Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

Πώς θα ήθελα τον κόσμο ανάποδα!


Ένα κείμενο πολυδημοσιευμένο μεν, που θα το ήθελα σε τούτο το ιστολόγιο δε...
Κι έναν κόσμο ανάποδα θα ήθελα επίσης όσο τίποτε άλλο, όπως και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο!

Ένας κόσμος ανάποδα!
"Παρότι δεν μπορούμε να μαντέψουμε πώς θα είναι τα επόμενα χρόνια, έχουμε τουλάχιστον το δικαίωμα να ονειρευτούμε πώς θα θέλαμε να είναι.

Το 1948 και το 1976 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών διατύπωσε οικουμενικές διακηρύξεις με εκτενείς καταλόγους ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας δεν έχει κανένα άλλο δικαίωμα εκτός από το δικαίωμα να βλέπει, να ακούει και να σιωπά. Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να ασκούμε το δικαίωμα στο όνειρο που δεν διακηρύχθηκε ποτέ;Τι θα γίνει αν για μια στιγμούλα αφεθούμε στο παραλήρημα; Ας διαπεράσει το βλέμμα μας το όνειδος και ας ονειρευτούμε έναν άλλο κόσμο όπου:

Ο αέρας θα είναι καθαρός, απαλλαγμένος από το μικρόβιο του ανθρώπινου φόβου και από τα ανθρώπινα πάθη.

Στους δρόμους τα σκυλιά θα συνθλίβουν αυτοκίνητα.

Τους ανθρώπους δεν θα τους ελέγχει το αυτοκίνητο, δε θα τους προγραμματίζει ο υπολογιστής, δε θα τους εξαγοράζει το σούπερ μάρκετ, δε θα τους παρακολουθεί η τηλεόραση.

Η τηλεόραση θα πάψει να είναι το πιο σημαντικό μέλος της οικογένειας και θα της συμπεριφερόμαστε όπως στο σίδερο ή το πλυντήριο ρούχων.

Οι άνθρωποι θα δουλεύουν για να ζήσουν, αντί να ζουν για να δουλεύουν.



Στους ποινικούς κώδικες θα ενταχθεί και το αδίκημα της βλακείας, το αδίκημα που διαπράττουν όσοι ζουν για να έχουν ή για να κερδίζουν, αντί να ζουν απλώς και μόνο για να ζουν, σαν τα πουλιά που κελαηδούν χωρίς να ξέρουν ότι κελαηδούν και σαν τα παιδιά που παίζουν χωρίς να ξέρουν ότι παίζουν.

Οι οικονομολόγοι δε θα ονομάζουν επίπεδο ζωής το επίπεδο κατανάλωσης, ούτε ποιότητα ζωής την ποσότητα των υλικών αγαθών.

Οι μάγειροι δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους αστακούς να τους βράζουν ζωντανούς.

Οι ιστορικοί δεν θα πιστεύουν ότι η εισβολή σε μια χώρα είναι κάτι που την ευχαριστεί.

Οι πολιτικοί δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους φτωχούς να τρώνε υποσχέσεις. 


Η σοβαρότητα θα πάψει να θεωρείται αρετή και κανείς δε θα παίρνει στα σοβαρά έναν άνθρωπο που δε θα είναι ικανός να γελάει με τον εαυτό του.

Ο θάνατος και το χρήμα θα χάσουν τις μαγικές τους δυνάμεις και ούτε ο θάνατος ούτε η περιουσία θα μπορούν να μετατρέψουν έναν παλιάνθρωπο σε ευυπόληπτο πολίτη.

Κανείς δε θα θεωρείται ήρωας ή χαζός επειδή κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό αντί να κάνει αυτό που τον συμφέρει περισσότερο.

Ο κόσμος δεν θα πολεμάει πια τους φτωχούς αλλά τη φτώχεια και η στρατιωτική βιομηχανία δε θα έχει άλλη λύση παρά να κλείσει.

Το φαγητό δε θα είναι εμπόρευμα ούτε η επικοινωνία εμπόριο, επειδή το φαγητό και η επικοινωνία είναι δικαιώματα του ανθρώπου.

Κανείς δε θα πεθαίνει από πείνα επειδή κανείς δε θα πεθαίνει από το πολύ φαΐ.


Κανείς δε θα φέρεται στα παιδιά του δρόμου σαν να είναι σκουπίδια, επειδή δε θα υπάρχουν παιδιά του δρόμου.

Κανείς δε θα φέρεται στα πλούσια παιδιά σαν να είναι λεφτά, επειδή δε θα υπάρχουν πλούσια παιδιά.

Η εκπαίδευση δε θα είναι προνόμια μόνο όσων μπορούν να την πληρώσουν.


Η αστυνομία δεν θα είναι εφιάλτης για όσoυς δεν μπορούν να την εξαγοράσουν.

Η δικαιοσύνη και η ελευθερία, αδέρφια σιαμαία που καταδικάστηκαν να ζουν χωριστά, θα ενωθούν και πάλι, πλάτη με πλάτη.

Μια μαύρη γυναίκα θα είναι πρόεδρος της Βραζιλίας και μια άλλη γυναίκα, επίσης μαύρη, θα είναι πρόεδρος την Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής μια ινδιάνα γυναίκα θα κυβερνάει τη Γουατεμάλα και μια άλλη το Περού.

