούσαμε ,προσπαθούσε να μας ευχαριστήσει με τη συμπεριφορά του,με ένα γλείψιμο-φιλί. Μας προσέφερε την πιο άδολη αγάπη, χωρίς ανταλλάγματα ,χωρίς δεύτερες σκέψεις , χωρίς να ζητά ανταμοιβή.  Ο θάνατός του ήταν πολύ δύσκολη κατάσταση για όλη την οικογένεια. Όσο κι αν είχαμε προσπαθήσει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι κάποια στιγμή λόγω ηλικίας θα μας αποχαιρετήσει, ο πόνος ήταν αβάσταχτος. Πιο πολύ για το δωδεκάχρονο γιο μου. Έλεγε και ξαναέλεγε ότι έχασε τον καλύτερό του φίλο. Κλωτσούσε τους τοίχους , τις πόρτες κλαίγοντας. Κοιτούσε συνεχώς τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει σε διακοπές με το Nabucco και δεν μπορούσε να το χωνέψει. 

 

Μείναμε χωρίς σκύλο για επτά μήνες. Νομίζαμε ότι κανείς άλλος δεν χωρούσε στην καρδιά μας. Σε όλους μας όμως έλειπε η παρουσία ενός σκυλάκου  που θα έπαιζε μαζί μας, θα τον βγάζαμε βόλτα, και πιο πολύ εκείνο το καλωσόρισμα με την ουρά να κουνιέται σαν τρελή και να ζητά ένα χάδι για να μας αποφορτίσει από όλες τις σκοτούρες, να πάρει το μυαλό μας από τις στενοχώριες. 'Ετσι αποφασίσαμε και υιοθετήσαμε έναν κούταβο , εντελώς διαφορετικό από το Nabucco, άσπρο, ενώ εκείνος ήταν μαύρος, ημίαιμο, ενώ εκείνος ήταν καθαρόαιμος. Αμέσως γέμισε το σπίτι μας χαρά. Με τα παιχνίδια του , το γλυκό του βλέμμα , το χοροπηδητό του έδιωξε τις μαύρες σκέψεις. Αυτός ,ο Massimo,είναι του γιου μου. Τον έχει ανάγκη  για να διώξει τη θλίψη του θανάτου. Τον αγαπάμε όμως όλοι. Κι όσο και να έχει δεσμεύσεις , υποχρεώσεις και τρέξιμο τώρα στην αρχή, το αξίζει με το παραπάνω. Και μαντέψτε όσο κι αν δεν μοιάζει με το Nabucco, είναι λες και είναι μετεμψύχωσή του , ήρεμος , καλόψυχος και ευγενικός.  Και κοιτάζει με το ίδιο βλέμμα!!!

Είναι κάποιες στιγμές

@ Η Αρσινόη θα σας κάνει συντροφιά θέτοντας τους προβληματισμούς της για την πολιτική κατάσταση τούτων των ημερών. Εύχομαι να υπάρξει γόνιμος διάλογος!

Εγώ δεν βρίσκομαι σε διακοπές, όπως κατά λάθος φαντάστηκαν κάποιοι φίλοι, γιατί δεν ήμουν σαφής στην προηγούμενη ανάρτηση. Επιστρέφω σε πάρα πολλές υποχρεώσεις, οπότε δεν έχω χρόνο για δικά μου κείμενα προς το παρόν. Θα τα πούμε στην πορεία. 

Εικόνες και μουσική επιλογή της Γλαύκης και πάλι... Κάποια στιγμή θα εξοικειωθεί και η Αρσινόη και θα κάνει τις δικές της προτάσεις! Την ευχαριστώ πολύ για την παρουσία της εδώ και συνεχίζουμε...

@ Καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω κι εγώ για μια ακόμη φορά τη Γλαύκη για τη φιλοξενία της και ελπίζω να σας κάνω καλή παρέα με τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου ή με άλλα πιο ευχάριστα θέματα που θα ακολουθήσουν σε επόμενη ανάρτηση!

