Σάββατο 7 Ιουνίου 2025

Κάπως ανάκατα όλα, όμως έτσι είναι...

                                                                                 Livio Možina 

Κάπως χωρίς συγκεκριμένο θέμα ξεκινώ να γράφω, αν και κατά βάθος είναι πολλά και πολύ συγκεκριμένα που θα μπορούσαν να ειπωθούν, όμως προτιμώ να αφεθώ και όπου με βγάλει. Αυτή είναι η ανάγκη της στιγμής και δε θέλω με τίποτα να την καταπιέσω, εξάλλου ένα σωρό  καταπιέσεις δεχόμαστε όλοι και μάλιστα αδιάλειπτα. 

Δεν κρύβω πως θα επιθυμούσα να βγάλω από μέσα μου ποικιλία από επιφωνήματα και επιφωνηματικές εκφράσεις, μήπως και γλιτώσω από το μπάφιασμα, όπως "Ουφ!", "Πουφ!", "Ω!", "Ήμαρτον!", "Ου!", "Αχαχουχα", "Στοπ!", "Ουστ!", "Ξουτ!", "Φτου!" "Φασκελοκουκούλωστα!"...

Παρέα με όλα αυτά τα επιφωνήματα, έτσι ανάκατα, περνούν σκέψεις από το μυαλό σαν μικρές αστραπές. Χάνονται πριν προλάβω να τις επεξεργαστώ νοητικά, να τους δώσω μορφή με το πληκτρολόγιο και να τις προβάλλω στην οθόνη. Πώς μπορεί άραγε να αποφευχθεί κάτι τέτοιο όταν ο νους έχει κατακλυστεί (και η ψυχή παράλληλα) από δεκάδες πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα; Δεν αρκούν τα προσωπικά φορτία, μα πρέπει το στομάχι ν' αντέξει το βάρος της σκατοκατάστασης γύρω μας. 

Διαπιστώνω για ακόμη μία φορά δια μέσου διαφορετικών συμβάντων ότι πολλοί βλέπουμε τελικά όσα θέλουμε να δούμε, ακούμε όσα θέλουμε να ακούσουμε και καταγράφουμε όλα εκείνα που μας προσφέρουν ασφάλεια - ή έτσι νομίζουμε - αρνούμαστε πεισματικά να  δοκιμάσουμε να δούμε, να ακούσουμε κάτι διαφορετικό, διότι είναι ξένο στις δικές μας προσλαμβάνουσες και ικανοποιούμαστε ιδιαίτερα με το να ειρωνευτούμε, να χλευάσουμε κιόλας, να το μειώσουμε με κάποιο τρόπο. Το λυπηρό είναι ότι πράττουμε τοιουτοτρόπως δίχως να έχουμε διαθέσει ούτε τον ελάχιστο παραγωγικό χρόνο προκειμένου να εξετάσουμε τι έχει να προσφέρει. Κατ' επέκταση δημιουργούνται τα αδιέξοδα, ενώ επί της ουσίας δεν υπάρχουν. 

Πλάθει ο καθένας μας τον δικό του εικονικό κόσμο ζητιανεύοντας σιγουριά, ασφάλεια και εσφαλμένη ευημερία αντί να διεκδικήσει δυναμικά με επιμονή και υπομονή την αληθινή ευημερία, αποδεχόμενος πρώτα με ειλικρίνεια και θάρρος την μίζερη πραγματικότητα στην οποία ζει (εντέχνως του την επέβαλαν) κι έπειτα λαμβάνοντας σοβαρή γνώση για το ποιες δυνατότητες έχει προς αξιοποίηση. 

Τ' αφήνω εδώ προς το παρόν, καθώς εδώ και σταμάτησε η ροή των ανάκατων σκέψεων που έκαναν "πάρτι" στον ταλαίπωρο εγκέφαλό μου. Άσε, που χάθηκε στη διαδρομή η διάθεση να συνεχίσω να γράφω, αφού αναγκάστηκα να κάνω μια σειρά διαλειμμάτων για διάφορους λόγους. Συνέχεια σε επόμενο "επεισόδιο"...

 

Και κάτι για τη μουσική. 


