Μια όμορφη μέρα, τόσο πολύτιμη

Οι μέρες περνούν, άλλοτε γρήγορα κι άλλοτε βασανιστικά αργά. 

Πόσες από αυτές άραγε θα τις χαρακτηρίζαμε ως όμορφες μέρες;

Φυσικά, δεν αναφέρομαι στις καιρικές συνθήκες που μπορεί να επικρατούν, μα σε όλες τις άλλες συνθήκες της καθημερινότητας... 

Μια βροχερή μέρα (που είναι αιτία δυσαρέσκειας, γκρίνιας ή δυσκολιών) είναι δυνατό να αποδειχτεί ίσως και η ομορφότερη μέρα όλης της χρονιάς.

Κάθε πρωί γίνεται η έναρξη μιας ακόμη διαδρομής στον χρόνο με την ίδια λέξη, την ίδια ευχή: "Καλημέρα!"

Τυχαίο δεν είναι.

Πόσο πολύτιμο είναι να διαπιστώνεις στο τέρμα της ότι ήταν μια αληθινά όμορφη μέρα!

Ό,τι αποκρουστικό και να συμβαίνει γύρω στον κόσμο παραμερίζεται για λίγο από τη γλυκιά θέρμη που κατακλύζει την ψυχή, εξαιτίας των θετικών στιγμών που ζήσαμε μέσα σ' αυτή την κουκκίδα της αιωνιότητας.

Τι επιθυμεί ο άνθρωπος για να παραμένει ζωντανός, διατηρώντας μικρά θραύσματα αισιοδοξίας μέσα στον "σκατόκοσμο" που συμπτωματικά του έλαχε να βρεθεί;

Μια τέτοια όμορφη μέρα!

Να μην ξεχνά ότι απαιτείται και το δικό του χεράκι να κάνει κάτι για να την έχει...!

Ό,τι δεν χαρίζεται από το σύμπαν, κερδίζεται από εκείνον!

Δεν αξίζει η προσπάθεια; 

Υ.Γ.

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως πάλι "τρίχες" μάς λέει ετούτη εδώ ή "παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του" κλπ, κλπ, κλπ.

Μπορεί και να υπάρχει δίκιο πίσω από μια τέτοια σκέψη, όμως ας το λέμε, αφού λέγοντάς το πού και πού, μπορεί να το πιστέψουμε και να γίνει πραγματικότητα. Μέσα από μια πίστη σε κάτι έρχονται και οι υλοποιήσεις...

Μια όμορφη μέρα να έχετε!

Τίτλο έβαλα; Μπα, πάλι τον ξέχασα...

Για ακόμη μία φορά στο επίκεντρο του λόγου εδώ είναι ο άνθρωπος, όπως και στην προηγούμενη ανάρτηση όπως και σε πολλές άλλες. Το μέγα θηρίο και ο μέγα άγιος. 

Μια διαπίστωση πικρή ήρθα να μοιραστώ έπειτα από αρκετές συζητήσεις που συμπτωματικά έκανα τις τελευταίες μέρες με φίλους ή άλλους γνωστούς μου. Στάθηκα σ' αυτές, διότι είχαν κάποια κοινά σημεία, τα οποία με έχουν απασχολήσει κατά καιρούς και είδα με έκπληξη να αναφέρονται και από εκείνους. 

Κοινός τόπος των συζητήσεων ήταν ότι οι άνθρωποι γύρω μας είτε είναι εντελώς στον "κόσμο" τους και το μόνο που επιδιώκουν είναι η βόλεψή τους και η πάρτη τους πάση θυσία είτε πονούν ψυχικά (πιθανόν και σωματικά) για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ο καθένας, ίσως γιατί είναι πιο ευαίσθητοι από τους πρώτους. Σίγουρα δε λέω κάτι καινούριο, αφού αυτό συνέβαινε πάντα, με τη διαφορά μόνο ότι τώρα είναι σε υπερβολικό βαθμό πια.