Είναι κάποιες στιγμές που, όταν πρέπει να πάρεις μια σοβαρή απόφαση και δεν έχεις ξεκαθαρισμένα μέσα σου τα πράγματα, νιώθεις το μυαλό σου να μπλοκάρει, να αρνείται να επεξεργαστεί τα δεδομένα. Σε αυτή την κατάσταση αισθάνομαι να έχω περιέλθει μετά την προκήρυξη των εκλογών. Στο δημοψήφισμα τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα. Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. ΄Εχουμε μπροστά μας να μας φράζει το δρόμο ένα μνημόνιο, μισητό, επαχθές χωρίς ελπίδα. Οι υποσχέσεις περί απομείωσης του χρέους μου φαντάζουν τόσο φρούδες ,κυρίως μετά τις αντίθετες απόψεις ΔΝΤ και Γερμανίας. Πολλές φορές στην ιστορία μας μεγάλες δυνάμεις, <<σύμμαχοι>> μας κατά τα άλλα, μας υποσχέθηκαν διάφορα, χωρίς να τα τηρήσουν , οδηγώντας μας στην καταστροφή. Γιατί όχι και τώρα; Τα μέτρα που μέχρι τώρα έχουν παρθεί από την κυβέρνηση και αυτά που θα ακολουθήσουν στα πλαίσια του μνημονίου κάθε άλλο παρά φιλολαϊκά είναι. Εξαιρώ τη ρύθμιση των 100 δόσεων , ασπιρίνη για τον καρκίνο, αφού δεν σκέφτεται κανείς πώς θα πληρώσουμε το φετινό και τους μελλοντικούς φόρους, καθώς επίσης και την κάρτα αλληλεγγύης. Κατά τα λοιπά rien du tout, που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Επίσης επιβλήθηκε φόρος 23 τα εκατό στην εκπαίδευση από τον οποίο εξαιρούνται τα μεγάλα ιδιωτικά σχολεία και τα ξενόγλωσσα (γαλλικό, αμερικάνικο κολέγιο κλπ) ,που ζητούν ως δίδακτρα ένα σκασμό λεφτά και απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό, που όχι μόνο δεν έχει πληγεί από την κρίση, ίσως μάλιστα και να έχει ωφεληθεί. Τα φροντιστήρια όμως , στα οποία απευθύνεται ο μικρομεσαίος και ο φτωχός έλληνας πολίτης που κάνει απίστευτες θυσίες για να μορφώσει το παιδί του, εντάσσονται στο 23%. Αυτό είναι επιβεβλημένο από το μνημόνιο ή είναι αριστερή πράξη; Και πλείστα όσα.

Από την άλλη κανείς δεν θέλει μια αριστερή παρένθεση. Και είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν πρόλαβε να κυβερνήσει. Σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα κυρίως διαπραγματευόταν. Λες όμως, όλη η κυβέρνηση δεν ήταν στις Βρυξέλλες. Οι υπουργοί που έμεναν εδώ τι έκαναν; Γιατί δεν κυβερνούσαν; Να μας δώσουν δείγματα γραφής βρε αδερφέ ! Και όχι να ψάχνω να βρω αν υπάρχουν δευτερες σκέψεις στο μυαλό τους με στόχο την ελάφρυνση από αυτά τα δυσβάσταχτα μέτρα , την ανασυγκρότηση αυτής της διαλυμένης χώρας.
Από μικρή μου άρεσε το κόμικ Ιζνογκούντ του ραδιούργου που ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Απεχθάνομαι όμως τους Ιζνογκούντ της ζωής. Σε αυτόν δυστυχώς με παραπέμπει ο κύριος Λαφαζάνης. Δεν μπορώ να του διαγνώσω αγαθές προθέσεις και ιδεαλισμό αλλά μόνο υστεροβουλία. Παρόλα αυτά προσπαθώ να επεξεργασθώ , όσο μπορώ , γιατί δεν διαθέτω γνώσεις οικονομικών, και το ενδεχόμενο εθνικού νομίσματος.
Είναι κάποιες στιγμές λοιπόν που το θυμικό μάχεται με τη λογική.
Είναι κάποιες στιγμές που πρέπει να πεις το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Αυτές οι εκλογές είναι οι σημαντικότερες της μεταπολίτευσης και γι΄αυτό το βάρος στους ώμους των ψηφοφόρων είναι μεγάλο. Θέλει πολλή σκέψη το πράγμα!!! Το βάρος της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ πέφτει αποκλειστικά στους ώμους του Τσίπρα. Εκείνος πρέπει να μας ανοίξει τα χαρτιά του ,χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις . Να μας πει μια προς μια ποιες ήταν οι προτάσεις μας στη διαπραγμάτευση, ας έκλεισε. Εμείς θα καταλάβουμε... Επίσης να μας ενημερώσει τι θα γίνει αν δεν υπάρξει απομείωση του χρέους και να διαλύσει τα νέφη γύρω από το πρόσωπό του και την κυβέρνηση. Τέλος πως θα σταματήσει το ξεπούλημα της χώρας εναντίον του οποίου μαχόταν ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση έχει συνηγορήσει. Δεν θέλω να μου μιλήσει κανένας παρατρεχάμενος σφουγγοκολάριος. Και τότε θα αποφασίσω.

Συγχωρήστε μου το πρώτο ενικό! Δεν χρησιμοποιείται από υπέρμετρο εγωισμό ή ναρκισσισμό , αλλά για να καταδείξω την προσωπική μου κατάσταση και αγωνία. Περιμένω με λαχτάρα τα σχόλιά σας , μήπως και με βοηθήσουν να ξεμπλέξω λίγο τα πράγματα...

Οι μπαλάντες του Βασίλη αρκούν...

Ένα ταξίδι στο όνειρο με τις μπαλάντες του Βασίλη και εδώ τα λόγια είναι περιττά... 

 

Προσθέτω δύο κομμάτια πολύ γνωστά, που δεν ανήκουν στις μπαλάντες, αλλά έπεσα επάνω τους καθώς έψαχνα την παραπάνω συλλογή. Γεννήθηκαν αναμνήσεις και σκέψεις, οπότε ακολουθούν πιο κάτω.

Αυτό αφιερωμένο σ' εκείνον που έφυγε νωρίς από την ζωή πάνω στη μηχανή - εκεί στην άσφαλτο περιμένοντας ασθενοφόρο - χωρίς να είναι φτιαγμένος (ποτέ του δεν ήταν) όπως λέει το τραγούδι, ούτε με δική του υπαιτιότητα. Όμως το άδικο είναι παντού γύρω μας...
Φέτος τον Απρίλη έκλεισαν δέκα χρόνια και δεν ξέρω πώς πέρασαν - κάπου χάθηκε η αίσθηση του χρόνου.

Ναι, άσε με να κάνω λάθος και να μάθω μέσα από αυτό! Κανείς δεν είναι θεός, όπως θα επιθυμούσαμε πολλοί να είμαστε... Κάποιες φορές επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, γιατί πιθανόν δεν είμαστε έτοιμοι να περάσουμε σ' έναν άλλο τρόπο σκέψης. Κάθε τι θέλει τον χρόνο του και την απαραίτητη εσωτερική διεργασία, ίσως και επίπονη. Η αρχή γίνεται με το να τα διακρίνουμε και να τα παραδεχόμαστε...


@ Το "μαγαζάκι" θα μείνει επ' αόριστον "κλειστό". 
Η Αρσινόη θα έχει τα "κλειδιά", για να σας κάνει συντροφιά κάποιες στιγμές. Εγώ μόνο θα μπαίνω να διαβάζω σε όσους προλαβαίνω και μόλις μπορέσω θα "σερβίρω" πάλι καμιά "έμπνευση"... εδώ.
"Χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία", όποια κι αν είναι αυτή... Το μόνο που εύχομαι πραγματικά είναι από τον Σεπτέμβρη κι έπειτα να μην εξελιχθεί το όνειρο με τις μπαλάντες του Βασίλη παραπάνω σε καθαρά σουρρεαλιστικό εφιάλτη...!

