Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Τα φιλαράκια τα καλά...


Σήμερα ένα θέμα που έχει απασχολήσει κατά καιρούς πολύ κόσμο και έχει συζητηθεί πολλές φορές, πιθανόν και εδώ στη διαδικτυακή μας συντροφιά (δεν θυμάμαι και πολύ καλά είναι η αλήθεια).
Το θέτω και πάλι προς συζήτηση με αφορμή ένα κείμενο από τον ιστότοπο :     animartists

Υπάρχει πραγματική φιλία μεταξύ των δύο φύλων;

Φιλία… έννοια μαγική, που φαντάζει πραγματικός θησαυρός ακόμα κι όταν βρίσκεται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Προσωπικά, είναι μια έννοια συνυφασμένη με την ζωή και την εν γένει πορεία μου. Πάντα θεωρούσα πως χωρίς άξιο και πιστό συνοδοιπόρο δεν μπορούμε να «παλέψουμε» τα κακώς κείμενα της κακοτράχαλης αρκετές φορές ζωής μας.
Κλείνοντας τα μάτια και αναμοχλεύοντας το παρελθόν, πάντοτε οι πιο ζωηρά αποτυπωμένες αναμνήσεις μου εμπεριέχουν χρωματιστές φιλικές φιγούρες. Αυτή η ανεξίτηλη, χαρούμενη νότα σκέψης, κρατά πάντα συντροφιά στις δύσκολες καταστάσεις της ζωής, δίνοντας πολλές φορές λάμψη στις «ερεβικές» καθημερινές μου δυσκολίες.
Ας μη λησμονούμε, πως ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό πλάσμα και η απαρχή του πολιτισμικού στερεώματος βασίζεται σε αυτήν ακριβώς την κοινωνικότητα του. Η φιλία δεν γνωρίζει ηλικία, πολιτισμό ή οικονομική επιφάνεια, είναι παντού και πάντα απαραίτητη. Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν όπως είχε ορθά αναφέρει κάποτε μεγάλη δημοσιογράφος.
Ωστόσο, η φιλία με το άλλο φύλο ειναι μια πολυκύμαντη και άκρως ιδιάζουσα κατάσταση… Όπως κάθε σχέση μεταξύ ανθρώπων, έτσι και η φιλία γεννιέται, τρέφεται και αναπτύσσεται μέσα από πάρα πολλά, σύνθετα και αντιφατικά συναισθήματα. Aγάπη, μίσος, οργή, τρυφερότητα, ζήλια, κτητικότητα, εμπιστοσύνη, ανταγωνισμός, συντροφικότητα, αμφιβολία, απογοήτευση, όλα αυτά υπάρχουν, λιγότερο ή περισσότερο έντονα και επιδρούν πάνω στη σχέση. Αν συνυπολογίσουμε πως ζούμε σε μια εποχή που οι φιλίες μεταξύ ανθρώπων διαφορετικού φύλου είναι εύκολες, από το σχολείο μέχρι όλους σχεδόν τους επαγγελματικούς χώρους, οι άνδρες και οι γυναίκες συνδέονται μεταξύ τους και θεωρούν ο ένας τον άλλο φίλο, χωρίς να γνωρίζονται πολύ καιρό ή χωρίς να έχουν πολύ ξεκάθαρη εικόνα τού τι είναι αυτό που τους συνδέει. Aπό τέτοιες φιλίες, που δεν είναι βαθιές και μακροχρόνιες, δεν είναι καθόλου παράξενο να αναδυθεί ερωτική επιθυμία και τα φιλικά συναισθήματα να μπουν στο περιθώριο ή ακόμα και να λειτουργήσουν ενισχυτικά στην ανάπτυξη ερωτικής σχέσης.
Ακραιφνώς φιλική σχέση χωρίς κανένα ψήγμα ερωτικής έλξης προφανώς υφίσταται. Όμως, αν θέλουμε να μιλήσουμε στατιστικά, βάσει ερευνών, κυμαίνεται σε αρκετά χαμηλά ποσοστά. Οι έρευνες αναδεικνύουν πως συνήθως, ο ένας εκ των δύο, κάπου, κάπως, κάποτε ένιωσε κάποια ερωτική έλξη για τον φίλο/η του αλλά δεν την εκδήλωσε ποτέ, φοβούμενος μήπως καταστρέψει την φιλία τους.
Προφανώς η διαχείριση τέτοιων περιπτώσεων είναι ψυχοφθόρα και γίνεται ακόμα πιο επίπονη όταν χρονικά διαιωνίζεται. Ενδεχομένως κάποιοι/ες από σας να έχετε βιώσει αυτό τον καθημερινό μικρό Γολγοθά, κουβαλώντας το βάρος των απόκρυφων σκέψεων και συναισθημάτων σας και να αντιλαμβάνεστε πλήρως αυτό το φορτίο…
Αν όμως είστε από αυτούς/ές που δεν αισθάνθηκαν ποτέ ερωτική έλξη για τον φίλο/η σας, είστε βέβαιοι πως συνέβη το αντίστοιχο και από την άλλη μερια;

Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Crittenden, P. M. (1996). The effect of early relationship experiences on relationships in adulthood. S. Duck (Ed.), Handbook of Personal Relations (2nd edition). Chichester: Wiley



@ Δύο τραγουδάκια σχετικά-άσχετα, αλλά με κεφάτο ρυθμό:






 @ Αυτή η ανάρτηση περίμενε περίπου τρεις μήνες, για να δει το φως της δημοσιότητας... έπιασε αράχνες! Τώρα ήρθε η ώρα της, καθώς δεν έχω προλάβει να ετοιμάσω όσα σκέφτομαι... και δεν ξέρω πότε θα το καταφέρω! 

 

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

"... ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης..."


Και αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο 9ο Συμπόσιο της Αριστέας με την φιλοξενία της δημιουργικής συμμετοχής της Αννούλας της Πάρου. Μια εξαιρετική προσπάθεια, η οποία με κέρδισε στην πρώτη ανάγνωση!

@ Συνοδεύω το ποίημα της Άννας με ένα μουσικό κομμάτι, το οποίο θεώρησα πολύ ταιριαστό. "Πατρίδα μου" από την παιδική χορωδία του Τυπάλδου σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη. 


 "... ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης..."

Τίς εἶ;
Συ,  που με βρώμικην αρβύλα την Εστία μου βεβηλώνοντας,
Θρασύνεσαι να λες πως με θαυμάζεις.
Απ' τα σκοτάδια σου το φως μου σφετερίζεσαι,
Ενώ γι' ανωτερότητα κομπάζεις.
Σαν νέος Κολόμβος,τάχατε για μένα νοιάζεσαι
Και μού 'φερες για δώρο μια πυξίδα
Να δείχνει το Βορρά το μαύρο σου στην στράτα μου
Σαν βγω στη ζητιανιά για νέα πατρίδα.
Μα εγώ που απ' την αρχή του χρόνου ζύμωσα
Το φως του Αιγαίου με της Πίνδου τον αέρα
Και τά'καμα αίμα που κυλάει στις φλέβες μου
Μ' ανάσα θυμαριού  ξορκίζω την ακρίδα
Τι δεν γνωρίζουν άλλον ουρανό τα πλάτη μου
Μηδ' άλλο χώμα τ' ακροδάχτυλά μου
Ξένη πηγή δε σβήνει εμέ τη δίψα μου
Γλώσσα άλλη δεν χωράει τη λεβεντιά μου.
Κρατήσετε, λοιπόν τις νουθεσίες σας
Το ενδιαφέρον σας το κίβδηλο το οίδα.
Πατρίδα άλλη μην μου ετοιμάζετε
Θα ζω σ αυτήν, που είναι Ελληνίδα.




 Η τελευταία έκδοση αυτού του τραγουδιού εδώ.



@ Η ανάρτηση αυτή δεν έγινε τυχαία σήμερα...


Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Πατρίδα μου, η αγκαλιά σου



Πατρίδα μου έχω το πανώριο κορμί σου,
η πονεμένη της ψυχή εκεί, στα μελαγχολικά σου μάτια.
Ιερή σιωπή απλώνεται στο ανέλπιδο φιλί σου,
με θέρμη συγκρατώ τα σκόρπια σου κομμάτια.

Του κόσμου τη σοφία μοιράζονται τα ζεστά σου χείλη,
μα η προδοσία μου στη λήθη οδήγησε τη δύναμή σου.
Η αγάπη, κι όχι η απελπισία, θα ’ναι σπίθα στο σβησμένο σου φιτίλι.
Μες στην αγκαλιά σου σαν πρόσφυγας θα ζω. Θυμήσου!

(Το ποίημα αφιερωμένο στην πατρίδα μας.)