Στην Αργεντινή οι τρελές της Πλάζα ντε Μάγιο θα είναι παράδειγμα πνευματικής υγείας, επειδή εκείνες αρνήθηκαν να ξεχάσουν στα χρόνια της υποχρεωτικής λήθης.

Η Αγία Μητέρα Εκκλησία θα διορθώσει τα τυπογραφικά λάθη στους πίνακες του Μωυσή και η έκτη εντολή θα προστάζει να τιμάμε το σώμα.

Η Εκκλησία επίσης θα υπαγορεύσει μια ακόμη εντολή, που την ξέχασε ο Θεός: «Αγάπα τη φύση, μέρος της οποίας είσαι κι εσύ».

Θα ξαναβλαστήσουν τα δάση στον ερημωμένο κόσμο μας και στις ερημωμένες ψυχές.

Οι απελπισμένοι θα ξαναβρούν την ελπίδα τους και οι χαμένοι τη ζωή τους, αφού απελπίστηκαν επειδή ήλπισαν πολύ και χάθηκαν επειδή έψαξαν πολύ.

Όσοι έχουμε θέληση για δικαιοσύνη και ομορφιά θα είμαστε όλοι αδέρφια, όποτε κι αν έχουμε γεννηθεί, όπου κι αν έχουμε ζήσει, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε καθόλου τα σύνορα του κόσμου και του χρόνου.

Η τελειότητα θα εξακολουθήσει να είναι το βαρετό προνόμιο των θεών όμως, σ’ αυτό τον όμορφο αλλά και γ**ημένο κόσμο, θα ζούμε την κάθε νύχτα σαν να ‘ναι η τελευταία και την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η πρώτη μας." 



@ Σκατά στα μούτρα μας θα έλεγα, αλλά δεν θα πάψουμε να το προσπαθούμε με οποιοδήποτε τρόπο όσοι  γουστάρουμε αυτόν τον κόσμο ανάποδα...







Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

Καταγγελία καθηγητών για το Survivor


Πώς θα επιβιώσουμε από τα ανθρώπινα πιράνχας;
Από εκείνους που θέλουν να καταπιούν ό,τι έχει ουσιαστική αξία για τον άνθρωπο στον βωμό του κέρδους;

Η αποβλάκωση και η εφήμερη ψυχαγωγία είναι γνωστό σήμα κατατεθέν του ανθρώπου, όμως με το τηλεοπτικό παιχνίδι της εικονικής επιβίωσης έφτασε σε τρομακτικό επίπεδο τον τελευταίο καιρό μέσα από ατέλειωτες συζητήσεις, εκπομπές αφιερωμένες σ' αυτό, καταστάσεις φανατισμού, τσακωμών και απόλυτης ξεφτίλας.
Μαθήματα επιβίωσης στους ανθρώπους μιας χώρας, που παλεύει με τα θεριά, για να επιβιώσει ακόμα και από την πείνα.
Η προβολή του και μόνο θα έπρεπε να θεωρείται ύβρις.
Θα μου πεις εδώ έκανε θραύση πριν από χρόνια ο μεγάλος αδερφός και όλα ήταν μια χαρά χαζοχαρούμενα...

Χαίρομαι που συνάδελφοί μου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης πέρασαν σε καταγγελία του συγκεκριμένου παιχνιδιού, που έχει εισχωρήσει για τα καλά στα μυαλά των μικρών εφήβων.
Την παραθέτω παρακάτω μέσα από το σχετικό άρθρο που διάβασα κι εύχομαι να αρχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε σοβαρά πλέον και για τέτοια θέματα κι όχι μόνο τα εργασιακά. Επιβάλλεται από τον ρόλο μας στην κοινωνία να παίρνουμε θέση επίσημα και μάλιστα συλλογικά.



Καθηγητές από τη Θεσσαλονίκη - και συγκεκριμένα η Γ΄ΕΛΜΕ - εξέδωσαν μια σκληρή-καταγγελτική ανακοίνωση εναντίον του Survivor, το οποίο χαρακτηρίζουν «ακραία διαστροφικό» και «τηλεοπτικό σκουπίδι» που «διδάσκει ότι καμία ξεφτίλα, καμιά μικρή προδοσία, κανένα συναισθηματικό ξεγύμνωμα, κανένα κάρφωμα του διπλανού σου δεν είναι ντροπή προκειμένου να επιβιώσει κανείς» και καλεί σε μάχη εναντίον του και των αξιών που προβάλλει στους μαθητές.

