Κυριακή 15 Ιουνίου 2025

Από τις φορές που θέλω ν' αλλάξω θέμα

Από ό,τι φαίνεται το "σενάριο" αυτού του παλαβού κόσμου γίνεται όλο και χειρότερο με βάση τα νέα της εβδομάδας που πέρασε. Το ζουμί της υπόθεσης θα το συνόψιζα σε δυο φράσεις - κάπως σαν διαταγές σε καθεστώς ολοκληρωτισμού: "Εξοντώστε όσους και όσα αποτελούν εμπόδιο..." και "Χρησιμοποιήστε κάθε εύκαιρο οπλισμό, για να κινείται η αγορά και να ξέρουν όλοι ποιος είναι ο δυνατότερος (κοινώς ποιος την έχει μεγαλύτερη...έλεος)"! Όλοι τους πολύ μικροί, βαριά άρρωστοι και χυδαίοι!
Μόνο μην ξεχάσουν, όταν θα βρεθούν κάτω από το χώμα και θα βλέπουν τις πρασινάδες ανάποδα,  να πάρουν μαζί τους όλα αυτά για τα οποία "παλεύουν"! Μπορούν;
 
Αλλάζω θέμα, διότι θα βρίσω άσχημα, θα πω γενικά πολλές χοντράδες και θα με "κόψουν"... Έτσι κι αλλιώς αυτή την περίοδο δεν έχω και πολύ περισσευούμενη υπομονή και τα επιχειρήματά μου έχουν πάει διακοπές...
 
Ακούγοντας κάποια μουσικά κομμάτια, τα οποία έχω κρατήσει για αναρτήσεις εδώ, έπεσα σε ένα της Αλεξίου και του Πλιάτσικα με τίτλο "Εσύ με ξέρεις πιο πολύ", οπότε γεννήθηκε το ερώτημα του ποιος τελικά μας ξέρει πιο πολύ;
Μας ξέρουν καλά οι δικοί μας άνθρωποι, όσοι είναι οικογένειά μας, οι φίλοι μας και γενικά όσοι έχουν στενές σχέσεις μαζί μας; Και αν ισχύει, πώς το αντιλαμβανόμαστε; Άραγε το επιθυμούμε πραγματικά ή προτιμάμε την απόσταση;
 
Θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική συνθήκη όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται ότι κάποιος τον ξέρει πολύ καλά. Και φυσικά είναι ευλογία όταν συμβαίνει αμφίδρομα. Είναι μεγάλη ανακούφιση να μη χρειάζεται να δώσει κανείς πολλές εξηγήσεις, να κάνει αναλύσεις των αναλύσεων, να ζητά κάθε φορά κάτι που έχει ανάγκη, αλλά να του έρχονται κάποια πράγματα απλά και ήπια, επειδή ένας άλλος άνθρωπος τον ξέρει πιο πολύ. Η ζωή τότε γίνεται πιο όμορφη και οποιαδήποτε δυσκολία ξεπερνιέται με άλλη δύναμη και αντοχή.
 
Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη αυτού του νομίσματος, όπου εκείνος που γνωρίζει τον άλλο πιο πολύ ίσως εμφανίζεται ως δυσάρεστο πρόσωπο στην περίπτωση που του φέρνει στο φως πλευρές του εαυτού του που δεν θα ήθελε να τις βλέπει ή να τις θυμάται. Όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας...
 
Αν απολαμβάνουμε μια τέτοια σχέση, ας κρατάμε τη θετική της μεριά και από την άλλη όσα δε μας αρέσουν είναι και πάλι μάθημα, για τη βελτίωσή μας.
 
 

Ας μην παραλείπουμε να εκφράζουμε και με λόγια την αγάπη μας σε εκείνους που μας ξέρουν πιο πολύ, καθώς δεν έχουμε ιδέα αν θα υπάρξει η ευκαιρία μια άλλη φορά... Μην αναβάλλουμε, γιατί είμαστε όλοι θνητοί και ως εκ τούτου πάντα εύθραυστοι. Ακολουθεί ένα ξένο μουσικό κομμάτι σαν "ταίρι" του ελληνικού που προηγήθηκε.


 

Σάββατο 7 Ιουνίου 2025

Κάπως ανάκατα όλα, όμως έτσι είναι...