 

"Ο κήπος του προφήτη"

Γνωστό απόσπασμα από το έργο του Χαλίλ Γκιμπράν "Ο κήπος του προφήτη", το οποίο σε πολλά σημεία μάς ταιριάζει ως έθνος. Σοβαρεύομαι σήμερα και πάλι - σε αντίθεση με τις προηγούμενες αναρτήσεις, μια και εξακολουθούμε να είμαστε έτσι κι αλλιώς μη ερωτεύσιμοι (με τη στενή και την ευρεία έννοια του όρου, που έχει τεθεί ως θέμα εδώ πριν από καιρό και δεν αποτελεί σίγουρα αστείο)... 

«Φίλοι μου και συνοδοιπόροι μου, να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο πίστη κι άδειο από θρησκεία.

Να λυπάστε το έθνος που ονομάζει το βίαιο άνθρωπο ήρωα, και βλέπει το λαμπροφορεμένο κατακτητή γενναιόδωρο.

Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στ' όνειρό του, κι ωστόσο γίνεται σκλάβος του στον ξύπνιο του.

Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σα βρίσκεται σε κηδεία.
Δεν περηφανεύεται παρά μονάχα σα βρίσκεται μέσα στ' αρχαία μνημεία του, και δεν ξεσηκώνεται παρά μονάχα όταν ο λαιμός του βρίσκεται ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα.

Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός, και η τέχνη του, τέχνη μπαλώματος και μιμικής.

Να λυπάστε το έθνος που υποδέχεται τον καινούργιο κυβερνήτη του με σαλπίσματα και τον αποχαιρετά με γιουχαΐσματα, για να καλωσορίσει και πάλι κάποιον άλλο με σαλπίσματα.

Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του είναι βουβοί από τα χρόνια και που οι δυνατοί του άντρες ακόμα στην κούνια.

Να λυπάστε το έθνος που είναι χωρισμένο σε κομμάτια, και που κάθε κομμάτι θεωρεί τον εαυτό του ένα έθνος». 

Λυπάμαι αντίστοιχα για ό,τι κάναμε ή δεν κάναμε ως έθνος πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης και για ό, τι συνεχίζουμε, για ό,τι δεχτήκαμε ή αρνηθήκαμε εύκολα και βιαστικά, λυπάμαι για τις λύσεις ανάγκης αλλά και για τις κούφιες υποσχέσεις για πολλοστή φορά, λυπάμαι πρώτα για εμάς τους πολίτες για τη σύγχυση που έχουμε βρεθεί και το μόνο που κάνουμε για να την εκτονώσουμε είναι η "ανθρωποφαγία", λυπάμαι για τη δημοκρατία, στο όνομα της οποίας κραυγάζουμε και διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας, αλλά "πυροβολούμε" εν ψυχρώ και καταδικάζουμε κάθε διαφορετική άποψη, λυπάμαι που δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε στην οργάνωσή μας και λειτουργούμε επιπόλαια και παρορμητικά - ούτε ΔΕΠ-Υ να είχαμε, λυπάμαι που περνάμε σε άμεση πόλωση με κάθε ευκαιρία και το ευχαριστιόμαστε κιόλας ξεσπαθώνοντας με λεονταρισμούς, λυπάμαι που μάθαμε στην εύκολη και "αρπαχτή" λύση για κάθε μας πρόβλημα, λυπάμαι για όλα αυτά και άλλα πολλά, λυπάμαι, γιατί λειτουργώντας με αυτούς τους τρόπους, καθαρό μέλλον δεν θα έχουμε.

Και που λυπάμαι εγώ δεν έγινε και τίποτα, καθώς "χεσμένη" μ' έχουν, ειδικά αν τύχει κι έχω διαφορετική άποψη. Μπορούμε εξάλλου να συνεχίσουμε μακάριοι τους παράλληλους μονολόγους μας... και η λύση θα έρθει να μας βρει από μόνη της "ως μάννα εξ ουρανού" ( αφού ξεχάσαμε ότι από την θέση και αντίθεση έρχεται η λύση - όπως λέει και ο Ηράκλειτος παραπάνω "από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη αρμονία", αρκεί να το θέλουμε...)!

