Πέμπτη 22 Αυγούστου 2019

"Γιατί καθρέφτης γίνεσαι". "Μοιάζουμε;"


Δυο τραγούδια, δύο σκέψεις, δύο όψεις ενός καθρέφτη.
Γιατί τα τραγούδια ποτέ δε λαθεύουν κι όταν τους επιτρέπεις να χυθούν μέσα σου σα χείμαρρος ορμητικός, γεννούν έναν κόσμο αναμνήσεων, συνήθως αποδιωγμένων από τον νου λυπηρών  καταστάσεων.



"Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν."

"Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν’ κομμάτια."



Η εξωτερική κι ακόμα περισσότερο η εσωτερική ομορφιά πληρώνεται ακριβά. Οι άνθρωποι συχνά δεν αντέχουν το ότι κάποιος άλλος θα ξεχωρίσει από εκείνους. Αν για παράδειγμα είναι χωμένοι στα σκατά, δε θα πρέπει να είναι κανείς απ' έξω. Σιχαίνονται εσένα που είσαι εκτός του πεδίου τους κι όχι τον εαυτό τους που μποχάει...  
Δε γίνεται να είσαι πιο όμορφος, πιο περιποιημένος, δε γίνεται να τα καταφέρνεις καλύτερα από αυτούς στην εργασία σου ή στη ζωή σου, δε γίνεται να είσαι ευγενικός (μα δε μπορεί, είσαι ψεύτικος αν το κάνεις, κάτι θα θες), αφού το άξεστο και το υστερόβουλο είναι νόμος, δε γίνεται να κάνεις κάτι διαφορετικό από ό,τι συνηθίζεται ή το έχουν επιβάλει οι ίδιοι, διότι τους βολεύει. Σε κοιτάνε σα μαϊμού στο πανηγύρι και κόβουν εισιτήρια, για να απολαύσουν το θέαμα και να "ξεκατινιαστούν" με ηδονή στο κουτσομπολιό!
Πώς τολμάς να είσαι αλλιώς;
Ακριβώς όπως λέει και το τραγούδι... 
Περιμένουν να τους κοιτάξεις στα μάτια, ο μεγάλος μας καθρέφτης, για να σε κάνουνε κομμάτια και να παίρνουν τα ίσα τους και πάλι, να χαίρεται η ψυχή τους. Το ζήτημα είναι ότι δεν έχουν σκεφτεί την πιθανότητα να τους σπάσεις εσύ σε κομμάτια, αν φυσικά τολμήσουν να τα σηκώσουν επάνω σου. Οι πιο πωρωμένοι το αποφεύγουν, γιατί δυστυχώς γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι! Αυτοί σε κοιτούν στα μάτια μόνο όταν σε πετύχουν σε φάση αδυναμίας, καθώς τότε έχουν το πλεονέκτημα και αισθάνονται ασφαλείς.
Μην τους καθρεφτίζεις αυτό που φοβούνται, είτε αυτό που έχουν είτε αυτό που δεν έχουν! Ανατριχιάζουν, κλονίζεται η ισορροπία τους (η ποια;).


Και τώρα ας ανεβάσουμε λίγο την ένταση...
και πάω το θέμα αλλού από εκεί που το πάει το τραγούδι, αξιοποιώντας κυρίως τον τίτλο του. Αν και το θέμα του τραγουδιού μας κάνει επίσης.

"Μοιάζουμε
Σαν όνειρα που χάθηκαν στο φως της μέρας"

"Πύργοι από τραπουλόχαρτα
Που τα πήρε ο αέρας
"

"Κι αυτό το βράδυ η ζωή μου χαραμίζεται
"



Όταν ο καθρέφτης δείχνει πόσο μοιάζουμε με ανθρώπους που συναντάμε στη ζωή μας. Κάτι που επίσης τρομάζει πολλές φορές, γιατί κάποτε συμβαίνει όλα τα κανάλια της ψυχής να διαρρέονται από ηλεκτρικό ρεύμα ίσως και υψηλής τάσης. Μα είτε χαμηλής είτε υψηλής τάσης κι αν είναι η ροή, αφορά σε μια ομορφιά που σπανίζει. Σε αυτές τις περιπτώσεις ακόμα και μέσα στην αντάρα η γαλήνη προστατεύει το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα.

Αυτό κι αν γίνεται φθονερό από όσους είναι απ' έξω... 

Ας μην τους κάνουμε το χατίρι "να πάρουμε το τσεκούρι και να κόψουμε τα φτερά μας", ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μετατραπούμε (εμείς κι εκείνοι με τους οποίους μοιάζουμε) σε "πύργους από τραπουλόχαρτα που τα πήρε ο αέρας", να γίνουμε "όνειρα που χάθηκαν στο φως της μέρας". Ας μην αφήσουμε κανένα "βράδυ να χαραμίζεται η ζωή" μας, επειδή κάποιοι δεν αντέχουν αυτό που καθρεφτίζουμε!



Τρίτη 20 Αυγούστου 2019

Όλα να μας τα θυμίζει η μοναδική θεά


Ένα ακόμα μικρό μουσικό "ταξίδι", ταιριαστό με το άρωμα του καλοκαιριού, πάνω στο μαγικό "καράβι" της Χαρούλας...

Επιλογή αγαπημένων μου τραγουδιών της θεάς (για πολλούς) του ελληνικού τραγουδιού, τα οποία δεν έχω αναρτήσει εδώ μέσα - εκτός από του Άσιμου - και λίγοι "κλεμμένοι" στίχοι από εκείνα. 
Έτσι, για να μας θυμίζουν στον καθέναν κι από κάτι. Όσο ακόμα απολαμβάνουμε τη γλυκιά θέρμη και την ηρεμία αυτής της εποχής, που πλησιάζει στο τέλος της. 
Ωχ...! Γιατί έπεται οσονούπω η "καταιγίδα", χωρίς ανάσα, της σχολικής εργασίας... Τι θα δουν τα μάτια μου και φέτος; Έτσι κι αλλιώς θα είναι μια δύσκολη χρονιά (έχουμε μάθει πια από δαύτες σε όλους τους τομείς, μα τώρα προστίθεται ένας επιπλέον βαθμός δυσκολίας), και ίδωμεν πώς θα πάει. 

Πολλά είπα πάλι, οπότε προχωρώ στο "παρασύνθημα" κι αφήνω τις φλύαρες εισαγωγές...





"Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά
σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ' εμένα
νά 'ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.

πρόσωπα και λόγια και τ' όνειρο που τρίζει,
σαν θα ξημερώσει τι θα 'ν' αληθινό."






"Μάτια μου μεγάλα
μάτια μελαγχολικά 

Θεέ μου γλυκαπαντοχή
η καρδιά του κόσμου
στη καρδούλα μου αντηχεί

Τι γλυκό να σ' αγαπούν και να σου το λένε"









"Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα
κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν
κι από το σώμα μου σαν άστρα
παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν"








"Αν πεθάνει μια αγάπη
δεν πεθαίνει κι η ζωή
ό,τι πέρασε περνάει
μα μπορεί ν' αναστηθεί
το γιατί μη με ρωτήσεις
το 'χω νιώσει όταν πονώ
σαν θα γίνεσαι ένας ξένος
πιο βαθιά να σ' αγαπώ
έλα μην κλαις "






"Κράτα κι ένα ποτηράκι
για το πιο πικρό φαρμάκι
να το πιω κι απ' την καρδιά μου
να σου ευχηθώ"



 



"Αγαπάω κι αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Μην παρανοείς τα λόγια που 'χω πει
είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή"






"Ψυχές και σώματα στο χρόνο γυρνάνε
Αλλάζουν ονόματα και πάλι απ' την αρχή"