Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Ακόμα και η ελευθερία έχει όρια...


Πολύ συχνά, εδώ και χρόνια, ακούμε πολλούς ενήλικες να παραπονιούνται ότι τα παιδιά δεν έχουν αυτοέλεγχο, δεν γνωρίζουν το "Όχι" ως απάντηση ή το θεωρούν ακόμα και παράλογο όταν κάποιος τους αρνηθεί κάτι που επιθυμούν, είναι επίσης απαιτητικά με ακραίο τρόπο ή θέλουν να τραβούν την προσοχή των άλλων κάτω από όποια συνθήκη.
Οι παραπάνω συμπεριφορές δυσκολεύουν σε μεγάλο βαθμό την επαφή όσων έχουν αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση ή την εκπαίδευση των μικρών μας φίλων, ακόμα και την καθημερινότητα των ίδιων, αλλά το πιο σημαντικό από όλα και το πιο αρνητικό είναι οι επιπτώσεις που έχουν αυτές οι συμπεριφορές, όταν πια παγιωθούν, στην ενήλικη ζωή τους.
Ευθύνη για όλα αυτά έχουν κατά κύριο λόγο οι γονείς, οι οποίοι βάζουν τα θεμέλια στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών και στη συνέχεια οι εκπαιδευτικοί, που καλούνται να συμπληρώσουν ή στην καλύτερη περίπτωση να διορθώσουν το έργο των γονέων. 
Ένα άρθρο - μέσα σε όσα είχα υποσχεθεί με θέματα που αφορούν στα παιδιά και τους γονείς - θεωρεί ως αιτία των συγκεκριμένων συμπεριφορών τους φιλελεύθερους γονείς. Θα πρόσθετα και τους φιλελεύθερους εκπαιδευτικούς ή άλλα πρόσωπα, που ασχολούνται με τη διαπαιδαγώγηση των μικρών υπάρξεων.
Έχει, λοιπόν, και η ελευθερία όρια;
Αν ναι, για ποιους λόγους;


  


Είστε υπερβολικά ανεκτικοί και υποχωρητικοί με τα παιδιά σας και αρνείστε να τους βάλετε όρια στο όνομα του φιλελευθερισμού; Ο νευροψυχίατρος και ειδικευμένος σε θέματα συμπεριφοράς D.r David Sack, μας λέει γιατί οι φιλελεύθεροι γονείς είναι εξίσου επικίνδυνοι με τους αυταρχικούς!
Ο γνωστός φιλελεύθερος φιλόσοφος Μοντεσκιέ έλεγε: «Ελευθερία δεν είναι το να κάνει κανείς ό,τι θέλει αλλά το να μπορεί να κάνει ό,τι πρέπει». Σήμερα πολλοί γονείς βασιζόμενοι σε μια λανθασμένη ή ψεύτικη έννοια του φιλευθερισμού αναπτύσσουν μια υπερβολικά ανεκτική συμπεριφορά προς τα παιδιά τους, με καταστροφικά –πολλές φορές- αποτελέσματα.


Τα χαρακτηριστικά των φιλελεύθερων γονιών


Οι ανεκτικοί και φιλελεύθεροι γονείς φοβούνται να υποστηρίξουν ανοικτά τις απόψεις και τα πιστεύω τους και  αποφεύγουν τη σύγκρουση με κάθε τρόπο.

Αισθάνονται αδύναμοι να εμποδίσουν την προκλητική συμπεριφορά των παιδιών τους και  φτάνουν να την θεωρούν ένα αναγκαίο κακό. 


Γιατί είναι λάθος


Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι οι γονείς του έχουν διαφορετικό ρόλο από εκείνο και ότι φροντίζουν για την ασφάλειά του. Τα όρια χρειάζονται γιατί κάποιος οφείλει να είναι υπεύθυνος και να φροντίζει τα πρέπει που είναι πιο σημαντικά από τα θέλω. Είναι πολύ τρομακτικό για ένα παιδί να σκέφτεται ότι κανείς δεν είναι υπεύθυνος για εκείνο σε ένα κόσμο που πιθανόν του φαίνεται τρομακτικός.


Όταν όλες οι επιθυμίες του παιδιού ικανοποιούνται ακόμα και εις βάρος κάποιου άλλου, εκείνο θεωρεί πως όλες οι σχέσεις λειτουργούν κατά αυτόν τον τρόπο. Αυτό θα του δημιουργήσει προβλήματα στη σύναψη φιλικών και ερωτικών σχέσεων αργότερα, αφού κάθε φορά θα θεωρεί τις δικές του επιθυμίες σημαντικότερες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο συνήθως καταλήγουν εγωκεντρικοί ενήλικες.



Αν οι γονείς κάνουν τα πάντα για να μην στεναχωρήσουν το παιδί του, αυτό λαμβάνει το μήνυμα πως  δεν μπορεί να ανεχθεί την απογοήτευση και τη στενοχώρια. Σε όλη λοιπόν την ενήλικη ζωή του θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να αποφύγει συναισθήματα που θεωρεί ότι δεν μπορεί να αντέξει, όπως για παράδειγμα να αποφεύγει το ρίσκο.


Ακόμα, με την υπερβολική ανεκτικότητα το παιδί δεν μαθαίνει ποτέ να θέτει όρια στον εαυτό του, μια δεξιότητα που είναι σημαντική την περίοδο του σχολείου και φυσικά στην ενήλικη ζωή του. Έτσι δεν αναπτύσσει αυτοπειθαρχία και δεν μπορεί να εργαστεί πάνω σε στόχους, που θα το βοηθήσουν να έχει μια χαρούμενη ζωή.



