Αν μιλούσαμε όμως...!

Αφορμή όσων ακολουθούν ήταν η τυχαία θέαση για ακόμη μία φορά της ιδιαίτερης για μένα ταινίας "Μικρά Αγγλία" (παλιό αφιέρωμα εδώ...), καθώς δεν χαλάω εύκολα χατήρι όταν μου ζητηθεί κάτι (ακόμα και στην περίπτωση που μου έρχεται βαρύ όπως αυτή η ταινία).

Μάλιστα, τολμώ έναν παραλληλισμό (με μεταφορικό τρόπο) της κατάστασης σιωπής για χρόνια μεταξύ των δύο κοριτσιών της ιστορίας και της μικρής κοινωνίας της εποχής με την κατάσταση της ελληνικής πραγματικότητας σήμερα σε επίπεδο πολιτικό μα και κοινωνικό. 

Η φράση "κλειδί" είναι: "Αν μιλούσαμε, Μόσχα...!" και όπως λέει ο Διαμαντής Μπασαντής στο "Εν Άνδρω" "Όμως δε μίλησαν..Κι έτσι πορεύτηκαν οι δύο αδελφές η μία δίπλα στην άλλη, για χρόνια στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Περνώντας από τη μία σιωπή στην άλλη. Από τη μια βαρυφορτωμένη με σκιές γιορτή στην επόμενη. Από τη μια επέτειο στην άλλη. Φτάνοντας στο τραγικό τέλος όπου ανακάλυψαν πίσω από τους "ευτυχισμένους ρόλους" και τους "επιτυχημένους ανθρώπους" κρυβόταν μια ανείπωτη δυστυχία και μια απέραντη απώλεια.

Τι πιο μεγάλη απώλεια από μια ζωή που δε διεκδίκησε ποτέ τα δικαιώματά της; Που ήρθε κι έφυγε χωρίς ποτέ να πει αυτά που ήθελε! Χωρίς ποτέ να κάνει αυτά που πίστευε! Χωρίς ποτέ να εκφράσει αυτά που αισθάνθηκε!"

 

Αν μιλούσαμε τόσα χρόνια όπως έπρεπε, ίσως να είχαμε προλάβει αυτή την κατάντια, στην οποία κατέληξε ο τόπος μας!

 

Πάμε να το γλυκάνουμε τώρα λίγο με μερικά ακόμη "αποστάγματα" από την εν λόγω ιστορία:

"Η έπαρση της νιότης είναι το ωραιότερο λάθος της ζωής."

 

"Ήταν η ίδια η ζωή που τα κανόνιζε έτσι, να βαστάει ένας έρωτας λίγο κι ένας καημός πολύ."

 

"Ευλογημένοι όσοι αγαπούν και αγαπιούνται τρελά."

 

"...ένα θα σας πω, χίλιες φορές καλύτερα να μην παντρεύονται τα κορίτσια αυτούς που αγαπούν, γιατί όταν θα τρέχουνε γραμμή στις παστρικές, ο πόνος θα παλεύεται."

 

"Μακάρι να ήμασταν όλοι μεταξύ μας παραχαιδεμένοι, να αγκαλιαζόμασταν και να φιλιόμασταν πιο συχνά, σαν παιδιά να κλαψουρίζαμε και να χαχανίζαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου προσπαθώντας να μαντέψουμε τίνος είναι το χτυποκάρδι στο στήθος, δικό μας ή του δικού μας.."

 

"-Ένιωσα την καρδιά μου να σκάει σαν ρόδι, δίχως ήχο. Και τα ρουμπίνια να διαγράφουν τόξα, να σκοντάφτουν στους ώμους μου, να αναπηδούν στο πλακόστρωτο σαν πυγολαμπίδες…

-Παρακάτω;

-Με κοιτάζει, και  κ α ί γ ο μ α ι." 

 

"Η φύση κερνάει τους υπομονετικούς, το δειλινό δεν είναι χρώμα και πάει και τελείωσε" 

 

"- Δηλαδή στη ζωή περισσότερο αξίζουν αυτά που χάνεις παρά αυτά που βρίσκεις, η Όρσα προχώρησε σ' ένα βιαστικό συμπέρασμα, κάτι την έκαιγε, μια εμμονή, μια αμφιβολία, κάτι.
- Αυτά που βρίσκεις ξαναχάνονται, τόνισε η Νανά τις λέξεις μία μια, αυτά που έχασες υπάρχουν για πάντα." 