Σε αυτό όμως που επέμειναν περισσότερο κατά τη διάρκεια της κουβέντας ήταν όσον αφορά τον ψυχικό πόνο που προέρχεται από την προδοσία όσων θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους. Συνήθως αυτό περιλαμβάνει τους γονείς, τα αδέρφια, την ευρύτερη οικογένεια, τους συντρόφους, τους πολύ στενούς φίλους. Εκείνους που αναμένουμε να είναι πλάι μας σε ό,τι και να συμβαίνει ή πως θα μπορούμε να στηριχθούμε επάνω τους αν χρειαστεί σε δύσκολες στιγμές ή θα έχουμε τη δυνατότητα μιας καλής συνεργασίας προκειμένου ν' αντιμετωπίσουμε πολύ απαιτητικές καταστάσεις. 
Είναι όμως έτσι;
Όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε ένα από τα πρόσωπα που είχα συνομιλία τούτες τις μέρες: "Δεν μπορεί να νοιάστηκε για την κατάσταση της υγείας της μητέρας μου η διευθύντρια του σχολείου του παιδιού μου, την οποία θεωρώ ένα δύστροπο και ψυχρό άτομο, ενώ η αδερφή μου φέρεται σκληρά και αδιάφορα!" Φυσικά, της απάντησα ότι μπορεί να συμβεί και συμβαίνει δυστυχώς. Παρεμπιπτόντως, η συγκεκριμένη αδερφή ζει πλουσιοπάροχα... αλλά με φτήνια στην ψυχή, όπως και πολλοί όμοιοί της!

Αυτό ήταν ένα παράδειγμα από όσα αντάλλαξα με ένα από τα άτομα που ήρθα σε επαφή. Όμως, πολλά από όσα ακούστηκαν είχαν σχέση με άτομα κυρίως του οικογενειακού περιβάλλοντος. 
Αδέρφια, που ο ένας αδιαφορεί εντελώς για την κατάσταση και τη φροντίδα γονέα που αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, με αποτέλεσμα να αναλαμβάνει το φορτίο μόνο ο ένας, ο οποίος σε κάποιες περιπτώσεις βρίσκει και τον μπελά του αν δεν τα κάνει καλά (πάντα κατά την άποψη του άλλου)... ή θα του βρει αυτός ο άλλος (ο ελλειμματικός) ότι κάτι δεν κάνει καλά...! Προφανώς, για να καλύψει τις δικές του ανεπάρκειες.

Γονείς, που διακρίνουν τα παιδιά τους μέσα από τη συμπεριφορά και τη στάση τους απέναντι σ' αυτά. Στηρίζουν πάντα εκείνον που στέκει στη ζωή με "υποστυλώματα", ενώ στον άλλο, τον ανεξάρτητο, υπεύθυνο, δοτικό και δυνατό, δεν δίνουν ούτε τη βοήθεια που χρειάζεται όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη (που συνήθως δεν τη ζητά κιόλας). "Οι αδικίες όμως πάντα πληρώνονται" κάποια στιγμή με κάποιο τρόπο, όπως λέγανε οι παλαιότεροι και μάλλον είχαν δίκιο.

Ευρύτεροι συγγενείς, που το μόνο που ξέρουν είναι να κρίνουν εκ του ασφαλούς όντας απέξω, χωρίς να νοιάζονται πώς αισθάνεται ο άλλος, πώς τα βγάζει πέρα, που ποτέ δε νοιάστηκαν να τον γνωρίσουν πραγματικά. Κοινώς "χέστηκαν", αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει (ίσως και να τους "καίει") είναι να γεμίσουν την άδεια τους ζωή με την ικανοποίηση από τις κακοτυχίες αυτού του άλλου πάντα. Εννοείται ότι τον "σκανάρουν" από πάνω μέχρι κάτω όταν τον συναντούν μια φορά στα τόσα, μήπως και του βρουν ψεγάδι κι αν δεν βρουν, "ψήνονται" από τη ζήλια τους, οπότε κάτι θα εφεύρουν... Αν, δε, προκύψει ανάγκη παροχής βοήθειας ή συμπαράστασης, λίγα ψεύτικα συμπονετικά λόγια αρκούν και... πολλά είναι.

