Προχωράμε με χιούμορ και χαμόγελο

Συνεχίζω από εκεί που το άφησα στην προηγούμενη ανάρτηση...

Ξεκινώ λόγω πανσελήνου με το φεγγαρόπαιδο (Rory Gallagher), είπαμε, μεγάλη αγάπη είναι αυτή, και ακολουθεί χιούμορ μέσω αστείων εικόνων (λίγο χοντρά αστεία) που βρήκα στο διαδίκτυο. 

Αφιερωμένο το σημερινό σε όσους μαγεύονται πάντα από τη λάμψη του φεγγαριού, σε εκείνους που δεν ξεχνούν το χαμόγελο και το χιούμορ και στις πιο δύσκολες στιγμές τους,  μα ακόμα περισσότερο σ' αυτούς τους λίγους που ξέρουν να αγαπούν και θέλουν να ζήσουν την αλήθεια και όχι τα δήθεν που τους είπαν κάποιοι.

Διάβασα κάπου πως όταν νομίζουμε ότι έχουμε όλες τις απαντήσεις, η ζωή έρχεται και αλλάζει τις ερωτήσεις...! Οπότε τι συζητάμε; Προχωράμε με χαμόγελο και χιούμορ, ώστε ν' αντιμετωπίζουμε κάθε αλλαγή ερώτησης με θάρρος και δύναμη.

Σαν το Φεγγαρόπαιδο του Rory προσπαθώ πάντα να προσφέρω το χαμόγελο (μέσα από οποιαδήποτε προσφορά) και πολύ συχνά το γέλιο σ' αυτούς που αγαπώ ή σ' εκείνους που κρίνω ότι το έχουν ανάγκη. 

Εύλογα θα ρωτούσε κανείς: "Μα τι κάθεσαι κι ασχολείσαι;"

Αν μπορώ, γιατί να μην το κάνω; Δεν περιστρέφονται όλα γύρω από εμάς στην τελική! Θα μας πιάσει καμιά ζαλάδα από την πολλή περιστροφή και θα πέσουμε ξεροί!

Το έχω ξαναβάλει... Ε, και;

"Moonchild" 

You are a moonchild and pretty soon child
I've got that feeling
That I'm gonna make you smile forever
If I can.
Just give me a sign and I'll show you my plan
You are a blue child, forever true child
You know I'll try to paint the skies blue forever
If I can.
Just give me a sign and I'll show you my plan.

Tell me why you look so sad,
Time slips by like grains of sand
Just put your future in my hands

You are a moonchild and pretty soon child
I've got the feelin I'm gonna make you smile forever.
If I can.

Just give me a sign and I'll show you my plan,



Ε, να μην βάλω μερικά ακόμα δικά του; Αμαρτία είναι...

Μια ισχυρή σε μέγεθος live δόση!

Για όποιον αντέχει μια δεύτερη πολύ δυνατή!

Αυτό μόνο γι' αυτούς που παίρνουν αυτό που θέλουν...

Εδώ πείτε μου, βρε παιδιά, τι συμβαίνει, γιατί γενικά έχω χάσει τον μπούσουλα...!

                

Ακολουθούν οι εικόνες που υποσχέθηκα κι όποιος αντέξει...

Τα γατάκια παρακάτω δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό!

Όταν το πάθος κυριεύει και τα μικρά τετράποδα...

Αγρρρ... και γεια σας!

Οι "τοίχοι" γελάνε με τα χάλια μας...;

Για να μην πιάσουν αράχνες οι "τοίχοι", ας υπάρξει λίγη κίνηση καθαριότητας του αρχείου...

Όσα ακολουθούν από τους ταλαίπωρους τοίχους είναι φυλαγμένα εδώ και καιρό, οπότε είπα δεν τα βγάζω στον αέρα να φρεσκαριστούν και στον ήλιο να λιαστούν, να μη μουχλιάσουν; Φθινόπωρο έρχεται με αρκετές υγρασίες!

Να μη ξεχνάμε ότι έτσι οφείλουμε να κάνουμε πού και πού και για την ταλαίπωρη ψυχή μας. Να την εκθέτουμε στο λαμπερό φως του ήλιου και τη θεραπευτική ακτινοβολία του, αρκεί να μην το παρακάνουμε και της δημιουργήσουμε εγκαύματα..., να απλώνουμε τα σκόρπια κομμάτια της στον αέρα να στεγνώσουν, και πάλι τόσο όσο, για να μην ξεραθούν. Όλα την ισορροπία τους θέλουν σ' έναν κόσμο ανισόρροπο!

Επί του θέματος...

(Κάποια "τοιχαλάκια" δεν αποθηκεύονταν ως αρχεία εικόνων, οπότε είναι γραμμένα εδώ απευθείας.)