Ολόκληρη η ανακοίνωση 

2.500. 000 τηλεθεατές μεταξύ των οποίων εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές μας, ακόμη και παιδιά του Δημοτικού (δυναμικό κοινό το λένε) παρακολουθούν κάθε βράδυ το ελληνικό «Survivor» που σπάει τα ρεκόρ τηλεθέασης το ένα μετά το άλλο.  
Δεν πρόκειται για δασκαλίστικη γκρίνια που «δεν διαβάζουν τα μαθήματά τους» εκείνη την ώρα. Οι αξίες που επιβάλλονται μέσα από την τηλεοπτική εικόνα είναι απόλυτα αντίθετες με αυτές που επιχειρούμε κοπιωδώς κι απελπισμένα να εμπνεύσουμε τους μαθητές μας. Γι αυτό έχουμε χρέος να τις στηλιτεύσουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.  
Το ΣΚΑΙ, το κανάλι με την πιο εχθρική στάση απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες και την πιο φιλική στην πολιτική καταστροφής των δικαιωμάτων μας και ιδιαίτερα αυτών της νέας γενιάς, προβάλλει ένα ακραία διαστροφικό, ανταγωνιστικό, «αθλητικό παιχνίδι», στο οποίο ανώνυμοι και διάσημοι αποκομμένοι από το κοινωνικό περιβάλλον, διεκδικούν μέχρι «τελικής πτώσεως» το έπαθλο που συνήθως είναι η ...τροφή! Αφού δεν έχει άρτο, πάρτε θεάματα... με άρτο!  
Σταδιακά, ο ανταγωνισμός μεταξύ ομάδων και ατόμων οδηγεί στην ανάδειξη του νικητή μέσω της απόρριψης των άλλων, της ψυχολογικής ή σωματικής κατάρρευσης (που εξιτάρει τους θεατές), του τελικού αποκλεισμού. «Όποιος μένει πίσω θα πρέπει να φτύνει αίμα!», λέει μια παίκτρια.  
Το κοινό παρακολουθεί τις αντιδράσεις, τις αντοχές και τις συμπεριφορές των «μαχητών» συμμετέχοντας μέσω SMS που αποφέρουν κέρδη σε τηλεοπτικές/πολυεθνικές εταιρείες.   Με άλλα λόγια: ατομικισμός, προδοσία, αλληλοεξόντωση, απαξίωση των άλλων, κατάρρευση των ηττημένων, αποκλεισμός των αδύναμων...  
Η τηλε-πραγματικότητα μοιάζει να αντανακλά τον κοινωνικό δαρβινισμό ενός συστήματος που ξέρει πώς να διαλύει κάθε ανθρώπινο δεσμό, πρωτίστως στο πεδίο της εργασίας, ή των εξετάσεων όπου κυριαρχεί το «ο θάνατός σου, η ζωή μου».  
Για την «επιβίωση του πιο προσαρμοσμένου» (survival of the fittest) μίλησε ο Δαρβίνος, όμως τόσο στον Άγιο Δομίνικο όσο και στον εργασιακό στίβο η καλή φόρμα, η fitness σε κάνει survivor, σε κάνει «απασχολήσιμο».  
Σήμερα το «Survivor» μάς διδάσκει ότι καμία ξευτίλα, καμιά μικρή προδοσία, κανένα συναισθηματικό ξεγύμνωμα, κανένα κάρφωμα του διπλανού σου δεν είναι ντροπή προκειμένου να επιβιώσει κανείς.  
Η πειθαρχία, η τυφλή υπακοή στους άνωθεν κανόνες, ακόμα και τους πιο γελοίους και παράλογους, είναι αυτονόητη και επιβεβλημένη για όσους θέλουν να παραμείνουν στο παιχνίδι. Όλα αυτά πρέπει να εμπεδώσουν έγκαιρα οι μαθητές μας.  
Δεν είναι «απλά ένα παιχνίδι» είναι η επιβολή του παράλογου, παρηκμασμένου πολιτισμού του κυρίαρχου συστήματος στα παιδιά μας, απ' αυτούς που τα έχουν στερήσει το πραγματικό παιχνίδι, το γέλιο, τη χαρά και την ελπίδα!  
Το πιο εξοργιστικό είναι ότι το «Survivor» προβάλλεται την εποχή της αέναης λιτότητας, της φτώχειας, της πείνας, των μαθητών μας που λιγοθυμούν, (μόλις προχθές μια 17χρονη μαθήτρια στην Πάτρα λιποθύμησε γιατί είχε τρεις μέρες να φάει κανονικά), του υποκατώτατου μισθού, της μαθητείας –δουλείας, της γιγαντιαίας και ενίοτε ανακυκλούμενης ανεργίας των νέων, των 400χιλ. παιδιών μας που μεταναστεύουν στο εξωτερικό.
Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες ζουν στο κοινωνικό λυκόφως, κόβουν από το φαΐ, τη θέρμανση, το ρεύμα. Ένας λαός φυλακισμένος στο μνημονιακό Survivor.  
Καλούμε τους συναδέλφους να δώσουμε ακόμη μια μάχη ενάντια στα τηλεοπτικά σκουπίδια, προβάλλοντας της αξίες της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, του σεβασμού του Άλλου, της φιλίας, του γνήσιου αθλητικού πνεύματος, του αληθινού αγώνα για μια απελευθερωτική Παιδεία στα πλαίσια μιας δίκαιης κι ανθρώπινης κοινωνίας. Να γίνουμε όλοι μαχητές σε τούτο τον αγώνα!  

Γ-ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ  Γιάννης Λαθήρας   Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Νίκος Παλάντζας





Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

"Η νύχτα δίψασε για ίσκιους"


Τραγούδι 

Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
για χείλη δίψασε η πηγή
στενάζει ο άνεμος στα φύλλα
κι είναι η σελήνη μοναχή.

Μα εγώ διψώ για ένα τραγούδι
να φτάνει ως τους ουρανούς
δίχως φεγγάρια δίχως κρίνους
και δίχως έρωτες νεκρούς.

Ένα τραγούδι όλο γαλήνη
ένα τραγούδι φωτεινό
παρθένο από την αγωνία
κι από τη θλίψη ορφανό.

Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
για χείλη δίψασε η πηγή
μα εγώ διψώ για ένα τραγούδι
να φτάνει μέσα στη ψυχή.


Όταν στον έρωτα συνυπάρχουν η χαρά και η μελαγχολία, τότε συναντάμε την ποίηση του Λόρκα για το ερωτικό πάθος, το οποίο είναι ταυτισμένο με τον αισθησιασμό - χωρίς χυδαιότητα, εκφράζοντας πάντα το ανεκπλήρωτο.

Μια σταγόνα από το σπουδαίο έργο του Ισπανού ποιητή και θεατρικού συγγραφέα, που υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Μέσα στο ρεύμα της  ευρωπαϊκής avant-garde θεωρείται ο ανανεωτής του ποιητικού και θεατρικού λόγου του 20ου αιώνα.



Άλλη μία απόδοση του ίδιου τραγουδιού, που μου αρέσει ίσως λίγο παραπάνω, αν και η πρώτη είναι και η αρχική μελοποίηση και απόδοσή του από τον Μίνωα Θεοχάρη.




 Και λίγο άρωμα από τον εκπληκτικό "Ματωμένο γάμο"...

"Και τι κέρδισα γω με την περηφάνια μου που σε παράτησα να αγρυπνάς νύχτες και νύχτες ολάκερες χωρίς να σε βλέπω;
Τίποτα. Κέρδισα μόνο τη φωτιά που φούντωσε μεγαλύτερη μέσα μου.
Εσύ θαρρείς πως ο καιρός μπορεί να γιάνει, και τα ντουβάρια να κρύψουν πίσω τους τον καημό, μα είναι ψέμματα. Σα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο κανείς δεν μπορεί να το βγάλει."




@ Ο πίνακας του Γουναρόπουλου, πολύ αγαπημένου μου ζωγράφου, που με το ονερικό και λυρικό του έργο εισήγαγε την ελληνική ζωγραφική στο ρεύμα της avant-garde. 



 

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

"Πώς να σωπάσω" για τον τόπο μου;


Κάποιοι υπέφεραν τα πάνδεινα κι έδωσαν την ζωή τους για να υπάρχουμε ως πολίτες ετούτης της χώρας , όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Εμείς τι κάνουμε τώρα, για να διατηρήσουμε ό,τι εκείνοι πάλεψαν να αποκτήσουν με πόνο κι απίστευτες στερήσεις;
Δεν ήταν όλοι Άγιοι - μερικοί μάλιστα ήταν το εντελώς αντίθετο πράττοντας υστερόβουλα, όμως πολλοί έγιναν μέσα από τη στάση, το ήθος και τη δράση τους.
Εκεί που όλα "τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά"!
Σαν αστείο ακούγεται ή μοιάζει γραφικό για κάποιους στη σημερινή εποχή, διότι δε βρέθηκαν ποτέ σε αντίστοιχη θέση.
Μήπως ήδη έχουν βρεθεί σε ελαφριά όμως έκδοση, γι' αυτό και δεν το έχουν πάρει είδηση...


Οι στίχοι των παρακάτων μουσικών επιλογών τα λένε πολύ καλύτερα...

"άνθρωποι που δώσαν τη χαρά,
που 'φτασε και σε μένα"

"άμυαλοι που 'χάσαν τη ζωή
για να 'χει τ' όνειρο
φωλιά για να κουρνιάζει"
 
 "Δεν τους πρέπουν εικονίσματα,
κεριά και καντηλέρια
μοναχά τις χοές μας στη γη
και τη ματιά στ' αστέρια"

"Αχ! καρδιά μου δως μου δύναμη
να βρω κάποια στιγμή και 'γω τις αντοχές τους"




Πώς να σωπάσει κανείς όταν έχει τόση ομορφιά ο τόπος του, ακόμα κι όταν δεν τη σέβονται πολλοί, γιατί δεν έχουν αντιληφθεί την πραγματική της αξία. Δεν είναι όλα χρήμα...


"Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου"

"Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;"




Πάντα θα είναι μέσα στην καρδιά μας το ταπεινό "καπηλειό" μας. Έδωσε μοναδικές στιγμές θάρρους, περηφάνιας και αξιοπρέπειας στην ιστορία του κι άλλες μεγάλης ασχήμιας.
Όμως, μακάρι να φανούμε άξιοι - κι εμείς και οι επόμενοι - εκείνων των φωτεινών σημαδιών του χρόνου έχοντας ως μάθημα προς αποφυγή τις πληγές του...


"Ήτανε όμορφο θαρρώ 
εκείνο τον παλιό καιρό 
το καπηλειό μου 
γιαλός, καημός και τσικουδιά 
βαρμένα μέσα στην καρδιά 
με τ’ όνειρό μου."

"Πώς να δικάσω μια ζωή 
κι ένα αστέρι το πρωί 
που τρεμοσβήνει 
στο ερειπωμένο καπηλειό 
ένα μου όνειρο παλιό 
έχει `πομείνει."





@ Το παραπάνω με αφορμή μία ακόμη επέτειο που εορτάζουμε αυτή την εβδομάδα...

 

Πέμπτη 16 Μαρτίου 2017

Με ένα "άβαταρ" ξεχνιέμαι κάμποση ώρα!


Ένα θέμα σήμερα με απίστευτη ελαφράδα, διότι αισθάνθηκα αρκετά άβολα με το προηγούμενο, που έφερε έντονη συναισθηματική φόρτιση και πιθανόν προκαλούσε την αμηχανία στους αναγνώστες. Το κείμενο εκείνο δεν γράφτηκε για να δεχτεί σχόλια αλλά μέσα από μια εσωτερική ανάγκη, το αποτέλεσμα της οποίας θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο ίσως σε κάποιο αναγνώστη, τώρα ή σε κάποια άλλη στιγμή. Αυτός είναι ο λόγος που το δημοσιοποίησα και δεν το κράτησα σε προσωπικό ημερολόγιο. Τα σχόλια επίσης δεν τα διατήρησα κλειστά, γιατί δεν μου αρέσει να αποκλείω όποιον θα ήθελε να εκφράσει οτιδήποτε, όπως και πολύ σπάνια το κάνω και το έχω ξαναπεί.
Ευχαριστώ όλους θερμότατα για όσα κατέθεσαν εκεί.

Σαν την ζωή, λοιπόν, που χαρακτηρίζεται από τα πάνω της και τα κάτω της, είπα να κάνω το κλίμα πολύ πιο ελαφρύ εδώ. Πιο ελαφρύ δε γίνεται...
"Φλέγον" θέμα τα γνωστά "αβαταράκια" της Google!
Έφτασε η ώρα να βαρεθώ το προηγούμενο "άβαταρ" που είχα από τον πίνακα του Waterhouse "Flora and the Zephyrs" και να το αντικαταστήσω με μια φωτογραφία που θα μπορούσα να είμαι εγώ, αλλά δεν είμαι...

Αποφεύγω να χρησιμοποιώ στο διαδίκτυο τα προσωπικά μου στοιχεία, όπως κάνει αρκετός κόσμος, και δεν δημοσιεύω ποτέ φωτογραφίες μου ή άλλων δικών μου προσώπων. Είναι μία αρχή που δεν την παραβιάζω καθαρά για λόγους ασφάλειας.  
Μια που έχω βρει εδώ και δύο χρόνια τη σωσία μου κι εκείνη τη δική της - αλλά δεν το ξέρει, αποφάσισα να  δημιουργήσω νέο "άβαταρ" με μία φωτογραφία της. Ο λόγος για τη γνωστή δημιουργό και τραγουδίστρια Τζόαν Μπαέζ.
Γι' αυτή την ομοιότητα είχα κάνει σχετική χιουμοριστική ανάρτηση την περίοδο που είχα ανακαλύψει πόσο της μοιάζω. Ιδού:

Μια ανακάλυψη πίσω - πίσω...


Έτσι, ξεκίνησα να ψάχνω για κάποια φωτογραφία της που να μου αρέσει, αλλά, και το τονίζω αυτό το αλλά, να ταιριάζει στο μέγεθος, προκειμένου να τη δεχτεί το σύστημα του Blogger. Θεωρώντας για ακόμη μία φορά ότι πρόκειται για μια απλή και σύντομη διαδικασία, το έκανα με χαρά, έτσι για την ανανέωση θα λέγαμε. Έλα όμως που κατέληξε σε έναν μαραθώνιο προσπαθειών να εισάγω μία και μόνη εικόνα στο σύστημα! Είχα ξεχάσει από την προηγούμενη αλλαγή του πρώτου μου "άβαταρ" πόσο χρονοβόρα μπορεί να γίνει. Να μην ταιριάζουν αφενός εκείνες οι φωτογραφίες που είχα επιλέξει αρχικά και αφετέρου να μην καταλαβαίνω πού έχω κάνει λάθος. Όσο σχετική είμαι δε με άλλα πράγματα που αφορούν στους υπολογιστές τόσο άσχετη φαίνομαι σε τούτα ορισμένες φορές και κολλάω απίστευτα. Κάτι που προκαλεί γέλιο σε άλλους και εκνευρισμό σε μένα.
Κατάφερα μετά από ένα δίωρο να περάσω την παραπάνω εικόνα της κι ας είναι στα νεανικά της χρόνια. Παρόλα αυτά η ομοιότητα υπάρχει κι ας μην έχω καμία σχέση με το τραγούδι... Αγαπώ μόνο πολύ τη μουσική κι αυτό φτάνει!
Αυτό που μου στοίχισε πάνω απ' όλα και είναι ο λόγος που έκανα την σημερινή ανάρτηση, είναι ο χρόνος που διέθεσα για κάτι τέτοιο εντελώς επουσιώδες, από εκεί και ο τίτλος... Μια αφορμή να αναρωτηθούμε ξανά για τον χρόνο που μας απορροφούν τελικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι παράλογο, αν το καλοσκεφτεί κανείς. Πού να συζητήσουμε για την ενημέρωση, τις αναρτήσεις, τις επισκέψεις και τον σχολιασμό! Προσπαθώ να κρατώ κάποια απόσταση, γιατί ανησυχώ, όπως και από την αρχή, ότι δεν θέλει πολύ να σε καταπιεί κυριολεκτικά ο δαιδαλώδης κόσμος του διαδικτύου!
Αυτά. Και έδωσα κάποιες εξηγήσεις για το νέο "αβαταράκι", για να αποφευχθούν οι "παρεξηγήσεις"... είμαι εγώ, αλλά δεν είμαι! 


Ένα δικό της μουσικό κομμάτι...

 

 

Ένα του Leonard Cohen...

