"Όλοι μας έχουμε χαμένα χρόνια"

Και μέσα σε όλα έρχεται ο Πατρίκιος να μας θυμίσει κάτι που θα θέλαμε λίγο πολύ όλοι να ξεχνάμε. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αισθάνθηκε μία φόρα στη ζωή του πως κάποια χρόνια ήταν για εκείνον χαμένα, είτε ελάχιστα είτε περισσότερα. 

Πότε θεωρούμε όμως ότι χάσαμε χρόνια; Ποια είναι αυτά για τον καθένα μας; Για ποιους λόγους τα ορίζουμε ως τέτοια; Μπορούσαμε να τα σώσουμε από τον χαμό; Και αν ναι, γιατί δεν το πράξαμε; Τα πενθούμε και τα αφήνουμε στη λήθη ή μήπως δύναται να τα αναπληρώσουμε με έναν τρόπο;

Πολλά τα ερωτήματα και ο καθένας έχει να δώσει  τις δικές του μοναδικές απαντήσεις.

Ο ποιητής μάς παραδίδει την προσωπική γραφή του πάνω στο θέμα...

Χαμένα Χρόνια 

Όλοι μας έχουμε χαμένα χρόνια.
Άλλοτε τρία, άλλοτε επτά, άλλοτε παραπάνω.
Όμως τα είκοσι κλείνουν ωραίο κύκλο.
Μπορούνε γύρω του να νοσταλγούνε,
χωρίς τον πανικό που φέρνουν τα χαμένα χρόνια μιας ολόκληρης ζωής.
Κι έπειτα τι θα σήμαινε να ‘χα κερδίσει είκοσι χρόνια,
που μετακινούνται κάθε που κοιτάζω προς τα πίσω.

Αδιάκοπη πρόοδο βάσει σχεδίου,
συνεχή παραγωγή, ανεβασμένη απόδοση,
αναγνώριση στην ώρα της και ανάλογες τιμές;
ανάλογες είκοσι χρόνια ανώφελα, χαμένα,
που μόνο αυτά πρόσφεραν ευκαιρίες για ονειρικές ζωές,
γεμάτες δυνατότητες που δεν πραγματώνονταν ποτέ.

Για απολαύσεις από την ταύτιση,
με πρόσωπα που δεν επρόκειτο να γίνουν,
για τέρψεις και ενοχές, απ’ την αέναη
τροποποίηση των στόχων.
Για ανεπιφύλακτες αποδοχές.
Για έντρομες απορρίψεις.

Είκοσι χαμένα χρόνια
πάντα χρειάζονται
για ένα φιλόδοξο παρόν.

 

 

Αλήθεια, ποιος νοιάζεται;

Στο μυαλό μου τριγυρίζουν διαρκώς σκέψεις διόλου ευχάριστες, λόγω πολλών καταστάσεων που ζούμε. Απέφευγα να γίνω δυσάρεστη γράφοντας εδώ, μια και είναι μέρες διακοπών (ως είθισται), όμως οι ρημάδες δεν μ' αφήνουν στην ησυχία μου. 

Το "κερασάκι στην τούρτα" ήταν ένα σχόλιο αναγνώστη στην προηγούμενη ανάρτηση, στο οποίο έφερε ένα άρθρο για τη δημοσιογράφο που αυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι βίωνε η γυναίκα και ούτε θα το αναλύσω, μα το σίγουρο είναι ότι δε θα έπρεπε να συμβαίνουν παρόμοια τραγικά συμβάντα. Ξεχειλίσαμε από τραγικότητα και δεν χαμπαριάζουμε τίποτα.

Ποιος νοιάζεται εξάλλου;

Λέμε ότι ζούμε, πλέοντας με απάθεια σε μια σκατοκατάσταση με πολλές δηθενιές, απατεωνιές συχνά με άρωμα εγκλήματος (όπως περίπου απάντησα το σχόλιο) και συνεχίζουμε ακάθεκτοι τη μονότονη, αδιάφορη διαδρομή μας.

Ποιος  νοιάζεται;

Χιλιάδες ψυχές κακοποιούνται ή χάνονται στον βωμό του κέρδους, του εγωισμού ή της αχόρταγης επιθυμίας για δύναμη και εξουσία. Πονηρά μα και άρρωστα μυαλά κλέβουν ευθαρσώς τον κόπο των άλλων, πατάνε κυριολεκτικά επί πτωμάτων και υπνωτίζουν τα πλήθη με φτηνιάρικες δικαιολογίες και υποσχέσεις παπαριές - κι όποιος τα χάψει, τα έχαψε.

Ποιος νοιάζεται;

Πώς να συνεχίσω, που ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς, βαρύς κι ασήκωτος; Δεν ξέρω καν αν ενδιαφέρεται κάποιος να τα διαβάσει. Ήρθα να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι και δεν αναμένω τίποτε παραπάνω. Τα ιστολόγια λειτουργούν και ως ένα είδος ηλεκτρονικού ημερολόγιου. 
Μάλιστα, δόθηκαν αυτού του είδους τα μέσα (και πολλά άλλα) στη διάθεση του κόσμου, για να έχει να απασχολείται, να εκτονώνεται και να ξεχνά τον πόνο του, όποιος κι αν είναι αυτός. Γράφεις, ξεχνιέσαι, ξεχνάς, ελέγχεσαι πανεύκολα και αφήνεις τους επιτήδειους σκατόψυχους να κάνουν ανενόχλητοι τις "δουλίτσες" τους, οι οποίες αποδεδειγμένα σε περιλαμβάνουν, αλλά...

Ποιος νοιάζεται;

Αλήθεια, με τόση δηθενιά, που έγινε δεύτερη φύση μας (από τα πιο απλά έως τα πιο σημαντικά), νοιάζεται κανείς αληθινά για τον διπλανό του (ξεκινώντας και από τους δικούς του ακόμα) ;

Την απάντηση μόνο οι ίδιοι μπορούμε να τη δώσουμε , ρωτώντας με θάρρος και απόλυτη ειλικρίνεια (χωρίς άλλες απατεωνιές) !

Μήπως όλα είναι ένα "δήθεν" ;

 

@ Οι μουσικές επιλογές έχουν τη σημασία τους και δεν επιλέχθηκαν τυχαία, όπως και η εικόνα με την πανσέληνο (των ημερών), η οποία θα έπρεπε να έρχεται, για να ταρακουνήσει συνειδήσεις!  

Παυσίλυπον, λέει, μα πώς να γίνει;

Μια και οι πολλές λέξεις κούρασαν, μα η και η πολλή ανοησία του ανθρώπου επίσης, δυο τραγούδια που ακολουθούν μπορούν να δώσουν περισσότερα και να υπονοήσουν άλλα τόσα μέσα από τους ξεχωριστούς στίχους τους. Η μουσική τους έχει παράλληλα τη δύναμη να ηρεμήσει για λίγο την ψυχή από την αντάρα των καιρών, να ισορροπήσουν, έστω για όσο, τον εσωτερικό μας κόσμο από την αναταραχή που προκαλούν αναπόφευκτες συνειδητοποιήσεις.

"Παυσίλυπον" μάς έλεγε ο Μαχαιρίτσας πριν σχεδόν τριάντα χρόνια που κυκλοφόρησε τον ομώνυμο δίσκο του, όμως η λύπη όχι μόνο δεν έπαψε, αλλά διογκώθηκε με το πέρασμα όλων αυτών των χρόνων σε σημείο που κοντεύει να σκάσει σαν απόστημα.

Και ο Ιωαννίδης έρχεται να προτείνει τη μόνη ίσως διέξοδο στο σκοτεινό αδιέξοδο...

 

 

Από τις φορές που θέλω ν' αλλάξω θέμα

Από ό,τι φαίνεται το "σενάριο" αυτού του παλαβού κόσμου γίνεται όλο και χειρότερο με βάση τα νέα της εβδομάδας που πέρασε. Το ζουμί της υπόθεσης θα το συνόψιζα σε δυο φράσεις - κάπως σαν διαταγές σε καθεστώς ολοκληρωτισμού: "Εξοντώστε όσους και όσα αποτελούν εμπόδιο..." και "Χρησιμοποιήστε κάθε εύκαιρο οπλισμό, για να κινείται η αγορά και να ξέρουν όλοι ποιος είναι ο δυνατότερος (κοινώς ποιος την έχει μεγαλύτερη...έλεος)"! Όλοι τους πολύ μικροί, βαριά άρρωστοι και χυδαίοι!

Μόνο μην ξεχάσουν, όταν θα βρεθούν κάτω από το χώμα και θα βλέπουν τις πρασινάδες ανάποδα,  να πάρουν μαζί τους όλα αυτά για τα οποία "παλεύουν"! Μπορούν;

 

Αλλάζω θέμα, διότι θα βρίσω άσχημα, θα πω γενικά πολλές χοντράδες και θα με "κόψουν"... Έτσι κι αλλιώς αυτή την περίοδο δεν έχω και πολύ περισσευούμενη υπομονή και τα επιχειρήματά μου έχουν πάει διακοπές...

 

Ακούγοντας κάποια μουσικά κομμάτια, τα οποία έχω κρατήσει για αναρτήσεις εδώ, έπεσα σε ένα της Αλεξίου και του Πλιάτσικα με τίτλο "Εσύ με ξέρεις πιο πολύ", οπότε γεννήθηκε το ερώτημα του ποιος τελικά μας ξέρει πιο πολύ;

Μας ξέρουν καλά οι δικοί μας άνθρωποι, όσοι είναι οικογένειά μας, οι φίλοι μας και γενικά όσοι έχουν στενές σχέσεις μαζί μας; Και αν ισχύει, πώς το αντιλαμβανόμαστε; Άραγε το επιθυμούμε πραγματικά ή προτιμάμε την απόσταση;

 

Θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική συνθήκη όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται ότι κάποιος τον ξέρει πολύ καλά. Και φυσικά είναι ευλογία όταν συμβαίνει αμφίδρομα. Είναι μεγάλη ανακούφιση να μη χρειάζεται να δώσει κανείς πολλές εξηγήσεις, να κάνει αναλύσεις των αναλύσεων, να ζητά κάθε φορά κάτι που έχει ανάγκη, αλλά να του έρχονται κάποια πράγματα απλά και ήπια, επειδή ένας άλλος άνθρωπος τον ξέρει πιο πολύ. Η ζωή τότε γίνεται πιο όμορφη και οποιαδήποτε δυσκολία ξεπερνιέται με άλλη δύναμη και αντοχή.

 

Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη αυτού του νομίσματος, όπου εκείνος που γνωρίζει τον άλλο πιο πολύ ίσως εμφανίζεται ως δυσάρεστο πρόσωπο στην περίπτωση που του φέρνει στο φως πλευρές του εαυτού του που δεν θα ήθελε να τις βλέπει ή να τις θυμάται. Όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας...

 

Αν απολαμβάνουμε μια τέτοια σχέση, ας κρατάμε τη θετική της μεριά και από την άλλη όσα δε μας αρέσουν είναι και πάλι μάθημα, για τη βελτίωσή μας.

 

 

Ας μην παραλείπουμε να εκφράζουμε και με λόγια την αγάπη μας σε εκείνους που μας ξέρουν πιο πολύ, καθώς δεν έχουμε ιδέα αν θα υπάρξει η ευκαιρία μια άλλη φορά... Μην αναβάλλουμε, γιατί είμαστε όλοι θνητοί και ως εκ τούτου πάντα εύθραυστοι. Ακολουθεί ένα ξένο μουσικό κομμάτι σαν "ταίρι" του ελληνικού που προηγήθηκε.

 

Κάπως ανάκατα όλα, όμως έτσι είναι...

                                                                                 Livio Možina 

Κάπως χωρίς συγκεκριμένο θέμα ξεκινώ να γράφω, αν και κατά βάθος είναι πολλά και πολύ συγκεκριμένα που θα μπορούσαν να ειπωθούν, όμως προτιμώ να αφεθώ και όπου με βγάλει. Αυτή είναι η ανάγκη της στιγμής και δε θέλω με τίποτα να την καταπιέσω, εξάλλου ένα σωρό  καταπιέσεις δεχόμαστε όλοι και μάλιστα αδιάλειπτα. 

Δεν κρύβω πως θα επιθυμούσα να βγάλω από μέσα μου ποικιλία από επιφωνήματα και επιφωνηματικές εκφράσεις, μήπως και γλιτώσω από το μπάφιασμα, όπως "Ουφ!", "Πουφ!", "Ω!", "Ήμαρτον!", "Ου!", "Αχαχουχα", "Στοπ!", "Ουστ!", "Ξουτ!", "Φτου!" "Φασκελοκουκούλωστα!"...

Παρέα με όλα αυτά τα επιφωνήματα, έτσι ανάκατα, περνούν σκέψεις από το μυαλό σαν μικρές αστραπές. Χάνονται πριν προλάβω να τις επεξεργαστώ νοητικά, να τους δώσω μορφή με το πληκτρολόγιο και να τις προβάλλω στην οθόνη. Πώς μπορεί άραγε να αποφευχθεί κάτι τέτοιο όταν ο νους έχει κατακλυστεί (και η ψυχή παράλληλα) από δεκάδες πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα; Δεν αρκούν τα προσωπικά φορτία, μα πρέπει το στομάχι ν' αντέξει το βάρος της σκατοκατάστασης γύρω μας. 

Διαπιστώνω για ακόμη μία φορά δια μέσου διαφορετικών συμβάντων ότι πολλοί βλέπουμε τελικά όσα θέλουμε να δούμε, ακούμε όσα θέλουμε να ακούσουμε και καταγράφουμε όλα εκείνα που μας προσφέρουν ασφάλεια - ή έτσι νομίζουμε - αρνούμαστε πεισματικά να  δοκιμάσουμε να δούμε, να ακούσουμε κάτι διαφορετικό, διότι είναι ξένο στις δικές μας προσλαμβάνουσες και ικανοποιούμαστε ιδιαίτερα με το να ειρωνευτούμε, να χλευάσουμε κιόλας, να το μειώσουμε με κάποιο τρόπο. Το λυπηρό είναι ότι πράττουμε τοιουτοτρόπως δίχως να έχουμε διαθέσει ούτε τον ελάχιστο παραγωγικό χρόνο προκειμένου να εξετάσουμε τι έχει να προσφέρει. Κατ' επέκταση δημιουργούνται τα αδιέξοδα, ενώ επί της ουσίας δεν υπάρχουν. 

Πλάθει ο καθένας μας τον δικό του εικονικό κόσμο ζητιανεύοντας σιγουριά, ασφάλεια και εσφαλμένη ευημερία αντί να διεκδικήσει δυναμικά με επιμονή και υπομονή την αληθινή ευημερία, αποδεχόμενος πρώτα με ειλικρίνεια και θάρρος την μίζερη πραγματικότητα στην οποία ζει (εντέχνως του την επέβαλαν) κι έπειτα λαμβάνοντας σοβαρή γνώση για το ποιες δυνατότητες έχει προς αξιοποίηση. 

Τ' αφήνω εδώ προς το παρόν, καθώς εδώ και σταμάτησε η ροή των ανάκατων σκέψεων που έκαναν "πάρτι" στον ταλαίπωρο εγκέφαλό μου. Άσε, που χάθηκε στη διαδρομή η διάθεση να συνεχίσω να γράφω, αφού αναγκάστηκα να κάνω μια σειρά διαλειμμάτων για διάφορους λόγους. Συνέχεια σε επόμενο "επεισόδιο"...

 

@  Και κάτι για τη μουσική. 

 

 

Επιλογές από τον φιλόσοφο "θεϊκό δώρο"

Βλέποντας κανείς τον τίτλο θα αναρωτιέται αν υπάρχει κάποιο λάθος διατύπωσης. Δεν υπάρχει φυσικά, αλλά γράφτηκε κατά αυτόν τον τρόπο για να προσελκύσει λίγο παραπάνω την προσοχή...😏

Πρόκειται για τον πασίγνωστο Ουμπέρτο Έκο, για το επώνυμο του οποίου λέγεται ότι είναι αρκτικόλεξο των λατινικών λέξεων Ex Caelis Oblatus, που σημαίνει "θεϊκό δώρο"!

Ακολουθούν επιλογές μου από το έργο του και τον λόγο του, που ο καθένας με άλλα θα ταυτιστεί, με άλλα θα διαφωνήσει ή ακόμη και θα αδιαφορήσει. Πάμε να δούμε κι όποιος θέλει έρχεται παρέα!

" Η τέχνη του διαβάσματος έγκειται στο να ξέρεις ποιες σελίδες να πηδήξεις." 

 

 

" Έχω φτάσει να πιστεύω ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα αίνιγμα, ένα άκακο αίνιγμα που γίνεται τρομερό λόγω της δικής μας μανιώδους προσπάθειας να το ερμηνεύσουμε σαν να είχε δήθεν κάποια βαθύτερη αλήθεια."

 

" Ο Ηγέτης, που γνωρίζει ότι η εξουσία δεν του απονεμήθηκε δημοκρατικά αλλά την κατέκτησε με τη βία, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών· οι μάζες είναι αδύναμες, και γι’ αυτό χρειάζονται και αξίζουν έναν ηγεμόνα."

 

" Ο βλάκας δεν κάνει λάθη συμπεριφοράς. Κάνει λάθος συλλογισμούς. Είναι αυτός που λέει ότι όλοι οι σκύλοι είναι κατοικίδια και όλοι οι σκύλοι γαβγίζουν, όμως και οι γάτοι είναι κατοικίδια ζώα, επομένως γαβγίζουν. Ή ότι όλοι οι Αθηναίοι είναι θνητοί, όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι θνητοί, επομένως όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι Αθηναίοι."

 

" Τίποτε δε δίνει σε έναν φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από έναν άλλο φοβισμένο άνθρωπο."

 

" Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων."

 

" Οι κοινωνίες βασίζονταν πάντα στη μνήμη για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, ξεκινώντας από τον γέρο που, καθισμένος κάτω από ένα δέντρο, έλεγε ιστορίες για την εκμετάλλευση των προγόνων του και τον ιδρυτικό μύθο της φυλής. Και όταν κάποια πράξη λογοκρισίας εξαφανίζει ένα μέρος της μνήμης μιας κοινωνίας, αυτή η κοινωνία περνάει μια κρίση ταυτότητας."

 

" Ο πολιτισμός δεν ακυρώνει τη βαρβαρότητα, αλλά, πολλές φορές, την επικυρώνει. Όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός, τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός μπορεί να γίνει."



👉 Μουσική επιλογή ένα τραγούδι από τα παλιά, που άκουσα τις προηγούμενες ημέρες στο ραδιόφωνο και μου έφτιαξε πάραυτα τη διάθεση μέσα από τον ρυθμό του...

  

Σαν άσπρο περιστέρι μες στη συννεφιά

Κάποιες στιγμές στη ζωή μας εκεί που φαίνονται τα πράγματα κάπως σκοτεινά ή έστω ομιχλώδη έρχεται απρόσμενα η ανατροπή αυτής της κατάστασης, που οδηγεί σε θετική και αισιόδοξη εξέλιξη. Θα μπορούσε να το δει κανείς σαν μικρό θαύμα, όμως πάντα υπάρχει μια ρεαλιστική βάση όσων συμβαίνουν.

Ο άνθρωπος δε θέλει πολλά για ν' "ανθίσει" και να είναι σε θέση να ανταπεξέλθει σε δύσκολες ή αρνητικές συνθήκες. Έχει ανάγκη από έναν σκοπό και αγάπη. Η ύπαρξη τους αφενός δίνει την ώθηση για το "άλμα πίστης" σε φάσεις αβεβαιότητας, αφετέρου οδηγεί συχνά σε επιτυχή και ευτυχή κατάληξη όποια προσπάθεια γίνεται. 

Όπως διάβασα κάπου: "Ο σκοπός της ζωής είναι η ζωή με σκοπό". Πράγματι έτσι είναι, ειδάλλως τρώει την ψυχή η μιζέρια, η ακινησία και η τοξικότητα, τα οποία θεμελιώνουν την αυτοκαταστροφή. 

Αν στην παραπάνω φράση προστεθεί και η γαλλική παροιμία: "Είναι η αγάπη που κάνει τον κόσμο να γυρίζει", τότε όλα είναι δυνατά. Επουλώνονται ακόμα και οι πληγές - είτε ψυχικές είτε σωματικές. 

Είναι σαν το άσπρο περιστέρι που φέρνει το όμορφο μήνυμα...

 

 

Το να σιχτιρίσει κανείς δεν φτάνει πια...