Τι ανησυχούμε, λοιπόν, και γιατί να λυπόμαστε τόσο πολύ;

Το τραγούδι είναι κόντρα επιλογή στο θέμα, για όσα  επιτρέψαμε από τον εαυτό μας να πάρουν ή τα παραχωρήσαμε εύκολα μέσα σε όλες τις δυσκολίες. Μην ξεχνάμε ότι αυτά είναι ο ενισχυτής της ψυχής μας... Αποδυναμωμένη ψυχή είναι ένα κουρέλι που σέρνεται και δεν περπατά με ζωντάνια!

@ Το απόσπασμα του Γκιμπράν θα το βρείτε εδώ, όπως και όλο το βιβλίο. 

Αισθησιασμός από τον Γιάννη Ρίτσο

"Αυτό είναι μια τόλμη, να πεις τα πράγματα με το όνομά τους."

"Κι ακόμη ένα μέτρο της αξίας ενός έργου είναι ο βαθμός του αισθησιασμού που υπάρχει στο έργο."

                                                            Γιάννης Ρίτσος

Ο Ρίτσος θεωρεί ότι είναι υποχρέωση τού κάθε καλλιτέχνη να λέει τα πράγματα με το όνομά τους ξεφεύγοντας από τη σεμνοτυφία και τους δήθεν καλούς τρόπους. Πιστεύει ότι είναι μια ψεύτικη γλώσσα αυτή που δεν αξιοποιεί τον λόγο που χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του ο απλός άνθρωπος, τη γλώσσα που μιλιέται στους δρόμους. Που σε εξιτάρει, που ερεθίζει κι εσένα τον ίδιο όταν λες τα πράγματα όπως είναι.

Η αξία ενός έργου υπολογίζεται και από τον βαθμό του αισθησιασμού που αναδύει, καθώς, όπως λέει ο ποιητής, ο εγκέφαλος τροφοδοτείται από τις αισθήσεις. 

                                                                       Πηγή

Μου αρέσει πολύ αυτή η προσέγγιση της ποίησης και της τέχνης γενικά από τον σπουδαιότατο ποιητή μας - που έζησε στο πετσί του την σκληρή πραγματικότητα, αλλά δεν έχασε την ανθρωπιά, την ευαισθησία και τον λυρισμό του. Από αυτή την καθημερινότητα έρχεται η έμπνευση και σ' αυτή απευθύνεται. Για μένα είναι δείγμα ελεύθερου πνεύματος να μπορεί κανείς να μιλά χωρίς αναστολές μέσα από την τέχνη, δίχως φυσικά να προσβάλει κανέναν. 

Όσο για τον αισθησιασμό πιστεύω ότι ένα έργο είναι πλήρες, όταν διεγείρει όσες περισσότερες αισθήσεις μπορεί. Σε αυτή την περίπτωση, πέρα από όποια μηνύματα περάσει στον αποδέκτη, θα μείνει αξέχαστο, γιατί θα έχει απευθυνθεί και στις αισθήσεις του, των οποίων η καταγραφή στον εγκέφαλο είναι ισχυρότερη από κάθε τι. 

Στον Ρίτσο θα επανέλθω κάποια στιγμή, διότι είναι πολύ αγαπημένος μου! Ας τον απολαύσουμε μέσα από την ερωτική και αισθησιακή του ποίηση.

 

Γυμνὸ σῶμα

Ι.

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.
Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.
Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.
Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.
Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.
Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.
Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.
Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.
Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.
Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;
Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.
Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;
Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.
Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.
Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.
Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;
Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.
                                                                   Ἀθήνα 24.9.80

                                       Από τη συλλογή τα "Ερωτικά"

"Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα,
μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου."

                                Από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος

Μια αναδρομή στο παρελθόν με ένα μουσικό διάλειμμα κι ένα φιλί...

Το φιλί χθες...

Η γκρίνια προς το παρόν έλαβε τέλος και αρνούμαι ν' ασχοληθώ παραπάνω με την επικαιρότητα από άμυνα - μην ξεχνάμε ότι σε λίγο το καλοκαίρι τελειώνει..., οπότε ώρα πάλι για μουσικά διαλείμματα ή ποιητικά, άλλα ανάλαφρα και άλλα με κάποιους περισσότερους προβληματισμούς. Σήμερα απόλαυση μέσω της μουσικής του παρελθόντος και της ιδανικής στιγμής ενός ερωτικού φιλιού...

