"Μια χίμαιρα ένα ολόκληρο πεπρωμένο"

Με αφορμή τον τίτλο θα έλεγα πως κάποτε συμβαίνει να προσπαθούμε να πλάσουμε ένα ολόκληρο πεπρωμένο βασισμένο σε μια χίμαιρα. Συγχωρεμένο κι αυτό, καθώς είναι πολύ ανθρώπινο. Το θέμα είναι μέχρι πού θα την αφήσουμε να μας παρασύρει. 

Δεν ήρθα να γράψω για κάτι σχετικό, όμως επέλεξα για τίτλο μέρος από στίχους του Τάσου Λειβαδίτη, οι οποίοι ακολουθούν στη συνέχεια. Απλά τους ξεχώρισα περισσότερο από άλλους που έχω κρατήσει για να παραθέσω σε αυτή την ανάρτηση. Δεν είχα κατά νου κάποιο συγκεκριμένο θέμα, αλλά θέλησα να μοιραστώ μικρά ποιητικά "αποστάγματα" που είχαν κάτι να μου πουν. Ίσως έχουν κάτι να αφήσουν και σε κάποιους περαστικούς από εδώ.

 

Ξεκινώ από τους στίχους του Λειβαδίτη:

"Προσπάθησα από μια χίμαιρα να φτιάξω ένα ολόκληρο πεπρωμένο. 

 Τώρα αν θυμάμαι κάτι είναι κάποια όνειρα που έκανα ακουμπισμένος στον ωκεανό 

 ή κάποιες ταπεινώσεις 

 που τέλειωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα." 

Κι αν είναι κανείς αμετανόητος, θα συνέχιζα με τον Πατρίκιο:

"Κι αν γυρίζει ο χρόνος πίσω στην αρχή

 όπως γυρίζει πίσω μια βιντεοκασέτα

 το ίδιο αδέξια, με την ίδια ταραχή 

 τα ίδια θα κάναμε, άσ’ τα και γάμησέ τα." 

Έρχεται ο Ρίτσος, όμως να προσθέσει:

"Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. 

 Αυτά που τα ‘χες και δεν τα ‘δωσες κλάφ’ τα. " 

Ο Μπλέικ στέκεται σε αυτό που εν τέλει μένει για πάντα στην ψυχή του ανθρώπου, όταν προσπαθήσει το άπιαστο (γιατί ενίοτε αξίζει για πολλούς λόγους να το κάνει):

"Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,

 και τον Ουρανό σ’ ένα αγριολούλουδο,

 να κρατήσεις το Άπειρο στην παλάμη σου 

 και την Αιωνιότητα σε μια ώρα. " 

Τα παραπάνω έχουν ισχύ και σε προσωπικό επίπεδο και σε κοινωνικό αλλά ας το πάμε παραπέρα τσεκάροντας και το πολιτικό... με τον Ελύτη να σημειώνει κάπως δηκτικά:

"Χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε.

 Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις." 

Με τη σοφία του Άσιμου να μας υποδεικνύει το αυτονόητο:

"Άμα δε σου πέσει μούρη, πώς μωρέ θ’ αντιληφθείς

 Τι σου λέει ένας σαμάνος κι ένας οραματιστής. " 

Κι ο Βάρναλης μας ταρακουνά, μπας και ξυπνήσουμε και βρεθούμε σε εγρήγορση:

"Δεν ξέρεις καημένε τη λαϊκή ψυχή.

 Οι λαοί πιστεύουν πιότερο τ’ αυτιά τους, παρά τα μάτια τους.

 Πιότερο το μύθο παρά τα γεγονότα.

 Πιότερο τη φαντασία τους από την κρίση τους… " 

Κρατάμε ως σημαίνουσα υπενθύμιση του Νερούδα το ότι:

"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει. " 

Και προχωράμε (σε όλα τα επίπεδα) διατηρώντας καλά μέσα μας κάτι ακόμα από τον Ρίτσο:

"Να είμαστε έτοιμοι

 κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα. " 

 

@ Μουσική πολύ φρέσκια (πρόταση αναγνώστη) και απόλυτα εκλεκτή θα έλεγα: