Αυτή η ανάρτηση παίρνει τη σκυτάλη από την προηγούμενη, που είχε ως θέμα της το άδικο του κόσμου ετούτου και συνεχίζει με το δάκρυ και... τη μουσική. Πολύ συχνά το άδικο προκαλεί δάκρυα λύπης, απογοήτευσης, θυμού, συμπόνιας, απώλειας, απουσίας.
Τώρα, θα πει κανείς, τι σχέση έχει η μουσική; Μια κάποια ίσως την έχει, αφού όποιος την αγαπά επιλέγει πολλές φορές να βρίσκει παρηγοριά σ' εκείνη για κάθε περίπτωση που θα έρθει αντιμέτωπος με το άδικο ή θα το αισθανθεί. Τότε, μπορεί να ανακουφιστεί επιτρέποντας στα δάκρυα να κυλήσουν και να απαλύνουν το συναίσθημα.
Πόσες στιγμές, άραγε, έχουμε συγκινηθεί ακούγοντας ένα μουσικό κομμάτι; Πάντα υπάρχει λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο, ακόμη κι όταν δεν είναι συνειδητοποιημένο το γιατί δακρύζουμε στο άκουσμά του. Η ψυχή το γνωρίζει.
Ποιο ή ποια μουσικά κομμάτια σας έφεραν δάκρυα στα μάτια την πρώτη φορά που τα ακούσατε;
Ένα ή δύο ελληνικά και αντίστοιχα ξένης μουσικής.
💥 Φυσικά, δεν μπορώ να ζητώ από άλλους, αν δεν το κάνω η ίδια πρώτα...
Θα αναφερθώ σε τρία τραγούδια που άκουσα τα τελευταία χρόνια και σε ένα παλιό μου άκουσμα, το οποίο πάντα με συγκινεί όπως την πρώτη φορά (κλικ στα ονόματα):
Σπασμένο γυαλί, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Παναγιώτης Μάργαρης
Το όνομά μου/Εγώ μεγάλωνα για σένα, Νατάσα Μποφίλιου
My Thieving Heart, Sivert Høyem
💕 Κι ένα κάπως λυπητερό να συνοδεύσει την ανάρτηση...