Αυτή ήταν η ταπεινή συμμετοχή μου στο εκπληκτικό 9ο Συμπόσιο Ποίησης, που διοργανώνει πάντα με επιτυχία η πολύ καλή φίλη Αριστέα. Αυτή την φορά οι δημιουργικές προσπάθειες ήταν πέρα από κάθε προσδοκία μοναδικές σε έμπνευση, λόγο και συναίσθημα!
Δυστυχώς δεν είχα τον χρόνο που θα αναλογούσε να αφιερώσω στο θέμα της πατρίδας, οπότε είναι πράγματι μια ταπεινή προσπάθεια. Η ανάρτησή του έγινε μόνο και μόνο, για να μπει με κάποιο τρόπο στο αρχείο του μπλογκ. Οποιαδήποτε προσπάθειά μας είναι ένα "παιδί" μας, όπως και να το κάνουμε...



@ Για την πατρίδα μας η μοναδική για μένα μουσική επιλογή είναι η παρακάτω σε ποίηση Σεφέρη...






@ Για όποιον επιθυμεί να διαβάσει για τον κυρ Μιχαλάκη, τον ταξιτζή Λουκά και τις τσούπρες προχωρημένης ηλικίας της Αρσινόης, μπορεί να πατήσει εδώ.


Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Ο κύριος Μιχαλάκης και οι χαρές της ζωής

Όταν η τρίτη ηλικία δεν το βάζει κάτω...

Η Αρσινόη θα μας αφηγηθεί την πρώτη ιστορία από "Το Ημερολόγιο ενός ταξιτζή"! Λέω την πρώτη, διότι μάλλον θα υπάρξει συνέχεια...


Ο κύριος Μιχαλάκης και οι χαρές της ζωής

Απόγευμα Δευτέρας στο λιμάνι της Ραφήνας. Ένας άνδρας γύρω στα πενήντα ,ψηλός , καλοβαλμένος,  με το πουκάμισο και τη γραβάτα του περιμένει όρθιος μπροστά από ένα ταξί. Είναι ο Λουκάς ,ο οδηγός του ταξί που μετά από μια τρίωρη αναμονή στην πιάτσα , έφτασε επιτέλους η σειρά του να επιβιβάσει . Έχει πάρει όλη τη ζέστη του μεσημεριανού ήλιου, αλλά τίποτα δεν το δείχνει στην εμφάνισή του. Ίσως η αύρα της θάλασσας που τόσο αγαπά να τον έχει βοηθήσει σε αυτό.

Το καράβι από τις Κυκλάδες μόλις έχει φτάσει και οι επιβάτες του ξεχύνονται βιαστικοί στην προβλήτα. Οι περισσότεροι παίρνουν θέση περιμένοντας κάποιο δικό τους με το αυτοκίνητο να βγει, άλλοι κατευθύνονται στη στάση του Κτελ και κάποιοι πηγαίνουν προς την έξοδο. Μια κυρία μεγάλης ηλικίας με μπεζ παντελόνι , εμπριμέ πουκάμισο με γαλάζια και ροζ λουλουδάκια και λευκό καπελίνο προχωρά με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα προς τη μεριά του Λουκά. Που και που γυρίζει πίσω το κεφάλι της σαν κάποιο να ψάχνει. Έχει ύφος χαρούμενο και χαμογελαστό σαν την άνοιξη προχωρημένης ηλικίας. Πλησιάζει στα δύο μέτρα το Λουκά και στέκεται. Μια τον κοιτάζει χαμογελώντας και μια κοιτάζει προς το καράβι. Αφήνει να περάσουν έτσι δυο λεπτά και απειλούμενη από την παρουσία κι άλλων ταξιδιωτών που πλησιάζουν προς την πιάτσα , τον ρωτά:
-Είστε ελεύθερος , μπορείτε να με πάτε μέχρι την Αθήνα; Μόνο που θα περιμένουμε και δύο φίλες μου.
-Ευχαρίστως, περάστε παρακαλώ.

Οι φίλες δεν άργησαν να φανούν. Σε λίγο εμφανίστηκαν κρατώντας από ένα μικρό σακ βουαγιάζ η καθεμιά. Η μία ήταν κοντούλα και αδύνατη , με βαμμένο καστανό κοντό μαλλί . Φορούσε ένα γαλάζιο φόρεμα και μιλούσε δυνατά με μια συνομήλικη της μαυροφορεμένη με γκρίζα μαλλιά. Καλησπέρισαν το Λουκά , ο οποίος πήρε τις αποσκευές τους και της έβαλε στο πορτ μπαγκάζ. Μπήκαν στο ταξί. Η πρώτη κυρία με το άσπρο καπελίνο κάθισε μπροστά . Το αυτοκίνητο ξεκίνησε αφήνοντας πίσω του το λιμάνι .
-Μήπως θέλετε να βάλουμε το αιρ κοντίσιον; Έχει αρκετή ζέστη σήμερα. Κάθεστε αναπαυτικά πίσω , να κάνω λίγο μπροστά το κάθισμά μου; Ρώτησε ο Λουκάς.
-Α, δεν είστε μόνο όμορφος, είστε και ευγενικός! σχολίασε η μπροστινή . Δίκιο δεν έχω κορίτσια, απευθύνθηκε στις φίλες της.
-Πάντα έτσι εξυπηρετικός είστε με όλους; είπε χαμογελαστά η κυρία με το βαμμένο μαλλί.
-Πρέπει να αισθάνεστε άνετα , απάντησε χαμογελώντας ο Λουκάς. Εκτός αυτού είστε κι εσείς τόσο πρόσχαρες κι ευγενικές! Πού θέλετε να σας πάω;
-Όπου θέλετε! Έτσι ωραία που τα λέτε , πηγαίνετέ μας όπου θέλετε είπε γελώντας δυνατά η μαυροφορεμένη.

Κι αμέσως άρχισαν να μιλούν και να γελούν σχολιάζοντας κάποιο Μιχαλάκη.
-Τον είδες πως ξανάνιωσε; Πηγαίνουν κι εκδρομούλες . Σίγουρα πήγαν και διακοπές σε κάποιο νησάκι. Πώς της κρατούσε όμως το χέρι ! Σαν πιτσουνάκια.. . Έλεγε η μία , συμπλήρωνε η άλλη και δώστου χαχανητά και παλαμάκια .


Η μπροστινή κυρία γύριζε πίσω κάθε λίγο και μετά κοιτούσε και το Λουκά που οδηγούσε.
-Κορίτσια δεν είναι σωστό να μιλάμε όλη την ώρα , τον ζαλίσαμε τον άνθρωπο. Τουλάχιστον ας του πούμε περί τίνος πρόκειται , μην μας περάσει για σαχλές, πρότεινε η μαυροφορεμένη. Πέστα εσύ Μυρσίνη μου, είπε στην μπροστινή. Έλα πέστα εσύ , που τα λες κι ωραία.
-Δεν συστηθήκαμε . Εγώ είμαι η Μυρσίνη , η κυρία με τα μαύρα η Φιλιώ και με το γαλάζιο φόρεμα η Νανά. Εσάς πως σας λένε;
-Χαίρω πολύ! Λουκά ,αλλά πρώτα πρέπει να μου πείτε που θα πάμε.
-Στη Σπετσών στην Κυψέλη κύριε Λουκά . Μένουμε όλες στο ίδιο στενό, είπε η Νανά.

Η Μυρσίνη αφού τέλειωσε με τις συστάσεις ξεκίνησε:
-Ξέρετε είχαμε πάει στη Άνδρο για τριήμερο με τις φίλες μου κι εκεί σε μια ταβερνούλα συναντήσαμε τον κύριο Μιχαλάκη, έναν γνωστό μας από το ΚΑΠΗ να συνοδεύεται από τρυφερή ύπαρξη. Δεν του μιλήσαμε βέβαια , να μην του χαλάσουμε τα μέλια. Οι άλλες δύο χαχάνισαν επαυξάνοντας. Και συνέχισε . Ο κύριος Μιχαλάκης είναι 78 ετών και πριν από έξι μήνες έχασε τη γυναίκα του.
-Αυτή δεν τα κατάφερε σαν εμάς! Συμπλήρωσε η Φιλιώ. Συνέχισε Μυρσίνη μου.
-Μας άφησε χρόνους λοιπόν η Αμαλία. Ο Μιχαλάκης την αγαπούσε πολύ και όλοι φοβηθήκαμε ότι θα πέσει σε κατάθλιψη. Σταμάτησε για ένα διάστημα να έρχεται στο ΚΑΠΗ και τον χάσαμε. Ώσπου μια μέρα κατεβαίνοντας τη Φωκίωνος Νέγρη τον συνάντησα να κάθεται σε μια καφετέρια με μια πενηντάρα νταρντανογυναίκα με σπαστό βαμμένο μαλλί και κατακόκκινα χείλια. Με χαιρέτησε και μου σύστησε τη Λίτσα. Από τότε άρχισε να ξαναέρχεται στο ΚΑΠΗ. Μάλιστα στις εκδρομές που πηγαίναμε έφερνε μαζί του και τη Λίτσα , την οποία την πρόσεχε σαν τα μάτια του. Δεν άντεξα όμως και μια μέρα που ήρθε μόνος του, του έπιασα την κουβέντα. Ξέρετε πώς τα λέμε τώρα εμείς της τρίτης ηλικίας!

-Τι να σου πω Μυρσίνη μου. Κακό πράγμα η μοναξιά. Την Αμαλία μου την αγαπούσα και τη σεβόμουνα. Κορώνα στο κεφάλι μου την είχα , όσο ζούσε. Αλλά η ζωή χωρίς σεξ είναι δύσκολη. Και μπορεί η Αμαλία μου να ήταν καλή σύζυγος και νοικοκυρά και να με φρόντιζε, αλλά το κρεβάτι που κάνει η Λίτσα….. Τι να κάνω , πόσα χρόνια μου έμειναν, να μην χαρώ όσο με κρατάνε τα πόδια μου, μου εκμυστηρεύθηκε ο Μιχαλάκης.
-Τι να του πεις; Μήπως έχει άδικο; Αντέχει κανείς χωρίς σεξ, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται ,ρώτησε χαμογελώντας η Μυρσίνη το Λουκά
-Δίκιο έχει ο κύριος Μιχαλάκης . Άλλωστε το σεξ είναι το αλατοπίπερο της ζωής συμφώνησε ο Λουκάς .
-Αφήστε κύριε Λουκά, μας τον έφαγε τον κύριο Μιχαλάκη η Λίτσα, είπε η Νανά. Κι είναι και κοτσονάτος!
-Με τη Λίτσα τον συναντήσαμε στην Άνδρο σε τρυφερό τετ α τετ, πρόσθεσε η Φιλιώ. Που να τον ενοχλήσουμε! Όμως κι εκείνη ντύνεται σα λατέρνα. Είπαμε βρε παιδάκι μου. Κι εκείνο το κραγιόν, απευθύνθηκε στις άλλες δύο.
-Τι να κάνουμε , κορίτσια , ο καθένας με το στυλ και το γούστο του! Μην κοιτάτε εσείς που είστε καλοντυμένες , τις κολάκευσε ο Λουκάς κι εκείνες κορδώθηκαν όλο ικανοποίηση.

Σε λίγο το ταξί έφτασε στον προορισμό του. Ο Λουκάς τούς άνοιξε τις πόρτες και τις βοήθησε με τις αποσκευές τους.
-Μυρσίνη , πάρε την κάρτα του κυρίου Λουκά . Όταν είναι να πάμε στην Ερμιόνη, αν μπορεί, να μας πάει εκείνος. Είναι τόσο καλός οδηγός κι ευγενικός!
-Με μεγάλη μου χαρά, είπε ο Λουκάς. Να μου πείτε και τα νέα του κυρίου Μιχαλάκη!





 @ Εικόνες και μουσική επιλογές δικές μου κι ελπίζω να περάσατε όμορφα με την ιστορία της Αρσινόης. Τη δική μου γνώμη θα την πω στα σχόλια...



Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Και συναισθήματα και μουσική...


Η σημερινή ανάρτηση έχει δύο διαδρομές, η μία αφορά στα συναισθήματα και η άλλη στη μουσική, που δεν λείπει ποτέ από εδώ. Δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους όσα ακολουθούν. Το πρώτο θέμα είναι για προβληματισμό και ενημέρωση και το δεύτερο για καθαρά ψυχαγωγικό σκοπό.  Μου αρέσει να φέρνω κοντά ετερόκλητα πράγματα, για να σπάει η μονοτονία...!


Ο "κόσμος" των συναισθημάτων...

Από αυτή την ανάρτηση ξεκινώ ένα θέμα, με το οποίο ασχολούμαι αρκετά χρόνια. Πάντα - από μικρή θα έλεγα - με ενδιέφερε η Ψυχολογία ως αντικείμενο μελέτης, ώστε είχε γίνει συνήθειά μου να παρατηρώ τους ανθρώπους, (όχι μόνο για να τους σκιτσάρω...), τις αντιδράσεις τους, τις εκφράσεις του προσώπου τους, τη στάση του σώματος, να ψάχνω να βρω τις αιτίες της συμπεριφοράς τους σε κάθε σημαντική περίσταση. Μια ανησυχία μου πείτε το, η οποία με έχει βοηθήσει πολλές φορές στην ζωή μου να έχω καλύτερη επαφή με τους ανθρώπους γύρω μου ή να σώσω καταστάσεις, ενώ άλλες στιγμές γίνεται κουραστικό τόσο για μένα όσο και για  τους συμπορευτές μου. Κανείς δεν είναι τέλειος...

Τελικά, μέσα από την επαγγελματική μου σταδιοδρομία ανακάλυψα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη της Ψυχολογίας, εκείνο των συναισθημάτων! Εξάλλου, τα παιδιά είναι γεμάτα συναισθήματα, τα οποία δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν, να ονομάσουν ή να διαχειριστούν και από εκεί ξεκινούν σχεδόν όλα για ένα παιδί! 
Η κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού καθορίζει το παρόν αλλά πολύ περισσότερο το μέλλον του ως ενήλικας. Αναλυτικά θα δούμε κατά πόσο ισχύει αυτό σε άλλη ανάρτηση, καθώς σκέφτομαι να υπάρξει στην πορεία μία σειρά αναρτήσεων με θέμα τα συναισθήματα, οι οποίες θα δημοσιεύονται κατά καιρούς - όποτε θα έχω χρόνο. Ελπίζω να μπορέσω να  πραγματοποιήσω αυτό το σχέδιο...!

Ας κάνουμε, λοιπόν, μια εισαγωγή με ένα ερώτημα προς όλους τους φίλους αναγνώστες ή σε όποιον θα επιθυμούσε να συμμετέχει σε κάτι τέτοιο, διότι τον ενδιαφέρει:


Πώς θα ορίζατε τη συναισθηματική ευφυϊα ή νοημοσύνη; 
(Γράψτε ελεύθερα, όπως το αισθάνεστε και όχι στα αυστηρά πλαίσια ενός επιστημονικού ορισμού.)


@ Τον δικό μου ορισμό θα σας τον δώσω μετά τα δικά σας σχόλια. Ο επίσημος θα δοθεί στην πρώτη ανάρτηση της σειράς με το ίδιο θέμα.  







Χωρίς μουσική δεν γίνεται... 

Ακολουθεί μια συλλογή ροκ μουσικών κομματιών, που είχα υποσχεθεί από τον Αύγουστο ότι θα τη συνεχίσω, αλλά μου πήρε κάτι παραπάνω... Metal Ballads..., και δεν θα σας αγριέψω αυτή την φορά!
Δύο σε ένα, λοιπόν, σήμερα και... πάμε!





@ Θα υπάρξει και τρίτο μέρος κάποια στιγμή και όποιος αντέξει με τις λόξες μου!


Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Για να μην περάσουν στη λήθη...


Μετά την επισήμανση της Αρσινόης για τη χρησιμότητα των άχρηστων συνεχίζω εδώ δίνοντας αξία, λοιπόν, σ' αυτά που πρέπει και όχι σε αυτά που μας τρώνε τα σωθικά. Ακολουθούν μικρές μουσικές αφιερώσεις στον πολύπαθο τόπο μας, για να μην περάσουν στη λήθη σημαντικές δημιουργίες του πολιτισμού μας και οι ταλαιπωρίες μας.


" Ο Εφιάλτης της Περσεφόνης " - Γκάτσος, Χατζιδάκις, Φαραντούρη για τον τόπο μας που ρημάχθηκε τόσες φορές ζώντας τον έναν εφιάλτη μετά τον άλλο. "Κοιμήθηκε στην αγκαλιά της γης", αλλά πάλι, κόντρα σε όλους τους "χωριάτες που παζαρεύουν τα τσιμέντα", "βγήκε στου κόσμου το μπαλκόνι"! 






 " Ποιος την ζωή μου " - Θεοδωράκης, Ελευθερίου, Φαραντούρη για όλους τους λαούς που κυνηγήθηκαν και κυνηγιούνται μέχρι σήμερα! "Ποιος την ζωή μας παραφυλά"; "Σαν ψάρι μάς έχουν πιάσει μες στα δίχτυα"...




" Τ' όνειρο καπνός " - Γκάτσος, Θεοδωράκης, Φαραντούρη για όσα ονειρευτήκαμε κι έγιναν καπνός...! Για έναν τόπο γεμάτο έρωτα και φως, όπου "έγινε η αγάπη σκόνη", "άδειασε του κόσμου η αγκαλιά" "κι έγινε πάλι ο καιρός ανηφοριά"...!
"Ήμουνα στον άνεμο καλάμι
κι ήσουνα στην μπόρα λυγαριά" 

(Στο βίντεο Λαμπέτη και Χορν πάντα μοναδικοί!) 





" Νύχτα Μαγικιά " - Θεοδωράκης Γ., Θεοδωράκης Μ., Δημητριάδη για την ανάγκη να "βαδίζω σκυφτός"! "Μάγισσα χλωμή" θα έρθει η ώρα, μια "νύχτα μαγικιά" που θα το μετανιώσεις...






"Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση..." 
                                     Οδυσσέας Ελύτης, Το Άξιον Εστί, Τα πάθη,
                               Ανάγνωσμα Έκτον Προφητικόν




  

 

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Πόσο χρήσιμο είναι το άχρηστο;

Monet, Τοπίο με τις παπαρούνες

Η Αρσινόη πάει να γίνει μέσα από τόσα κείμενα ο "συνέταιρός" μου εδώ στο Cafe...!
Χαίρομαι πολύ όταν φιλοξενώ τις ιδέες, τις απόψεις και τις σκέψεις της! Έρχεται, δυναμικά και με τον ζωντανό κι εύστοχο λόγο που τη χαρακτηρίζει, να συμπληρώσει, να ολοκληρώσει, να φέρει στο φως άλλες πλευρές, άλλες οπτικές, θεμάτων με τα οποία ασχολούμαι κι εγώ. Ένα από αυτά είναι και το σημερινό κείμενο, με το οποίο δίνει συνολικά την εικόνα ενός θέματος που έχω πιάσει πολλές φορές και με δικές μου προσπάθειες κατά καιρούς και μάλιστα επιμένοντας στην σπουδαιότητά του. 
Προσυπογράφω, λοιπόν, τα λεγόμενά της και ας πάμε να δούμε τι έχει να μας πει για το νόημα της ζωής... Πού να βρίσκεται άραγε;


Πόσο χρήσιμο είναι το άχρηστο;


Η σημερινή εποχή κυριαρχείται από την παντοδυναμία της οικονομίας, των αγορών, των τραπεζών και των τεχνοκρατών. Η ζωή κάθε ανθρώπου και ιδιαιτέρως του Έλληνα κινείται, σχεδόν αποκλειστικά, γύρω από την εξασφάλιση των αναγκαίων προς το ζην. Τείνει λοιπόν να γίνει θέσφατο ότι χρήσιμο είναι μόνο το επικερδές, αυτό δηλαδή που μπορεί να μετρηθεί σε χρήματα και υλικά αγαθά. Αντίθετα άχρηστο είναι ό,τι δεν έχει άμεσο οικονομικό όφελος.

Ας δούμε λοιπόν τι λογίζεται ως άχρηστο.
Άχρηστη είναι η φιλοσοφία , η λογοτεχνία, η ποίηση ,οι ανθρωπιστικές επιστήμες γενικότερα. Άχρηστες οι Καλές Τέχνες .
Άχρηστη η χαρά του να βλέπεις την πεταλούδα που πετά, το λουλούδι που άνθισε και μοσχομυρίζει.
Άχρηστη η ευφορία της μουσικής.
Άχρηστο το γέλιο ενός παιδιού, που σου φωτίζει το πρόσωπο.
Άχρηστη η ηρεμία που σου προσφέρει ένα ήρεμο βράδυ πλάι στη θάλασσα, κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Άχρηστη η πληρότητα που σου προσφέρει η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα. 

Στ΄ αλήθεια πόσο άχρηστα είναι ; Μήπως αυτά ακριβώς είναι τα χρήσιμα και τα ουσιώδη. Μήπως αυτά τα "άχρηστα" είναι τα θεμέλια και ο λόγος της ύπαρξής μας; Γιατί πώς υπάρχω αν δεν αισθάνομαι;

Kandinsky, Γαλάζιος Ουρανός

Όλα αυτά προσπαθούν να μας ξεριζώσουν οι τεχνοκράτες. Γιατί αν μας τα ξεριζώσουν θα πάψουμε να σκεφτόμαστε, να διατηρούμε τις αντιστάσεις μας. 

Γι΄ αυτό και οι ρυθμοί της ζωής μας είναι τόσο γρήγοροι. Γιατί όπως λέει ο Κούντερα η βιασύνη είναι συνυφασμένη με τη λήθη ενώ η βραδύτητα με τη μνήμη. Σκεφτείτε πόσα πράγματα θυμάστε από τη γρήγορη καθημερινότητά σας και πόσα από τα ράθυμα καλοκαίρια σας. Ποια συναισθήματα σας έρχονται στο νου από τις δύο καταστάσεις;
Θέλουν λοιπόν να μην έχουμε καθόλου ελεύθερο χρόνο,αλλά να δουλεύουμε(όχι να εργαζόμαστε) από το πρωί ως το βράδυ. Γιατί στον ελεύθερο χρόνο μας αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, φιλοσοφούμε, ζούμε , αντιστεκόμαστε.

Πρώτο βήμα αντίστασης , συνεπώς, σε όσα μας κατακεραυνώνουν, είναι να μετατρέψουμε τα "άχρηστα" σε "χρήσιμα".
Οι τέχνες το καταφύγιό μας.
Ένα καλό βιβλίο η μηχανή μας του χρόνου.
Η φύση η φωλιά μας.
Η μουσική η ονειροπόλησή μας. 

Ας μάθουμε και στα παιδιά μας τη χρησιμότητα του άχρηστου. Αυτό θα τα στηρίξει ,θα τα σώσει και θα τα ενδυναμώσει για το μέλλον που δεν προμηνύεται ευοίωνο.






@ Μουσική και εικόνες είναι επιλογές της Αρσινόης!


Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Ποιος φοβάται τις δυναμικές γυναίκες;


Οι δυναμικές και ανεξάρτητες γυναίκες είναι το θέμα σήμερα. Κάτι που διάβασα και μου άρεσε αναδημοσιεύω εδώ, συνοδεύοντάς το με όμορφη (για μένα), αισθησιακή μουσική από τους Pink Martini.

Τις δυναμικές κι ανεξάρτητες γυναίκες μην τις φοβάσαι…

 

Οι γυναίκες στις μέρες μας ξέρουν πολύ καλά να στηρίζονται στα πόδια τους και πίσω από κάθε τους χαμόγελο να ξέρεις, ότι κρύβονται πολλά δάκρυα… 
Δάκρυα που τις έχουν κάνει αυτό που είναι σήμερα. Γιατί χρειάστηκε πολλές φορές να «πολεμήσουν» τις ανασφάλειες και το πιο σημαντικό, να αντιμετωπίσουν την μοναξιά τους.
Γιατί μπορεί κάποιες στιγμές να δόθηκαν σε λάθους ανθρώπους, αλλά ωριμάζοντας δεν χαρίζονται σε κανέναν πια.
Ο χρόνος τους είναι πολύτιμος, οι φίλοι τους μετρημένοι και οι στιγμές στη ζωή τους ανεκτίμητες.
Προτιμούν να μείνουν μόνες, μακριά από την οποιαδήποτε σχέση που δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο σε αυτό που αποζητούν και τους αξίζει.

Οι δυναμικές γυναίκες έχουν άποψη και χαρακτήρα…
Δεν προσποιούνται και γίνονται θηρία ανήμερα για να στηρίξουν τα θέλω και τα πιστεύω τους… Δεν συμβιβάζονται εύκολα… θα το κάνουν μόνο όταν τους δείξεις πως πραγματικά το αξίζεις.
Οι δυναμικές γυναίκες δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν.
Για αυτό και δύσκολα θα τις κερδίσεις με τη δύναμη, το χρήμα και όλες τις υλικές απολαύσεις. Έχουν μάθει να κερδίζουν μόνες όλα όσα χρειάζονται, να καλομαθαίνουν τον εαυτό τους, αλλά και αυτό, με μέτρο. Ότι και να τους δώσεις θα εκτιμηθεί, αλλά το αποτέλεσμα θα το δεις στο πέρασμα του χρόνου…


Οι δυναμικές γυναίκες κλαίνε…
Κλαίνε πολύ όταν είναι μόνες… Για όσα έχασαν με αιτία την ανεξαρτησία και το δυναμισμό τους… Το ξέρουν πως το πληρώνουν ακριβά όμως έχουν αυτοεκτίμηση….
Οι δυναμικές γυναίκες δίνονται πολύ…
Φτάνει να τις κερδίσεις. Με την εξυπνάδα σου, το μυαλό σου. Και να τις θαυμάζεις για αυτό που είναι. Να μην θες να τις αλλάξεις όμως να επιδιώξεις να είστε σύμμαχοι. Γιατί μόνο ένας άντρας που πραγματικά βλέπει μέσα από τα μάτια τους μπορεί να τις ανεβάσει…

Τις δυναμικές και ανεξάρτητες γυναίκες μην τις φοβάσαι. Γιατί μεταμορφώνονται σε κοριτσάκια όταν είναι με τον άνθρωπο τους… Γιατί θα είναι δίπλα σου σε κάθε χαρά, επιτυχία και δυσκολία της ζωής σου… Γιατί θα παλέψουν για τον έρωτα σας… Και γιατί δεν κρύβονται και δεν προσποιούνται… Αυτό που σου δείχνουν αυτό είναι… Υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να γνωρίζεις τον άνθρωπο σου…;
                                                      Της Μαρίνας Αβραάμ.


@ Μύθος ή πραγματικότητα, λοιπόν, ο φόβος απέναντι στις δυναμικές γυναίκες;