 

 

Σάββατο 24 Μαΐου 2025

" Σπορά στο χάος "

Επιστροφή για λίγο στα διαδικτυακά (για να αλλάξω παραστάσεις) έπειτα από μέρες μεγάλης  ανησυχίας, άγχους, ταλαιπωρίας και κούρασης (προέκυψε ένα σοβαρό χειρουργείο σε μέλος της οικογένειας) κι έπεται συνέχεια που απαιτεί υπομονή (ίσως και γαϊδάρου), πειθαρχία (μάλλον στρατιώτη) και μπόλικη κινητικότητα (μυαλού και σώματος). Όμως, αυτά δε μετράνε και πολύ, αφού μέχρι τώρα όλα πήγαν κατ' ευχήν.  Είναι ο δεύτερος χρόνος που θέματα υγείας μπήκαν στη ζωή μας αιφνίδια - ξεκινώντας πρόπερσι από το μικρότερο μέλος του σπιτιού και από ό,τι φαίνεται κάθε τέλος άνοιξης με αρχές καλοκαιριού συμβαίνει κάτι διαφορετικό... Τι να πω; Υπομονή, αντοχή και... πάλι υπομονή. Παρόλα αυτά δεν παραλείπω να είμαι ευγνώμων, καθώς στα άσχημα που έρχονται υπάρχει θετική εξέλιξη. Αυτό είναι που ισορροπεί μέσα μου τη στενοχώρια.

Τα υπόλοιπα (συναισθήματα και σκέψεις) θα εκφραστούν μέσω της ποίησης...

 

Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’ τη Γη

Αν δεν στηρίξεις
το ένα σου πόδι
έξω απ’ τη Γη,
ποτέ σου
δεν θα μπορέσεις
να σταθείς επάνω της.

                  Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα από το Μαρία Νεφέλη) 


Το μπλε τραγούδι

Είμαι κουρασμένος
Είμαι κουρασμένος, από κουβέντες κι από πράξεις
Κι αν θα με συναντήσεις σε κάποιο
δρόμο, μη μου κάνεις ερωτήσεις, γιατί
τ’ όνομά μου μονάχα μπορώ να σου πω
και τ’ όνομα της πόλης όπου
γεννήθηκα – Μα τούτο αρκεί.
Δεν έχει πια νόημα αν το αύριο
θα φτάσει. Αν υπάρχει
μονάχα τούτη η νύχτα κι έπειτα έρθει
το πρωί, δε θά ‘χει νόημα τώρα.
Είμαι κουρασμένος. Είμαι κουρασμένος από κουβέντες
κι από πράξεις. Μες στην καρδιά μου
θα βρεις μια χούφτα μικρούλα
από σκόνη. Πάρ’ την και φύσα την έξω
στον άνεμο. Άστην, να την πάρει ο άνεμος
και θα βρει το δρόμο για το σπίτι.

                                   Τενεσί Ουίλιαμς

 

Σπορά

Σπορά στο χάος
Ένα χαμόγελό σου
Σβήνει κι ανάβει.

              Νίκος Σιδέρης, Η Τέχνη του Κόκκου (Μεταίχμιο, 2011)

 

 




Κυριακή 27 Απριλίου 2025

Πάμε άλλη μία ζόρικη ανηφοριά...

Σώμα και ψυχή 

Όχι μονάχα εκείνο που είμαστε κι ό,τι απόμεινε από μάς
ή ό,τι αγωνιζόμαστε να φαίνεται

αλλά μαζί μας σέρνουμε και τις μορφές των άλλων
που με τα χρόνια γίνονται ίσκιος ανάμνησης

μαζί μας σέρνουμε σημάδια και κομμάτια τους
το αίμα, την αγάπη τους, την περιφρόνησή τους
τα πάθη και τα μίση τους και την εκδίκησή τους
αυτά που χάσαμε σε τρόμους και κινδύνους-

όσα κερδίσαμε σε μάχες βιαστικές, τυραννικές
κι όσες μας έδωσαν χαρές περαστικές οι αθάνατοι.

Έτσι σιγά σιγά χτίζεται σώμα και ψυχή.
Έτσι σιγά σιγά το πρόσωπό μας.