Δεν πιστεύω να ξεχάσατε πώς είναι να φιλιέστε...!

Με όλα αυτά που μας συμβαίνουν σ' αυτή την χώρα ακόμα και το φιλί θα ξεχάσουμε!

Για να δούμε μέσα από μια ειδικό για ποιους λόγους είναι:

Το φιλί, το βαρόμετρο του έρωτα

Αν και το φιλί δεν χρειάζεται ειδικούς, για να μας πουν πώς το αισθανόμαστε και τι μας προσφέρει, καθώς το βιώνουμε, αλλά έχει ενδιαφέρον να το διαβάσετε...

Το φιλί σήμερα...

 

Είτε χθες είτε σήμερα το φιλί είναι πάντα αξεπέραστο!

Όχι όμως το παρακάτω, γιατί τότε δεν θα ξαναφιλήσουμε ποτέ...!

Και... η μουσική που σας υποσχέθηκα!

Φιλιά πολλά, λοιπόν, για να κρατάμε ισορροπίες...

@ Όποιος δεν αντέχει την ελαφράδα του θέματος, μπορεί να επισκεφτεί τις γκρίνιες και τα σιχτίρια, αν δεν έχει περάσει ήδη από εκεί (κλικ).

Έχω και καμπριολέ... ολέ, ολέ!

Μια επανάληψη για εμπέδωση...

Το κείμενο σήμερα δεν είναι τίποτε παραπάνω από αυτό και αφορμή για ένα ακόμα σιχτίρι. Μια διακοπή στις χαλαρές αναρτήσεις και στις "παγωμένες" φετινές καλοκαιρινές διακοπές...

- Έχω κάμπριο, να σε πάω μια βόλτα;
- Έχουμε κι εμείς κάμπριο!
Ένας μίνι διάλογος που έφτασε στ' αυτιά μου εδώ και λίγες μέρες βγαίνοντας από τη θάλασσα. Η διπλανή παρέα επιδιδόταν σε κόντρα για το ποιος έχει τι! Στο λαιμό μου 'κατσε η μαγευτική αίσθηση του νερού μετά την αηδία που ένιωσα. "Αϊ σιχτίρ", μου ήρθε αυθόρμητα να τους φωνάξω, αλλά το κατάπια! Αλήθεια, γιατί...;
Συνηθίσαμε τόσα χρόνια να μην μιλάμε, να μην αντιδράμε σε κάθε τι παράνομο, σε κάθε κραιπάλη που εξελισσόταν δίπλα μας. Μην ψάχνουμε πολύ να βρούμε πώς φτάσαμε σ' αυτή την κατάντια. Εδώ και τουλάχιστον τριάντα χρόνια μετατρέψαμε το παράλογο σε λογικό, νομιμοποιήσαμε την κλεψιά και την απατεωνιά, θεωρήσαμε μαγκιά οποιαδήποτε πράξη γινόταν σε βάρος του διπλανού μας ή του κράτους. Αυτό που δεν θέλαμε να συνειδητοποιήσουμε, παρά συνεχίζαμε ελαφρά τη καρδία, είναι ότι κλέβαμε τον ίδιο μας τον εαυτό και το μέλλον των ίδιων των παιδιών μας.

Τόσος εγωισμός, εγωκεντρισμός, τόση απληστία, τόση επιπολαιότητα, τόση αβάσταχτη ελαφρότητα – που δεν την χωρά ο κόσμος όλος! Ζούσαμε για το φαίνεσθαι και ξεχάσαμε το "είναι". Σε τι θα μας χρησίμευε εξάλλου;
Είχαμε πέσει με τα μούτρα στη μαρμίτα οι αδαείς και ξιπασμένοι μικρόπλουτοι. Νομίζαμε ότι ήμαστε κι ευτυχείς μέσα σ’ αυτή την επίπλαστη κι άχαρη πραγματικότητα! Μακάριοι, αλλά πάντα ανικανοποίητοι, επιθυμούσαμε διακαώς ν’ αλλάζουμε ακατάπαυστα κι αχόρταγα τα μεταξωτά βρακιά σ’ έναν κώλο που δεν τον εκπαιδεύσαμε τουλάχιστον να είναι επιδέξιος...! Βρε, αϊ σιχτίρ!