Φίλοι, που φθονούν κατά βάθος τις όμορφες στιγμές του άλλου, ενώ υποκρίνονται - συχνά με ατάλαντο τρόπο -  πως χαίρονται με τη χαρά του. Δε συζητάμε πως μόλις δουν ζόρικη φάση την κάνουν με ελαφρά, ίσως διπλωματικά (πιο chic), "βηματάκια"... "Έλα, μωρέ, καμιά μαλακία να λέμε να περνά η ώρα χωρίς να πιεζόμαστε κιόλας", σκέφτονται. Αν έχουν να λάβουν κάτι από τούτο τον άλλο, "παίζει" να σταθούν λίγο παραπάνω κοντά του, ώστε να μη χάσουν αυτό που αναμένουν. Ειδάλλως, πάνε γι' άλλα (άλλους) πιο "εύπεπτα"...

Σύντροφοι (όχι κομματικοί)... Εδώ δε θα πω τίποτε (άντε κάτι ψιλά μόνο), γιατί η ποικιλία είναι τεράστια σε συμπεριφορές και καταστάσεις, οπότε θα το "κουράσω", αν ανοίξω την "κάνουλα"... Πώς γίνεται άραγε μόνο ο ένας να τα ξέρει όλα, να έχει σχεδόν πάντα δίκιο, να έχει πολλές δουλειές και μόνο εκείνος (κι ας κάνει τα μισά), να του φταίει πάντα ο άλλος και ποτέ ο εαυτός του και άλλα πολλά, πάρα πολλά...;
Κλείνω με ένα ακόμα παράδειγμα από ένα από τα φιλικά πρόσωπα που ανέφερα στην αρχή. Ενώ τρέχει εκείνη σαν το διάολο όλη μέρα, ζητά κάποια στιγμή μια βοήθεια από τον σύζυγο και αργότερα τον ρωτά:
"Πήρες το παιδί από το σχολείο;"
"Ωχ, όχι, το ξέχασα..."


Η διαπίστωση που έλεγα...
"Ζητείται Άνθρωπος" (κατά το "Ζητείται Ελπίς" του Σαμαράκη) πρώτα στα απλά καθημερινά κι έπειτα στα άλλα τα παραέξω και τα πιο μεγάλα, καθώς από εκεί ξεκινούν όλα! Εκεί δίνονται οι "εισαγωγικές" εξετάσεις για το "Πανεπιστήμιο της Ανθρωπιάς"! Βρε μπας και πρέπει να γίνει κι αυτό ιδιωτικό, για να πάρει αξία...; 


Υ.Γ.
Όλα όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω εννοείται έχουν και την εντελώς αντίθετη όψη τους σε όλες τις περιπτώσεις που σχολιάστηκαν. Ευτυχώς!

Η εικόνα της ανάρτησης παραπλανά μέσα από τη συμβολική χρήση που της κάνω. Το τρένο για τον άνθρωπο φεύγει, ίσως το φιλί προστατεύει και διατηρεί τη βαθύτερη σχέση ανάμεσα σε εκείνον και τον όποιο άλλο. Μικραίνει τις αποστάσεις.

Και τα τραγούδια που ακολουθούν έχουν πάντα τη σημασία τους... Ξεκινώ με την κραυγή του πρώτου, καθώς μετά τα όσα γράφτηκαν εδώ και όσα ακούμε, βλέπουμε, ζούμε κάθε μέρα γύρω μας μπορούν να εκφραστούν μόνο με μια κραυγή!

Μήπως θα πάψει και να την ονειρεύεται;

Είναι "παρόρμηση του ανθρώπου να αναζητά μια πηγή εξουσίας και ελέγχου αντί της ελευθερίας που πιστεύεται ότι είναι αληθινή επιθυμία του "

                            Ο Φόβος της Ελευθερίας, Έριχ Φρομ

Και το "έργο", τόσο στον τόπο μας όσο κι αλλού, συνεχίζεται χωρίς καμιά ντροπή - τσίπα πιο λαϊκά (άγνωστες λέξεις) πια. Η απληστία, η αδιαφορία για τα πάντα - με εξαίρεση το μοσχαναθρεμμένο "Εγώ", η κακία θα έλεγα ακόμα, ο κομπλεξισμός, η αλαζονεία, όμως πάνω απ' όλα η ανοησία που κουβαλά από την φύση του ο άνθρωπος τελικά δεν παλεύονται.

