"Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη"

Ελένη

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός

Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας

Κι είμαστε – σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη –

Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη

Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις

Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη

Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας

Μια που υπάρχει αλλού

Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ως τον ήλιο

Λέγοντας του εμπιστευτικά πώς θα ξανασυνατηθούμε πάλι

Όχι δεν είναι ο θάνατός που θ’ αντιμετωπίσουμε

Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής

Ένα θολό συναίσθημα

Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν

Κι απομακρύνονται

Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας

Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου

Το φως στον άσπιλο ουρανό

Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική

Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα

Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπωρινού ο χωρισμός

Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στη ανάμνηση

Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως

Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη

Που δε βλέπει τίποτε

Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα

του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο

Γιατί έγινε κιόλας

Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα

και λόγια

Λόγια όχι σαν τα’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:

Εσένα!

Οδυσσέας Ελύτης. [1940] 2007. Προσανατολισμοί. 15η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος 

 

 @ Με εκλεκτή ποίηση και πολύ τρυφερή μουσική υποδεχόμαστε για ακόμη μία φορά το φθινόπωρο στη ζωή μας. Με τον Οκτώβρη πρωταγωνιστή στις αλλαγές παντός είδους, που με τον ήπιο μα και παραπλανητικό του τρόπο μας εισάγει σταδιακά στις πιο απαιτητικές περιόδους του χρόνου. Ας προετοιμαστούμε, λοιπόν, εξωτερικά και εσωτερικά για ό,τι κι αν έρθει...

Ποια είναι η πραγματική μας "πατρίδα";

Κάπου διάβασα ότι η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία και πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό τα λόγια αυτά αντικατοπτρίζουν την αλήθεια στη ζωή μας. 

Μάλιστα, σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, έρχομαι να καταθέσω λίγες ακόμα σκέψεις και συναισθήματα έπειτα από όσα εξελίχθηκαν την εβδομάδα που μόλις πέρασε και αφορούν στα παιδιά. Τα φαινόμενα ακραίας βίας και επιθετικότητας ανάμεσα σε παιδιά και εφήβους πολλαπλασιάζονται πλέον με ραγδαίους ρυθμούς και δεν αποτελούν τυχαία συμβάντα. Όσα διαπράττουν έχουν στοιχεία αγριότητας, κυνισμού και εγκληματικότητας.

Φυσικά, αν τα αφήσεις στο έλεός τους τα παιδιά είναι ικανά να βγάλουν τα πιο βάρβαρα ένστικτα χωρίς κανένα φίλτρο, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, κάπως σαν μικροί πρωτόγονοι, αλλιώς δεν θα είχε λόγο ύπαρξης η διαπαιδαγώγηση από αρχαιοτάτων. Μα και στις πιο πρωτόγονες φυλές υπήρχαν πάντα κανόνες και τρόποι διαπαιδαγώγησης των μικρών φίλων. 

Ήθελα να ξέρα με τόσα που άκουσαν τ' αυτιά μας αυτές τις μέρες τι σκατά κάνουν πια οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί;;;;;

Εννοείται ότι δε συζητώ καν για το αν θα πιαστούν στα χέρια τα παιδιά, κοινώς θα πλακωθούν, διότι πάντα ήταν στα πλαίσια της ανάπτυξής τους ο καβγάς και η αναμέτρηση δυνάμεων με το σώμα τους. Αν και νομίζω ότι αρκετά "λαπάδες" (δυστυχώς με λάθος τρόπο) τα έχουμε κάνει όλοι εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν οφείλουμε να τους μαθαίνουμε να λύνουν τις διαφορές τους με πιο ήπιους τρόπους (επιβάλλεται θα έλεγα), αλλά και να μην δαιμονοποιούμε τον πιο άγριο ίσως δικό τους τρόπο. Όλα είναι μάθημα για τα παιδιά, αρκεί να τα έχουμε εμπεδώσει καλά πρώτα εμείς ως γονείς και εκπαιδευτικοί κι έπειτα να τα κάνουμε πράξη σε εκείνα. Κι όχι κακοαντιγραμμένες συνταγές από πρωινάδικα ή φυλλάδες της σειράς.

Τα παραπάνω έχουν μεγάλη διαφορά από το να βλέπουμε να επιτίθενται μαθητές ως μπουλούκι που ζητά μανιασμένα εκδίκηση επάνω σε ένα άτομο ή να γίνονται μαχαιρώματα εν ψυχρώ ή να σου βιάζουν το νήπιο άλλα νήπια μέσα στο σχολικό χώρο... Ειδικά το τελευταίο δεν μπορώ να διανοηθώ ότι συνέβη σε σχολείο μας.

Τεράστια η ευθύνη των γονέων που δεν προετοιμάζουν κατάλληλα τα παιδιά τους και των εκπαιδευτικών εν συνεχεία που σε μεγάλο βαθμό (και λυπάμαι που το λέω) λειτουργούν αρκετά διεκπεραιωτικά ή αδιάφορα.

Κάπου διάβασα επίσης:

"Όταν είσαι μητέρα, ποτέ δεν είσαι μόνη στις σκέψεις σου. Πάντα σκέφτεσαι δυο φορές: τη μια για τον εαυτό σου και την άλλη για το παιδί σου."

"Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία."

Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι:

"Τα παιδιά είναι ακόμα το σύμβολο της αιώνιας συνύπαρξης της αγάπης και του καθήκοντος."

"Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα απ’ όπου μπαίνει το μέλλον."

Και κλείνω επιστρέφοντας από εκεί που ξεκίνησα, στην αρχική φράση "η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία". Αισθάνομαι ότι όπως έχουμε προδώσει, κακοποιήσει και εγκαταλείψει την πατρίδα μας ως τόπο και ως κοινωνία κάπως έτσι έχουμε συμπεριφερθεί απέναντι στην παιδική ηλικία όσων τη βιώνουν αυτά τα χρόνια...

Ένας δρόμος χωρίς γυρισμό...;

Μία από τις προηγούμενες μέρες πολύ αργά το μεσημέρι σε λεωφορείο των αστικών συγκοινωνιών σε προάστιο της Αθήνας νεαρή μητέρα με τα δύο της παιδιά επέστρεφαν πιθανόν από το σχολείο μετά και το Ολοήμερο πρόγραμμα με άγνωστο για μένα προορισμό, ο οποίος δεν έχει και καμία σημασία.

Έτυχε να σταθεί το βλέμμα μου επάνω τους, διότι μου προκάλεσε το ενδιαφέρον η στάση της μητέρας. Η κούραση του μικρότερου αγοριού ήταν εμφανής στο πρόσωπό του, καθώς έτριβε τα ματάκια του και ακουμπούσε το κεφαλάκι του στο χέρι του προς το παράθυρο προσπαθώντας με κάποιο τρόπο να βολευτεί. Παρόλα αυτά είχε όρεξη για κουβεντούλα, ήθελε να μοιραστεί μερικές από τις εμπειρίες της ημέρας ή να του απαντηθούν κάποιες απορίες που είχε ή επιτέλους επιθυμούσε να επικοινωνήσει με κάποιο τρόπο με τους δικούς του. Εκείνος που ανταποκρινόταν αραιά και ελαφρά βαριεστημένα ήταν ο αδερφός του. 

Η μαμά δε συμμετείχε καθόλου στην απέλπιδα προσπάθεια του μικρού για επικοινωνία, αφού το μυαλό της ήταν ρουφηγμένο από την οθόνη του κινητού. Εντελώς ατάραχη με το βλέμμα καρφωμένο στο "μομπίλι" τόσο πολύ, που θα έλεγε κανείς ότι είχε παγώσει στην ίδια θέση επί είκοσι λεπτά περίπου.δίχως καμία έκφραση στο πρόσωπό της. 

Ο μικρός συνέχιζε ελαφρά απογοητευμένος, γιατί μάλλον είχε συνηθίσει σε αυτή την αντιμετώπιση από τη μεριά της μητέρας του, αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Όμως, ξαφνικά, εκείνη γυρίζει και τον κοιτά, σε φάση μάλιστα που δε μιλούσε, για να του κάνει παρατήρηση. Η μοναδική στιγμή που αντέδρασε ήταν όταν μικρός έτρωγε τα νύχια του! Άμεσα έστρεψε το βλέμμα της εκεί που το είχε "ταγμένο"... Το κομποσκοίνι στον καρπό του χεριού της τη μάρανε...

Πάντως, δεν ξέρω πώς κρατήθηκα να μην της αρπάξω το κινητό από το χέρι, για να την επαναφέρω στη (γλυκιά) πραγματικότητα που την απαξίωνε με τόση απάθεια!

Αισθάνομαι σαν την κουτσομπόλα της γειτονιάς αναφέροντας όλα τα παραπάνω, όμως με στενοχωρεί πολύ αυτή η κατάσταση, η οποία αποτελεί σοβαρότατο φαινόμενο της εποχής με τραγικά και απόλυτα ορατά πλέον αποτελέσματα στην ψυχική ανάπτυξη των παιδιών και στη συμπεριφορά τους. Φοβάμαι ότι είναι ένας δρόμος χωρίς γυρισμό...

" Η ζωή είναι σαν να κάνεις ποδήλατο "

Ήρθα να γράψω μόνο δυο πραγματάκια που ίσως εκφράζουν μέρος αυτών που σκέφτομαι και αισθάνομαι τις τελευταίες μέρες εξαιτίας διάφορων καταστάσεων - είτε που ζω η ίδια προσωπικά είτε συμβαίνουν γύρω μας, αλλά μας αφορούν.

Κάπου διάβασα το παρακάτω:

"Στη ζωή δεν παίρνεις ποτέ αυτό που αξίζεις. Παίρνεις πάντα αυτό που διεκδικείς."

Και είναι έτσι ακριβώς. Τώρα, αυτή η διεκδίκηση μπορεί να είναι για καλό ή για κακό, όμως δυστυχώς είναι η πραγματικότητα, όπου ο καθένας είναι υπεύθυνος πώς θα τη διαχειριστεί.

Και το δεύτερο είναι κάτι που είπε ο Αϊνστάιν:

"Η ζωή είναι σαν να κάνεις ποδήλατο. Για να κρατήσεις την ισορροπία σου, πρέπει να κινείσαι συνεχώς."

Μα και να μην θέλεις να το κάνεις, θα σε προλάβουν οι συνθήκες. Είναι νόμος της φύσης. Το μείζον είναι για ποιο σκοπό παλεύει κανείς για να κρατήσει αυτή την ισορροπία.

Πάντως, μια αηδία και μια σιχασιά την αισθάνθηκα για ακόμη μία φορά τούτες τις μέρες με όσα είδα και άκουσα. Αλισβερίσια να γίνονται, τα φράγκα να τσεπώνονται κι όλα μια χαρά. Αρκεί να έχεις καλό "ποδήλατο"! 

Αυτά. 

 

Μερικά λογάκια για τον άνθρωπο

Είπα να ασχοληθώ σε τούτη την ανάρτηση με κάτι ήπιο και αρκετή μουσική, προκειμένου να μη φορτώσω το μυαλό μου με άλλα πιο ζόρικα που ήθελα να γράψω, διότι το επόμενο διάστημα έχει για μένα φόρτο εργασιών και μπόλικη αστάθεια στον επαγγελματικό στίβο και... μου αρκούν.

Επέλεξα, λοιπόν, μερικά λογάκια που έχουν ειπωθεί για τον άνθρωπο, ναι, αυτόν τον άγιο μα και τον διάβολο..., ο οποίος πλέον έχει χάσει τελείως τον μπούσουλα και μάλλον δεν ψάχνει καν να τον βρει., αφού έχει πλήρη άγνοια της κατάστασής του.

Ας ξεκινήσω από κάτι βασικό και πάντα επίκαιρο που είπε ο Αϊνστάιν, για να μην ξεχνιόμαστε : "Το κράτος είναι φτιαγμένο για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το κράτος."

Κι έρχεται ωραία ωραία ο Πωλ Βαλερύ να χτυπήσει ένα καμπανάκι στον ξιπασμένο κι ανόητο ανθρωπάκο: "Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σκλάβος της εξέλιξης. Δεν υπάρχει πρόοδος που δεν καταλήγει να τον υποδουλώσει εντελώς."

Και μια κι αναφέρθηκα στην ξιπασιά, ας προσθέσω εδώ λίγη από τη σοφία του Θουκιδίδη: "Ο άνθρωπος από τη φύση του συμπεριφέρεται με ξιπασιά απέναντι σ’ αυτούς που τον κολακεύουν και με σεβασμό προς εκείνους που δεν υποκλίνονται."

Όπως επίσης "Φτωχός δεν είναι ο άνθρωπος που έχει λίγα, αλλά εκείνος που θέλει περισσότερα.". Και πώς να διαφωνήσει κανείς με το χρυσό συμπέρασμα του Σενέκα;

Ας έχει υπόψη του ο φτωχός άνθρωπος τα λόγια του Ταγκόρ (Ινδός λογοτέχνης) μήπως και δει φως στη ζωή του: "Με τη δύναμη της θέλησης ο άνθρωπος αλλάζει τον εαυτό του. Με τη δύναμη της αγάπης αλλάζει τους άλλους. Με τη δύναμη της σκέψης αλλάζει τον κόσμο."

Κλείνοντας, ο Τζων Νάισμπιτ (Αμερικανός συγγραφέας) ίσως δείχνει τη συνέχεια: "Η πιο επαναστατική αλλαγή στον 21ο αιώνα δεν θα προέλθει από την τεχνολογία, αλλά από μια καινούργια αντίληψη για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος."

 

"Αναπνέουμε το ίδιο σκοτάδι"

Ανάκατες σκέψεις που προσπαθούν να μπουν σε μία σειρά λογική μέσα σε καταστάσεις παραλόγου. Προτιμώ να τις διατυπώνω μέσω της τέχνης σε κάθε περίπτωση που συναντήσω ή θυμηθώ κάτι που με εκφράζει ιδιαίτερα.

Κάπως έτσι συνέβη με το ακόλουθο απόσπασμα του Ζοζέ Σαραμάγκου, το οποίο το βρήκα δημοσιευμένο το 2014 στην πηγή που έχω σε υπερσύνδεση στον τίτλο. Δέκα χρόνια πριν - στην περίοδο της οικονομικής κρίσης -  και θεωρούνταν επίκαιρο, μα και τώρα το 2024; Μία πορεία τραγική δίχως φρένα...

 

Ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο

Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.

Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…

Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε. 

@ Ο τίτλος της ανάρτησης είναι μέρος από τα ακόλουθα λόγια του Σαραμάγκου:

"Αναπνέουμε το ίδιο σκοτάδι κι όμως ο καθένας αλλιώς παραπατά..."

Τι να πω! Ας συνεχίσουμε έτσι, αν είμαστε οκ με όλα αυτά που ζούμε....