Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

Νωχελικά, άκρως φθινοπωρινά...


Εδώ και μέρες θέλω να γράψω αρκετά πράγματα, για τα οποία δεν μπορώ να διαθέσω δυστυχώς τον απαιτούμενο χρόνο, καθώς όλη τη δημιουργικότητα και παραγωγικότητα έχουν απορροφήσει άλλα κανάλια της καθημερινότητάς μου πλέον. 
Για να παρουσιαστεί ένα αξιοπρεπές κείμενο θέλει τον χρόνο που του αναλογεί και μια σχετική συγκέντρωση, τα οποία απουσιάζουν για ακόμη μία φορά, οπότε όλες αυτές οι σκέψεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα και οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας παραμένουν μόνο στη δική μου κεφάλα δίνοντας ρεσιτάλ χορού σε στιγμές προσωπικής ηρεμίας. 
Και όλο αναβάλλω...
Κάποια μέρα θα ζήσει και πάλι ώρες "δόξας" ετούτο το καλυβάκι! Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικές μας θα 'ναι!

Για να μην πιάνει αράχνες, έρχομαι να του κάνω ένα ελαφρύ ξεσκονισματάκι και δεν κλείνω τα σχόλια, κι ας αργώ να τα απαντήσω, διότι μπορεί κάποιος να θέλει κάτι να μοιραστεί και δεν θα μου άρεσε να του το στερήσω. Αναφέρομαι στο θέμα των σχολίων, γιατί σε αναρτήσεις όπως η σημερινή ή άλλες παρόμοιες, που δεν έχουν ένα σημαντικό ή ενδιαφέρον αντικείμενο προς συζήτηση να παρουσιάσουν, συνήθως δεν έχει κανείς κάτι να σχολιάσει. 

Όπως και να 'χει ήρθα για το ξεσκονισματάκι που λέγαμε και να μοιραστώ εδώ με όποιον το επιθυμεί μουσικές επιλογές που ακούω όταν ξεκουράζομαι.


Εξάλλου, τι θέλει ο άνθρωπος, για να αντέξει τις παπαριές που σκάνε γύρω του - παγκόσμια, στην χώρα του, στη γειτονιά του, στην εργασία του, στις σχέσεις του με τους άλλους; 
Τι;
Όχι "ήλιο, θάλασσα και τ' αγόρι μου", αφού το καλοκαίρι μας άφησε, αλλά μια καλή συντροφιά, ανάλογη μουσική για τις λίγες νωχελικές στιγμές του φθινοπώρου κι ένα ποτηράκι κρασί (όχι, δεν είμαι ο Ορέστης Μακρής...) και... όποιος αντέξει!

















Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Με λίγη ρομαντική διάθεση λόγω εποχής


Ρομαντική διάθεση, μια και η εποχή προσφέρει αυτό το κάλεσμα, τουλάχιστον σε μένα.
Ο ρομαντισμός, εξάλλου, έχει παραμερισθεί βίαια από τον κυνισμό και τη ρηχότητα σχεδόν στα πάντα. 
Ρομαντικός = Γραφικός ή Υποκριτής
Τα αγνά συναισθήματα συχνά λοιδορούνται, διότι οι άνθρωποι πλέον είναι ελάχιστα "εκπαιδευμένοι" σ' αυτά.
Γνήσιος ρομαντισμός και όχι αφέλεια.
Πλούτος θετικών συναισθημάτων.
Ψυχή ελεύθερη, τολμηρή, απαλλαγμένη από τον φόβο της έκθεσης του εσωτερικού της κόσμου .
Ματιά θερμή, καθαρή ως απόκριση στην ψυχρότητα της δυσπιστίας.
Η ζωή γίνεται πιο γοητευτική - για να μην πούμε υποφερτή σε πολλές περιπτώσεις - με μικρές σταγόνες ρομαντισμού!






Time goes by
And every single tear
It must have well run dry
And the lonely nights
Become a strange accepted way

And the years go past
Just like the old song says
The pain with time has healed
It could not last

But oh a friend
Like a fool mentions your name

Sunny days, drunken nights
You smile and say It's all right
But oh the cold, cold rain
At the mention of your name

Forgive me please
If I shrug my shoulders
When I put my friends at ease
As I get older
It's not that I don't feel colder than before
Oh I've become so good at hiding
What I feel without confiding
It's still the same
At the mention of your name



Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Αποχαιρετώντας τη θάλασσα με Καββαδία


Έφτασε η εποχή που αποχαιρετάμε σιγά-σιγά την θάλασσα, δίνοντάς της ραντεβού για το επόμενο καλοκαίρι. Κάποιοι την τιμούν ακόμα με μικρές επισκέψεις τους, στα κλεφτά, τα τελευταία Σαββατοκύριακα, όμως από εδώ και πέρα αυτές οι μικρές αποδράσεις θα τείνουν να εκλείψουν, λόγω των σχολικών υποχρεώσεων κυρίως, οι οποίες θα αρχίσουν σταδιακά να αυξάνονται. Πού χρόνος μετά! Και ο καιρός όσο περνούν οι ημέρες όλο και θα ψυχραίνει, τα χρώματα της φύσης και της θάλασσας θα ξεθωριάζουν στα μάτια μας, καθώς θα κλεινόμαστε πιο πολλές ώρες στα σπίτια μας ακολουθώντας λίγο τυφλά τις προσταγές της καθημερινής μας ρουτίνας.