"Αφού το φως ταξιδεύει γρηγορότερα από τον ήχο,
εγώ γιατί πρώτα ακούω τις μαλακίες
και μετά μου ανάβουν τα λαμπάκια;"

 

"- Γυμνάζεσαι;
- Αμέ, κάνω σύσφιξη.
- Δηλαδή;
- Σφίγγω τα δόντια και λέω
δεν γαμιέται θα το φάω κι αυτό." 

"Είναι μια δίπλα μου στο νυχάδικο,
έβαλε ψεύτικα νύχια, στρασάκια, φιογκάκια,
καρδούλες, γιν γιανγκ 

και τώρα δεν μπορεί να βάλει το μπουφάν."

Κλείνουμε τα πορτοπαράθυρα της ψυχής με μια μεγάλη αγάπη, ναι, από αυτές που "κάστρα καταλούν" όπως έλεγα παλιότερα εδώ με τον στίχο των Χαϊνηδων...

 

Αν είναι κάτι να βρεθεί, θα βρεθεί...!

Αφορμή για το σημερινό είναι κάτι που είχε χαθεί πριν από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια και το βρήκα έτσι αναπάντεχα, ενώ εννοείται ότι το είχα ως μια τελειωμένη υπόθεση κι εντελώς πια ξεχασμένο. Είναι ένα από τα πιο παράξενα πράγματα που μου έχουν συμβεί.

Πρόκειται για ένα αντικείμενο, που είχε όμως για μένα συναισθηματική αξία, πέρα από την οικονομική του. Πόσες φορές, αλήθεια, δεν έχει συμβεί σε όλους μας κάτι τέτοιο; Στενοχωριόμαστε όταν χάνουμε κάτι που έχει μια ιδιαίτερη σημασία για εμάς, κι αν δεν καταφέρουμε να το βρούμε με τον καιρό το αφήνουμε, το προσπερνάμε και δε δίνουμε άλλη συνέχεια.

Βέβαια, αν χαθούν ταυτότητα, κλειδιά, πορτοφόλι ή άλλα απαραίτητα έγγραφα, δεν είναι αστείο κι εκεί μπορεί να χαθεί και η ψυχραιμία μαζί με το αντικείμενο!

Οι Κωνσταντινουπολίτες είχαν μια χαρακτηριστική συνήθεια για την περίπτωση που έχαναν κάτι, ώστε να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και να σκεφτούν πιο ήρεμα πού μπορεί να βρίσκεται το απολεσθέν, να πιάσουν το νήμα και να το ξετυλίξουν προς τα πίσω χωροχρονικά! 

Η λύση που έδιναν και... έπιανε, όσο κι αν φαίνεται αστείο, ήταν να "καρφώνουν" τον διάβολο! Έπαιρναν μια καρφίτσα και την κάρφωναν σε κάποιο ξύλινο αντικείμενο και σταματούσαν να κάνουν οτιδήποτε. Η καρφίτσα "δούλευε" γι' αυτούς...! Μεταξύ αστείου και σοβαρού, δεν υπήρξε περίπτωση που δοκιμάστηκε αυτή η τακτική και δεν βρέθηκε ό,τι είχε εξαφανιστεί!

Δυστυχώς, όταν έχασα το αντικείμενο που ανέφερα παραπάνω, δεν ακολούθησα το κόλπο των Κωνσταντινουπολιτών, γι' αυτό, μάλλον, δεν κατάφερα να το βρω τόσα χρόνια, δηλαδή επέτρεψα στον διάβολο να "αλωνίσει" (εδώ γελάμε)! 

Το περιβόητο αντικείμενο ήταν ένα ακριβό στυλό, το οποίο είχα λάβει ως δώρο για τη συμμετοχή μου σε πανελλαδικό διαγωνισμό μαθητικής εφημερίδας, όπου πήρε μέρος το σχολείο (δημόσιο) που μου ήμουν τότε , το ίδιο δώρο είχε δοθεί και στους άλλους συναδέλφους μου (όσοι ήμασταν υπεύθυνοι για τη σχολική εφημερίδα)  και γενικά στους εκπαιδευτικούς των σχολείων, των οποίων τα μαθητικά έντυπα πέτυχαν τις τρεις πρώτες θέσεις.

Αδειάζοντας μια τσάντα, λοιπόν, που την τραβολόγησα σχεδόν όλο το καλοκαίρι (ενώ την χρησιμοποιώ σπάνια)... πιάνω κατά λάθος στον πάτο κάπου ανάμεσα στη φόδρα και το δέρμα ένα μακρουλό πραγματάκι... "Μπα", σκέφτηκα, "τι είναι ετούτο πάλι!" Έψαχνα να βρω το σχίσιμο στη φόδρα σε όλες τις μεριές, αλλά τίποτα. Άθιχτη η τσάντα, σε άριστη κατάσταση. "Μα πώς πέρασε εκεί κάτω το διαβολεμένο;" μονολογούσα για κάμποση ώρα, προσπαθώντας να το βγάλω. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποιο στυλό ήταν, γιατί δύο που είχα όλο το καλοκαίρι εκεί μέσα ήταν στη θέση τους... Τελικά, είχε περάσει μέσα από ένα πολύ μικρό άνοιγμα που υπήρχε, από κατασκευής, κάπου κοντά στο χερούλι, δηλαδή και να ήθελε να το βάλει κανείς από αυτό το σημείο, δεν θα το είχε σκεφτεί καν, όχι να μπει κατά λάθος! Ήμαρτον!