Με την συνεχή εκπλήρωση ακόμα και των πιο παράλογων επιθυμιών του, το παιδί δυσκολεύεται να αναπτύξει σεβασμό για τον εαυτό του. Η εσωτερική ευτυχία έρχεται όταν κάποιος αποδέχεται τον εαυτό του στην ολότητά του και κατανοεί και τα άσχημα συναισθήματά του, όπως τον θυμό, τη στενοχώρια ή την απογοήτευση. Οι γονείς που αντιδρούν με τρόπο που δείχνει ότι αποφεύγουν την «σκοτεινή» πλευρά του παιδιού του δίνουν το μήνυμα ότι η πλευρά αυτή δεν είναι αποδεκτή. Έτσι το παιδί αισθάνεται ότι δεν αγαπιέται ολοκληρωτικά.


Ο ανεκτικός τρόπος ανατροφής τελικά υποσκάπτει στη σχέση γονιού – παιδιού. Όταν το παιδί δεν εμπιστεύεται τον γονιό του για να το βοηθήσει να διαχειριστεί όλη τη γκάμα των συναισθημάτων του, δεν αισθάνεται δεμένο μαζί του. Έτσι γίνεται πιο απαιτητικό και προκλητικό και αναζητά το ίδιο όρια, αλλά και αποδείξεις ότι πράγματι το αγαπούν. Για τα παιδιά όμως η προκλητική συμπεριφορά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ασυνείδητη κραυγή αγωνίας προς τους γονείς του.  Ζητάει το δικαίωμά του να βοηθήσουν τη διαδικασία ανάπτυξής του. Δοκιμάζει τη σταθερότητά τους και την ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες. Έτσι θέλει να εμπεδώσει μέσα του ότι ανήκει σε μια στέρεη και ασφαλή οικογένεια. Τότε μόνο μπορεί να νοιώσει ήρεμο και ασφαλές ώστε να προχωρήσει στο  δρόμο της ανεξαρτητοποίησης του χωρίς το άγχος του αποχωρισμού και την αίσθηση του αδύναμου.

                                                           Πηγή:  antikleidi






Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

Σχέσεις εξ αποστάσεως και οι ψυχές τόσο κοντά...


Κλείνω την εβδομάδα με ακόμα μία ανάρτηση αφιερωμένη στις σχέσεις των ανθρώπων, ως συνέχεια του μικρού αφιερώματος στον έρωτα και την αγάπη. Λόγω έλλειψης χρόνου, για να γράψω κάτι δικό μου, αλλά κι επειδή βρήκα ένα άρθρο που μου άρεσε πολύ, θα ήθελα να το μοιραστώ εδώ. Αφορά σε ένα θέμα επίκαιρο, που αντιμετωπίζουν πολλά ζευγάρια σήμερα και ειδικά τα πιο νεαρά. Ένα θέμα τροχοπέδη στην ζωή τους, αλλά είναι μόνο έτσι τελικά;

Πόσα ζευγάρια άραγε μπορούν να πουν την φράση "Είσαι τόσο κοντά μου και σε νιώθω τόσο έξω από εμένα";
Πιστεύω πάρα πολλά.
Σε αντίθεση με αυτό που λέει ο τίτλος του άρθρου: "Σε νιώθω μέσα μου και τόσο μακριά μου", το οποίο αναφέρεται στις σχέσεις  εξ αποστάσεως

Ας μην πολυλογώ, καθώς το κείμενο παρακάτω (μόνο με παραπομπή στην σελίδα) βλέπει από μια οπτική τις σχέσεις αυτές, την οποία δεν έχω συναντήσει κάπου αλλού ή δεν έτυχε να συζητήσω με κάποιον. Με βρίσκει όμως απόλυτα σύμφωνη.


 "Σε νιώθω μέσα μου και τόσο μακριά μου"
Του Γεώργιου Φραγκάκη 
Ψυχολόγου, Παιδοψυχολόγου-Συμβούλου Ψυχικής Υγείας
Πηγή: animartists










 

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Περί έρωτος συνέχεια αλλά με γέλιο...


Τι να τα κάνουμε τα sms και και όλη τη σύγχρονη ψηφιακή επικοινωνία, όταν βρεθείς με κάτι τσαλακωμένα χαρτάκια στα χέρια, που σπαρταράνε από έρωτα και... απίστευτες ατάκες;

Μόνο χιούμορ σήμερα μέσα από μια ανάρτηση, που βρήκα τυχαία στο διαδίκτυο ψάχνοντας για άλλα και από ένα τραγούδι με θέμα τον έρωτα από μια πιο ελαφριά του όψη... 
Προβληματισμοί και σοβαρότητα στα προσεχώς!



Η ανάρτηση...

Η ερωτική επιστολή Κρητικιάς και η ξεκαρδιστική απάντηση του αγαπητικού της (κλικ)
Τον καιρό τον παλιό οι επιστολές ήταν το πιο διαδεδομένο μέσο κρυφής επικοινωνίας μεταξύ ερωτευμένων ζευγαριών.