Πως λέμε "η βλακεία είναι αήττητη"; Ε, αυτό!

Μέσα σ' αυτή περιλαμβάνονται όλα, αν το καλοσκεφτεί κανείς.

Άραγε τι καταλαβαίνει ο άνθρωπος; 

Πιστεύει μήπως ότι είναι αθάνατος ή ότι πρόκειται να τα πάρει μαζί του στον τάφο του  όλα αυτά για τα οποία κόπτεται να τα αποκτήσει εν ζωή (βλ. χρήμα, δύναμη μέσω της εξουσίας και του ελέγχου κι άλλα συναφή);

Ποιος "άνθρωπος"; Αυτή η λέξη θα έχει πλέον μόνο υποκοριστικό στη Γραμματική κάθε γλώσσας του κόσμου.

Λυπάμαι βαθιά, "ανθρωπάκι", γιατί μόνο "μικρός" θα μείνεις.

Άλλα λόγια είναι περιττά. 

Α, κι ας μην ξεχνάμε ότι η τηλεόραση βλάπτει σοβαρά την υγεία, όπως όλες οι βλαβερές ουσίες, οπότε καλό είναι να λαμβάνει κανείς προληπτικά μέτρα για την προστασία του.

(Δε συμπαθώ τον καλλιτέχνη, όμως το αποδίδει καλύτερα.)

(Αφιερωμένο στην επέτειο που εορτάζουμε.) 

(Μπορεί και να το χάσουμε ως ανθρωπότητα.)

@ Κάτι που διάβασα και ήταν πολύ πετυχημένο μέσα σε όσα είδα αυτές τις μέρες:

"Έπρεπε να φτάσουμε στο 2019 μ.Χ. για να μάθουμε ότι ΑΣΟΕΕ σημαίνει Αθηναϊκή Συριακή Οπλαποθήκη Ελεύθερων Επαναστατών"

Κλαυσίγελως καταλήξαμε...

"Με την πρώτη σταγόνα της βροχής"

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα

Από τον "Μεγάλο Ερωτικό" του Μάνου Χατζιδάκι το μελοποιημένο απόσπασμα του ποιήματος "Ελένη" του Οδυσσέα Ελύτη από τη συλλογή "Προσανατολισμοί".

Αφορμή για το παραπάνω και όσα μουσικά κομμάτια ακολουθούν οι πρώτες σταγόνες του φθινοπώρου κι όχι μόνο.

Δεν επέλεξα την πρώτη ερμηνεία του αποσπάσματος από τον Δημήτρη Ψαριανό, αλλά αυτή που μου άρεσε πολύ περισσότερο.

Σαν μια πολύωρη περιπλάνηση μες στο ψιλόβροχο πάνω στα γυαλιστερά από την υγρασία σοκάκια της Πλάκας, του πιο γραφικού σημείου της Αθήνας, έως κάτω στο λιμάνι του Πειραιά.

 

Βαδίζοντας στην προβλήτα πλάι στον έντονο παφλασμό της ευχάριστα αναστατωμένης θάλασσας, που δεν αφήνει τον επισκέπτη να αποχωρήσει δίχως τα χνάρια των μυριάδων σταγόνων που δραπετεύουν σε κάθε γενναία της κρούση στη στεριά. Είναι ο δικός της, λίγο απότομος, χαιρετισμός, μια γλυκιά αφύπνιση για  τον αποδέκτη.

Κάπου ανάμεσα λοιπόν, εκεί που ενώνονται οι ουράνιες σταγόνες μ' εκείνες του επίγειου αλμυρού υδάτινου στοιχείου.

Για τις μοναχικές μελαγχολικές στιγμές του βροχερού φθινοπώρου, όπου αναζητείται ξανά το καλοκαίρι στην φύση, το "καλοκαίρι" στην ψυχή. Να βγαίνουν από τα χείλη μόνο τέτοιοι στίχοι:

"Σήμερα, τα χρώματα ζωντάνεψαν μετά τη βροχή 

Σήμερα, τα πήρες και ζωγράφισες μια εικόνα μαγική 

Κι εγώ από μέσα θα περάσω η πόρτα είν' ανοιχτή 

Στη μαγική σου εικόνα 

που όλα μονοιάζουν μάτια μου 

κι όλα είναι μέσα σ' όλα 

έσβησαν τα σκοτάδια μου "

Για όλα όσα φωλιάζουν μέσα μας παρέα "με την πρώτη σταγόνα της βροχής"...

"Από την ορθάνοιχτη πόρτα φαινόταν ένα κομμάτι μεσημέρι"

Ένα κείμενο με πολλαπλές αναγνώσεις - αναγνωρίσεις σήμερα, πέρα από αυτό στο οποίο αναφέρεται ο συγγραφέας (τις συνεδριάσεις του ΚΚΕ τη δεκαετία του '50). Η επιθυμία, η ανάγκη του ανθρώπου για φυγή και παράλληλα ο φόβος και η εμπειρία της "αιχμαλωσίας" από συνήθειες, εξαρτήσεις, ιδεολογίες, αδράνειες, πάθη, από ό,τι δεν του ταιριάζει πια, από οτιδήποτε βιώνει ως "δεσμά" του, ίσως τελικά από τον ίδιο του τον εαυτό. 

Στρέφει την πλάτη του σ' αυτό "το κομμάτι μεσημέρι" που φαίνεται έξω "από την ορθάνοιχτη πόρτα", μένοντας μετέωρος ανάμεσα στον βηματισμό προς τη φυγή και την ακινησία του σώματος. 

Ως πότε; 

Μπορεί για πάντα.

Θλιβερό;

Μια αλήθεια.

Η σύσκεψη

Η σύσκεψη συνεχίζονταν...

Ήτανε δύσκολο να καθορίσει το χρόνο της έναρξης, αν είχε αρχίσει εδώ και δέκα λεπτά, πριν δέκα μέρες ή πριν δέκα χρόνια. Ακόμα αμφέβαλε αν υπήρχε κάποια αρχή, ένα συγκεκριμένο σημείο εκκίνησης, αφού ολοένα και περισσότερο ένιωθε πως δεν υπήρχε ένα τέλος.

Η σύσκεψη συνεχίζοταν, ένα ποτάμι χωρίς εκβολές και πηγές. Ο ίδιος δεν ένιωθε σα σταγόνα που ξεκίνησε από την αρχή για να φτάσει στο τέρμα. Είχε την επίμονη αίσθηση ότι βρίσκεται έξω απ’ το ρεύμα, στην άκρη της κοίτης, στο ίδιο πάντα σημείο και βλέπει διαρκώς να κυλάει.

Είχε συναίσθηση ότι παίρνει μέρος στη σύσκεψη μόνο από τη συνέχιση της διαδικασίας με τους εναλλασσόμενους ομιλητές, τις καθιερωμένες χειρονομίες, τον τρόπο που ανοίγαν το στόμα και άρθρωναν τις λέξεις. Πρόσωπα, χέρια, χείλη και λόγια όλα γνωστά, τόσο γνωστά, κυρίως τα λόγια, κουρντισμένα σ’ ένα κραυγαλέο ανυπόφορο τόνο (Κι εγώ με τη στεντόρεια φωνή μου), που δεν είχαν καμιά σχέση με την κοινή ομιλία για το ψωμί και τον έρωτα, για τη ζωή και το θάνατο, κουρντισμένα όλα σε μια σειρά και μια τάξη (κι εγώ με τη σειρά μου...), αυτά τ’ ακατανόητα λόγια που η μνήμη τ’ απόδιωχνε σα φορτίο αβάσταχτο.

Η σύσκεψη συνεχίζονταν, μια πλάκα για χιλιοστή φορά στο πικάπ, μια κόρνα αυτοκινήτου που κόλλησε και που κανένας δεν νοιάζονταν να σταματήσει αυτός ο άχρηστος θόρυβος....

Ένα λεωφορείο που πήγαινε... Αυτός στριμώχνοντας μπήκε, όταν ξαφνικά η πόρτα έκλεισε κι έπιασε στην άκρη το μανίκι της καμπαρντίνας. Δοκίμασε μαλακά να το τραβήξει και κατάλαβε πως είχε γαντζώσει σε κάποιο καρφάκι. Μπορούσε όμως να περιμένει μέχρι την επόμενη στάση. Θ’ άνοιγε η πόρτα και θα ελευθέρωνε το μανίκι χωρίς αβαρίες. Ήταν υπόθεση ενός, δύο λεπτών το πολύ. Θα το άντεχε; Δυο λεπτά το πολύ υπομονής. Τράβηξε απότομα το χέρι αδιαφορώντας για το οποιοδήποτε σχίσιμο. Δεν μπορούσε να περιμένει, δεν μπορούσε να νιώθει αιχμάλωτος, έστω για λίγο, μιας πόρτας...

Τώρα γιατί παρακολουθούσε αυτή την ατελείωτη σύσκεψη; Γιατί να αισθάνεται αιχμάλωτος για μήνες, για χρόνια, μιας πόρτας και μάλιστα ορθάνοιχτης; Βέβαια μπορεί να ’ταν κλειστά τα παράθυρα, βουλωμένες οι χαραμάδες κι οι τρύπες, αλλά η πόρτα έχασκε ορθάνοιχτη. Φαίνοταν από κει που καθόταν φαρδιά, μεγάλη και εύκολη. Θα σηκώνοταν ήσυχα ήσυχα, θα περνούσε απαρατήρητος ανάμεσα απ’ τους ακροατές με τα πεσμένα βλέφαρα και τις ξαναμμένες παλάμες, μια και χρόνια ήταν απών, από τη σύσκεψη, αφού όλοι απουσίαζαν, αφού κανέναν από τους ομιλητές δεν κατανοούσε, θα περνούσε την πόρτα και φορώντας την καπαρντίνα ανεμπόδιστα με την ομπρέλα και το καπέλο στο χέρι, θ’ αναχωρούσε χωρίς χαιρετούρες.

Μπορεί έξω να ήταν καλοκαίρι και να μη χρειαζόταν η ομπρέλα...

Από την ορθάνοιχτη πόρτα φαινόταν ένα κομμάτι μεσημέρι κι ακούγοταν το μονότονο τραγούδι του τζίτζικα. Ο φύλακας κοιμόταν. Κοιμόταν βαθιά στην καρέκλα, με πεσμένα τα βλέφαρα, με σταυρωμένα τα χέρια σα να ’ταν νεκρός, σα να μην υπήρχε δίπλα στην πόρτα. Μπορούσε να κάνει δυο βήματα και να βρεθεί έξω για ένα λεπτό, για μια ώρα, για πάντα ύστερα από είκοσι χρόνια φυλάκιση, αρκεί να δρασκελούσε την πόρτα, αρκεί να τολμούσε, αρκεί να το ήθελε, αρκεί... Χωρίς δισταγμό έστριψε για το αρχιφυλακείο που τον είχαν καλέσει...

Τώρα τον είχε καλέσει ο Πρόεδρος, δίνοντάς του το λόγο να πει κι αυτός τις σκέψεις του, συνεχίζοντας τη σύσκεψη. Δεν μπορούσε να φύγει, δεν έπρεπε να φύγει. Για να συνεχίσει «κι αυτός με τη σειρά του» τη σύσκεψη, άρχισε να μιλάει με τον ίδιο ρυθμό που μίλησαν οι άλλοι, στον ίδιο τόνο φωνής, με τις ίδιες κινήσεις.

Η σύσκεψη συνεχίζοταν...

                                       Μάριος Χάκκας 1979 (131-133)

                                        Λογοτεχνία Γ΄ Γενικού Λυκείου

Ή... μήπως υπάρχει ελπίδα, "καλέ μου άνθρωπε";