                                                                                 Livio Možina 

Κάπως χωρίς συγκεκριμένο θέμα ξεκινώ να γράφω, αν και κατά βάθος είναι πολλά και πολύ συγκεκριμένα που θα μπορούσαν να ειπωθούν, όμως προτιμώ να αφεθώ και όπου με βγάλει. Αυτή είναι η ανάγκη της στιγμής και δε θέλω με τίποτα να την καταπιέσω, εξάλλου ένα σωρό  καταπιέσεις δεχόμαστε όλοι και μάλιστα αδιάλειπτα. 

Δεν κρύβω πως θα επιθυμούσα να βγάλω από μέσα μου ποικιλία από επιφωνήματα και επιφωνηματικές εκφράσεις, μήπως και γλιτώσω από το μπάφιασμα, όπως "Ουφ!", "Πουφ!", "Ω!", "Ήμαρτον!", "Ου!", "Αχαχουχα", "Στοπ!", "Ουστ!", "Ξουτ!", "Φτου!" "Φασκελοκουκούλωστα!"...

Παρέα με όλα αυτά τα επιφωνήματα, έτσι ανάκατα, περνούν σκέψεις από το μυαλό σαν μικρές αστραπές. Χάνονται πριν προλάβω να τις επεξεργαστώ νοητικά, να τους δώσω μορφή με το πληκτρολόγιο και να τις προβάλλω στην οθόνη. Πώς μπορεί άραγε να αποφευχθεί κάτι τέτοιο όταν ο νους έχει κατακλυστεί (και η ψυχή παράλληλα) από δεκάδες πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα; Δεν αρκούν τα προσωπικά φορτία, μα πρέπει το στομάχι ν' αντέξει το βάρος της σκατοκατάστασης γύρω μας. 

Διαπιστώνω για ακόμη μία φορά δια μέσου διαφορετικών συμβάντων ότι πολλοί βλέπουμε τελικά όσα θέλουμε να δούμε, ακούμε όσα θέλουμε να ακούσουμε και καταγράφουμε όλα εκείνα που μας προσφέρουν ασφάλεια - ή έτσι νομίζουμε - αρνούμαστε πεισματικά να  δοκιμάσουμε να δούμε, να ακούσουμε κάτι διαφορετικό, διότι είναι ξένο στις δικές μας προσλαμβάνουσες και ικανοποιούμαστε ιδιαίτερα με το να ειρωνευτούμε, να χλευάσουμε κιόλας, να το μειώσουμε με κάποιο τρόπο. Το λυπηρό είναι ότι πράττουμε τοιουτοτρόπως δίχως να έχουμε διαθέσει ούτε τον ελάχιστο παραγωγικό χρόνο προκειμένου να εξετάσουμε τι έχει να προσφέρει. Κατ' επέκταση δημιουργούνται τα αδιέξοδα, ενώ επί της ουσίας δεν υπάρχουν. 

Πλάθει ο καθένας μας τον δικό του εικονικό κόσμο ζητιανεύοντας σιγουριά, ασφάλεια και εσφαλμένη ευημερία αντί να διεκδικήσει δυναμικά με επιμονή και υπομονή την αληθινή ευημερία, αποδεχόμενος πρώτα με ειλικρίνεια και θάρρος την μίζερη πραγματικότητα στην οποία ζει (εντέχνως του την επέβαλαν) κι έπειτα λαμβάνοντας σοβαρή γνώση για το ποιες δυνατότητες έχει προς αξιοποίηση. 

Τ' αφήνω εδώ προς το παρόν, καθώς εδώ και σταμάτησε η ροή των ανάκατων σκέψεων που έκαναν "πάρτι" στον ταλαίπωρο εγκέφαλό μου. Άσε, που χάθηκε στη διαδρομή η διάθεση να συνεχίσω να γράφω, αφού αναγκάστηκα να κάνω μια σειρά διαλειμμάτων για διάφορους λόγους. Συνέχεια σε επόμενο "επεισόδιο"...

 

Και κάτι για τη μουσική. 


 

 

Σάββατο 24 Μαΐου 2025

" Σπορά στο χάος "

Επιστροφή για λίγο στα διαδικτυακά (για να αλλάξω παραστάσεις) έπειτα από μέρες μεγάλης  ανησυχίας, άγχους, ταλαιπωρίας και κούρασης (προέκυψε ένα σοβαρό χειρουργείο σε μέλος της οικογένειας) κι έπεται συνέχεια που απαιτεί υπομονή (ίσως και γαϊδάρου), πειθαρχία (μάλλον στρατιώτη) και μπόλικη κινητικότητα (μυαλού και σώματος). Όμως, αυτά δε μετράνε και πολύ, αφού μέχρι τώρα όλα πήγαν κατ' ευχήν.  Είναι ο δεύτερος χρόνος που θέματα υγείας μπήκαν στη ζωή μας αιφνίδια - ξεκινώντας πρόπερσι από το μικρότερο μέλος του σπιτιού και από ό,τι φαίνεται κάθε τέλος άνοιξης με αρχές καλοκαιριού συμβαίνει κάτι διαφορετικό... Τι να πω; Υπομονή, αντοχή και... πάλι υπομονή. Παρόλα αυτά δεν παραλείπω να είμαι ευγνώμων, καθώς στα άσχημα που έρχονται υπάρχει θετική εξέλιξη. Αυτό είναι που ισορροπεί μέσα μου τη στενοχώρια.

Τα υπόλοιπα (συναισθήματα και σκέψεις) θα εκφραστούν μέσω της ποίησης...

 

Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’ τη Γη

Αν δεν στηρίξεις
το ένα σου πόδι
έξω απ’ τη Γη,
ποτέ σου
δεν θα μπορέσεις
να σταθείς επάνω της.

                  Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα από το Μαρία Νεφέλη) 


Το μπλε τραγούδι

Είμαι κουρασμένος
Είμαι κουρασμένος, από κουβέντες κι από πράξεις
Κι αν θα με συναντήσεις σε κάποιο
δρόμο, μη μου κάνεις ερωτήσεις, γιατί
τ’ όνομά μου μονάχα μπορώ να σου πω
και τ’ όνομα της πόλης όπου
γεννήθηκα – Μα τούτο αρκεί.
Δεν έχει πια νόημα αν το αύριο
θα φτάσει. Αν υπάρχει
μονάχα τούτη η νύχτα κι έπειτα έρθει
το πρωί, δε θά ‘χει νόημα τώρα.
Είμαι κουρασμένος. Είμαι κουρασμένος από κουβέντες
κι από πράξεις. Μες στην καρδιά μου
θα βρεις μια χούφτα μικρούλα
από σκόνη. Πάρ’ την και φύσα την έξω
στον άνεμο. Άστην, να την πάρει ο άνεμος
και θα βρει το δρόμο για το σπίτι.

                                   Τενεσί Ουίλιαμς

 

Σπορά

Σπορά στο χάος
Ένα χαμόγελό σου
Σβήνει κι ανάβει.

              Νίκος Σιδέρης, Η Τέχνη του Κόκκου (Μεταίχμιο, 2011)

 

 




Κυριακή 27 Απριλίου 2025

Πάμε άλλη μία ζόρικη ανηφοριά...

Σώμα και ψυχή 

Όχι μονάχα εκείνο που είμαστε κι ό,τι απόμεινε από μάς
ή ό,τι αγωνιζόμαστε να φαίνεται

αλλά μαζί μας σέρνουμε και τις μορφές των άλλων
που με τα χρόνια γίνονται ίσκιος ανάμνησης

μαζί μας σέρνουμε σημάδια και κομμάτια τους
το αίμα, την αγάπη τους, την περιφρόνησή τους
τα πάθη και τα μίση τους και την εκδίκησή τους
αυτά που χάσαμε σε τρόμους και κινδύνους-

όσα κερδίσαμε σε μάχες βιαστικές, τυραννικές
κι όσες μας έδωσαν χαρές περαστικές οι αθάνατοι.

Έτσι σιγά σιγά χτίζεται σώμα και ψυχή.
Έτσι σιγά σιγά το πρόσωπό μας.