 

 


Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

Ήταν κάποτε δύο αδέρφια

Πριν πολλά χρόνια ένα κορίτσι κι ένα αγόρι γεννήθηκαν κάτω από την ίδια στέγη και από εκεί ξεκίνησαν χέρι-χέρι την παράλληλη διαδρομή τους με την ελάχιστη ηλικιακή διαφορά που μπορούν να έχουν δύο αδέρφια μεταξύ τους.
Αυτό που τους ένωσε από την πρώτη στιγμή ήταν ο δεσμός της βαθιάς αγάπης. 
Το μεγάλο ανέλαβε τον ρόλο του προστάτη, συμπαραστάτη, καθοδηγητή, ίσως του γονέα, χωρίς κανείς να του τον δώσει. Το μικρό από την άλλη πλευρά ακολουθούσε κάθε βήμα του μεγάλου, μιμούνταν συμπεριφορές και δράσεις του, έδειχνε τον θαυμασμό του προς εκείνο σε κάθε ευκαιρία και επιθυμούσε διακαώς να παντρευτεί το μεγάλο, καθώς όταν το ρωτούσαν ποια θα παντρευτεί μεγαλώνοντας, αυτό απαντούσε κάθε φορά πως γυναίκα του θα ήταν η αδερφή του και φυσικά όλοι γελούσαν κι άρχιζαν τα πειράγματα.

Μοιράζονταν τα περισσότερα παιχνίδια, όπου τότε εξαφανιζόταν οποιαδήποτε διάκριση αγορίστικου και κοριτσίστικου παιχνιδιού. Τι φορέματα για κούκλες ράφτηκαν από κοινού - εκστρατεία ολόκληρη γινόταν γι' αυτό τον σκοπό με τα κουρελάκια και τα μωρουδιακά ρούχα να γίνονται υφάσματα για τις πιο τρελές δημιουργίες, τι αγώνες με αυτοκινητάκια εξελίσσονταν στις τρομερές πίστες του γυαλιστερού δαπέδου του σπιτιού, τι χαρτοκοπτικές ή ξυλουργικές κατασκευές γέμιζαν ασφυκτικά τον ελεύθερο χρόνο τους. Οι πολυθρόνες γίνονταν χωρίς πολλή σκέψη  αυτοκίνητα, λεωφορεία, και άλλα φανταστικά οχήματα, των οποίων οι οδηγοί ταξίδευαν στις πιο απίστευτες διαδρομές από τη γη μέχρι το φεγγάρι.
Οι πιο περιπετειώδεις στιγμές ήταν όσες αφορούσαν τις γενναίες εξορμήσεις στον κήπο με τα τεράστια πεύκα να ενσαρκώνουν τους γίγαντες των παραμυθιών, τους αμέτρητους πυράκανθους να προσφέρουν τους μικρούς πορτοκαλί καρπούς τους για βολές στο πεδίο της μάχης, όπου τα μοσχοβολιστά δεντρολίβανα στη σειρά έπαιρναν τον ρόλο των στρατιωτών - συμμάχων ενάντια στους θεόρατους εχθρούς. Τα στρογγυλά ολάνθιστα παρτέρια βίωναν ώρες μεγάλης ζάλης από τις συνεχείς βόλτες γύρω από αυτά, με τα ποδήλατα να μεταμορφώνονται πάραυτα σε θαρραλέα και περήφανα άλογα.
Η μεγάλη, βαθιά στέρνα παραπέρα μετατρεπόταν με άνεση από απροσπέλαστο οχυρό σε καλοστημένος χώρος παντός είδους ακροβατικών και οι τέσσερις καταπράσινες μουριές σχηματίζοντας τις άκρες ενός τέλειου τετραγώνου έφτιαχναν ιδανικά, μαζί με τους θάμνους ολόγυρά τους, το κέντρο καταφυγής, ένα ονειρικό χωριό με τα ασφαλή σπιτάκια του.


Τα χρόνια περνούσαν και οι μικροί ήρωες είχαν πλέον να μοιραστούν τις σχολικές κι εφηβικές ανησυχίες τους, κάποιες κοινές συντροφιές, πολλές χαρές, άλλες τόσες λύπες κι όνειρα για το μέλλον.
Τα παιχνίδια πια σταμάτησαν. Ίσως να παιζόταν κάποιος ποδοσφαιρικός αγώνας στις αλάνες της γειτονιάς με άλλη συντροφιά, όπου συμμετείχε και το μεγάλο πάντα στο τέρμα... Άντε, και τα ποδήλατα που γίνονταν βίδες, για να έχουν την χαρά να τα συναρμολογήσουν και πάλι παρέα.
 
Το μεγάλο προστάτευε ακόμα το μικρό από αδικίες ή πειράγματα, που συνέβαιναν στον σχολικό χώρο. Μια κουβέντα να άκουγε μεταλλασσόταν από ντροπαλό και μαζεμένο κορίτσι σε μαινόμενο ταύρο και όλα έμπαιναν στη θέση τους. Στην πορεία δεν την χρειαζόταν ως σωματοφύλακα, διότι έλυνε τις διαφορές μόνο του το μικρό, έφτασε μάλιστα να είναι πολύ πιο κοινωνικό από εκείνη, δημοφιλές και αγαπητό - κάτι που διατήρησε μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής του.
Κάποιες από τις κακές του συνήθειες ήταν να θέλει πάντα παραπάνω από αυτά που μπορούσε να έχει, γιατί ήταν το προσεγμένο της μαμάς, μια και κόντεψε να το χάσει όταν ήταν μωρό. Άλλη μία του ήταν όταν επέμενε να πηγαίνει μαζί με το μεγάλο σε κάθε έξοδο, να μαθαίνει όλα τα κουτσομπολιά και τα μυστικά των φίλων του μεγάλου, να μην αφήνει τίποτε χωρίς να του διαφύγει - πάντα με το βλέμμα που έχουν τα διαβολάκια, μέχρι που κάποια στιγμή επαναστάτησε το μεγάλο και το απέκλεισε από παντού. Από τότε χωρίστηκαν οι δρόμοι τους.