Και ενώ όλοι έχουμε στο μυαλό μας το πόσο ρομαντική θα ήταν αυτού του είδους η επικοινωνία, το ραβασάκι μιας Κρητικιάς με το ψευδώνυμο "Το πανέμορφο αγριολούλουδο" στον αγαπητικό της και η απάντηση εκείνου με το ψευδώνυμο "Ο μελαχροινός Πρίγκηπας", μας προσγειώνει απότομα και μας κάνει αν μη τι άλλο να γελάσουμε.

Όχι τόσο η επιστολή της Κρητικιάς όσο με την... κορυφαία απάντηση του Κρητικού αγαπητικού της.

Απολαύστε τις δυο ερωτικές επιστολές που είχε δημοσιεύσει ο Γ. Σταματάκης στο "Κρητικό Πανόραμα".



Και η απάντηση του αγαπητικού... (ετοιμαστείτε να λυθείτε στο γέλιο)




Το τραγούδι...



Μα πώς να τις βολέψει ο άνθρωπος; 
Πάντως θα πρέπει να αισθάνεται βασιλιάς...!
Ένα σχόλιο κάτω από το βίντεο μάλλον είχε ένα μικρό δίκιο:
"Αφού έχει δύο, σίγουρα θέλει τη δεύτερη. Γιατί αν ήθελε πραγματικά την πρώτη, δεν θα υπήρχε η δεύτερη"!

Έτσι, αν σας περισσεύει ενέργεια, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε... Α, και αν δεν καταλήξετε σε κάποια από τις δύο, θα βρείτε μία τρίτη! Υπάρχει μεγάλη προσφορά...
Μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό ον, ό,τι κι αν λέμε, οπότε δικαιολογείται ο καψερός παραπάνω. Όπως και η δίψα του για αγάπη  είναι μεγάλη από τη στιγμή της εμφάνισής του στη γη, την οποία δυστυχώς δεν την βρίσκει εύκολα.  


 

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

" Γελάς και καλοκαίριασε "


Ο τίτλος δανεικός από κάποιον τοίχο...
Κι αυτό, γιατί έτσι αισθάνεσαι όταν αγαπάς! 

Τι κοινότυπο και οποία ντροπή να γράφεις για τον έρωτα και την αγάπη την ημέρα, που γιορτάζεται παγκοσμίως το πιο λαμπερό κι υπέροχο συναίσθημα του ανθρώπου, το οποίο για μένα είναι του ίδιου ειδικού βάρους με αυτό που νιώθει κανείς μέσα από τη γέννηση του παιδιού του! Είναι τα δυο πολύτιμα δώρα της ζωής για κάθε άνθρωπο, ο οποίος τότε μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τον πιο τυχερό της γης.

Μιλώ για ντροπή και κοινοτοπία, καθώς αυτή η ημέρα των ερωτευμένων έχει γίνει ένα εμπορικό μαγαζάκι σε όλο τον κόσμο δυστυχώς - όπως και κάθε παγκόσμια ημέρα που είναι αφιερωμένη σε κάτι - και από όσο ξέρω ο έρωτας και η αγάπη δεν πωλούνται ούτε αγοράζονται. Μόνο μπορούν να υπάρξουν, είτε ξαφνικά είτε μέσα από μια αργή και πολύχρονη διαδικασία. Δεν εξηγούνται και δεν αναλύονται, δεν μετριούνται και δεν ζυγίζονται, απλά προσφέρονται σε αυτόν που τα νιώθει και σ' αυτόν που τα λαμβάνει.

Αυτό το ιστολόγιο έχει κάθε λόγο να αναφέρεται και μια τέτοια μέρα σε αυτά τα μοναδικά συναισθήματα, αφού στον έναν χρόνο ύπαρξής του έχουν γίνει συχνά αφιερώματα στην αυτού μεγαλειότητά τους μέσα από κείμενα, ποίηση και πολλή μουσική.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο έρωτας και η αγάπη δίνουν τη δύναμη για ζωή και για να συνεχίζουμε παρά τις αντιξοότητες που συναντάμε στην πορεία μας. Όπως λέει τρυφερά και η Ζαν Μορό: "Τα γεράματα δεν σε προστατεύουν από τον έρωτα. Όμως ο έρωτας σε προστατεύει από τα γεράματα."

Το σημερινό αφιέρωμα είναι η απάντηση στην κακομοιριά και τον κυνισμό και σε όλους όσοι υποβαθμίζουν την αξία αυτών των συναισθημάτων και συχνά λένε "Με αγάπες και λουλούδια θα ασχολούμαστε;". Κι εγώ θα πρόσθετα στα λεγόμενά τους: "ίσως και με ποντικοκούραδα"! Θεωρώ ότι μιλά έτσι κάποιος που είτε αγάπησε και πληγώθηκε βαθιά και δεν συγχώρεσε ποτέ είτε δεν έδωσε ειλικρινά τον εαυτό του από φόβο ή ανασφάλεια, δεν αφέθηκε σ' αυτή την ομορφιά χωρίς ανταλλάγματα, αφού δεν κατάφερε να βγει έξω από το Εγώ του ή δεν του συνέβη ποτέ. Δυστυχώς, μόνο όποιος το έχει βιώσει απόλυτα και καθηλωτικά μπορεί να καταλάβει.  
Εδώ οι θεωρίες ωχριούν μπροστά στο βίωμα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τέχνες και τα γράμματα, η παράδοση και ο πολιτισμός παγκόσμια είχαν πάντα ως βασική τροφή τους τον έρωτα και την αγάπη. 
Το μυστικό τους κρύβεται πίσω από μία και μόνο λέξη: πληρότητα!