                                                 Μάνος Ελευθερίου
                                                Από τη συλλογή Το νεκρό καφενείο (1997)

 

Πάντα χρειάζεται να υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου

Πάντα χρειάζεται. Πάντα χρειάζεται δίπλα σου. Στις μικρές και τις μεγάλες χαρές. Στις καταστροφές και στην αρρώστια. Στον αέρα και στις βροχές. Στον ήλιο και στη θάλασσα. Πάντα χρειάζεται να υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου. Αυτός είναι όλα μαζί τα φαρμακεία και τα φάρμακα του κόσμου.

                                                    Μάνος Ελευθερίου, Φαρμακείον εκστρατείας

 

 



Τρίτη 22 Απριλίου 2025

...μετά, σιωπή ανήθικη (33ο Συμπόσιο...)


…μετά, σιωπή ανήθικη

Λειψός Φλεβάρης,

στέρηση οξυγόνου!

Λυγμός θανάτου…

 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο πιο συγκλονιστικό Συμπόσιο (που έχει διοργανωθεί μέχρι τώρα) της γνωστής φίλης Αριστέας, η οποία δίνει κυριολεκτικά τον εαυτό της στη σύλληψη και την προετοιμασία όλου αυτού μα και στο να διατηρηθεί η ιδέα του δρώμενου ζωντανή! Όλες οι συμμετοχές εδώ...

Σε αυτή την γιορτή ποίησης συμμετείχα με κάτι τόσο μικρό όσο ποτέ άλλοτε. Πρόκειται για ένα και μοναδικό χαϊκού, που πρώτη φορά γράφω. Δεν αγαπώ τις μεγάλες σε έκταση δημιουργικές απόπειρες (ούτε ως δημιουργός ούτε ως αναγνώστης) και δεν το κρύβω, γιατί με κουράζουν, όμως σε αυτή την προσπάθεια το "απογείωσα¨ σε μέγεθος, καθώς πιο μικρό κι εξαφανίζεται...:)

 

 



Σάββατο 19 Απριλίου 2025

Μόνο το φως μπορεί να διώξει το σκοτάδι

Ένα σημείωμα ήρθα να καταθέσω λόγω των ημερών και όχι ακριβώς ευχές.

Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η διδασκαλία Του έχει τόσα πολλά να δώσει στο μυαλό και την ψυχή όλων των ανθρώπων, τόσο σ' εκείνων που πιστεύουν (οι οποίοι θα πρέπει να έχουν συνειδητοποιημένο το "γιατί" κι όχι να παραμένουν ακόλουθοι σε ένα ακόμα "κάτι") όσο κι εκείνων που δεν πιστεύουν. 

Κι όμως και τότε κραύγαζαν "Άρον άρον, σταύρωσον Αυτόν!", καθώς δεν άντεχαν την αλήθεια και το φως που εξέπεμπαν τα λόγια του, οπότε επέλεξαν τον Βαραβά. Οι ληστές έχουν πέραση διαχρονικά με οποιοδήποτε τρόπο, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ωραίοι! Αντιθέτως, η πικρή αλήθεια χλευάζεται, διαστρεβλώνεται και κυνηγιέται άγρια ή ύπουλα μέχρι τελικής εξοντώσεώς της. 

Έχει ειπωθεί ήδη ότι Εκείνος ήταν ουσιαστικός επαναστάτης, διότι τους έφερε τον κόσμο τούμπα. Τον σταύρωσαν μεν, τους την έσκασε δε... Και κάτι ακόμα. Η λέξη "επανάσταση" έχει μέσα της ριζωμένη την ανάσταση. Πάνε παρέα αυτά και πάντα με την ευρεία έννοιά τους!

Διαφεύγει, επίσης, σε όλους τους "πτωχούς τω πνεύματι" ότι: "Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό." (Μάρτιν Λούθερ Κινγκ)

Το παραπάνω έχει αξία, όπως και όλη η διδασκαλία του Χριστού, όταν λαμβάνουν χώρα καθημερινά και μέσα από πράξεις, άλλοτε μικρότερες κι άλλοτε μεγαλύτερες, προς τους δικούς μας ανθρώπους (οικογένεια, φίλοι), τους διπλανούς μας μα και προς την κοινωνία όπου υπάρχουμε.

Αγάπη, φως, ταπεινότητα και ισχυρή θέληση έχει ανάγκη ο άνθρωπος σήμερα, ώστε να πάψει να επιλέγει τον ληστή στη ζωή του!