Το καθένα είχε πλέον τις δικές του παρέες, τους δικούς του φίλους και διαφορετικά εντελώς γούστα, ίσως να έφτασαν να είναι η ημέρα με τη νύχτα, όμως εξακολουθούσε να τους ενώνει η έννοια του ενός για τον άλλο και η φροντίδα. Το μικρό ως αληθινός ιππότης θα συνόδευε το μεγάλο, όταν υπήρχε ανάγκη, θα έτρεχε να το πάρει σε μέρες που δεν υπήρχε μεταφορικό μέσο, για να επιστρέψει από τα μαθήματα που παρέδιδε, χωρίς ποτέ να του το ζητήσει εκείνο. Το απειλούσε από την άλλη ότι δεν θα πήγαινε πουθενά μαζί του, αν το μεγάλο φορούσε ένα ρούχο που ήταν άκομψο για τα γούστα του μικρού. Πάντα όμως υπήρχε αλληλοσεβασμός και γνήσιο ενδιαφέρον. 

Στις πιο κρίσιμες φάσεις της ζωής του το μικρό μετρούσε πάνω από όλα τη γνώμη του μεγάλου κι εκείνο αντίστοιχα έδινε τον καλύτερο εαυτό του, προκειμένου να δει ευτυχισμένο το προστατευόμενό του. Πάντα ήθελε να το σώσει, πάντα είχε την αγωνία μην το χάσει και πάντα είχε βαθιά μέσα του ριζωμένη την μαύρη εικόνα ότι το μικρό θα φύγει νωρίς. Κάτι που ποτέ δεν κατάφερε να εξηγήσει με τη λογική. 
Το μεγάλο αισθανόταν και έπρεπε να είναι το πιο δυνατό, το πιο λογικό, το πιο υπεύθυνο και ώριμο. Έπαιρνε από τα πρώτα χρόνια αποφάσεις μαζί με τους γονείς για όλη την οικογένεια, ενώ το μικρό μπήκε σε αυτό τον ρόλο πολύ αργότερα.


Στην πορεία ήρθαν στιγμές που οι δυο τους - ως μεγάλοι ενήλικες πλέον - τσακώθηκαν άσχημα, μίλησαν με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς και ένιωσαν αρνητικά συναισθήματα ο ένας για τον άλλο, ακόμα κι εκείνα της ζήλιας και του ανταγωνισμού, που δεν είχαν βιώσει ποτέ μέχρι τότε. Οι διαδρομές τους ήταν αλλιώτικες και μακριά η μία από την άλλη, οι συνθήκες είχαν αλλάξει στην καθημερινότητά τους, στην ζωή τους είχαν μπει μόνιμα νέα πρόσωπα που τους συντρόφευαν και όλα είχαν γίνει ιδιαίτερα πολύπλοκα και οι ισορροπίες που επιβαλλόταν να τηρηθούν ήταν εξαιρετικά λεπτές. Παρόλα αυτά κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στις δοκιμασίες, να ξεπεράσουν τις τεράστιες διαφορές να στήσουν το υπόλοιπο της διαδρομής πάνω σε όσα τους συνέδεαν άρρηκτα πάντα. 

Εκεί στην πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής τους ήρθε αιφνίδια και τραγικά η μοίρα να κόψει το νήμα της ζωής του μικρού. Όλα έμειναν στη μέση μετέωρα. Τα όνειρα που έκαναν για την υπόλοιπη πορεία τους, για τις οικογένειές τους, για τα παιδιά που θα έκαναν - το μικρό δεν πρόλαβε να χαρεί δικά του παιδιά που τόσο αγαπούσε, μόνο το ένα και μοναδικό ανήψι του, τα όνειρα για το πώς θα ήταν μετά τα σαράντα τους, όλα όσα ήθελαν να δημιουργήσουν, όλα διακόπηκαν στον δρόμο μια μέρα με ψιλόβροχο εντελώς βίαια και άδικα. Κανείς όμως και ποτέ δεν μας υποσχέθηκε ότι η ζωή θα είναι δίκαιη μαζί μας. Όπως είπα και στην προηγούμενη ανάρτηση η ζωή δεν θα πάψει να είναι ένα επικίνδυνο εγχείρημα και μόνο έτσι θα πρέπει να τη βλέπουμε, αλλά να μη δειλιάζουμε να τη ζήσουμε περήφανα και δυναμικά μέχρι το τέλος. 