Αγαπημένη μου… Τασος Λειβαδιτης Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ” εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Yστερα έρχόταν η βροχή. Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη… Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου, τότε που μου χαμογελούσες. Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας. Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου, αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη. Nα το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει. Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα… Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου… Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Πηγή: www.lifo.g

"Αγαπημένη μου" Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)

Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ’ εύρισκα, αγαπημένη,
στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.


Ύστερα ερχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας.
Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.
Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…
Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες...

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.


Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.


Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.


Θά ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.


Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…


Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-
μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου,
αγαπημένη μου…


Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα
και πάλι την ελπίδα.


















@ Ξέρω, θα μου πείτε, όπως λέει και ο λαός: "Σας ζάλισα τον έρωτα"! Μα αν δεν τον ζαλίσουμε και δεν μας ζαλίσει αυτός, ποιος θα το κάνει; Ναι, μπορεί να το κάνει η επιτυχία και το χρήμα, αλλά... ποιο  υπερέχει και μένει τελικά, μόνο η ψυχή είναι πάντα σε θέση να το απαντήσει!
@ Μπορεί, επίσης, ο κόσμος να καίγεται γύρω μας (δεν σταμάτησε και ποτέ), όμως ο έρωτας αποδείχθηκε πάντα ανίκητος στη μάχη...



Αγαπημένη μου… Τασος Λειβαδιτης Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ” εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Yστερα έρχόταν η βροχή. Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη… Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου, τότε που μου χαμογελούσες. Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας. Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου, αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη. Nα το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει. Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα… Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου… Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Πηγή: www.lifo.gr
Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ” εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Yστερα έρχόταν η βροχή. Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη… Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου, τότε που μου χαμογελούσες. Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας. Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου, αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη. Nα το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει. Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα… Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου… Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Πηγή: www.lifo.gr

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Ο αγώνας της χαμένης ελπίδας



Στα χνάρια του κλασικού παραμυθιού...

Μια φορά κι έναν καιρό στο βασίλειο της Νοτιοπενίας είχε πέσει βαθιά θλίψη και δυστυχία. Ο βασιλιάς του τόπου, Αλίμονος ο πρώτος και τελευταίος, παρέλαβε ένα βασίλειο ταλαιπωρημένο από την ασυδοσία και την κραιπάλη των προκατόχων του αλλά και μεγάλου μέρους του λαού του. Και εκείνος όμως στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων, ενώ αρχικά έδειξε όλη την καλή πρόθεση να αλλάξει τα πράγματα, με αποτέλεσμα η τραγική κατάσταση να συνεχίζεται και ο λαός να υποφέρει.

Η χώρα είχε περιέλθει σε οικτρή θέση αφενός από την κακοδιαχείριση του πλούτου της από τους βασιλείς της, αφετέρου και από την επίθεση που δέχτηκε από το βασίλειο της Βορειοβουλιμίας. Η βασίλισσα της Βορειοβουλιμίας, Βουλμέλ η πρώτη και μοναδική, όντας λαίμαργη κι αχόρταγη από την φύση της, βρήκε μια πολύ καλή ευκαιρία να ικανοποιήσει τις επεκτατικές της ορέξεις κατακτώντας το βασίλειο της Νοτιοπενίας, εκμεταλλευόμενη φυσικά την αδύναμη φάση, στην οποία βρισκόταν ο μικρός αυτός τόπος.

Υποκινητή και υποστηρικτή στα βουλιμικά της σχέδια είχε τον αδίστακτο μάγο του βασιλείου της, τον dr Μπούφλε, ο οποίος ήθελε με κάθε τρόπο να καταστραφεί το βασίλειο της Νοτιοπενίας. Επιζητούσε με λαχτάρα να πάρει εκδίκηση για τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για την Ελευθερία την παντοτινή, τη βασίλισσα αυτής της ταπεινής χώρας και σύζυγο του βασιλιά Αλίμονου του πρώτου και τελευταίου. Τον είχε μαγέψει κυριολεκτικά η ομορφιά της, όταν τη συνάντησε για πρώτη φορά σ’ έναν χορό, που είχε παραθέσει πριν αρκετά χρόνια η βασίλισσα Βουλμέλ η πρώτη και μοναδική, προσκαλώντας τους βασιλείς των γειτονικών της χωρών ως συμβολική κίνηση ειρήνης μετά από μεγάλο διάστημα πολεμικών συρράξεων. Ο dr Μπούφλε εκδήλωσε σύντομα τον έρωτά του, αλλά εισέπραξε άμεσα και με ευθύτητα την άρνηση της βασίλισσας Ελευθερίας της παντοτινής. Η οργή του ήταν τεράστια, καθώς πληγώθηκε κατάστηθα ο υπέρμετρος εγωισμός του! Έπρεπε, λοιπόν, να πάρει το αίμα του πίσω, καταστρέφοντας ό,τι ήταν δικό της, κατ’ επέκταση και την ίδια.



Οι Βορειοβουλιμικοί κατέκτησαν χωρίς ίχνος δυσκολίας τα εδάφη της Νοτιοπενίας, αφού η χώρα βρισκόταν σε δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Η αντίσταση ήταν σχεδόν μηδενική, διότι ο λαός της ζούσε μες στην ανέχεια και τη διχόνοια. Ενότητα καμιά. Μόνο μιζέρια και πλιάτσικο παντού. Είχαν ξεχάσει πια ν’ αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους. Ούτε οι βασιλείς τους ήταν σε θέση να τους εμπνεύσουν κάτι τέτοιο.