Όλα αυτά είναι χιλιοειπωμένα κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Το ζήτημα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα!
Και τώρα ξυπνήσαμε!
Ξυπνήσαμε;
Χλωμό αγουροξύπνημα είναι θα έλεγα... Έχουμε πολύ μέλλον ακόμα, για να ξυπνήσουμε από τον ύπνο του δικαίου (άδικου για αρκετούς σ’ αυτόν τον τόπο). Πώς να μην έχουμε πολύ μεγάλη διαδρομή ακόμα μπροστά μας όταν εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με το τι είπε ο Ρουβάς (παιδί για όλες τις δουλειές), ο Σπαλιάρας (σφαλιάρας – plastic boy) – και γιατί πρέπει να τον ξέρουμε, με το αν άλλαξε εμφάνιση η Πάολα (plastic girl) και κάθε κλαπατσίμπανο, στο οποίο δώσαμε αξία, γιατί μέχρι εκεί φτάναμε;

Τον τελευταίο χρόνο έχοντας πάρει κάποια μικρά μαθήματα θεωρήσαμε ότι δεν πάει άλλο παραπέρα με τη λαμογιά και το ξεπούλημα από μέρους των εκάστοτε γνωστών δοτών κυβερνήσεων και αποφασίσαμε να κάνουμε οι περισσότεροι την ανατροπή από ανάγκη και όχι από πεποίθηση. Αφού αυτό επιτεύχθη ακολούθησε από την αρχή μέχρι τώρα μια απίστευτη γκρίνια, μουρμούρα, ατέλειωτη λοιδορία σε κάθε κίνηση, σε κάθε ανάσα της νέας κυβέρνησης. Κακομαθημένοι, όπως είμαστε, απαιτούσαμε να λυθούν τα προβλήματά μας ως δια μαγείας. Αναλογιστήκαμε έστω για μια στιγμή σε τι δεινή κατάσταση είχε φτάσει η χώρα όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της; Σιωπούσαμε σε μεγάλο βαθμό όσο είχαν τα ηνία οι προηγούμενοι. Γιατί άραγε; Μήπως διότι πολλοί από την κοινωνία μας είχαν αλισβερίσι μαζί τους; Μήπως ήταν χωμένοι μέχρι τον λαιμό στη διαφθορά, στον εύκολο πλουτισμό σε βάρος του ίδιου του κράτους και στις πλάτες των υπολοίπων, που αποτελούσαν τα κορόιδα; Τώρα θα μου πείτε για ποιο λόγο τότε ψήφισαν τους εκπροσώπους της νέας κυβέρνησης; Μα φυσικά γιατί αρκετοί από δαύτους, ειδικά οι μικροεμπλεκόμενοι, έχασαν μεγάλο μερίδιο από το φαγοπότι, οπότε άρχισαν να καταπιέζονται για ν’ αλλάξουν τις συνήθειές τους. Από την άλλη όσοι αντιδρούσαμε δεν ήμαστε αφενός αρκετοί και αφετέρου σπάγαμε τα μούτρα μας στον φασιστικό και αχόρταγο τοίχο που υψωνόταν μπροστά μας! Βρε, αϊ σιχτίρ και πάλι!

