Σχετικά με τον τίτλο... μμμ, τώρα, μάλιστα!
Ακούγεται κάπως αστείο να μπορεί κανείς ν' αντισταθεί με τη μη συμμετοχή του σε έναν "γενναίο" καβγά, όπου θα έχει την ευκαιρία να βγάλει μέσα από αυτόν όλα τα συσσωρευμένα αρνητικά συναισθήματα και τις πικρίες του, να διεκδικήσει φασαριόζικα το δίκιο του, να περάσει, ασκώντας δύναμη, την άποψή του και άλλα τέτοια.
Η εμπλοκή σε τέτοιους καβγάδες είναι κάτι συνηθισμένο, που όμως τις περισσότερες φορές επιφέρει ψυχική εξάντληση και όχι σημαντικά αποτελέσματα. Συχνά, ακούγονται πολύ άσχημες κουβέντες, οι οποίες σε άλλη περίπτωση δεν θα λέγονταν και δε θα πλήγωναν.
Γιατί να μπλέκει κανείς σε τέτοια κατάσταση όταν έχει μια άλλη επιλογή με περισσότερες πιθανότητες νίκης;
Όταν έχεις απέναντι κάποιον που ξεκινά την "αναμέτρηση" με φωνές, επικρίσεις ίσως και βωμολοχίες μην μπαίνεις στο παιχνίδι... Μπορείς να αντισταθείς στον πειρασμό να μετατραπείς σε κάτι που δεν θα ήθελες, δηλαδή σε αυτό που έχει περιέλθει ο "αντίπαλος". Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε συναισθηματική φόρτιση δεν έχει το μυαλό του σε λειτουργία, έχει πνιγεί στον ίδιο του τον θυμό. Αισθάνεται ήδη άσχημα, οπότε δεν έχει κανένα νόημα η οποιαδήποτε λεκτική επαφή μαζί του, καθώς δεν οδηγεί πουθενά.
Η καλύτερη λύση, λοιπόν, που έχεις στη διάθεσή σου, για να σταματήσει το "όργιο" από μέρους του, είναι η σιωπή. Τον αφήνεις να σιγοβράζει μέχρι "τελικής πτώσεως". Αγνοείς τις λέξεις του, γιατί απλά είναι όσα τον πονούν. Διατηρώντας την ψυχραιμία και τη σιωπή σου, ακούς με προσοχή και τον κοιτάς με ηρεμία. Είναι σαν να του ρίχνεις κρύο νερό μέχρι να επανέλθει στην "τάξη".
Εννοείται ότι είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να πράξει κανείς όταν θέλει να υποστηρίξει την άποψή του, όμως αξίζει. Αν ο ένας παραμείνει σε χαμηλούς τόνους, τότε όλοι αισθάνονται ασφαλείς.
Ζόρικο; Ναι. Άπιαστο; Όχι.
Δοκιμασμένες και οι δύο τακτικές - η εμπλοκή με φασαρία και η σιωπηλή στάση - με νικήτρια τη δεύτερη. Στην ουσία η "αναμέτρηση" δεν έχει να κάνει με τον "αντίπαλο" μα με τον ίδιο τον εαυτό μας.
Φυσικά, πού και πού ένας καλός καβγάς είναι χρήσιμος, μια και πρέπει να "ανάβουν τα αίματα", ώστε να αισθανόμαστε ζωντανοί...
Ακούγεται κάπως αστείο να μπορεί κανείς ν' αντισταθεί με τη μη συμμετοχή του σε έναν "γενναίο" καβγά, όπου θα έχει την ευκαιρία να βγάλει μέσα από αυτόν όλα τα συσσωρευμένα αρνητικά συναισθήματα και τις πικρίες του, να διεκδικήσει φασαριόζικα το δίκιο του, να περάσει, ασκώντας δύναμη, την άποψή του και άλλα τέτοια.
Η εμπλοκή σε τέτοιους καβγάδες είναι κάτι συνηθισμένο, που όμως τις περισσότερες φορές επιφέρει ψυχική εξάντληση και όχι σημαντικά αποτελέσματα. Συχνά, ακούγονται πολύ άσχημες κουβέντες, οι οποίες σε άλλη περίπτωση δεν θα λέγονταν και δε θα πλήγωναν.
Γιατί να μπλέκει κανείς σε τέτοια κατάσταση όταν έχει μια άλλη επιλογή με περισσότερες πιθανότητες νίκης;
Όταν έχεις απέναντι κάποιον που ξεκινά την "αναμέτρηση" με φωνές, επικρίσεις ίσως και βωμολοχίες μην μπαίνεις στο παιχνίδι... Μπορείς να αντισταθείς στον πειρασμό να μετατραπείς σε κάτι που δεν θα ήθελες, δηλαδή σε αυτό που έχει περιέλθει ο "αντίπαλος". Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε συναισθηματική φόρτιση δεν έχει το μυαλό του σε λειτουργία, έχει πνιγεί στον ίδιο του τον θυμό. Αισθάνεται ήδη άσχημα, οπότε δεν έχει κανένα νόημα η οποιαδήποτε λεκτική επαφή μαζί του, καθώς δεν οδηγεί πουθενά.
Η καλύτερη λύση, λοιπόν, που έχεις στη διάθεσή σου, για να σταματήσει το "όργιο" από μέρους του, είναι η σιωπή. Τον αφήνεις να σιγοβράζει μέχρι "τελικής πτώσεως". Αγνοείς τις λέξεις του, γιατί απλά είναι όσα τον πονούν. Διατηρώντας την ψυχραιμία και τη σιωπή σου, ακούς με προσοχή και τον κοιτάς με ηρεμία. Είναι σαν να του ρίχνεις κρύο νερό μέχρι να επανέλθει στην "τάξη".
Εννοείται ότι είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να πράξει κανείς όταν θέλει να υποστηρίξει την άποψή του, όμως αξίζει. Αν ο ένας παραμείνει σε χαμηλούς τόνους, τότε όλοι αισθάνονται ασφαλείς.
Ζόρικο; Ναι. Άπιαστο; Όχι.
Δοκιμασμένες και οι δύο τακτικές - η εμπλοκή με φασαρία και η σιωπηλή στάση - με νικήτρια τη δεύτερη. Στην ουσία η "αναμέτρηση" δεν έχει να κάνει με τον "αντίπαλο" μα με τον ίδιο τον εαυτό μας.
Φυσικά, πού και πού ένας καλός καβγάς είναι χρήσιμος, μια και πρέπει να "ανάβουν τα αίματα", ώστε να αισθανόμαστε ζωντανοί...
Και μόνο που είδα τον τίτλο της ανάρτησής σου κάτι με έπιασε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή μεγάλωσα σε ένα σπίτι που οι γονείς μου είχαν σχεδόν κάθε μέρα καυγά γιατί δεν ήθελαν να παραδεχτούν ότι δεν ταίριαζαν και δεν αποφάσιζαν να χωρίσουν.
Γιαυτό και εγώ κατάλαβα μέσα από τις δικές μου ερωτικές σχέσεις ότι πάνω σε εναν καυγά μπορεί να πει κανείς ότι αισθάνεται εκείνη την ώρα που τον πνίγει ο θυμός αλλά σίγουρα,μετά τιποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Μπορεί ο καθένας μας να καταλάβει λίγο πολύ τι αισθάνεται ο άλλος που του φωνάζει.
Είναι οι αλήθειες που πολλές φορές κρατάμε μέσα μας και όταν γίνουν πολλές μας πνίγουν.
Δύσκολο το θέμα σου σήμερα.
Τουλάχιστον για εμένα.Τρέχουν εικόνες των παιδικών χρόνων στο μυαλό μου.
Τέλος πάντων.
Ωραίες οι μουσικές επιλογές σου.BLUES.
https://www.youtube.com/watch?v=_bIJKDmYQ4Y
ΥΓ: Περιμένω να δώ τον offradio.gr στους σταθμούς...
Καλησπέρα.
ΔιαγραφήΔεν ήθελα με το θέμα μου να φέρω στην επιφάνεια παλιές πληγές.
Όλοι έχουμε στη ζωή μας καταστάσεις σχετικές που μένουν στην ψυχή μας με μελανά σημάδια. Όπως λες, όταν ειπωθούν ορισμένα πράγματα και ειδικά με άσχημο τρόπο πληγώνουν και μια σχέση δεν είναι ίδια μετά από αυτό. Μόνο στενοί δεσμοί ανάμεσα στους ανθρώπους σώζουν έπειτα από κάτι τέτοιο.
Σίγουρα, όταν ένα παιδί είναι θεατής συνεχόμενων συγκρούσεων των γονέων, θα έχει στην πορεία να διαχειριστεί τα σημάδια που αφήνει κάτι τέτοιο αλλά και το πώς έχει επηρεάσει την προσωπικότητα και την πορεία του. Είναι πολύ λυπηρό μα δυστυχώς δεν γίνεται να τα ελέγχει όλα ο άνθρωπος και μιλώ μέσα από προσωπικά βιώματα ως γονέας. Υπάρχουν φάσεις της ζωής που βρίσκεται κανείς σε αδυναμία για διάφορους λόγους να διαχειριστεί μια έντονη κατάσταση με ηρεμία, ακόμη κι αν είναι ο πιο ψύχραιμος και πράος άνθρωπος, ακόμα κι αν γνωρίζει τι συνέπειες θα έχει το να ενδώσει στη φασαρία και τη σύγκρουση (τη συχνή).
Από την άλλη, ως παιδί δεν αντιμετώπισα άμεσες συγκρούσεις ανάμεσα στους γονείς μου αλλά τη βουβαμάρα μεταξύ τους για ολόκληρη εβδομάδα. Αν διαφωνούσαν σε κάτι ή είχαν θυμώσει μεταξύ τους δε μιλούσαν καθόλου. Αυτή η σιωπή για ένα παιδί ώριμο ήταν τόσο θορυβώδης επίσης...
Ο άνθρωπος κουβαλά το δικό του φορτίο από την παιδική ηλικία ή τη ζωή του αργότερα, όμως θεωρώ ότι αν τα επεξεργαστεί προσεχτικά και δει τα θετικά από το καθετί, θα βαδίσει πιο δυνατός στη συνέχεια. Αγκαλιάζουμε τις πληγές μας και πορευόμαστε πλάι με όσους μας αγαπούν και αγαπάμε ή ό,τι αγαπάμε.
Αυτή είναι η ζωή τελικά.
Υ.Γ.
Το μουσικό σου κομμάτι υπέροχο! Τι τέλεια φωνή!
Κάτι κι από μένα (δημιουργία του Bob Dylan με τη φωνή της Adele):
https://www.youtube.com/watch?v=eU80eyfl-ao
Ολοι οι άνθρωποι κουβαλάμε ενα φορτίο απο την παιδική ηλικία.Τις περισσότερες φορές είναι δύκολο να ξεπεράσεις όλα αυτά που έχεις βιώσει.
ΔιαγραφήΗ βοήθεια της ψυχολόγου για εμένα ήταν ότι καλύτερο για να μπορέσω να ζήσω με μεγαλύτερη ηρεμία την ζωή μου και να αρχίσω να γίνομαι και πάλι κοινωνικός και πιο ήρεμος.
Και να μπορώ να αγαπώ αλλά και να καταλαβαίνω με έναν άλλο τρόπο την έκφραση της αγάπης από κάποιο άλλο άτομο.
Το τραγούδι που επέλεξες της Adele είναι πολύ ωραίο.
(Εχεις σκεφτεί να προσθέσεις ένα ακόμη ραδιόφωνο στην λίστα που έχεις? offradio.gr)
Χαίρομαι που η βοήθεια του ειδικού ήταν σημαντική για σένα και σε βελτίωσε ως άνθρωπο.
ΔιαγραφήΣχετικά με τον σταθμό, ήδη τον έχω προσθέσει από εχθές, αλλά μάλλον δεν το πρόσεξες. Επίσης, με ανησυχεί κάπως η επιμονή για το συγκεκριμένο, καθώς θα νομίζει κανείς που διαβάζει τα σχόλια ότι παίρνουμε ποσοστά από την προβολή κάποιων σταθμών :))
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά λόγια του πατέρα μου, Γλαύκη, ήταν:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μην σκέφτεσαι ποτέ με τη θερμή λογική. Πάντα με την ψυχρή λογική. Την ώρα της έντασης, της κρίσης, σήκω φύγε. Μην απαντάς. Γιατί τα λόγια και οι σφαίρες, δεν γυρίζουν πίσω".
Και τα λόγια του, έρχονται να συναντήσουν τις σκέψεις σου εδώ. Μια τεράστια αλήθεια.
Όμως σκέψου ότι πόσο ....Κινέζος σαολίν πρέπει να είσαι για να πειθαρχήσει το σώμα σου απέναντι σε ένα τέτοιο περιστατικό και να μην παρασυρθείς; Τεράστια δύσκολο ναι. Ακατόρθωτο όχι.
Χαίρομαι που το ανέδειξες, ως θέμα, καλή μου φίλη. Πολύ σημαντικό στη ζωή μας.
Την καλησπέρα μου.
Πόσο δίκιο είχε ο πατέρας σου, Γιάννη μου!
ΔιαγραφήΓέλασα πολύ με το σαολίν :)))
Ασκήσεις ηρεμίας και...θάρρους, λοιπόν!
Καλή εβδομάδα!