Μες σ’ αυτό το βαθύ σκοτάδι που είχε σκεπάσει το βασίλειο, μέσα σ’ αυτή την φυλακή της ντροπής και τα τυραννικά δεσμά των Βορειοβουλιμικών, σιγόκαιγαν δυο μικρές φλόγες. Στο παλάτι του βασιλιά Αλίμονου του πρώτου και τελευταίου σκορπούσαν θερμό φως σαν τα κεράκια της Λαμπρής δυο ερωτευμένες και θαρραλέες ψυχές, η πριγκίπισσα Ελπίδα, κόρη του Αλίμονου και της Ελευθερίας, και ο γενναίος υπασπιστής τού βασιλιά, Αγώνας.

Ήταν δύο νέα παιδιά, που ονειρεύονταν ένα πιο όμορφο και δημιουργικό μέλλον για τον τόπο τους. Αυτό το όνειρο τούς ώθησε να πάρουν την πρωτοβουλία να αφυπνίσουν τον λαό. Ντύθηκαν απλοϊκά και καθημερινά επισκέπτονταν καπηλειά, υπαίθριες αγορές, πολλά μικρομάγαζα, ακόμα και σπίτια από πόρτα σε πόρτα. Άλλοι τους ειρωνεύονταν, άλλοι τους χλεύαζαν, κάποιοι προβληματίζονταν από τα λόγια τους κι άλλοι συγκινούνταν από την τόλμη τους κι εμψυχώνονταν από τις ιδέες τους. Ακούραστοι συνέχισαν την πορεία του ξεσηκωμού από πολιτεία σε πολιτεία, από χωριό σε χωριό, από την μία άκρη της χώρας ως την άλλη.




Η Ελπίδα δικαιολόγησε την απουσία της στους γονείς της ως ανάγκη της να περάσει λίγο καιρό κοντά στην φύση, προκειμένου να απαλύνει το βάρος από τη μελαγχολία που είχε κυριεύσει την ψυχή της, λόγω του αδιαπέραστου σκότους που έφεραν μαζί τους οι Βορειοβουλιμικοί. Πώς ν’ αρνηθούν οι δικοί της; Έστειλαν δε μαζί της τον Αγώνα, ως τον πιο έμπιστο και δυνατό, να την φροντίζει και να την προστατεύει.

Ήταν ελεύθεροι μες στα δεσμά τους. Η βαθιά αγάπη που τους ένωνε και ο άσβεστος πόθος για μια ζωή απαλλαγμένη από την σκλαβιά, η καθάρια πίστη τους σε μια ζωή πιο φωτεινή είχαν αρχίσει ν’ αποδίδουν καρπούς. Οι κάτοικοι της Νοτιοπενίας, ο ένας μετά τον άλλο, άρχισαν να οραματίζονται ένα διαφορετικό βηματισμό, γεμάτο ελπίδα για το αύριο, μακριά από τα λάθη του παρελθόντος, την υστεροβουλία, την απληστία, τον ατομισμό και τη διχόνοια.




Για κακή τους τύχη ο αδίστακτος dr Μπούφλε, έχοντας μάτια παντού, αντιλήφθηκε τις ύποπτες κινήσεις τους και έξαλλος από θυμό έσπευσε να τους βρει στο δάσος που περπατούσαν μια ηλιόλουστη μέρα. Έφτασε αποφασισμένος να τους θανατώσει, ώστε να ξεμπερδέψει μια και καλή με δαύτους. Όταν όμως τους αντίκρισε αγκαλιασμένους ν’ απολαμβάνουν τη γλυκιά θέρμη ο ένας του άλλου, σκίρτησε η καρδιά του από τη δική της μοναδική επιθυμία κι άλλαξε γνώμη. Με τα μαγικά του ξόρκια τούς μεταμόρφωσε σ’ ένα αχώριστο, ριζωμένο ζευγάρι, σε δέντρο τον Αγώνα και αναρριχητικό κισσό επάνω του την Ελπίδα.

Μέρα με τη μέρα τα πουλιά εμπνέονταν από τη δυνατή και τρυφερή αγάπη του ζευγαριού, συγκεντρώνονταν γύρω τους και κελαηδούσαν σε λυπητερό σκοπό. Τόση αδικία δεν την άντεχαν...

Το νέο διαδόθηκε γρήγορα σ’ όλη την χώρα, καθώς αυτός ο λυπητερός σκοπός για την τύχη της Ελπίδας και του Αγώνα παρέσυρε στο άκουσμά του όλα τα πλάσματα και τα στοιχεία της φύσης σ’ ένα τραγούδι που όμοιο του δεν είχε ειπωθεί ποτέ. Ένα τραγούδι αλλιώτικο, που στο άκουσμά του ρίγος συνταρακτικό διαπερνούσε κάθε ψυχή.



Τα μάγια λύθηκαν μεμιάς!
Η Ελπίδα και ο Αγώνας ήταν νικητές με τον λαό της Νοτιοπενίας στο πλευρό τους.

Οι Βορειοβουλιμικοί χόρτασαν την πείνα της ψυχής τους και επέστρεψαν στα εδάφη τους. Η βασίλισσα Βουλμέλ η πρώτη και μοναδική αποφάσισε να κάνει δίαιτα και να ερωτευτεί. Ο αδίστακτος dr Μπούφλε κλείστηκε για πάντα στο πιο μακρινό κάστρο του βασιλείου του και τραγουδούσε το λυπητερό τραγούδι – της ζωής, της αγάπης και του θανάτου – πρωί, μεσημέρι και βράδυ για τη θεραπεία της καρδιάς του.

Ο βασιλιάς Αλίμονος ο πρώτος και τελευταίος άλλαξε το όνομά του σε Ευτυχής, πέταξε το στέμμα του κι έζησε με τη γυναίκα του Ελευθερία πλάι στην Ελπίδα και τον Αγώνα, στηρίζοντάς τους στο όνειρό τους για έναν τόπο που θα είχε από ’κει κι έπειτα ως θεμέλιά του την αγάπη, την ομόνοια και τη δημιουργία.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!



Γιατί κάθε παραμύθι πρέπει να έχει καλό τέλος για την κάθαρση, τη λύτρωση και την ψυχική ενδυνάμωση του ακροατή – αναγνώστη – θεατή...




@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δημιουργικό δρώμενο της φίλης Αριστέας με τίτλο: "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι".  Την ευχαριστώ προσωπικά για την παρότρυνση να προσπαθώ κάθε φορά σε κάτι καινούριο.



Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Κάθε παιδί έχει κρυμμένο έναν ήλιο...




















Υπάρχουν στιγμές που κατακλυζόμαστε από δυσάρεστα συναισθήματα, τα οποία έχουν ενεργοποιηθεί από διάφορες καταστάσεις, αλλά έρχονται όλα μαζί να εγκατασταθούν στο προσωπικό μας οχυρό! 
Συχνά στην καθημερινότητά μας είμαστε πολύ απασχολημένοι, ώστε να  είμαστε σε θέση να επεξεργαστούμε σε βάθος κάθε τι που μας συμβαίνει, διότι δεν υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος γι' αυτή την εσωτερική διεργασία που είναι απαραίτητη για την ισορροπία μέσα μας. Το αποτέλεσμα είναι να συσσωρεύονται φορτία και άλυτα θέματα από ετεροειδείς πηγές, που στο τέλος φτάνουν να μας προκαλούν ασφυξία είτε από το διογκωμένο πια άγχος είτε  την υπερβολική στενοχώρια που αισθανόμαστε. 
Ως ενήλικες εύκολα παρασυρόμαστε από τις απαισιόδοξες σκέψεις, που μας οδηγούν αυτά τα συναισθήματα, χάνοντας πολλές φορές το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, έστω και για λίγο χρόνο, καθώς έχουμε ξεχάσει τι κάναμε όταν ήμαστε παιδιά. 
Εκείνα, ζώντας σ' έναν δικό τους κόσμο, της φαντασίας, του παραμυθιού και του ονείρου κι επειδή η σκέψη τους είναι πιο απλή από τη δική μας, πάντα έχουν έναν κρυμμένο ήλιο, για "να έχει ο δρόμος τους φως και η σιωπή τους έναν φίλο"!
Από τη φύση τους είναι γεμάτα αισιοδοξία, οπότε βρίσκουν τρόπους να ξεπερνούν πιο γρήγορα οτιδήποτε δυσάρεστο τους συμβεί. Εξάλλου, η ζωή γι' αυτά είναι το σήμερα. Δεν υπάρχει ο χρόνος με την έννοια που τον αντιλαμβάνονται οι μεγαλύτεροι, αφού το παρελθόν περνά σύντομα στη λήθη, αλλά και το μέλλον δεν τα απασχολεί. Ζουν το τώρα με όλο τους το "είναι"! Μαγικό και ανακουφιστικό!

Τις παραπάνω σκέψεις προκάλεσε ένα τραγούδι που με συγκινεί, και ιδιαίτερα οι στίχοι του, διότι όποτε έτυχε να το ακούσω με πήγαινε κάθε φορά πίσω στον χρόνο να συναντήσω τον εαυτό μου παιδί. Αυτό έγινε τις προηγούμενες μέρες, όπου, ακούγοντάς το πάλι τυχαία, αναδύθηκαν αναμνήσεις, συναισθήματα αλλά και λύσεις σε δικά μου σύγχρονα μπερδέματα. Θυμήθηκα, λοιπόν, ότι κι εγώ στην παιδική μου ηλικία είχα τον ήλιο που μου φώτιζε τον δρόμο, όταν στενοχωριόμουν πολύ. Απομονωνόμουν σε κάποιο ήσυχο μέρος και διάβαζα το πιο αγαπημένο μου βιβλίο ή ζωγράφιζα ατέλειωτα ή έπαιζα στον κήπο σε παιχνίδι ρόλων αυτό που με απασχολούσε... 
Το πιο σημαντικό απ' όλα, σωτήριο θα έλεγα καλύτερα, ήταν μια σκέψη που έκανα και κάνω μέχρι σήμερα, ακόμα και στις πιο δύσκολες και τραγικές στιγμές της ζωής μου: "Αύριο είναι μια άλλη μέρα!". Το είπε φυσικά η Σκάρλετ Ο' Χάρα  στο "Όσα παίρνει ο άνεμος", την οποία δεν είχα δει ακόμα ως παιδί...
Μια άλλη Σκάρλετ, λοιπόν, κι εγώ;  Ίσως!


@ Ποιος ήταν ο δικός σας ήλιος ως παιδιά;





 Τον εαυτό του παιδί

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα.

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες.

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να `χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ’ έναν κόσμο μισό που τους δυο δε χωράει...

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Μάριος Φραγκούλης
Πρώτη εκτέλεση: Μάριος Φραγκούλης 





Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016

" Μ' αρέσει να χαϊδεύω! Δώσε...! "


Ο τίτλος είναι κατά το "Μ' αρέσει να χορεύω! Δώσε...!" από το γνωστό στους μικρούς φίλους τραγούδι της παιδικής ταινίας κινούμενων σχεδίων "Μαδαγασκάρη" (ή των Reel 2 Real - I Like To Move It . Move it!, 1994)...


Αλήθεια, τι είναι για εσάς το χάδι; 
Πόσο σας αρέσει να χαϊδεύετε ή να λαμβάνετε χάδια;

Το χάδι είναι άγγιγμα αλλά και αναγνώριση, τα οποία δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος, που να μην τα επιθυμεί. Τα παιδιά πάντως δεν μπορούν να αναπτυχθούν φυσιολογικά δίχως το άγγιγμα, που προσφέρεται σ' εκείνα μέσα από την καθημερινή φροντίδα τους καθώς και από τις αγκαλιές, τα παιχνίδια και τα χάδια. Αυτό βοηθάει την ψυχική και σωματική ανάπτυξή τους και η έλλειψή του - συνήθως σε παιδιά παραμελημένα ή στερημένα από την ανθρώπινη επαφή - τα οδηγεί σε ψυχικό και σωματικό μαρασμό.

Στην πορεία  δεν έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη από τη σωματική επαφή αλλά από την αναγνώριση, η οποία μπορεί να δοθεί με ένα βλέμμα, μια χειρονομία, ένα χαμόγελο ή μια λέξη. Αντιλαμβάνεται έτσι ότι υπάρχει και είναι ασφαλές. Αυτό συμβάλλει κατ' επέκταση στην υγιή ανάπτυξη του νευρικού του συστήματος και στην ψυχική του ισορροπία.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και στους ενήλικες, ακόμα κι αν κάποιοι το αποφεύγουν, γιατί δεν έχουν εξοικειωθεί να το δέχονται ή να το προσφέρουν από την παιδική τους ηλικία. Ίσως έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι δεν το έχουν ανάγκη, αγνοώντας τις θεραπευτικές του ιδιότητες!

Για μένα έχει τεράστια σημασία και αξία το χάδι είτε ως άγγιγμα είτε ως αναγνώριση τόσο στην προσωπική μου ζωή όσο και στην επαγγελματική. 
Καμία έκπτωση στα χάδια με κάθε τρόπο και τότε πλάθουμε γύρω μας έναν πιο όμορφο κόσμο, πιο χαρούμενο και υγιή!


Η συνέχεια από την Ελευθερία Μπερδέκλη, ψυχολόγο με εξειδίκευση στην ειδική αγωγή, εργάζεται στην επιστημονική εταιρεία ειδικής αγωγής «Προσέγγιση». 

Ανατρέχοντας σε ένα λεξικό για να βρεις πως ορίζεται το χάδι βλέπεις τον εξής ορισμό, «χάδι, η απαλή κίνηση του χεριού πάνω στο σώμα του άλλου, σε ένδειξη αγάπης ή τρυφερότητας», και συμφωνείς.  
Μα γιατί χρειάστηκε όμως να ψάξω σε ένα λεξικό; Δεν ξέρω τι είναι χάδι; Φυσικά και ξέρω αλλά να, μια τόσο σπουδαία κίνηση, μια τόσο σημαντική πράξη, αναρωτιόμουν πώς μπορεί κανείς να την ορίσει. Και τελικά είναι απλό. Όπως όλα στη ζωή, έτσι και αυτό είναι απλό. Χάδι είναι ένα άγγιγμα, ή ακόμα και μια λέξη που κάνεις ή λες σε κάποιον για να του εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Υπάρχουν πολλά είδη χαδιών. Τα σωματικά χάδια, όπως η αγκαλιά, το φιλί, το τρίψιμο της πλάτης, το κράτημα του χεριού, και τα λεκτικά χάδια, όπου με λέξεις δηλώνεις ότι αναγνωρίζεις ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του άλλου ανθρώπου με έναν θετικό τρόπο. Κάποιοι μιλούν, επίσης, και για «χάδια πράξης», που και αυτά αποτελούν ένα ισχυρό είδος χαδιού, και καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα πράξεων από το να ακούω προσεκτικά κάποιον καθώς μιλά ως να τα προσφέρω ένα όμορφο μπουκέτο λουλούδια.

Τα χάδια μπορεί επίσης να ποικίλλουν ως προς την έντασή τους ή το είδος της αντίδρασης που προκαλούν. Μερικά χάδια είναι τα «σούπερ-χάδια», γιατί είναι αυτά που επιθυμούμε να ακούσουμε από το πρόσωπο που λαχταράμε. Κάποιες φορές όμως μπορεί να μας δοθεί ένα «χάδι» με έναν πολύ έντονο τρόπο που μπορεί να αποβεί δυσάρεστο ή να δοθεί με μορφή κομπλιμέντου αλλά βασισμένο σε σύγκριση δυο ανθρώπων, που και πάλι μπορεί να προκαλέσει ένα δυσάρεστο συναίσθημα σε αυτόν που το δέχεται.

Η φύση μας φωνάζει για άφθονα ειλικρινή χάδια. Τα επιθυμούμε, τα λαχταράμε, τα αναζητάμε αλλά δυστυχώς δεν ρέουν άφθονα μεταξύ των ανθρώπων, ακόμα και όταν αυτοί οι άνθρωποι αγαπιούνται. Κανονικά, θα έπρεπε να είναι πολύ απλό και περισσότερο ευχάριστο να δίνουμε χάδια από ότι να παίρνουμε, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Χρησιμοποιούμε υπεκφυγές μέσω ερωτήσεων «πόσες φορές πρέπει να σου πω ότι σε αγαπάω;» ή τα λέμε με ένα βασικό, αμήχανο τόνο στη φωνή μας όπου όμως χάνεται όλη η ουσία αυτού που θέλουμε να πούμε. 


Αυτό συμβαίνει γιατί συνήθως οι άνθρωποι δεν νιώθουν ελεύθεροι ώστε να αφεθούν να αγαπήσουν και να μιλήσουν ανοιχτά για την αγάπη και για όσα αισθάνονται. Μιλάμε συνέχεια για αγάπη, την ψάχνουμε αλλά όταν τη βρίσκουμε κάτι ξαφνικά μας εμποδίζει να δώσουμε αλλά και να ζητήσουμε, να δεχτούμε τα χάδια.

Αλήθεια όμως πώς να μην γίνει αυτό, όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε «τσιγκούνηδες» στα χάδια που δίνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό; Όλα ξεκινούν από εκεί, από το πώς ξέρουμε τον εαυτό μας, πώς τον αγαπάμε και πώς του εκφράζουμε την αγάπη μας. Πολλοί άνθρωποι που δυσκολεύονται πολύ να δώσουν «χάδια», τους είναι εξαιρετικά δύσκολο και να τα δεχτούν. Γενικά, όμως οι άνθρωποι φαίνεται να μπορούν να δώσουν με ευκολία «αρνητικά» χάδια από ότι θετικά. Συμπεριφερόμαστε στα χάδια σαν να είναι «ταμπού».

Έτσι, ενώ νιώθουμε διακαή πόθο να πούμε σε κάποιον ότι μας αρέσει ή ότι είμαστε ερωτευμένοι μαζί του, δεν το κάνουμε. Ενώ αναρωτιόμαστε συνεχώς αν ένας φίλος, εραστής, σύζυγος, αδερφός μας αγαπά, δεν έχουμε καν σκεφτεί να τον ρωτήσουμε. Ενώ έχουμε ανάγκη να πούμε στον εαυτό μας ότι τον αγαπάμε, όπως είναι, κάνουμε το αντίθετο, μιλάμε για εμάς με «αρνητικό» τρόπο σε μια προσπάθεια να μας αντικρούσει κάποιος και να ψαρέψουμε «θετικά χάδια» για να νιώσουμε καλύτερα.

Οικονομία στα χάδια. Αυτό κάνουμε. Οικονομία στα χάδια είτε σε αυτά που δίνουμε είτε σε αυτά που λαμβάνουμε. Έτσι η ποιότητα και η ποσότητα των χαδιών που ανταλλάσσονται μειώνονται δραματικά. Παρόλο που οι άνθρωποι αναζητούν, λατρεύουν, γοητεύονται, χαίρονται από τα χάδια, στην πραγματικότητα τα υποβιβάζουν, τα παραμελούν, μειώνουν την αξία τους για να εκλογικεύσουν την συμπεριφορά τους που στερείται χαδιών. Όμως, για να είναι κάποιος «υγιής» πρέπει να εμπλακεί με τους ανθρώπους και να επιδιώξει από αυτούς τα χάδια. Έτσι μόνο οι σχέσεις είναι ουσιαστικές, έτσι μαθαίνεις να αγαπάς αληθινά και να εκτιμάς τον εαυτό σου και τον άλλον που έχεις απέναντι και κοιτάς στα μάτια.

Ένα βήμα, ένα σκαλί κάθε μέρα. Μια κουβέντα… Ας ξεκινήσουμε….

«Μπορώ να σου πω κάτι που μου αρέσει σε εσένα;»

«Μπορώ να σου πω τι αγαπώ περισσότερο σε εσένα;»  





@ "Θεός" για εκατομμύρια θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο, που σχεδόν όλοι θα ήθελαν να τον αγγίξουν...δικαίως!!!


Και προφανώς κάνοντας χιούμορ:
Αυτή την (με λιονταρίσια χαίτη) κοπελιά - γιατί θεά δεν τη λες - ποιος θα την αγγίξει, που το επιθυμεί διακαώς και μάλλον κανείς δεν της κάθεται;;;
Αγγίξτε την, βρε παιδιά, με κάθε τρόπο, για να της φύγει ο καημός!!! Δεν την βλέπετε που κοντεύει να πάθει νευρικό κλονισμό;;; Δεν τη λυπάστε;;;
Μόνο σας παρακαλώ μην αγγίξετε τίποτε από το καρακιτσαριό της δεκαετίας του '80...




Μάλλον εδώ ισχύει το... "Χούφτωσ' τη, χούφτωσ' τη" !!! Αφού ικετεύει η καψερή...