Σκεφτόμενη όλα αυτά, και πιο πολύ τον αποχαιρετισμό της θάλασσας και της απόλαυσής της, ήρθε στον νου μου αυτόματα ο ποιητής που την χόρτασε και την αγάπησε με πάθος όσο κανένας άλλος, ο Νίκος Καββαδίας. Ο ποιητής που είδε τον κόσμο έξω από κάθε εγωκεντρική ματιά, όπου για εκείνον "ο κόσμος είναι γοητευτικός γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι, η μεγάλη ανθρωπότητα, το εξελιγμένο αυτό κομμάτι της φύσης που αγωνίζεται ενάντια στη φύση και δημιουργεί την ζωή και το πνεύμα. Παλεύει και ματώνει και νοσταλγεί, αλλά δεν φεύγει ποτέ από τον αγώνα γιατί αυτός είναι πάθος δυνατό σαν την μοίρα." (Ασημάκης Πανσέληνος, περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα»/αρ. 61/1η Μαρτίου 1947)


Επέλεξα ένα ποίημα που αγαπήθηκε πολύ από τους αναγνώστες του Καββαδία, με τον δωρικό τίτλο "Γυναίκα" ένα θεμελιακό ποίημα, καθώς αποτελεί τη σύνοψη όσων αναφορών έχουν γίνει από τον ποιητή σε άλλα έργα του για την μορφή της γυναίκας. Στη ποίησή του η αρχέγονη παρουσία της δαμάζει τα στοιχεία της φύσης (έμβια και άβια) και της προσφέρει την απόλυτη σχεδόν ελευθερία να πετύχει το ακατόρθωτο. 
Ας πάρουμε, λοιπόν, μέρος της μοιραίας δύναμής της, για να συνεχίσουμε  με θάρρος και έμπνευση την καθημερινή διαδρομή μας!




Γυναίκα

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

                          Ινδικός Ωκεανός 1955 - Συλλογή Τραβέρσο 










Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Δεν έχω τίποτε να πω, μόνο να δώσω...


Δεν έχω τίποτε ιδιαίτερο να πω, γιατί αυτή την περίοδο είμαι σε άλλη διαδρομή..., όμως δίνω μια θερμή αγκαλιά, την οποία δεν την παραλείπουμε, μια και είναι ηρεμιστικό, απάγκιο, είναι ευτυχία!
Δίνω μουσική - όπως πάντα - για λίγη ονειροπόληση, ξεκούραση, συγκίνηση, για λίγη συντροφιά σε στιγμές μοναχικές.
Δίνω στίχους, που ξεχώρισα και ίσως έχουν να πουν αυτοί κάτι.


Μελίνα Κανά σε τραγούδια των Μάλαμα, Κοτονιά,  Θ. Παπακωνσταντίνου...



"Βραδινές περιπολίες... θέλει η νύχτα παραμύθι
Στα λασπόνερα διαμάντια να ζητάς
Το μυστήριο της ζωής να προσκυνάς"






"Έλα σαν σιωπή που πιάνει
ό,τι το μυαλό δε φτάνει
έλα σαν τον κλέφτη"








"Απόψε το τραγούδι θα γίνει αγκαλιά
που θα χωράει κι εσένα κι ας είσαι μακριά
Απόψε η καρδιά μου θα γίνει ένα παλιό
ποδήλατο που θέλει να βγει στον ουρανό"






"Τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ’ την ψυχή μας
και το μεταφέρουν στο στερέωμα
όπου αναβοσβήνει σαν θλιμμένο πάλσαρ
και το δρόμο δείχνει για τους ναυαγούς.
Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα..."




  
 "δε θα γυρέψω νοσηλεία
στα σινεμά και στα βιβλία"






"όλα ζουν αν τα θυμάσαι" 
 



@ Καλή συνέχεια σε όλους και όποτε βρίσκω λίγο χρόνο θα περνώ από όσους προλαβαίνω. Προς το παρόν είμαι σε απόλυτη εγρήγορση...!



Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Οι "Δώδεκα ρηγάδες" παίρνουν σάρκα και οστά...


