Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2025

Λίγα χρήσιμα για ένα "μέρος του λόγου"

Και... υπάρχει μια αντωνυμία που λέγεται αυτοπαθής, που αυτή τα παθαίνει όλα και σκοπός της είναι ένας και μοναδικός... να παιδεύει τους ανθρώπους, άλλους λιγότερο κι άλλους περισσότερο! Μα φυσικά ο λόγος γίνεται για τον περίφημο "εαυτό", όπως λέμε "ο εαυτός μου", ""ο εαυτός σου, "ο εαυτός του/της" κοκ, για να μην την κλίνουμε ολόκληρη και μετατραπεί το ιστολόγιο σε σχολική τάξη!

Επειδή, όμως, ούτε είναι πρόθεσή μου να γίνει εδώ χώρος ψυχολόγου, ψυχαναλυτή, ψυχοθεραπευτή και ψυχοοτιδήποτε, σημείωσα λίγα που άκουσα για τον ταλαίπωρο "εαυτό" και ίσως φανούν χρήσιμα. 

Βασικός μου στόχος μέσα από αυτή την ανάρτηση είναι η προσφορά ελάχιστου χρόνου ηρεμίας και χαλαρής διάθεσης. Ειλικρινά, αποφεύγω, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να γράψω για πάρα πολλά και σοβαρά που μας απασχολούν εντός της χώρας μας αλλά και εκτός. Αισθάνομαι πλέον ότι δεν με ανακουφίζει κάτι τέτοιο παρά με οδηγεί σε μεγαλύτερο "φούντωμα", το οποίο με βλάπτει. Προτιμώ να το διοχετεύω σε δράση.

👀 Πάμε να δούμε τι άκουσα. Α, και "χύμα" , χωρίς αναφορές ποιος το είπε κλπ. Εξάλλου, τα λόγια μας ενδιαφέρουν κι όχι ποιος τα είπε...

 

"Το να είσαι ο εαυτός σου σε έναν κόσμο που διαρκώς προσπαθεί να σε αλλάξει σε κάτι άλλο είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα."

"Για να είσαι μεγάλος, να είσαι ολόκληρος: τίποτα από τον εαυτό σου μην υπερβάλλεις ή αποκλείεις."

"Μέσω του «Εσύ» ένας άνθρωπος γίνεται «Εγώ»."

"Μιλήστε σ’ έναν άνθρωπο για τον εαυτό του και θα σας ακούει για ώρες."

"Για να μπορέσεις να δεις καθαρά, πρέπει να πάψεις να στρογγυλοκάθεσαι στο κέντρο της εικόνας."

"Αυτοί που ποτέ δεν αλλάζουν γνώμη αγαπούν τον εαυτό τους περισσότερο απ’ όσο αγαπούν την αλήθεια."

"Κάθε αυτοβιογραφία έχει να κάνει με δύο πρόσωπα: Έναν Δον Κιχώτη, το Εγώ, και έναν Σάντσο Πάντσα, τον πραγματικό εαυτό."

"Όταν μιλούσαμε, εγώ μιλούσα για εμένα, εσύ μιλούσες για εσένα, ενώ θα έπρεπε να μιλάμε για εμάς."

"Οι άλλοι μας συμπεριφέρονται όπως βλέπουν τον εαυτό τους."


 😏 Το καθένα από τα παραπάνω μπορεί να είναι αφορμή για αρκετή συζήτηση, όμως στεκόμαστε όπου έχει κάτι περισσότερο να μας πει.

 

💦 Και τώρα πάμε για ατμοσφαιρική μουσική, προκειμένου να επιτευχθεί με ομορφιά ο στόχος!