 

"Τι να έκαναν οι άνθρωποι; Ευτυχώς επινοούσαν άπειρους τρόπους να αντέχουν τα αβάσταχτα, να συνηθίζουν τα δυσβάσταχτα, να συγχωρούν τα αδικαιολόγητα, να να ερμηνεύουν τα απίστευτα, να λένε τα ανείπωτα, κι όλα αυτά για να μη μένουν μόνοι· ήταν ανακούφιση να ξετρυπώνουν κάθε τόσο έναν καλό λόγο για να συνυπάρχουν με τους διαφορετικούς, ότι κι αν πρεσβεύανε." 

 

@ Μουσικές επιλογές νομίζω ταιριαστές με τα παραπάνω, που αξίζει να ακούσει κανείς... Οι τρεις πρώτες από μια όμορφη φωνή και η τελευταία από μια γλυκιά παρέα. Όλες σε κάνουν να αναθαρρείς μέσα στη βρωμιά που μας κατακλύζει από παντού!

 

 

 

 

"Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου..."

Το καλοκαίρι ήρθε για τα καλά πια να μας εισάγει αναντίρρητα στους δικούς του ρυθμούς, στην ξεχωριστή νωχελική του ατμόσφαιρα, όπου και να θέλει κανείς να συνεχίσει το καθημερινό, συνηθισμένο του τρέξιμο, δεν του βγαίνει όπως πριν από λίγο καιρό. Προσπαθεί γι' αυτό μα παράλληλα να επεξεργαστεί και να επιδείξει άλλη τόση αντοχή απέναντι στην τραγική πραγματικότητα που τον περιβάλλει.

Και φυσικά ποιος ποιητής είναι απόλυτα ταυτισμένος με τούτη την εποχή; Νιώθεις καλοκαίρι και σκέφτεσαι με εντελώς φυσικό τρόπο τον Ελύτη. Ο "Ηλιάτορας της ποίησης" όπως τον χαρακτήρισαν, ο οποίος αγκάλιασε με θέρμη και φρεσκάδα την ίδια τη ζωή με τις ομορφιές και τις ασχήμιες της. Ο πλούτος του ανεκτίμητος (σε γλωσσικό, αισθητικό, πνευματικό και ψυχικό επίπεδο). Έχω αναρτήσει πολλές φορές έργα του, διότι είναι από τους αγαπημένους μου δημιουργούς. Αυτή την φορά όμως επέλεξα κάποια μέρη από το "Μαρία Νεφέλη" (1978) - ένα από τα σημαντικότερα ποιήματα της εποχής μας και μάλιστα ίσως η πιο βαθιά πολιτική συλλογή του ποιητή - και όχι κάτι καλοκαιρινό ή ερωτικό δικό του, καθώς τούτη η ζαβή πραγματικότητα το επιβάλλει.

Καταγγελτικός ο λόγος του στα ακόλουθα και μια ισχυρή παρότρυνση στο τελευταίο...

Από το "Τραγούδι της Μαρίας Νεφέλης"

 Β΄

Ο Αντιφωνητής λέει:

                        PAX SAN TROPEZANA

Τι βουβάλα που 'χει γίνει τώρα τελευταία η γη!

Πορπατάει στα τέσσερα και ρουθουνίζει από χαρά

ντέεε οξ!

Δόξα να 'χουν οι καθεστωτικοί πατέρες

ειρήνη βασιλεύει

ζώα μικρά μετά μεγάλων εκεί πλοία διαπορεύονται...

 

Βυζιά βαμμένα παντελόνια δίχρωμα

ψάθες υπερμεγέθεις όλων των ειδών

οικόσημα πλουσίων πριγκίπων υποψηφίων μαζοχιστών

συγγραφείς εξ αποστάσεως

ηθοποιοί των εικοσιτεσσάρων ωρών

ουρούν στη θάλασσα κι εκβάλλουνε μικρές κραυγές

μειξοευρωπαϊστί:

ου-ου ου-ου!

