Σ' αυτό που φοβάσαι, σ' αυτό πιάνεσαι (;)

Κάπου άκουσα πρόσφατα ότι...

"Ο άνθρωπος ζει αυτό που φοβάται."

και...

"Από ό,τι φεύγει, σ' αυτό πιάνεται."

Εσύ, τι λες;

 

Από την άλλη, θα έλεγα ότι πρέπει να πιάσει κανείς το "χέρι" που φοβάται, για να μάθει στο δικό του "χέρι" πώς θα αντιμετωπίζει μια τέτοια "χειραψία".

Πηγαίνοντάς το λίγο παραπέρα, θα πρότεινα σε όποιον θέλει να μάθει τι έχει το "χέρι"  που του δίνουν οι άλλοι να τείνει προς εκείνους και το δικό του. Μόνο έτσι γίνεται. Κι αν δεν ρισκάρει, δε θα μάθει να ζει. Φυσικά, για ρίσκο μιλά κάποιος που έχει κάτι να δώσει, οπότε έχει και πιθανότητα κάτι να χάσει.

Διάλειμμα για μικρούς στοχασμούς...

Ένα μικρό διάλειμμα από τη ψυχοφθόρα καθημερινότητα για κάποιους μικρούς στοχασμούς (για μεγάλους δε μας παίρνει), που ίσως μας προσφέρουν κάτι..., εδώ με τη βοήθεια του Έρμαν Έσσε.

"Το πουλί αγωνίζεται για να βγει από το αυγό.
Το αυγό είναι ο κόσμος του. Αυτός που θέλει να γεννηθεί,
πρέπει πρώτα να καταστρέψει έναν κόσμο."


"Η νεότητα τελειώνει όταν τελειώνει εγωισμός,
η ωριμότητα αρχίζει όταν ζούμε για τους άλλους."

"Είναι δυνατό κάποιος να μην έχει παραβιάσει ποτέ
ούτε έναν νόμο, και παρόλα αυτά να είναι παλιάνθρωπος."


"Όταν φοβόμαστε κάποιον είναι γιατί του έχουμε
παραχωρήσει εξουσία επάνω μας."


"Ο άνθρωπος της εξουσίας καταστρέφεται από την εξουσία,
ο άνθρωπος του χρήματος από τα χρήματα, ο υποταγμένος άνθρωπος
από την υποταγή, ο φιλήδονος από τις ηδονές."


"Για να επιτύχουμε το εφικτό πρέπει να προσπαθούμε για το ανέφικτο
ξανά και ξανά."

 

 

 

💕  Τα πρώτο τραγούδι είναι το μουσικό θέμα της νέας σειράς της ΕΡΤ με τίτλο "Παραλία", την οποία δεν έχω δει, αλλά μένει σίγουρα στα προσεχώς... Μου άρεσε πολύ ως μουσική δημιουργία και το γνώρισα μέσα από πρόταση αναγνώστη.

 

 

Ένα τίποτα μέσα σε ένα τίποτα!

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και σε ποιο να πρωτοσταθώ έπειτα από όλα αυτά που συμβαίνουν δίχως ανάσα και έλεος! Γράφτηκαν ήδη στα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης και επικοινωνίας πολλά, πάρα πολλά και άλλα τόσα συζητήθηκαν με φίλους και γνωστούς. 

Ε, και!

Δε σημαίνει τίποτα αυτό. Ένα τίποτα μέσα σε ένα απόλυτο τίποτα. Ίσως και να νομίζουμε ότι ζούμε ένα όνειρό μέσα σε άλλο όνειρο κατά πώς είπε και ο ποιητής Edgar Allan Poe. Με αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε ακόμα, μακάριοι τον ύπνο του δικαίου. 

Δηλαδή, για να καταλάβω, καθώς νιώθω πλέον παντελώς χαζή, πόσα περιμένει το σκατοκέφαλο πολλών σε αυτήν την χώρα που έφτασε να είναι ένα απέραντο κωλοχανείο, για να ξυπνήσει και να δει κατάματα την ζοφερή αλήθεια γύρω του, που κοντεύει να τον καταπιεί ολοκληρωτικά; 

Δεν φτάνουν πια τόσοι νεκροί; Δεν φτάνουν τόσα ψέματα που πετάνε μέσα στα μούτρα τους με ξεδιάντροπη χυδαιότητα; Δεν φτάνει πια τόσο ρημαδιό γύρω τους; Δεν φτάνει τόσο "φτύσιμο" που τους έχουν ρίξει - στο οποίο ίσως δε χρειάζεται να μπουν εισαγωγικά, αφού ήδη αισθάνεται κανείς την μπόχα από το βρωμερό τους σάλιο;

Μάλλον τελικά δεν φτάνουν όλα αυτά... Θέλουν κι άλλα, μια και είναι μαζόχες οι άνθρωποι. Μα, τι λέω! Οσονούπω, το χαλασμένο μυαλουδάκι τους θα τα έχει ξεχάσει όλα τα καινούρια θλιβερά, όπως ξέχασε μεμιάς τα λίγο παλαιότερα κι αυτά τα λίγο πιο πίσω.

Συνεχίστε, λοιπόν, έτσι δηλώνοντας όλοι μαζί: "Αθώος, κ. πρόεδρε!"

Ακούμε ραδιοφωνική μουσική και πώς;

Και κάπου εδώ, σιγά-σιγά, κλείνει ο κύκλος των θερινών διακοπών για τους περισσότερους και η πολυπόθητη χαλαρότητα, αν και η περίοδος αυτής της "χαλαρότητας" ήταν γεμάτη με δυσάρεστες καταστάσεις σε πολλά επίπεδα. Έτσι, λοιπόν, η ζωή συνεχίζεται κι εμείς οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι τελικά για όλα, θέλουμε δε θέλουμε. Αυτό είναι όμως η ζωή και το μόνο που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να παραμένουμε απαθείς και μοιρολάτρες.

Με την ευκαιρία της νέας περιόδου (πάντα απαιτητικής) που ξεκινά και με αφορμή ερωτήματα αναγνώστη σχετικά με το ραδιόφωνο επανέρχομαι στο θέμα για το οποίο έχω ξαναγράψει. Οι ραδιοφωνικές εκπομπές μόνο με μουσική νομίζω ότι είναι η καλύτερη συντροφιά στις ώρες μικρής ανάσας από τις υποχρεώσεις που είναι σε διαρκή διεκδίκηση μεγάλου μέρους της καθημερινότητάς μας από εδώ και πέρα. 

Το ζήτημα είναι όμως τι είδους ραδιόφωνο προτιμά ο καθένας; Η ποικιλία είναι τεράστια πλέον τόσο στους συμβατικούς σταθμούς των FM όσο και των Webradios (ιντερνετικών σταθμών).

Πώς επιλέγετε τον σταθμό που θα ακούσετε; Μέσα από πρόταση φίλων ή με προσωπική αναζήτηση στο διαδίκτυο ή στις ραδιοσυχνότητες του κλασικού ραδιοφώνου;

Ποιο θα ήταν το χαρακτηριστικό ενός σταθμού συμβατικού ή ιντερνετικού που θα σας έκανε να σταθείτε και να τον ξεχωρίσετε από πολλούς άλλους;

Μήπως βαριέστε το ψάξιμο γενικά, οπότε προτιμάτε να ακούτε τον ίδιο σταθμό ακόμα κι όταν βάζει σε επανάληψη τις ίδιες λίστες τραγουδιών (κοινώς κονσέρβα);

 

@ Απαντά όποιος κάνει κέφι με βάση τη δική του εμπειρία μα και ανθρώπων που συναναστρέφεται, ώστε να υπάρξει μια υποτυπώδης εικόνα του τι συνηθίζεται γενικά στον χώρο των ακροατών. Δικές μου εμπειρίες θα μεταφέρω στα σχόλια, αν θα κατατεθούν φυσικά.

@ Αν επιθυμεί κάποιος να προσθέσω κι άλλη ερώτηση στο κείμενο της ανάρτησης, μπορώ να το κάνω εφόσον ζητηθεί.

 

👀 Πρόσθετα ερωτήματα και από άλλους αναγνώστες...

     -  Πόσο χρόνο αφιερώνετε στην ακρόαση κάποιου ραδιοφωνικού σταθμού;

     -  Τι είδους εκπομπές προτιμάτε;  (από τον Γιάννη)

 

Αυγουστιάτικη ομορφιά και μόνο!

Δυο πολύ όμορφα ποιήματα για τον πιο γλυκό μήνα του καλοκαιριού, που ακόμη διανύουμε. Μόνο αριστοτεχνικά ταιριασμένες λέξεις, εικόνες και σκέψεις από δύο μετρ του είδους... Ούτε γκρίνιες ούτε σχόλια ούτε τίποτα. Μα τίποτα. Προς το παρόν σιωπή.

Ας απολαύσουμε μόνο!

Γεγονός του Αυγούστου

Έφερνα γύρους μες στον ουρανό και φώναζα

Με κίνδυνο ν' αγγίξω μιαν ευτυχία

Σήκωσα πέτρα και σημάδεψα μακριά

Μιλημένη από τον ήλιο η Μοίρα

Έκανε πως δεν έβλεπε

Και το πουλί του κοριτσιού πήρ' ένα ψίχουλο θαλάσσης

και αναλήφτη.

                      Οδυσσέας Ελύτης, Το Φωτόδεντρο και η 14η Ομορφιά (1971)

 

Αυγουστιάτικος Άνεμος

Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν 

καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν 

αυτή τη στιγμή : ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά 

κι’ αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα

στην κάτασπρη γύρη του. 

Νιώθω μέσα στο στήθος μου  

την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω  

σα νάμαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε 

για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και 

χαρούμενος, προς τα πάνω. 

Ψυχή μου! Τι σε θέλω ψυχή μου; 

Τί κάθεσαι και  

δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός, 

δυο αστεράκια οι κεραίες σου – πέταξε, πρόλαβε, τρέξε, 

ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις 

φωτιά στην κυψέλη σου. 

Ψυχή μου, χαρά μου, τί κάθεσαι μέλισσα; 

Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.

                                 Νικηφόρος Βρεττάκος, Το Βάθος του Κόσμου (1961)