Σαν παιδί λέω "be still my thieving heart"

 

 

"Εγώ έμαθα πως για να πάρεις από μια σχέση πρέπει πρώτα να δώσεις!
Δίνω λοιπόν.
Αν ο άλλος δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την προσφορά μου, δεν φταίω εγώ. Ούτε μπορώ να ξεκινώ με επιφυλάξεις για τους ανθρώπους.
Είμαι αυτή που είμαι, ακριβώς όπως ήμουν παιδί κι αυτή την παιδικότητα την χαίρομαι... "

                                                                              Τζένη Καρέζη 

Στο παραπάνω έπεσα τυχαία ψάχνοντας για εικόνες στο διαδίκτυο, όπου διαβάζοντάς το χαμογέλασα, με ικανοποίηση μα και ελαφριά πικρία, διότι ταυτίστηκα τόοοσο πολύ. Δεν γνώριζα ότι έτσι έπραττε μια πολύ αγαπημένη μου ηθοποιός! 

Λειτουργώ παρομοίως απέναντι στους ανθρώπους που μου "κλέβουν" την καρδιά, όταν κάπου συναντηθούν οι διαδρομές μας. Σίγουρα δεν είναι πάντα ευχάριστο αυτό το άνοιγμα και η προσφορά, όπως αυθόρμητα και γενναιόδωρα κάνουν τα παιδιά. 

Υπάρχουν στιγμές όπου κάτι τέτοιο πληγώνει, καθώς οι άνθρωποι δε σκέφτονται μα ούτε νιώθουν με τον ίδιο τρόπο. Συχνά για να πλησιάσουν τους άλλους περνούν σε δεύτερες, τρίτες ή και περισσότερες σκέψεις. Ίσως έχουν πάψει ή δεν έμαθαν ποτέ να ακούν την καρδιά τους. Τότε, προτεραιότητα έχει το συμφέρον τους ή γενικά το αν τους βολεύει η επαφή που δύναται να υπάρξει με οποιοδήποτε άλλο. Άλλοτε, αιτία είναι η ανασφάλεια, που πιθανόν έχει προέλθει από παλαιότερες πληγές.

Αν όμως κανείς διατηρεί την παιδικότητα στην ψυχή του, δεν γίνεται να είναι αλλιώς, αφού σ' αυτή την περίπτωση θα έχει αρνηθεί τον εαυτό του. Δε συζητώ να προσεγγίζει τα πάντα με αφέλεια και να καταλήγει το κορόιδο σε οποιαδήποτε περίσταση. Ούτε ένα παιδί δεν το κάνει αυτό. 

Εντούτοις, είναι λυτρωτικό να ζει ο άνθρωπος σαν παιδί την επαφή του με τους "καρδιοκλέφτες" του - από άλλους ανθρώπους μέχρι τόπους και ασχολίες (επαγγελματικές ή μη). Αυτό είναι που δίνει νόημα στη ζωή!

 

Έτσι, σαν παιδί λέω "be still my thieving heart"!

 

Στίχος από ένα τραγούδι που έχει επίσης "κλέψει" την καρδιά μου από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Φυσικά και το έχω αναρτήσει ξανά, όμως ποιος μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό ενός "καρδιοκλέφτη";

Ακολουθεί σε επανάληψη, αφού μου αρέσουν οι επαναλήψεις σε λατρεμένα μουσικά κομμάτια...

 

 

@ Κι όλα αυτά θα ακούγονταν ίσως μια χαρά υπό φυσιολογικές συνθήκες, μα τώρα μοιάζουν κάπως εκτός θέματος με όσα "καλπάζουν" στη ζωή μας αυτές τις μέρες και δεν είμαστε σε θέση να δούμε πού θα οδηγήσουν τελικά...

 

Ο Καμύ και "οι άνθρωποι της ελευθερίας"

Ο Γάλλος φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ δήλωσε κάποτε για την αντίσταση των Ελλήνων:

"Την ιδέα που έχουμε για την ελευθερία την οφείλουμε στην Ελλάδα, μαζί με πολλές άλλες, που κάνουν τον άνθρωπο περήφανο. Γι' αυτό βεβαίως η είσοδος των Γερμανών στην Αθήνα υπήρξε γι' αυτούς που με περιβάλλουν και για μένα τον ίδιο το πιο σπαρακτικό σύμβολο των όσων υποφέρουμε πέντε ολόκληρα χρόνια. Αλλά ταυτόχρονα διατηρήσαμε στην καρδιά μας την ανάμνηση και το παράδειγμα του εκπληκτικού Αλβανικού Πολέμου. Η Ελλάδα μετά την Ισπανία, μας δίδαξε, μέσα στην οργή και στην πίκρα, πως μπορείς να έχεις δίκιο και να νικηθείς. Αλλά η Ελλάδα είναι η πρώτη που έκανε να κατανοήσει ο κόσμος πως οι άνθρωποι της ελευθερίας μπορούσαν να είναι επίσης και οι άνθρωποι του θάρρους και πως καμιά ήττα δεν ήταν αιώνια. Αυτός ο μικρός λαός αποδείχτηκε ισάξιος με το καταπληκτικό παρελθόν του."

Roger Millex (επιμ.), Κείμενα και μαρτυρίες Γάλλων, απόδοση κειμένων στα ελληνικά Τ. Δρακοπούλου, Αθήνα 1980, σελ. 201-202
Πηγή: Ιστορία Στ΄Δημοτικού, Β.Μ., σελ.210

Είχε πει ακόμη το πολύ γνωστό: 

"Έχουμε εξορίσει την ομορφιά, ενώ οι Έλληνες είχαν πάρει τα όπλα γι' αυτήν".

Μετά τα παραπάνω γεννήθηκαν και πάλι τα ερωτήματα που ακολουθούν:

Τελικά, πόσο είναι σε θέση πλέον οι Έλληνες να κάνουν τον άνθρωπο περήφανο, πόσο μπορούν να αποδειχτούν ισάξιοι με το σπουδαίο παρελθόν τους;

Πώς γίνεται να αγωνιστούν ξανά για την ομορφιά, όταν έχουν χαθεί μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ασχήμιας κι έμαθαν πια να ζουν σ' αυτά;

@ Ένα μουσικό κομμάτι σε επανάληψη εδώ, όμως ταιριάζει, και όπως είπε ο Πασχαλίδης, λίγο πριν το ερμηνεύσει σε κάποια συναυλία, αυτό το τραγούδι είναι σαν προσευχή, οπότε όσες φορές και αν το επαναλάβεις θα είναι πάντα ωφέλιμο!

(Όσο και να μην συμπαθώ τον ερμηνευτή του, δεν βρήκα κανέναν να το αποδίδει καλύτερα...)

 

 

 

Όταν σφάλλεις, επανορθώνεις;

Όταν κάνεις κάπου λάθος...

Μπορεί να επιδείξεις άσχημη συμπεριφορά, να φανείς άδικος/η ή σκληρός/ή, ν' αδιαφορήσεις τότε που κάποιος σε έχει ανάγκη, να αισθάνεσαι πολλά όμως δε μίλησες ποτέ γι' αυτά, μπορεί να ταλαιπωρήσεις τους άλλους με τις πράξεις σου, να προδώσεις την εμπιστοσύνη που σου έχουν και... πόσα άλλα.

Πόσο θάρρος χρειάζεται να επανορθώσεις;

Αντέχεις να παραμερίσεις τον εγωισμό, να φανείς ταπεινός και ειλικρινής;

Η απάντηση θα έλεγα βρίσκεται στο πόση αξία δίνεις πρώτα στον εαυτό σου κι έπειτα στους ανθρώπους που στέκονται πάντα κοντά σου ή σ' εκείνους που ήταν ειλικρινείς και έντιμοι μαζί σου.

Τότε σέβεσαι κι επανορθώνεις.

Ειδάλλως, προσπερνάς και η πορεία θα δείξει τι έλαβες ή τι απώλεσες... 

 

@ Το μουσικό κομμάτι που ακολουθεί έχει αναρτηθεί κι άλλη φορά, όμως τώρα θα έχει παρέα τους όμορφους μα και ταιριαστούς με το θέμα στίχους του...

 

When you try your best, but you don’t succeed;

When you get what you want but not what you need;

When you feel so tired, but you can’t sleep;

Stuck in reverse.

https://lyricstranslate.com

When you try your best but you don't succeed
When you get what you want but not what you need
When you feel so tired but you can't sleep
Stuck in reverse

When the tears come streaming down your face
'Cause you lose something you can't replace
When you love someone but it goes to waste
What could it be worse?