 

Ψηλά στον ουρανό κενά μαύρα

χαίνουν και η ώσμωση

των ψυχών αφήνει να ξεχύνεται πυκνόρρευστος καπνός.

Κάποτε διαφαίνεται το βλέμμα ενός αγίου

άγριον όσο ποτέ

«δεν έχει σημασία η σημασία είναι αλλού»

χρωματιστά πασπατευτά παν πλήθη

με μισόκλειστα μάτια μπουσουλώντας

ντέεε οξ!

Pax

Pax San Tropezana

ειρήνη βασιλεύει.

 

 

Και η Μαρία Νεφέλη:

                   Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗ

Αχ δεν είναι αυτός πλανήτης
όλο κότες και πρόβατα
και βλακώδεις άλλες κύπτουσες υπάρξεις.
Άκρη-άκρη του Σύμπαντος ο αμελητέος
με τους τόσους δα ωκεανίσκους του
με τα Ιμαλαϊάκια του
με τα τέσσερα δις των απτεροδιπόδων του
μαχόμενων αέναα υπέρ βωμών και εστιών
πετρελαιοπηγών και άλλων πλουτοφόρων περιοχών.
Δεν είναι αυτός πλανήτης
στουμπωμένος δηλητηριώδη αέρια
έκθετος σε βροχές μετεωριτών
σε σκέψεις φιλοσόφων
σε μακρούς αγώνες για την ελευθερία
(τη δική μας πάντοτε -ποτέ των άλλων).
Ένα σκάκι για κόρακες εξασκημένους
να κερδίζουν πάντοτε και από τις δύο πλευρές
«μαύρα πουλιά» που λεν «μαύρα μαντάτα».

Όχι όχι δεν είναι αυτός πλανήτης
μάλλον είναι μία πλάνη ήτις οδηγεί πολύ μακριά
στον Δία στον Χριστό στον Βούδα στον Μωάμεθ
που εδέησε κάποτε κι εκείνοι
ν' ατονήσουν ώστε όλοι εμείς
από μια κεκτημένη απλώς ταχύτητα
να μένουμε στη στάση του προσκυνημένου.
Η αντίστροφη μέτρηση ως τον τέλειο πλήρη αφανισμό.
Το μόνο πράγμα που θα μείνει ανέπαφο 

Ο Αντιφωνητής λέει:

Μειξοευρωπαϊστί τα πάντα λέγονται

γίνονται ξεγίνονται

μ' ευκολίες με δόσεις.

Καιρός των ανταλλακτικών:

σπάει λάστιχο-βάζεις λάστιχο

χάνεις Jimmy-βρίσκεις Bob.

C' est très pratique που 'λεγε κι η Annette

η ωραία σερβιτόρισσα του Tahiti.

Της είχανε υπογράψει δεκαεννέα εραστές τα στήθη της

μαζί με τον τόπο της καταγωγής τους

μια μικρή τρυφερή γεωγραφία.

Όμως θαρρώ στο βάθος ήταν ομοφυλόφιλη.

Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της.

 

 

Και από "Το τραγούδι του ποιητή" 

 

Γ΄ 

Η ΙΣΟΒΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου

άνθρωπε· δώσε της διάρκεια· μπορείς!

Από τη μυρωδιά του χόρτου από την πύρα του ήλιου

πάνω στον ασβέστη από το ατέρμονο φιλί

να βγάλεις έναν αιώνα·

                                      με θόλο για την ομορφιά
και την αντήχηση όπου
σου φέρνουν οι άγγελοι μες στο πανέρι
τη δρόσο από τους κόπους σου όλο φρούτα στρογγυλά
και κόκκινα·

                      τη στενοχώρια σου

γεμάτη πλήκτρα που χτυπούν μεταλλικά στον άνεμο
ή σωλήνες ορθούς που τους φυσάς καθώς αρμόνιο
και βλέπεις να συνάζονται τα δέντρα σου όλα
δάφνες και λεύκες οι μικρές και μεγάλες
Μαρίες που κανείς πάρεξ εσύ δεν άγγιξες·

 

όλα μία στιγμή όλα η μόνη σου

 

 

 

@  Και η μουσική ας μας θυμίσει λίγο καλοκαίρι...!
 

 

Από τις φορές που θέλω ν' αλλάξω θέμα

Από ό,τι φαίνεται το "σενάριο" αυτού του παλαβού κόσμου γίνεται όλο και χειρότερο με βάση τα νέα της εβδομάδας που πέρασε. Το ζουμί της υπόθεσης θα το συνόψιζα σε δυο φράσεις - κάπως σαν διαταγές σε καθεστώς ολοκληρωτισμού: "Εξοντώστε όσους και όσα αποτελούν εμπόδιο..." και "Χρησιμοποιήστε κάθε εύκαιρο οπλισμό, για να κινείται η αγορά και να ξέρουν όλοι ποιος είναι ο δυνατότερος (κοινώς ποιος την έχει μεγαλύτερη...έλεος)"! Όλοι τους πολύ μικροί, βαριά άρρωστοι και χυδαίοι!

Μόνο μην ξεχάσουν, όταν θα βρεθούν κάτω από το χώμα και θα βλέπουν τις πρασινάδες ανάποδα,  να πάρουν μαζί τους όλα αυτά για τα οποία "παλεύουν"! Μπορούν;

 

Αλλάζω θέμα, διότι θα βρίσω άσχημα, θα πω γενικά πολλές χοντράδες και θα με "κόψουν"... Έτσι κι αλλιώς αυτή την περίοδο δεν έχω και πολύ περισσευούμενη υπομονή και τα επιχειρήματά μου έχουν πάει διακοπές...

 

Ακούγοντας κάποια μουσικά κομμάτια, τα οποία έχω κρατήσει για αναρτήσεις εδώ, έπεσα σε ένα της Αλεξίου και του Πλιάτσικα με τίτλο "Εσύ με ξέρεις πιο πολύ", οπότε γεννήθηκε το ερώτημα του ποιος τελικά μας ξέρει πιο πολύ;

Μας ξέρουν καλά οι δικοί μας άνθρωποι, όσοι είναι οικογένειά μας, οι φίλοι μας και γενικά όσοι έχουν στενές σχέσεις μαζί μας; Και αν ισχύει, πώς το αντιλαμβανόμαστε; Άραγε το επιθυμούμε πραγματικά ή προτιμάμε την απόσταση;

 

Θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική συνθήκη όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται ότι κάποιος τον ξέρει πολύ καλά. Και φυσικά είναι ευλογία όταν συμβαίνει αμφίδρομα. Είναι μεγάλη ανακούφιση να μη χρειάζεται να δώσει κανείς πολλές εξηγήσεις, να κάνει αναλύσεις των αναλύσεων, να ζητά κάθε φορά κάτι που έχει ανάγκη, αλλά να του έρχονται κάποια πράγματα απλά και ήπια, επειδή ένας άλλος άνθρωπος τον ξέρει πιο πολύ. Η ζωή τότε γίνεται πιο όμορφη και οποιαδήποτε δυσκολία ξεπερνιέται με άλλη δύναμη και αντοχή.

 

Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη αυτού του νομίσματος, όπου εκείνος που γνωρίζει τον άλλο πιο πολύ ίσως εμφανίζεται ως δυσάρεστο πρόσωπο στην περίπτωση που του φέρνει στο φως πλευρές του εαυτού του που δεν θα ήθελε να τις βλέπει ή να τις θυμάται. Όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας...

 

Αν απολαμβάνουμε μια τέτοια σχέση, ας κρατάμε τη θετική της μεριά και από την άλλη όσα δε μας αρέσουν είναι και πάλι μάθημα, για τη βελτίωσή μας.

 

 

Ας μην παραλείπουμε να εκφράζουμε και με λόγια την αγάπη μας σε εκείνους που μας ξέρουν πιο πολύ, καθώς δεν έχουμε ιδέα αν θα υπάρξει η ευκαιρία μια άλλη φορά... Μην αναβάλλουμε, γιατί είμαστε όλοι θνητοί και ως εκ τούτου πάντα εύθραυστοι. Ακολουθεί ένα ξένο μουσικό κομμάτι σαν "ταίρι" του ελληνικού που προηγήθηκε.