Με τους "Δώδεκα ρηγάδες" (κλικ εδώ) έδωσα φέτος ευχές σε όλους μας για το νέο έτος, οι οποίες σχεδόν από την αρχή της χρονιάς έδειξαν τις πρώτες τους φωτεινές ακτίνες και πλέον μπορώ να πω ότι για μένα έχουν ήδη αρχίσει να πιάνουν τόπο για τα καλά...
Εκείνη η αναρχία στην ψυχή που ευχήθηκα και την οποία ανέδυε έντονα η τρυφερή ιστορία των "Δώδεκα ρηγάδων", η απόφαση δηλ. να ακολουθούμε όσα αποζητά ξεκάθαρα η καρδιά μας, να την εμπιστευόμαστε και να τη στηρίζουμε στην επίτευξη των στόχων της με τη λογική μας, απέφερε καρπούς. Άνθισε πρώτα η ψυχή, όταν ακολούθησε απόλυτα τον δικό της δρόμο πάνω σε μια απαιτητική πορεία, πιστή στις δικές της αξίες, περήφανη για όσα έχει καταφέρει και  με τα λάθη συντροφιά, έτοιμη να ανοιχτεί στο πέλαγος όσων ονειρεύεται και επιθυμεί πολύ. Τώρα ήρθε σταδιακά και η πρώτη καρποφορία μέσα από αυτή τη διαδρομή και έπεται συνέχεια.

Για να μην κουράζω με άσκοπες φλυαρίες και πολλά μεταφορικά λόγια, θα ήθελα να μοιραστώ εδώ την χαρά, που έχω πάρει τις τελευταίες μέρες. Την πληρότητα, αλλά και τη συγκίνηση, από όσα σπουδαία έλαβα μέχρι τώρα, στον επαγγελματικό μου χώρο, ακολουθώντας τον βηματισμό προς την εσωτερική ελευθερία.

Όταν δεν θέλεις να βολεύεσαι και στη συνέχεια να βαλτώνεις - αλλά και δεν τα παρατάς εύκολα στις ζόρικες καταστάσεις, όταν θέλεις να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, αποχωρείς από ένα περιβάλλον που δεν σου τα παρέχει αυτά κι ας έχεις δώσει την ψυχή σου εκεί μέσα, για να απολαμβάνουν και κάποιοι άλλοι, που τελικά ούτε αυτό δεν είναι σε θέση να κάνουν, καθώς τους έχει πνίξει η μιζέρια.
Τότε το "Κάποτε θα φύγω", που είχα γράψει πέρσι, γίνεται πράξη. Κι όταν έχεις πάρει με το μέρος σου και κοντά σου ακόμα και τους "αντιπάλους" σου (γιατί οι ίδιοι δεν αισθάνονταν συνεργάτες αρχικά), οι οποίοι δεν θέλουν με τίποτε πια να σε χάσουν, αλλά σου δίνουν τις θερμότερες ευχές τους μέσα από την καρδιά τους, αυτό είναι επιτυχία και μεγάλη δικαίωση - και γι' αυτήν είχα γράψει πέρσι, όμως τώρα είναι απόλυτη.

Τα καλοκαιρινά ταξίδια μπορεί να τέλειωσαν, όμως ένα νέο ταξίδι ξεκινά προς άλλες θάλασσες που περιμένουν να τις εξερευνήσω. Με τόσες πολύτιμες εμπειρίες (μέσα από πολύ αρνητικές καταστάσεις) που απόκτησα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, θεωρώ ότι η πλεύση θα έχει πολύ ενδιαφέρον...
Ο χώρος που μπήκα με την έναρξη της σχολικής χρονιάς θυμίζει πολύ το πλοίο των "Δώδεκα ρηγάδων" και εύχομαι να μην διαψευστώ! Ένας χώρος πολύ πιο ταπεινός όσον αφορά στις υποδομές, αλλά γεμάτος ψυχή, ζεστασιά και αγάπη για τη δουλειά! Χαρά μου να βοηθήσω να ανθίσει κι άλλο!

Αισθάνομαι ότι μια νέα εποχή κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή της όχι μόνο για τα επαγγελματικά, αλλά ίσως και για άλλους τομείς της ζωής. Είναι σαν να γίνεται επανεκκίνηση μετά από μια περίοδο στασιμότητας, ίσως και παγώματος, γιατί υπήρχαν πολλά μέτωπα ανοιχτά...

@ Το κείμενο είναι αρκετά αυτοαναφορικό, όμως πιθανόν να έχει κάτι να προσφέρει και σε κάποιους άλλους μέσα από τις εμπειρίες που μοιράστηκα.









 Καλή σχολική χρονιά σε όσους έχουν παιδιά στην εκπαίδευση ή διδάσκουν οι ίδιοι!