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you

But high up above or down below
When you are too in love to let it show
Oh but if you never try you'll never know
Just what you're worth

When you try your best, but you don’t succeed;

When you get what you want but not what you need;

When you feel so tired, but you can’t sleep;

Stuck in reverse.

https://lyricstranslate.com

Ένα καλωσόρισμα με νοσταλγική διάθεση

Επίσημη υποδοχή πλέον του φθινοπώρου (καθώς τώρα άλλαξε ο καιρός) όχι με κάτι που το αφορά άμεσα, μα ακολουθώντας το μονοπάτι που έπλασε ο νους ελεύθερα αφημένος στην αγκαλιά της μουσικής. Κι έπειτα μου ταίριαξαν λίγοι στίχοι αφιερωμένοι στη γυναίκα μέσα από τα μάτια ενός άνδρα. Όλα τους αναδύουν το άρωμα της μελαγχολίας που φέρνει τούτη η εποχή, καθώς και της νοσταλγίας όμορφων χαλαρών στιγμών του καλοκαιριού που έμεινε πίσω στον χρόνο και τη μνήμη.

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν’ κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μες σ’ αυτά τα δάση
μάς πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν’
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
[...]
έχουνε οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι
[...]
γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ’ εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία 

«Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π’ αγαπούμε», 61-67, 104-107, 120-125. Ελευσις, 1948. Ποιήματα, Β΄. Ίκαρος, 1977. 145-146.

Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού 

 

@ Τα δύο πρώτα μουσικά κομμάτια, τα οποία έδωσαν την έμπνευση για την ανάρτηση..., είναι επιλογές από το ΑΚ Radio (το έχω προτείνει εδώ πριν αρκετό καιρό),  ενώ τα δύο επόμενα είναι δικές μου επιλογές που πήραν σειρά στο μουσικό γαϊτανάκι.

 

 

 

 

 

Καλό υπόλοιπο φθινόπωρο, λοιπόν!

Μια ευχή που την έχουμε πολλή ανάγκη 

δεδομένων των συνθηκών σε όλα τα επίπεδα...!

 

 

Για μια όμορφη εβδομάδα...!

Η συγγραφέας Anne Morrow Lindbergh είπε κάποτε ότι  "το να τακτοποιείς λουλούδια σε ένα βάζο το πρωί, μπορεί να σου χαρίσει μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης όλη την ημέρα, όπως όταν γράφεις ένα ποίημα ή όταν κάνεις μια προσευχή". Ίσως φανεί χρήσιμο, λοιπόν!

Μα και η Virginia Woolf έρχεται να προσθέσει, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας πως "δεν μπορείς να βρεις τη γαλήνη αποφεύγοντας τη ζωή". 

 

Θεωρώ ότι και τα δύο μαζί που σημειώνουν οι δυο κυρίες παραπάνω είναι σημαντικά και φέρνουν την ισορροπία στην καθημερινότητά μας. Μπορεί κανείς να αφιερώνει χρόνο κάθε μέρα σε ποικίλα πράγματα που τον ευχαριστούν, τον ηρεμούν, ίσως τον "ταξιδεύουν" μακριά από την απαιτητική, σκληρή και αγχωτική πραγματικότητα, αρκεί να μην ξεχνιέται εντελώς και απομακρύνεται από την αληθινή ζωή. Δε θέλει και πολύ με τόσα ερεθίσματα σήμερα...

Δίχως τη γαλήνη μέσα του ο άνθρωπος μόνο ταραχή και λάθη θα φέρνει στο περιβάλλον του και θα παιδεύει παράλληλα τον εαυτό του.

Έτσι, θα πρόσθετα και κάτι που είπε ο δάσκαλος πολεμικών τεχνών Morihei Ueshiba, για να... έχουμε μια καλή εβδομάδα: "Για να ασκείς την τέχνη της γαλήνης: Ηρέμησε το πνεύμα σου και γύρισε πίσω στην πηγή. Καθάρισε το σώμα και την ψυχή αποβάλλοντας κάθε κακία, εγωισμό και επιθυμία. Να είσαι ευγνώμων για τα δώρα του σύμπαντος, την οικογένεια, τη φύση, τους συνανθρώπους σου."

 

 

Και μια ερώτηση για όποιον θα 'θελε ν' απαντήσει:

 

Τι είναι αυτό που όταν ασχολείσαι μαζί του σου φέρνει γαλήνη, σε ηρεμεί ή σε "ταξιδεύει";

 

 

Οι ακροστιχίδες έμειναν να φωνάζουν

Μια ακόμη ακροστιχίδα για όλα εκείνα που εμπρός τους τα μάτια θέλουν να παραμένουν ερμητικά κλειστά.

 

Ακολούθησε, λένε, όσα με πόνο και αγωνία σου ψιθυρίζει η ψυχή σου.

Προτιμότερο θα ήταν να στα κραυγάζει, για να συνέλθεις.

Ρε, άνθρωπε, πλέον κωφεύεις στα άγρια καλέσματα των βαρβάρων.

Άραγε, το έχεις αναλογιστεί ή μήπως δεν υφίσταται ούτε ως υποψία;

Ξόανο παραδομένο στέκεσαι εκεί στην άκρη του δρόμου ή του καναπέ.

Ιδιαίτερα μαθήματα, μάλλον, απαιτούνται να θυμηθείς ποιος είσαι.

Αφέθηκες με καθολική υποταγή στον εκβιασμό, στην εξαπάτηση.

 

Τελικά, "τι ψυχή θα παραδώσεις" ως μωρός πολίτης μιας κοινωνίας που βουλιάζει;

 

 

 

Μια μουσική βόλτα της ψυχής

Λένε ότι «οι ψυχές των ανθρώπων είναι σαν βαθιά πηγάδια. Κανένας δεν ξέρει τι υπάρχει στον πάτο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μαντεύεις κρίνοντας από αυτά που επιπλέουν στην επιφάνεια κάπου-κάπου». Φυσικά ποια θα είναι αυτή η επιφάνεια; Μα «για να εκφράσει την ψυχή του ο άνθρωπος δεν έχει παρά μόνο το πρόσωπό του».

Δυστυχώς, έχουμε ήδη διαπιστώσει ότι «ο άνθρωπος είναι μια φυλακή όπου η ψυχή παραμένει ελεύθερη» κι εκεί συναντά την τραγική του φύση. Γι’ αυτό πάντα προσπαθούσε εναγωνίως να βρει εξόδους διαφυγής. Έτσι, λοιπόν, «όταν υφαίνουν μια κουβέρτα οι Ινδιάνες αφήνουν ένα ελάττωμα στην ύφανση για να ελευθερωθεί η ψυχή»...
Τούτη η ελευθερία είναι κάπως δύσκολη στη διαχείρισή της, καθώς εύκολα θα μπορούσε να λέει ο καθένας μας σε φάσεις περίεργες της ζωής του: «Δεν είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου. Είμαι απλώς ο πιο θορυβώδης επιβάτης»!
Εν τέλει, είναι γνώριμο πως «ένα βιβλίο είναι μια ιστορία», όμως εδώ μέσα επιμένουμε στο ότι «ένα τραγούδι είναι μια ιστορία για την ψυχή»!

Κι αυτό θα ακολουθήσουμε πιστά και έντιμα...

@ Οι φράσεις που βρίσκονται μέσα σε εισαγωγικά στο παραπάνω κείμενο είναι δανεικές με τη σειρά που τις έχω χρησιμοποιήσει από τους: Haruki Murakami, Jean Cocteau , Βίκτωρ Ουγκώ, Martha Graham, Aldοus Huxley, Eric Pio.

 

 

 

Τα παιδιά μάς φτιάχνουν τη διάθεση...

Μια και δε γίνεται να είμαστε μέσα στην κατήφεια, λόγω όσων μας "πολιορκούν" καθημερινά σφίγγοντάς μας γερά τη "θηλιά" στον λαιμό, είπα να μοιραστώ δύο χιουμοριστικά βιντεάκια.

Το πρώτο αφορά στη μαμά που είναι μόνο μία και συνήθως λατρεμένη... Ένα γλυκό ευχαριστήριο μήνυμα με έξτρα χιουμοριστικό τρόπο, το οποίο έλαβα με χαρά και συγκίνηση από το νεαρό μέλος του σπιτιού (το βρήκε κάπου στο διαδίκτυο) για τις φάσεις που δέχτηκε τη στήριξή μου όταν το είχε ανάγκη.

Το δεύτερο προέρχεται πάλι από την ίδια με θέμα μια σχολική εβδομάδα μέσα από  σκηνές και ατάκες από τον περίφημο "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών"... . Σκοπός της να μου φτιάξει τη διάθεση, λόγω της αρκετά πιεσμένης σχολικής καθημερινότητας ετούτου του καιρού.