Γκώσαμε πια από την κραιπάλη και την ασυδοσία στον τόπο μας, που γδέρνουν το πετσί μας μα και την ψυχή μας απ' άκρη σ'  άκρη. Φτασμένα όλα σε τέτοιο βαθμό που το να σιχτιρίσει κανείς μοιάζει ταπεινή οδοντόκρεμα. Συντεταγμένο "ουστ" είναι αναγκαίο πριν μας αποτελειώσει το παράλογο που βαφτίζεται λογικότατο, δηλαδή σε φτύνω στη μάπα κι εσύ οφείλεις να το δεχτείς λέγοντας κι "ευχαριστώ"!

Έτσι, μέσα από όλα αυτά και την πρόσφατη απώλεια του ανεπανάληπτου συγγραφέα, Τομ Ρόμπινς, ναι, εκείνου που έγραψε τον περίφημο "Τρυποκάρυδο", "Το άρωμα του ονείρου", "Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν ", "Ο χορός των εφτά πέπλων" κ.ά., ένιωσα ότι ο τρόπος γραφής του είναι ταιριαστός σε όσα ζούμε. Σαρκαστικός, πηγαίος, συχνά με αισχρό χιούμορ (όμως μοναδικό) μα πάνω απ' όλα χαοτικός, όπου με τη χειμαρρώδη φύση του σε κάνει να κατανοείς τα ακατανόητα αφήνοντάς σου μια γλυκόπικρη γεύση.

Πιθανόν θα ήταν χρήσιμο να εκτιμήσουμε κάπως την "τρέλα" του, βλέποντάς την ως εφόδιο για τα παράλογα που λέγαμε παραπάνω... Δίχως ετούτη δεν προχωρά κανείς για κάτι καλύτερο, αλλά μένει στάσιμος, βαλτωμένος και πάντα με τη χλεύη επάνω του κολλημένη σαν τσιρότο (μάλλον για τα τις πληγές που του άνοιξαν)!

Κι ένα απόσπασμα (ίσως ενδιαφέρον):

" Η αναζήτηση του πόνου θεωρείται όχι μόνο αξιέπαινη αλλά και ηρωική, ενώ η αναζήτηση της χαράς θεωρείται άνευ σημασίας. Αυτή η στάση μου φαίνεται σχεδόν παράφρων. Γιατί υπάρχει μεγαλύτερη αξία στον πόνο, απ' ότι στη χαρά; Αυτό δε σημαίνει ότι ο πόνος, ο θυμός και η ματαίωση, δε μπορούν να μας διαμορφώσουν ή ότι δεν πρέπει να τα αναζητούμε, απλώς θέλω να ρωτήσω γιατί αυτά τα συναισθήματα πρέπει να αναζητούνται, ενώ η χαρά αποκλείεται.

Αυτό εν μέρει οφείλεται σε μια επικρατούσα αίσθηση, ιδιαίτερα στους ακαδημαϊκούς και δημοσιογραφικούς κύκλους, ότι απλούστατα δεν είναι της μόδας να είσαι θετικός απέναντι στη ζωή. Μερικοί κριτικοί προτιμούν βιβλία που αντικατοπτρίζουν τις δικές τους νευρώσεις, τη δική τους δυστυχισμένη ζωή. Με τα χρόνια η φράση ''Δε χάνουμε με τίποτα το κέφι μας'' έχει γίνει περίπου το σύνθημά μου. Ουσιαστικά, η φράση αυτή περιγράφει μια ανυπότακτη στάση, μια άρνηση να πάθουμε κατάθλιψη από γεγονότα που δε μπορούμε να ελέγξουμε.

Αντικατοπτρίζει την πεποίθηση ότι η ζωή είναι μικρή για να τη σπαταλάμε με τον θυμό ή την πικρία που μπορεί εύκολα να δημιουργηθεί ως αντίδραση, στην εποχή ή στην περιοχή στην οποία έχουμε βρεθεί εντελώς τυχαία. Πρέπει να αναγνωρίσουμε την αδικία και τα δεινά που αφθονούν στον κόσμο και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα ανακουφίσουμε, όμως ταυτόχρονα να επιμένουμε να περνάμε καλά."

                              Από το βιβλίο "Συζητήσεις με τον Τομ Ρόμπινς"

 

 

 @  Άντε, και βοήθειά μας, γ@$# την τρέλα μου!