"Αντίο, παιδικέ μου σύντροφε, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και σ' ευχαριστώ για όλα.
Χρειάστηκε να περάσουν δώδεκα χρόνια, για να μπορέσω να γράψω για σένα και μόλις πριν τρία χρόνια να μιλώ για ό,τι συνέβη χωρίς να υποφέρω.
Σου το χρωστούσα.
Πάντως θα ήμασταν όμορφοι μετά τα σαράντα, γεμάτοι ζωντάνια  και θα απολαμβάναμε  την κάθε ημέρα... Τώρα μπορώ να είμαι σίγουρη γι' αυτό που σου λέω.
Ό,τι άφησες θα το συνεχίσει η μπουκλωτή ανηψιά σου, για την οποία θα μπορούσες να είσαι περήφανος. Είναι η τελευταία των "Μοϊκανών". "




 

Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

Ελπίδα, κινητήριος δύναμη ή πλάνη;


Λένε ότι η Άνοιξη, που μόλις έκανε δειλά-δειλά τα πρώτα της βήματα, είναι η ελπίδα στα μάτια των ανθρώπων. Μέχρι πού όμως η ελπίδα αποτελεί την κινητήριο δύναμη στη ζωή μας και από πού ξεκινά η πλάνη, η οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι καλά κρυμμένη εντός της;

Η ελπίδα είναι η επιθυμία για κάτι σε συνδυασμό με την αναμονή του γεγονότος. Το αντίθετό της είναι ο φόβος που διαγράφει κάθε φως και συχνά τον ακολουθεί η απελπισία και η απόγνωση ή το πάγωμα, η πλήρης ακινησία.

Ο άνθρωπος από την ώρα της γέννησής του πλάθει ελπίδες για πολλά από όσα συμβαίνουν στη ζωή του ή για όσα επιθυμεί να υλοποιηθούν. Όσο νεώτερος είναι τόσο περισσότερες και μεγαλύτερες οι ελπίδες του. Εκεί είναι που εξαπατώνται οι νέοι, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, διότι δεν υπάρχουν αναμνήσεις και όλες οι ελπίδες επιτρέπονται.
Στην πορεία πολλά αλλάζουν και η ελπίδα χάνει την αρχική της λάμψη.

Ζωή όμως δίχως ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει, όπως λέγεται. Η φύση με όλο τον φυτικό και ζωικό της πλούτο προβάλλει την ελπίδα ως μία φωτεινή επιγραφή με μεγάλα γράμματα. 
Το κελάηδημα του πουλιού μες στο ψιλόβροχο, ο ήλιος που ανατέλλει κάθε πρωινό, δίνοντας πνοή στα πάντα, παίρνοντας αέναα τη σκυτάλη από το σκοτεινό πέπλο του φεγγαριού, το περήφανο ελάφι που τρέχει ελεύθερο στον αγαπημένο του τόπο, ο σπόρος που φυτρώνει από το απαλό χώμα ανασαίνοντας βαθιά τον φρέσκο αέρα, η αγκαλιά της ζωοδότρας θάλασσας, το μικρό πουλαράκι που προσπαθεί να σταθεί στα αδύναμα κι άμαθα ποδαράκια του, ο ίδιος ο κύκλος της ζωής σε όλα τα έμβια είναι κάποια ελάχιστα  μόνο από όσα σημαίνουν την ελπίδα.

 
Μέσα από εκείνη εκφράζεται η εμπιστοσύνη στη ζωή, είναι η βάση πάνω στην οποία θα στηριχτεί η υπομονή, η αποφασιστικότητα και το θάρρος για κάθε προσπάθεια που απαιτεί κόπο, πίστη και αντοχή.
Μέσα από εκείνη διατηρείται το νόημα της ύπαρξης στη γη, το χαμόγελο, η ευτυχία αλλά και η ασπίδα προστασίας απέναντι στα σκοτεινά χέρια της θλίψης, που μπορεί τάχιστα να οδηγήσει τον άνθρωπο στον απόλυτο μαρασμό. 

Κινητήριος δύναμη, λοιπόν, η ελπίδα και συμπαραστάτης του φθαρτού ανθρώπου σε κάθε του αγώνα, μικρό ή μεγάλο. Και πολύ σωστά έλεγε ο Σαρτρ ότι η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας. Όπου ακόμα και το άφθαστο μοιάζει δυνατό - και μπορεί πράγματι να γίνει. 
Εδώ είναι όμως και το λεπτό σημείο, στο οποίο είναι αναγκαία η στάση και ο στοχασμός, διότι μάλλον είχε δίκιο ο Τόλκιν λέγοντας ότι η ελπίδα δεν είναι νίκη. Είναι η στιγμή που θα πρέπει να αναρωτηθεί ο άνθρωπος για το μέχρι πού έχει το δικαίωμα να ελπίζει. Να ζυγίσει τις δυνάμεις του αλλά πολύ περισσότερο την ποιότητα του στόχου του. Να μην φτάσει να κυνηγά ανεμόμυλους ως ένας άλλος Δον Κιχώτης ή να επαναπαύεται βουτηγμένος στην αδυναμία, την τεμπελιά ή την αλαζονεία του, περιμένοντας τις υποσχέσεις που του δίνει.

Γι' αυτό δεν πρέπει κανείς να ξεχνιέται παρά να ελπίζει για το καλύτερο και να είναι έτοιμος για το χειρότερο. "Ένα δυνατό μυαλό πάντα ελπίζει, και έχει λόγους να ελπίζει", όπως διάβασα κάπου.

Και κάτι που μου αρέσει πολύ και το λέω συχνά, γιατί μάλλον με εκφράζει ως προσωπικότητα: "Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα", κατά την ηρωίδα του "Όσα παίρνει ο άνεμος". Λαμβάνοντας υπόψη μου πάντα ότι η ζωή είναι ένα επικίνδυνο εγχείρημα πέρα από χρήσιμο πείραμα.





@ Αφιερωμένο στα πλάσματα εκείνα που μου αναγέννησαν την ελπίδα σε μια από τις δύσκολες στιγμές της ζωής και σε εκείνα που μου τη διατηρούν με την καθημερινή τους παρουσία.