Τελικά, τα παιδιά - μικρά, μεγάλα και μεγαλύτερα - ξέρουν πάντα να μας φτιάχνουν τη διάθεση, αφού είναι μια τέχνη που κατέχουν κι έχουν μονίμως στο "τσεπάκι", μην πω κι από "κούνιας"... 

Μα ας μην ξεχνάμε πως η παρουσία τους και μόνο ομορφαίνει τη ζωή!

 

Αφιερωμένο κι από εμένα, λοιπόν, σε όλες τις μαμάδες που είναι πλάι στους μικρούς μας φίλους/λες (πάντα και στα πιο μεγάλα, με διακριτικότητα εννοείται).

 

Και με χιούμορ για την κάθε σχολική εβδομάδα...

 

 

@ Και η μουσική ποτέ να μην μας λείψει...

(Η επιλογή δεν είναι τυχαία του παραπάνω βίντεο. Είναι μια απάντηση στην αηδία...)

 

 

Μια λέξη σε αντίστροφη φορά...

 

Κάναμε υπομονή για χρόνια, άλλοτε αντιδρώντας κι άλλοτε σιωπώντας

Ακούσαμε τα παράλογα, διερωτώμενοι αν είναι αληθινά όλα ετούτα

Νιώσαμε στο πετσί μας ν' απλώνεται η αγωνία αλύπητα, σαδιστικά

Ο εφιάλτης παρελαύνει αδιάλειπτα, εναποθέτοντας τη "γλίτσα" του
    παντού

Νίκη θριαμβευτική της βαρβαρότητας, του κυνισμού, της χυδαιότητας 

Ίδωμεν, λέγαμε ολοένα, για την παρηγοριά κι εξακολουθούμε

Κανονικότητα αναμέναμε ως λύτρωση μες στην ψευδαίσθηση

Ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα μάλλον δεν χωρά 

Το λογικό και το αυτονόητο μετατράπηκαν βίαια σε ουτοπία

Ήττα πανηγυρική 

Τώρα, τι;

ΑΤΗΤΟΚΙΝΟΝΑΚ, θα επαναλαμβάνουμε με ρυθμό, για να ξορκίσουμε
    το κακό

 

@ Η επιλογή της εικόνας είναι για αποπροσανατολισμό του κοινού..., μια και είναι μοδάτη τακτική!

 

 

 

 

 

Φράσεις με σκέψεις που μου άρεσαν

Συνηθίζω να διατηρώ στο αρχείο μου φράσεις από βιβλία που έχω διαβάσει ή συναντώ στο διαδίκτυο ή ακόμα έτυχε να ακούσω από γνωστούς και φίλους, οι οποίες με κρατούν κοντά τους παραπάνω από άλλες. Όπως και ο καθένας μας μπορεί να πει κάτι οποιαδήποτε στιγμή σε μια συζήτηση και να αποτελέσει "τροφή" για προβληματισμό, που ίσως οδηγήσει σε ένα "γαϊτανάκι" γόνιμων σκέψεων. Ποτέ κανείς δεν ξέρει σε ποιο σημείο μπορούν να φτάσουν τον καθένα μας χωριστά. Ενίοτε και πουθενά.

Επηρεασμένη κάπως από την προηγούμενη ανάρτηση παραθέτω στη συνέχεια σκέψεις που αφορούν στη μόρφωση, την εκπαίδευση και γενικότερα στην παιδεία του ανθρώπου.

"Ένας μορφωμένος ηλίθιος είναι πιο ηλίθιος από έναν αμόρφωτο ηλίθιο."
                                                                             Μολιέρος

"Ο πλούτος χωρίς παιδείαν και αρετήν τόσον είναι μακράν από το να στολίζη τον έχοντα, ώστε και κάμνει φανερωτέραν αυτού τη γυμνότητα."

                                                                      Αδαμάντιος Κοραής

"Ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα."

                                                                        Sydney J. Harris

"Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας."

                                                                    William Butler Yeats

"Τα παιδιά χρειάζονται περισσότερα πρότυπα παρά κριτικές."

                                                                         Joseph Joubert

Η Παιδεία οφείλει να οδηγεί τον άνθρωπο στην ελευθερία - πνευματική, ψυχική, ηθική, συναισθηματική, μα όσο αυτό δε συμβαίνει, η κοινωνία δε θα βηματίσει ποτέ ισορροπημένα, αποφασιστικά, δημιουργικά, με γενναία πράξη στο παρόν και θαρραλέο όραμα για το μέλλον.

Δηλαδή, "τρίχες κατσαρές", που πάντα θα ονειρεύονται να γίνουν ίσιες, λείες και γυαλιστερές. Καημός μεγάλος! 

 

 

Αφύπνισης πρωινή σιωπή

Μια αλλόκοτη εικόνα ήρθε και στάθηκε φαρδιά πλατιά, σαν χοντρή σφραγίδα του Δημοσίου, σ' ένα από τα "μονοπάτια" του νου. Συνέβη έτσι ξαφνικά μέσα στη ροή της καθημερινής σχολικής ρουτίνας ταράζοντας την ψυχή, αναδεύοντας μνήμες και εικόνες του μέλλοντος, που έχει πλάσει ήδη η φαντασία.

Πρωινή υποδοχή, λοιπόν, στην τάξη των πιο εύθραυστων πλασμάτων σε τούτη τη γη μα ταυτόχρονα και τόσο δυνατών. Εισέρχονται ένα-ένα ήσυχα, σιωπηρά και ίσα που ακούγεται το "Καλημέρα", καθώς ο ήχος εμποδίζεται. Κάθονται στις θέσεις τους ακίνητα και πάλι σιωπηρά. Στέκονται αραιά στην αίθουσα - αφού δεν έχουν φτάσει ακόμα όλα - σαν αγάλματα. Η στιγμή "παγώνει" στη μνήμη, νεκρική σιγή, "παγωμένη" εικόνα. Μόνο τα μάτια που είναι εκτεθειμένα στο φως της ημέρας έχουν να μοιραστούν πολλά, όσα δεν εκφράζει το στόμα σ' εκείνη την ολιγόλεπτη αναμονή. Όμως ο "πάγος" και η ακινησία ανήκουν στα νεκροταφεία. Κάποιος οφείλει να "σπάσει" την ανατριχιαστική σιωπή...

Η αγαπημένη τους ενήλικη φιγούρα, που στέκει χαμένη στις σκέψεις της για ελάχιστα λεπτά με ένα "πλάκωμα" στην καρδιά - μην ξεχνώντας όμως ποιος είναι ο ρόλος της - φέρνει τη ζεστασιά στην ατμόσφαιρα με ένα σπιρτόζικο αστείο, όπως ξέρει πολύ συχνά να κάνει. Σε λίγο η αίθουσα γεμίζει και η ζωντάνια καταλαμβάνει τον χώρο - σχεδόν σαν άλλοτε...

Παρόλα αυτά η εικόνα εκείνης της πρωινής σιωπής αφύπνισε όσα προσπερνούσε η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις της, αλλά δεν έλεγε να "σβήσει" από το μυαλό για τις επόμενες μέρες, έτσι απλά κι εύκολα σαν τον μαρκαδόρο από τον λευκό πίνακα.

Ο νους "παίζει" περίεργα παιχνίδια σαν της ζωής εκείνα τα παράξενα και άγρια μαζί!

 
Υ.Γ.
Ετούτα τα εύθραυστα πλάσματα - μικρότερα και μεγαλύτερα - μένοντας σιωπηρά και ακίνητα είναι πιο βολικά και συμφέρουν, ειδάλλως χαρακτηρίζονται "παράσιτα", "αλητάκια" κι άλλα "κομψά" κοσμητικά επίθετα, τα οποία με άνεση ξεστομίζονται και αποτυπώνονται στις γνωστές "ταμπέλες" - που κάποιοι κατέχουν καλά την "τέχνη" τους! 

 

@ Ως μουσική επιλογή θα ταίριαζε το κλασικό και πολύ αγαπημένο... (κλικ). 

Όμως, θα κάνω την ανατροπή και θα συνοδεύσω τις παραπάνω σκέψεις με μουσικά κομμάτια, που αφορούν πάλι τις ευαίσθητες ψυχές, οι οποίες σε κάποια φάση της ζωής τους ίσως χάσουν τον δρόμο τους και τη δύναμη τους σ' έναν κόσμο που θέλει με ασίγαστο πάθος να περάσει σαν οδοστρωτήρας επάνω τους.