"Μια χίμαιρα ένα ολόκληρο πεπρωμένο"

Με αφορμή τον τίτλο θα έλεγα πως κάποτε συμβαίνει να προσπαθούμε να πλάσουμε ένα ολόκληρο πεπρωμένο βασισμένο σε μια χίμαιρα. Συγχωρεμένο κι αυτό, καθώς είναι πολύ ανθρώπινο. Το θέμα είναι μέχρι πού θα την αφήσουμε να μας παρασύρει. 

Δεν ήρθα να γράψω για κάτι σχετικό, όμως επέλεξα για τίτλο μέρος από στίχους του Τάσου Λειβαδίτη, οι οποίοι ακολουθούν στη συνέχεια. Απλά τους ξεχώρισα περισσότερο από άλλους που έχω κρατήσει για να παραθέσω σε αυτή την ανάρτηση. Δεν είχα κατά νου κάποιο συγκεκριμένο θέμα, αλλά θέλησα να μοιραστώ μικρά ποιητικά "αποστάγματα" που είχαν κάτι να μου πουν. Ίσως έχουν κάτι να αφήσουν και σε κάποιους περαστικούς από εδώ.

 

Ξεκινώ από τους στίχους του Λειβαδίτη:

"Προσπάθησα από μια χίμαιρα να φτιάξω ένα ολόκληρο πεπρωμένο. 

 Τώρα αν θυμάμαι κάτι είναι κάποια όνειρα που έκανα ακουμπισμένος στον ωκεανό 

 ή κάποιες ταπεινώσεις 

 που τέλειωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα." 

Κι αν είναι κανείς αμετανόητος, θα συνέχιζα με τον Πατρίκιο:

"Κι αν γυρίζει ο χρόνος πίσω στην αρχή

 όπως γυρίζει πίσω μια βιντεοκασέτα

 το ίδιο αδέξια, με την ίδια ταραχή 

 τα ίδια θα κάναμε, άσ’ τα και γάμησέ τα." 

Έρχεται ο Ρίτσος, όμως να προσθέσει:

"Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. 

 Αυτά που τα ‘χες και δεν τα ‘δωσες κλάφ’ τα. " 

Ο Μπλέικ στέκεται σε αυτό που εν τέλει μένει για πάντα στην ψυχή του ανθρώπου, όταν προσπαθήσει το άπιαστο (γιατί ενίοτε αξίζει για πολλούς λόγους να το κάνει):

"Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,

 και τον Ουρανό σ’ ένα αγριολούλουδο,

 να κρατήσεις το Άπειρο στην παλάμη σου 

 και την Αιωνιότητα σε μια ώρα. " 

Τα παραπάνω έχουν ισχύ και σε προσωπικό επίπεδο και σε κοινωνικό αλλά ας το πάμε παραπέρα τσεκάροντας και το πολιτικό... με τον Ελύτη να σημειώνει κάπως δηκτικά:

"Χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε.

 Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις." 

Με τη σοφία του Άσιμου να μας υποδεικνύει το αυτονόητο:

"Άμα δε σου πέσει μούρη, πώς μωρέ θ’ αντιληφθείς

 Τι σου λέει ένας σαμάνος κι ένας οραματιστής. " 

Κι ο Βάρναλης μας ταρακουνά, μπας και ξυπνήσουμε και βρεθούμε σε εγρήγορση:

"Δεν ξέρεις καημένε τη λαϊκή ψυχή.

 Οι λαοί πιστεύουν πιότερο τ’ αυτιά τους, παρά τα μάτια τους.

 Πιότερο το μύθο παρά τα γεγονότα.

 Πιότερο τη φαντασία τους από την κρίση τους… " 

Κρατάμε ως σημαίνουσα υπενθύμιση του Νερούδα το ότι:

"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει. " 

Και προχωράμε (σε όλα τα επίπεδα) διατηρώντας καλά μέσα μας κάτι ακόμα από τον Ρίτσο:

"Να είμαστε έτοιμοι

 κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα. " 

 

@ Μουσική πολύ φρέσκια (πρόταση αναγνώστη) και απόλυτα εκλεκτή θα έλεγα:

 

 

 

Σαν να ήταν δικό μου, αλλά δεν είναι...

Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι λίγα πράγματα είμαστε σε θέση να ορίζουμε στη ζωή μας. Κι εκείνη δε μας αφήνει διόλου να βαρεθούμε, αφού μια μας πάει επάνω και μια κάτω, σαν ανελκυστήρας ένα πράμα. Τότε που λες ότι κάτι καλό πάει να γίνει, να κι έρχεται να σε βρει κάτι άλλο ιδιαίτερα "ενδιαφέρον" (ζαβό θα λέγαμε), οπότε μονολογείς το "πάμε πάλι"...

Σκέφτηκα, λοιπόν, να ξεδώσω (να μη σκάσω από τα "ουφ") με κάτι ημιδημιουργικό εδώ μέσα, για να διατηρήσω ισορροπίες σε όλο αυτό το ανεβοκατέβασμα. Πρόκειται για επανάληψη μιας παλαιότερης προσπάθειας, στην οποία είχα επιλέξει στίχους από ξένα μουσικά κομμάτια και συνδυάζοντάς τους είχα δημιουργήσει κάτι νέο. Αυτή την φορά η επιλογή έγινε από ελληνικά τραγούδια, τα οποία είχα αξιοποιήσει σε αναρτήσεις μου που έμοιαζαν με "ώρες ραδιοφώνου" (μάλλον εγώ τις είχα χαρακτηρίσει έτσι, γιατί είμαι και λίγο "ψώνιο"). Σε κάθε απόσπασμα θα υπάρχει και μία λέξη ή φράση που θα παραπέμπει στο μουσικό κομμάτι για όποιον θα ήθελε να το ακούσει.

Κι ας δούμε τι βγήκε...

 

Γράφω τ’ όνομά σου σ’ ένα χαρτάκι από τσιγάρα

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.
Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμία μόνη μου.
Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα.

Αν θες να δεις τα θαύματα να παίρνουνε μορφή
Ράψε όλα σου τα τραύματα μόνος με μιας ψυχής κλωστή.

Πως θα με νιώσεις κάποτε κι ας είναι αργά πως θα ΄ρθεις
να γνωριστούμε απ΄ την αρχή κι απ΄ τη φωτιά να μάθεις.

Ήθελα να’ μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
Όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
Να ‘μαι η πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο σου
Κι η τελευταία γουλιά από το ποτό σου

Τα ζήτησα όλα από τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει
Το λάγνο ψέμα σου που τα ‘κανε όλα ωραία.

Σβήστηκαν τα λόγια και οι σκοποί
Σαν γέφυρα που είχε κοπεί
Κι έκρυβε η καρδιά μου αγκαλιά
Μια φωτογραφία σου παλιά.

Πέρασαν χρόνια μα θυμάμαι
Τη νύχτα εκείνη της σιωπής
Νύχτα που φταίει όταν πονάμε
μα εσύ ποτέ δε θα το πεις

Μη ρωτάς να σου πω μοναξιά τι θα πει
σε μια πόλη βουβή στα ρηχά θα πνιγώ
μη ρωτάς να σου πω, διψασμένες καρδιές
προδομένοι εραστές, ζούμε θάνατο αργό.

Τι θες ν’ ακούσω πια
τώρα που καμιά , καμιά συγγνώμη δε φτάνει
το σ’ αγαπώ μπορεί, μόνο αυτό μπορεί
μες στην καρδιά να μπει να την ζεστάνει…

Αιώνια θα το τραγουδώ
Κι εσύ δε θα το μάθεις
Πως οι στιγμές που μου 'δωσες
Αξίζουν μια ζωή

Ό,τι ζω μετά από σένα μου το κυνηγάς
μου το διώχνεις, μου το ορίζεις και μου το σκορπάς.

Μια καταιγίδα θέλω να ‘ρθει να ουρλιάξει
Όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
Στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
Κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
Μέχρι τον ήλιο ν’ ανεβεί και να τον κάψει.

 

@  Μουσική άλλη δεν έχει σε αυτή την ανάρτηση, καθώς είμαστε υπερπλήρεις με τις παραπομπές!