 







Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2025

Μέσα από ένα παράδειγμα της φύσης

 
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που αν δεν έχει βρει κανείς τρόπους για να ισορροπεί το "μέσα" του, πιθανόν να μην είναι δυνατή η σωτηρία του ψυχική, πνευματική και εν συνεχεία σωματική. Ειδικά σε μια εποχή που όλα εξελίσσονται ραγδαία και σε πολλαπλά επίπεδα, μάλιστα με τόση υπερπληροφόρηση και... παραπληροφόρηση είναι πανεύκολο να χάσει ακόμη και τον εαυτό του. Αν σε όλο αυτό προστεθεί το άγχος της καθημερινότητας, λόγω των πολλών υποχρεώσεων, της οικονομικής ανασφάλειας ή άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο περισσότερος κόσμος μαζί με την αγωνία για το θολό "αύριο", ε, δε θέλει και πολύ!

Όμως, δεν αφηνόμαστε έρμαια των καταστάσεων. Οφείλουμε για εμάς τους ίδιους και για όσους αγαπάμε να κάνουμε κάτι, ώστε να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στη "λαίλαπα", που αν της επιτρέψουμε είναι δυνατόν να μας σαρώσει έως να μας καταστρέψει.

Μια δική μου πρόταση, η οποία με έχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό σε πολύ δύσκολες φάσεις της ζωής μου, είναι η "εξουδετέρωση", όπως την αποκαλώ χαριτολογώντας. Μοιάζει η διαδικασία κάπως με τη χημική αντίδραση (λέγεται "εξουδετέρωση" στη Χημεία), που συμβαίνει όταν ένα οξύ αναμειχθεί με μία βάση, τα οποία θεωρούνται κατά κάποιο τρόπο αντίθετες χημικές ενώσεις.

Παίρνοντας ως παράδειγμα την ίδια τη φύση, λοιπόν, μπορούμε σε κάθε κακό ή άσχημο που μας έρχεται να αντιπαραβάλλουμε κάτι καλό ή όμορφο μέσα από όσα ζούμε. Έτσι επέρχεται η "εξουδετέρωση" και κατ' επέκταση διατηρείται η ισορροπία "μέσα" μας, με αποτέλεσμα αυτό να βγαίνει και προς τα έξω και στο πώς αντιμετωπίζουμε τα πάντα. 

Δεν αναφέρομαι, φυσικά, σε κανένα "μαγικό ραβδί" που τα αλλάζει όλα με μια του κίνηση, μα είναι μια κάποια λύση, μια επιλογή, ανάμεσα σε πολλές άλλες... Και εννοείται πως δεν λέω κάτι πρωτότυπο ούτε ότι ανακάλυψα μια νέα ήπειρο.

Η δική σας πρόταση "εξουδετέρωσης";


@ Μουσικές... του κόσμου!




Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2025

Επιτέλους, ένα μουσικό διάλειμμα (10...)!

Μπορεί η μουσική να μη λείπει ποτέ από αυτό το ιστολόγιο, όμως έχω πάρα πολύ καιρό να κάνω μια αμιγώς μουσική ανάρτηση, ένα "μουσικό διάλειμμα", όπως χαρακτηρίζω τέτοιου είδους αναρτήσεις μου.

Όχι, άλλους προβληματισμούς για λίγο, γιατί υπάρχει ανάγκη για μια κάποια ηρεμία μέσα μας. Το λέω, καθώς ετοιμαζόμουν να γράψω κάτι που θα μας φόρτιζε, μα... αντιστάθηκα. Τα ζόρικα τα αφήνω για άλλη φορά - που θα υπάρξει, διότι απαιτείται η προβολή τους.

Πάμε να ακούσουμε γνωστά μουσικά κομμάτια κάπως αλλιώς... είτε να τα αποδίδουν άλλοι καλλιτέχνες (η τελευταία είναι άγνωστη) είτε ελαφρώς "πειραγμένα" (όπως της Mina)! Σε κάθε περίπτωση σε όλα υπάρχει μια φρεσκάδα και νομίζω σεβασμός στο πρωτότυπο. Την έμπνευση μού την έδωσαν δύο τραγούδια (το πρώτο και το τελευταίο) από όσα ακολουθούν, τα οποία έφτασαν τον τελευταίο καιρό στα... αυτιά μου!