Κυριακή 13 Απριλίου 2025

"Μια χίμαιρα ένα ολόκληρο πεπρωμένο"

Με αφορμή τον τίτλο θα έλεγα πως κάποτε συμβαίνει να προσπαθούμε να πλάσουμε ένα ολόκληρο πεπρωμένο βασισμένο σε μια χίμαιρα. Συγχωρεμένο κι αυτό, καθώς είναι πολύ ανθρώπινο. Το θέμα είναι μέχρι πού θα την αφήσουμε να μας παρασύρει. 
Δεν ήρθα να γράψω για κάτι σχετικό, όμως επέλεξα για τίτλο μέρος από στίχους του Τάσου Λειβαδίτη, οι οποίοι ακολουθούν στη συνέχεια. Απλά τους ξεχώρισα περισσότερο από άλλους που έχω κρατήσει για να παραθέσω σε αυτή την ανάρτηση. Δεν είχα κατά νου κάποιο συγκεκριμένο θέμα, αλλά θέλησα να μοιραστώ μικρά ποιητικά "αποστάγματα" που είχαν κάτι να μου πουν. Ίσως έχουν κάτι να αφήσουν και σε κάποιους περαστικούς από εδώ.
 
Ξεκινώ από τους στίχους του Λειβαδίτη:
"Προσπάθησα από μια χίμαιρα να φτιάξω ένα ολόκληρο πεπρωμένο. 
 Τώρα αν θυμάμαι κάτι είναι κάποια όνειρα που έκανα ακουμπισμένος στον ωκεανό 
 ή κάποιες ταπεινώσεις 
 που τέλειωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα.

Κι αν είναι κανείς αμετανόητος, θα συνέχιζα με τον Πατρίκιο:
"Κι αν γυρίζει ο χρόνος πίσω στην αρχή
 όπως γυρίζει πίσω μια βιντεοκασέτα
 το ίδιο αδέξια, με την ίδια ταραχή 
 τα ίδια θα κάναμε, άσ’ τα και γάμησέ τα.

Έρχεται ο Ρίτσος, όμως να προσθέσει:
"Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. 
 Αυτά που τα ‘χες και δεν τα ‘δωσες κλάφ’ τα.

Ο Μπλέικ στέκεται σε αυτό που εν τέλει μένει για πάντα στην ψυχή του ανθρώπου, όταν προσπαθήσει το άπιαστο (γιατί ενίοτε αξίζει για πολλούς λόγους να το κάνει):
"Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,
 και τον Ουρανό σ’ ένα αγριολούλουδο,
 να κρατήσεις το Άπειρο στην παλάμη σου 
 και την Αιωνιότητα σε μια ώρα.

Τα παραπάνω έχουν ισχύ και σε προσωπικό επίπεδο και σε κοινωνικό αλλά ας το πάμε παραπέρα τσεκάροντας και το πολιτικό... με τον Ελύτη να σημειώνει κάπως δηκτικά:
"Χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε.
 Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις.

Με τη σοφία του Άσιμου να μας υποδεικνύει το αυτονόητο:
"Άμα δε σου πέσει μούρη, πώς μωρέ θ’ αντιληφθείς
 Τι σου λέει ένας σαμάνος κι ένας οραματιστής.

Κι ο Βάρναλης μας ταρακουνά, μπας και ξυπνήσουμε και βρεθούμε σε εγρήγορση:
"Δεν ξέρεις καημένε τη λαϊκή ψυχή.
 Οι λαοί πιστεύουν πιότερο τ’ αυτιά τους, παρά τα μάτια τους.
 Πιότερο το μύθο παρά τα γεγονότα.
 Πιότερο τη φαντασία τους από την κρίση τους…

Κρατάμε ως σημαίνουσα υπενθύμιση του Νερούδα το ότι:
"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει.

Και προχωράμε (σε όλα τα επίπεδα) διατηρώντας καλά μέσα μας κάτι ακόμα από τον Ρίτσο:
"Να είμαστε έτοιμοι
 κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα.
 

@ Μουσική πολύ φρέσκια (πρόταση αναγνώστη) και απόλυτα εκλεκτή θα έλεγα: