Πάμε άλλη μία ζόρικη ανηφοριά...

Σώμα και ψυχή 

Όχι μονάχα εκείνο που είμαστε κι ό,τι απόμεινε από μάς
ή ό,τι αγωνιζόμαστε να φαίνεται

αλλά μαζί μας σέρνουμε και τις μορφές των άλλων
που με τα χρόνια γίνονται ίσκιος ανάμνησης

μαζί μας σέρνουμε σημάδια και κομμάτια τους
το αίμα, την αγάπη τους, την περιφρόνησή τους
τα πάθη και τα μίση τους και την εκδίκησή τους
αυτά που χάσαμε σε τρόμους και κινδύνους-

όσα κερδίσαμε σε μάχες βιαστικές, τυραννικές
κι όσες μας έδωσαν χαρές περαστικές οι αθάνατοι.

Έτσι σιγά σιγά χτίζεται σώμα και ψυχή.
Έτσι σιγά σιγά το πρόσωπό μας.

                                                 Μάνος Ελευθερίου
                                                Από τη συλλογή Το νεκρό καφενείο (1997)

 

Πάντα χρειάζεται να υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου

Πάντα χρειάζεται. Πάντα χρειάζεται δίπλα σου. Στις μικρές και τις μεγάλες χαρές. Στις καταστροφές και στην αρρώστια. Στον αέρα και στις βροχές. Στον ήλιο και στη θάλασσα. Πάντα χρειάζεται να υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου. Αυτός είναι όλα μαζί τα φαρμακεία και τα φάρμακα του κόσμου.

                                                    Μάνος Ελευθερίου, Φαρμακείον εκστρατείας

 

 

...μετά, σιωπή ανήθικη (33ο Συμπόσιο...)

…μετά, σιωπή ανήθικη

Λειψός Φλεβάρης,

στέρηση οξυγόνου!

Λυγμός θανάτου…

 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο πιο συγκλονιστικό Συμπόσιο (που έχει διοργανωθεί μέχρι τώρα) της γνωστής φίλης Αριστέας, η οποία δίνει κυριολεκτικά τον εαυτό της στη σύλληψη και την προετοιμασία όλου αυτού μα και στο να διατηρηθεί η ιδέα του δρώμενου ζωντανή! Όλες οι συμμετοχές εδώ...

Σε αυτή την γιορτή ποίησης συμμετείχα με κάτι τόσο μικρό όσο ποτέ άλλοτε. Πρόκειται για ένα και μοναδικό χαϊκού, που πρώτη φορά γράφω. Δεν αγαπώ τις μεγάλες σε έκταση δημιουργικές απόπειρες (ούτε ως δημιουργός ούτε ως αναγνώστης) και δεν το κρύβω, γιατί με κουράζουν, όμως σε αυτή την προσπάθεια το "απογείωσα¨ σε μέγεθος, καθώς πιο μικρό κι εξαφανίζεται...:)

 

 

Μόνο το φως μπορεί να διώξει το σκοτάδι

Ένα σημείωμα ήρθα να καταθέσω λόγω των ημερών και όχι ακριβώς ευχές.

Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η διδασκαλία Του έχει τόσα πολλά να δώσει στο μυαλό και την ψυχή όλων των ανθρώπων, τόσο σ' εκείνων που πιστεύουν (οι οποίοι θα πρέπει να έχουν συνειδητοποιημένο το "γιατί" κι όχι να παραμένουν ακόλουθοι σε ένα ακόμα "κάτι") όσο κι εκείνων που δεν πιστεύουν. 

Κι όμως και τότε κραύγαζαν "Άρον άρον, σταύρωσον Αυτόν!", καθώς δεν άντεχαν την αλήθεια και το φως που εξέπεμπαν τα λόγια του, οπότε επέλεξαν τον Βαραβά. Οι ληστές έχουν πέραση διαχρονικά με οποιοδήποτε τρόπο, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ωραίοι! Αντιθέτως, η πικρή αλήθεια χλευάζεται, διαστρεβλώνεται και κυνηγιέται άγρια ή ύπουλα μέχρι τελικής εξοντώσεώς της. 

Έχει ειπωθεί ήδη ότι Εκείνος ήταν ουσιαστικός επαναστάτης, διότι τους έφερε τον κόσμο τούμπα. Τον σταύρωσαν μεν, τους την έσκασε δε... Και κάτι ακόμα. Η λέξη "επανάσταση" έχει μέσα της ριζωμένη την ανάσταση. Πάνε παρέα αυτά και πάντα με την ευρεία έννοιά τους!

Διαφεύγει, επίσης, σε όλους τους "πτωχούς τω πνεύματι" ότι: "Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό." (Μάρτιν Λούθερ Κινγκ)

Το παραπάνω έχει αξία, όπως και όλη η διδασκαλία του Χριστού, όταν λαμβάνουν χώρα καθημερινά και μέσα από πράξεις, άλλοτε μικρότερες κι άλλοτε μεγαλύτερες, προς τους δικούς μας ανθρώπους (οικογένεια, φίλοι), τους διπλανούς μας μα και προς την κοινωνία όπου υπάρχουμε.

Αγάπη, φως, ταπεινότητα και ισχυρή θέληση έχει ανάγκη ο άνθρωπος σήμερα, ώστε να πάψει να επιλέγει τον ληστή στη ζωή του!

"Μια χίμαιρα ένα ολόκληρο πεπρωμένο"

Με αφορμή τον τίτλο θα έλεγα πως κάποτε συμβαίνει να προσπαθούμε να πλάσουμε ένα ολόκληρο πεπρωμένο βασισμένο σε μια χίμαιρα. Συγχωρεμένο κι αυτό, καθώς είναι πολύ ανθρώπινο. Το θέμα είναι μέχρι πού θα την αφήσουμε να μας παρασύρει. 

Δεν ήρθα να γράψω για κάτι σχετικό, όμως επέλεξα για τίτλο μέρος από στίχους του Τάσου Λειβαδίτη, οι οποίοι ακολουθούν στη συνέχεια. Απλά τους ξεχώρισα περισσότερο από άλλους που έχω κρατήσει για να παραθέσω σε αυτή την ανάρτηση. Δεν είχα κατά νου κάποιο συγκεκριμένο θέμα, αλλά θέλησα να μοιραστώ μικρά ποιητικά "αποστάγματα" που είχαν κάτι να μου πουν. Ίσως έχουν κάτι να αφήσουν και σε κάποιους περαστικούς από εδώ.

 

Ξεκινώ από τους στίχους του Λειβαδίτη:

"Προσπάθησα από μια χίμαιρα να φτιάξω ένα ολόκληρο πεπρωμένο. 

 Τώρα αν θυμάμαι κάτι είναι κάποια όνειρα που έκανα ακουμπισμένος στον ωκεανό 

 ή κάποιες ταπεινώσεις 

 που τέλειωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα." 

Κι αν είναι κανείς αμετανόητος, θα συνέχιζα με τον Πατρίκιο:

"Κι αν γυρίζει ο χρόνος πίσω στην αρχή

 όπως γυρίζει πίσω μια βιντεοκασέτα

 το ίδιο αδέξια, με την ίδια ταραχή 

 τα ίδια θα κάναμε, άσ’ τα και γάμησέ τα." 

Έρχεται ο Ρίτσος, όμως να προσθέσει:

"Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. 

 Αυτά που τα ‘χες και δεν τα ‘δωσες κλάφ’ τα. " 

Ο Μπλέικ στέκεται σε αυτό που εν τέλει μένει για πάντα στην ψυχή του ανθρώπου, όταν προσπαθήσει το άπιαστο (γιατί ενίοτε αξίζει για πολλούς λόγους να το κάνει):

"Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,

 και τον Ουρανό σ’ ένα αγριολούλουδο,

 να κρατήσεις το Άπειρο στην παλάμη σου 

 και την Αιωνιότητα σε μια ώρα. " 

Τα παραπάνω έχουν ισχύ και σε προσωπικό επίπεδο και σε κοινωνικό αλλά ας το πάμε παραπέρα τσεκάροντας και το πολιτικό... με τον Ελύτη να σημειώνει κάπως δηκτικά:

"Χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε.

 Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις." 