 






👀 Σημείωση, σχετικά σοβαρή... :)

👉Αφήνω σε εσάς την εύρεση του πρωτότυπου, εκτός αν το γνωρίζετε ήδη!

👉Α, και πείτε και ποιο σας άρεσε περισσότερο!

😎Φυσικά, μπορείτε και τίποτε να μην κάνετε και να ακούσετε μόνο μουσική! 

 

ΟΥΠΣ! 

Το είχα ξεχάσει και επανήλθα να το συμπληρώσω!

Με αυτή την ανάρτηση κλείνει ετούτος ο χώρος 10 χρόνια ύπαρξης στο διαδικτυακό στερέωμα!  Δέκα;;;; Πώς πέρασαν, δεν ξέρω καν... Πού να φανταστώ το 2015 ότι θα διατηρούσα αυτό το "μαγαζάκι" τόσα χρόνια μετά!



Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2025

Μετά τη σιωπή ισχυρότερη η μουσική ;

Τις προηγούμενες μέρες διάβασα τυχαία τη φράση του Aldous Huxley "Μετά τη σιωπή, αυτό που είναι πιο κοντά στο να μπορέσει να εκφράσει το ανείπωτο είναι η μουσική.", η οποία με έβαλε σε σκέψεις σχετικά με τη δύναμη της σιωπής και τη σοφία που περικλείει όπως και για την αντίστοιχη αξιοσημείωτη ικανότητα της μουσικής να δρα καταλυτικά στην ψυχή του ανθρώπου.

Δυστυχώς, ζούμε σε έναν κόσμο όπου ένας από τους πρωταγωνιστές του είναι ο θόρυβος, καθώς οι άνθρωποι μιλούν ακατάπαυστα, όπου οι λέξεις χρησιμοποιούνται με βάρβαρο τρόπο, επιπόλαια ή λανθασμένα, όπου οι έννοιες έχουν χάσει την ουσία τους ή διαστρεβλώνονται, όπου η συνεχής παρουσία κάπου δηλώνεται εσφαλμένα ως σύνδεση με τους άλλους.

Εδώ έρχεται η σιωπή να μας υπενθυμίσει ή να μας διδάξει (αν δεν το γνωρίζουμε καν) πως είναι ένα ισχυρό μέσο επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Αρκεί να την αξιοποιεί κανείς ορθά. Δε σημαίνει ότι όλοι θα πρέπει να πάψουν να μιλούν και να στέκονται βουβοί, μα να μπορούν να σταματούν και να επιτρέπουν στους άλλους να πάρουν τον χώρο τους να σκεφτούν, να αναρωτηθούν, να έχουν επαφή με τα συναισθήματά τους, να νιώσουν τη λαχτάρα της συνέχειας.Φυσικά το ίδιο επιτρέπουν και στον εαυτό τους.

Ίσως κάποιοι θεωρούν τη σιωπή μια εντελώς βαρετή κατάσταση ή αισθάνονται ότι τους προκαλεί αμηχανία ή ανησυχία, όμως είναι ένας απαράμιλλος τρόπος να μεταφέρονται δυνατά μηνύματα και πλούσια συναισθήματα δίχως ούτε μία λέξη. Ακόμα και ένα μόνο βλέμμα είναι δυνατόν να πει πολύ περισσότερα από εκατοντάδες λέξεις, και δε συζητάμε καν για μία αγκαλιά, ένα χάδι ή ένα φιλί. Μα και η απλή παρουσία με ηρεμία και νηφαλιότητα δίπλα στους άλλους είναι συχνά θησαυρός, αφού δίνεται έτσι η δυνατότητα να νιώθουν όλοι ασφαλείς και απαλλαγμένοι από την ψεύτικη αναγκαιότητα των κουραστικών εξηγήσεων ή δικαιολογιών. Σε άλλη περίπτωση και η απουσία (κι αυτή σιωπή είναι) είναι γόνιμη για όλες τις πλευρές. Εκτιμάμε καλύτερα και τον εαυτό μας και τους άλλους, γιατί στην τόση φασαρία φτάνουμε να μην εκτιμάμε τίποτα και κανέναν.

Και από την πολύτιμη σιωπή περνάμε στη μαγική διάσταση της μουσικής, η οποία είναι μια παγκόσμια γλώσσα που ξεπερνά όλα τα εμπόδια φέρνοντας τους ανθρώπους κοντά, αγγίζοντας με τον πιο βαθύ τρόπο την ψυχή τους. Έρχεται να επικοινωνήσει τα ανείπωτα εκεί που όλα τα άλλα μέσα έχουν αποτύχει. 

Μέσα από τη μουσική οι άνθρωποι εκφράζονται ελεύθερα και αυθεντικά, νιώθουν δίχως ενοχές συναισθήματα έντονα, μοναδικά ίσως και πρωτόγνωρα. Ενώνονται, όσο μακριά κι αν βρίσκονται, συμπάσχουν, επουλώνουν τις πληγές τους, βρίσκουν παρηγοριά σε έναν κόσμο άγριο και αποκρουστικό, δραπετεύουν για λίγο από τις δοκιμασίες και τον καθημερινό κόπο.

Η μουσική είναι πλουσιότατη πηγή σκέψης και συναισθημάτων είτε με τη συντροφιά λέξεων είτε μόνο ως μελωδία. Μπορεί να εκφράσει την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων που δεν είναι πάντα δυνατή η περιγραφή τους με λέξεις. Δυναμώνει και θεραπεύει την ψυχή, όπως ανυψώνει το πνεύμα. Ας μην λησμονούμε ότι μέσα στους αιώνες υπήρξε καταλύτης αλλαγών στη ζωή του ανθρώπου ατομικά και συλλογικά. Ένας πιστός και δυναμικός σύμμαχος στον αγώνα του.

Καλές και οι λέξεις, όμως με τη σιωπή και ένα μουσικό κομμάτι ίσως μπορεί κανείς να πει όλα όσα δε θα τολμούσε να ξεστομίσει ή δεν επαρκούν τα γράμματα και οι συνδυασμοί τους...για να εκφράσει όσα αισθάνεται!




Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2025

"Θα σηκώσεις, επιτέλους, το τηλέφωνο;"


Να, λοιπόν, και η πρώτη ανάρτηση του χρόνου, διότι η ευχητήρια δεν λαμβάνεται υπόψη...:))

Πρόκειται για ένα θέμα που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια, το οποίο έχει σχέση με τον τρόπο επικοινωνίας των νέων σήμερα. Ηλικιακά θα μπορούσαμε να το απλώσουμε από τα 18 έως, ίσως, τα 35 (ενδεικτικά), ώστε να γίνει αναφορά σε όσους είναι ενήλικες.

Η απορία μου, αρχικά, ξεκίνησε από το νεαρό μέλος του σπιτιού μου μα και όλα τα άτομα που συναναστρέφεται. Για να μην πολυλογώ, παρατηρούσα ότι όταν χτυπούσε το σταθερό τηλέφωνο, δεν υπήρχε περίπτωση να το σηκώσει ποτέ, ο κόσμος να χαλούσε. Τον πρώτο καιρό δεν έδωσε κανείς πολλή σημασία, γιατί, δυστυχώς, τα περισσότερα τηλεφωνήματα (κακά τα ψέματα) γίνονται μέσω της κινητής τηλεφωνίας. Στην πορεία διαπιστώθηκε πως υπήρχε γενικά άρνηση για οποιαδήποτε άμεση τηλεφωνική επικοινωνία...

"Σήκωσε, παιδάκι μου, το τηλέφωνο, αφού έχω πιασμένα τα χέρια μου!" κι άλλοτε "Καλέ, χτυπάει και δεν προλαβαίνω από εδώ που βρίσκομαι να το σηκώσω! Τι θα γίνει;" ή "Αν θέλεις να συνεννοηθείς πιο άμεσα, πάρε τηλέφωνο..." και διάφορες άλλες φράσεις ακούγονταν κατά διαστήματα. Ώσπου είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε ότι κάποιο θεματάκι υπάρχει...!

Οι απαντήσεις που δίνονταν συνήθως ήταν "Δεν μπορώ τώρα!" είτε "Ωωω! Ποιος να είναι και τι να πω, αφού δεν είναι για μένα;" ή "Θα στείλω ένα μέιλ πρώτα και θα εξηγήσω τι θέλω.". Και όταν άρχισε το ζόρισμα δόθηκαν κάποιες εξηγήσεις του τύπου "Δεν το έχω με το τηλέφωνο...!" ή "Με αγχώνει η διαδικασία της άμεσης συνομιλίας με ανθρώπους που δε γνωρίζω και πιστεύω ότι θα τα θαλασσώσω!".

Φυσικά, κανείς μας δε θα πρέπει να ξεχνά τις πρώτες φορές που χρειάστηκε να επικοινωνήσουμε με φορείς, υπηρεσίες ή άλλα πρόσωπα που δεν γνωρίζαμε ότι ήταν μια διαδικασία αγχωτική, λόγω της έλλειψης εμπειρίας και του φόβου μη τυχόν δεν δώσουμε σωστά όλες τις απαραίτητες πληροφορίες ή δεν γίνει σωστά και ολοκληρωμένα η συνομιλία. Γι' αυτό και πρέπει να υπάρχει η κατανόηση από τη μεριά των μεγαλύτερων. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αφήνεις και στην τύχη της μια τέτοια κατάσταση. όταν βλέπεις σθεναρή άρνηση. Εξάλλου, καθετί έχει την αρχή του. Καμιά φορά είναι αναγκαίο να δοθεί μια μικρή σπρωξιά, για να συμβεί το πρώτο βήμα...

Έτσι κι έγινε! Και ευτυχώς, έπιασε τόπο! Ξεπεράστηκε το "θεματάκι"! Αν και, σε γενικές γραμμές, ο τρόπος επικοινωνίας μεταξύ των φίλων και των ομάδων στις οποίες συμμετέχει είναι σχεδόν αποκλειστικά μέσω γραπτών ή φωνητικών μηνυμάτων και σπάνια μέσω τηλεφωνικών κλήσεων (τώρα τελευταία θα έλεγα ότι έχει συμβεί περισσότερες φορές).

Όλα αυτά φαίνονται παράξενα σ' εμάς τους παλαιότερους, γιατί το τηλέφωνο ήταν το ισχυρό μέσο επικοινωνίας σε βαθμό, μάλιστα, που ξεχνιόμαστε με τις ώρες. Δεν θα ξεχάσω στα εφηβικά μου χρόνια που μιλούσα έως και τρεις ώρες με τους φίλους μου, ιδιαίτερα με την "κολλητή" μου, με την οποία μέχρι και τα μαθήματα μελετούσαμε από εκεί παρέα. Ώσπου ήρθε η ώρα να με απειλήσει ο πατέρας μου...! Είτε έπρεπε να μειώσω δραστικά τον χρόνο απασχόλησης της συσκευής είτε θα αναλάμβανα την πληρωμή του λογαριασμού από το χαρτζιλίκι μου (που δεν ήταν και κανένα σπουδαίο ποσό)! Άλλα χρόνια, άλλες συνήθειες!

Σήμερα, πλέον, όλοι χρησιμοποιούμε όλους τους τρόπους. Όμως η νεότερη γενιά δείχνει ξεχωριστή προτίμηση στον γραπτό τρόπο και απέχει σε σημαντικό βαθμό από την άμεση τηλεφωνική επικοινωνία χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχει κοινωνικότητα και συνεχόμενη επαφή με τους άλλους. Οι ανησυχίες μου είδα πως δεν ήταν μόνο δικές μου, διαβάζοντας τυχαία το άρθρο της Ναυτεμπορικής που ακολουθεί: