Κάπως χωρίς συγκεκριμένο θέμα ξεκινώ να γράφω, αν και κατά βάθος είναι πολλά και πολύ συγκεκριμένα που θα μπορούσαν να ειπωθούν, όμως προτιμώ να αφεθώ και όπου με βγάλει. Αυτή είναι η ανάγκη της στιγμής και δε θέλω με τίποτα να την καταπιέσω, εξάλλου ένα σωρό καταπιέσεις δεχόμαστε όλοι και μάλιστα αδιάλειπτα.
Δεν κρύβω πως θα επιθυμούσα να βγάλω από μέσα μου ποικιλία από επιφωνήματα και επιφωνηματικές εκφράσεις, μήπως και γλιτώσω από το μπάφιασμα, όπως "Ουφ!", "Πουφ!", "Ω!", "Ήμαρτον!", "Ου!", "Αχαχουχα", "Στοπ!", "Ουστ!", "Ξουτ!", "Φτου!" "Φασκελοκουκούλωστα!"...
Παρέα με όλα αυτά τα επιφωνήματα, έτσι ανάκατα, περνούν σκέψεις από το μυαλό σαν μικρές αστραπές. Χάνονται πριν προλάβω να τις επεξεργαστώ νοητικά, να τους δώσω μορφή με το πληκτρολόγιο και να τις προβάλλω στην οθόνη. Πώς μπορεί άραγε να αποφευχθεί κάτι τέτοιο όταν ο νους έχει κατακλυστεί (και η ψυχή παράλληλα) από δεκάδες πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα; Δεν αρκούν τα προσωπικά φορτία, μα πρέπει το στομάχι ν' αντέξει το βάρος της σκατοκατάστασης γύρω μας.
Διαπιστώνω για ακόμη μία φορά δια μέσου διαφορετικών συμβάντων ότι πολλοί βλέπουμε τελικά όσα θέλουμε να δούμε, ακούμε όσα θέλουμε να ακούσουμε και καταγράφουμε όλα εκείνα που μας προσφέρουν ασφάλεια - ή έτσι νομίζουμε - αρνούμαστε πεισματικά να δοκιμάσουμε να δούμε, να ακούσουμε κάτι διαφορετικό, διότι είναι ξένο στις δικές μας προσλαμβάνουσες και ικανοποιούμαστε ιδιαίτερα με το να ειρωνευτούμε, να χλευάσουμε κιόλας, να το μειώσουμε με κάποιο τρόπο. Το λυπηρό είναι ότι πράττουμε τοιουτοτρόπως δίχως να έχουμε διαθέσει ούτε τον ελάχιστο παραγωγικό χρόνο προκειμένου να εξετάσουμε τι έχει να προσφέρει. Κατ' επέκταση δημιουργούνται τα αδιέξοδα, ενώ επί της ουσίας δεν υπάρχουν.
Πλάθει ο καθένας μας τον δικό του εικονικό κόσμο ζητιανεύοντας σιγουριά, ασφάλεια και εσφαλμένη ευημερία αντί να διεκδικήσει δυναμικά με επιμονή και υπομονή την αληθινή ευημερία, αποδεχόμενος πρώτα με ειλικρίνεια και θάρρος την μίζερη πραγματικότητα στην οποία ζει (εντέχνως του την επέβαλαν) κι έπειτα λαμβάνοντας σοβαρή γνώση για το ποιες δυνατότητες έχει προς αξιοποίηση.
Τ' αφήνω εδώ προς το παρόν, καθώς εδώ και σταμάτησε η ροή των ανάκατων σκέψεων που έκαναν "πάρτι" στον ταλαίπωρο εγκέφαλό μου. Άσε, που χάθηκε στη διαδρομή η διάθεση να συνεχίσω να γράφω, αφού αναγκάστηκα να κάνω μια σειρά διαλειμμάτων για διάφορους λόγους. Συνέχεια σε επόμενο "επεισόδιο"...
@ Και κάτι για τη μουσική.
Δεν βλέπω κάτι στη λογική σου σκέψη, Γλαύκη μου, που γίνεται πρώτη φορά. Ανέκαθεν οι άνθρωποι βλέπουν αυτά που τα κουτάκια του μυαλού τους θέλουν να δουν. Άκρατος υποκειμενικός ιδεαλισμός η σκέψη μας. Δεν υπάρχει ...ηλεκτρισμός αφού δεν τον ...βλέπουμε. Μην σε παραξενεύει αυτό λοιπόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα έχουν ντυθεί στη ματιά που βλέπει ο καθένας και σε όσα του έχουν μάθει.
Την καλησπέρα μου, καλή μου φίλη.
Αυτό όμως, Γιάννη μου, δεν βοηθάει στο να κινηθούμε περισσότεροι προς τον ίδιο σκοπό. Με εγωιστικά και εγωκεντρικά κίνητρα δεν αλλάζουν καταστάσεις και παραμένουμε βαλτωμένοι και δυστυχώς μακάριοι.
ΔιαγραφήΈχω χάσει επεισόδια σχετικά με όσα καταπιάνεσαι μα και από όσα συμβαίνουν στη "γειτονιά" και τις γραπτές δημιουργίες των φίλων. Όταν ξεκουραστώ από όλα όσα είχαμε να διαχειριστούμε ως οικογένεια εδώ και ένα μήνα, θα περάσω να δω τι κάνετε.
Να είσαι καλά!
Σε έναν κόσμο γεμάτο πληροφορίες και εικόνες από όλο τον κόσμο αυτή η άρνηση πολλών ανθρώπων να κοιτάξουν και να ακούσουν, να αναρωτηθούν και να αναστοχαστούν, πέρα από την ασφαλή, πολύ μικρή, περιοχή, που έχουν οριοθετήσει λες με ανεξίτηλο μελάνι, είναι κάτι που θλίβει, συχνά θυμώνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτέλνω μια αγκαλιά στις ανάκατες σκέψεις σου
Τι όμορφα διατυπωμένο το σχόλιό σου!
ΔιαγραφήΑυτή η άρνηση είναι η ασπίδα προστασίας τους δυστυχώς κι ας γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω τους.
Γιατρειά δε βλέπω πάντως!
Σ' ευχαριστώ πολύ, κορίτσι μου!