                                                 Μάνος Ελευθερίου
                                                Από τη συλλογή Το νεκρό καφενείο (1997)

 

Πάντα χρειάζεται να υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου

Πάντα χρειάζεται. Πάντα χρειάζεται δίπλα σου. Στις μικρές και τις μεγάλες χαρές. Στις καταστροφές και στην αρρώστια. Στον αέρα και στις βροχές. Στον ήλιο και στη θάλασσα. Πάντα χρειάζεται να υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου. Αυτός είναι όλα μαζί τα φαρμακεία και τα φάρμακα του κόσμου.

                                                    Μάνος Ελευθερίου, Φαρμακείον εκστρατείας

 

 



Τρίτη 22 Απριλίου 2025

...μετά, σιωπή ανήθικη (33ο Συμπόσιο...)


…μετά, σιωπή ανήθικη

Λειψός Φλεβάρης,

στέρηση οξυγόνου!

Λυγμός θανάτου…

 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο πιο συγκλονιστικό Συμπόσιο (που έχει διοργανωθεί μέχρι τώρα) της γνωστής φίλης Αριστέας, η οποία δίνει κυριολεκτικά τον εαυτό της στη σύλληψη και την προετοιμασία όλου αυτού μα και στο να διατηρηθεί η ιδέα του δρώμενου ζωντανή! Όλες οι συμμετοχές εδώ...

Σε αυτή την γιορτή ποίησης συμμετείχα με κάτι τόσο μικρό όσο ποτέ άλλοτε. Πρόκειται για ένα και μοναδικό χαϊκού, που πρώτη φορά γράφω. Δεν αγαπώ τις μεγάλες σε έκταση δημιουργικές απόπειρες (ούτε ως δημιουργός ούτε ως αναγνώστης) και δεν το κρύβω, γιατί με κουράζουν, όμως σε αυτή την προσπάθεια το "απογείωσα¨ σε μέγεθος, καθώς πιο μικρό κι εξαφανίζεται...:)

 

 



Σάββατο 19 Απριλίου 2025

Μόνο το φως μπορεί να διώξει το σκοτάδι

Ένα σημείωμα ήρθα να καταθέσω λόγω των ημερών και όχι ακριβώς ευχές.

Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η διδασκαλία Του έχει τόσα πολλά να δώσει στο μυαλό και την ψυχή όλων των ανθρώπων, τόσο σ' εκείνων που πιστεύουν (οι οποίοι θα πρέπει να έχουν συνειδητοποιημένο το "γιατί" κι όχι να παραμένουν ακόλουθοι σε ένα ακόμα "κάτι") όσο κι εκείνων που δεν πιστεύουν. 

Κι όμως και τότε κραύγαζαν "Άρον άρον, σταύρωσον Αυτόν!", καθώς δεν άντεχαν την αλήθεια και το φως που εξέπεμπαν τα λόγια του, οπότε επέλεξαν τον Βαραβά. Οι ληστές έχουν πέραση διαχρονικά με οποιοδήποτε τρόπο, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ωραίοι! Αντιθέτως, η πικρή αλήθεια χλευάζεται, διαστρεβλώνεται και κυνηγιέται άγρια ή ύπουλα μέχρι τελικής εξοντώσεώς της. 

Έχει ειπωθεί ήδη ότι Εκείνος ήταν ουσιαστικός επαναστάτης, διότι τους έφερε τον κόσμο τούμπα. Τον σταύρωσαν μεν, τους την έσκασε δε... Και κάτι ακόμα. Η λέξη "επανάσταση" έχει μέσα της ριζωμένη την ανάσταση. Πάνε παρέα αυτά και πάντα με την ευρεία έννοιά τους!

Διαφεύγει, επίσης, σε όλους τους "πτωχούς τω πνεύματι" ότι: "Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό." (Μάρτιν Λούθερ Κινγκ)

Το παραπάνω έχει αξία, όπως και όλη η διδασκαλία του Χριστού, όταν λαμβάνουν χώρα καθημερινά και μέσα από πράξεις, άλλοτε μικρότερες κι άλλοτε μεγαλύτερες, προς τους δικούς μας ανθρώπους (οικογένεια, φίλοι), τους διπλανούς μας μα και προς την κοινωνία όπου υπάρχουμε.

Αγάπη, φως, ταπεινότητα και ισχυρή θέληση έχει ανάγκη ο άνθρωπος σήμερα, ώστε να πάψει να επιλέγει τον ληστή στη ζωή του!