Με τη σοφία του Άσιμου να μας υποδεικνύει το αυτονόητο:

"Άμα δε σου πέσει μούρη, πώς μωρέ θ’ αντιληφθείς

 Τι σου λέει ένας σαμάνος κι ένας οραματιστής. " 

Κι ο Βάρναλης μας ταρακουνά, μπας και ξυπνήσουμε και βρεθούμε σε εγρήγορση:

"Δεν ξέρεις καημένε τη λαϊκή ψυχή.

 Οι λαοί πιστεύουν πιότερο τ’ αυτιά τους, παρά τα μάτια τους.

 Πιότερο το μύθο παρά τα γεγονότα.

 Πιότερο τη φαντασία τους από την κρίση τους… " 

Κρατάμε ως σημαίνουσα υπενθύμιση του Νερούδα το ότι:

"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει. " 

Και προχωράμε (σε όλα τα επίπεδα) διατηρώντας καλά μέσα μας κάτι ακόμα από τον Ρίτσο:

"Να είμαστε έτοιμοι

 κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα. " 

 

@ Μουσική πολύ φρέσκια (πρόταση αναγνώστη) και απόλυτα εκλεκτή θα έλεγα:

 

 

 

Σαν να ήταν δικό μου, αλλά δεν είναι...

Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι λίγα πράγματα είμαστε σε θέση να ορίζουμε στη ζωή μας. Κι εκείνη δε μας αφήνει διόλου να βαρεθούμε, αφού μια μας πάει επάνω και μια κάτω, σαν ανελκυστήρας ένα πράμα. Τότε που λες ότι κάτι καλό πάει να γίνει, να κι έρχεται να σε βρει κάτι άλλο ιδιαίτερα "ενδιαφέρον" (ζαβό θα λέγαμε), οπότε μονολογείς το "πάμε πάλι"...

Σκέφτηκα, λοιπόν, να ξεδώσω (να μη σκάσω από τα "ουφ") με κάτι ημιδημιουργικό εδώ μέσα, για να διατηρήσω ισορροπίες σε όλο αυτό το ανεβοκατέβασμα. Πρόκειται για επανάληψη μιας παλαιότερης προσπάθειας, στην οποία είχα επιλέξει στίχους από ξένα μουσικά κομμάτια και συνδυάζοντάς τους είχα δημιουργήσει κάτι νέο. Αυτή την φορά η επιλογή έγινε από ελληνικά τραγούδια, τα οποία είχα αξιοποιήσει σε αναρτήσεις μου που έμοιαζαν με "ώρες ραδιοφώνου" (μάλλον εγώ τις είχα χαρακτηρίσει έτσι, γιατί είμαι και λίγο "ψώνιο"). Σε κάθε απόσπασμα θα υπάρχει και μία λέξη ή φράση που θα παραπέμπει στο μουσικό κομμάτι για όποιον θα ήθελε να το ακούσει.

Κι ας δούμε τι βγήκε...

 

Γράφω τ’ όνομά σου σ’ ένα χαρτάκι από τσιγάρα

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.
Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμία μόνη μου.
Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα.

Αν θες να δεις τα θαύματα να παίρνουνε μορφή
Ράψε όλα σου τα τραύματα μόνος με μιας ψυχής κλωστή.

Πως θα με νιώσεις κάποτε κι ας είναι αργά πως θα ΄ρθεις
να γνωριστούμε απ΄ την αρχή κι απ΄ τη φωτιά να μάθεις.

Ήθελα να’ μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
Όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
Να ‘μαι η πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο σου
Κι η τελευταία γουλιά από το ποτό σου

Τα ζήτησα όλα από τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει
Το λάγνο ψέμα σου που τα ‘κανε όλα ωραία.

Σβήστηκαν τα λόγια και οι σκοποί
Σαν γέφυρα που είχε κοπεί
Κι έκρυβε η καρδιά μου αγκαλιά
Μια φωτογραφία σου παλιά.

Πέρασαν χρόνια μα θυμάμαι
Τη νύχτα εκείνη της σιωπής
Νύχτα που φταίει όταν πονάμε
μα εσύ ποτέ δε θα το πεις

Μη ρωτάς να σου πω μοναξιά τι θα πει
σε μια πόλη βουβή στα ρηχά θα πνιγώ
μη ρωτάς να σου πω, διψασμένες καρδιές
προδομένοι εραστές, ζούμε θάνατο αργό.

Τι θες ν’ ακούσω πια
τώρα που καμιά , καμιά συγγνώμη δε φτάνει
το σ’ αγαπώ μπορεί, μόνο αυτό μπορεί
μες στην καρδιά να μπει να την ζεστάνει…

Αιώνια θα το τραγουδώ
Κι εσύ δε θα το μάθεις
Πως οι στιγμές που μου 'δωσες
Αξίζουν μια ζωή

Ό,τι ζω μετά από σένα μου το κυνηγάς
μου το διώχνεις, μου το ορίζεις και μου το σκορπάς.

Μια καταιγίδα θέλω να ‘ρθει να ουρλιάξει
Όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
Στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
Κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
Μέχρι τον ήλιο ν’ ανεβεί και να τον κάψει.

 

@  Μουσική άλλη δεν έχει σε αυτή την ανάρτηση, καθώς είμαστε υπερπλήρεις με τις παραπομπές!

 

Επιλογές από τον φιλόσοφο "θεϊκό δώρο"

Βλέποντας κανείς τον τίτλο θα αναρωτιέται αν υπάρχει κάποιο λάθος διατύπωσης. Δεν υπάρχει φυσικά, αλλά γράφτηκε κατά αυτόν τον τρόπο για να προσελκύσει λίγο παραπάνω την προσοχή...😏

Πρόκειται για τον πασίγνωστο Ουμπέρτο Έκο, για το επώνυμο του οποίου λέγεται ότι είναι αρκτικόλεξο των λατινικών λέξεων Ex Caelis Oblatus, που σημαίνει "θεϊκό δώρο"!

Ακολουθούν επιλογές μου από το έργο του και τον λόγο του, που ο καθένας με άλλα θα ταυτιστεί, με άλλα θα διαφωνήσει ή ακόμη και θα αδιαφορήσει. Πάμε να δούμε κι όποιος θέλει έρχεται παρέα!

" Η τέχνη του διαβάσματος έγκειται στο να ξέρεις ποιες σελίδες να πηδήξεις." 

 

 

" Έχω φτάσει να πιστεύω ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα αίνιγμα, ένα άκακο αίνιγμα που γίνεται τρομερό λόγω της δικής μας μανιώδους προσπάθειας να το ερμηνεύσουμε σαν να είχε δήθεν κάποια βαθύτερη αλήθεια."

 

" Ο Ηγέτης, που γνωρίζει ότι η εξουσία δεν του απονεμήθηκε δημοκρατικά αλλά την κατέκτησε με τη βία, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών· οι μάζες είναι αδύναμες, και γι’ αυτό χρειάζονται και αξίζουν έναν ηγεμόνα."

 

" Ο βλάκας δεν κάνει λάθη συμπεριφοράς. Κάνει λάθος συλλογισμούς. Είναι αυτός που λέει ότι όλοι οι σκύλοι είναι κατοικίδια και όλοι οι σκύλοι γαβγίζουν, όμως και οι γάτοι είναι κατοικίδια ζώα, επομένως γαβγίζουν. Ή ότι όλοι οι Αθηναίοι είναι θνητοί, όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι θνητοί, επομένως όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι Αθηναίοι."

 

" Τίποτε δε δίνει σε έναν φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από έναν άλλο φοβισμένο άνθρωπο."

 

" Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων."

 

" Οι κοινωνίες βασίζονταν πάντα στη μνήμη για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, ξεκινώντας από τον γέρο που, καθισμένος κάτω από ένα δέντρο, έλεγε ιστορίες για την εκμετάλλευση των προγόνων του και τον ιδρυτικό μύθο της φυλής. Και όταν κάποια πράξη λογοκρισίας εξαφανίζει ένα μέρος της μνήμης μιας κοινωνίας, αυτή η κοινωνία περνάει μια κρίση ταυτότητας."

 

" Ο πολιτισμός δεν ακυρώνει τη βαρβαρότητα, αλλά, πολλές φορές, την επικυρώνει. Όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός, τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός μπορεί να γίνει."



👉 Μουσική επιλογή ένα τραγούδι από τα παλιά, που άκουσα τις προηγούμενες ημέρες στο ραδιόφωνο και μου έφτιαξε πάραυτα τη διάθεση μέσα από τον ρυθμό του...