 

Κάπως ανάκατα όλα, όμως έτσι είναι...

                                                                                 Livio Možina 

Κάπως χωρίς συγκεκριμένο θέμα ξεκινώ να γράφω, αν και κατά βάθος είναι πολλά και πολύ συγκεκριμένα που θα μπορούσαν να ειπωθούν, όμως προτιμώ να αφεθώ και όπου με βγάλει. Αυτή είναι η ανάγκη της στιγμής και δε θέλω με τίποτα να την καταπιέσω, εξάλλου ένα σωρό  καταπιέσεις δεχόμαστε όλοι και μάλιστα αδιάλειπτα. 

Δεν κρύβω πως θα επιθυμούσα να βγάλω από μέσα μου ποικιλία από επιφωνήματα και επιφωνηματικές εκφράσεις, μήπως και γλιτώσω από το μπάφιασμα, όπως "Ουφ!", "Πουφ!", "Ω!", "Ήμαρτον!", "Ου!", "Αχαχουχα", "Στοπ!", "Ουστ!", "Ξουτ!", "Φτου!" "Φασκελοκουκούλωστα!"...

Παρέα με όλα αυτά τα επιφωνήματα, έτσι ανάκατα, περνούν σκέψεις από το μυαλό σαν μικρές αστραπές. Χάνονται πριν προλάβω να τις επεξεργαστώ νοητικά, να τους δώσω μορφή με το πληκτρολόγιο και να τις προβάλλω στην οθόνη. Πώς μπορεί άραγε να αποφευχθεί κάτι τέτοιο όταν ο νους έχει κατακλυστεί (και η ψυχή παράλληλα) από δεκάδες πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα; Δεν αρκούν τα προσωπικά φορτία, μα πρέπει το στομάχι ν' αντέξει το βάρος της σκατοκατάστασης γύρω μας. 

Διαπιστώνω για ακόμη μία φορά δια μέσου διαφορετικών συμβάντων ότι πολλοί βλέπουμε τελικά όσα θέλουμε να δούμε, ακούμε όσα θέλουμε να ακούσουμε και καταγράφουμε όλα εκείνα που μας προσφέρουν ασφάλεια - ή έτσι νομίζουμε - αρνούμαστε πεισματικά να  δοκιμάσουμε να δούμε, να ακούσουμε κάτι διαφορετικό, διότι είναι ξένο στις δικές μας προσλαμβάνουσες και ικανοποιούμαστε ιδιαίτερα με το να ειρωνευτούμε, να χλευάσουμε κιόλας, να το μειώσουμε με κάποιο τρόπο. Το λυπηρό είναι ότι πράττουμε τοιουτοτρόπως δίχως να έχουμε διαθέσει ούτε τον ελάχιστο παραγωγικό χρόνο προκειμένου να εξετάσουμε τι έχει να προσφέρει. Κατ' επέκταση δημιουργούνται τα αδιέξοδα, ενώ επί της ουσίας δεν υπάρχουν. 

Πλάθει ο καθένας μας τον δικό του εικονικό κόσμο ζητιανεύοντας σιγουριά, ασφάλεια και εσφαλμένη ευημερία αντί να διεκδικήσει δυναμικά με επιμονή και υπομονή την αληθινή ευημερία, αποδεχόμενος πρώτα με ειλικρίνεια και θάρρος την μίζερη πραγματικότητα στην οποία ζει (εντέχνως του την επέβαλαν) κι έπειτα λαμβάνοντας σοβαρή γνώση για το ποιες δυνατότητες έχει προς αξιοποίηση. 

Τ' αφήνω εδώ προς το παρόν, καθώς εδώ και σταμάτησε η ροή των ανάκατων σκέψεων που έκαναν "πάρτι" στον ταλαίπωρο εγκέφαλό μου. Άσε, που χάθηκε στη διαδρομή η διάθεση να συνεχίσω να γράφω, αφού αναγκάστηκα να κάνω μια σειρά διαλειμμάτων για διάφορους λόγους. Συνέχεια σε επόμενο "επεισόδιο"...

 

@  Και κάτι για τη μουσική.