Μυρίζει ο αέρας μικρές πολυτέλειες...

Ο άνθρωπος αγαπούσε πάντα την περιποίηση και τον καλλωπισμό ακόμη και με πενιχρά μέσα. Τα έλαια, οι αρωματικές αλοιφές μα και ό,τι είχε σχέση με αρωματικές ουσίες είχαν εξέχουσα σημασία στη ζωή του. Από τα αρχαία χρόνια η αρωματοποιία αποτελούσε έναν κλάδο ξεχωριστό που απαιτούσε δεξιοτεχνία και εφευρετικότητα, όμως και αρκετή μυστικότητα. 

Κανείς δεν μπορούσε και δεν μπορεί μέχρι σήμερα να ξεφύγει από την ισχυρή γοητεία των αρωμάτων. Πέρα από την καθαριότητα που αναδεικνύει τη φυσική μυρωδιά του σώματος - που συχνά είναι αξεπέραστη - το να φορά κανείς κάποιο άρωμα δείχνει μια επιπλέον φροντίδα προς τον εαυτό του. 

Η επιλογή του ταιριαστού αρώματος για τον καθένα δεν είναι εύκολη υπόθεση, καθώς είναι σημαντικό να  αλληλεπιδρούν αρμονικά τα συστατικά του με τα φυσικά "αρώματα" του σώματος. Όπως  επίσης το να συνδυάσει ο ενδιαφερόμενος με τα παραπάνω και την τιμή που μπορεί να πληρώσει η τσέπη του... 

Τα αρώματα πάντα ήταν μια πολυτέλεια από την οποία ευωδιάζει ο αέρας, όμως πλέον υπάρχουν στην αγορά λύσεις για όλα (σχεδόν) τα "βαλάντια". Τώρα αν κάποιος επιθυμεί να στραφεί σε κάτι ιδιαίτερα ακριβό, αλλά δεν θέλει και να το χρυσοπληρώσει, μπορεί να περιμένει με υπομονή και κατάλληλο προγραμματισμό τις μεγάλες εκπτώσεις που γίνονται μέσα στη χρονιά μία ή δύο φορές τον χρόνο. Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο και τα χρήματα αυτή η αναμονή.

Φυσικά, από τη μεγάλη χαρά του ο καθένας που θα φορά το λατρεμένο του άρωμα οφείλει να είναι προσεχτικός και να μην το παρακάνει στην ποσότητα, διότι ο σκοπός είναι να γίνεται αισθητή η παρουσία του στον χώρο με ευχάριστο τρόπο κι όχι να μετατρέπεται σε "εντομοαπωθητικό"!

Από παιδί αγαπώ πολύ τα αρώματα και δεν υπάρχει μέρα που θα βγω έξω (ακόμα και μέσα να είμαι) χωρίς να βάλω μια σταγόνα. Δεν υπάρχουν όμως αμέτρητα διαφορετικά μπουκαλάκια από αυτού του είδους την πολυτέλεια. Συνήθως φορώ ένα και μοναδικό άρωμα, το οποίο αλλάζω έπειτα από κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν διαπιστώνω ότι δεν με αντιπροσωπεύει πια. Πώς λένε "ένα και καλό"; Ε, κάπως έτσι συμβαίνει από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να αρωματίζομαι... 

Πιστεύω ότι το άρωμα πρέπει να εκφράζει αυτό που κυριαρχεί στην προσωπικότητά μας σε κάθε διαφορετική περίοδο της ζωής μας. Αυτή είναι η δική μου ματιά, που εννοείται ότι δεν αντιπροσωπεύει όλο τον κόσμο. 

Εδώ και δύο χρόνια έχω κολλήσει με την πρόσφατη έκδοση ενός σχετικά ιστορικού αρώματος, μια και το πρώτο φτιάχτηκε το 1957 αποκλειστικά για την Audrey Hepburn κι εκείνη μάλιστα ήταν η πρώτη ηθοποιός που "δάνεισε" το πρόσωπό της για την προβολή του συγκεκριμένου αρώματος μα και γενικά ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία των αρωμάτων, που ηθοποιός κάνει κάτι τέτοιο. Εξάλλου, ο συγκεκριμένος οίκος υψηλής ραπτικής (δεν αναφέρω επωνυμία για ευνόητους λόγους) ήταν αυτός που λάνσαρε με την ίδια ηθοποιό και το κλασικό "little black dress", που τελικά δε λείπει από τη γυναικεία ντουλάπα - κι ας είναι το πιο φτηνό που υπάρχει!

Ποια είναι η δική σας σχέση με τα αρώματα;

 

Κλείνω με τα λόγια δύο σπουδαίων εκπροσώπων της υψηλής ραπτικής και αρωματοποιίας:
"Μια γυναίκα που δεν φορά άρωμα, δεν έχει μέλλον."
                                                                      Coco Chanel
Πάντα κάπως σκληρή η μανδάμ θα έλεγα...

"Το άρωμα μιας γυναίκας αποκαλύπτει περισσότερα γι' αυτήν από το γραφικό της χαρακτήρα."
                                                                       Christian Dior

Μήπως λίγο υπερβολικός ο κυριούλης;

Το έχω βάλει ξανά, όμως αδυναμίες είναι αυτές...😀

@ Κάτι εύπεπτο, λοιπόν, σε αυτή την ανάρτηση, για να χαιρόμαστε. Κι όπως λέει μια φίλη μου: "Όταν τα πράγματα ζορίζουν, "η συζήτηση μόνο για νύχι και μαλλί", ε, κι εδώ πιάσαμε την parfumerie...

@ Α, και τώρα τι θα μυρίζουμε με τις μάσκες... είναι άλλο θέμα!

Ένα ελληνικό καφεδάκι για τα έξι χρόνια

Της Γλαύκης το Cafe κερνά ένα ελληνικό καφεδάκι με έξι φουσκάλες, όσα και τα χρόνια που είναι "ανοιχτό" και δέχεται κόσμο. Τη λειτουργία του δεν την εμποδίζει ο εγκλεισμός, καθώς ζει στη δική του εικονική κατάσταση... Πάσχει όμως από την έλλειψη ξεχωριστών εμπνεύσεων! 

Αυτό που τιμά ετούτο το μικρό "μαγαζάκι" χωρίς περιορισμούς και το διατηρεί "ζωντανό" είναι πάντα η μουσική. Αν δεν υπήρχε εκείνη, πιθανόν θα είχε ήδη "μαραζώσει" και θα είχε βάλει "λουκέτο". 

Είναι άγνωστη η συνέχειά του, αφού έχει αφεθεί στο ρεύμα κι όπου βγει... Είναι ανακουφιστικό σε κάποια πράγματα ν' αφήνεται κανείς στη ροή, όπου με εντελώς φυσικό τρόπο φτάνει η στιγμή του τερματισμού της διαδρομής. 

Ένας τέτοιος χώρος οφείλει να προσφέρει ξεκούραση και δυνατότητα έκφρασης και να μην αποτελεί έναν επιπλέον αγχωτικό παράγοντα στην ήδη επιβαρυμένη καθημερινότητα.

Αυτή τη φορά δεν έχω να πω τίποτε ιδιαίτερο για τα έξι χρόνια διαδικτυακής παρουσίας, μα προτίμησα να προβάλλω κάτι χιουμοριστικό, για να αλλάξει κάπως η διάθεση. Εννοείται ότι το κάνω μέσω της μουσικής. Η ιδέα προέκυψε από τον Δεληβοριά που είχα στην προηγούμενη ανάρτηση...

Πρόκειται για ένα μουσικό κομμάτι που έχει γράψει ο ίδιος και τραγουδά η Ρένα Μόρφη με την πολύ όμορφη φωνή της και την σαγηνευτική παρουσία της σε ένα βιντεοκλίπ που θυμίζει παλιά ελληνική ταινία (αν και είδα στα σχόλια ότι μάλλον έχει σχέση με μια σκηνή από κάποια σειρά, την οποία δεν ξέρω, γιατί δε βλέπω τηλεόραση).

Ο λόγος που το αναρτώ είναι φυσικά το βιντεοκλίπ, που μόνο γέλιο προκαλεί. Κι αφού δεν πιάστηκαν μαλλί με μαλλί (σχεδόν) πάλι καλά!
"Με το μαλακό κορίτσια"!

 

Αν το δει κανείς μεταφορικά για την κατάσταση που ζούμε ως χώρα, μπορεί να ακούει να του τραγουδάνε σε παράφραση του στίχου:
"Όταν σου χορεύω, το μέλλον σου κλέβω"...
Και το μόνο που θα μπορούσε να απαντήσει τραγουδιστά ο παθών είναι:
"Όταν σε κοιτάζω, σύννεφα και μπόρα"! 

Ε, και φεύγοντας με ένα "ταμ ντιρι ριρι ραμ" σπάει κι ένα πιάτο στο κεφάλι, μήπως και συνέλθει από όλο αυτό που τον βρήκε...

Βλέποντας το βίντεο μπορεί να γίνει ίσως κατανοητή η μεταφορά. Πάμε, λοιπόν, με ένα ανάλαφρο κι αργόσυρτο τσιφτετέλι να ελαφρύνουμε το φορτίο!

Κι ένα ακόμη μουσικό δώρο... μπας και ειπωθεί και καμιά αλήθεια με λίγη σάμπα!

Υ.Γ.
Τα έξι χρόνια κλείνουν κανονικά στις 17 Ιανουαρίου (την Κυριακή), όμως αναρτώ νωρίτερα για να έχω στη διάθεσή μου το Σαββατοκύριακο. Η εβδομάδα προβλέπεται απαιτητική.

Ίσως να μην τον χρειάζεσαι και... τόσο

Επανέρχομαι σε ένα αντικείμενο που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Πώς μπορεί να γίνει αλλιώς, όταν πριν βγεις από το σπίτι, μια βόλτα θα την κάνεις από εκεί - μάλλον κάτι περισσότερο από μία....  

Ο λόγος για τον γνωστό "μαντατούρη" που τον αποκαλούμε ευγενικά "καθρέφτη".

Δείχνει όμως πάντα την αλήθεια και ποια είναι άραγε αυτή; Μπορεί να φτάσει στην ψυχή ή τελικά αντικατοπτρίζει ό,τι θέλει; Το ζήτημα είναι να μην αντικατοπτρίζει ό,τι θέλουν οι άλλοι να είσαι ή να μην στέκεται στην επιφάνεια.

Ο Durkheim είπε ότι "'όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε τον καθρέφτη, έχασε την ψυχή του". Ίσως είχε δίκιο, ίσως δεν τον χρειάζεται τόσο όσο νομίζει. Δεν τον έχει απαραίτητα ανάγκη για να ανακαλύψει πλευρές του εαυτού του, καθώς αρκετές από αυτές απαιτούν απομάκρυνση από ό,τι γυαλίζει ή προκαλεί αντανακλάσεις, που μπορεί να οδηγήσουν σε πρόσκαιρο "τύφλωμα".

Η ομορφιά του ανθρώπου, επίσης, δε χρειάζεται καθρέφτη, αφού όταν υπάρχει, αντανακλάται στα μάτια των άλλων, χωρίς προσπάθεια. Κατά βάθος είμαστε αυτό που αισθανόμαστε και οι άλλοι βλέπουν αυτό που εμείς τους αφήνουμε να δουν.

Ο καθρέφτης ίσως είναι χρήσιμος στη ζωή μας για πρακτικούς λόγους μα και γιατί "είναι ο καλύτερος φίλος, καθώς όταν κλαίω, δε γελάει ποτέ", όπως είπε ο Τσάρλι Τσάπλιν!

 

Η έμπνευση για τούτη την ανάρτηση προήλθε από ένα πολύ γνωστό μουσικό κομμάτι, που λέει πολλά και ενδιαφέροντα για τον λατρεμένο "απατεώνα"...

 

 

Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη
που μ’ εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω
δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη
και το χειρότερο, είναι όμοιος εγώ…

Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι,
δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό
Όσοι μου λένε “φίλε όπως είσαι μείνε”
είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό

Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου…

Αντανακλά αυτά που θέλουν οι γυναίκες
κι έτσι τις πείθει ότι είμαι το άλλο τους μισό
μπροστά του γδύνονται του λεν γλυκές κουβέντες,
πίσω απ’ το τζάμι εγώ ολομόναχος κοιτώ

Κάνει παιχνίδι ως και με τα πρότυπά μου
τις θείες φωνές που μου μιλούσανε παιδί
τις φέρνει απέναντι μου και στα κυβικά μου
πάω να τις φτάσω και τσουγκρίζω στο γυαλί

Ξέρω πως όλοι πια πιστεύουν σε καθρέφτες
σε οθόνες σε φωτοτυπίες και προβολείς
μέχρι παιχνίδια έχουν βγάλει που οι παίκτες
ζουν σε μια γυάλα και τους βλέπουμε όλοι εμείς

Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ
εσύ που ψάχνεις μες στα μαύρα σου τα μάτια
να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή

"Όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ"

Με έναν στίχο στον τίτλο συντροφιά από το τραγούδι που ακολουθεί, μεταφέροντας κάπως τη διάθεση αυτών των ημερών. Στενάχωρη, "με έναν κόμπο στον λαιμό". 

Πολεμιέται αυτή η διάθεση με την πίστη σε κάτι καλύτερο μα και από την καθημερινή δράση, που στέκει ανυπόμονα να μας παρασύρει στη δίνη της, ώστε να ξεχαστούμε.

Αφιερωμένο ετούτο σε όλους όσοι βιώνουν μοναξιά με οποιοδήποτε τρόπο, όμως πολύ περισσότερο στους νέους που κοντεύουν να γίνουν πρωταθλητές της μοναξιάς. "Ωραίο" σπορ τους έλαχε...

Οι στίχοι του μουσικού κομματιού για παρηγοριά στη δυσάρεστη ατμόσφαιρα:

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα θυμάμαι
όταν θα ζει με αναμνήσεις η καρδιά
να `ρχεσαι πάντα μες στον ύπνο που κοιμάμαι
σαν πεταλούδα με φτερά μενεξεδιά

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φυλάξω
σ' ένα πηγάδι της ψυχής μου σκοτεινό
όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω
να `σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό

Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φορέσω
πάνω στο στήθος μου σαν άγιο φυλαχτό
και με την πρώτη μαχαιριά να μην πονέσω
όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ 

Κλείνω με δυο στίχους του Τίτου Πατρίκιου, που υπάρχουν στην αρχή του παραπάνω βίντεο:

"Θα σου μιλήσω μπροστά στο πέλαγος
και η φωνή μου θα σε φτάσει."

Σ' εμπιστεύομαι, μ' εμπιστεύεσαι;

Μεγάλη κουβέντα ο τίτλος κι εξίσου μεγάλο ερώτημα.
Η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους χτίζεται με κόπο και εννοείται δεν προϋπάρχει της σχέσης. Σ' αυτή μπαίνει ο καθένας μας με τις δικές του εμπειρίες, δείχνοντας άλλος περισσότερη κι άλλος λιγότερη εμπιστοσύνη, η οποία δοκιμάζεται αρχικά διαρκώς, αλλά ακόμα και πολύ αργότερα μέσα από καθημερινές καταστάσεις, ιδιαίτερες συνθήκες, δράσεις, αντιδράσεις και στάσεις. Έτσι, καλλιεργείται η εμπιστοσύνη όσο εξελίσσεται και η σχέση. Είναι σαν το αγαπημένο λουλούδι που με τη φροντίδα αναπτύσσεται και ομορφαίνει.

Οι άνθρωποι μας εμπιστεύονται όταν τους κάνουμε να νιώθουν ασφαλείς μαζί μας. Υπάρχουν κάποια σημεία στη συμπεριφορά μας που είναι άξια προσοχής από μέρους μας, αφού είναι κι αυτά που προσφέρουν την ασφάλεια στους άλλους και εν τέλει οδηγούν στην εμπιστοσύνη.

Πρώτα απ' όλα, θα πρέπει να εμπιστευόμαστε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, αλλιώς δεν μπορούμε να μιλάμε για τίποτε παραπέρα. Πώς είναι δυνατόν να μας δείχνουν οι άλλοι εμπιστοσύνη, όταν οι ίδιοι δεν την έχουμε για εμάς τους ίδιους;

 

Έπειτα, όταν επικοινωνούμε με κάποιον, τον παρακολουθούμε με προσοχή και ενδιαφέρον για όσα μοιράζεται μαζί μας εκείνη την ώρα και δεν ταξιδεύουμε σε δικές μας σκέψεις, επιθυμίες και ό,τι άλλο άσχετο. Τότε θα είμαστε σε θέση να συμμετέχουμε ενεργά σε αυτό που συμβαίνει, έχοντας περισσότερες πιθανότητες να κατανοήσουμε σε βάθος αυτό που ακούμε, ώστε να σταθούμε εκεί που ο άλλος μας έχει ανάγκη και να νιώσει ότι ενδιαφερόμαστε αληθινά.

Συχνά δε δίνουμε σημασία στην επιβεβαίωση των μηνυμάτων που λαμβάνουμε από τους άλλους, οπότε φτάνουμε να κάνουμε λανθασμένες υποθέσεις και οδηγούμαστε σε παρερμηνείες όσων αναφέρθηκαν. Δεν είναι επίσης ντροπή να λέμε ότι δεν καταλαβαίνουμε και να ζητάμε πληροφορίες για πράγματα που δε γνωρίζουμε, παρά να κάνουμε ότι τα ξέρουμε και να προσπαθούμε να βοηθήσουμε κάποιον πάνω σε μια τέτοια βάση. Το μόνο που θα πετύχουμε είναι να τον κάνουμε να νιώσει άβολα και να μην καταφέρουμε τίποτα.

Ένα πεδίο που απαιτεί λεπτότητα από τη μεριά μας είναι το θέμα της κριτικής. Τη στιγμή που κάποιος μας εκμυστηρεύεται κάτι που έκανε, το μόνο που δε χρειάζεται τότε να του πούμε είναι: "Τι παπαριά πήγες κι έκανες;"! Δεν είναι εύκολο να αποφύγει κανείς την κριτική - θετική ή αρνητική, όμως είναι προτιμότερο στη φάση της ανταλλαγής να δείξουμε ενσυναίσθηση, ώστε να αισθανθεί κοντά μας και πιο άνετα το άλλο άτομο, αφού είναι σε πιο ευάλωτη θέση ανοίγοντας τον εαυτό του.

Εκείνο που υποσκάπτει ίσως και ανεπανόρθωτα τα θεμέλια της εμπιστοσύνης είναι το ψέμα. Πιστεύουμε πολλές φορές ότι αν δεν πούμε την αλήθεια, θα προστατεύσουμε τον άλλο από το να στενοχωρηθεί βαθιά ή ότι δεν θα την αντέξει αν την ξεστομίσουμε. Μπορεί να ανησυχούμε επίσης εμείς οι ίδιοι για τις συνέπειες με την αποκάλυψη της αλήθειας. Ας πούμε από αυτήν όση αντέχουμε ή ας μην το συζητήσουμε εκείνη τη στιγμή.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει στην περίπτωση που δεν εκφράζουμε άμεσα τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας ή τα συναισθήματά μας, οπότε αφήνουμε στην ατμόσφαιρα μια δυσάρεστη κατάσταση να αιωρείται κάπου ανάμεσα στη μαντεψιά, την απορία, τον θυμό, τη στενοχώρια κ.ά.. Πόσο πιο απλό είναι να πει κανείς στον άλλο πώς ακριβώς νιώθει και τι θα ήθελε από εκείνον. Φυσικά, θα πρέπει να είναι έτοιμος για οποιαδήποτε απάντηση, όμως η δική του πλευρά έχει γίνει ξεκάθαρη.

Όπως, τολμάμε να πούμε το "δε θέλω" και "δεν μπορώ" σε κάθε περίπτωση που αισθανθούμε να πιεζόμαστε από ό,τι ζητά κάποιος άλλος. Να μη φοβόμαστε ότι θα χαθεί η εμπιστοσύνη που μας έχει, αν δηλώσουμε ότι δεν είναι δυνατή η παρουσία μας ή η προσφορά βοήθειας από μέρους μας ανά πάσα στιγμή τη ζητά. Αν το κάνουμε με το ζόρι, ο άλλος το αντιλαμβάνεται, όπως κι όταν γίνεται από την καρδιά μας νιώθει σίγουρος για εμάς.

 

Δε νομίζω ότι θέλει και πολλά να πούμε για το ότι δε μεταφέρουμε σε τρίτους όσα μοιράστηκε εμπιστευτικά μαζί μας κάποιος. Ακόμα, και όταν δεν είναι κοινός γνωστός και θα θέλαμε να ακούσουμε μια παραπάνω γνώμη, μήπως και βοηθήσουμε καλύτερα τον άλλο, ας είμαστε προσεχτικοί, μιλώντας ίσως γενικά και αόριστα.

 

Τέλος, αν παραδεχόμαστε ότι κάνουμε λάθη και αναλαμβάνουμε την ευθύνη τους, τότε και οι άλλοι θα νιώθουν οικεία μαζί μας, δε θα τρομάζουν μπροστά στην ψευδή τέλεια εικόνα μας και θα τολμούν να μοιραστούν τα λάθη τους μαζί μας, δίχως τον φόβο της επίκρισης ή και της απόρριψης ακόμη. Έχοντας στον νου μας ότι όλοι μας είμαστε γεμάτοι ατέλειες και ότι αποζητάμε την κατανόηση και την παρηγοριά, τότε μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο.

 

 

💕  Τι άλλο θα προσθέτατε στο θέμα της εμπιστοσύνης;

 

 

 

@ Αγαπημένες επιλογές από δύο κυρίες της ελληνικής μουσικής σκηνής...

 

 

Κάτι για τον νέο δωδεκάμηνο δρόμο

Πώς λέγανε παλιά "πάρε κάτι για τον δρόμο", έτσι σκέφτηκα να πάρουμε λίγη πνευματική τροφή, την οποία έχουμε περισσότερο ανάγκη, για το δωδεκάμηνο που μόλις ξεκίνησε... με παγωμάρα κι ας μην χιόνισε!

 

Μικρό "τσιμπούσι" με Καζαντζάκη!

"κι ένα χαλίκι ν' αρμολοήσεις σ' έναν ετοιμόρροπο τοίχο
είναι σαν να στερεώνεις τον κόσμο να μην πέσει
είναι σαν να στερεώνεις την ψυχή σου να μην πέσει..."

                                                   Ο Φτωχούλης του Θεού

"- Μου θυμίζετε το φτωχό φιλόσοφο της βάρκας. Λέει στο βαρκάρη του: «Γνωρίζεις φιλοσοφία; - Όχι. - Όχι; Τότε έχασες τη μισή ζωή σου.» Λίγο αργότερα σηκώνεται τρομερή τρικυμία. «Έ φιλόσοφε, φωνάζει ο βαρκάρης, ξέρεις να κολυμπάς; -Όχι. -Όχι; Έχασες αλάκερη τη ζωή σου!»"

                                                                  Τόντα - Ράμπα

"Από τα μάτια του Γερανού περνά μια αστραπή· η φωνή του γίνεται βαθιά.
-Δεν πρέπει ν' αγαπούμε τους ανθρώπους, μα τη φλόγα που δεν είναι ανθρώπινη και τους καταλεί. Δεν πρέπει ν' αγωνιζούμαστε για την ανθρωπότητα, μα για τη φλόγα τούτη που μεταμορφώνει σε φωτιά το υγρό άχερο, το ανήσυχο, το άθλιο, που καλούμε Ανθρωπότητα!"

 

                                                                  Τόντα - Ράμπα

 

 

"Μην είσαι παλαβός, Μπραϊμάκι μου, άσε τους Ρωμιούς να σκοτώνουνται αναμεταξύ τους. Δεν έχει ξοφλημό, ανάθεμά τη για ράτσα! Πόσα χρόνια, πάππου πρόσπαππου, πολεμούμε να την ξεκάνουμε; Τί καταφέραμε; Τον κακό μας τον καιρό! Έναν ξεριζώνεις, δέκα φυτρώνουν... Αν δεν σκοτωθούν, σου λέω, αναμεταξύ τους, σκοτωμό δεν έχουν. Τους αφήνω, το λοιπόν, κα σκοτώνουνται. Κι άμα βγάλουν καλά -καλά τα μάτια τους, καβαλικεύω τη φοράδα μου και πάω και βάνω τάξη. Κατάλαβες; Σου τα λέω αν αξιωθείς και γίνεις κι εσύ καμιά φορά Αγάς σε ρωμαίικο χωριό, να ξέρεις μωρέ, πώς να φέρνεσαι με τους Ρωμιούς."

                                                            Ο Χριστός ξανασταυρώνεται