Οι κακομαθημένοι πλαδαροί αυτού του τόπου όπως κουτσομπόλευαν ή σχολίαζαν ελαφρά τι φόρεσε, με ποιον "κοιμήθηκε" ή αν "αερίστηκε" κάθε κουτσή Μαρία του τσιρκοθεάματος, ε, με τον ίδιο τρόπο και με εντελώς χυδαίο λεξιλόγιο (δε συζητώ για τις σκέψεις) σχολιάζουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν - ραδιόφωνο, τηλεόραση, τύπο - την πολιτική επικαιρότητα. Το χειρότερο επίπεδο απ' όλα συναντά κανείς σε γνωστά ειδησεογραφικά site, όπου η νεύρωση κάνει βόλτες ανάμεσα στους σχολιαστές. Μετρημένοι στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού είναι όσοι έχουν σοβαρές και υπεύθυνες προτάσεις. Οι υπόλοιποι απλά γράφουν, για να βγάλουν τ' απωθημένα τους για την κακή μας τύχη, για όλους εκείνους που μας πρόδωσαν, ενώ εμείς περιμέναμε μακάριοι κάποιον φωτισμένο "σωτήρα" να μας γλιτώσει από το κακό. Εδώ για να ξεπλυθεί η κόπρος του Αυγεία απαιτείται ηράκλεια επιμονή και... κάμποσα χρόνια!

Το δραματικότερο απ’ όλα είναι η απουσία θέλησης για πραγματική δουλειά. Για να μην παρεξηγηθώ, δε σημαίνει ότι δε γίνονται φιλότιμες και αξιέπαινες προσπάθειες από αρκετούς συμπολίτες μας να στήσουν αξιοπρεπείς και πολύ χρήσιμες επιχειρήσεις – χωρίς μάλιστα την ουσιαστική βοήθεια του κράτους, το οποίο συνήθως τους δημιουργεί πολλά προβλήματα, με αποτέλεσμα να φτάνουν ν’ αγκομαχούν ή να κλείνουν! Όμως δεν επαρκούν όπως και η κρατική βούληση που είναι σχεδόν νεκρή...

Αν δεν αποφασίσουμε να εργαστούμε σοβαρά παράγοντας προϊόντα πρώτα απ’ όλα για εσωτερική κατανάλωση, αν δεν σταματήσουμε τις ανόητες εισαγωγές, όπως για παράδειγμα σταφίδας, ξηρών καρπών, πατάτας, λεμονιών, άλλων εσπεριδοειδών και φρούτων, ρυζιού, όσπριων, ζάχαρης, χαρτικών, απορρυπαντικών... (Θέλετε κι άλλα; Έχει πολλά, πάρα πολλά! – Μόνοι μας το πουλήσαμε το παιχνίδι...), αν δεν ενδιαφερθούμε συλλογικά και όχι μεμονωμένα (κοιτώντας την πάρτη του ο καθένας) να ξαναστήσουμε την χώρα και αν η κυβέρνηση δεν συμβάλει σε αυτό με υπεύθυνη οργάνωση και ολοκληρωμένο σχεδιασμό, καθαρίζοντας – όσο είναι δυνατό - παράλληλα τον τόπο, μέσα από τους νόμους και τη δικαιοσύνη, από τα αισχρά υποκείμενα, που είναι οι πρωταγωνιστές της διαφθοράς, έχοντας συγκεντρώσει τεράστια δύναμη επάνω τους, μην περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα!

Το αν θα μείνουμε στο ευρώ ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι τελικά δευτερεύον ζήτημα. Αν καταφέρουμε να λύσουμε τον Γόρδιο Δεσμό σε όλα τα άλλα – αυτή είναι η μαγκιά και όχι απλά να τον κόψουμε, τότε σίγουρα πιο εύκολα μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από τους εξωτερικούς δυνάστες και να προχωρήσουμε με αξιοπρέπεια και μεγαλύτερη ασφάλεια ίσως σε ένα δικό μας νόμισμα και μια οικονομία που δεν θα απαιτεί δεκανίκια λόγω της αναπηρίας της...

Προς το παρόν έχουμε κάμπριο και κάνουμε βόλτες και το μόνο που μπορούμε να εξάγουμε είναι μπόλικους ακόμα αδιάφορους καλοπερασάκηδες (που πιθανόν δεν έχουν καταλάβει τίποτε), κλέφτες, απατεώνες και διεφθαρμένους!
Με ποιες χώρες θα ξεκινήσουμε ένα τόσο ενδιαφέρον εμπόριο;
Τέτοια "προϊόντα" ποιος θα τα πάρει;
"Ό,τι πάρεις ένα ευρώ, εεε, μια δραχμή, ήθελα να πω και πολύ τους είναι... βρε, αϊ σιχτίρ!"