Η διάθεση στο μαύρο, black, noir, nero...

Ο λόγος περί μαύρου.

Όταν είναι κανείς στις "μαύρες" του, τα "βάφει όλα μαύρα", αφού του φαίνονται όλα "μαύρα κι άραχνα", όπως είναι μέσα στην καρδιά του. 

"Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα" λέγανε και δεν είχαν άδικο, γιατί αν αρχίσει να ρέει τούτο το χρώμα στη σκέψη, πλημμυρίζει σιγά-σιγά όλο το σώμα κι έρχεται και στέκεται μαύρος μπάστακας στην αριστερή μεριά του στήθους, όπου και κάνει κατάληψη. "Ουφ και ουφ", για να ανασάνει, αλλά πού;

Τον μαύρο σκασμό δε λέει να βγάλει!

Μα "μαύρισε η ψυχή μου" ακούγεται συνήθως, όταν έρχεται ένα άσχημο νέο, συμβεί κάτι κακό ή σαν υπάρχει μια χρόνια ταλαιπωρία πάσης φύσεως.

Αν κάποιος αφεθεί σ' αυτό το στάσιμο (εκείνο της αρχαίας τραγωδίας), "μαύρα μάτια κάνει" για να δει άλλα φωτεινά χρώματα να λάμπουν γύρω του και ν' απαλύνουν την ψυχή του. Ας μην ξεχνάμε ότι το μαύρο εγκλωβίζει. Είναι σαν τη μαύρη τρύπα στο σύμπαν... Ακόμα και σαν "χρώμα" απορροφά όλες τις ακτινοβολίες.

Έβαλα σε εισαγωγικά τη λέξη χρώμα όσον αφορά στο μαύρο, διότι το μαύρο δεν είναι χρώμα μα έλλειψη χρώματος...

Έτσι, όταν λέμε, όπως κι εγώ, ότι μας αρέσει το μαύρο χρώμα, ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε...!

Πάντα μου άρεσε αυτό το "χρώμα", ναι αυτό με την "έλλειψη", ειδικά στα ρούχα και ίσως κάτι να σημαίνει αυτή η προτίμηση... Παλιότερα το φορούσα πολύ περισσότερο, μάλιστα ως σύνολο στην εμφάνιση. Εκεί που το αρνήθηκα ήταν σε περίοδο πένθους, αφού δεν μπορεί να φορά κανείς το αγαπημένο του χρώμα σε μια περίοδο όπου είναι "μαύρη" η ψυχή του, αλλά κι επειδή του το επιβάλλει η κοινωνία μέσα από τα ήθη και τις παραδόσεις της. Αρκεί που του επιβλήθηκε η απώλεια.

Είναι ανάγκη, λοιπόν, για να μην "φάει κανέναν το μαύρο χώμα" πρόωρα, να έχει τη γνώση τού πότε θα βάλει φρένο στο "μαύρο φίδι" που "τρώει" την ψυχή.

Πώς θα γίνει αυτό;

Μα φυσικά ρίχνοντας "μαύρο στον Μαυρογιαλούρο" (δεν ξέρω ποιος είναι αυτός... μάλλον ο Κωνσταντάρας, αν θυμάμαι καλά), που ενοχλεί τα σωθικά του!

@ Λίγο "μαύρο" χιούμορ είναι απαραίτητο, προκειμένου να διακωμωδούμε κάθε βαριά διάθεση ή άσχημη κατάσταση που μας συμβαίνει!

Η έμπνευση για τούτο ήρθε από τη μουσική και λίγο από τη διάθεση που είναι κάπως στο μαύρο ή στο black, noir, nero (όπως λένε στα χωριά τους και οι "ενωμένοι" κάτοικοι αυτής της "ενωμένης" ηπείρου)...

Λείπει η "μαγκιά", λείπει το "θαύμα"...

Κατά καιρούς η βελόνα κολλάει πάνω στο βινύλιο, μέχρι να έρθει ένα χέρι να τη σπρώξει κατά λάθος ή... επίτηδες και μ' ένα γενναίο "σκρατς"... να φύγει από το ζαβό αυλάκι για να συναντήσει ξανά το αγαπημένο της υλικό μα με άλλο περιεχόμενο την επόμενη φορά.

Κάπως έτσι κόλλησα κι εγώ κάνοντας επαναλήψεις στη γκρίνια και τη μουντή όψη της κοινωνίας και της ζωής γενικά. Άλλη μία και πάλι ακολουθεί, μια και δεν έχει έρθει ακόμη η ξαφνική σπρωξιά... να οδηγήσει το παρακάτω.

Κινητήριος δύναμη η μουσική και οι στίχοι τους οποίους συνοδεύει:

"Θέλει μαγκιά για ν' αρνηθείς

 της σιγουριάς τα κυβικά "

"Θέλει μαγκιά να μπορέσεις να δεις

 τη ζωή καθαρά και να πεις

 γεια χαρά σ' ότι σε δένει,

 σε κρατάει στη γη 

και δε σ' αφήνει να πετάς σαν πουλί." 

"Όμως το βόλεμα είναι βόλεμα μωρό μου

πού ν' αφήσεις τη χλιδή μια αξία σταθερή 

και να γυρίσεις πάλι στα ζόρια τα ίδια 

αυτό το κάνουν μόνο όσοι έχουν μεγάλα..."

 "Μία φορά κι έναν καιρό
ήμουν ελπίδα για τον κόσμο,
τώρα μόνη κολυμπώ.
Μία φορά κι έναν καιρό
τα παραμύθια μου αντέχαν,
τώρα δεν αντέχω εγώ."

"Στρίβω πιο πέρα να βρω Αλίκη
άδεια η χώρα, το θαύμα λείπει.
Τα γουρουνάκια 'γίναν γουρούνια
κι αντί για τρία είναι μιλούνια."

"Τα πήγα πίσω τα όνειρά μου,
ήταν μεγάλα για την καρδιά μου.
Κι αν ρίξεις κλώτσο δε θα γυρίσει,
το παραμύθι έχει πια σβήσει."

Αυτά.

"Πεθαίνω για σένα" (Τι λέμε τώρα...!)

Τις προηγούμενες μέρες ακούγοντας σ' ένα φιλικό σπίτι δύο πολύ γλυκά τραγούδια, που ακολουθούν παρακάτω, έκανα κάποιες σκέψεις, οι οποίες άρχισαν έναν κυκλικό χορό μέσα στον νου μου απαιτώντας να τις πω "φωναχτά".

Ιδού...

"Πεθαίνω για σένα", λέει ο Μαχαιρίτσας, μα πεθαίνει κανείς σήμερα για κάποιον άλλον που αγαπά πολύ ή για κάποιον σκοπό που επίσης θεωρεί ότι αξίζει να δώσει την ζωή του;
Μεγάλη κουβέντα αυτή, ειδικά για τη σημερινή εποχή της φτήνιας, όπου μπορεί να πουληθεί ο καθένας για το... κινητό των ονείρων του!
Ποιος θα έδινε άραγε σήμερα την ζωή του για το παιδί του, προκειμένου να το σώσει ή για άλλο πρόσωπο που αγαπά βαθιά; 
Ποιος θα το έκανε για μια ιδέα, για τον τόπο του, την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως συνέβη κάποτε στην ιστορία του ανθρώπινου είδους;
Τούτο το ερώτημα ακούγεται ρομαντικό και ίσως γραφικό, όμως τελικά είναι;


Πάμε στο επόμενο...

Το καφέ της ξενοιασιάς ή αλλιώς του χαμένου χρόνου, όπως λέει και το τραγούδι, ήταν , είναι και θα είναι ένα απάγκιο για κάθε άνθρωπο, ένα χάδι μικρής πολυτέλειας που μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του, για να ανοίγει η καρδιά του, να ξεχνιέται για λίγο, να μοιράζεται με τους άλλους γλυκιές στιγμές χαράς, απόλαυσης και ηρεμίας. Ανθρώπινη ανάγκη που θα πρέπει να καλύπτεται με κάθε ευκαιρία. Μια ανάγκη που ο άνθρωπος πάντα έβρισκε τρόπους  να την ικανοποιεί, ακόμη και στην πιο μεγάλη φτώχεια με καφέ κι από ρεβίθι.
Το ζήτημα είναι να μην μείνει εκεί και γράφει τα πάντα στα παλιά του παπούτσια... βαυκαλίζοντας τον εαυτό του με τη σκέψη πως όλα είναι ωραία κι ανθηρά - φυσικά μόνο για το τώρα και μόνο για την πάρτη του.
Αν δεν φυλάξεις και δεν παλέψεις, δεν θα έχεις, ίσως για λίγο, κάπως σαν τα εφήμερα πλάσματα της γης. 


 

Κάτι να υπάρχει στην οθόνη...

Κάτι να υπάρχει στην οθόνη για όσους περνούν από εδώ μια βόλτα. Κάτι, για να μη βαριούνται να βλέπουν το ίδιο και το ίδιο, να χάσκει "κρεμασμένο" εδώ στον "τοίχο" της εικονικής πραγματικότητας, που είναι καλή για λίγη χαλάρωση, και μόνο.
Έτσι κι αλλιώς, δεν ήμουν ποτέ εγώ για όλα αυτά, τα διαδικτυακά, καθώς δε με ενδιέφεραν καθόλου μέχρι να "μπλέξω" (ένεκα της κρίσης), να παθιαστώ για κάποιο διάστημα κι έπειτα ν' "αρμενίσω" πάλι... (είπαμε για όλα υπάρχει το "τόσο όσο").
Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω και απαιτεί πολλά, όπως και προσφέρει επίσης.

Λίγες σημειώσεις από ένα αγαπημένο βιβλίο:
"Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom, εκδ. Άγρα
Ίσως έχουν κάτι να πουν, μπορεί και όχι.


"...να μετατρέπεις το “ήταν να γίνει έτσι” σε “έτσι το θέλησα"



"Ναι η αιώνια επανάληψη σημαίνει ότι κάθε φορά που επιλέγεις μια πράξη θα την επιλέγεις αιώνια. Και ισχύει ίδιο για κάθε πράξη που δεν κάνεις, κάθε εμποδισμένη σκέψη, κάθε επιλογή που αποφεύγεις. Και όλη η αβίωτη ζωή θα μένει να φουσκώνει μέσα σου, αβίωτη για όλη την αιωνιότητα. Κι η αδιόρατη φωνή της συνείδησής σου θα σου διαμαρτύρεται αιώνια."


"Η αποκάλυψη του εαυτού σου σε κάποιον άλλο είναι προανάκρουσμα της προδοσίας σε κάνει ν΄ αρρωσταίνεις, έτσι δεν είναι;"


"Θα ΄ρθει μια εποχή που οι άνθρωποι θα πάψουν να φοβούνται την γνώση, που δεν θα μεταμφιέζουν την αδυναμία σε “ηθικό νόμο”, που θα βρουν το θάρρος να σπάσουν τα δεσμά του “πρέπει”."

 
"…αντιπαθώ τους άλλους που μου κλέβουν την μοναχικότητά μου χωρίς να μου προσφέρουν αληθινή συντροφιά."

"Να ανακαλύψεις χαραυγές και χρυσές ευκαιρίες, ν΄ αγαπήσεις μια πλούσια γενναία ψυχή: όλοι τα έχουμε ανάγκη αυτά σκέφτηκε, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας." 

“Ίσως” είπε ο Νίτσε, “ο άντρας μόνο όντας άντρας ελευθερώνει τη γυναίκα μέσα σε μια γυναίκα“

 

"Η γεύση του θανάτου στο στόμα μου μού έδινε προοπτική και θάρρος. Το θάρρος να είμαι ο εαυτός μου, αυτό είναι σημαντικό."

"Πρέπει να είσαι έτοιμος να καείς στην ίδια σου τη φλόγα: πώς να ξαναγεννηθείς αν δεν γίνεις πρώτα στάχτη;"

"Πρέπει να επιλέξετε ανάμεσα στην άνεση και στην αληθινή αναζήτηση!"