Λίγο πριν το βγάλω είχα αρχίσει φευγαλέα να υποψιάζομαι ότι ίσως ήταν εκείνο το "πολύτιμο" στυλό. Δεν ξέρω γιατί. Η έκπληξη ήταν μεγάλη από τη μία για το σημείο του περάσματος προς τα κρυφά σημεία της τσάντας και από την άλλη για την αποκάλυψη του "ασώτου"! Εκεί τελείωσε και η Οδύσσειά του! Επέστρεψε επιτέλους στα χεράκια μου!

Γενικά δε συνηθίζω να αγοράζω πολύ ακριβά στυλό, διότι είναι κάτι που θεωρώ πολυτέλεια χωρίς λόγο. Δύο τέτοια στυλό έτυχε να περάσουν στην κατοχή μου, κι αυτά ήταν δώρα  μέσα από τον χώρο εργασίας μου, ως αναγνώριση για κάτι που πρόσφερα. 

Πάντα είχα κόλλημα με τα ωραία στυλό και τα μολύβια, αφού είναι τα βασικά εργαλεία μου, όχι όμως με όσα κοστίζουν πολύ. Με μέτρο, για να μη στενοχωριόμαστε κιόλας αν χαλάσουν ή χαθούν. Κάποτε είχα κι άλλο κόλλημα, να θεωρώ γουρλίδικο ένα συγκεκριμένο στυλό, με το οποίο έγραψα στις Πανελλαδικές κι επειδή πήγαν όλα όπως επιθυμούσα, έγραψα μ' αυτό όλες τις εξετάσεις που χρειάστηκε να δώσω από εκεί κι έπειτα...! Ήμαρτον και πάλι!

Εσείς ξέρετε τι θα κάνετε από εδώ και πέρα όταν χαθεί κάτι...

Πολύ απλά... "καρφώνετε" τον διαβολάκο! 

(Όλη η παραπάνω φλυαρία ήταν για να περάσει η ώρα με χαλαρό τρόπο, έτσι από πραγματάκια μικρά καθημερινά...)

Για να μην ξεχνιόμαστε...!

Επειδή μια "αύρα εσπερινή", φανέρωσε το χαμένο "πολύτιμο", ας αφεθούμε στην "πνοή" της, που είναι "καθάρια, ζωντανή"...

"Και κουβαλάω μες τη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που 'χεις κρύψει" 

 

 

 

"Tomorrow will be too late"

Αύριο μπορεί να είναι αργά, όπως λέει ο τίτλος  (στίχος τραγουδιού που ακολουθεί στη συνέχεια), οπότε ζήσε το σήμερα, την κάθε στιγμή με όλο σου το είναι.

Αφέσου στη βροχή - είναι τόσο απελευθερωτικό - βγες πλατσούρισε και αισθάνσου στο πρόσωπό σου τις στάλες σαν ευλογία, όταν έρθει, μια και είναι η εποχή της από εδώ και πέρα. 

Έτσι αφέσου και στην ζωή, δίχως αντιστάσεις στα καλέσματά της κι ας πονέσεις. Το ξέρεις ότι θα συμβεί, ε και... Άλλο τόσο θα χαρείς και θα νιώσεις πλήρης. 

Και κάτι από τον Τόλκιν:

"Χωρίς πίστη είναι αυτός που λέει αντίο όταν ο δρόμος γίνεται σκοτεινός."

"Έχεις το δικαίωμα να ρίξεις τον εαυτό σου όσο χαμηλά θέλεις και να τον σηκώσεις πάλι όποτε θελήσεις εσύ. Να θυμάσαι όμως ότι μόνο εσύ έχεις αυτό το δικαίωμα."

Αφιερωμένο το σημερινό σε αυτό το "αύριο" που περιμένει όλους μας, άγνωστο μα προκλητικό ταυτόχρονα. 

Αφιερωμένο σε κάποιες ψυχές που σηκώνουν το δικό τους φορτίο και σ' εκείνες που θα το σηκώσουν στην πορεία, έχοντας πάντα κατά νου ότι κάθε φορτίο αποδίδει καρπούς.

Εισαγωγή, λοιπόν, στο παρακάτω της διαδρομής με έναν τρυφερό τρόπο που επέλεξα...

Τραγούδια από τον "βασιλιά", που δεν άκουγα σχεδόν ποτέ (για μένα είναι ελαφρώς βουτυρομπεμπές), όμως αφέθηκα για λίγο στον απαλό του ήχο κατά τη διάρκεια των μουσικών μου αναζητήσεων!

Καλή συνέχεια!